Uśmiech narodu (Maciej Rybiński)

Dulscy się wyemancypowali. Na półce zamiast Biblii i
książki kucharskiej stoi Masłowska, dzieła wszystkie Grossa, “Idąc
rakiem” Grassa, którego Dulscy z roztargnienia wzięli za Grossa (a może
odwrotnie)

Dulscy wybili się na nowoczesność. Poszli z duchem czasu. Zdjęli
pluszowe kotary, otomany i kanapy odesłali do Torunia razem z moherowymi
beretami. Przebili ściany salonu do kuchni, a nawet do klozetu.
Bogoojczyźniane oleodruki, Kościuszkę pod Racławicami i Matkę Boską z
księdzem Skorupką pod Radzyminem wynieśli na śmietnik i przywalili
“Słonecznikami” van Gogha. Powiesili w to miejsce “Penisa na
skrzyżowaniu”, “Bolesną menstruację 15″ i Marilyn Monroe Andy’ego
Warhola.

Świeży odór z Europy

Meble są szklane, plastikowe i powalające. Na półce zamiast Biblii,
książki kucharskiej i telefonicznej stoi Masłowska, dzieła wszystkie
Grossa, “Idąc rakiem” Grassa, którego Dulscy z roztargnienia wzięli za
Grossa (a może odwrotnie) i podręczniki dietetyczne. Wywietrzono
zatęchły smród rodzimy, otwarto szeroko okna, dzięki czemu do strasznych
mieszkań, w których do niedawna mieszkali straszni mieszczanie, dociera
każdy świeży odór ze świata i Europy. Na szczęście na gzymsie
sztucznego kominka palą się hinduskie kadzidełka.

Dulscy już się nie muszą ukrywać. Już się nie muszą bać kruchty ani
wstydzić obmowy. Mogą być sobą. Kabotyństwo jest dziś wartością najwyżej
notowaną w hierarchii

Postęp jest nieunikniony. Pani Aniela Dulska z domu Chomicka się
zliftowała, bywa na rautach i wernisażach. Papla o globalizacji (wchodzę
w Paryżu do “Tour d’Argent”, a tam sami Murzyni, biali są tylko
kelnerzy…), o polityce (ten Tusk taki przystojny, i tak arystokratycznie
nie wymawia r, nie to, co Kaczyński…), o sztuce (to bardzo realistyczny
obraz, widziałam kiedyś wypadek samochodowy jak facetowi wypłynęło oko,
zupełnie tak samo…), o beau mondzie (Timberlake się związał z gwiazdą
porno, a u nas ciągle zadupie, tylko Doda i Majdan, wstyd…). Dulska jest
feministką i domaga się powszechnego prawa do aborcji na żądanie, ze
względów ideowych i praktycznych, odkąd Zbyszek zmajstrował bachora
kuchcie i musi płacić alimenty.

Spalić IPN

Pan Felicjan Dulski nie chodzi już na spacer dookoła stołu. Teraz
leży pod stołem i uprawia tam dla zdrowia feng shui, medytację i yogę.
Zbliża się już albo do doskonałości, albo do obłędu. Odzyskał mowę i
peroruje przez komórkę z kolegami z urzędu. Lubi politykować. Nie wolno
drażnić Rosji. Co sobie ci Amerykanie wyobrażają, że kim my jesteśmy.

Korupcję należy oczywiście zwalczać, ale z umiarem, aby nikogo nie
skrzywdzić. Spalić IPN. Trzeba zrobić porządek w mediach. Co sobie o nas
Europa pomyśli. Jest zwolennikiem konstytucji europejskiej, a zwłaszcza
Karty praw podstawowych, bo wierzy, że dzięki niej będzie miał prawo
dostawać od żony większe kieszonkowe i jak w drugiej Irlandii, będzie
mógł wypić drugiego guinnessa.

