O splocie wiary i polityki w kontekście deklaracji Polsko-Żydowskiej.

Piszę słowa, które nie będą zrozumiane, przez tych do których je w pierwszej kolejności kieruje, ale trudno.

Wszyscy wiedzą, że Kościół Rzymsko-Katolicki jest w opresji na całym świecie, że podkopywane są chrześcijańskie fundamenty Europy, a w zasadzie już zostały podkopane prawie do końca. Wszyscy też widzą, że Kościół Hierarchiczny nie jest w stanie skutecznie przeciwstawić się unicestwianiu chrześcijaństwa.

Do tego dochodzą różne „nieprawidłowości” wewnątrz Kościoła Hierarchicznego i odpowiednio również i Pielgrzymującego.

Kościołowi Hierarchicznemu zarzuca się odejście od prawd wiary. Jest to zarzut dopuszczenia obcych wpływów do naszej doktryny, wpływów protestanckich, judaistycznych, czy wręcz wpływów sił laickich, jawnie szatańskich. Niewątpliwie jest skutek trwającego od dawna procesu, który musiał mieć jakiś początek.

Przed kilkunastu laty, gdy tylko zdałem sobie sprawę z powagi sytuacji zacząłem się zastanawiać jaki był tego początek. Ponieważ nie można opisać i zrozumieć żadnego zjawiska inaczej niż w całości, czyli od początku, więc kwestia kiedy się to zaczęło jest bardzo ważna.

Zauważyłem też, że znane mi testy Pisma Świętego są tak wydane, że przekręcają pierwotny sens. Wydawało by się, że najprostszym sposobem naprawienia tego wszystkiego jest swego rodzaju „korekta”.

Takich zabiegów „redakcyjnych” było wiele. Najprościej jest je pokazać na tytułach rozdziałów i miejscach, w których te rozdziały zostały umieszczone.

Jak zaczniemy czytać Pismo Święte tak jak było ono napisane, czyli bez jakichkolwiek rozdziałów to zobaczymy, że w wielu kluczowych kwestiach sens jest zupełnie inny niż po ich wprowadzeniu.

Jako przykład może służyć Dekalog, czyli 10 przykazań. Od tego z resztą zacząłem moje rozmyślania. Otóż czytając Pismo Święte nie sposób zauważyć, że Przykazanie 9 i 10 jest jednym przykazaniem. Dotyczy tego samego i jest w zasadzie jednym zdaniem. Z tego by wynikało, że gdzieś „zgubiło się” jedno przykazanie. Tym „zagubionym” przykazaniem jest obecna preambuła do Dekalogu, z której wynika, że Bóg jest jedynym Panem dla ludzi, zaś wszelkie próby hierarchizacji ludzi co do godności uwłaczają Bogu.

Zmienia to kwalifikacje moralną cnoty posłuszeństwa, bo czytając Dekalog w pierwotnej wersji nie należy być posłusznym żadnemu drugiemu człowiekowi!

Czyli wszelkie struktury społeczne oparte o posłuszeństwo są jakby nie do końca zgodne z Dekalogiem.

Wnioski z tego mogą być porażające, bo kwestionują zarówno sens moralny Kościoła Hierarchicznego jak i sens państwowości.

Nie mniej jednak zwróciłem uwagę na jeszcze jedną rzecz. Otóż Chrystus nie zapisał ani jednego słowa i nie zadbał by ktoś jego słowa spisał. Wszystko co wiemy o Jego nauczaniu, to są wspomnienia Apostołów o tym nauczaniu, siłą rzeczy fragmentaryczne i nie dokładne, po prostu przez nich przetworzone. Następne pytanie brzmiało, czy było to zaniechanie ze strony Chrystusa, czy działanie celowe. Nawet relacje Apostołów z jego wypowiedzi wskazują, że było to działanie celowe. Co więcej Apostoł Pogan, czyli św. Paweł nie zetknął się z Chrystusem i jego nauką tu na Ziemi a po prostu zobaczył Niebo. Oznacza to, że jego źródło jest jednak inne niż pozostałych Apostołów a jednak nauka jest ta sama.

Czyli, Chrystus zostawił założonemu przez siebie Kościołowi bardzo dużą swobodę doktrynalną z jednym zastrzeżeniem. Nie wolno zmieniać Prawa, czyli Starego Testamentu choćby o jotę. I rzeczywiście, tekst Pisma Świętego wydaje się być dokładny a podział na rozdziały tak naprawdę jest tylko wskazówką co do sposobu jego czytania. Nie ma więc żadnego odstępstwa od Depozytu.

Oznacza to jednak, że my powinniśmy oczywiście szanować wypowiedzi i postawy różnych zgromadzeń, ale po ich przemyśleniu i w części, którą akceptujemy. Jedyne co powinniśmy, to uznać te wypowiedzi jako punkt odniesienia dla naszych poglądów.

Nie oznacza to oczywiście zgody, ani na Schizmę Wschodnią, ani na Reformacje czy inne odstępstwa. Kościół jest jeden i nie można go dzielić. Więc nawet jeżeli jesteśmy przekonani o swojej racji, to nie możemy wymagać jej uznania przez innych pod rygorem podziału Kościoła, pod groźbą secesji.

I teraz kwestia deklaracji Polsko-Żydowskiej w kontekście Objawienia.

Zarówno św. Jan jak i inni Ewangeliści stwierdzili wyraźnie, że Naród Wybrany ginie z woli Boga. To są słowa o siekierze przyłożonej do pnia. Czy to oznacza fizyczną anihilacje Żydów? No, nie koniecznie bo może też oznaczać anihilacje kulturową.

I teraz kwestia wspólnej deklaracji. Jej znaczenie w wymiarze religijno społecznym polega na tym przede wszystkim, że dwa państwa, jedno o korzeniach w Judaizmie i drugie o korzeniach Chrześcijańskich postanowiły z pominięciem swoich kapłanów razem jako równorzędni partnerzy zastanawiać się na swoją wspólną historią. To jest rewolucja i de facto przyjęcie naszego poglądu na dzieje. Izrael bowiem uznał, że nie będzie rozmawiać o swoje historii z uprzywilejowanej pozycji Narodu Wybranego. Izrael bowiem powidział, że uznaje równość moralną Żydów i Chrześcijan.

Z naszej strony partia katolików, partia która powołała rząd w całości przyjmujący Komunię Świętą i nawet w nazwie odwołującej się do Pisma Świętego stała się beneficjentem przepowiedni św. Jana, dała świadectwo jej spełnienia wspólnie z przywróconym państwem Izraela.

Czy uporządkowanie sprawy fundamentalnej może być początkiem odbudowy naszego świata? Czy może być odpowiedzią na naszą opresję? Może.