Zakazane Piosenki - Gdy w noc wrześniową północ wybiła

Hej, tam, pod Krakowem, Skąd ta Wisła płynie, Rozwaliła nam się świnia Na polskiej krainie./bis Jak się tu upasie, Przyjdą lepsze czasy, Zabijemy pałą świnię, Narobim kiełbasy./bis Tymi kiełbasami Zamiast denatury Wytrujemy wszystkie w Polsce Prusaki i szczury./bis

Kiedyś byłaś piękna, bogata, wspaniała,
Dzisiaj tylko kupa gruzu pozostała.
Kościoły zburzone, domy popalone,
Gdzie się mają podziać ludzie poranione?

Lecą bomby, lecą od wieczora do dnia,
Nie ma kropli wody do gaszenia ognia.
Matka szuka trupa dziecięcia swojego,
Głośno wzywa Boga i przeklina wroga.

Tak nas wciąż męczyli całe trzy tygodnie,
Pan Bóg skaże szkopów za ich wielkie zbrodnie.
Co ja państwu śpiewam w głowie się nie mieści,
Teraz będzie koniec mojej opowieści.

Posłuchajcie Państwo z nami łaska Boża,
Odbudujem Polskę od gór aż do morza.

1920-1980. Siła polskiej historii. Stać nas na praworządność, uczciwość i rzetelność.

Rosja: Polska odpowiedzialna za II wojnę światową
Czwartek, 4 czerwca 2009 (09:12)

Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej umieściło na swojej oficjalnej stronie internetowej tekst, w którym odpowiedzialnością za rozpętanie II wojny światowej obarczono Polskę.
Tekst ukazał się w dziale "Encyklopedia Wojskowa", w rubryce "Historia - przeciwko kłamstwu i fałszerstwom". Jego autorem jest pułkownik Siergiej N. Kowalow z Instytutu Historii Wojennej Ministerstwa Obrony FR.

"Wszyscy, którzy bez uprzedzeń studiowali historię II wojny światowej, wiedzą, że rozpoczęła się ona z powodu odmowy przez Polskę spełnienia niemieckich roszczeń. Jednak mniej znane jest to, czego od Warszawy chciał Adolf Hitler" - pisze Kowalow.

"A żądania Niemiec były dość umiarkowane: włączyć wolne miasto Danzig (obecnie - Gdańsk) do III Rzeszy oraz wyrazić zgodę na budowę eksterytorialnej autostrady i drogi kolejowej, które połączyłyby Prusy Wschodnie z podstawową częścią Niemiec" - dodaje wojskowy historyk.

W jego ocenie, żądania te "trudno uznać za nieuzasadnione".
Kowalow usprawiedliwia też agresję ZSRR na Polskę 17 września 1939 roku. Jego zdaniem Józef Stalin nie miał innego wyjścia, niż zawrzeć z Hitlerem pakt o nieagresji, by choć na krótki czas odroczyć wojnę z Niemcami i zająć rubieże obronne na zachód od starej granicy radzieckiej.

Czytaj więcej na http://fakty.interia.pl/historia/news-rosja-polska-odpowiedzialna-za-ii-...

Plan unicestwienia Polski

Hitler rozkazał zabijać bez litości mężczyzn,
kobiety i dzieci polskiego pochodzenia – przypomina dr Jarosław Szarek

Zniszczenie Polski jest na pierwszym planie. Celem naszym jest
zniszczenie żywych sił nieprzyjaciela, a nie dotarcie do określonej
linii. Nawet gdyby wojna wybuchła na Zachodzie, zniszczenie Polski musi
być zasadniczym celem… Dam propagandzie jakiś powód dla uzasadnienia
wybuchu wojny, mniejsza o to, czy wiarygodny. Nikt nie będzie pytał
później zwycięzcy, czy mówił prawdę, czy nie. Przy rozpoczęciu i
prowadzeniu wojny chodzi nie o prawo, lecz o zwycięstwo. Litość
wykluczyć z serca. Postępować brutalnie!… Pierwsze zadanie: dotarcie do
Wisły i Narwi. Nasza przewaga techniczna zniszczy odporność nerwową
Polaków. Każda tworząca się na nowo żywa siła polska musi być
natychmiast rozbita„ – tak niemiecki kanclerz Adolf Hitler tłumaczył
generalicji Wehrmachtu cele przyszłej wojny z Polską, którą miał wkrótce
rozpętać.

Nazajutrz, 23 sierpnia 1939 r., przyszła dobra wiadomość z Moskwy o
podpisaniu paktu Ribbentrop-Mołotow. Stalin wznosił toast za zdrowie
führera. Los Rzeczypospolitej był przesądzony.

17 września: Dzień Apokalipsy

Czy jest ktoś, kto nie słyszał o
Westerplatte? Chyba nie. A ilu z nas słyszało coś o żołnierzach pułku
Korpusu Ochrony Pogranicza "Podole"?. Pewnie niewielu. A ci żołnierze
bili się nie mniej dzielnie z czerwonoarmistami, jak żołnierze majora
Sucharskiego z Wehrmachtem.

Przewaga Sowietów bardzo duża, bijemy się uporczywie i będę starał się
jak najdłużej moje kierunki osłaniać - meldował 17 września 1939 roku
Marceli Kotarba, dowódca pułku.



17 września 1939 roku Odziały Armii Czerwonej zaatakowały Polskę.
Polskie dowództwo zakazało stawiania oporu Armii Czerwonej, w przypadku
innym niż natarcie wroga lub próba rozbrojenia. Do wielu jednostek ten
rozkaz jednak nie dotarł, inne zaatakowane broniły się. W czasie walk z
Sowietami zginęło około 3 tysięcy żołnierzy. Ostatnie boje polscy
żołnierze stoczyli z Sowietami pod koniec września 1939 roku.



Ten atak ze wschodu załamał możliwość prowadzenia skutecznej walki
obronnej przeciwko Niemcom. Gorsze były jednak późniejsze następstwa.
Jeszcze we wrześniu 1939 Sowieci rozstrzelali około 2,5 tysiąca polskich
jeńców. Potem był Katyń i wywózki na Syberię, które objęły kilkaset
tysięcy osób.



Ostatnim akordem sowieckiego terroru w latach 1939-1941 były tzw.
masakry więzienne w czerwcu-lipcu 1941 roku, kiedy to NKWD zamordowała
około 35 tysięcy więźniów politycznych, z czego 7 tysięcy w samym
Lwowie.



W 2013 roku Sejm ustanowił 17 września Dniem Sybiraka.

Przeczytaj cały tekst: 17 września: Dzień Apokalipsy - Pisz http://pisz.wm.pl/220093,17-wrzesnia-Dzien-Apokalipsy.html

Ojciec, przy polskim dziecku mów tylko po niemiecku! Decyzja Trybunału w Karlsruhe

"Z fachowo-pedagogicznego punktu widzenia nie leży w interesie dzieci,
aby podczas spotkań ze swoim ojcem posługiwały się językiem polskim.
Jedynie promowanie języka niemieckiego jest dla dzieci korzystne, gdyż w
tym kraju wzrastają, tu chodzą i będą chodzić do szkół" - tak brzmi
wyrok niemieckiego Trybunału Konstytucyjnego w Karlsruhe sprzed dwóch
dni.

Wieluń. Wieczorem początek obchodów 74. rocznicy wybuchu II wojny światowej

ten wpis http://lestat.salon24.pl/530490,dziewczynka-z-tutka-i-anioly-nie-liczac-...
I zdanie jednego z komentarzy, mówiącego, że naprawdę przemawia tylko los Osoby - Dziecka Bożego ... Każdego...
Każdego, bo każdy rodził się dla Dobra...

Kronikalna, wsparta zdjęciami archiwalnymi relacja z przebiegu bohaterskiej obrony Poczty Polskiej w Gdańsku w roku 1939. Wolne Miasto Gdańsk tuż przed wybuchem wojny. Napięta atmosfera, szykany i prześladowania Polaków przez hitlerowców. 1 IX pocztowcy polscy chwytają za broń. W czasie pierwszego niemieckiego ataku ginie Konrad, dowódca obrony poczty przysłany z Warszawy. Walczą wszyscy - i stary listonosz i zakochana w swym chłopcu młoda telegrafistka. Wierzą, że nadejdzie pomoc. Niemcy, po nieudanych atakach, wprowadzają do walki artylerię, wozy pancerne, miotacze ognia...

Kampania wrześniowa (1 września - 6 października 1939)

Rano 1 września główne siły 3 Armii niemieckiej gen. Küchlera rozpoczęły natarcie na Mławę. Tędy wiodła najkrótsza droga z Prus Wschodnich na Warszawę. Sytuacja Wojska Polskiego została znacznie utrudniona przez czynniki
natury politycznej: powstrzymanie aż do ostatniej chwili (na skutek
nacisków sojuszników brytyjskich i francuskich) mobilizacji powszechnej
sprawiło, że 2 polskie dywizje (1 DP i 41 DP)
w dniu rozpoczęcia walk były dopiero koncentrowane (i ostatecznie nie
zdążyły wziąć udziału w walkach pod Mławą), a jedna (8 DP) nie była w
pełni gotowa do działań.

"Kampania wrześniowa zostawiła trwały ślad w pamięci narodu"

Kampania wrześniowa, dramatyczna obrona i dramatyczna utrata
niepodległości, zostawiły trwały ślad w polskiej pamięci - powiedział w
sobotę prezydent Bronisław Komorowski w Mławie na uroczystych obchodach
74. rocznicy wybuchu II wojny światowej. Zdaniem Bronisława Komorowskiego, kampania wrześniowa ma pod
Mławą szczególny wymiar, nie tylko natury historycznej, ale - jak mówił -
"to także ważne miejsce dla szerszej refleksji, przydatnej w życiu
współczesnych Polaków". - Bitwa mławska była fragmentem szerszych
zmagań, które jednak świadczyły o naszej militarnej słabości w 1939 roku
- powiedział prezydent.

Według niego "bitwa mławska jest pewnym przesłaniem,
pozwalającym myśleć, że moglibyśmy skuteczniej chronić własną
niepodległość, gdybyśmy na czas i w odpowiedni sposób przygotowali
ojczyznę, państwo, armię polską do zderzenia z brutalną rzeczywistością
końca lat 30.".

Prof. Paczkowski: Z Francuzami i Anglikami mogliśmy pokonać Hitlera. Zostaliśmy oszukani

- Alianci nas nie zdradzili, oni nas oszukali - mówi historyk prof. Andrzej Paczkowski w rozmowie z Jakubem Szczepańskim.

http://www.bitwa1939.mlawa.pl/

Iluminacja Pałacu Prezydenckiego

Okolicznościowa iluminacja upamiętniającą 74. rocznicę wybuchu II
wojny światowej będzie wyświetlana na fasadzie Pałacu Prezydenckiego.
Przedstawia ona płonącą wieżę Zamku Królewskiego, który został
zbombardowany we wrześniu 1939 roku.

Historykon

W
74. rocznicę niemieckiej agresji na Polskę, Muzeum II Wojny Światowej
przy współpracy z Fundacją Invenire – Salvum oraz grupami rekonstrukcji
historycznych, przygotowało dla zainteresowanych wyjątkową lekcję
historii z wydarzeń mających miejsce podczas obrony Westerplatte w 1939
roku.

http://historykon.pl/poland-first-to-fight-westerplatte-2013/
Uroczystości ruszają już w przeddzień rocznicy wybuchu -  31 sierpnia,
wtedy to od godziny 20:00 będziemy mieć okazję uczestnictwa w 
inscenizacjach obrony Westerplatte obejmujących teren całego półwyspu.
Wieczorny spektakl potrwa do godziny 23:00. Warto dodać, że całe
przedsięwzięcie będzie czynnie wspierane przez członków hiszpańskiego
stowarzyszenia „Poland First to Fight”. Celem tej organizacji jest
przybliżanie historii Polski od momentu odzyskania niepodległości do
zakończenia II wojny światowej. Uczestnicząc w historycznych
rekonstrukcjach w Hiszpanii, jak i poza jej granicami, odtwarzają
polskie formacje wojskowe z lat 1918 – 1945.

Brytyjski
historyk: "Polska ucierpiała z rąk Niemiec w większym stopniu niż inne
kraje. 6 milionów ofiar to strata 18 proc. ludności"

"Skala niewiedzy na temat Polski i II wojny na Zachodzie jest
przeogromna. Do niedawna naprawdę niewielu ludzi we Francji i Wielkiej
Brytanii zdawało sobie sprawę z tego, że te kraje dwukrotnie zdradziły
Polskę".

Kresy Wschodnie

Nie
tylko w Polsce ale i na całym świecie są ludzie , którzy poświęcali i
narażali swój los i życie za swoją Ojczyznę.Bądźmy pełni szacunku i
życzliwości dla tych którzy swoimi rękoma bronili ziemi aby każdy
człowiek miał swoje miejsce na ziemi.

Dziękujemy Wam , że daliście nam przykład jak walczyć i za to, że mieszkamy w wolnym kraju i możemy mówić językiem polskim.

Szanowna Pani Marylo,

W większości wypadków rządzący / administrujący / Rzeczypospolitą / prócz Braci Kaczyńskich, Prezydenta i Premiera / zapominają o ludobójstwie Niemców i Rosjan wobec Polaków w czasie II Wojny Światowej.
Polska w czasie II Wojny Światowej utraciła 80 % majątku narodowego. Byliśmy na granicy utraty krwi

Ostatnimi czasu R Sikorski z poparciem premiera i prezydenta , mówi nam w Berlinie byśmy zrzekli się tożsamości.
Innymi słowy byśmy stali się niewolnikami Niemców i Rosjan





Z wyrazami szacunku

jestes w formie!Pozdrawiam.

Marsz Pamięci w 74 rocznicę wybuchu II wojny światowej

W dniu 1 września 2013 roku w związku z 74 rocznicy wybuchu II wojny światowej odbędzie się w Warszawie Marsz Pamięci.

Pochód wyruszy spod Archikatedry Św. Jana przy ul. Świętojańskiej na
Starym Mieście o godzinie 17.00. Przejdzie trasą: ul. Świętojańska –
Plac Zamkowy – ul. Krakowskie Przedmieście do Bazyliki Świętego Krzyża,
gdzie o godzinie 19.00 zostanie odprawiona Msza Święta w intencji
Ojczyzny. Od godziny 20.00 nastąpi składanie wieńców przed Grobem
Nieznanego Żołnierza.

W ocenie Andrzeja Melaka, brata tragicznie zmarłego w katastrofie
smoleńskiej Stefana Melaka, szefa Komitetu Katyńskiego udział w marszu
oraz organizowanych uroczystościach upamiętniających wybuch największej
wojny w dziejach świata jest bardzo ważny.

- Dzisiaj gdy następuje takie zakłamanie i od nowa pisanie historii
przez naszych sąsiadów. Przy całkowitej bierności elit rządzących Polską
– my musimy przypomnieć każdemu Polakowi o tym czym była wojna. Czym
był rosyjski komunizm i czym był niemiecki faszyzm. Musimy pokazać tym,
którzy na nas napadli ile dokonali zniszczeń materialnych i ile
moralnych. Polskę pozostawiono wówczas w opłakanej sytuacji – akcentował Andrzej Melak.

Okres wojny i lat powojennych był czasem wielkiego heroizmu młodych
ludzi, którzy chwycili za broń w walce o niepodległość. Dziś młodzież
obdziera się z tożsamości poprzez marginalizowanie historii w szkołach i
życiu publicznym. Marsz może być okazją do odbycia lekcji historii –
przekonuje Andrzej Melak.

- Ważne jest by polskie młode pokolenia dzieci, młodzieży, studentów
mogli usłyszeć o tych sprawach dotyczących II Wojny Światowej od
świadków i od osób, które pamiętają jeszcze powojenne trudne czasy i
oglądali zniszczoną naszą Ojczyznę – mówił Andrzej Melak.

Organizatorem marszu jest Krąg Pamięci Narodowej.

Wojna Obronna 1939

"Tu były polskie bunkry, schrony, polskie karabiny maszynowe, armaty i był dzielny, dobrze wyszkolony żołnierz".

I nadeszły dni straszne, mroczne, okrutne...
Dni, miesiące i lata... zagłady II RP.
[1.IX.1939]

Premier na Westerplatte: 1 września to ciągle tragiczna lekcja
https://www.premier.gov.pl/wydarzenia/aktualnosci/premier-na-westerplatt...

- 1 września to dla nas, Polaków ciągle tragiczna lekcja początku wojny. Początku, który Polska przegrała - powiedział premier Donald Tusk podczas uroczystości 74. rocznicy wybuchu II wojny światowej.
To lekcja tak dramatyczna, ponieważ wówczas, 74 lata temu, polscy żołnierze tu na Westerplatte i wszędzie tam, gdzie Niemcy hitlerowskie od pierwszych godzin Polskę atakowały, bronili swojej ojczyzny w poczuciu świętej sprawy, ale także w przygniatającym poczuciu osamotnienia - zaznaczył szef rządu.

Donald Tusk podkreślił, że w 1939 r. Polska nie była gotowa do obrony przed tak potężnym przeciwnikiem. - Zaledwie dwadzieścia lat budowaliśmy niepodległe państwo i ten wyścig z historią wówczas przegraliśmy. Te 20 lat nie wystarczyło, aby Polska stała się krajem wystarczająco silnym, bogatym, dobrze uzbrojonym i osadzonym w międzynarodowych sojuszach - zaznaczył. Jak podkreślił, w Polsce realizowany jest program, który powinien uczynić polską armię zdolną do działania w najtrudniejszych warunkach.

Premier powiedział, że koniecznym warunkiem bezpieczeństwa państwa są sojusznicy. Przypomniał, że przed 74 laty Polska miała podpisane wszystkie porozumienia gwarantujące bezpieczeństwo. - W tym dramatycznym momencie okazało się, że to nie działa - zaznaczył premier. - Dziś jesteśmy w zupełnie innym miejscu, w zupełnie innej pozycji - dodał.
Szef rządu nawiązał do aktualnych konfliktów międzynarodowych. - Świat stoi dziś na skraju kolejnego konfliktu. Być może lada godzina, lada dzień rakiety spadną na Syrię. To reakcja na zbrodnię użycia broni chemicznej przeciwko cywilom: reakcja zrozumiała i potrzebna, oby była skuteczna - zaznaczył premier.

W Berlinie w momencie składania
wieńców przez polskie organizacje orkiestra z werblami przestała grać.
- To jak zostali potraktowani przedstawiciele polskich organizacji jest
skandalem! - mówią jednogłośnie portalowi niezalezna.pl świadkowi
zdarzenia, członkowie Klubu „Gazety Polskiej” w Berlinie. Do incydentu
doszło dziś podczas uroczystości przed berlińskim Pomnikiem Żołnierza
Polskiego i Niemieckiego Antyfaszysty.



Aby złożyć wieńce pod pomnikiem w 74. rocznicę wybuchy drugiej wojny
światowej do stolicy Niemiec przybyła liczna delegacja Polaków.
Byli przedstawiciele Stowarzyszenia Niewidomych Cywilnych Ofiar Wojny z
Gdańska, Związku Polaków w Niemczech spod Znaku Rodła (ZPN ZR), Związku
Spadochroniarzy Polskich, Klubu „Gazety Polskiej” w Berlinie oraz inni.



- Podeszliśmy pod pomnik aby złożyć wieńce po polskich i niemieckich
oficjelach. Ale właśnie w tym momencie, po krótkiej rozmowie obecnych
przed pomnikiem polskiego i niemieckiego oficerów, przestała grać towarzysząca uroczystościom orkiestra z werblami. Chociaż dotychczas przy składaniu każdego wieńca, miała ona biciem w werble podkreślać uroczysty charakter wydarzenia -
mówią portalowi niezalezna.pl obecni wówczas przed Pomnikiem członkowie
Klubu „GP” oraz ZPN ZR Jan Woliński, Józef Galiński i Andrzej Głowacki.
- Po takim potraktowaniu naszej delegacji do nas podeszło sporo Niemców. Pytali - dlaczego tak się stało? Dlaczego są ludzie pierwszej i drugiej kategorii? - dodają świadkowie.



O ustosunkowanie się do takiego potraktowania Polacy zwrócili się do
ambasadora RP w Berlinie Jerzego Margańskiego. Polski dyplomata
tłumaczył sytuację problemami w organizacji.



Polacy nie kryją oburzenia całą sytuacją. - To co się stało dziś to
skandal. Wśród nas przecież były niewiadome ofiary cywilne wojny, „żywe
świadectwo” tragedii drugiej wojny światowej, które po raz czwarty
przyjeżdżają do Berlina z Gdańska specjalnie, aby wziąć udział w tych
uroczystościach. Dziś usłyszeliśmy zapewnienia, że w przyszłym roku
organizatorzy nareszcie staną na wysokości zadania. Chciałoby się w to
wierzyć, ale na razie traktujemy to jako puste obietnicy. Przecież od
lat nie możemy dojść nawet tego, aby na głowie orła polskiego,
ozdabiającego Pomnik Żołnierza Polskiego i Niemieckiego Antyfaszysty
(odsłoniętego w 1972 r. - przyp. red.) pojawiła się korona – zauważa w rozmowie z portalem niezalezna.pl Józef Galiński.



Obejrzyj galerię


http://niezalezna.pl/45473-orkiestra-dla-wybranych-skandal-w-berlinie-w-...

Wrzesień 1939

Wiadomości z 1 września 1939 r.

---

Źródło: Goniec Warszawski, nr 243, 1.09.1939 r.; Goniec Poranny, nr 167, 1.09.1939 r.

Źródło: Goniec Warszawski, nr 243, 1.09.1939 r.

Historykon

74 lata temu, 1 września 1939 roku miała miejsce obrona Poczty Polskiej w Gdańsku.


Było to jedno z pierwszych starć zbrojnych podczas II wojny światowej .
W sumie 56 obrońców poczty uzbrojonych w karabin przeciwpancerny, 3
rkm-y, kilka karabinów, kilka granatów i około 40 pistoletów broniło się
przez 19h przeciwko natarciu 180 osób z SS, SA i policji gdańskiej
uzbrojonych w trzy wozy pancerne oraz trzy działa. Według planu
opracowanego w lipcu 1939 roku Niemcy zamierzali zdobyć pocztę poprzez
przebicie się z sąsiadującego przez ścianę z pocztą budynku Krajowego
Urzędu Pracy. W tym samym czasie trzy grupy szturmowe miały związać
walką siły obrońców poczty i wedrzeć się do gmachu od frontu. Pocztowcy
mieli się utrzymać przez 6h do czasu nadejścia części oddziałów Armii
Pomorze. Obrońcy w przeciwieństwie do majora Sucharskiego nie wiedzieli,
że Korpus Interwencyjny nie przybędzie z odsieczą, nie odwołano także
polecenia obrony.

O 4:47 Sygnał do ataku
dał odgłos dział z pancernika Schleswig-Holstein, który otworzył ogień
do Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. Wtedy nastąpił
pierwszy atak na pocztę podczas, którego zginął dowódca obrony
podporucznik Konrad Guderski. Mimo, że Niemcom udało się wedrzeć do
budynku, szturm został odparty. Około godziny 11:00 niemieckie siły
zostały wzmocnione dwoma działam kalibru 75mm lecz mimo wsparcia
artyleryjskiego i ten atak zakończył się niepowodzeniem. Około godziny
15:00 Niemcy przerwali ataki i dali Polakom 2h na kapitulacje w tym
czasie siły napastników zostały wsparte haubicą kalibru 105mm, ponadto
saperzy wykonali podkop umieszczając pod ścianą poczty 600-kilogramowy
ładunek wybuchowy. O godzinie 17:00 ładunek został wysadzony, a Niemcy
ruszyli do natarcia przez częściowo zburzoną ścianę gmachu. Napastnikom
udało się zająć część poczty, a obrońcy przenieśli się do piwnic skąd
dalej próbowali prowadzić obronę. Około godziny 18:00 sprowadzono
motopompy dzięki którym zaczęto wpompowywać do piwnic benzynę, którą
następnie podpalono przy pomocy miotaczy ognia. O godzinie 19:00 obrońcy
podjęli decyzję o kapitulacji. Niosący białą flagę Jan Michoń został
zastrzelony przez Niemców jak tylko wyszedł z poczty jego los podzielił
idący za nim naczelnik poczty Józef Wąsik.

