Okazuje się jednak, że aby wjechać na terytorium Turcji użyczonym samochodem, potrzebny jest szereg dokumentów notarialnie poświadczonych i przetłumaczonych na język turecki przez tłumacza przysięgłego. Samochód odbieramy w czwartek ok godz 18.00, tłumaczenie dokumentów gotowe ma być na piątek ok. południa. Dwanaście godzin opóźnienia.

Z Warszawy wyjeżdżamy w piątek wieczorem. Mamy informację, że TIRy z pomocą są już w Słowacji. Ruszamy. Praktycznie cała Wschodnia Europa buduje drogi. Przejazd przez Polskę i Słowację wiąże się z ciągłym oczekiwaniem na zmianę świateł w miejscach, gdzie wprowadzono ruch wahadłowy. Jednak na węgierskich autostradach udaje nam się nadrobić stracony czas. Węgry pokonujemy w cztery godziny. Dzięki temu do Rumunii wjeżdżamy jeszcze w sobotę 11 października. Od konwoju dzieli nas niespełna 100 kilometrów. Jak się okazało, jednych z najdłuższych.

Rumunia pilnie stara się nadrobić dystans, który dzieli ją od reszty krajów Unii Europejskiej. Dystans, wydawałoby się niemożliwy do pokonania. Jeśli nie zmarnuje szansy i możliwości, a przede wszystkim wspólnotowych funduszy, czeka ją gigantyczny skok cywilizacyjny. Dziś jednak z punktu widzenia standardów, do których przywykliśmy jako obywatele UE, wydaje się niewiarygodny fakt, że ten kraj jest członkiem Wspólnoty.

Tuż za granicą węgiersko-rumuńską zaczyna się olbrzymi korek. Jak się niebawem okaże, nie największy. Remonty dróg, ruch wahadłowy i długie oczekiwanie na przejazd..... Jeśli ktoś naprawdę nie musi teraz przejeżdżać przez ten kraj, to raczej niech stara się go omijać przynajmniej do czasu dostosowania infrastruktury drogowej do obowiązujących w całej Wspólnocie standardów.

Około godziny 16.00 w miejscowości Burjuc zauważamy na parkingu nasze ciężarówki. Okazuje się, że konwój, który jeszcze w Polsce składał się z dwóch ciężarówek dziś liczy ich już sześć. Dołączyły tureckie ciężarówki przewoźnika obsługującego nasz konwój, które wiozą z terytorium Europy towary do Turcji, Gruzji i Iranu. Kierowcy twierdzą, że tak jest bezpieczniej na niepewnych drogach Rumunii i Bułgarii.

Poznajemy życie kierowców ciężarówek. Konwój obsługują Turcy. Wydaje się, że większość rynku przewozów towarów w tej części Europy jest przez nich opanowana. Powstała tu dla nich cała infrastruktura. Parkingi, bary z tureckim jedzeniem. Miejsca, do których nie ma wstępu nikt z zewnątrz. Nikt, chyba, że anonsują go tureccy kierowcy.

Na nocleg w Sibiu w okolicach Rimnicu Vilcea w środkowej Transylwanii dojeżdżamy już z konwojem ok. godziny 22.00. Wjeżdżamy na zamknięty parking tylko dla tirów i zostajemy zaproszeni na wspólne oglądanie meczu. Trwają eliminacje do mistrzostw świata w piłce nożnej. Turcy grają z Bośnią i Hercegowiną. Pierwszy test, komu kibicujemy. W barze pełnym tureckich kierowców, gdzie emocje wiszą w powietrzu wraz z siwym papierosowym dymem, odpowiedź jest prosta. Jesteśmy za zawodnikami w czerwonych strojach.

Podczas gdy nasi tureccy towarzysze zaabsorbowani są meczem, otrzymujemy informację o trzęsieniu ziemi w Gruzji. Natychmiast dzwonimy do Zwiada Khmaladze, przedstawiciela władz regionu Shida Karthi. Okazuje się, że epicentrum trzęsienia znajdowało się w Czeczenii, a w Tbilisi i Gori wstrząsy były jedynie odczuwalne. Wiemy już, że nasi przyjaciele w Gruzji są bezpieczni, wracamy więc do baru na mecz.

Ostatecznie Turcja wygrywa, co daje powód do świętowania. Na stołach pojawia się raki o anyżkowym posmaku, a w tle słychać dźwięki tureckiej muzyki. Bardzo szybko zaczynają się tańce. Tańce, będące manifestacją męskiej przyjaźni i dające upust emocjom. Tańce, podobne do tych, które tańczą mężczyźni na Kaukazie i w Grecji.

Opuszczamy naszych towarzyszy by odpocząć przed kolejnym dniem. Jechaliśmy prawie dwie doby bez dłuższego odpoczynku, a jutro czeka nas przejazd przez Karpaty i wjazd do Bułgarii. W optymistycznym wariancie zakładamy, że jutro konwój dotrze do Turcji. Nasi tureccy przyjaciele nie pozwalają nam jednak nocować w naszym aucie. Odstępują swoją ciężarówkę. Wygląda na to, że już do samej Gruzji będziemy dzielić codzienny los tirowców.

Wojciech Pokora i Paweł Bobołowicz - Sibiu, Rumunia.