10 lutego 1940 r. władze sowieckie przeprowadziły pierwszą z czterech masowych deportacji na Sybir

ciekawostka- czy wiesz , że zacytowałaś książkę Grossa? Pewnie wiesz, bo ty wszystko wiesz.

;) wręcz przeciwnie, wiem bardzo mało i wciąż sie o tym przekonuje, że nie wiem prawie nic, ale ta pozycja jest znana wszystkim, poprzez kolejne "Jana od pierzyny Ryfki".

W czterdziestym nas Matko na Sibir zesłali..." - Jan Tomasz ...
Wznowienie książki Ireny Grudzińskiej-Gross i Jana Tomasza Grossa zatytułowanej
„W czterdziestym nas Matko na Sibir zesłali... Polska a Rosja 1939-1942” na ...
http://merlin.pl/W-czterdziestym-nas…z-Gross/browse/product/1,617236.html

http://sevicadii.salon24.pl/277990,michnik-i-ty-olbrychski-zapalicie-swi...

bestialsko wywiezionym na nieludzką ziemię?

Wybierzmy przyszłość, dwa miliony Polaków, to epizodzik bez znaczenia.

10 lutego 1940 roku, kacapy pokazały swoje zbydlęcenie i dokonały pierwszej masowej wywózki ponad 150 tysięcy Polaków w większości elitę urzędniczą i wojskową II RP. Był to początek eksterminacji narodu polskiego, która wypiła krew ok. 2 milionom Polaków.

Chłop panem, pan chłopem, o elito! moja elito!

I szukaj wiatru w polu i nie dziw się tak bardzo, że na obecnych stolcach zasiadają wylakierkowane glancusie, skoro słoma ściele się na salonie tak gęsto, jak piasek pustyni w oazie po burzy.

Walonkowo- kufajkowa "elita" bawi się żyrandolem.

To, co się dzieje z Polską, można chyba tylko porównać do obrazka pokazującego nachlanych oprychów, którzy wpadli na chwilę do baru mlecznego i spokojnym klientom zaczeli wyżerać pierogi z talerzy teroryzując ich bronią. Dzicz po ciemku, to najdelikatniejsze słowo.

No, to jak panie Azja, zapalisz pan świeczkę z redaktorem, czy jestem idiotą?

opisuje tylko niewielka cząstkę tego co słyszałam w domu o braciach Ukraińcach

Niebezpieczni dla Sowietów

"Dziesiąty luty będziem pamiętali, gdy przyszli Sowieci, myśmy jeszcze spali, i nasze dzieci na sanie wsadzili, na główną stację wszystkich dowozili" - głosi ballada anonimowego autora.

Pierwszą deportację władze sowieckie przeprowadziły 10 lutego 1940 roku. Dokonano jej na podstawie uchwały z 5 grudnia 1939 roku, podjętej przez Radę Komisarzy Ludowych ZSRR wraz z Biurem Politycznym, o wysiedleniu tak zwanych "osadników". Z danych NKWD wynika, że z dawnych terenów wschodniej Polski do północnych terenów Rosji i na zachodnią Ukrainę w lutym 1940 roku wywieziono 140 tysięcy ludzi, w większości Polaków, a także Ukraińców i Białorusinów. Niektórzy historycy podają, że podczas pierwszej deportacji wywieziono ponad 200 tysięcy osób. Władze sowieckie chciały w ten sposób usunąć z dawnych terenów wschodnich II Rzeczypospolitej wszystkich ludzi uznanych za "niebezpiecznych" dla Sowietów. Kategorie ludzi podlegających deportacji z terenów objętych okupacją sowiecką ulegały nieustannemu poszerzaniu. Do łagrów początkowo wywożono przedstawicieli polskiej inteligencji i ich rodziny, właścicieli ziemskich, osadników-Piłsudczyków, policjantów, kombatantów wojny 1920 roku, nauczycieli, urzędników, a później także bogatszych rolników i robotników wykwalifikowanych. Na listach deportacyjnych znalazła się większość leśników, od stopnia gajowego poczynając. — Przyjmuje się, że deportacje ze wschodnich terenów Polski objęły 45,5 tys. leśników i robotników leśnych oraz 67,8 tys. członków ich rodzin, co stanowi 75 % zatrudnionych — mówi Edward Orłowski z Nadleśnictwa w Komańczy. W czasie pierwszej deportacji temperatura dochodziła nawet do minus 40 st. C. Na spakowanie się wywożonym dawano od kilkudziesięciu do kilkunastu minut. Nie wszystkim zesłańcom, stłoczonym w bydlęcych wagonach - tiepłuszkach, udało się dotrzeć na miejsce w dalekiej Syberii i Kazachstanie. Wielu zmarło w drodze podczas kilkutygodniowej podróży w głodzie i chłodzie.