Zbyszek spoważniał i przestał się lampartować. Czyta Żiżka w
oryginale i chodzi na odczyty Adama Michnika w Auditorium Maximum.
Chciał bronić demokracji przed bydłem nawet na barykadach, ale
demokracja obroniła się sama, więc teraz zamierza w niej uczestniczyć,
tylko jeszcze nie wie, gdzie; w służbach specjalnych, w dyplomacji czy w
Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa.

Kalkuluje, ale matka popycha go w stronę Komisji Europejskiej, bo -
jak mówi - przyjaciele ją zapewnili, że tam szatniarz ma więcej niż u
nas minister. Najmniej z rodziny Dulskich zmieniła się Mela - nadal jest
chorowita i anemiczna, leży całymi dniami w łóżku rozczochrana i
zaniedbana, tylko raz na tydzień pisze do „Wysokich obcasów” artykuł o
walce płci. Pomogła siostrze Hesi przyznać się publicznie do aborcji i
bycia lesbijką.

Hymn do mimikry

Kuchta Dulskich zabrała bękarta i pojechała do Londynu na zmywak.
Tęskni. Co dzień wychodzi nad brzeg Tamizy i wypatruje znaków z Polski,
czy już cud nastąpił i można wracać, czy poczekać, aż duch odniesie
zwycięstwo nad materią. Jej matka chrzestna, Juliasiewiczowa, została
posłanką i gwiazdą telewizyjnych talk-show, gdzie wykłóca się i użera z
każdym o wszystko, jak kiedyś z Dulską o pieniądze. Przyznają jej talent
polityczny i wróżą wielką przyszłość.

Tysiące publicystów piszą hymn do snobizmu i mimikry, którego jedynym
celem jest zaznaczenie własnej przynależności. Do świata, do
nowoczesności, do postępu

Dulscy się wyemancypowali, unowocześnili, przygładzili sobie i
wyperfumowali kołtun europejską wodą życia “Soir de pisoir”. Wyszli na
świat. Już się nie muszą ukrywać. Już się nie muszą bać kruchty ani
wstydzić obmowy. Mogą być sobą. Kabotyństwo jest dziś wartością najwyżej
notowaną w hierarchii, kołtun można obnosić z dumą, bo jest światowy,
globalny i zagraniczny. Szeroką falą płynie do nas, przez Paryż i Berlin
z kampusów Wschodniego Wybrzeża Ameryki intelektualna piana,
przeżuwana, trawiona i wydalana jak nawóz pod przyszłą szczęśliwość
powszechną. Setki, a może tysiące publicystów piszą jeden niekończący
się tekst, hymn do snobizmu i mimikry, którego jedynym celem jest
zaznaczenie własnej przynależności. Do świata, do nowoczesności, do
postępu. Wchodzimy w ten świat lekko, łatwo i przyjemnie, bo bez
własnego bagażu, zostawionego na peronie we Włoszczowie, bez garbu
doświadczeń własnych, których pamiętać nie wypada i bez godności,
wstydliwie ukrytej w piwnicy domu Dulskich, pod węglem i kartoflami.

W zachwycie nad cudzym bełkotem

Kołtun ufryzowany modnym frazesem postępowym nie przestaje być
kołtunem. Półgłówkom od tego głowa puchnie monstrualnie, ale nie staje
się wcale głową. Dureń wyzbyty nawyku i konsekwentnie pozbawiany odwagi
do samodzielnego myślenia pozostaje zatopiony w zachwycie nad cudzym
bełkotem jak owad w bursztynie. Na zawsze.

Dulscy, którzy strząsnęli z siebie kurz i pajęczynę tradycji, nie
przestali być przez to eksponentami dulszczyzny. Mają tylko kołtuńskie
łby wetknięte do innego, nowego kąta. Śmierdzą inaczej, mniej swojsko,
ale jednak śmierdzą. Bo cóż to za życie bez dyskretnego choćby smrodku
konwenansu, zwanego dziś poprawnością polityczną, zwłaszcza jeśli i
konwenans, i smrodek są światowe.

Ponieważ na pana Felicjana Dulskiego nie można już liczyć, to sam westchnę z cicha - a bodajby was wszystkich diabli wzięli.