O co chodzi w sporze na linii Duda-PiS. Czyli jak powstaje nowa opozycja!

Bardzo przeze mnie szanowany Premier Jan Olszewski w swych wypowiedziach publicznych dotyczących obecnego sporu o reformę sądów raczej stawał po stronie PAD niż PiS`u. O projektach ustaw „sejmowych” w sprawie reformy sądownictwa, tych z lipca, powiedział, że każdy choć trochę wykształcony prawnik podpisałby je z największym trudem, co przekładając na mowę potoczną należy odczytać jak stwierdzenie, że są one dla niego nie akceptowalne. Co więcej, bardzo wielu komentatorów całej sytuacji, jakby wchodząc w jego tok rozumowania, odwołuje się do postawionego właśnie przez niego pytania „Czyja Polska?” kojarząc obecną sytuacje z 1992 rokiem. Do katastrofy smoleńskiej, czyli do końca tamtego okresu, Jan Olszewski był ważnym doradcą ś.p. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego a kłótnie Lecha i Jarosława Kaczyńskiego były wręcz legendarne. Nie raz podobno była taka sytuacja, że Jarosław widząc postawę Lecha musiał się bardzo opanowywać by nie, jak w dzieciństwie, przejść na ręczne tłumaczenie zawiłych problemów. Przy czym Jan Olszewski bardzo wysoko cenił Lecha Kaczyńskiego a Jarosława dużo mniej. Jan Olszewski również bardzo wysoko cenił Zbigniewa Romaszewskiego i co oczywiste jego alter ego, czyli Zosię. Plotki głosiły, że w tej rodzinie od myślenia to jest Zosia a nie Zbyszek. W tej chwili doradcą PAD jest właśnie Zosia a Jan Olszewski raczej uznaje racje PAD (czyli i Zosi) niż PiS`u.

Z drugiej strony nikt rozsądny nie może, ani Janowi Olszewskiemu, ani Lechowi Kaczyńskiemu ani Romaszewskiemu odmówić tego, że byli „nasi”, że byli uczciwi w swoich poglądach a uwzględniając Romaszewskiego w zespole z Zosią, że byli to ludzie co najmniej bardzo sprawni intelektualnie (Jan Olszewski jeszcze jest).

I teraz najciekawsze!

Analizując to, co się teraz dzieje, trzeba jednak mieć na uwadze, że poglądy i postawa Jana Olszewskiego nie znalazły uznania wśród szerokich rzesz ludzi, i zarówno on, jak i jego ruch zniknęli ze sceny politycznej, ale jednocześnie co paradoksalne, nikt uczciwy nie odmawia mu wielkości!

Prawdopodobnie w podobnej sytuacji był również Lech Kaczyński w 2010 roku. Pamiętam dobrze dyskusje o wyborach prezydenckich i w zasadzie powszechnym przekonaniu, że Lech Kaczyński mimo, że jest wspaniałym prezydentem jest jednocześnie osobą „niewybieralną”. Co więcej, tak samo uważał i Jarosław twierdząc, że ewentualna kandydatura Lecha Kaczyńskiego jest „ekstremalnie trudna”, ale mimo to trzeba, by on był kandydatem PiS na Prezydenta, co oznaczało duże wątpliwości, co do szans na sukces wyborczy.

Romaszewski też nie znalazł uznania u „zwykłych ludzi” przede wszystkim z obozu patriotycznego!

Mamy więc pewien nurt po naszej stronie reprezentowany przez wspaniałych ludzi, Lecha Kaczyńskiego, Jana Olszewskiego i Romaszewskich, oraz starającego się nawiązać do tych ludzi PAD ( choć to nie ta liga), samemu twierdzącego, że stara się naśladować intelektualnie L.Kaczyńskiego, oczywiście na tyle, na ile potrafi. Czyli, dobrowolnie wchodzi w nurt logicznie bardzo wspaniały, ale nieakceptowany przez szerszy elektorat patriotyczny. To bardzo interesujące, można powiedzieć, że tym ciekawsze, ponieważ trudno jest podejrzewać PAD, iż robi to nieświadomie.

PAD, tak samo jak popularni wcześniej politycy podobnie do niego myślący, jest jeszcze powszechnie lubiany i pewnie szanowany. Ponieważ to mu się podoba, więc podąża szlakiem swoich wspaniałych poprzedników ale coraz więcej ludzi widzi, że do pełnienia funkcji Prezydenta nie bardzo się nadaje.