Straty obrońców
wyniosły 8 zabitych, 14 rannych w tym 4 śmiertelnie, a 38 osób skazano i
rozstrzelano po kapitulacji. Straty niemieckie to 10 zabitych, 25
rannych i 1 samochód pancerny. /W.G.

Kibolski Klub Dyskusyjny

Bohaterowie
Września - weterani obrony Westerplatte, Poczty Polskiej, Lwowa; bitew
nad Bzurą, pod Wizną, pod Mokrą, pod Kockiem - Lech Poznań o Was
pamięta. Śmierć Wrogom Ojczyzny!

Kibolski Klub Dyskusyjny

Wczoraj
na zapomnianym cmentarzu przy Samotnej pracowało około 50 kiboli,
najbardziej cieszy obecność całych rodzin. Miejsca, którymi się
opiekujemy, podczas dzisiejszej rocznicy prezentowały się godnie

Dzięki wszystkim za obecność. Nasze miasto!

Rocznica bez ważnych słów

Paulina Gajkowska

Rekonstrukcja i obchody 74. rocznicy jednej z pierwszych bitew wojny obronnej 1939 r. to dla Bronisława Komorowskiego za mało, żeby przypomnieć zamazywaną na wiele sposobów odpowiedzialność III Rzeszy za wybuch wojny.

Inscenizacja bitwy pod Mławą, stoczonej między 1 a 4 września 1939r., odbyła się w sobotę w Uniszkach Zawadzkich. Na uroczystości przyjechał Bronisław Komorowski. W przemówieniu prezydent skupił się głównie na tym, żeby wyciągać wnioski z dramatycznej przeszłości, mówiąc, że nawet teraz, gdy „Polska cieszy się wolnością i bezpieczeństwem, trzeba myśleć o scenariuszach ewentualnego kryzysu, a także dbać o współczesne polskie siły zbrojne”.

Prezydent stwierdził ponadto, że kampania wrześniowa i dramatyczna utrata niepodległości „zostawiły trwały ślad w polskiej pamięci”. Bronisław Komorowski być może użył skrótu myślowego, a być może, chcąc zachować poprawność polityczną i kontynuując prowadzoną od początku kadencji prorosyjską politykę historyczną, nie wspomniał o tym, że ten „trwały ślad w pamięci” wiąże się z prawie 50-letnią całkowitą zależnością od Związku Sowieckiego.

Komorowski przyzwyczaił już opinię publiczną do tego, że w ważne rocznice państwowe ogranicza swój przekaz do okrągłych słów i nie porusza tematów kluczowych. – Kampania wrześniowa, dzień 1 września 1939 roku, jest żywo zapisana w polskiej pamięci narodowej, bo żyje także bardzo mocno w tradycji i pamięci rodzin. Jest to jedna z tych dat, tych wielkich wydarzeń, które są w pełni zrozumiałe, w pełni aktualne, są ciągle przeżywane w Polsce – mówił, zapewniając, że „stara się co roku pamiętać o dacie 1 września”, odwiedzając te miejsca w Polsce, które są związane z bojem o polską wolność, o granice.

Bronisław Komorowski, podobnie jak premier Donald Tusk na Westerplatte w niedzielę rano, wspomnieli o „militarnej słabości” Polski w 1939 roku.

Prezydent w swoim przemówieniu w Mławie starał się zapewniać, że Polska obecnie buduje trwałe systemy sojusznicze.

Główne uroczystości z okazji 74. rocznicy bitwy pod Mławą odbyły się 31 sierpnia pod pomnikiem Piechura, upamiętniającym ofiary bitwy pod Mławą, jednej z pierwszych bitew polskiego września. Później można było obejrzeć rekonstrukcję historyczną z udziałem kilkuset osób. Inscenizacja odtworzyła walki, jakie żołnierze Armii Modlin toczyli od 1 do 3 września 1939 roku z przeważającymi siłami niemieckiej 3. Armii.

Widowisko organizowane jest już od sześciu lat i stanowi jedną z najbardziej znanych inscenizacji historycznych w Polsce. W tym roku – zdaniem organizatorów –przedstawienie obejrzało nawet kilkadziesiąt tysięcy widzów. Rekonstrukcję przygotowano z dużą dbałością o zachowanie detali, odtworzono poszczególne etapy walk i pozycje obu stron, do czego posłużyły oryginalne schrony bojowe. Umundurowanie i uzbrojenie były dokładnie takie jak podczas bitwy. Widzowie mogli oglądać samoloty, samochody pancerne, artylerię i czołgi z czasów wojny i obejrzeć pokazy pirotechniczne. W rekonstrukcji wykorzystano również zrekonstruowany czołg 7 TP, który 1września 1939r. był najnowocześniejszym pojazdem pancernym w Polsce.

Bitwa pod Mławą uznawana jest za jeden z ważniejszych etapów kampanii wrześniowej. Brali w niej udział żołnierze 20. Dywizji Pancernej wchodzącej w skład Armii Modlin dowodzonej przez gen. Emila Krukowicza-Przedrzymirskiego. Mimo przewagi liczebnej wojsk niemieckich Polacy potrafili długo je wiązać, wykorzystując fortyfikacje. Pod Mławą zginęło około 1,8 tys. Niemców, a blisko tysiąc uznano za zaginionych.

http://www.naszdziennik.pl/wp/52704,rocznica-bez-waznych-slow.html

Początek II wś: spojrzenie z Moskwy i z Warszawy

Andrzej Melak

Dziękuje wszystkim, którzy wczoraj przeszli z nami w Marszu Pamięci 1 września 1939 r.

Ruch Narodowy Szczecin

31.08.13 - Pikieta "1 września 1939, 4:40, Niemieckie bomby..." (5 zdjęć)

Oprawa kibiców Unii Tarnów przygotowana przez Prostacy'05 Ultra Brigade

http://kibicowskiezycie.pl/ - Zapraszamy!
http://youtube.pl/PolscyKibicePL - Subskrybuj!" height="269" width="403">

Polscy Kibice

Wiślaccy
Patrioci na uroczystościach upamiętniających Polaków poległych w
obronie Ojczyzny w czasie II wojny światowej i odsłonięciu pomnika gen.
Stanisława Sosabowskiego.

http://kibicowskiezycie.pl/ - Zapraszamy!
http://youtube.pl/PolscyKibicePL - Subskrybuj!" height="141" width="403">

Wszystkim, którzy się chwalą pamięcią o Westerplatte i troską o
zabytki polskiej historii pokazujemy tragiczny stan, w jakim znajduje
się Wartownia nr 4 – jedyny stały element polskiej obrony, który
zachował się w całości na swoim starym miejscu.

3 WRZEŚNIA 1939 r.


Dywersja niemiecka w Bydgoszczy – w propagandzie III Rzeszy na
polecenie Josepha Goebbelsa określana jako (niem.) Bromberger
Blutsonntag (pol. Bydgoska krwawa niedziela) – wydarzenia, które
rozegrały się w Bydgoszczy w dniach 3-4 września 1939 roku, po agresji
III Rzeszy na Polskę, podczas których śmierć ponieśli obywatele polscy -
Niemcy i Polacy - mieszkańcy Bydgoszczy i Pomorza
Nadwiślańskiego, a następnie eksterminacyjna akcja Wehrmachtu,
oddziałów Selbstschutzu, Einsatzkommandos i sądów doraźnych III Rzeszy,
na polskich mieszkańcach miasta i Pomorza Nadwiślańskiego i żołnierzach
Wojska Polskiego.


UWAGA!!
Jako, że istnieją trudności co do
ustalenia prawdy historycznej na temat wydarzeń z 3 i 4 września 1939
roku z Bydgoszczy, prezentujemy Wam relacje świadków tamtych wydarzeń, a
także podajemy adresy stron internetowych, na których można poczytać
więcej o tej sprawie.


„W ciągu tego dnia o godz. 10:00
rano w Bydgoszczy wybuchła planowo przygotowana akcja dywersyjna
niemiecka, która przybrała wielkie rozmiary […] Akcja dywersyjna
przybrała tak poważne rozmiary, że te tyłowe oddziały (sztab 15. DP)
zmuszone zostały do wycofania się na skraj miasta ze stratami i dopiero
po zorganizowaniu ich trzeba było dosłownie zdobywać Bydgoszcz, walcząc z
dywersantami” – sprawozdanie majora Jana Gunerskiego.

„Ciągłe
strzelanie na tyłach […] samosądy natomiast w stosunku do ludności
niemieckiej dokonywane przez żołnierzy wspólnie z ludnością cywilną są
nie do opanowania, gdyż policji na większości obszaru już nie ma” –
meldunek generała Władysława Bortnowskiego, 3 września 1939 r., godz.
20:00.

„Dochodzą odgłosy bezładnej strzelaniny z broni
maszynowej i ręcznej od strony miasta, żołnierze rozmawiają między sobą o
jakichś rozruchach w Bydgoszczy i działalności V kolumny niemieckiej,
którą miała zlikwidować nasza piechota pomocy w odnalezieniu winnych
Niemców udzielała ludność polska, przy tej akcji zaczęły się rabunki i
różne nadużycia” – relacja kapitana Władysława Jotkiewicza.

„Na
Rynku Zbożowym zobaczyliśmy 5 trupów rozstrzelanych Niemców. Zwracał
uwagę charakterystyczny ubiór tych «cywilów». Wszyscy ci młodzi ludzie
mieli sportowe ubrania i grube wełniane swetry ściągane pod szyją.
Ponieważ w gorących tych dniach wrześniowych nikt absolutnie tak ubrany w
Bydgoszczy nie chodził, można było bezwzględnie stwierdzić, że nie są
to miejscowi ludzie”.


Prezentacja opisu wydarzeń z
Bydgoszczy, który reprezentuje tradycyjne polskie stanowisko w tej
sprawie. Pod poszczególnymi akapitami znajduje się komentarz autorstwa
Krzysztofa Błażejewskiego: http://1939.pl/zbrodnie-wojenne/krwawa-niedziela-w-bydgoszczy/index.html

Artykuł w Gazecie Pomorskiej z 22.08.2003 roku: http://www.ofiaromwojny.republika.pl/teksty/0010.htm

Artykuł w tygodniku "Przegląd" nr 35/2005: http://www.ofiaromwojny.republika.pl/teksty/0340.htm

Artykuł na Wikipedii: http://pl.wikipedia.org/wiki/Krwawa_niedziela_(Bydgoszcz)

Tekst autorstwa dr hab. Janusza Kutty: http://www.bydgoszcz.pl/binary/Wydarzenia%203%20i%204%20września%20w%20Bydgoszczy_tcm29-22266.pdf

---

Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Krwawa_niedziela_(Bydgoszcz)

Fotografia: Egzekucja Polaków na Starym Rynku w Bydgoszczy w odwecie za wydarzenia z 3 września 1939 roku.

https://forum.ioh.pl/viewtopic.php?p=277552

Wrzesień 1939 1/19 - Przed burzą
Kampania wrześniowa 1939, nazywana obecnie wojną obronną 1939, to jeden z najbardziej dramatycznych rozdziałów w historii polskiego oręża. Przez trzydzieści sześć dni Polacy -- żołnierze i cywile stawiali opór niemieckiemu, a z czasem sowieckiemu najeźdźcy. Paweł Śliwiński -- chodząca encyklopedia najnowszej historii Polski -- wybrał i opisał najważniejsze lub najbardziej charakterystyczne wydarzenia kolejnych dni tej kampanii. Film przedstawia je w krótkich, kilkunasto i kilkudziesięciosekundowych sekwencjach. Całość składa się na trzydzieści sześć jedenastominutowych części, każda poświęcona wydarzeniom jednego dnia kampanii wrześniowej. Serial „Wrzesień 1939", to świetnie podana lekcja historii, którą z zaciekawieniem oglądają i ci starsi, którzy znają tamte czasy z opowieści rodziców, i ci zupełni młodzi, dla których II wojna światowa, to już zamierzchła przeszłość.

73. rocznica wybuchu II wojny światowej

- Wolne, demokratyczne państwo polskie, pamiętając o klęsce września
1939, a także dramatycznym oporze i bohaterstwie żołnierzy, będzie
dbało o podwyższanie zdolności obronnych i poziomu bezpieczeństwa
współczesnej Polski - powiedział prezydent w Tczewie.

Podkreślił, że most w Tczewie był i nadal jest ważny.  - Jest ważny
jako wspomnienie tego, że są takie momenty, kiedy trzeba walczyć i kiedy
trzeba być przygotowanym do obrony - powiedział prezydent. 

Zaznaczył, że Tczew to miejsce szczególne, naznaczone nie tylko
dramatycznym, ale i umiejętnie przygotowanym oporem polskim. - Tu w
Tczewie nie udało się zaskoczenie, nie udała się próba zdobycia bardzo
ważnego mostu z punktu widzenia planów operacyjnych dowództwa
niemieckiego - podkreślił.  - Był przygotowany do wysadzenia i został w odpowiednim momencie
zniszczony - przypomniał Bronisław Komorowski - co pokrzyżowało plany
niemieckie. 

Prezydent pogratulował władzom samorządowym i podziękował rządowi za
podjęcie decyzji o uruchomieniu procesu modernizacji mostu w Tczewie. -
Ten most w wymiarze symbolicznym jest połączeniem między Polską
heroiczną i Polską pracy - ocenił.

Posłowie PiS zbierają na most. „To symbol polskiej walki”

W lipcu Sławomir Nowak obiecał, że przekaże pieniądze na przebudowę
mostu. Jednak marszałek województwa poinformował, że dotacji nie będzie.
- To kolejna obietnica bez pokrycia ze strony PO – oburzali się
posłowie PiS podczas konferencji w Tczewie
Most to symbol nie tylko łączący dwa brzegi, ale to symbol myśli
technologicznej, ten most to również symbol polskiej walki. Kwota ponad
130 mln złotych przerasta możliwości samorządów lokalnych, ale ten most
powinien istnieć, być przedmiotem troski, znacznie większych
społeczności – powiedziała – powiedziała Fatyga.
Mieczysław
Struk, marszałek województwa pomorskiego mimo apelu posłów PiS
poinformował, że nie uda mu się zabezpieczyć środków, które pozwoliłyby
na rozpoczęcie remontu.

Szanowna Pani Marylo,

Obrona Tczewa:

Ukłony moje najniższe

Komorowski się tam gościł i grzał, udając patriotę, dzisiaj wszyscy z PO zapomnieli o obietnicach remontu mostu.
Nic nowego - kto wierzy w obietnice PO, ten kiep.

Pozdrawiam serdecznie

Szanowna Pani Marylo,

Dziś w poniedziałek / 2.XII / przed południem politycy Prawa i Sprawiedliwości spotkali się z dziennikarzami nieopodal 150-letniego mostu w Tczewie. Parlamentarzyści i radni zadeklarowali, że gdy ich partia dojdzie do władzy, jedną z pierwszych decyzji będzie przeznaczenie pieniędzy na remont zabytku.

Poseł Andrzej Jaworski krytykował polityków Platformy Obywatelskiej za to, że nie dotrzymali słowa w sprawie uratowania zabytku. - Wcześniej minister transportu, S Nowak obiecał, że środki na remont będą, a teraz marszałek województwa pomorskiego Mieczysław Struk wycofał się z przyznania dotacji 7,5 mln zł


*


*

Ukłony moje najniższe

Paryż podtrzymuje zaproszenie

Piotr Falkowski

List Putina do Polaków - pełna wersja
Władimir Putin, premier Federacji Rosyjskiej
31.08.2009

Karty historii - powód do wzajemnych pretensji czy podstawa pojednania i partnerstwa?
Oto już 70 lat dzieli nas od tragicznej, czarnej daty w historii cywilizacji - 1 września 1939 roku. Pierwszego dnia najbardziej niszczycielskiej, krwawej wojny, której doświadczyły Europa i cała ludzkość.

Gdy Premier Polski Pan Donald Tusk skierował do mnie zaproszenie na uroczystości poświęcone rocznicy wybuchu II wojny światowej, przyjąłem je bez wahania. Po prostu nie mogłem postąpić inaczej. Ponieważ ta wojna zabrała życie 27 milionom moich rodaków i każda rosyjska rodzina odczuwa własny ból z powodu tamtych strat, z pokolenia na pokolenie jest u nas przekazywana duma z Wielkiego Zwycięstwa, z bohaterskich czynów ojców i dziadów, którzy przebyli szlak frontowy. Dlatego że Rosja i Polska były sojusznikami w tej sprawiedliwej bitwie. Wspólnym obowiązkiem moralnym dziś żyjących jest pochylić głowę przed poległymi, przed męstwem i odwagą żołnierzy różnych krajów, którzy walczyli i zmiażdżyli faszyzm.
XX wiek zostawił głębokie, niegojące się rany: rewolucje, zamachy, dwie wojny światowe, okupacja nazistowska większej części Europy i tragedia Holocaustu, rozłam kontynentu według zasad ideologicznych. Ale w pamięci Europejczyków pozostały też i zwycięski maj 1945 roku, Akt Końcowy z Helsinek, upadek muru berlińskiego, olbrzymie przemiany demokratyczne w Związku Radzieckim i Europie Wschodniej na przełomie lat 90.

Wszystko to jest naszą wspólną historią, a ona jest nieodłączna od nas samych. I nie ma takiego sędziego, który mógłby wystawić przeszłości absolutnie bezstronny werdykt. Podobnie jak nie ma kraju, który by nie zaznał tragicznych losów, ostrych zakrętów, decyzji państwowych dalekich od wysokich zasad moralnych. Jeśli chcemy mieć pokojową i szczęśliwą przyszłość, powinniśmy wyciągać wnioski z historii. Spekulowanie zaś na pamięci oraz próby preparowania historii, wyszukiwanie w niej powodów do wzajemnych roszczeń i krzywd jest nadzwyczaj szkodliwe i nieodpowiedzialne.

Półprawda zawsze jest podstępna. Dawne tragedie - nie do końca uświadomione lub uświadomione w sposób zakłamany i obłudny - nieuchronnie prowadzą do nowych fobii historyczno-politycznych, które zderzają ze sobą państwa i narody. Wpływają na świadomość społeczną, zniekształcając ją, aby dogodzić nierzetelnym politykom.

Płótno historyczne to nie tania reprodukcja, którą można tandetnie podretuszować, zgodnie z życzeniem zleceniodawcy wyrzucić to, co się nie podoba, albo zmienić tło, dodając barw jasnych lub ciemnych. Niestety, z takimi przykładami przenicowania przeszłości często mamy dzisiaj do czynienia. Dostrzegamy próby napisania historii od nowa dla potrzeb chwilowej koniunktury politycznej. W niektórych krajach w ogóle się zagalopowali - heroizują wspólników nazistowskich, stawiają w jednym szeregu ofiary i katów, wyzwolicieli i okupantów.

W sposób sztuczny wyrywa się epizody ze wspólnego tła historycznego, kontekstu polityczno-gospodarczego czy wojskowo-strategicznego. Przedwojenną sytuację w Europie rozpatruje się fragmentarycznie i poza związkiem przyczynowo-skutkowym. Symptomatyczne jest to, że przeinaczaniem historii często zajmują się ci, którzy w praktyce stosują podwójne standardy również w polityce współczesnej.

Mimowolnie zadajesz sobie pytanie, jak dalece tego rodzaju mitotwórcy odróżniają się od autorów niezapomnianego "Krótkiego kursu historii" Stalina ["Krótki kurs Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików)" - podstawowy radziecki materiał propagandowy], z którego wymazywano niewygodne dla "przywódcy wszystkich narodów" nazwiska lub wydarzenia, narzucano szablonowe, na wskroś ideologizowane wersje tego, co już się zdarzyło.

Proponują więc nam dzisiaj, byśmy bez zastanowienia i bez wahania przyznali, że jedynym "spustem" II wojny światowej stał się radziecko-niemiecki pakt o nieagresji z 23 sierpnia 1939 roku. Zwolennicy takiego stanowiska nie zadają sobie elementarnych pytań - czy Układ Wersalski, który podsumował I wojnę światową, nie pozostawił po sobie mnóstwa "ładunków z opóźnionym zapłonem"? Najważniejszy z nich - to nie tylko fakt klęski Niemiec, lecz również ich upokorzenie. Czyż granic w Europie nie zaczęto burzyć znacznie wcześniej niż 1 września 1939 roku? Czy nie było anszlusu Austrii, nie było rozszarpanej Czechosłowacji, kiedy nie tylko Niemcy, lecz również Węgry i Polska w istocie rzeczy wzięły udział w nowym podziale terytorialnym Europy? Tego samego dnia, gdy dokonano zmowy w Monachium, Polska wystosowała do Czechosłowacji własne ultimatum i równocześnie z niemieckimi jednostkami wprowadziła swoją armię do powiatów cieszyńskiego i frysztackiego.

Czyż można przymknąć oczy na zakulisowe próby zachodnich demokracji "wykupienia się" od Hitlera i przeniesienia jego agresji "na Wschód"? Na to, jak w sposób planowy i za powszechnym przyzwoleniem zdemontowano gwarancje bezpieczeństwa i systemy ograniczenia zbrojeń istniejące w Europie?

I wreszcie, jaki był wojskowo-polityczny oddźwięk zmowy z Monachium z 29 września 1938 roku? Czyżby nie wówczas Hitler już ostatecznie zrozumiał, że "wszystko mu wolno"? Że Francja iWielka Brytania "nie kiwną nawet palcem", by obronić swoich sojuszników. "Dziwna wojna" na froncie zachodnim, tragiczny los pozbawionej pomocy Polski udowodniły, niestety, że jego nadzieje nie były płonne.

Bez żadnych wątpliwości można z pełnym uzasadnieniem potępić pakt Mołotow-Ribbentrop zawarty w sierpniu 1939 roku. Ale przecież rok wcześniej Francja i Anglia podpisały w Monachium głośny układ z Hitlerem, rujnując wszelkie nadzieje na stworzenie wspólnego frontu walki z faszyzmem.

Dziś rozumiemy, że każda forma zmowy z reżimem nazistowskim była nie do przyjęcia z moralnego punktu widzenia i nie posiadała żadnych perspektyw na realizację. Jednak w kontekście wydarzeń historycznych tamtych czasów Związek Radziecki nie tylko pozostał sam na sam z Niemcami, ponieważ państwa zachodnie odrzuciły proponowany system bezpieczeństwa zbiorowego, lecz także stanął w obliczu wojny na dwa fronty - przecież właśnie w sierpniu 1939 roku do maksymalnego stopnia rozognił się konflikt z Japończykami na rzece Chałchyn-Goł [trwająca od 11 maja do 16 września, wygrana przez ZSRR bitwa z Japończykami].

Odrzucić propozycję Niemiec o podpisaniu paktu o nieagresji - w warunkach, gdy ewentualni sojusznicy ZSSR na Zachodzie zgodzili się już na analogiczne porozumienia z III Rzeszą i nie chcieli współpracować ze Związkiem Radzieckim - samotnie zderzyć się z najpotężniejszą wojenną machiną nazizmu -ówczesna dyplomacja radziecka całkiem zasadnie uznała to za krok co najmniej nierozsądny.

Sądzę, że to właśnie zmowa monachijska doprowadziła do rozproszenia tych, którzy byli naturalnymi sojusznikami w walce z nazizmem, wywołała nieufność i podejrzliwość między nimi. Oglądając się zaś na przeszłość, wszyscy - i na zachodzie, i na wschodzie Europy - powinniśmy pamiętać, jakie tragedie mogą spowodować tchórzostwo, zakulisowa polityka gabinetowa, dążenie do zapewnienia własnego bezpieczeństwa i racji stanu kosztem innych. Pamiętać o tym, że rozsądnej i odpowiedzialnej polityki, wychodzącej poza granice moralne i prawne, być nie może.

Moim zdaniem szczególnie ważny jest etyczny aspekt polityki. W związku z tym chciałbym przypomnieć, że w naszym kraju niemoralny charakter paktu Mołotow-Ribbentrop został jednoznacznie oceniony przez parlament [24 grudnia 1989 r. Zjazd Deputowanych Ludowych ZSRR przyjął oświadczenie potępiające pakt z 1939 r.]. Czego na razie nie możemy powiedzieć o szeregu innych państw, chociaż one w latach 30. też podejmowały bynajmniej niejednoznaczne decyzje.

