A ja wolę w ten deseń

Pomijając teraz kwestie faktycznych skutków ratyfikacji traktatu oraz słuszności przypuszczeń, że prezesowi Prawa i Sprawiedliwości marzy się tego typu „beatyfikacja”, dość logiczną konsekwencją przyjęcia punktu widzenia pana Michalkiewicza będzie stwierdzenie, że podpisania Traktatu Lizbońskiego można było uniknąć.  W każdym razie – to już moja złośliwa nadinterpretacja własna – popierany przez niego O-Mało-Co-Prezydent-Od-Lat-Dwudziestu Janusz Korwin-Mikke z pewnością nie zaszczyciłby tego aktu swoim podpisem.  
 

Oczywiście nikt nie zabroni nikomu twierdzić, że traktat z Lizbony można było odrzucić i miłująca demokrację i prawo narodów do samostanowienia Unia z niedowierzaniem, nieutulonym bólem, żalem, smutkiem itp., ale jednak przyjęłaby tę decyzję do wiadomości. Skoro można wierzyć, że w wyborach głowy państwa prezes Wolności i Praworządności ma realne szanse, to zapewne i ta sielankowa wizja pozycji Polski w Europie nie musi razić i wywoływać wesołkowatości.
 

Ja jednak, być może brakuje mi wyobraźni,  pozwalam sobie uważać inaczej.
 

Mój sceptycyzm wywołany jest wspomnieniem głosującej do skutku Irlandii i złamanym oporem Vaclava Klausa oraz generalnie gremialnym poparciem tego dokumentu przez pozostałe państwa członkowskie. Sprawia to, że trudno mi traktować poważnie opinię, że w tym układzie sił w Europie Polska mogła trwale i skutecznie zablokować wprowadzenie traktatu w życie.
 

Pewnie, może gdybyśmy usilniej i z większą determinacją zabiegali o pozyskanie do swoich racji np. Włochów, Hiszpanów czy Brytyjczyków, sytuacja przedstawiałaby się zgoła inaczej. To faktycznie mógł być błąd lub wręcz celowe zaniedbanie i być może z tego kiedyś ówczesne rządy i prezydenta historia dokładnie rozliczy. Twierdzę jednak, że na tamten moment, w 2008 roku, śp. prezydent  Lech Kaczyński nie miał innego wyjścia i musiał ratyfikować Traktat Lizboński.
 

Czy było to słuszne, czy nie jeszcze nie wiem. Niewątpliwie dowiemy się wkrótce. W tej chwili jestem jednak przekonany, że biorąc pod uwagę okoliczności, budowanie na tym fakcie dyskwalifikującej śp. Lecha Kaczyńskiego czarnej legendy jest sporym nadużyciem.
 

Po prostu, może naiwnie i na wyrost  ale jednak zdecydowanie – in dubio pro reo – na korzyść „oskarżonego” wolę rozstrzygąć te wątpliwości. Zwłaszcza, że alternatywą jest kult Korwina, a mnie już niestety wypada być realistą, bo  już za sobą mam lata nastoletnich amorów i miłości.