Cztery sowieckie deportacje

W latach 1940-1941 władze radzieckie przeprowadziły cztery wielkie wywózki ze wschodniej Polski (w lutym, kwietniu i czerwcu 1940 oraz w maju - czerwcu 1941 roku), oficjalnie nazywane "przesiedleniem". Wywiezieni trafiali w okolice Archangielska oraz do Irkucka i Kraju Krasnojarskiego. Według różnych szacunków, podczas czterech masowych deportacji, zesłano od ponad 300. tysięcy Polaków, co zostało udokumentowane, do 1 miliona 300. tysięcy. Kilkanaście tysięcy osób zmarło wskutek epidemii, chorób, głodu i wycieńczenia spowodowanego pracą ponad siły. Tylko nielicznym zesłańcom udało się przeżyć i wrócić po wojnie do kraju. Prof. Andrzej Paczkowski w "Czarnej księdze komunizmu" podaje, że w ciągu niespełna dwóch lat władzy sowieckiej na ziemiach zabranych Polsce represjonowano w różnych formach - od rozstrzelania, poprzez więzienia, obozy i zsyłki, po pracę wpół przymusową - ponad 1 milion osób, a więc co dziesiątego obywatela Rzeczypospolitej, który mieszkał lub znalazł się na tym terytorium. Nie mniej niż 30 tys. osób zostało rozstrzelanych, a śmiertelność wśród łagierników i deportowanych szacuje się na 8-10 proc., czyli zmarło zapewne 90-100 tysięcy osób.

Będzie rekonstrukcja wywózek

Dzisiejsza akcja palenia symbolicznych zniczy jest tylko jednym z elementów upamiętnienia wywózek Polaków w głąb ZSRR. — 28 lutego na torowisku w Bakończycach planujemy wielką rekonstrukcję wydarzeń sprzed 70 lat — zapowiada Adam Halwa. Weźmie w niej udział ponad 500 aktorów i statystów. Organizatorom udało się z Muzeum Kolejnictwa w Chabówce pozyskać zabytkową lokomotywę z charakterystyczną czerwoną gwiazdą z przodu i bydlęce wagony. Takimi właśnie składami Sowieci wywozili rodaków w głąb ZSRR. — To nie będzie typowa rekonstrukcja wojenna, ale bardziej widowisko teatralne, przypominające jak wyglądały i w jakich warunkach deportowano Polaków — zaznacza Adam Halwa.

http://www.rp.pl/artykul/431951.html

„NA NIELUDZKĄ ZIEMIĘ” –
relacja z obchodów 70. rocznicy deportacji obywateli Polski w głąb ZSRR

W lutym Przemyśl stał się miejscem najważniejszej, głównej uroczystości w kraju mającej w sposób szczególny uczcić 70. Rocznicę Deportacji na Sybir.

Przesłaniem uroczystości dla organizatorów: Marszałka Województwa Podkarpackiego, Centrum Kulturalnego w Przemyślu - wojewódzkiej instytucji kultury, Przemyskiego Stowarzyszenia Rekonstrukcji Historycznej X D.O.K. oraz Instytutu Pamięci Narodowej - Oddział w Rzeszowie były jakże wymowne słowa Adama Mickiewicza: „Jeśli zapomnę o nich To Ty, Boże na Niebie, Zapomnij o mnie”. Te słowa powinny być dla nas przestrogą a zarazem wyzwaniem.