I wreszcie kolejna lekcja historii. Całokształt doświadczeń z okresu międzywojennego - od pokoju wersalskiego do wybuchu II wojny światowej - przekonuje, że niemożliwe jest stworzenie skutecznego systemu bezpieczeństwa zbiorowego bez udziału wszystkich krajów kontynentu, w tym Rosji.

Jestem przekonany, że Europa jest w stanie dać obiektywną ocenę tragicznej wspólnej przeszłości, zabezpieczyć się przed powtórzeniem dawnych błędów. Właśnie dlatego optymizmem musi napawać to, że podczas międzynarodowej konferencji historyków, która odbyła się w Warszawie w maju i w której uczestniczyli badacze rosyjscy, polscy i niemieccy, wypowiedziano niemało wyważonych, obiektywnych ocen dotyczących przyczyn II wojny światowej.

Dla narodów Związku Radzieckiego, Polski i innych państw była to wojna o życie, o prawo do własnej kultury, języka i po prostu przyszłości. Pamiętamy wszystkich, którzy uczestniczyli w tej walce wraz z narodem radzieckim. Polaków, którzy jako pierwsi zagrodzili drogę agresorowi, mężnie bronili Warszawy i umocnień Westerplatte we wrześniu 1939 roku, a potem walczyli w szeregach Armii Andersa i Wojska Polskiego, oddziałach Armii Krajowej i Armii Ludowej. Amerykanów, Anglików, Francuzów, Kanadyjczyków i innych żołnierzy drugiego frontu wyzwalających Europę Zachodnią. Niemców, którzy, nie bojąc się represji, stawiali opór reżimowi hitlerowskiemu.

Powstanie koalicji antyhitlerowskiej było, bez przesady, punktem zwrotnym w historii XX wieku i jednym z najbardziej decydujących wydarzeń ubiegłego stulecia. Świat ujrzał, że kraje i ludzie - mimo wszystkich odmienności, różnorodności dążeń narodowych, sprzeczności taktycznych - są w stanie zjednoczyć się w imię przyszłości, w celu przeciwdziałania globalnemu złu. I dziś, kiedy łączą nas wspólne wartości, po prostu powinniśmy korzystać z tych doświadczeń partnerstwa, żeby skutecznie sprostać wspólnym wyzwaniom i zagrożeniom, rozszerzać globalną przestrzeń współpracy, usuwać takie anachronizmy jak linie podziału niezależnie od tego, jaki charakter by one przybierały.

http://wyborcza.pl/1,76842,6983945,List_Putina_do_Polakow___pelna_wersja...

Taka prawda nie służy ani Polsce, ani Rosji
Janusz Kurtyka
31.08.2009

Oświadczenie Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej
W ostatnich dniach mamy do czynienia z podjętą przez media i niektóre instytucje w Rosji bezprecedensową próbą podważenia wyników badań naukowych opartych o rzetelną podstawę źródłową. Szczególny niepokój wzbudza to, iż w kampanii tej biorą udział przedstawiciele instytucji państwowych, na czele ze Służbą Wywiadu Zagranicznego Rosji i członkami prezydenckiej Komisji dla Przeciwdziałania Próbom Fałszowania Historii na Szkodę Interesów Rosji. Forsowanie twierdzeń ewidentnie nieprawdziwych i kłamliwych w imię bieżących interesów politycznych nie służy prawdzie historycznej i dialogowi, nie służy ani Rosji, ani Polsce - krajom i narodom, których relacje historyczne są szczególnie nasycone emocjami. Wobec..

Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,75968,6985874,Taka_prawda_nie_sluzy_ani_Polsce__ani...

List Putina komentuje min. Sikorski: Takim językiem partner powinien się zwracać do partnera
Radosław Sikorski dla "Gazety Wyborczej"
31.08.2009

W swoim artykule Władimir Putin pisze o oznakach "twórczej logiki" w stosunkach polsko-rosyjskich. Artykuł Premiera Rosji znakomicie wpisuje się w taką logikę - komentuje dla "Gazety" minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski.
Premier Putin odnosi się do dwóch kręgów zagadnień. Do nabolałych..

Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,76842,6985560,List_Putina_komentuje_min__Sikorski__...

2 wrz 2009

Rosyjska wizja Września '39 nie ma nic wspólnego z prawdą. Jedynym krokiem do przodu jest postawienie przez premiera Putina rosyjskiego znaku zapytania przy pakcie Ribbentrop-Mołotow - mówił w Kontrwywiadzie RMF FM prezes IPN-u. Janusz Kurtyka zapewnił, że wszystkie polskie archiwa - wbrew temu, co mówił Putin - są otwarte dla Rosjan.

-------------------------

Sikorski u Olejnik: Putin się zmienił od czasu Smoleńska

- Trzy dni przed wypadkiem w Smoleńsku prezydent Putin
jako pierwszy przywódca Rosji przyjechał do Katynia. Dziś się zmienił -
powiedział szef MSZ

Trzy dni przed wypadkiem w Smoleńsku prezydent Putin jako pierwszy
przywódca Rosji przyjechał do Katynia, a wcześniej był w Gdańsku i uznał
europejską narrację w temacie rozpoczęcia II wojny światowej. Dziś
prezydent Putin się zmienił - powiedział minister spraw zagranicznych
Radosław Sikorski w programie Moniki Olejnik.
W ten sposób minister Sikorski odpowiedział na pytanie Moniki Olejnik,
czy w obliczu zachowania Putina w kryzysie ukraińsko-rosyjskim miałby
dziś inną diagnozę tego, co wydarzyło się 10 kwietnia 2010 roku w
Smoleńsku...

Cały tekst:
http://wyborcza.pl/1,75478,15807804,Sikorski_u_Olejnik__Putin_sie_zmieni...

Kolejna próba fałszowania historii?

Na Westerplatte są rozbieżności pomiędzy komunikatem w języku polskim i angielskim a niemieckim

Otóż kłamstwo to polega na tym, że Donald Tusk wielokrotnie twierdził, że jego dziadek był od samego początku budowniczym obozu KL Stutthof i podawał datę września 1939 roku.

Jest to oczywiste kłamstwo Donalda Tuska, bo gdyby jego dziadek miał być budowniczym obozy KL Stutthof od pierwszego dnia jego budowy, to musiałby go zacząć budować już w sierpniu 1939 roku, a nie we wrześniu 1939 roku.

Jeśli by ktoś chciał poznać niemieckie dowody archiwalne to zapraszam do odwiedzenia tego niemieckiego archiwum:

http://dictionary.sensagent.com/Obozy_niemieckie_1933-1945/pl-pl/

Gdzie czytamy, cytuję:

"„Największymi nowo powstałymi tego typu obozami były (w kolejności ich powstawania): Stutthof (sierpień 1939), Auschwitz (wiosna 1940), Neuengamme (czerwiec 1940), Natzweiler-Struthof (lipiec 1940), Gross-Rosen (1940), Bergen-Belsen (październik 1940), Majdanek (październik 1941), Hertogenbosch (styczeń 1942), Ryga-Kaiserwald (Salaspils – maj 1943), Mittelbau-Dora (koniec 1943). Przy lokalizacji obozów brano m.in. pod uwagę położenie dogodne ze względów komunikacyjnych, sąsiedztwo wielkich zakładów produkcyjnych lub kamieniołomów w celu wykorzystania pracy niewolniczej więźniów (np. Mittelbau-Dora, Gross-Rosen).”

Na tej liście znajdują się akurat dwa obozy koncentracyjne Stutthof i Neuengamme, w których był ten sam komendant i ten sam rzekomy więzień, dziadek Tuska, Józef, ten po mieczu.

Lećmy dalej, cytuję:

„Pod obóz wybrano teren położony daleko od większych skupisk ludzkich, między wsiami: Stegna i Sztutowo. Usytuowany był u nasady Mierzei Wiślanej, na zachód od wsi Sztutowo (Stutthof), przy szosie Gdańsk - Sztutowo. Brukowa szosa łączyła Stutthof z Nowym Dworem Gdańskim (Tiegenhof), a także z Gdańskiem poprzez przeprawę promową w Świbnie. Do wsi dochodziła również kolej wąskotorowa (obecnie ŻKD), która w Nowym Dworze Gdańskim łączyła się z koleją normalnotorową. Ponadto w Stutthofie znajdowała się przystań umożliwiająca kontakt z Gdańskiem i Elblągiem poprzez Zalew Wiślany i kanały.
Teren otoczony był ze wszystkich stron zbiornikami wodnymi: od zachodu Wisłą, od południa i wschodu: Zalewem Wiślanym wraz z siecią kanałów, od północy: Bałtykiem. Obszar obozu zewsząd otoczony był bagnami i torfowiskami, porośnięty gęstym sosnowym lasem, który skutecznie maskował właściwy charakter obozu.”

Zajmiemy się obozem koncentracyjnym Stutthof, gdy komendantem obozu był SS–Sturmbannführer , a następnie SS- Hauptsturmführer Max Pauly, bo chciałbym wyjaśnić sprawę nie komendanta, którego los wisielca na szubienicy jest dla wszystkich zainteresowanych dobrze znany lecz chciałbym poznać losy ściśle tajnych adiutanta lub adiutantów w dwóch kierowanych przez niego obozach koncentracyjnych,

W przedziwny sposób dane o adiutancie/adiutantach Maxa Pauly z dwóch obozów gdzie był komendantem w niewyjaśnionych okolicznościach wyparowały, tak w Stutthof jak i Neuengamme.

Czy to nie jest dziwne i zastanawiające?

Nie interesują na razie dane personalne obsługi obozowej Stutthof, której było ponad 1800 osób, w większości nie pociągnięte do jakiejkolwiek odpowiedzialności karnej za popełnione zbrodnie wojenne i ludobójstwa. Wiem, że w większości byli to tutejsi autochtoni sympatyzujący z Hitlerem i jego faszystowską socjalistyczną partią NSDAP. Jak wiemy było tu na terenie Wolnego Miasta Gdańska i nie tylko bardzo dużo fanatycznych wyznawców tej antyludzkiej ideologii, w której mordu był wpisany na każdym sztandarze, głoszony w każdej niemal wypowiedzi i okrzykach. Poznali je już po 14 godzinach obrony obrońcy Poczty Polskiej w Gdańsku idący do niewoli po kapitulacji. To mieszkańcy tego niby wolnego Gdańska nawoływali do zabicia ich podczas ich marszu do aresztu na Biskupią Górkę.
Ale wracajmy do spraw obozów Stutthof i Neuengamme i dwóch głównych ich aktorów.

Cytuję:

„Budowę właściwego obozu rozpoczęto 2 września 1939 roku, kiedy przybył pierwszy transport więźniów. Stały tu już wówczas pierwsze namioty typu wojskowego, rozstawione wokół półhektarowej polanki, pośrodku której znajdowała się prowizoryczna kuchnia, umywalnia i latryna. Więźniowie zostali skierowani do prac przy wycinaniu drzew, karczowaniu lasu, niwelowaniu terenu, zakładaniu dwóch rzędów drutu kolczastego. Potrzebne do budowy dachówki i cegły sprowadzano z cegielni położonej około 1 km od obozu. Transportowano je w wagonikach kolejki wąskotorowej.
W okresie od 2 września 1939 do maja 1940 roku na powierzchni około 4 ha postawiono 10 baraków, które później otrzymały nazwę Starego Obozu. Budowano je systemem palowym. Fundamenty często były zastępowane palami metrowej grubości wbijanymi w ziemię. Niektóre baraki ze względu na to, że grunt Starego Obozu był słabo nośny (60 cm poniżej była woda podskórna) stawiano na płytkich palach murowanych. Ściany baraków obijano deskami, ocieplano papą. Linia wysokiego napięcia została założona dopiero w 1942 roku, kiedy przybyła do obozu liczna grupa fachowców elektryków, a nowo budowany obóz ogrodzony miał być płotem pod wysokim napięciem.Do listopada 1941 roku w Stutthofie numerowano poszczególne izby, a nie baraki. Izby zajmowane przez więźniów nosiły numery od 5 do 37. W listopadzie wprowadzono numerację poszczególnych bloków za pomocą cyfr rzymskich; baraki w Starym Obozie otrzymały cyfry od I do VIII. Kanalizowano obóz, budowano ustępy i umywalnie w barakach.
W latach 1940-1941 wybudowano siedzibę dla władz SS. Przed bramą obozu postawiono dwa baraki z przeznaczeniem na biura obozowe. Na miejscu Domu Starców wzniesiono gmach komendantury.W gmachu komendantury mieściły się biura obozowe, kasyno, kuchnia dla załogi oraz kwatery dla sztabu SS. W tym samym czasie więźniowie zbudowali murowany budynek wartowni SS, garaże i willę dla komendanta obozu. Tę ostatnią zbudowano obok dawnej leśniczówki, którą rozebrano w 1942 roku, a niedaleko niej stanął budynek psiarni obozowej dla psów SS-mańskich. Ostatnim obiektem wybudowanym w tej części obozu był budynek Politische Abteilung (Wydział polityczny), którego budowę ukończono w 1942 roku.”

Godne podkreślenia i przypomnienia:

Rozpoczęto budowę w sierpniu 1939 roku, a budowę właściwego obozu rozpoczęto 2 września 1939 roku, kiedy przybył pierwszy transport więźniów.

Stały tu już wówczas pierwsze namioty typu wojskowego, rozstawione wokół półhektarowej polanki, pośrodku której znajdowała się prowizoryczna kuchnia, umywalnia i latryna.

Dla niezorientowanych w temacie nowego miejsca lokalizacji dwóch byłych baraków z obozu KL Stutthof informuję, że po ich przeniesieniu po wojnie w okolice lotniska w Pruszczu Gdańskim i służyły za lokale mieszkalne tamże.

Więcej o tajemniczych losach rodziny niemieckich gdańszczan pisałem na niepoprawni.pl m.in. w komentarzach TU:

http://niepoprawni.pl/blog/jeszcze-nie-przypisane/zamachniety-na-organy

lub TU: http://niepoprawni.pl/blog/1948/moje-miasto-a-ja-w-nim

oraz pisałem cytując cała przedmowę z albumu "Był sobie Gdańsk" autorstwa, figuranta, Donalda Tuska w polecankach niepoprawni.pl TU:

http://niepoprawni.pl/polecanka/donald-tusk-o-swojej-polskiej-rodzinie-z...

PS
Poznałem dwóch bohaterskich obrońców Westerplatte i mam pamiątkę skreśloną ich ręką, o czym pisałem TU:
http://niepoprawni.pl/blog/1948/poznalem-dwoch-obroncow-westerplatte-ber...
Onwk.

TE MAŁE KŁAMSTEWKA TUSKA TO NIC wobec TOTALNEJ ZGODY administrujących Polską na zamianę ról z ofiar w katów.
Stąd brak informacji na tablicy o niemieckich najeźdzcach jest tylko jedną z cegiełek budujących to gigantyczne kłamstwo , a pisane w Berlinie i Moskwie.

Polecam film, pierwszą częśc, bo jest zapowiedź kolejnej, niemiecką wersję historii- gdzie w zasadzie cała odpowiedzialnosc za wybuch II wojny swiatowej spoczywa na stronie polskiej

Um die Welt von heute, die totale Verstümmelung des Menschlichen, zu begreifen, muss man den Nationalsozialismus als Gegenentwurf zum globalistischen Programm verstehen. [...]
Adolf Hitlers Nationalsozialismus gipfelte im erbittertsten Kampf der Weltgeschichte gegen das menschenverachtende System des Materialismus und der Weltversklavung. Die zwei Pole unseres Universums - Materialismus und Geist - prallten aufeinander. Noch nie in der Menschheitsgeschichte hatte es ein politisches System gewagt, vorbehaltlos aufzuklären und sich für die Menschen schützend vor die Banksterwelt zu stellen.
Unbestreitbar wird in diesem Buch mannigfaltig bewiesen, dass eine Rasse und Religionsgemeinschaft in die Weltgeschichte getreten ist, die von den frühesten Zeiten an Weltpolitik getrieben hat mit der Absicht, die Welt zu beherrschen.

Adolf Hitler erreichte, was noch kein anderer Staatenlenker vor ihm schaffte. Freiheitliche aus allen Teilen der Welt kämpften mit den Deutschen für seine Idee der Volksfreiheit bis zur letzten Minute - und bis zur letzten Patrone. Knapp eine Million Ausländer aller europäischen Länder sowie aus Indien, Arabien, Asien, Südamerika kämpften freiwillig in der Waffen-SS, ohne Legionärsbezüge, ohne Pensionsansprüche. Zu Adolf Hitler kamen Ausländer, um für ihn zu kämpfen und zu sterben. In das heutige Deutschland kommen Ausländer, um abzukassieren.

Im Januar 1944 erteilte Adolf Hitler den Befehl, der kämpfenden Truppe aufklärerisch klar zu machen, um was es bei diesem Weltenringen wirklich ging. Eine Passage aus seinem Befehl lautete: "Dieser Krieg wird deswegen so erbittert und erbarmungslos geführt, weil er das entscheidende Ringen zweier völlig entgegengesetzten Weltanschauungen darstellt. Das deutsche Volk ringt heute um die Freiheit seines Daseins und seiner Lebensgestaltung und um seinen Lebensraum."
Buch-Rezession aus:
"WOFÜR KÄMPFEN WIR? Erbitterter Kampf ums Dasein"
http://www.globalfire.tv/ver_de

Der zweite Teil wurde von YouTube gelöscht. Bitte hier ansehen:
http://trutube.tv/video/8383/The-Grea...

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
WeBLog: http://kopfschuss911.wordpress.com

Co roku w przemówieniach 1 września na Westerplatte prezydent Gdańska Paweł Adamowicz i przedstawiciele platformianego rządu "zapominają" kto rozpocząl wojnę i z kim walczyli Polacy na W-tte. Słowo "Niemcy" zostało zakazane. Jedynie arcb. Głódź wspomina kto był wtedy wrogiem.
Czyli w opisywanym przez "Nasz Dziennik" pominięciu nie ma żadnego przypadku. Jest reguła.

za przemowę na Westerplatte i za przypomnienie o nożu w plecach i o wcześniejszym bandyckim napadzie Niemców na Polskę
Nasz Prezydent
wybrany w demokratycznych wyborach...zapłacił Zyciem...On i polska Elita,która
10 Kwietnia 2010
odleciała na zawsze do Domu Pana....
serd pozdrowienia

nigdy nie zapomnę zaciśniętych ust Niemki ...nigdy..
na pogrzebie też jej nie było...czyzby poczucie winy ?

Francois Hollande w Normandii: Niemcy byli ofiarami nazizmu. Wplątano ich w wojnę

Szanowna Pani Marylo,

Hitler nie ogłosił się sam dyktatorem-ludobójcą.
Wybrali go Niemcy, głównie wielki kapitał niemiecki, żydowski, międzynarodowy, elity intelektualne na zasadzie:

Lepszy Hitler niż komunizm.

Ukłony moje najniższe

Będzie pozew przeciwko Niemcom o wypłatę odszkodowań za mienie zagrabione Polakom w tym kraju podczas wojny? - Wrzucę go do skrzynki w sądzie 1 września, w 75. rocznicę rozpoczęcia II wojny światowej, o 4.40 rano. O tej godzinie spadły pierwsze bomby na Wieluń - zapowiada w rozmowie z "Rzeczpospolitą" Stefan Hambura, kandydat w wyborach do Parlamentu Europejskiego z listy Polski Razem w województwie pomorskim.

- To ma być taki wymowny akt. Będę chciał, by pokazały go media na całym świecie. Niemcy przegrali wojnę, którą wywołali, ale krzywd polskiej mniejszości nie naprawili do dziś. Pora im to publicznie przypomnieć - powiedział Stefan Hambura.

http://wiadomosci.wp.pl/kat,1329,title,Stefan-Hambura-1-wrzesnia-o-440-w...

Drugi punkt, bezpośrednio dotyczący Polski, brzmiał następująco:

W wypadku terytorialnych i politycznych przekształceń na terenach należących do Państwa Polskiego granica stref interesów Niemiec i ZSRS przebiegać będzie w przybliżeniu po linii rzek Narwi, Wisły i Sanu. Kwestia, czy w obopólnym interesie będzie pożądane utrzymanie niezależnego Państwa Polskiego i jakie będą granice tego państwa, będzie mogła być ostatecznie wyjaśniona tylko w toku dalszych wydarzeń politycznych. W każdym razie oba rządy rozstrzygną tę kwestię na drodze przyjaznego porozumienia.

Kolejny z punktów odnosił się do obszaru Europy Południowo-Wschodniej. Strona sowiecka podkreśliła w nim swoje zainteresowanie Besarabią (należącą do Rumunii), natomiast strona niemiecka wyraziła całkowity brak zainteresowania, co do tych terenów.

W ostatnim punkcie dokumentu stwierdzano: „Niniejszy protokół będzie traktowany przez obie strony, jako najściślej tajny”.

Przedstawiając okoliczności zawarcia układu prof. Paweł Wieczorkiewicz zwracał uwagę, że dobry grunt do porozumienia sowiecko-niemieckiego stworzyły podtrzymywane od kwietnia nieoficjalne kontakty polityczne. Przykrywkę dla nich stanowiły rozpoczęte nieco później rokowania na temat traktatu handlowego.

21 sierpnia Stalin zaaprobował przyjazd do Moskwy Ribbentropa, warunkując wszakże zgodę na podpisanie traktatu o nieagresji zawarciem dodatkowego porozumienia regulującego interesy obu stron w kwestiach polityki zagranicznej. Niemiecki minister przyleciał do stolicy ZSRS w południe 23 sierpnia. Niebywały w takich razach pośpiech wynikał z faktu, iż Hitler postanowił uderzyć na Polskę w przeciągu trzech dni

— pisał prof. Wieczorkiewicz. (P. Wieczorkiewicz „Historia polityczna Polski 1935-1945”)

Prof. Andrzej Garlicki oceniając porozumienie dwóch totalitarnych mocarstw podkreślał:

Pakt Ribbentrop-Mołotow przyniósł Hitlerowi pozornie mniejsze korzyści niż Stalinowi: terytorium polskie na zachód od linii Wisły oraz uznanie Litwy za niemiecką strefę wpływów. Ale Hitler otrzymywał równocześnie - i to było bezcenne - gwarancje neutralności Moskwy w jego konflikcie z Zachodem. Groźba wojny na dwa fronty, przynajmniej w najbliższym czasie, przestawała istnieć dla Niemiec. Obaj partnerzy podpisujący pakt na Kremlu traktowali go jako rozwiązanie doraźne. Obaj mieli cele o wiele bardziej ambitne niż rozbiór Polski czy podporządkowanie republik nadbałtyckich. Były to cele sprzeczne, dlatego wojna pomiędzy III Rzeszą i Związkiem Radzieckim była nieunikniona (A. Garlicki „Historia 1815-1939”).

Zdaniem niemieckiego historyka prof. Klausa Zernacka, autora książki „Polska i Rosja”, po podpisaniu porozumienia z ZSRS

Hitler mógł się cieszyć, że oto ma w kieszeni wszystkich swoich przeciwników, obecnych i przyszłych, na Zachodzie i Wschodzie. Zawdzięczał to sprzyjającej postawie Stalina, któremu (…) bliższy chyba był pokój z Niemcami, na dodatek związany z kuszącymi zdobyczami w Polsce, niż bezpieczeństwo europejskie.

„Sowiecka polityka zagraniczna drugiej połowy lat trzydziestych - pisał prof. Zernack - ponosi jednoznaczną współwinę za podminowanie tego bezpieczeństwa, a w końcu - za katastrofę. Stalin zamierzał rzeczywiście wykorzystać dla Rosji Sowieckiej przyznaną mu przez Hitlera strefę interesów w Europie Środkowo-Wschodniej i przejąć te obszary. Tym samym Związek Sowiecki, zawarłszy pakt z Hitlerem, ma swój istotny udział w II wojnie światowej od jej pierwszego dnia”.

Przywódcy Wielkiej Brytanii, Francji i USA prawie od początku dysponowali wiedzą na temat tajnego protokołu paktu Ribbentrop-Mołotow. Informacji tej nie przekazali jednak przedstawicielom władz polskich.

Gen. Skrzypczak: gra kanclerz Merkel jest nie do przyjęcia

– Putin oczekuje, że zapadnie rozejm i wszystkie rozmowy, które odbywają się z inspiracji Zachodu,...

uroczystości na W-tte, mimo że to okrągła, 75-ta rocznica.
Będzie tylko widowisko pt. "Wybuch" do scenariusza Wajdy i z fragmentami "Kanału" i "Katynia" wyświetlane na terenia byłego zakładu gazowniczego.