Jak byśmy na to nie patrzyli, to trudno nie widzieć, że celem politycznym PAD jest odebranie PiS`owi władzy. Cały spór powstał z tego, że PAD chciał, by PiS zrezygnował z władzy na jego rzecz- bo do tego sprowadza się projekt zmiany systemu politycznego na prezydencki a jak się nie da zmienić konstytucji, to chociaż, żeby sparaliżować jemu możliwości jej sprawowania! Chodzi o to, by „pisowski Sejm” miał mniej niż obecnie do powiedzenia w sprawach publicznych . To dość śmiała propozycja i do tego moim zdaniem rewolucyjna. U podstaw tego rozumowania leży przekonanie o równej słuszności poglądów PiS i Antypis na sprawy kraju, leży przekonanie, że partie nie reprezentują żadnych wartości tylko interesy. Bardzo to cyniczna postawa, raczej zdawało by się nie znana, ani Olszewskiemu, ani Romaszewskiemu, ani L.Kaczyńskiemu a jednak z tymi osobami jakość jak widać powiązana logicznie.

Do tego PAD oświadcza ku mojemu zdziwieniu, że postrzega działania PiS nie jako „dobrą zmianę” a jako „dobrą rewolucję”, na którą się on nie zgadza a proponowana przez niego rzeczywista rewolucja konstytucyjna na być remedium na skutki rewolucji prowadzonej przez PiS! Czyli dużą zmianą potrzebną, by wszystko zostało po staremu. I teraz pytanie tylko z pozoru banalne, a w sumie istotne– Wszystko, to znaczy co?

Bo ja żadnych ciągot rewolucyjnych w naszej formacji nie widzę. Proponowane zmiany to raczej drobne korekty systemu społecznego mające lepiej go dopasować do potrzeb ludzi. O co więc Prezydentowi, ale i Janowi Olszewskiemu, i Zosi Romaszewskiej chodzi? Gdzie ta rewolucja, gdzie te nieakceptowalne z prawnego punktu widzenia zmiany?

A jednak w pewien sposób mają oni rację, my ale tylko w ich oczach, robimy rewolucję. Zacząłem to rozumieć, gdy czytałem na portalu artykuł bodajże Janeckiego na portalu wPolityce o wypowiedziach młodego Stuhra. Otóż podstawowym zarzutem Stuhra do PiS jest to, że za pośrednictwem tej partii rozmaici „Janusze i Grażynki”, czyli zwykli ludzie, dostali wpływ na sprawy państwa pozbawiając tym samym w konsekwencji tego wpływu dotychczasowe elity. A przecież ci zwykli ludzie, to są jak widać (brudzą na wydmach, chodzą niechlujnie ubrani , dłubią w nosie i nie tylko w miejscach publicznych, etc.).

Co to ma wspólnego z Janem Olszewskim i pozostałymi?

Pamiętam dobrze słynny 4 czerwca i nocną zmianę.

Otóż przed kryzysem, gdy wiadomo już było, co jest planowane, szefem Radiokomitetu został Z. Romaszewski po to by umożliwić J. Olszewskiemu odwołanie się, jak to słyszałem z jego własnych ust, do ludu. To jego określenie i jak wynika z przebiegu zdarzeń, było ono w pełni zrozumiałe dla Z.Romaszewskiego, ale dla mnie już nie. Zastanawiałem się wtedy, jaki lud ma Olszewski na myśli. Przecież nie ma czegoś takiego, bo nic takiego nie widzę.

Okazuje się teraz, że obaj byliśmy w błędzie.

Otóż Olszewski za lud rozumiał rzesze ludzi zajętych swoimi codziennymi sprawami w swych małych lokalnych środowiskach, nie widzący swoimi oczami, co się w państwie dzieje. Są to ludzie, którzy żyją obok polityki, z rzadka załatwiający sprawy urzędowe, de facto żyjący obok państwa a wiedzę o nim czerpiący nie z własnych obserwacji a z mediów. Olszewski sądził, że jak się tym ludziom w mediach powie, że coś jest nie tak, to się oni wzburzą i wyjdą na ulice.

Okazuje się, że identycznie społeczeństwo postrzega młody Stuhr, tylko lud nazywa „Januszami i Grażynkami” i co więcej ma racje! Bo rzeczywiście, jak w mediach rozległo się larum, że państwo jest niszczone, to zwykli ludzie, na co dzień nie zainteresowani sprawami publicznymi, wyszli na ulice w obronie SN i pewnie wyjdą jeszcze w innych sprawach a to wszystko się dzieje na podstawie świadectwa elit, w tym rzeczonego Stuhra.

