Dzień krwi i chwały - 180 lat od 25 lutego 1831 r.

Ta bitwa przeszła nie tylko do historii Polski. Ta bitwa to chwała i sława oręża polskiego, która poza historią przeszła do legendy, a także do literatury pięknej i malarstwa. Opisał ją w "Warszawiance" Stanisław Wyspiański, a także Juliusz Słowacki i Artur

Oppman w swojej poezji. Z licznych obrazów batalistycznych najsłynniejsze jest dzieło Wojciecha Kossaka. Z tej bitwy wywodzi się jedna z najpiękniejszych pieśni polskich, a zarazem wojskowy marsz "Warszawianka": "Oto dziś dzień krwi i chwały!". Mija właśnie 180 lat od 25 lutego 1831 r., kiedy to na polach Grochowa Wojsko Polskie stoczyło walną bitwę z armią rosyjską. Mimo ogromnej przewagi wroga Polacy odnieśli zwycięstwo, okupione ciężkimi stratami. W dramatycznej walce zginęło ponad siedem tysięcy żołnierzy polskich.
Armia rosyjska ruszyła na Polskę na osobisty rozkaz cara Mikołaja I. Feldmarszałek Iwan Dybicz otrzymał polecenie zdobycia zbuntowanej Warszawy szturmem prosto z marszu. Miała to być dla Polaków powtórka osławionego szturmu z 1794 r., kiedy to podczas Powstania Kościuszkowskiego sołdaci feldmarszałka Suworowa dokonali straszliwej rzezi mieszkańców Pragi. Ale w lutym 1831 r. ostatecznym celem armii rosyjskiej nie była ani Warszawa, ani Polska. Po spacyfikowaniu zbuntowanych Polaków armia rosyjska miała pomaszerować dalej - do Europy Zachodniej, a dokładnie do Francji i Belgii, aby przywrócić tam "porządek" po rewolucji lipcowej. Takie były rozkazy cara Mikołaja I, zwanego "żandarmem Europy". Nie mógł on znieść jakichkolwiek dążeń wolnościowych, a już szczególnie postanowił stłumić Powstanie Listopadowe. Bezpośrednią przyczyną wysłania 140-tysięcznej armii rosyjskiej była detronizacja cara 25 stycznia 1831 roku. Obradujący na Zamku Królewskim Sejm pozbawił Mikołaja I polskiej korony, co miało znaczenie symboliczne - Polska odzyskiwała wolność. Ale bitwa grochowska, podobnie jak całe Powstanie Listopadowe, toczyła się o wolność naszą i waszą. Armia polska zajęła wysunięte pozycje obronne pod Grochowem, aby nie dopuścić do bezpośredniego szturmu na stolicę i ocalić ludność cywilną. Kluczową polską pozycją była słynna Olszynka Grochowska, która przechodziła z rąk do rąk, a którą w krytycznym momencie bitwy obronił 4. pułk piechoty - bohaterscy "czwartacy". Pobita armia rosyjska musiała się cofnąć o 100 km na wschód. Warszawa i samo powstanie zostały ocalone. Niestety, generalicja polska i politycy stojący na jego czele zmarnowali zwycięstwo pod Grochowem. Nie tylko nie podjęli dalszych działań ofensywnych przeciw Rosjanom, ale liczyli na negocjacje z carem, na jego wspaniałomyślność i łaskawość wobec Polaków. Była to ówczesna polityka pojednania z Rosją, całkowicie naiwna, naruszająca polską rację stanu. Doprowadziło to do klęski powstania, a następnie represji Mikołaja, jakie spadły na Polskę.
Od tamtych dramatycznych wydarzeń minęło nie tylko 180 lat, ale kilka epok. Żyjemy w zupełnie innych czasach, w zupełnie innej Europie. Imperium carów upadło w 1917 r., na jego miejsce powstało imperium sowieckie, które też upadło w 1991 roku. W 2011 r. Rosja premiera Putina i prezydenta Miedwiediewa nie tylko na naszych oczach odbudowuje potęgę imperialną Rosji, ale jest jedynym mocarstwem w Europie! W ciągu ostatniej dekady Moskwa uzależniła Europę, w tym Polskę, od swych dostaw ropy i gazu. Rosjanie wręcz dążą do ubezwłasnowolnienia energetycznego UE. Ale równolegle z tym następuje w Rosji największa od zakończenia II wojny światowej modernizacja sił zbrojnych. W ramach tego programu Rosja chce do 2020 r. wymienić
80 proc. uzbrojenia na nowoczesny sprzęt. Ciekawa - szczególnie dla Polski - jest dyslokacja tego wyposażenia. Najnowocześniejsze idzie głównie do dwóch okręgów wojskowych: moskiewskiego i leningradzkiego. Wcale nie do północno-kaukaskiego, zaangażowanego w walkę z rebelią islamistyczną na Kaukazie, ani dalekowschodniego, położonego przy granicy z rosnącymi w siłę Chinami. Okręgi moskiewski i leningradzki są przygotowane na wojnę z NATO, w pierwszej kolejności z Polską.
Modernizowane są jednostki pierwszorzutowe, czyli mogące niemal natychmiast prowadzić operacje poza granicami Federacji Rosyjskiej. Kluczowy okres modernizacji wyznaczono na lata 2011-2015. Za pięć lat armia rosyjska w niczym nie będzie już przypominała watah oberwańców na rdzewiejących czołgach i transporterach, które wlały się do Czeczenii w 1994 r. i zostały rozgromione przez kiepsko uzbrojone oraz źle wyszkolone pospolite ruszenie górali. W 2015 r. poza NATO i Chinami w zasięgu operacyjnego działania sił zbrojnych Rosji nie będzie już nikogo, kto mógłby stawić im czoła bez groźby unicestwienia. A mówimy wyłącznie o armii konwencjonalnej, pozostawiając na boku siły nuklearne, które także są modernizowane. Supernowoczesne rakiety Iskander z głowicami atomowymi, prawie niemożliwe do strącenia, mają zostać rozlokowane tuż przy granicy z Polską w rejonie Kaliningradu, a prawdopodobnie także na Białorusi, pozornie suwerennej pod rządami Łukaszenki. Po co to Rosji? Przeciwko komu skierowane są te zbrojenia?
Zawsze warto przypominać powiedzenie cara Piotra I, twórcy imperium rosyjskiego: "Polska jest dla Rosji pomostem do Europy, a Bałtyk to nasze okno na świat". To wyrażenie, tradycyjnie uważane w Rosji za doktrynę polityczną, jest ciągle aktualne, a dla nas szczególnie niebezpieczne. Tak samo jak brutalna militarna siła, główny i odwieczny element polityki zagranicznej Kremla.
Rosja premiera Putina nie jest normalnym państwem, z którym możliwe są normalne relacje. Rosja całą swoją politykę nadal prowadzi z pozycji siły. Jej elementem jest inna znana moskiewska doktryna polityczna: "Co nasze - to nasze, a o waszym możemy dyskutować". Dla Polski i Polaków ta siłowa polityka była i jest wyjątkowo groźna i niebezpieczna.
 

Józef Szaniawski

http://www.radiomaryja.pl/artykuly.php?id=110342