Wybory się zbliżają, i prezydenta Gdańska, platformiany Adamowicz, zwany Budyniem, woli nie ryzykować i na czas 1 września schowa się pewnie gdzieś w kącie.
Rok temu powiedzaił w przemówieniu, że westerplatczycy bronili we wrzesniu 1939 r. Ojczyzny i niepodległości Polski.... Że walczyli z Niemcami...


To żart z mojej strony.
Adamowicz powiedział wówczas, że westerplatczycy bronili "wolności Europejczyków" (sic!) Słowa "Niemcy" nie wymienił ani razu, nie wiadomo z kim walczyli ci, co bronili "wolności Europejczyków". I czy z tego wynika, że atakujący nie byli Europejczykami? Jeśli tak, to kim byli? Pewnie skrajną prawicą. 
 

http://www.gdansk.pl/westerplatte,1938,32359.html

Pakt Hitler – Stalin

Trzy ćwierci wieku to wystarczający czas, by dostrzec prawdziwe źródła II wojny światowej - pisze Piotr Szubarczyk

Trzy ćwierci wieku to wystarczający czas, by dostrzec
prawdziwe źródła II wojny światowej. Ta wojna zrodziła się z nienawiści
Niemiec, upokorzonych klęską wojenną roku 1918, i Związku Sowieckiego
–kontynuującego najgorsze tradycje imperialnej Rosji. To była nienawiść
do Europy wolnych narodów, które się wybiły na niepodległość w wyniku
rozpadu Austro-Wegier, klęski Niemiec, zrewoltowania i osłabienia Rosji.
Ta wojna była próbą powrotu do XIX-wiecznej Europy – więzienia narodów.
Rozbudzane dziś w Rosji imperialne tęsknoty do zbrodniczego Związku
Sowieckiego, nazywanie jego częściowego rozpadu „największym
nieszczęściem XX wieku”[!], jest niebezpiecznym znakiem żywotności tego
sposobu myślenia, który doprowadził do największego nieszczęścia w
dziejach nowożytnego świata. Ofiar II wojny światowej nie policzono do
dziś. Szacuje się je na co najmniej 50 mln ludzi!

Nie można przyjmować optyki postsowieckiej, wedle której całe zło
wyszło wyłącznie z Niemiec, a głównym dobroczyńcą ludzkości w
przezwyciężeniu tego zła było państwo Stalina. Wychodząc od tego
fałszywego twierdzenia, elity Zachodu usprawiedliwiały po wojnie swoją
zgodę na sowiecki imperializm i niewolenie innych narodów, także nas –
Polaków. Uprawiały kłamstwo katyńskie.

Przeciwko „dyktatowi wersalskiemu”

Na nienawiści do ustalonego w traktacie wersalskim porządku
politycznego w Europie Niemcy Hitlera i Sowiety Stalina zbudowały – mimo
deklarowanych różnic ideologicznych – tajne porozumienie, nazywane
potocznie paktem Ribbentrop-Mołotow, otwierające drogę do nowej wojny.
Oba totalitarne państwa były jednakowo za tę wojnę odpowiedzialne.
Niemcy to uznały, Rosja do dziś zaprzecza. Wybitny rosyjski poeta
Andriej Wozniesienski nazwał sygnatariuszy tajnego paktu „krwawymi
bliźniakami”. To sedno sprawy.

Od Polski, broniącej swego niepodległego bytu, „rozpętało się piekło”
(określenie użyte w tytule historii II wojny światowej Maxa Hastingsa),
Polska była „skrwawioną ziemią”, częścią „Europy Ribbentropa i
Mołotowa” (określenia Timothy Snydera) i najbardziej skrzywdzonym po
wojnie państwem koalicji antyniemieckiej.

„Linia polityczna”

W niedzielę, 20 sierpnia 1939 r., Adolf Hitler napisał do Stalina
półprywatny list: „Panie Stalin […], Niemcy wznawiają linię polityczną,
która była korzystna dla obu państw w ciągu minionych stuleci”… Nawiązał
w ten sposób do rozbiorów Polski. Do Europy bez Polski, Finlandii,
Łotwy, Litwy, Estonii, Czechosłowacji, Węgier, Jugosławii – państw,
które wybiły się na niepodległość po zakończeniu I wojny światowej.

Tak zaczynał się sowiecko-niemiecki tajny pakt. Nie był on doraźnym
aliansem służącym bezpieczeństwu Sowietów, jak formułuje to dziś
obłudnie postsowiecka polityka historyczna. To był zamach na europejski
cud niepodległości z jesieni 1918 roku. To była totalna wojna z ideą
niepodległości i samostanowienia narodów. Stalin proponował Hitlerowi
rozpoczęcie wojny. Otwierał drogę do niemieckich blietzkriegów, ale i do
podbojów sowieckich w Polsce, Rumunii, Finlandii i w krajach
nadbałtyckich.

Stalin przyjął niemieckiego ministra spraw zagranicznych Joachima
Ribbentropa w środę, 23 sierpnia, i ten dzień powinien być zapamiętany
jako właściwy początek II wojny światowej – wywołanej przez Niemcy i
Związek Sowiecki w jednakowym stopniu.

W liście Hitlera do Stalina mowa jest o „dodatkowym protokole,
jakiego pragnie rząd sowiecki”. Jasno z tego wynika, że to przede
wszystkim Sowieci byli inicjatorami tajnego porozumienia. To przede
wszystkim oni chcieli tajnego podziału Europy i ustalenia, co należy do
niemieckiej, a co do sowieckiej strefy podbojów. Hitler, według tej
korespondencji, spełniał „pragnienia” sowieckie.

Te „pragnienia” dotyczyły przede wszystkim Polski, największego
państwa powersalskiego. Nas dotyczył najważniejszy artykuł paktu:

„Na wypadek terytorialno-politycznego przekształcenia terytoriów
należących do państwa polskiego, sfery interesów Niemiec i ZSRR będą
rozgraniczone w przybliżeniu przez linię Narew-Wisła-San. Kwestia, czy i
w interesie obu uznane będzie za pożądane utrzymanie niepodległego
państwa polskiego, zostanie definitywnie zdecydowane dopiero w ciągu
dalszego rozwoju wypadków politycznych. W każdym razie oba rządy
rozwiążą tę kwestię na drodze przyjacielskiego porozumienia”.

W październiku 1939 r. Hitler oświadczył, że Polska traktatu
wersalskiego nigdy się nie odrodzi, „co gwarantują dwie największe
potęgi Ziemi”. Mołotow dodał, że Polska, „bękart traktatu wersalskiego”,
nie odrodzi się w żadnej postaci. Także w tej kwestii Stalin przebił
Hitlera…

Wszyscy wiedzieli

W środę, 23 sierpnia 1939 r., ministrowie spraw zagranicznych Związku
Sowieckiego i Niemiec podpisali w Moskwie jawny pakt o nieagresji.
Najważniejszy był jednak tajny protokół o podziale Europy Środkowej.

Ambasador Stanów Zjednoczonych w Moskwie Laurence Steinhardt poznał
pełną treść tajnego paktu już następnego dnia rano. Depeszował do
sekretarza stanu USA Cordella Hulla: „Zostałem poinformowany w ścisłym
zaufaniu, że osiągnięto wczoraj wieczorem pełne porozumienie między
rządami sowieckim a niemieckim odnośnie do spraw terytorialnych w
Europie Wschodniej, w wyniku którego Estonia, Łotwa, wschodnia Polska i
Besarabia są uznane za sferę żywotnych interesów sowieckich […].
Poinformowano mnie, że rokowania były prowadzone osobiście przez
Stalina, który nie ukrywał przed Ribbentropem, iż był od dawna za
zbliżeniem sowiecko-niemieckim”.

Stany Zjednoczone poinformowały Wielką Brytanię i Francję o treści
tajnego porozumienia. Do Warszawy wiadomość nie dotarła, choć był to
przecież akt IV rozbioru naszego kraju.

Na zdjęciu z archiwum niemieckiego MSZ widzimy Mołotowa podpisującego
dokumenty. Za nim stoją uśmiechnięty Stalin i poważny Ribbentrop. Nad
głowami Stalina i Ribbentropa spogląda na wszystkich i patronuje
diabelskiemu paktowi Lenin… Potem odbył się bankiet, podczas którego
Joachim von Ribbentrop powiedział, że czuje się na Kremlu „jak wśród
towarzyszy partyjnych w Berlinie”. Ribbentropa przebił Stalin, wznosząc
toast: „Wiem, jak mocno naród niemiecki kocha swojego wodza i dlatego
chcę wypić za jego zdrowie”. Widać Stalin też go kochał… Potem było
zdrowie Stalina, zdrowie rządu sowieckiego i toast za pomyślny rozwój
stosunków między Niemcami a Związkiem Sowieckim. Teraz można już było
przystąpić do podbojów i zbrodni. 9 dni później zacznie się II wojna
światowa. Związek Sowiecki Stalina był odpowiedzialny, na równi z
Niemcami, za wywołanie II wojny światowej – niezależnie od tego, jak tę
rzecz interpretuje dziś rosyjska polityka historyczna, która w swoich
najbardziej absurdalnych enuncjacjach usprawiedliwia sowiecko-niemiecki
pakt chęcią pokrzyżowania rzekomych planów ekspansji Polski na Związek
Sowiecki. 

Aktywna pamięć

Trzeba było 70 lat, by Zachód przyjął do wiadomości znaczenie
złowieszczego paktu. W roku 2009 r. Unia Europejska – z inicjatywy
polskich parlamentarzystów – ustanowiła Europejski Dzień Pamięci Ofiar
Stalinizmu i Nazizmu: „Mając na uwadze podpisany między Związkiem
Sowieckim a Niemcami pakt Ribbentrop-Mołotow z dnia 23 sierpnia 1939,
który za sprawą tajnych protokołów dodatkowych podzielił Europę na dwie
strefy interesów […], Unia wzywa do wsparcia działania ’Aktywna pamięć
europejska’, którego celem jest zapobieżenie powtórzeniu się zbrodni
nazizmu i stalinizmu w jakiejkolwiek formie”.

Co innego jednak deklaracje o „aktywnej pamięci”, a co innego
prawdziwa europejska pamięć, zdominowana przez bałtycką rurę i
francuskie intratne kontrakty na uzbrojenie do Rosji. Złowieszczy pakt
sowiecko-hitlerowski krąży jak widmo nad Europą, która odrzuca historię
jako „światło prawdy” (lux veritatis).

Piotr Szubarczyk

Szanowna Pani Marylo,


Pakt Ribbintrop- Mołotow, IV Rozbiór Polski

Pakt Ribbentrop - Mołotow ,podpisano w Moskwie nocą 23 sierpnia 1939 roku. Przeszedł do historii, jako pakt o nieagresji miedzy III Rzeszą niemiecką i Związkiem sowieckim.
Pakt o nieagresji między Niemcami, Das Dritte Reich Hitlera,kanclerza i wodza / Führer und Reichskanzler /i bolszewikami Stalina zawierał tajny protokół dodatkowy, będący kodycylem.

Asumpt dla Pakty Ribbentrop-Mołotow i sojuszu Rosji z Niemcami wspólnej granicy ustanowionej na Kongresie wiedeńskim dał:
Układ w Rapallo
Układ zawarto 16 kwietnia 1922 o godzinie 1:15 pomiędzy Rzeszą Niemiecką, a RFSRR we włoskim mieście Rapallo.
Układ podpisali
Georgij Cziczerin, ówczesny Komisarz Spraw Zagranicznych RFSRR i Walther Rathenau, Minister Spraw Zagranicznych Niemiec.
Niemcy a właściwie minister spraw zagranicznych Walther Rathenau wprowadził swoich kuzynów, bolszewików, na salony Europy. Układ w Rapallo, umożliwił Niemcom zbrojenie się na terenach Rosji bolszewickiej, tak by innego państwa Europy tego nie widziały. Niemcy Miału zakaz zbrojeń.

Dziewięćdziesiąt lat później, premier III RP z pochodzenia Niemiec,Donald Tusk, otrzyma medal Walthera Rathenau, człowieka, który kwestionował polskie granice zachodnie ustanowione w Wersalu.
Kolejna Targowica i i rozbiory Polski ?

Tajny protokół to nic innego jak umowa o IV Rozbiorze Polski, podziale Europy

Rzeczypospolitą podzielono według koncepcji angielskiego lorda, vicekróla Indii George Nathaniela Curzona na konferencji w Spaa w Belgii w 1920 roku ze sfałszowanymi poprawkami dokonanymi przez pracownika Secretary of State for Foreign and Commonwealth Affairs/ Foreign Office / polskiego Żyda Namiera urodzonego w Woli Okrzejskiej.

Podpisującymi byli Ullrich Friedrich Willy Joachim Ribebbentrop, minister spraw zagranicznych III Rzeszy, członek NSDAP,
oraz
Wiaczesław Michajłowicz Mołotow / prawdziwe nazwisko Skriabin / Przewodniczący Rady Komisarzy Sowieckich. Od 1921 roku – sekretarz KC SDPRR(b), od 1926 roku – członek Biura Politycznego WKP(b)

Tak wyglądała granica rozbioru

Podpis składa j Ribbentrop

Siedem lat później, kostnica w Norymberdze, Ribbentrop, po wykonaniu wyroku śmierci przez powieszenie

W tym czasie kiedy w Moskwie był podpisywany pakt o nowym podziale Polski i Europy, Rzeczypospolita Polska miała umowy z Wielką Brytanią.
Traktat sojuszniczy rozwijał wcześniejsze, jednostronne gwarancje brytyjskie z 31 marca 1939 i gwarancje dwustronne zawarte w protokole podpisanym 6 kwietnia 1939 roku w trakcie wizyty w Londynie, ministra spraw zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej Pana Pułkownika  Józefa Becka z brytyjskim ministrem spraw zagranicznych Edwardem Frederickiem Lindley Woodlordem 1. hrabią Halifax.
 
Traktat był dokumentem prawa międzynarodowego zobowiązującym obie strony sygnujące do udzielenia sobie wzajemnej pomocy militarnej w przypadku agresji na jedną ze stron ,lub tzw. agresji pośredniej - na terytorium Wolnego Miasta Gdańska,Litwy,Belgii i Holandii i nie zawierania odrębnego pokoju z agresorem
 
Składał się on z dwóch części - tekstu zasadniczego oraz tajnego protokołu wyjaśniającego jego pełny tekst. Przewidywał wzajemną, pełną pomoc zbrojną wobec agresji nie wymienionego z nazwy "europejskiego mocarstwa". Tajny aneks precyzował, że chodzi wyłącznie o Niemcy .Traktat został zawarty na czas pięciu lat z automatycznym przedłużeniem w przypadku braku wypowiedzenia. Była to pierwsza formalna dwustronna umowa sojusznicza Wielkiej Brytanii z krajem na wschód od linii Renu.
W dniu 25 sierpnia 1939 roku został zawarty kolejny układ sojuszniczy Miedzy Wielka Brytanią, reprezentowaną przez ministra spraw Zagranicznych Edwarda Fredericka Lindley Woodlorda 1. hrabiego Halifax a ambasadorem Rzeczypospolitej w Wielkiej Brytanii hrabią Edwardem Bernardem  Raczyńskim herbu Nałęcz.
 
Pakt Ribbentrop -Mołotow miał olbrzymie znaczenie dla obu państw szykujących się do napaści na Polskę. Hitlerowi otwierał drogę w jego już zaplanowanej napaści na Polskę. Plan Fall Weiss z  11 IV.
Stalin uzyskiwał olbrzymie wpływy na ziemiach polskich by z członków różnych organizacji komunistycznych KPP, KPZU, stworzyć V Kolumnę w czasie ataku na Niemcy.Umacnianie komunizmu i bolszewizmu na ziemiach etnicznie polskich.
Rosja i Niemcy zawarły pakt Ribbentrop- Mołotow aby załatwić swoje bieżące interesy. Tu i teraz. Oba państwa przygotowywały się do wzajemnego ataku.Stalin zamierzał rozszerzyć komunizm na całą Europę pod swoim berłem. Niemcy chciały zdobyć nowe przestrzenie życiowe w krajach Słowiańskich i niewolników.
 
Treść traktatu Ribbentrop -Mołotow była znana Stanom Zjednoczonym już 25 sierpnia, czyli dwa dni po jego podpisaniu. Ambasador Stanów Zjednoczonych w Moskwie,Charles Eustis “Chip” Bohlen przekazał go w korespondencji z Cordell Hull, sekretarzowi  stanu Stanów Zjednoczonych.
Informacje amerykanie otrzymali od niemieckiego antyfaszysty   Hansa-Heinricha Herwartha von Bittenfeld, sekretarza ambasadora niemieckiego w Moskwie, Friedricha-Wernera Grafa von der Schulenburg.
Hans-Heinrich Herwarth von Bittenfeld, tajny pakt przekazał amerykanom jako gest dobrej woli.
W dniu 27 sierpnia kopia paktu Ribbentrop -Mołotow leżała na biurku ministra spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii Edwarda Fredericka Lindley Woodlorda 1. hrabiego Halifax .
Aby było ciekawiej, Francuzi via Wielka Brytania o pakcie wiedzieli 28 sierpnia 1938 roku. Podobnie było z Rzymem Mussoliniego
 
Polska była sojusznikiem Wielkiej Brytanii i Francji. Niestety nikt nie widział potrzeby poinformować Polski i Polaków.
Wielka Brytania już 30 VIII  ustami swego berlińskiego ambasadora obiecała III Rzeszy, że postulaty dotyczące eksterytorialnej autostrady i Gdańska zostaną przez Europę rozpatrzone i dnia następnego. Ambasador angielski  starał się przekonać rząd polski do akceptacji niemieckiego ultimatum, co tylko opóźniło polską mobilizację powszechną.
 Skutkiem tych zabiegów o "ratowanie pokoju" był więc tylko chaos rozpętany przez Anglików  w Polsce w przededniu decydującego starcia z potężnym a właściwie z dwoma a nawet trzema wrogami , bo do agresji na Polskę dołączy Słowacja.
 Podobna sytuacja miała miejsce, kiedy pułkownik Kukliński uciekł do USA i poinformował stany o stanie wojennym. Czy po to aby Polacy nie zdążyli kupić sobie chleba i mleka.
 Kiedy naczelny wódz marszałek Edward Rydz Śmigły zamierzał ogłosić mobilizacje, nasi sojusznicy, Francja i Anglia odwiodły nas od tego planu.
 
Wśród najlepszych przyjaciół psy zająca zjadły.
 

Drodzy kuzyni, omawiają o problemach Polski po IV rozbiorze

 

 
Pakt o nieagresji między Niemcami a ZSRR
Tajny protokół do paktu
Joachim von Ribbentrop, Wiaczesław Mołotow
 
Na wypadek przekształcenia terytorialno-politycznego obszaru należącego do państw bałtyckich (Finlandia, Estonia, Łotwa i Litwa), północna granica Litwy tworzy automatycznie granicę sfery interesów niemieckich i ZSRR, przy czym obie strony uznają roszczenia Litwy do terytorium wileńskiego.
Na wypadek terytorialno-politycznego przekształcenia terytoriów należących do państwa polskiego, sfery interesów Niemiec i ZSRR będą rozgraniczone w przybliżeniu przez linię Narew-Wisła-San. Kwestia, czy i w interesie obu uznane będzie za pożądane utrzymanie niepodległego państwa polskiego zostanie definitywnie zdecydowanie dopiero w ciągu dalszego rozwoju wypadków politycznych. W każdym razie oba rządy rozwiążą tę kwestię na drodze przyjacielskiego porozumienia.
Jeżeli chodzi o południowy wschód Europy, to ze strony rosyjskiej podkreśla się zainteresowanie Besarabią. Ze strony Niemiec stwierdza się zupełnie desinteressment odnośnie tego terytorium.
Protokół ten traktowany będzie przez obie strony w sposób ściśle tajny.
 
Podpisano:
 
Za rząd Rzeszy Niemieckiej.....................................................J. Ribbentrop
 
Za rząd Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich............W. Mołotow
 
Moskwa, 23 sierpnia 1939

PAKT RIBBENTROP-MOŁOTOW

Rząd Niemiecki i Rząd Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich,
kierując się pragnieniem umocnienia pokoju między Niemcami a ZSRR oraz
przyjmując za podstawę ustalenia traktatu neutralności zawartego w
kwietniu 1926 r. między Niemcami a ZSRR, dokonują następujących
ustaleń:
Artykuł I
Obie układające się strony zobowiązują się do
powstrzymania się do powstrzymywania się od wszelkiej napaści i
wszelkich aktów agresji we wzajemnych stosunkach, zarówno oddzielnie,
jak i łącznie z innymi pastwami.
Artykuł II
W przypadku gdy jedna
z umawiających się stron stanie się obiektem działań wojennych ze
strony państwa trzeciego, druga umawiająca się strona nie okaże temu
państwu poparcia w żadnej formie.
Artykuł III
Rządy obu
umawiających się stron będą w przyszłości pozostawały z sobą w
kontaktach w celu konsultacji, aby informował się wzajemnie o
zagadnienia dotyczących ich wspólnych interesów.
Artykuł IV
Żadna
ze stron nie weźmie udziału w jakimkolwiek ugrupowaniu pastw, które
bezpośrednio lub pośrednio jest *s+kierowane przeciwko stronie drugiej.
Artykuł V
W
razie powstania sporów lub konfliktów między umawiającymi się stronami
w sprawach tego lub innego rodzaju, obie strony będą rozstrzygać te
spory lub konflikty wyłącznie na drodze przyjaznej poglądów albo, w
razie potrzeby, przez ustanowienie komisji dla uregulowania konfliktów.
Artykuł VI
Niniejszy
układ został zawarty na okres dziesięciu lat, z założeniem, że jeżeli
jedna z umawiających się stron nie wypowie go na rok przed upływem tego
terminu, ważność tego układu przedłuża się automatycznie na dalsze
pięć lat.
Artykuł VII
Niniejszy układ winien został ratyfikowany w
możliwie jak najkrótszym czasie. *…+ Układ wchodzi w życie natychmiast
po podpisaniu.
Przygotowano w dwóch egzemplarzach, w języku niemieckim i rosyjskim.
Moskwa, 23 sierpnia 1939 r.
Za Rząd Rzeszy Niemieckiej: Z upoważnienia Rządu ZSRR:
Ribbentrop Mołotow

TAJNY PROTOKÓŁ DODATKOWY

Z okazji podpisania paktu o nieagresji między Rzeszą Niemiecką a ZSRR
podpisani pełnomocnicy obu stron przedyskutowali w ściśle poufnych
rozmowach sprawę rozgraniczenia ich wzajemnych stref interesów w
Europie Wschodniej.
Rozmowy te doprowadziły do następujących ustaleń:
1.
W wypadku przemian terytorialnych i politycznych na obszarach
należących do państw bałtyckich (Finlandia, Estonia, Łotwa i Litwa)
północną granicę Litwy będzie stanowiła granica stref wpływów Niemiec i
ZSRR. Obie strony uznają interesy Litwy na obszarze Wilna.
2. W
razie zmian terytorialnych i politycznych na obszarach należących do
państwa polskiego, strefy interesów Niemiec i ZSRR będą rozgraniczone
mniej więcej wzdłuż linii rzek Narwi, Wisły i Sanu. Zagadnienie, czy
interesy obu stron czynią pożądanym utrzymanie odrębnego państwa
polskiego i jakie mają być granice tego państwa, może być ostatecznie
rozstrzygnięte dopiero w toku dalszych wydarzeń politycznych. W każdym
razie oba rządy rozwiążą tę sprawę w drodze przyjaznego porozumienia.
3.
Jeżeli idzie o Europę Południowo-Wschodnią, to strona radziecka
podkreśla swoje zainteresowanie Besarabią. Ze strony niemieckiej
stwierdza się zupełnie désintéressement odnośnie *do+ tego
porozumienia.
4. Protokół niniejszy traktowany będzie przez obie strony jako ściśle tajny.
Moskwa, 23 sierpnia 1939 r.
Za Rząd Rzeszy Niemieckiej: Z upoważnienia Rządu ZSRR:
Ribbentrop Mołotow

Moim zdaniem, dziś tez nam grozi kolejny rozbiór

Ukłony moje najniższe

strażnik żyrandola ze WSI nie zamieścił żadnej informacji o udziale w obchodach napaści na Polskę przez zbrodnicze Niemcy , które zapoczątkowały wybuch II Wojny Swiatowej.
Na oficjalnej stronie Bula :

04-09-2014
Udział Prezydenta RP w Szczycie NATO – akredytacje

Szanowna Pani Marylo,

Człowiek pilnujący żyrandoli w Belwederze, to sługa dwóch panów. Niemiec i Rosji.
Polska za takich namiestników stała się biernym obserwatorem wydarzeń na Świecie.
Za największą na wschodzie polską granicą toczy się wojna, która może skończyć się III wojną Światową.
Rozmowy o przyszłości Świata , Europy odbywają się ponad głowami Polski. My ponosimy sankcje !
Świat się śmieje.
My będziemy płakać

Ukłony moje najniższe

01-09-2014
Wizyta Prezydenta RP i Prezydenta RFN w Gdańsku 

1 września 2014 roku (poniedziałek) na zaproszenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Bronisława Komorowskiego wizytę
w Gdańsku złoży Prezydent Republiki Federalnej Niemiec Joachim Gauck.
Prezydent RP i Prezydent RFN wezmą udział w obchodach 75. rocznicy
wybuchu II wojny światowej.