Dlaczego więc nie wyszli w obronie rządu Jana Olszewskiego? Przecież transmisję z nocnych obrad Sejmu 4 czerwca do końca oglądało 7,5 mln ludzi! I co? I nic! A teraz TVN ogląda o wiele mniej ludzi i wychodzą na ulicę!

Rozwiązaniem tej zagadki zdaje się być to, że podział na elitę i lud jest, ale tylko w przeciwnej nam formacji Antypisu! Na ulicę wychodzą inni ludzie niż ci, do których apelował Jan Olszewski. Dla tych ludzi, którzy są tym „ludem” państwo wydaje się być abstrakcyjne, a „ Czekoladowy Możeł” ładnym przedmiotem.

Okazało się, że obraz społeczeństwa Stuhra Dudy i Olszewskiego jest co do zasady identyczny a jedynie ich osobiste cechy charakteru skutkują innymi kierunkami działań. I Duda chce ten obraz chronić.

U nas, w naszej formacji, nie ma „ludu” i elit w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Nie można więc komunikatem medialnym wywołać u nas reakcji spontanicznej, emocjonalnej. My opieramy się w swoim światopoglądzie na własnych obserwacjach i sami kształtujemy swoje decyzje a nie przyjmujemy do wiadomości swojej rzekomej niekompetencji w sprawach państwowych. Natomiast przekazy medialne traktujemy jak hipotezy do weryfikacji, bez względu na to , kto jest autorem tego przekazu.

Stąd nie udało się nas wzburzyć, ani swego czasu Janowi Olszewskiemu, ani w trakcie puczu grudniowego nomen omen posłowi Olszewskiemu (imienia nie pamiętam), który chuliganił się w Sejmie w grudniu 2016. Oczywiście lata nachalnej propagandy wytworzyły nawyk nieulegania mediom ale przede wszystkim najważniejsze jest to, że jak ktoś nas traktuje jak lud, a w konsekwencji siebie jako elitę, to nie jest nasz i go odrzucamy. Odrzucamy bez względu na to co mówi i robi!

Czyli, czyli funkcjonalny egalitaryzm formacji jest ważniejszy od poglądów szczegółowych, bo autorytety mamy i je szanujemy. Nasze podejście jest bardzo racjonalne podejście, bo wąską elitę zawsze można przekupić albo wprowadzić w błąd dla swojej korzyści, a przekupić całej formacji po prostu się nie opłaca- za dużo to kosztuje. Po to by przekupić cała formację potrzebne są programy analogiczne do 500+, ale by je wprowadzić w życie w zasadzie trzeba zrezygnować z pożytków osobistych związanych ze sprawowaniem władzy, bo nie można już kraść! Nie warto więc być elitą, zwłaszcza jeśli trzeba by być taką jak tego chcieli Jan Olszewski i inni. Bo to co odpychało tych ludzi od głównego nurtu elit była ich niewątpliwa skromność i uczciwość.

Jak przypominam sobie wypowiedzi, czy to Jana Olszewskiego, czy Lecha Kaczyńskiego, czy Zbigniewa Romaszewskiego, ale zwłaszcza Jana Olszewskiego, to gdy przestał być premierem, cały czas się zastanawiał, co może zrobić dla zwykłych ludzi skoro, tak nie wiele może. Czyli wszystkim dla nich jest podział na zwykłych ludzi i elitę, jest statusowy kształt społeczeństwa. Reszta to detale.

Jarosław Kaczyński nie ma takiego problemu. On wie, że ma po prostu słuchać się środowisk okłopisowskich i sprytnie realizować, to czego one chcą. To zupełnie inna postawa i nic dziwnego, że nie znajduje uznania ani u Zosi Romaszewskiej, ani u Jana Olszewskiego, ani u nawiązującego do tego sposobu myślenia PAD.

Jednocześnie PAD warunkuje swoją zgodę na reformę sądów pozostawieniem w korpusie sędziów ludzi akceptujących obcą nam strukturę społeczną, którzy zgodnie ze swoją wizją społeczeństwa będą nas sądzić, czyli chce byśmy wyrzekli się ważnego elementu swojej tożsamości, którym jest prawo samodzielnej oceny rzeczywistości w zamian za utrzymanie atrybutów władzy, w zamian za stanowiska dla naszych.

No cóż, idź chłopie swoją ( i nie tylko, bo masz wspaniałych poprzedników) drogą i mi głowy nie zawracaj.