Dziady. 3 x Kazimierz Wierzyński

Kazimierz Wierzyński

DZIADY

Przynieście mi butelkę tavela,

Porcję camemberta i kilka saltzstangli

I połóżcie to przy wejściu

Na ciepłym, otwartym

Cmentarzu w Nowej Anglii.

Przynieście też stare buciki mojej żony,

Płyty z 2-im i 5-ym "Koncertem brandenburskim" Bacha,

Reprodukcje Rembrandta i Braque'a,

Parę wierszy Baudelaire'a i Rilkego,

A z przyjaciół Lechonia,

I dość będzie tego,

Reszta to już tymianek,

Geranium i lewkonia.

Dla ptaków dodajcie słonecznik

I nieprzejrzałą kukurydzę,

Zostawcie wszystko

Przy wejściu na trawie

I idźcie sobie.

Sam się ubawię.

Niech was nie widzę.

Kazimierz Wierzyński

MODLITWA ZA ZMARŁYCH W WARSZAWIE

Wieczne odpoczywanie

Racz im dać. Panie,

Na Powązkach, na placach, na skwerach,

Pod ruinami domów,

W zasypanych piwnicach,

Tam, gdzie kto padł,

Gdzie umierał.

Ofiaruj spokój im zaświatowy

I na mogiły pośpiesz z pomocą,

Bo trzeba było z miejsca na miejsce,

Spod trotuaru pod kamień grobowy,

Już uleżałe przenosić głowy

I sen ich naruszać nocą.

Wyróżnij nieznanych i bezimiennych

Światłem, które wieczyście połyska,

Bo cóż im z ludzkiej, doczesnej pamięci,

Kiedy pod krzyżem i hełmem pośnięci

Nie mają nawet nazwiska.

Niech serce twoje ich wynagrodzi

I od najbliższych odejść pomaga,

Bo matkom, co kładły im bandaż na skroni,

Szeptali wargą stygnącą w agonii,

Jak miłość i jak zaklęcie:

Mokotów, Praga,

Okęcie.

Odbierz im rany, pozwól zapomnieć

0 nocach w męce i dniach bez ratunku,

Bo gdy pod ścianą rozbitych szpitali

Marli bez wody i opatrunku,

Cisza z przedpola zapadła złowroga

I nie koledzy ich salwą żegnali,

Lecz werbel zwycięski wroga.

Spójrz, Sprawiedliwy, na dzieło bez miary,

Bo z krwi i z mąk ich, nad miasto, nad gruzy,

Nad niebotyczne, ogromne pożary

Gorzkim rozwiane dymem,

Los nasz się dźwignął wysoko i w burzy

Stoi przed nami olbrzymem.

Spójrz, Sprawiedliwy, na dzieło bez miary,

Na wolność, co rośnie z nich nieprzerwanie,

Choć gasła z każdym pospołu:

Otwórz niebieską przed nimi bramę,

Do wojujących zalicz kościołów,

Zachowaj moc ich i oddaj im. Panie,

Ziemię ojczystą na wieczne władanie.

Amen.

Kazimierz Wierzyński

WYROK POŚMIERTNY

Pobladła noc doczesna. Widzę was na przestrzał,

Jak miłość wam obłazi czaszkę robaczywą,

Bledną pola bitewne, gdziem z konia obwieszczał

Wolność i dumę waszą, i powiewał grzywą,

Płaski mrok chce mnie urzec, mrok, co obłaskawi

Pioruny przeznaczone, by zło tropić na dnie.

Żołnierze! Widzę trud wasz, pobici i krwawi,

Widzę, kto zdradzi pierwszy, ostatni, kto padnie.

Daję wam, co się we mnie do bólu natęża

l co zostanie potem dla was do zdobycia:

Moje góry ogniste, gdziem błyskał z oręża

I rozcinał nim przyszłość. Góry mego życia.

Siałem wiatry śmiertelne. Jestem czoło burzy.

Lecę na niej, świat niosę i żyję bezdomnie.

Mój mit kurzawę wzbija. Gromem się powtórzy -

Biada, jeżeli pustym! Pustym dźwiękiem - po mnie.

Nie dam wtedy pardonu. Kto odstał, niech ginie.

Jak zbójcę ześlę na was wyrok po wyroku,

Napadnie was złoczyńcą i w ciemne jaskinie

Strąci, przeklnie i zniszczy. Uduście się w mroku.

Jeśli to będzie szatan - będzie sprawiedliwy,

Jeśli anioł - miecz włożę do ręki cheruba.

Konie moje, zarżyjcie! Wysoki i mściwy,

Skazuję was na wielkość. Bez niej zewsząd zguba.