Komitet honorowy Obchodów - objętych honorowym patronatem przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego – tworzyły: J.E. Józef Michalik - Metropolita Przemyski, ks. gen. dyw. Tadeusz Płoski - Biskup Polowy WP, Tadeusz Chwiedź - Prezes Zarządu Głównego Związku Sybiraków w Polsce, Cezary Grabarczyk - Minister Infrastruktury, Ryszard Kaczorowski - Prezydent RP na emigracji, Janusz Krupski - Minister ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych, Janusz Kurtyka - Prezes Instytutu Pamięci Narodowej, Bogdan Zdrojewski - Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Uroczystości rozpoczęły się w przemyskiej Bazylice Archikatedralnej Mszą Świętą pod przewodnictwem Arcybiskupa Józefa Michalika – Metropolity Przemyskiego wespół z Arcybiskupem Janem Martyniakiem – Metropolitą Warszawsko-Przemyskim Kościoła Grekokatolickiego oraz Biskupem Polowym Wojska Polskiego ks. generałem dywizji Tadeuszem Płoskim – który ponadto wygłosił głęboką w swej treści patriotyczno-historyczną homilię. Dodatkowo Msza Św. miała niezwykle uroczystą asystę kilkudziesięciu Księży oraz oprawę muzyczno-wokalną za udziałem Wojskowej Orkiestry 21 Brygady Strzelców Podhalańskich i Archidiecezjalnego Chóru „Magnificat” z Przemyśla. Obecność kilkudziesięciu pocztów sztandarowych: organizacji sybirackich, służb mundurowych, szkół i organizacji społecznych oraz Kompanii Honorowej 14 Batalionu Zmechanizowanego w Przemyślu.

Następnie obchody przeniosły się na Plac Legionów, gdzie nastąpiło uroczyste poświęcenie przez Arcybiskupa Józefa Michalika oraz ks. gen. Tadeusza Płoskiego "Dzwonu Sybiraka", po czym został w formie symbolicznego serca dzwonu przekazany Sybirakom przez Fundatorów tj.: Marszałka Województwa Podkarpackiego, Centrum Kulturalne w Przemyślu oraz Przemyskie Stowarzyszenie Rekonstrukcji Historycznej X D.O.K. Wiele pięknych słów padło z listu Prezydenta RP – Pana Lecha Kaczyńskiego, odczytanego przez Ministra Kancelarii Prezydenta RP Pana Marka Surmacza, do organizatorów i uczestników uroczystości. W równie podniosłym tonie skierował w swoim liście Marszałek Sejmu Pan Bronisław Komorowski. Wielce wymowne słowa wypowiedział Marszałek Województwa Podkarpackiego Pan Zygmunt Cholewiński:
„Przed chwilą rozległ się głos unikatowego „Dzwonu Sybiraka”, którego serce zostało przekazane Związkowi Sybiraków w Polsce. Dzwon był od zarania dziejów tym niezwykłym instrumentem, którego głos towarzyszył człowiekowi od urodzin do śmierci. Dzwon bił na trwogę i na wiktorię. Zapowiadał śmiertelne niebezpieczeństwo i wielką chwałę. Przemawiał swym śpiewnym głosem w różnych sytuacjach, jako wierny towarzysz ludzkiego losu. Przemyśl jest stolicą polskiego ludwisarstwa. Darowany Sybirakom ma więc szczególną wymowę. Zwłaszcza w dniu dzisiejszym. Czyż może być bardziej wymowne i oddające głęboki sens dzisiejszej uroczystości motto wyryte na jednym z dzwonów w Szafuzie w Szwajcarii „Vivos voco, mortos plango, fulgura flango”, co oznacza - „Żywych zwołuję, zmarłych opłakuję, gromy kruszę” ? Niech ten „Dzwon Sybiraka” niesie to przesłanie w 70. Rocznicę Deportacji na „Nieludzką Ziemię” od Przemyśla po wszystkie krańce świata. Ku pamięci i przestrodze!”

Dopełnieniem obchodów 70. Rocznicy Deportacji na Sybir, była przygotowana z wielkim rozmachem rekonstrukcja historyczno-teatralna „Wywózki na Sybir – NA NIELUDZKĄ ZIEMIĘ” - pokazująca tragizm wywózek obywateli Polski w głąb ZSRR – która przedstawiała się następująco: „Świt 10 lutego 1940 roku. Przed kamienicę na jednej z przemyskich ulic zajeżdża ciężarówka z funkcjonariuszami NKWD, którzy wyskakują z samochodu i wbiegają do kamienicy. Wiedzą już pod jaki numer załomotać - profesora wraz z rodziną wskazał dozorca budynku.

Ciszę panującą na klatce schodowej przerywa stukot żołnierzy wbiegających po schodach, a po chwili także walenie kolbami i okrzyki w języku rosyjskim. Do drzwi podchodzi jeden z domowników i przekręca zamek. Otwierają się z one hukiem, a wpadający funkcjonariusze odtrącają go brutalnie.