Przekazujemy program prasowy wizyty:

Godz. 17.00 Uroczystość zapalenia zniczy przez Prezydenta RP i Prezydenta RFN (Cmentarz Obrońców Westerplatte)

Photo opp.

Wejście akredytowanych fotoreporterów oraz operatorów kamer do sektora prasowego w godz. 16.30 – 16.45.

Godz. 17.10 Uroczystość 75. rocznicy wybuchu II Wojny Światowej (plac przed Pomnikiem Obrońców Wybrzeża na Westerplatte)

Podczas uroczystości planowane są wystąpienia Prezydenta RP i Prezydenta RFN

Wejście akredytowanych dziennikarzy do sektora prasowego w godz.
16.20 – 16.45. Rozstawienie wozów transmisyjnych do godz. 14.00.

Godz. 18.00 Uroczystość złożenia wieńców przez Prezydentów RP i RFN pod Pomnikiem Obrońców Wybrzeża na Westerplatte

Photo opp.

UWAGA! Ze względów organizacyjnych przedstawiciele mediów
biorący udział w uroczystości na placu nie będą mogli przejść do sektora
prasowego pod Pomnikiem Obrońców Wybrzeża.

Wejście akredytowanych fotoreporterów oraz operatorów kamer do sektora prasowego w godz. 16.30 – 16.45.

Obsługa medialna wyłącznie dla osób akredytowanych. Akredytacje przyjmuje Urząd Miasta Gdańsk do 28 sierpnia 2014 roku (czwartek) do godz. 12.00 pod adresem: https://ssl.gdansk.pl/redakcja_nowy?akredytacja_0109. Informacji nt. akredytacji udziela Michał Piotrowski, tel.: 58 323 63 04; 695 890 440; e-mail: michal.piotrowski@gdansk.gda.pl.

Godz. 18.20 Debata Prezydenta RP i Prezydenta RFN z młodzieżą z Polski i Niemiec na statku Żeglugi Gdańskiej

POOL

O przyznaniu POOL-a wybrane redakcje zostaną powiadomione telefonicznie.

Godz. 19.20 Spektakl filmowo-multimedialny "Wybuch" wg pomysłu Andrzeja Wajdy z udziałem Prezydentów RP i RFN

(b. zbiornik gazowy na terenie Polskiej Spółki Gazownictwa, ul. Podstoczna, Gdańsk)

Photo opp.

Niesamowite widowisko na rocznicę wojny według pomysłu .

"Wybuch" jest swojego rodzaju zwiastunem powstającego muzeum. Ma
pokazać jakimi środkami będziemy oddziaływali na widzów i w jaki sposób
będziemy opowiadać o wojnie. Nie chcemy jednak stworzyć wrażenia, że
strona multimedialna czy filmowa będzie dominować w naszym muzeum, więc w
spektaklu przedstawimy też najciekawsze eksponaty. Tak naprawdę to one i
historie oraz emocje w nich zapisane będą najważniejsze.

Czym
dokładnie będzie "Wybuch"? Projekcją multimedialną? Filmem edukacyjnym?
Samoistnym dziełem sztuki? Widowiskiem typu "światło i dźwięk"?


- Wszystkim po trochu. Andrzej Wajda określa "Wybuch" jako
spektakl filmowo-multimedialny. W rzeczywistości będzie wielką syntezą,
stawiającą sobie za cel wyobrażenie rzeczy niewyobrażalnej, bo taką jest
wojna. Sztuka i historia przeplatają się w nim, tworząc opowieść, jaka
do tej pory nie była prezentowana w Gdańsku, może również w Polsce.
Nagromadzenie emocji, wrażeń będzie bardzo silne, bo będziemy zanurzeni w
przestrzeni, w której na co dzień nikt z nas nie przebywa. To stalowa
konstrukcja kolosa zbiornika będzie komponentem tego dzieła. Jest to
współczesny odpowiednik Panoramy Racławickiej, pokazujący nowoczesnymi
środkami jeden z najdramatyczniejszych momentów polskiej historii.Proszę opowiedzieć trochę o technicznej stronie tego projektu: jakie pomysły zostały w nim wykorzystane?


- Na ekranie o szerokości 80 metrów i wysokości 5 metrów będzie
wyświetlana projekcja, będąca kompozycją materiałów archiwalnych,
fragmentów filmów Andrzeja Wajdy ("Lotna" i "Katyń") z użyciem techniki
mappingu, animacji 2D i 3D, a także rozwarstwiania zdjęć archiwalnych na
plany przy użyciu metody paralaksy. Na pewno będzie to jedna z
największych projekcji filmowo-mappingowych o tematyce historycznej w
Polsce.

Jaką część historii
tytułowego wybuchu II wojny światowej opowiadać będzie ten projekt?
Jakie są jego ramy czasowe i tematyczne? Czy skupiać się będzie raczej
na historii "wielkiej": mapach rozmieszczenia wojsk, decyzjach
podejmowanych na najwyższych szczeblach czy tej "małej": doświadczeniach
zwykłych ludzi, bombardowanych, wysiedlanych i poddanych różnym formom
terroru?

- "Wybuch" to opowieść o historii
Gdańska, Polski i Europy od 1933 r. (czyli od momentu przejęcia władzy
przez Hitlera) do końca walk kampanii polskiej we wrześniu i
październiku 1939 r. Wielka polityka jest tylko tłem dla historii
zwykłych ludzi - ich twarze będą pojawiały się tam wielokrotnie.
Uczestnicy spektaklu zobaczą, czym była wojna, odczują grozę walk,
nalotów bombowych, pierwszych egzekucji. Przekonają się, że bohaterami
tego czasu byli nie tylko ludzie w mundurach, lecz także cywile, w tym
kobiety i dzieci.
Symbolicznym zamknięciem spektaklu będą narodziny Polskiego Państwa
Podziemnego. Opór prowadzony przez Polaków przez następne lata to dalsza
część opowieści - ale tę zobaczymy dopiero w budynku muzeum za dwa
lata.

Skąd pomysł
wykorzystania tak nietypowego obiektu, jak dawny zbiornik gazowy? Jakie
trudności techniczne i organizacyjne trzeba było pokonać, żeby to się
udało?

- To zasługa Andrzeja Wajdy, który
kiedyś oglądał ten zbiornik i marzył o stworzeniu tam wielkiej panoramy
powstania warszawskiego. Przypomnieliśmy sobie o fascynacji tym
niezwykłym obiektem i postanowiliśmy użyć go jako wielką salę kinową.
Dzięki doskonałej współpracy z Polską Spółką Gazownictwa, która jest
właścicielem tego historycznego obiektu, udaje się nam na bieżąco
rozwiązywać problemy. Najważniejsze zadanie to zamontowanie ogromnego
ekranu i sprzężenie potężnych rzutników, które będą wyświetlały obraz.
Mam nadzieję, że wszystko pójdzie gładko. Wkrótce zaczynamy instalowanie
sprzętu

"Wybuch"
prezentowany będzie tylko przez dwa dni. Co potem? Czy będzie go można
jeszcze jakoś zobaczyć? Czy stanie się elementem stałej ekspozycji
muzeum?

- "Wybuch" powstał na bazie naszych
doświadczeń przy pracach nad wystawą główną - przede wszystkim jej
części multimedialnej. Zapożyczamy z niej wiele pomysłów (choćby
dotyczących animacji), które za dwa lata zobaczymy w muzeum. Jest to
jednak dzieło samoistne, które "wybuchnie" przede wszystkim dzięki
niezwykłemu miejscu prezentacji. Oczywiście zarejestrujemy to widowisko i
będziemy je dystrybuować na płytach, jednak skala wrażeń na ekranie
telewizora czy komputera nie będzie już taka, jak na 80-metrowym ekranie
w potężnej rotundzie. Dlatego zachęcam wszystkich do odwiedzenia
zbiornika gazowego i osobistego uczestnictwa w tym przedsięwzięciu. To
naprawdę będzie niezwykły pokaz.

Wybuch, widowisko
multimedialne, zbiornik gazowy na terenie Polskiej Spółki Gazownictwa,
Gdańsk, ul. Podstoczna, poniedziałek i wtorek, 1 i 2 września, spektakl
będzie można oglądać o każdej pełnej godzinie, w poniedziałek w
godzinach 11-22, we wtorek - 8-22. Wstęp wolny.

Wejście akredytowanych dziennikarzy do sektora prasowego w godz.
18.40 – 19.00. Rozstawienie wozów transmisyjnych do godz. 17.00.

Obsługa medialna wyłącznie dla osób akredytowanych. Akredytacje
(zawierające: imię, nazwisko, nazwę redakcji, nr legitymacji prasowej,
numer PESEL, imię ojca, numer telefonu kontaktowego, markę i numer
rejestracyjny wozu transmisyjnego) przyjmuje Muzeum II Wojny Światowej w
Gdańsku do 28 sierpnia 2014 roku (czwartek) do godz. 12.00 pod adresem: a.bittner@muzeum1939.pl. Informacji nt. akredytacji udziela Alicja Bittner, tel.: 58 323 75 46.

http://wpolityce.pl/polityka/211208-w-75-rocznice-wojny-warto-powtorzyc-slowa-lecha-kaczynskiego-dlaczego-rzad-oddaje-te-uroczystosci-walkowerem

Szanowna Pani Marylo.

Dziadzia to pojechał na konsultacje do Moskwy w sprawie rozbioru Ukrainy.
W Polsce tuska na króla wybierają a on głosu nie daje. Może pora polowań na kaczki

Ukłony moje najniższe

Dziadziowy zapłaci za swoja politykę, jestesmy cierpliwi.

Niemieccy "wypędzeni" wręczą dziś Angeli Merkel złotą odznakę. "Za wsparcie ich dążeń"

30 sierpnia 2014, 11:36

Przez cała lata propaganda niemiecka (w tym
ta działająca w Polsce) sugerowała, że między kanclerz Merkel, a
szefową „Wypędzonych” Eriką Steinbach, która wkrótce przejedzie na
emeryturę, panowała „chłodna atmosfera”. Nic bardziej mylnego.

Jak pisze agencja DPA odznaka ta to podziękowanie szefowej rządu federalnego za wsparcie „wypędzonych” w ich staraniach o budowę w Berlinie
Centrum Dokumentacji Ucieczka, Wypędzenie, Pojednanie oraz
ustanowienie w Niemczech Dnia Wypędzonych, który będzie
przypadał 20 czerwca.

Przez cała lata propaganda niemiecka (w tym ta działająca w Polsce) sugerowała, że między kanclerz Merkel, a szefową „Wypędzonych” Eriką Steinbach, która wkrótce przejedzie na emeryturę, panowała „chłodna atmosfera”.

CZYTAJ TAKŻE: Nareszcie! Erika Steinbach nie będzie szefową Związku Wypędzonych. Jej następca obejmie urząd jesienią

Nic bardziej mylnego. Obie panie, członkinie tej samej partii, żyją w jak najlepszej komitywie, a kanclerz w każdej możliwej sprawie szła - „wypędzonej” z polskiej przedwojennej Rumi - na rękę.

Rekonstrukcja bitwy pod Mławą

Już po raz siódmy w Uniszkach Zawadzkich, na polu Bitwy
pod Mławą odbędzie się rekonstrukcja skutecznej defensywy żołnierzy
polskich. Rekonstrukcja wpisuje się w obchody 75. rocznicy wybuchu II
wojny w tym rejonie.

Widowisko historyczne uznawane jest za najlepsze w Polsce i jedyne w
Europie. Znaczącą rolę w inscenizacji odegra makieta bunkra, przy którym
rozegra się zacięta walka. Grupa Rekonstrukcji Historycznej Ludności
Cywilnej ponownie wcieli się w cywilów, przybliżając dramat ludności
zmuszonej do ucieczki przed działaniami zbrojnymi.

 W Uniszkach Zawadzkich na polu bitwy pod Mławą będzie można zobaczyć
widowisko w wykonaniu blisko czterystu rekonstruktorów wojskowych i
cywilnych. Przygotowywana przez nich inscenizacja nawiązuje do wydarzeń
historycznych. Przypomina walki jakie stoczyła 20 Dywizja Piechoty z
przeważającymi siłami nieprzyjaciela w dniach 1 – 4 września 1939 roku w
ramach bitwy granicznej na przedpolu Mławy. Zmagania te przeszły do
historii oręża polskiego. Walki pod Mławą pod względem zaciekłości
starcia, bohaterstwa żołnierzy polskich, jak też umiejętnie stosowanej
taktyki wojskowej – nie ustępują bitwie nad Bzurą, obronie Warszawy,
Modlina czy Helu.

Rekonstrukcja stanowi próbę popularnego przedstawienia (opartego o
fakty) wydarzeń sprzed 75 lat. Widowisko jest rozgrywane w oparciu o
fortyfikacje na polach pod Mławą przy drodze krajowej nr 7 (300 m na
północ od Pomnika Piechura po prawej stronie „siódemki”

Bitwa pod Mławą została stoczona w dniach 1-3 września 1939 r. Wojska
niemieckie posuwały się w kierunku Warszawy z terytorium Prus
Wschodnich z zadaniem jak najszybszego dotarcia do stolicy. Pod Mławą
natrafiły na zaciekły opór.

Po czterech dniach zmagań, Polacy zostali zmuszeni do odwrotu.

RIRM/muzeum.mlawa.pl

Słowo biskupów w 75. rocznicę II wojny światowej

Umiłowani Bracia i Siostry!

Od Jasnogórskiego Tronu Maryi kierujemy do Polaków w Ojczyźnie i poza
jej granicami słowo pasterskie z okazji 75. rocznicy wybuchu II wojny
światowej. Była ona straszliwym doświadczeniem dwudziestowiecznej Europy
i świata. Pochłonęła dziesiątki milionów istnień ludzkich, odcisnęła
się na losach narodów i państw. Stała się początkiem wieloletniego czasu
przemocy, bezprawia i bezsilności, straty najbliższych oraz utraty
Ojczyzny. II wojna światowa ujawniła otchłań zła, do jakiego zdolne są
zbrodnicze ideologie i systemy polityczne, które odwróciły się od Boga,
przekreślając Jego prawa. Z drugiej zaś strony ukazała też piękno i siłę
ludzkiego ducha, czerpiącego często swą siłę ze źródeł wiary: gotowość
do poświęceń w imię niezbywalnego prawa narodów do życia w wolności,
stawanie w obronie wartości, które kształtowały drogę pokoleń, czynne
przeciwstawianie się dyktatowi zła.

Papież Benedykt XVI zachęcał nas: „Musimy pamiętać o dramatycznych
wydarzeniach, które zapoczątkowały jeden z najstraszliwszych konfliktów w
dziejach, który spowodował dziesiątki miliony ofiar i przyniósł tak
wielki ogrom cierpień umiłowanemu narodowi polskiemu. Konflikt, w czasie
którego doszło do tragedii Holokaustu i zagłady innych zastępów
niewinnych istot”.

1. Los zwyciężonych, lecz niepokonanych

Polska jako pierwsza doświadczyła tragedii i skutków tej wojny. We
wrześniu 1939 roku dwaj najeźdźcy, dokonując czwartego rozbioru
Rzeczypospolitej, nie tylko odebrali nam wolność, ale zaczęli też burzyć
utrwalony porządek życia, dając pierwszeństwo sile przed prawem,
moralnemu bezładowi przed porządkiem chrześcijańskich zasad, narzucając
bezbożną ideologię narodowego socjalizmu i ateistycznego komunizmu.

Nie sposób ustalić liczby ofiar rozpętanego wtedy na terytorium
Rzeczypospolitej misterium iniquitatis – misterium nieprawości. Jego
symbolami stały się Katyń i Auschwitz, miejsca, gdzie w szczególny
sposób objawiła się bezwzględność zła, nienawiści i pogardy dla
człowieka. W okupowanej Rzeczypospolitej rozpoczął się czas
zaprogramowanego ludobójstwa, które w szczególnie tragiczny sposób
dotknęło Żydów. Był to okres eksterminacji różnych grup społecznych, w
pierwszym rzędzie kapłanów i inteligencji, czas terroru, więzień,
egzekucji, wywózek, negacji praw obywatelskich, niepewności jutra,
trudności codziennego życia.

Mimo tych strasznych doświadczeń rozpoczął się wtedy także czas
heroicznych zmagań o wolność. Tysiące naszych braci i sióstr wkroczyło
na trudną, znaczoną ofiarami drogę, która miała doprowadzić do
odzyskania Polski Niepodległej. Była to droga zwyciężonych, ale
niepokonanych. Szedł nią Rząd Rzeczypospolitej na Uchodźstwie, ukazując
światu, że państwo polskie ciągle istnieje, i Polskie Państwo Podziemne,
które w okupowanej Ojczyźnie stworzyło sprawnie i skutecznie działające
konspiracyjne struktury życia narodu. Ku upragnionej wolności prowadził
żołnierski, ofiarny czyn Armii Krajowej i Polskich Sił Zbrojnych na
Zachodzie, także czyn żołnierzy, którzy swoją drogę do Polski zaczęli
nad Oką. Na tej drodze Warszawa rozegrała samotny bój w dniach
sierpniowego i wrześniowego Powstania 1944 roku. W ten sposób naród dał
dowody, że gotów jest do największych poświęceń dla odzyskania i
utrwalenia niepodległości.

Tamten wojenny czas ukazał heroizm świętego ojca Maksymiliana Marii
Kolbego, który ofiarował swoje życie za nieznanego brata, a także
świadectwo dane Bogu i Polsce przez błogosławionych 108 męczenników II
wojny światowej i przez wielu innych naszych Braci i Sióstr, wiernych
Chrystusowi, Jego Ewangelii i Kościołowi.

2. Po wojnie

Kres II wojny światowej nie rozpalił nad Polską jutrzenki wolności.
Nowy powojenny porządek zadekretowany przez zwycięskie mocarstwa włączył
Polskę do bloku państw podporządkowanych Związkowi Radzieckiemu.
Emigracyjną tułaczkę rozpoczęli żołnierze polskiej wolności, ci spod
Monte Cassino, spod Ankony, ze zwycięskiego pochodu brygady gen.
Stanisława Maczka – żołnierze, których zdradził świat. W więzieniach
poniosło śmierć wielu bohaterów Polski Niepodległej, skazanych za
ofiarną służbę Ojczyźnie, zwłaszcza tak zwanych Żołnierzy Wyklętych.

Tak jak w chwili zagrożenia Ojczyny w 1920 roku, tak również po 1945
roku z Jasnej Góry rozlegał się apel biskupów polskich w obronie narodu,
któremu odebrano prawo do stanowienia o wspólnym dobru, jakim jest
wolna, niepodległa Polska. Umacniali oni nadzieję i wiarę w zwycięstwo
za przyczyną Królowej Polski. Pośród nich ze szczególną mocą
rozbrzmiewał głos Sługi Bożego Kardynała Stefana Wyszyńskiego,
przewodnika Kościoła i Narodu.

Później Polska i świat usłyszały słowa Jana Pawła II wypowiedziane 2
czerwca 1979 roku na Placu Zwycięstwa: „Nie może być Europy
sprawiedliwej bez Polski niepodległej na jej mapie”. I przyszedł
wreszcie czas wolności. Ofiarnym trudem pokoleń, zaufaniem nadziei,
zawierzeniem polskich dróg Chrystusowi i Jego Matce, scalone zostało
pęknięte we wrześniu 1939 roku ogniwo polskiej wolności i
niepodległości. Nawiązywał do tego Święty Jan Paweł II w liście w 50.
rocznicę bitwy o Monte Cassino: „My Polacy nie mogliśmy uczestniczyć
bezpośrednio w tym procesie odbudowy Europy, który został podjęty na
Zachodzie. Zostaliśmy z gruzami własnej Stolicy. Znaleźliśmy się, jako
alianci zwycięskiej koalicji, w sytuacji pokonanych, którym narzucono na
czterdzieści lat dominację ze Wschodu, w ramach bloku sowieckiego. Tak
więc dla nas walka nie skończyła się w roku 1945. Trzeba ją było
podejmować wciąż na nowo”.

3.Wołanie o pokój dzisiaj

Czy dzisiaj – po dwudziestu pięciu latach życia w wolności –
pamiętamy o trudzie drogi, która do niej prowadziła? Czy pamiętamy o
poniesionych przez naród ofiarach? Jest to naszą święta powinnością.
„Nie można dopuścić do tego, ażeby w Polsce, zwłaszcza w Polsce
współczesnej, nie zostało odtworzone martyrologium Narodu polskiego”
(Jan Paweł II, List w 50. rocznicę bitwy o Monte Cassino, 1994).

Ten obowiązek winien nas skłaniać do przebaczenia, które jest
niezbędnym warunkiem zaistnienia pokoju. Nie można rozpocząć żadnego
procesu pokojowego, jeżeli w ludziach nie dojrzeje postawa szczerego
przebaczenia: „Bez niego stare rany będą nadal krwawić, podsycając w
kolejnych pokoleniach zawziętą nienawiść, która jest źródłem zemsty i
wciąż nowych zniszczeń. Udzielenie i przyjęcie przebaczenia to
nieodzowny warunek wspólnego dążenia do prawdziwego i trwałego pokoju”
(Orędzie Jana Pawła II na XXX Światowy Dzień Pokoju 1 stycznia 1997 r.).
Święty Jan Paweł II podkreślał, że przebaczenie jest szczególnym
rodzajem miłości, koniecznym dla życia w pokoju.

Pokój jest naszym obowiązkiem, do którego trzeba się wychowywać.
Chociaż już kilka pokoleń Polaków żyje, nie mając bezpośredniego
doświadczenia wojny, to jednak przygotowywanie kolejnych generacji do
życia w pokoju winno być nieustannie pragnieniem tak rodzin, jak i tych,
którzy mają wpływ na wychowanie dzieci i młodzieży. Niezbędnymi
warunkami zaistnienia pokoju jest poszanowanie praw człowieka, szacunek
dla wolności, w tym wolności religijnej i wolności sumienia, rozwój,
solidarność oraz dialog. Ojciec Święty Franciszek dodał do tej listy
braterstwo.

W ostatnich tygodniach wołanie: „Tak – dla pokoju i rozwoju narodów,
nie – dla wojny i zabijania” nabiera nowego znaczenia. Na kontynencie
europejskim, na ukraińskiej ziemi, z którą tak mocno wiąże nas
historyczna pamięć, trwa niewypowiedziana wojna. Giną żołnierze i
ludność cywilna, cierpią rodziny, serca ludzkie ogarnia nienawiść.
Wydarzenia te, godzące w prawo narodów do wyboru własnej drogi, budzą
uzasadniony niepokój także o przyszłość naszej Ojczyny. Oczekujemy
podjęcia skutecznych działań, które mogłyby pokojowymi środkami
zahamować tragedię wojny.

Na ogarnięte wojną i działaniami terrorystycznymi ziemie naszych
sąsiadów kierujemy z Jasnej Góry Zwycięstwa przesłanie pokoju, które
przynosi człowiekowi Chrystus. To On zburzył mur wrogości rozdzielający
ludzi (por. Ef 2,14). My sami już kilkakrotnie, jako wspólnota
katolickiej wiary, podejmowaliśmy trud burzenia takich murów wrogości i
nienawiści, czego przykładem jest List biskupów polskich do biskupów
niemieckich: „Przebaczamy i prosimy o przebaczenie” – z listopada 1965
roku, będący zachętą do oczyszczenia pamięci historycznej, do wyznania
win i torowania drogi ku pojednaniu.

Umiłowani Siostry i Bracia!

Przywołując 75. rocznicę wybuchu II wojny światowej, pragniemy – jako
ludzie wiary – powierzyć Chrystusowi wielką sprawę pokoju. Jesteśmy
bowiem przekonani, że „autentyczny i trwały pokój nie jest owocem
jedynie koniecznych umów politycznych i zgody pomiędzy jednostkami i
narodami, ale jest darem Boga dla tych, którzy Jemu się oddają i z
pokorą oraz wdzięcznością przyjmują światło Jego miłości” (Jan Paweł II
przed modlitwą Anioł Pański, 16 marca 2003 r.).

Święty Papież Polak uczył, że „modlitwa o pokój nie jest elementem
wtórnym, ‘następującym po’ wysiłkach na rzecz pokoju. Przeciwnie, jest
ona sercem usiłowań zmierzających do budowania pokoju w porządku, w
sprawiedliwości i wolności.

Modlić się o pokój znaczy otworzyć ludzkie serce, by mogła je
napełnić ożywcza moc Boga. Swoją łaską Bóg może sprawić otwarcie się na
pokój tam, gdzie wydają się istnieć jedynie przeszkody i egoistyczne
zamknięcie się w sobie; może umocnić i poszerzyć solidarność rodziny
ludzkiej mimo długiej historii podziałów i walk.

Modlić się o pokój oznacza prosić o sprawiedliwość, o zaprowadzenie
odpowiedniego porządku wewnątrz państw i w stosunkach pomiędzy nimi;
oznacza też prosić o wolność, szczególnie o wolność religijną, która
jest fundamentalnym, osobistym i cywilnym, prawem każdej osoby.

Modlić się o pokój znaczy błagać o łaskę przebaczenia od Boga, a
zarazem o wzrost odwagi dla każdego, kto ze swej strony pragnie wybaczać
zniewagi, jakich doznał” (Orędzie Jana Pawła II na XXXV Światowy Dzień
Pokoju 1 stycznia 2002 r.).

Katedra pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Gliwicach będzie w
niedzielę 31 sierpnia szczególnym miejscem modlitwy o pokój.
Przewodniczący Konferencji Episkopatów Polski i Niemiec odprawią tam
Mszę świętą o godz. 18.00. Po jej zakończeniu – w pobliżu Radiostacji
Gliwickiej, gdzie żołnierze SS dokonali prowokacji w przeddzień wybuchu
II wojny światowej – wspólnie o pokój będą się modlić katolicy,
protestanci i wyznawcy religii mojżeszowej. Natomiast 1. września u
grobu bł. ks. Jerzego Popiełuszki w Warszawie modlić się będą
kardynałowie Reinhard Marx z Niemiec i metropolita warszawski Kazimierz
Nycz.

W tym dniu prosimy wszystkich ludzi dobrej woli o podjęcie w intencji pokoju uczynków pokutnych: postu, modlitwy i jałmużny.

Wpatrzeni w Jasnogórski Wizerunek Matki naszego Zbawiciela, ku Maryi
kierujemy pokorną modlitwę: Królowo Pokoju, zanieś twojemu Synowi naszą
modlitwę w intencji Ojczyny i jej wolności, w intencji przeżywającego
trudny czas narodu ukraińskiego, w intencji wszystkich ludzi cierpiących
na Bliskim Wschodzie.

Z Jasnej Góry błogosławimy wszystkim modlącym się o pokój, o
pojednanie i braterstwo, i powtarzamy: „tak – dla pokoju i rozwoju
narodów, nie – dla wojny i zabijania!”.

Podpisali: Biskupi diecezjalni zgromadzeni na Jasnej Górze

Częstochowa, dnia 26 sierpnia 2014 roku

Gdańsk: Donald Tusk weźmie udział w obchodach 75. rocznicy wybuchu II wojny światowej

Merkel: Centrum Wypędzonych to nakaz miłosierdzia

Budowa Centrum przeciwko Wypędzeniom, które ma
upamiętniać losy Niemców po II wojnie Światowej to nakaz miłosierdzia.
Tak o projekcie autorstwa Związku Wypędzonych mówi Kanclerz Angela
Merkel, która wczoraj była gościem honorowym Dnia Stron Ojczystych.

Kanclerz dziękowała Erice Steinbach za forsowanie idei powstania Centrum mimo silnych oporów.

Angela Merkel witana była na sobotnich obchodach Dnia Stron
Ojczystych niezwykle serdecznie. Erika Steinbach, ustępująca szefowa
Związku Wypędzonych, wręczyła  kanclerz  honorową odznakę, jako dowód
uznania za zaangażowanie się w powstanie Centrum Przeciwko Wypędzeniom.

Wyróżnienie  to Angela Merkel przyjęła z nieskrywaną wdzięcznością.
Kanclerz zapowiedziała, że  jej rząd nadal będzie dbał o zachowanie
pamięci o losach wypędzonych.

- Zachowanie pamięci o losach niemieckich wypędzonych i obrona
ich interesów jest zadaniem dla całego społeczeństwa, zadaniem które
jest  nadal aktualne – mówiła Angela Merkel, kanclerz Niemiec. 

Kanclerz przypomniała, że rozpętana przed 75 laty przez Niemców II
wojna światowa była przyczyną śmierci milionów ludzi na świecie. 
Podkreśliła, że współcześni Niemcy nie mogą o tym zapomnieć, ale dodała
też, że muszą pamiętać również o milionach rodaków wysiedlonych po
wojnie z Europy Środkowej i wschodniej.

- Świadomi swojej odpowiedzialności, wspominamy także
cierpienia, których pod koniec wojny doznało wielu Niemców. Jesteśmy im
winni pamięć – zaznaczyła polityk.

Ale Niemcy nie tylko powinni pamiętać o tym, co działo się po II
wojnie światowej. Angela Merkel apelowała o pielęgnowanie  pamięci o
siedmiuset latach historii niemieckiego osadnictwa na Śląsku, w Prusach
Wschodnich i na Pomorzu. Mówiła, że współcześni Niemcy niemający
rodzinnych korzeni po wschodniej stronie Odry, powinni wiedzieć, że
Breslau, Koenigsberg i Stettin były kiedyś miastami niemieckimi.

Dorota Arciszewska-Mielewczyk: Centrum przeciwko wypędzeniom będzie kształtować wypaczoną świadomość historyczną kolejnych pokoleń

Warszawa: Marsz Szlakiem Pamięci

Dziś sprzed warszawskiej katedry Św.
Jana wyruszy Marsz Szlakiem Pamięci. Ma on na celu przypomnienie Polakom
skutków, jakie niosły ze sobą działania wojenne.

W wyniku działań wojennych zginęło ponad 12 mln mieszkańców Polski,
straciliśmy 1/3 ziem i przez długie lata podporządkowani byliśmy
Związkowi Radzieckiemu.

Marsz wyruszy sprzed katedry Św. Jana o godz. 16:45.

- To jest nasz wyraz hołdu i przypomnienia dla bohaterów sprzed 75 lat: dla naszych pradziadków, dziadków, a także i ojców – mówił Andrzej Melak, prezes Komitetu Katyńskiego.

Zgromadzeni przed katedrą przejdą przez Krakowskie Przedmieście w
stronę Bazyliki Świętego Krzyża. Tam o godz. 19:00 sprawowana będzie
Msza Św. w intencji wszystkich ofiar II wojny światowej.

Uroczystość zakończy się przed grobem Nieznanego Żołnierza, gdzie
zostaną złożone kwiaty i odczytany Apel Pamięci. Za organizację Marszu
Pamięci odpowiada m.in. Komitet Katyński.

Uroczystości na Westerplatte i w Wieluniu

O godz. 4:45 apelem pamięci rozpoczęły się na
Westerplatte obchody 75. rocznicy wybuchu II wojny światowej.
Uroczystości rozpoczęły się o godzinie, o której w 1939 r. nastąpił
niemiecki atak na polską Wojskową Składnicę Tranzytową ulokowaną na
półwyspie. Od wczoraj uroczystości trwają w Wieluniu, który był jednym z
pierwszych miast zbombardowanych w czasie II wojny światowej.

W programie gdańskich uroczystości przewidziano m.in. złożenie
wieńców pod Pomnikiem Obrońców Wybrzeża. Po południu zaplanowano m.in.
koncert i spektakl. W części uroczystości wezmą udział prezydent
Bronisław Komorowski oraz prezydent Niemiec Joachim Gauck.

W południe na placu przed pomnikiem Obrońców Poczty Polskiej w
Gdańsku sprawowana będzie Msza św. w intencji poległych pocztowców.
Weźmie w niej udział m.in. prezes Instytutu Pamięci Narodowej dr Łukasz
Kamiński, który wcześniej w Muzeum Poczty Polskiej zaprezentuje plany
działań edukacyjnych Instytutu na najbliższy rok. Pracownicy Instytutu
przedstawią też najświeższe publikacje dotyczące II wojny światowej, w
tym broszurę przedstawiającą najnowsze ustalenia historyków dotyczące
obrony Poczty Polskiej w Gdańsku.

Po południu przedstawiciele IPN złożą też kwiaty pod tablicą
upamiętniającą pierwszą ofiarę II wojny światowej w Gdańsku –
harcmistrza Jana Ożdżyńskiego. Na Westerplatte odbędzie się koncert w
wykonaniu Orkiestry Filharmonii Narodowej.

Atak niemieckiego pancernika “Schleswig-Holstein” na polską składnicę
wojskową na Westerplatte 1 września 1939 roku o godzinie 4.45 był
jednym z pierwszych wydarzeń rozpoczynających II wojnę światową.
Oddziały polskie pod dowództwem majora Henryka Sucharskiego do 7
września 1939 r. broniły placówki przed atakami wroga z morza, lądu i
powietrza.

Uroczystości w Wieluniu rozpoczęły się wczoraj, m.in., odsłonięto
tablicę “Pamięci Wychowanków Szkoły Powszechnej w Rychłowicach ofiar
niemieckiego okupanta w okresie II wojny światowej” przy miejscowej
remizie OSP. Po południu sprawowana była Msza św. odpustowa, której na
odrestaurowanych fundamentach zbombardowanej wieluńskiej fary
przewodniczył ks. abp senior archidiecezji częstochowskiej Stanisław
Nowak. Po Eucharystii odbyło się spotkanie z kombatantami i świadkami
bombardowania, a po południu w Muzeum Ziemi Wieluńskiej – międzynarodową
konferencję naukową “Ludność cywilna wobec aktów terroru”. Wieczorem
zaś na Placu Legionów odbędzie się koncert “Panny Wyklęte”.

Dziś uroczystości rozpoczęły się o godz. 4.40 (przed budynkiem II
Liceum Ogólnokształcącego przy ul. Piłsudskiego) w miejscu, gdzie we
wrześniu 1939 roku mieścił się Szpital Wszystkich Świętych, na który
spadły pierwsze bomby. Tradycyjnie rozległ się dźwięk syren alarmowych, a
na ścianie budynku wyświetlono film z niemieckiego nalotu. W hołdzie
ofiarom bombardowania odczytany został apel poległych i złożono kwiaty.

Po południu połączone samorządy Wielunia, rady powiatu oraz sejmiku
województwa łódzkiego wystosują “Apel Wieluński” do Zgromadzenia
Ogólnego ONZ o ogłoszenie 1 września Międzynarodowym Dniem Pamięci
Cywilnych Ofiar Konfliktów Zbrojnych i Aktów Terroryzmu. Apel zostanie
wysłany do władz: Hiroszimy i Nagasaki, Guerniki, Warszawy, Drezna,
Nankin, Sarajewa, Madrytu, Nowego Jorku, czeskich Lidic oraz Londynu w
celu poparcia wieluńskiej inicjatywy.

Rocznicowe uroczystości zakończą koncert “Projekt Grechuta” oraz
widowisko multimedialne “Historia światłem malowana” na fundamentach
wieluńskiej fary.

Wieluń był jednym z pierwszych miast zbombardowanych w czasie II
wojny światowej. Wczesnym rankiem 1 września 1939 r. niemieckie samoloty
zrzuciły na miasto 380 bomb o łącznej wadze 46 ton. Według różnych
źródeł, zginęło nawet 1200 osób. Wieluń został prawie doszczętnie
zniszczony.

W chwili ataku niemieckiego w Wieluniu nie stacjonowały żadne
jednostki Wojska Polskiego, nie było tam również stanowisk obrony
przeciwlotniczej. Zdaniem historyków niemiecki atak miał ewidentnie
charakter terrorystyczny, a jego celem była ludność cywilna.

Gdańsk: Obchody 75. rocznicy wybuchu II wojny światowej na Westerplatte [ZDJĘCIA, WIDEO]

Premier Donald Tusk powiedział na Westerplatte, że Polskę, Europę i
USA stać dziś a skuteczną politykę zapewniającą bezpieczeństwo i
sprawiedliwy ład na świecie.

- Historia zatoczyła koło i tu, na Westerplatte, mówiąc dziś "nigdy
więcej wojny", musimy powiedzieć pełnym głosem, wspólnie z naszymi
sojusznikami, że to nie będą tylko słowa, że to będzie mądra polityka,
że to będzie prawdziwa solidarność europejska, że będzie to mądra i
odważna strategia całej wspólnoty krajów atlantyckich – zaznaczył
premier.

- Dlatego, stąd z Westerplatte, poniesiemy do wszystkich stolic
europejskich i na szczyt Sojuszu Północnoatlantyckiego to wezwanie, aby
nasza europejska i transatlantycka solidarność przybrała także
praktyczny wymiar – mówił Tusk, nawiązując do wrześniowego szczytu NATO w
Walii.

Według szefa rządu, dziś "jeszcze jest czas, aby powstrzymać tych w
Europie i na świecie, dla których przemoc, siła, agresja stają się znowu
arsenałem politycznego działania”. Dziś patrząc na tragedię Ukraińców, na wojnę, bo tego słowa trzeba używać, na wschodzie naszego kontynentu, wiemy, że wrzesień 1939 r. nie może się powtórzyć – podkreślił.

• 
  
  
• WideoSikorski: Habemus Praesidentem Europae. Wygraliśmy najwyższą stawkę
  Wybór Donalda
  Tuska na szefa Rady Europejskiej to nie tylko prestiż, ale też
  zwiększenie bezpieczeństwa Polski - uważa minister spraw zagranicznych
  Radosław Sikorski.
  

Sikorski o Ukrainie: Merkel chciała negocjować z Putinem. Niech rozwiąże ten konflikt

Sankcje przeciwko Rosji będą mało skuteczne. Taką opinię wyraził
minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski, pytany o możliwość
zatrzymania rosyjskiej agresji na Ukrainę. Jak zaznaczył, inicjatywa
leży obecnie po stronie tych krajów, które podjęły się próby rozwiązania
konfliktu poprzez negocjowanie z Kremlem.

http://niezalezna.pl/58923-zwiazek-polakow-w-niemczech-zlozyl-pozew-o-og...

Polacy dumni z rodaków w czasie II wojny światowej
Z badań TNS Polska przeprowadzonych dla "Gazety Wyborczej" wynika,
że dwie trzecie Polaków uważa, że możemy być dumni z postaw naszych
rodaków podczas II wojny światowej.
Wśród faktów i wydarzeń z tego okresu, których najbardziej należy się
wstydzić, wskazywane są przede wszystkim ogólnie kolaboracja z okupantem
i donosicielstwo. Na drugim miejscu znalazła się zbrodnia w Jedwabnem.
Na kolejnych miejscach antysemityzm i szmalcownictwo.



"Gazeta Wyborcza"

Portal NaTemat uczcił rocznicę napaści Niemiec na Polskę wywiadem zatytułowanym "Czy Niemcy są ofiarami wojny?", w którym pan Engelking wypowiada m.in. takie zdanie: "Za kilka dni polska kablówka na nowo wyświetli niemiecki serial „Nasze matki, nasi ojcowie”, wokół którego półtora roku temu rozpętała się ogromna burza. Pisano, że Polacy są w nim przedstawiani jako antysemici, i tak dalej, i tak dalej. Jestem świeżo po obejrzeniu - i nic takiego tam nie znalazłem." Każdy kto widział żenujące sceny portretujące AK w tym serialu wie że pan Engelking albo łże w żywe oczy, albo jest niedorozwinięty. Z kolei Wyborcza uczciła ten dzień artykułem przypominającym Polakom czego powinni się wstydzić myśląc o wojnie. Czy tylko ja mam takie wrażenie, czy pedagogika wstydu i tresura ludności tubylczej wkracza ostatnio na kolejny poziom? Coś mi się zdaje że za 5 lat przy okazji 80. rocznicy będziemy musieli już oficjalnie przepraszać i wziąć na siebie winę za Holokaust (do spółki z "Nazistami").
http://wiadomosci.onet.pl/prasa/prof-machcewicz-mamy-obowiazek-pamietac-...

Prof. dr hab. Paweł Machcewicz – historyk, pracownik Instytutu Studiów
Politycznych PAN. Współtwórca Instytutu Pamięci Narodowej i w latach
2000-2006 szef Biura Edukacji Publicznej IPN. Od 2008 r. główny doradca
Gabinetu Politycznego premiera Donalda Tuska. Dyrektor Muzeum II Wojny
Światowej w Gdańsku.

"Dopiero dramat II wojny zwrócił Europę ku integracji"

Trzeba było dopiero dramatu II wojny światowej, by Europa zwróciła
się w stronę tego, co narody europejskie łączy, w stronę integracji,
umacniania wolnego rynku i demokracji - mówił w poniedziałek na
Westerplatte prezydent Bronisław Komorowski.

W uroczystościach bierze udział prezydent Niemiec Joachim Gauck.

Prezydent przypomniał, że w tym roku przypada 100. rocznica wybuchu I
wojny i 75. rocznica wybuchu II wojny światowej. "Obie wojny były
dramatem wielu rodzin, wielu narodów, do dzisiaj trwa żywa pamięć o
bolesnych stratach wtedy poniesionych, o ranach, które do dzisiaj nie
zagoiły się w pełni" - mówił. Dodał, że obie wojny dzielił dystans
zaledwie jednego pokolenia.

Bronisław Komorowski wskazywał, że po I wojnie światowej Europa
podążyła drogą umacniania narodowych egoizmów, podkreślania narodowych
różnic interesów, umacniania dążeń do rewizji wyników wojny, do rewanżu
za poniesione klęski.

- Trzeba było dopiero dramatu drugiej wojny światowej, aby Europa
zwróciła się w stronę tego, co narody europejskie łączy, a nie dzieli, w
stronę integracji, umacniania wolnego rynku i demokracji, w stronę
bezpieczeństwa opartego na dobrobycie i na współpracy z sąsiadami -
zaznaczył polski prezydent.

- To historyczne doświadczenie ma istotne znaczenie i dzisiaj, gdy
stoimy w obliczu zagrożeń na wschód od obszaru zintegrowanego w ramach
Unii Europejskiej, bezpiecznego w ramach Sojuszu Północnoatlantyckiego -
podkreślił Bronisław Komorowski.

Na początku uroczystości prezydenci wysłuchali krótkiego koncertu w
wykonaniu Orkiestry Filharmonii Narodowej. A wcześniej zapalili znicze
na Cmentarzu Obrońców Westerplatte.

Komorowski do Polaków : Naród musi zrozumieć, że był także sprawcą

10/07/2011 

Prezydent podkreślił w liście, że Jedwabne to nie tylko nazwa
symbolizująca wydarzenia sprzed lat, to także ciemny znak pamięci
Polaków. - Chcemy wraz z mieszkańcami Jedwabnego zrozumieć to, co się
stało i to, co powinno być w nas ocalone jako pamięć - napisał
Komorowski. "Jeszcze raz proszę o przebaczenie"

Prezydent przypomniał, że urząd prezydenta RP od początku wspierał
wspólny proces dążenia do uznania prawdy o Jedwabnem i czynił starania o
przywrócenie  właściwych relacji polsko-żydowskich wokół sprawy Jedwabnego. Podobnie jak Aleksander Kwaśniewski 10 lat temu, także dzisiaj, w 70. rocznicę zbrodni  w Jedwabnem, Komorowski prosił o przebaczenie za zbrodnie w
Jedwabnem. - Dziś Rzeczpospolita słyszy niesłabnący krzyk swoich
obywateli (...) Jeszcze raz proszę o przebaczenie - podkreślił. 

Prezydent w Radiu Gdańsk: Szukać tego, co wspólne

O obecności prezydenta Gaucka na obchodach 75. rocznicy wybuchu II
wojny światowej, o dziedzictwie „Solidarności”, a także solidarności UE
wobec Ukrainy mówił w wywiadzie dla Radia Gdańsk prezydent Bronisław
Komorowski.

Komorowski: dramat wojny zwrócił narody w stronę tego, co łączy

– Trzeba było dopiero dramatu II wojny światowej, by Europa zwróciła się w stronę tego, co narody...

Komorowski na Westerplatte: na naszych oczach narusza się pokój w imię marzeń o własnej wielkości

- Tu, na naszych oczach, w Europie narasta zjawisko używania sił
zbrojnych jako pierwszego środka, przed innymi metodami i...
czytaj dalej »

Wystąpienie Prezydenta RP na Westerplatte

Szanowny Panie Prezydencie Federalny,

Szanowni kombatanci, weterani,

Szanowny Panie Marszałku,

Panie i Panowie ministrowie,

Drodzy Państwo, Rodacy,

W tym roku przypada setna rocznica wybuchu I i siedemdziesiąta piąta
rocznica wybuchu II wojny światowej. Obie wojny były dramatem wielu
rodzin, wielu narodów. Do dzisiaj trwa żywa pamięć o bolesnych stratach
wtedy poniesionych, o ranach, które do dzisiaj nie zagoiły się w pełni.

Obie wojny dzieli dystans zaledwie jednego pokolenia. Warto dostrzec, że
te dwa europejskie pokolenia, zaangażowane i tak boleśnie doświadczone
przez wojny, wyciągnęły zupełnie odmienne wnioski z przeżytych
katastrof. Po I wojnie światowej Europa podążyła drogą umacniania
narodowych egoizmów, podkreślania narodowych różnic interesów,
umacniania dążeń do rewizji wyników wojny, do rewanżu za poniesione
klęski.

Te zjawiska sprzyjały rozprzestrzenianiu się lewicowych i prawicowych
ekstremizmów, powstawaniu systemów autorytarnych i totalitarnych.
Trzeba było dopiero dramatu II wojny światowej, aby Europa zwróciła się w
stronę tego, co narody europejskie łączy, a nie dzieli, w stronę
integracji, umacniania wolnego rynku i demokracji, w stronę
bezpieczeństwa opartego na dobrobycie i na współpracy z sąsiadami.

To historyczne doświadczenie ma istotne znaczenie i dzisiaj, gdy
stoimy w obliczu zagrożeń na wschód od obszaru zintegrowanego w ramach
Unii Europejskiej, bezpiecznego w ramach Sojuszu Północnoatlantyckiego. 

Tu na Westerplatte, gdzie 1 września 1939 roku salwy z pancernika
"Schleswig-Holstein" obwieściły wojnę przeciwko Polsce, trzeba
przypomnieć, że wojna ta była poprzedzona paroletnimi ustępstwami wobec
agresywnej polityki III Rzeszy. Poprzedziły ją rewizje granic, łamanie
prawa międzynarodowego, stosowanie w relacjach z sąsiadami nacisku
militarnego, łamanie umów o rozbrojeniu. Trzeba pamiętać także o tym, że
konflikt niemiecko-polski szybko przerodził się w wojnę europejską, a
ta w wojnę światową. Wojnę, która pochłonęła miliony istnień ludzkich,
uruchomiła mechanizm niebywałych zbrodni ludobójstwa, spowodowała
niewyobrażalne nieszczęścia i cierpienia. Warto przypominać także o tym,
że na koniec nieszczęścia i cierpienia stały się udziałem nie tylko
ofiar napaści, ale wszystkich, także sprawców agresji.