- Co tu się dzieje? Co znaczyć ma to najście?!! – krzyczy profesor, po czym zostaje brutalnie odepchnięty, a jeden z enkawudzistów przykłada mu bagnet do piersi.
- Macie 10 minut na spakowanie najpotrzebniejszych rzeczy. Z rozkazu Stalina zostaniecie przeniesieni do innej obłasti. Weźcie tylko to co niezbędne. Resztę dostaniecie na miejscu. – odpowiada oficer NKWD.
Rodzina rozbiega się po mieszkaniu, ubierając się w biegu i pakując do walizek co się da. Żona profesora ubiera dzieci, starając się im spokojnie wytłumaczyć, że muszą być grzeczne i niedługo wrócą, a teraz muszą szybko się ubierać. Starsza kobieta stara się ubrać szybko, ale nie bardzo wie za co ma się wziąć, jest spanikowana. Jedynie profesor zachowuje zimną krew i dyryguję wszystkimi wiedząc, że liczy się każda sekunda. Wyciąga dwie duże walizy, wrzuca do nich ubrania i najcenniejsze rzeczy.

W tym czasie żołnierze NKWD oglądają wystrój mieszkania z nieukrywanym podziwem, jeden wysypuje zawartość szuflady na podłogę. Natomiast oficer ściąga z półki drogocenną książkę, wertuje ją z zaciekawieniem, jakby szukał ukrytych kosztowności. - Nu dawaj, wasz czas kończyłsia! – mówi, jednocześnie wymownie zamykając książkę. Lekarz z rodziną zakładają pośpiesznie kurtki, futra, buty i popędzani przez NKWD, obciążeni walizkami wychodzą z mieszkania pod eskortą żołnierzy.

Rampa kolejowa. Stojący na wieży wartownik widzi nadciągający tłum konwojowany przez NKWD. Ludzie idą w gwarze, niewiadomi swojego losu, w ubraniach zimowych, obładowani tym co zdążyli złapać. Ludzie wchodzą na plac ściskając się w półkolu do torowiska, otoczeni kordonem NKWD. Po chwili wjeżdża także ciężarówka z rodziną profesora. Tłum rozmawia, padają pytania. Niektórzy szukają swoich znajomych bądź członków rodzin, inni lekarza.

Nagle z tłumu wychodzi mężczyzna i kieruje się do oficera NKWD.
- Panie oficerze dokąd nas zabieracie?! – krzyczy. – Tutaj są małe dzieci, jest mróz, niektórzy kompletnie nic nie jedli od dwóch dni. To skandal tak traktować ludzi, nie jesteśmy żadnymi przestępcami.

Oficer NKWD robi kilka kroków naprzód. Wyciąga z kabury powoli Naganta, po czym krzyczy: - Won !!! - Chodź bracie ! I tak nic nie wskórasz – radzi mężczyźnie ktoś z tłumu. Ten przezornie wycofuje się, patrząc na skierowany w niego rewolwer i zimny wzrok enkawudzisty. Tłum rozmawia dalej, nie będąc świadomym swojego losu. W pewnym momencie słychać gwizd nadjeżdżającej lokomotywy. Wszyscy milkną i odwracają głowy w kierunku skąd nadjeżdża pociąg z olbrzymią czerwoną gwiazdą na przedzie i dwoma czerwonymi flagami po bokach.

Nagle, ktoś z tłumu pada na kolana i zaczyna śpiewać Rotę. Za jego przykładem idą inni, wprawiając w konsternację funkcjonariuszy NKWD.
Z chwilowego zaskoczenia otrząsa się oficer NKWD i wydaje rozkaz załadowania wszystkich do wagonów towarowych. Tłum popychany przez NKWD, szczuty psami podnosi się z klęczek i część z płaczem, z głosami oburzenia, przerażeniem i desperacją, druga część nadal ze śpiewem ładuje się do wagonów.

Pociąg jednak nie odjeżdża. Stłoczony w wagonach lud pozostaje bez jedzenia i picia, przy iście syberyjskim mrozie, przez kilka dni. Nie wszyscy to wytrzymują. Co pewien czas do wagonów podchodzą żołnierze i wyrywają z matczynych objęć martwe niemowlęcia, rzucając je, zupełnie jak lalki, na ciężarówkę. Jedna z kobiet nie chce go oddać, tuląc ciałko dziecka do piersi i wzywając jego imię: - Jasiu, Jasiu..., nie odbierajcie go. On tylko śpi, Jasiu…Jasiu. - Niech Pani odda to dziecko, proszę je dać, ja je wezmę. Niech je Pani odda, proszę panią! – mówi jeden z mężczyzn w wagonie, po czym odbiera prawie siłą ciało chłopca. Inne kobiety próbują uspokoić matkę. Gdy enkawudzista rzuca ciało na auto przeraźliwy krzyk kobiety i płacz rozdziera ciszę.