Ta II wojna, dla nas Polaków, trwała niemal sześć lat. Sześć długich,
strasznych lat. Dla nas Polaków to historia nie tylko bohaterstwa
walki, takiego jak tu na Westerplatte, czy w Powstaniu Warszawskim, to
nie tylko historia wytrwałości i determinacji, której przejawem było
jedyne w okupowanej Europie Polskie Państwo Podziemne. To nie tylko
dumna pamięć o walkach naszych żołnierzy na wszystkich nieomal frontach
II wojny światowej. Bo to przede wszystkim doświadczenie bezpośredniego
zetknięcia się z masowym terrorem i barbarzyństwem. Pamiętamy, że co
piąty polski obywatel zginął, głównie w obozach koncentracyjnych, w
gettach i obozach zagłady, w pacyfikacjach polskich miast i polskich
wsi. Pamiętamy, że około dwie piąte polskich dóbr kultury zostało
bezpowrotnie zrabowanych, zniszczonych. Że zniszczeniu uległa prawie
połowa naszej infrastruktury. Że w wyniku wojny doświadczyliśmy masowych
wysiedleń, przesiedleń i wywózek na Wschód, na zesłanie. 

Dlatego, gdy zamilkły działa, gdy zakończyła się wojna, nieomal w
każdej polskiej rodzinie opłakiwano bliskich, którzy zginęli w tej
wojnie. Ale wielu ofiar nie miał nawet kto opłakiwać, bo przecież często
ginęły całe rodziny. Do rangi symbolu urasta los Rafała Lemkina, twórcy
konwencji przeciw ludobójstwu, wybitnego polskiego prawnika żydowskiego
pochodzenia, który stracił w Holocauście kilkudziesięciu członków
swojej rodziny. On jeden – jak napisał - „ocalał prowadzony na rzeź”.

Dla Polaków zakończenie wojny, wyzwolenie się spod niemieckiej
okupacji nie przyniosło wymarzonej wolności i suwerenności. Pozostaliśmy
po złej, wschodniej stronie zapadającej wtedy na Łabie żelaznej
kurtyny.

Mogliśmy jedynie z daleka obserwować zachodzące w Europie procesy
związane z wyciąganiem dobrych wniosków ze złego, tragicznie złego
doświadczenia wojny. Bo to wtedy znaleźli się, dzielni mądrością, ale i
bolesnym europejskim doświadczeniem, polityczni ojcowie pojednania i
integracji. To wtedy, w obliczu żywej jeszcze pamięci bólu i strachu,
przekonano społeczeństwa i narody europejskie, że tak naprawdę można
przestać bać się sąsiada, jeżeli jest się z razem z nim w jednym,
wielkim projekcie politycznym. Jeżeli przełamując uprzedzenia i własny
ból dokona się skutecznego pojednania ponad tragiczną historią.

Integracja europejska zrodziła się przecież z przekonania, że gdy nie
było Europy zjednoczonej, była wojna. Marzenie o pokoju oznaczało
imperatyw pojednania, wejście w dialog z niedawnym przeciwnikiem,
postrzeganym wcześniej jako wróg śmiertelny i odwieczny. Wiązał się z
tym zawsze wysiłek, aby zrozumieć także cudze racje, cudze
doświadczenia, aby budować wzajemne zaufanie, by świadomie kłaść
podwaliny pod przyszłą współpracę. Aby to mogło dokonać się skutecznie,
konieczne było stanięcie w prawdzie, uznanie win, wykazanie skruchy,
zachowanie i przeżycie pamięci o strasznych zbrodniach niemieckiego
nazizmu.

To zadanie najpełniej i najgłębiej mogli zaraz po wojnie
przeprowadzić obywatele Europy Zachodniej, obywatele krajów
demokratycznych, wolnych krajów, wolnych ludzi. Szczególne znaczenie
miało pojednanie francusko-niemieckie. Ale i my oddzieleni żelazną
kurtyną, wciśnięci siłą w totalitarny system komunistyczny, w enklawach
naszej ograniczonej wolności uruchamialiśmy analogiczne procesy.
Pojednanie z Niemcami zapoczątkowane zostało na gruncie Kościołów
słynnym listem biskupów polskich do biskupów niemieckich. Zawierało ono
niezwykłe zdanie-klucz do wzajemnych relacji narodów mówiące o tym, że
przebaczamy i prosimy o przebaczenie. To pojednanie było zwalczane przez
komunistyczny reżim, ale zatryumfowało po latach w wolnej już Polsce.
 
W tym roku obchodzimy 25—lecie zwycięstwa polskiej Solidarności,
25-lecie ponownie odzyskanej polskiej wolności. Chciałbym więc z
radością i z satysfakcją przypomnieć, że jednym z osiągnięć - jak to pan
prezydent Gauck powiedział w Berlinie - jednym z cudów wolności było
właśnie pojednanie polsko-niemieckie, już nie tylko ponad bolesną
historią, ale także w obliczu rysującej się wspólnoty dobrego losu
Polski i Niemiec, Polaków i Niemców. 

Symbolem tego był fakt, że Kanclerz Kohl o obaleniu Muru Berlińskiego
dowiedział się w czasie pobytu w Warszawie, w czasie rozmów z pierwszym
niekomunistycznym rządem po wschodniej stronie stojącej jeszcze
żelaznej kurtyny, rządem Tadeusza Mazowieckiego. Symbolem zwycięstwa
poprzez pojednanie stała się Msza Pojednania w Krzyżowej i słynny uścisk
obu mężów stanu dających mocny sygnał swoim narodom, swoim państwom. 

Dzisiaj stojąc tutaj na Westerplatte, w rocznicę wybuchu II wojny
światowej, razem z Panem Prezydentem Federalnym Joachimem Gauckiem, z
wielkim przyjacielem wolności i wielkim przyjacielem Polski, pragnę
przywołać pamięć nie tylko wydarzeń sprzed 75 lat, nie tylko pamięć salw
z pancernika "Schleswig-Holstein", ale także wspomnienie – tak ważne
dla mojego pokolenia ludzi Solidarności, ważne wspomnienie sprzed 25
lat, wspomnienie tego braterskiego uścisku i objęcia w chwili radosnej –
w chwili odzyskiwania przez Polskę wolności, w chwili jednoczenia się
Niemiec, w chwili jednoczenia się Europy.

Skutecznie przezwyciężana zła historia, bolesna przeszłość nakłada na
nasze narody i na nasze państwa - na Niemców i na Polaków - szczególną
odpowiedzialność w obliczu dzisiejszych zagrożeń.  W obliczu znanych nam
starych niebezpieczeństw, niebezpieczeństw jakie nadal wywołują, na
kontynencie europejskim i poza naszym kontynentem, wszelkiej maści
radykalizmy polityczne, fundamentalizmy ideowe i religijne, wybujałe
często formy egoizmu narodowego, skłonność do agresji i konfliktów.

Przecież na naszych oczach dzisiaj ponownie sięga się po arsenał
środków militarnych w stosunku do sąsiada, świadomie i cynicznie łamie
się prawo międzynarodowe i zasady obowiązujące w cywilizowanym świecie. W
cywilizowanym świecie wiemy, że sił zbrojnych używa się w
ostateczności, że używa się w ostatnim szeregu, w ostatniej, absolutnie
koniecznej sytuacji. Tu, na naszych oczach, w Europie, narasta zjawisko
używania sił zbrojnych jako pierwszego środka, w pierwszym szeregu
środków, przed innymi metodami i argumentami, na rzecz dochodzenia
różnych, własnych często sprzecznych racji czy interesów.

Tu bez wahania narusza się pokój i ład międzynarodowy w imię marzeń o
własnej wielkości czy o własnej strefie wpływów, w imię wiary, że liczą
się tylko własne racje i własne interesy. To przecież te same
zagrożenia, które dręczyły i niszczyły Europę przez nieomal cały XX
wiek. To te same zagrożenia, które, jak do tej pory, skutecznie
powstrzymywał i ograniczał proces pojednania i integracji.

Historia uczy, uczy, ale i zobowiązuje do wyciągania wniosków z
bolesnych doświadczeń. Historia podpowiada, że nadal potrzebna jest
odwaga i determinacja w przeciwstawianiu się tym, którzy grożą ładowi
międzynarodowemu, pokojowi i wolności, że nadal konieczny jest wysiłek
na rzecz pojednania i integracji, że trzeba wspomagać tych, którzy
pragną iść ku światu, gdzie sąsiad nie musi bać się sąsiada.

Tu na Westerplatte historia przemawia w sposób szczególnie mocny, historia przemawia do nas wszystkich.

CBOS: prezydent chwalony przez ankietowanych, posłowie wręcz przeciwnie

Prezydenturę
Bronisława Komorowskiego dobrze ocenia dwie trzecie ankietowanych (68
proc.); źle – 19 proc. – wynika z sierpniowego
badania CBOS.... więcej

Gauck: Nie będziemy tolerować aneksji cudzego terytorium

Przeciwstawiamy się wszystkim tym, którzy naruszają prawo
międzynarodowe i dokonują aneksji cudzego terytorium - mówił w
poniedziałek na Westerplatte prezydent Niemiec Joachim Gauck.
Przestrzegał przed ustępstwami terytorialnymi, ale i przed eskalacją
napięcia międzynarodowego.

"Historia uczy nas, że ustępstwa terytorialne często wzmacniają apetyt
agresorów. Historia uczy nas jednak również tego, że z niekontrolowanej
eskalacji sytuacji może wyniknąć dynamika, która w pewnym momencie
wymknie się spod kontroli" - powiedział Gauck. Dlatego - jak zaznaczył -
Niemcy, tak jak cała Unia Europejska, będą prowadzić politykę
zagraniczną łączącą wierność zasadom z dążeniem do deeskalacji, łączącą
"stanowczość z elastycznością".

Prezydent Niemiec przekonywał, że Europa będzie stać na straży
"wartości, którym zawdzięczamy naszą wolnościową i pokojową
koegzystencję".

Dziś, jak mówił, są one zagrożone także ze strony brutalnych
fundamentalistów islamskich, którzy uzyskali wpływy w Syrii i Iraku.
"Sfanatyzowani i zbrutalizowani mężczyźni i kobiety z różnych krajów
nadużywają religii i moralności, aby prześladować i w razie potrzeby
mordować wszystkich tych, którzy im się sprzeciwiają" - podkreślał
Gauck. "Zwalczają demokrację, tę formę społeczeństwa, która wyrosła z
Oświecenia, zaprzeczając uniwersalności praw człowieka" - podkreślał.

Policja zatrzymała uczestników pokojowej manifestacji

W rocznicę wybuchu II wojny światowej policja legitymowała uczestników pokojowej manifestacji w Gdańsku. Jak informuje portal wPolityce.pl, zdarzenie miało miejsce wczoraj pod konsulatem niemieckim.

Zaskoczenia całym zajściem nie ukrywa Michał Stróżyk, organizator demonstracji.

- Demonstracja była zgłoszona zgodnie z prawem 27 sierpnia w
Urzędzie Miasta w Gdańsku. Wysłałem wszystkie potrzebne wnioski wraz ze
zdjęciem. Byłem przekonany, że wszystko jest zgodnie z prawem, a
policjanci, którzy przybyli na miejsce demonstracji stali przy
stanowisku, że oni nic na ten temat nie wiedzą i demonstracja jest
nielegalna. W związku z tym, po ukończonej demonstracji policja
zatrzymała osoby biorące w niej udział – powiedział Michał Stróżyk.

Manifestujący przed konsulatem w Gdańsku, wyrażali swój sprzeciw
wobec zakłamywania historii na temat II wojny światowej. Podobne
manifestacje odbyły się także przed ambasadą Republiki Federalnej
Niemiec w Warszawie oraz przed konsulatami Niemiec w Krakowie, oraz w
Londynie.

Krystyna Grzybowska: Celem sitwy jest zastraszenie narodu tak, żeby ludzie jedli Tuskowi i hordzie jego urzędników z ręki

Władza Tuska i jego partii mnoży zakazy i nakazy, karze obywatela za wszystko tworząc w III RP atmosferę strachu i poddaństwa.

Niemieckie media krytykują prezydenta za wypowiedź na Westerplatte

W niemieckiej prasie pojawiły się dzisiaj mieszane komentarze na
temat wystąpienia prezydenta Niemiec Joachima Gaucka na Westerplatte z
okazji 75. rocznicy wybuchu II wojny światowej. "Sueddeutsche Zeitung"
pisze nawet o "nierozważnym prezydencie", który nie zachowuje spójności w
swoich deklaracjach.

Dziennik "Frankfurter Allgemeine Zeitung"
chwali Gaucka i nazywa tegoroczne uroczystości "jasną godziną" Europy w
chwili, gdy "horyzont zasnuł się chmurami", nawiązując do sytuacji na
Ukrainie. Natomiast "Sueddeutsche Zeitung" gani prezydenta za "brak
rozwagi" w kwestii oceny Rosji.

Od tego roku Westerplatte nie tylko jest symbolem
europejskiej integracji w pokoju i wolności, lecz także symbolem
determinacji do obrony wolnej Europy.

- Wierzyliśmy i chcieliśmy wierzyć, że również
Rosja, kraj Tołstoja i Dostojewskiego, mogłaby stać się częścią wspólnej
Europy" - powiedział Gauck w czasie poniedziałkowych uroczystości na
Westerplatte. - Przeżyliśmy szok, gdy skonfrontowano nas z faktem, że na
obrzeżach Europy znów trwa konflikt zbrojny. Konflikt zbrojny toczący
się o nowe granice i nowy ład - zaznaczył. Przestrzegał przed
ustępstwami terytorialnymi, ale i przed eskalacją napięcia
międzynarodowego.

"Nierozważny prezydent"

"Su­ed­deut­sche Ze­itung" pisze na­to­miast o
"nie­roz­waż­nym pre­zy­den­cie". Autor ko­men­ta­rza przy­po­mi­na
nie­daw­ną wy­po­wiedź Gauc­ka z uro­czy­sto­ści we Fran­cji, gdzie
wzy­wał, by nie re­zy­gno­wać z za­bie­gów o uczy­nie­nie z daw­nych
wro­gów part­ne­rów i przy­ja­ciół. "Jak widać, Gauck szyb­ko
zre­zy­gno­wał z tego po­stu­la­tu" – za­uwa­żył ko­men­ta­tor. Pod­czas
po­by­tu w Pol­sce stra­cił wolę, by wi­dzieć w Rosji part­ne­ra,
obar­czył Ro­sjan jed­no­stron­nie winą i mówił w cza­sie prze­szłym o
eu­ro­pej­skiej Rosji. "To nie jest roz­sąd­ne, to jest nie­roz­trop­ne"
– oce­nia "SZ".

Ko­men­ta­tor za­zna­cza, że w cza­sie II wojny
świa­to­wej zgi­nę­ło 30 mi­lio­nów Ro­sjan, o czym Gauck nawet się nie
za­jąk­nął. "Pre­zy­dent Nie­miec ma inne za­da­nia niż se­kre­tarz
ge­ne­ral­ny NATO. Czło­wiek na tym urzę­dzie nie po­wi­nien wer­bal­nie
do­zbra­jać. Po­wi­nien być (…) osobą jed­no­czą­cą, a nie dzie­lą­cą" –
kon­klu­du­je "SZ".

"Relacje polsko-niemieckie znakomite jak nigdy"

Prezydent Bronisław Komorowski, który wraz z prezydentem Niemiec
Joachimem Gauckiem rozmawiał w poniedziałek w Gdańsku z młodzieżą z
Polski, Niemiec i Czech, mówił o relacjach polsko-niemieckich, że są
„znakomite jak nigdy”.

"Doświadczenie II wojny ma dziś istotne znaczenie"

Historia podpowiada, że nadal potrzebna jest odwaga i determinacja w
przeciwstawianiu się tym, którzy grożą ładowi międzynarodowemu,
pokojowi i wolności, nadal konieczny jest wysiłek na rzecz pojednania i
integracji - mówił Prezydent RP na Westerplatte.

Bohaterska kapitulacja

75 lat temu skapitulowała załoga Westerplatte, której walka stała się symbolem polskiego oporu przeciwko niemieckiej agresji

7 września 1939 r., po siedmiu dniach,
skapitulowała załoga Westerplatte. Jej walka stała się symbolem
polskiego oporu przeciwko niemieckiej agresji i ważnym składnikiem
narodowej tradycji. Westerplatte jest stałym miejscem uroczystości
państwowych związanych z wybuchem II wojny światowej.

Na mocy kończącego I wojnę światową Traktatu Wersalskiego Gdańsk stał
się Wolnym Miastem pod kontrolą Ligi Narodów. Wobec ograniczonego
dostępu do portu gdańskiego, Polsce przyznano prawo utworzenia składnicy
przeznaczonej do przeładunku materiałów wojskowych.

Rada Ligi Narodów jako miejsce składnicy wyznaczyła półwysep
Westerplatte, znajdujący się u wejścia do portu w Gdańsku. Od 1926 r.
stacjonował tam polski oddział wartowniczy w sile około 90 żołnierzy. W
latach trzydziestych, wraz z rozbudową portu w Gdyni, znaczenie
Westerplatte dla transportu broni i amunicji malało, rosła natomiast
jego rola polityczna.

Dojście do władzy w Niemczech w 1933 r. Adolfa Hitlera i wzrost
aktywności nazistów na terenie Gdańska wymagały stałego podkreślania
polskiej obecności u ujścia Wisły. Wobec zaostrzającej się sytuacji
międzynarodowej i narastającego zagrożenia ze strony Niemiec, na
Westerplatte prowadzono rozbudowę systemu obronnego. Wybudowano pięć
wartowni oraz nowoczesny budynek koszar. Potajemnie powiększano załogę i
sprowadzano dla niej dodatkowe uzbrojenie. Placówka miała odeprzeć
ewentualny atak Niemców i stawiać opór przez sześć godzin - do momentu
nadejścia odsieczy.

1 września 1939 roku załoga Westerplatte liczyła nieco ponad 200
osób. Dysponowała 160 karabinami, 40 karabinami maszynowymi, czterema
moździerzami kal. 81 mm, dwoma działkami przeciwpancernymi kal. 37 mm i
jedną armatą kal. 75 mm. Niemcy rzucili do walki około 4000 żołnierzy,
65 dział (w tym zwłaszcza potężną artylerię pokładową pancernika
"Schleswig - Holstein"), ponad 100 karabinów maszynowych i blisko 50
samolotów.

Od pierwszych chwil obrońcy Westerplatte znajdujący się w wysuniętych
placówkach, umocnionych wartowniach i w koszarach musieli nieustannie
odpierać szturmy. Niemcy prowadzili huraganowy ostrzał artyleryjski. 2
września załoga przeżyła morderczy nalot bombowców nurkujących "Ju-87"
(stukasów). Ze względu na ciągłe zaangażowanie w walkę pogłębiało się
wyczerpanie obrońców. Każdego dnia przybywało ofiar - ogółem poległo 15
żołnierzy, a rany odniosło około 30. Stan rannych pogarszał się,
brakowało odpowiedniego wyposażenia medycznego.

Komendant Westerplatte, major Henryk Sucharski, jako jedyny z załogi
wiedział, że odsiecz, na którą czekano, nie nadejdzie. Został o tym
poinformowany 31 sierpnia przez podpułkownika Wincentego Sobocińskiego z
Komisariatu RP w Gdańsku. Jednocześnie ppłk Sobociński wyznaczył
zadanie utrzymania placówki nie przez sześć, a przez 12 godzin.

W ciągu kolejnych dni obrony pomiędzy majorem Sucharskim a jego
zastępcą, kapitanem Franciszkiem Dąbrowskim, zarysowała się różnica zdań
co do sensu kontynuowania walki.

Rankiem 7 września major Sucharski zadecydował o zaprzestaniu walki.
Przyjmujący kapitulację dowódca sił niemieckich gen. Friedrich Georg
Eberhardt, w dowód uznania dla męstwa obrońców, przyznał Sucharskiemu
prawo noszenia w niewoli oficerskiej szabli.

Wizyta Prezydenta RP w Berlinie - akredytacje

 

9-10 września 2014 r. (wtorek-środa) Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Bronisław Komorowski złoży wizytę w Berlinie, gdzie weźmie udział w uroczystości upamiętniającej 75. rocznicę wybuchu II wojny światowej.

Zagadkowa śmierć prezydenta Warszawy rozwikłana. IPN zakończył śledztwo
Instytut
Pamięci Narodowej ustalił, że prezydent, który stał na czele Warszawy
na początku wojny, został zamordowany przed końcem 1939 roku,
rozstrzelany przez Gestapo. W historiografii nie było do końca jasne ani to, gdzie został zabity
prezydent, ani też, w jakim dokładnie czasie. Dziś wiemy ostatecznie,
że Stefan Starzyński został aresztowany w gmachu Ratusza w Warszawie 27
października, kilka tygodni po upadku Warszawy.
Początkowo
trafił na Daniłowiczowską w Warszawie, do aresztu, a niedługo potem
przewieziono go do więzienia na Pawiaku. W więzieniu przy ul. Dzielnej
prezydent Starzyński przebywał do dnia 22 albo 23 grudnia 1939 roku,
kiedy to wywieziono go w nieznanym kierunku.
Dzięki ustaleniom
śledczych wiadomo dokładnie, kto brał udział w egzekucji:
oberscharführer Hermann Schimmann, hauptscharführer Weber
i unterscharführer Perlbach. Cała trójka już nie żyje.

IPN ustalił zabójców prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego

IPN ustalił zabójców, okoliczności i przybliżoną datę
śmierci legendarnego prezydenta przedwojennej Warszawy Stefana
Starzyńskiego. Pion śledczy IPN informuje, że zabójstwa, do którego
doszło między 21 a 23 grudnia 1939 r., dokonali funkcjonariusze Gestapo.

“Zebrany w śledztwie materiał dowodowy pozwolił na bezsporne
ustalenie, iż do zabójstwa przez rozstrzelanie Prezydenta m.st. Warszawy
Stefana Starzyńskiego doszło w okresie pomiędzy 21 a 23 grudnia 1939 r.
w Warszawie lub w jej okolicach. Zbrodni dokonali funkcjonariusze
Gestapo: oberscharfuehrer Hermann Schimmann, hauptscharfuehrer Weber i
unterscharfuehrer Perlbach” – poinformował we wtorek prokurator
IPN Marcin Gołębiewicz, który pełni funkcję naczelnika Oddziałowej
Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Warszawie.

W rozmowie z PAP prokurator zaznaczył, że do tej pory pion śledczy
IPN nie potwierdził informacji, by którykolwiek z zabójców prezydenta
Starzyńskiego jeszcze żył. Tajemnicą pozostaje również odpowiedź na
pytanie, kto z funkcjonariuszy niemieckiego państwa okupacyjnego wydał
rozkaz zabójstwa Stefana Starzyńskiego.

Prokurator poinformował też, że pion śledczy IPN 8 września 2014 r.
zakończył śledztwo w sprawie zabójstwa prezydenta m.st. Warszawy Stefana
Starzyńskiego.

“To była benedyktyńska praca prokuratora prowadzącego śledztwo,
który skrupulatnie i szczegółowo ustalał informacje w Polsce i za
granicą. Wykorzystano dokumenty z wielu archiwów, ponadto w ramach
pomocy prawnej przesłuchiwano osoby, które nie były obywatelami
polskimi; ich zeznania szczegółowo weryfikowaliśmy. Ustalenia w sprawie
śmierci prezydenta Stefana Starzyńskiego są gruntownie udokumentowane i
jako takie są już bezsporne” – powiedział PAP Gołębiewicz.

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy – jak czytamy w
przesłanym we wtorek PAP komunikacie – prokuratorzy IPN ustalili, że
Starzyński został aresztowany w gmachu Ratusza w Warszawie przez
funkcjonariuszy Gestapo w dniu 27 października 1939 r. Osadzono go
początkowo w więzieniu przy ulicy Daniłowiczowskiej w Warszawie, a
następnie przewieziono do więzienia na Pawiaku. W więzieniu przy ul.
Dzielnej prezydent Starzyński przebywał do dnia 22 albo 23 grudnia 1939
r., kiedy to wywieziono go w nieznanym kierunku.