Pewnego dnia z pomiędzy żołnierzy NKWD wychodzi mały chłopczyk niosący dla ludzi w wagonach bułki w wiklinowym koszyku. Gdy dochodzi do połowy odległości między kordonem a wagonami, jeden z żołnierzy ściąga karabin, mierzy i z zimną krwią strzela do chłopca, który pada martwy na tory, a bułki wysypują się i toczą po bruku oraz torach. W wagonach podnosi się niesamowity, przeraźliwy krzyk. Z szoferki Gaza wyskakuje oficer i krzyczy: - Zakrywaj !!! Żołnierze podbiegają do wagonów i zatrzaskują drzwi wagonów. Ze środka nadal wydobywa się płacz, krzyk i walenie pięściami w deski, przez zakratowane drutem okna wystają ludzkie dłonie.

Lokomotywa wydaje dwa głośnie gwizdy, po chwili rusza i odjeżdża na wschód. Pociąg znika za horyzontem, a z opar dymu wychodzą duchy pomordowanych, które dopiero po 50 latach mogły wrócić do wolnej Ojczyzny: z dołów Katynia, Miednoje, Bykowca i innych miejsc kaźni oficerowie Wojska Polskiego i Policji Państwowej, w mundurach wybrudzonych ziemią, z rękoma skrępowanymi drutem na plecach i z dziurami w głowach po kulach, za nimi zamarznięci Sybiracy, w łachmanach, z kilofami, łopatami, siekierami, a na końcu z plecakami, w resztkach mundurów, z opaskami na rękawach akowcy i narodowcy, do końca wierni Rzeczpospolitej.

Tłum duchów w pewnym momencie zatrzymuje się. Przed nimi stoi z flagą narodową mały chłopczyk zastrzelony przez NKWD. Z głośników słychać wysokie tony, jakby ktoś uczył się grać na fortepianie. To pierwsze takty Mazurka Dąbrowskiego, które po chwili zamieniają się w pełny Hymn Polski, który zawsze przypominał o świetności państwa i ucieleśniał marzenia o wolności i niepodległości.

Tak w skrócie wyglądało wielkie widowisko historyczno-teatralne „Na nieludzką ziemię...”. W inscenizacji wystąpiło około pół tysiąca statystów i aktorów, ponadto w widowisku wziął udział autentyczny pociąg z wagonami z lat 30-tych, sprowadzony specjalnie ze Skansenu Taboru Kolejowego w Chabówce.

Obchody były Hołdem dla Wszystkich którzy zostali na „Nieludzkiej Ziemi”, i tym którzy przeżyli tą trudną do wyobrażenia tragedię naznaczoną potwornym głodem, chorobami i utratą wielu Naszych Najbliższych, którzy zostali tam na zawsze. I nie przypadkowo Przemyśl był tym miastem, w którym te uroczystości zorganizowano. To tutaj 10 lutego 1940 r. Sowieci zaczęli wywozić Naszych Rodaków w głąb Związku Sowieckiego. To tutaj są ludzie, którzy podjęli się wyzwania upamiętnienia tamtych dramatycznych wydarzeń i ofiarując ją pamięci tych, którzy byli, są i pozostaną bohaterami tamtych nieludzkich czasów.

http://kultura.wp.pl/title,Na-nieludzka-ziemie-relacja-z-obchodow-70rocz...

10.02.2018

80. rocznica pierwszej masowej wywózki Polaków na Sybir

80 lat temu w nocy z 9 na 10 lutego miała miejsce pierwsza masowa
wywózka Polaków na Sybir. W głąb Związku Sowieckiego zesłano wówczas
140 tys. osób.

Lublin: Uczczono 81. rocznicę masowych deportacji na Sybir

1️⃣0️⃣ lutego 1️⃣9️⃣4️⃣0️⃣ r. Sowieci przeprowadzili pierwszą deportację ludności polskiej z terenów Rzeczypospolitej „na nieludzką ziemię”