Do tej pory okoliczności śmierci Starzyńskiego, ostatniego prezydenta
przedwojennej Warszawy i jej bohaterskiego obrońcy we wrześniu 1939 r.,
nie były znane. W trakcie śledztwa pion śledczy IPN poddawał
weryfikacji kilkanaście hipotez dotyczących dalszych losów Starzyńskiego
po jego wywiezieniu z Pawiaka i okoliczności jego śmierci. Pion śledczy
Instytutu przesłuchał świadków w Polsce i poza jej granicami (RFN, USA,
Francja) oraz przeprowadzono liczne dowody z dokumentów. Kwerendy
archiwalne odbyły się m.in. w instytucjach polskich, jak i
zagranicznych, w tym w niemieckich: Międzynarodowej Służbie
Poszukiwawczej w Bad Arolsen i Centrali Badania Zbrodni
Narodowosocjalistycznych w Ludwigsburgu.

Ponadto IPN skierował kilkanaście wniosków o udzielenie pomocy
prawnej do niemieckich prokuratur m.in. w Berlinie, Monachium,
Hanowerze, Hamburgu, Kolonii, Lipsku. Instytut podkreśla, że w wyniku
ich realizacji uzyskano “istotny materiał dowodowy, rzutujący na
ustalenie ostatnich chwil życia Starzyńskiego”. “Poczynione w przebiegu
śledztwa ustalenia podważyły wiarygodność funkcjonujących w powszechnej
świadomości społecznej hipotez o osadzeniu i śmierci prezydenta Stefana
Starzyńskiego w różnych obozach zagłady (Dachau, Flossenburg,
Dora-Mitelbau, Mauthausen, Wittenberge, Baalberge) i więzieniach na
terenie Niemiec (Spandau, Alt-Moabit, Alexanderplatz) w okresie od 1940
do 1945 roku” – podał Gołębiewicz.

Stefan Starzyński urodził się w 1893 r. w Warszawie. Z wykształcenia
ekonomista, podczas I wojny św. był żołnierzem Legionów Polskich. W II
Rzeczpospolitej pełnił funkcję wiceministra skarbu i wiceprezesa Banku
Gospodarstwa Krajowego oraz posła na Sejm. Od 1934 r. był komisarycznym,
a od 1938 r. mianowanym prezydentem Warszawy. Dla Starzyńskiego jako
prezydenta Warszawy priorytetem był rozwój miasta. Za jego kadencji
wyremontowano trasy wjazdowe do stolicy, rozbudowano sieć wodociągową i
kanalizacyjną, zwiększono produkcję energii elektrycznej. Do wybuchu II
wojny św., dzięki jego działaniom, Warszawa znacznie zwiększyła długość
torów tramwajowych. Za jego prezydentury powstał też projekt budowy
warszawskiego metra.

Po ataku Niemiec na Polskę 1 września 1939 r. starał się zapewnić
mieszkańcom stolicy jak najlepszą ochronę. Ogłosił nabór do ochotniczych
brygad pomagających zasypanym ludziom i zabezpieczających bombardowane
domy. Polecił przygotować miasto do obrony przeciwlotniczej. Apelował do
mieszkańców Warszawy o zachowanie spokoju i ładu w mieście.

23 września po raz ostatni zwracając się do mieszkańców Warszawy
mówił: “Chciałem, by Warszawa była wielka. Wierzyłem, że wielka będzie.
Ja i moi współpracownicy kreśliliśmy plany, robiliśmy szkice wielkiej
Warszawy przyszłości. I Warszawa jest wielka. Prędzej to nastąpiło, niż
przypuszczaliśmy. Nie za lat pięćdziesiąt, nie za sto, lecz dziś widzę
wielką Warszawę. Gdy teraz do was mówię, widzę ją przez okna w całej
wielkości i chwale, otoczoną kłębami dymu, rozczerwienioną płomieniami
ognia, wspaniałą, niezniszczalną, wielką, walczącą Warszawę. I choć tam,
gdzie miały być wspaniałe sierocińce – gruzy leżą, choć tam, gdzie
miały być parki – dziś są barykady gęsto trupami pokryte, choć płoną
nasze biblioteki, choć palą się szpitale – nie za lat pięćdziesiąt, nie
za sto, lecz dziś Warszawa broniąca honoru Polski jest u szczytu swej
wielkości i chwały”.

Prezydent w środę wygłosi przemówienie w Bundestagu

Prezydent Bronisław Komorowski rozpoczął we wtorek wieczorem
dwudniową wizytą w Berlinie, gdzie w środę rano z okazji 75. rocznicy
wybuchu II wojny, jako pierwszy z polskich prezydentów, zabierze głos w
niemieckim Bundestagu.W nadzwyczajnym posiedzeniu niemieckiego parlamentu udział weźmie
m.in. prezydent Niemiec Joachim Gauck, kanclerz Angela Merkel i
przewodniczący Bundesratu Stephan Weil.

Bronisław Komorowski jest pierwszym prezydentem Polski, który zabierze głos w Bundestagu.

 

Wcześniej w niemieckim parlamencie występowali polscy ministrowie
spraw zagranicznych - Władysław Bartoszewski w 1995 roku i Bronisław
Geremek w 2002 roku.

"Polacy flirtowali z Hitlerem i się doigrali". Rosyjskie media edukują w rocznicę 17 września

W 75. rocznicę radzieckiej agresji na Polskę prokremlowskie
media, w tym agencja informacyjna RIA Nowosti, "uświadamiają"
czytelników.
czytaj dalej »

"Sukces wolności możemy odnieść tylko wspólnie"

Dzięki pojednaniu i współpracy, dzięki wspólnemu uczestnictwu w
procesie jednoczenia i integracji Europy, możemy dziś wypracowywać
polsko-niemiecką wspólnotę odpowiedzialności - mówił w Bundestagu
Prezydent RP.

Dodał, że ostatnie 25-lecie to niewiarygodna wprost historia wspólnego budowania zjednoczonej Europy przez Polaków i Niemców. To również niezwykła historia pojednania, które - pamiętając o tysiącach mogił, zgliszczach powstańczej Warszawy i ruinach Berlina - buduje i budować będzie nową nadzieję dla Europy i świata - podkreślił Bronisław Komorowski.

Zaznaczył, że aby „wspólną przyszłość
móc skutecznie budować, musimy jednocześnie posiadać świadomość czego
robić nie powinniśmy, tak by uniknąć pułapek np. integracji
powierzchownej, budującej jedynie fasadę”.

Trzeba mieć dziś odwagę by powiedzieć, że wbrew wielu pięknym
marzeniom i projektom nie będzie łatwo szybko pójść dalej. Nierozważna
próba dalszych kroków integracyjnych bez umocowania fundamentów może
stać się przeciwskuteczna i raczej sprzyjać osłabieniu, dezintegracji
Unii Europejskiej, niż ją wzmacniać i wspierać

— ocenił.

Nie będą bowiem służyć tej spójności ani odgórne próby homogenizacji
Europy wbrew zbyt rzadko stosowanej unijnej dewizie: zjednoczeni w
różnorodności, ani biurokratyczne dążenia do regulacji kolejnych
dziedzin życia gospodarczego czy społecznego, która tłumi dynamikę
rozwoju biorącą się z naturalnej kreatywnej żywiołowości w obu
tych sferach życia

— dodał. Według niego pomocniczość - zasada ustroju Unii Europejskiej, zbyt często w praktyce bywa ignorowana.

Komorowski apelował o „odbudowę transatlantyckiego zaufania” i umacnianie NATO, tak by Sojusz był zdolny do odparcia ewentualnej napaści.

Prezydent mówił też o wzruszeniu:

Jest to wzruszenie syna partyzanta Armii Krajowej i oficera Wojska Polskiego, który w marszu na Berlin
dotarł w walce aż na Łużyce. Stojąc tu, przed najwyższym
przedstawicielstwem demokratycznych Niemiec, nie mogę zapomnieć o
wspomnianym przez Pana Przewodniczącego również moim stryju
Bronisławie, po którym otrzymałem imię, razem z całą tradycją i z całym
dobrym i bolesnym doświadczeniem. Rzeczywiście zginął na rozkaz
niemiecki w okupowanym Wilnie za walkę o wolną Polskę, gdy miał 16 lat.

I wspominał:

Urodziłem się już po wojnie na Dolnym Śląsku, w okolicach
Wrocławia, w polskiej rodzinie wypędzonej z byłych terenów wschodnich
Rzeczypospolitej. Ale urodziłem się w domu,
który opuściła wcześniej jakaś nieznana niemiecka rodzina. Bawiłem się
zabawkami jakichś dzieci niemieckich. Ta rodzina doświadczyła historii,
podobnej, do tej której doświadczała moja rodzina. Doświadczyła
historii, której tragiczny rozdział rozpoczął się 75 lat temu, 1
września 1939 roku. Dobrze więc rozumiem ból związany z doznanymi
krzywdami i utratą stron rodzinnych.

Wystąpienie Prezydenta RP w Bundestagu

Ostatnie 25-lecie to niewiarygodna wprost historia wspólnego
budowania przez Polaków i Niemców zjednoczonej Europy - powiedział
Prezydent RP Bronisław Komorowski w Bundestagu podczas uroczystości z
okazji 75. rocznicy wybuchu II wojny światowej.

Szanowny Panie Prezydencie Federalny,

Szanowny Panie Przewodniczący,

Szanowna Pani Kanclerz,

Szanowne Panie i Szanowni Panowie Posłowie,

I wszyscy drodzy Państwo,

 

To, że mogę dzisiaj jako prezydent wolnej, demokratycznej
Polski przemawiać w Bundestagu, w sercu niemieckiej demokracji, jest dla
mnie źródłem prawdziwego, wielkiego wzruszenia. To, że mogę przemawiać
tutaj w sercu państwa niemieckiego, bliskiego i przyjaznego Polsce, w
75. rocznicę wybuchu II wojny światowej, jest źródłem nie tylko
wzruszenia, ale i poczucia szczęścia towarzyszącego pokoleniu tych, memu
pokoleniu, których rodzice nie tylko przeżyli koszmar wojny, ale także i
polsko-niemieckiej wzajemnej wrogości. Ten moment jest dla mnie źródłem
dumy z dokonań naszego pokolenia na drodze do pojednania i odbudowy
poczucia wzajemnej bliskości i zdolności do współpracy.

 

Pamiętamy i pamiętać powinniśmy zawsze, że we wrześniu 1939
roku – 75 lat temu –salwy oddane przez pancernik Schleswig-Holstein na
Westerplatte w Gdańsku, alarmy lotnicze w całej Polsce zwiastowały
początek katastrofy nie tylko mojego kraju, ale i całej Europy. Wtedy
zaczęła się straszna II wojna światowa. Mając w pamięci 1 września nigdy
nie zapomnimy także i o 17 września, kiedy na ziemie polskie wkroczyły
wojska radzieckie, sprzymierzone z hitlerowskimi Niemcami.

 

Wojna przyniosła okrutną śmierć dziesiątkom milionów ofiar i zgotowała straszliwy los setkom milionów niewinnych ludzi. Strach
tamtego czasu, zorganizowany terror oraz systematyczne i  masowe
mordowanie uznanych przez obłąkańczą ideologię za podludzi, jeszcze
dzisiaj trwa w naszej europejskiej pamięci. Wciąż są w niej obecne
czasy, których symbolem stał się Holokaust i akcja świadomego niszczenia
elit podbitych narodów.

 

Prawie każda polska rodzina, także moja rodzina, doświadczyła
nie tylko heroizmu walki, ale i grozy łapanek, obozowego upodlenia,
brutalności przesiedleń oraz masowych egzekucji. Warto pamiętać, że na
koniec nieszczęścia i cierpienia stały się udziałem nie tylko ofiar
napaści, ale wszystkich, także społeczeństw tych państw, które były
źródłem agresji.

 

Dlatego z tym większym podziwem musimy pamiętać o ludziach
polsko-niemieckiego pojednania: o biskupach polskich piszących w 1965
roku do biskupów niemieckich słynny list o wzajemnym  przebaczeniu w
odpowiedzi na dyskusje toczące się wśród niemieckich chrześcijan, musimy
pamiętać o ludziach Akcji Znak Pokuty – Służba dla Pokoju, o politykach
- Willym Brandcie, Helmucie Kohlu, Tadeuszu Mazowieckim, czy też o
Władysławie Bartoszewskim. To Władysław Bartoszewski, niegdysiejszy
więzień Auschwitz,  potem członek Żegoty, organizacji podziemia
polskiego, cząstki polskiego podziemnego państwa, niosącej pomoc
zagrożonym zagładą Żydom, potem wieloletni więzień w czasach
stalinowskich, ale również – co zawsze podkreślam z ogromną dumą – także
mój współtowarzysz w obozie internowania w czasie stanu wojennego. To
on, tu w tej Wysokiej Izbie mówił rzeczy ważne, o których należy
pamiętać. Przed dziewiętnastu laty mówił, iż „stosunki
[polsko-niemieckie] uzyskały dziś wymiar europejski, że nasze sąsiedztwo
zdecyduje w znacznej mierze o tym, czy i kiedy podzielona Europa zdoła
się zrosnąć. Współpraca obu państw w zjednoczonej Europie jest dziś – mówił – jednym z zasadniczych celów i uzasadnień dla stosunków dwustronnych”.

 

Pełne pojednanie, już w warunkach wolności wywalczonej między
innymi przez polską „Solidarność”, było zwieńczeniem długoletnich
wysiłków na rzecz nowego początku w stosunkach polsko-niemieckich.
Nowego początku, nowej ery wspólnoty dobrego losu Polski i Niemiec,
wspólnoty losu zapoczątkowanej przemianami roku 1989.

 

To był rzeczywiście czas niezwykły, czas gdy premierem w rwącej
się ku wolności Polsce był już Tadeusz Mazowiecki, pierwszy
niekomunistyczny szef rządu w naszej części Europy i gdy widoczne
stawały się już rysy na murze berlińskim dzielącym naród niemiecki i
dzielącym Europę. Pamiętam, jak w końcu sierpnia 1989 roku uciekinierzy z
NRD zaczęli napływać do Polski. Nie mieliśmy wtedy granicy z żadnym
państwem ówczesnego świata Zachodu, ale Niemcy ze Wschodu słusznie
spodziewali się, że zmiany zachodzące w Polsce dają im nadzieję na
wolność, także na przedostanie się do RFN. Dla nas, w Polsce organizacja
ich przejazdu do Niemiec Zachodnich była też ważnym doświadczeniem,
sygnałem, że fatalizm w relacjach polsko-niemieckich można przełamać. Że
wolni Polacy i wolni Niemcy mogą się porozumieć i współdziałać.

 

W „solidarnościowej” już Polsce patrzyliśmy z wielką sympatią
na tych wszystkich dzielnych ludzi, którzy potrafili w Niemczech
wschodnich podjąć ryzyko wyjścia na ulicę i domagania się respektowania
praw obywatelskich. „Wir sind das Volk” - „To my jesteśmy narodem” - to hasło było wołaniem o uznanie podmiotowości obywateli i ich suwerenności wobec władz państwa. Roland Jahn,
obecnie Pełnomocnik Federalny do spraw Materiałów Państwowej Służby
Bezpieczeństwa NRD, a wtedy młody opozycjonista, wspominał po latach, że
tej przełomowej jesieni „na lipskim ringu szła z nami Solidarność”.  My, w Polsce, śledziliśmy z nadzieją modlitwy i protesty wokół kościoła św. Mikołaja w Lipsku.

 

Wiedzieliśmy, że trwały sukces wolności możemy odnieść tylko
wspólnie. Modliliśmy się wtedy razem z ludźmi z tego kościoła, o
wolność, o naszą wspólną sprawę. To nie było tylko zwycięstwo dyplomacji
czy politycznych sojuszy. Tak naprawdę Europę zmieniła wola
społeczeństw – wola ludzi złaknionych wolności.

 

Nasze narody nie zmarnowały tamtej historycznej koniunktury.
Ostatnie dwudziestopięciolecie to niewiarygodna wprost historia
wspólnego budowania przez Polaków i Niemców zjednoczonej Europy. To
niezwykła historia pojednania, które pamiętając o milionach mogił, o
popiołach unoszących się z dymem krematoriów, o zgliszczach powstańczej
Warszawy, ale i o ruinach Berlina, posiłkując się tą wspaniałą tradycją
roku 1989, buduje i budować będzie nową nadzieję dla Europy i świata.

 

I dzisiaj, z tą świadomością całej okrutnej, gorzkiej, ale i
częściowo chwalebnej historii narodów Europy Środkowo-Wschodniej w XX
wieku, staję przed Wami, Panie i Panowie, by zaświadczyć o cudzie
pojednania, o tej niezwykłej rzeczywistości, w której młode pokolenie
Polaków i Niemców może, po raz pierwszy od bodajże dwustu lat uczyć się i
pracować razem, razem budować wspólną przyszłość narodów zjednoczonej
Europy. Cieszę się, że chcemy o tym naprawdę kopernikańskim przewrocie w
dziejach stosunków polsko-niemieckich pamiętać wspólnie, o czym
świadczy ten symboliczny fragment muru Stoczni Gdańskiej nieopodal
budynku Reichstagu czy też idea Autostrady Wolności, która niedługo
będzie łączyła – nie tylko w wymiarze fizycznym, ale także i
symbolicznym – Warszawę z Berlinem. Za te gesty nie tylko pod adresem
polskiej „Solidarności”, ale pod adresem wszystkich marzących o
pojednaniu i współpracy polsko-niemieckiej, dziękuję z całego serca.
Moje szczególne wyrazy podziękowania składam na ręce moich przyjaciół:
Pana Prezydenta Federalnego Joachima Gaucka oraz Pana Przewodniczącego
Bundestagu Norberta Lammerta. Dziękuję wszystkim wolnym Niemcom!

 

Szanowni Państwo,

 

W tym roku przypada nie tylko 75. rocznica wybuchu II wojny
światowej, ale też 100. rocznica wybuchu I. Obie wojny dzielił dystans
zaledwie jednego pokolenia. Warto jednak dostrzec, że dwie europejskie
generacje, tak boleśnie doświadczone przez wojny, wyciągnęły zupełnie
odmienne wnioski z przeżytych katastrof. Po I wojnie światowej Europa
podążyła drogą umacniania narodowych egoizmów i dążeń do rewizji wyników
wojny, do rewanżu za poniesione klęski. Te zjawiska sprzyjały
rozprzestrzenianiu się lewicowych i prawicowych ekstremizmów,
powstawaniu systemów autorytarnych i totalitarnych.

 

Trzeba było dopiero dramatu II wojny, aby Europa zwróciła się w
stronę tego, co narody europejskie łączy, a nie dzieli, w stronę
integracji, umacniania wolnego rynku i demokracji, w stronę
bezpieczeństwa opartego na dobrobycie i współpracy z sąsiadami.

 

Sukces europejskiej integracji miał swoje korzenie w kulturze, w
podobnym rozumieniu roli człowieka w świecie. Rdzeniem kultury
europejskiej jest bowiem personalizm. Można wywodzić personalizm z
chrześcijaństwa, które stworzyło ów koncept człowieka rozumiejącego
samego siebie jako „osobę”. Można też wywodzić z tradycji oświeceniowej,
w której precyzyjnie został zapisany przez Immanuela Kanta. Tym, co
łączy Europejczyków jest przekonanie o niezbywalnej godności każdej
istoty ludzkiej. I to zgodnie z tym przekonaniem musimy budować całą
edukację i prawodawstwo, formować życie gospodarcze i instytucje. To
wokół personalizmu musimy dzisiaj budować jak najszerszą, mającą
globalny zasięg, swoistą „koalicję antropologiczną”, uznającą prymat
osoby ludzkiej. To podstawowe przesłanie, które winno dziś płynąć z
Europy i dla Europy. I to tego konceptu człowieka jako osoby - istoty
rozumnej, wolnej, społecznej i obdarzonej nieskończoną godnością –
musimy bronić, mając potwierdzoną przez historię świadomość, że gdy
godność ludzka jest zagrożona, kompromis przestaje być samoistną
wartością.

 

Użyłem tutaj słowa „wartość”, gdyż, po prymacie kultury nad
ekonomią i polityką, jest to ten wymiar, między innymi polskiego
doświadczenia, który jest uniwersalny. Bowiem fenomen „Solidarności” był
w swej istocie fenomenem etycznym. Z wiary w wartości podstawowe, w
godność człowieka,  wypływała „siła bezsilnych” i to ona dała
„Solidarności” jej skuteczność wspierającą pokojowy rozpad najbardziej
krwawego imperium w dziejach świata.

 

Niemcy też mają takie doświadczenie. Wielkiemu sukcesowi
społecznemu i gospodarczemu zrujnowanych po II wojnie światowej Niemiec
towarzyszyła debata przecież o wartościach podstawowych, o fundamentach
etycznych odrodzonej niemieckiej państwowości. To takiej właśnie debaty
dziś potrzebuje cała Europa! Jedność europejska tylko wtedy będzie i
głęboka, i skuteczna w działaniu, gdy będzie budowana na wspólnocie
wartości.

Szanowni Państwo,

„Nie było Europy, mieliśmy wojnę”, tak pisali „ojcowie
założyciele” europejskich wspólnot i dlatego z konsekwencją i
determinacją tworzyli instytucje europejskie, dążąc do pogłębiania i
poszerzania obszaru integracji. Dobrze rozumieli, że tylko zjednoczona
Europa może stać się Europą bez wojen. W ten sposób na kolejne
dziesiątki lat przestrzeganie praw człowieka i obywatela, demokratyczne
państwo prawa i poszanowanie dla mniejszości, te fundamenty pokoju,
stały się wizytówką Europy. Stała się nią także zdolność do twórczego
budowania kompromisów, na które i dziś powinniśmy być gotowi, by stawić
czoła wyzwaniom stojącym przed nami wszystkimi.

Kluczowe dla Europy jest połączenie troski państwa o rozwój wszystkich
obywateli z gospodarczą efektywnością. Tylko Europa ożywiona duchem
przedsiębiorczości, wspierająca aktywność małych i średnich
przedsiębiorstw w całej wspólnocie oraz dbająca o tworzenie właściwego
klimatu dla przemysłu będzie skutecznie konkurować na globalnym rynku.
Potrzebne jest nam dziś twórcze nawiązanie do koncepcji społecznej i
wolnej gospodarki rynkowej, pokazujące, jak połączyć pomocniczość i
solidarność, interes jednostki z dobrem wspólnym. Polskie doświadczenie
przemian pokazuje, jak ważne są śmiałe reformy, jak ważne są dobre
regulacje, ale jednocześnie to, że zmiany systemowe powinny mieć na celu
wyzwolenie ludzkiej energii, ludzkiej chęci tworzenia.

 

Kolejnym zadaniem jest ulepszanie systemu strefy euro tak, by była
ona bardziej odporna na wstrząsy. Wnioski wyciągnięte z ostatniego
kryzysu oraz dalsze reformy w strefie euro, powinny stać się zachętą dla
kolejnych państw, w tym także i dla Polski, by w nieodległej
przyszłości euro stało się wspólnym środkiem płatniczym wszystkich,
którzy się do tego zobowiązali, przystępując do europejskich wspólnot.
Ale trzeba pamiętać, że do strefy euro skutecznie może przyciągnąć tylko
poczucie bezpieczeństwa i zwiększonej solidarności wszystkich jej
uczestników. Warto więc od wszystkich państw tej strefy wymagać reform i
brania za tę strefę odpowiedzialności.

 

Z nową mocą staje obecnie przed nami problem bezpieczeństwa – od
bezpieczeństwa energetycznego, przez obronę obywateli przed aktami
terroru, ochronę integralności terytorialnej państw nam bliskich, aż po
konieczność wzmacniania własnej obronności w obliczu zagrożenia, jakie
stanowi dla świata, dla naszego kontynentu, a nie tylko dla wschodniej
flanki NATO, powrót do stosowania siły, agresji militarnej tu, blisko
nas, tu w Europie.

Mówiąc o tych wyzwaniach w roku dziesięciolecia poszerzenia UE na
Wschodzie, myślę o naszej przyszłości. To bowiem sąsiadujące z sobą oba
kraje, Niemcy, największy kraj tzw. starej Unii, i Polska, największy
kraj tej nowej Unii, powinny dać dzisiaj przykład nie tylko w dziele
przezwyciężania trudnej przeszłości, ale też w budowaniu bezpiecznej
Europy dla kolejnych pokoleń, dla przyszłości. To nasze kraje powinny
wziąć na siebie zadanie zakopywania starych podziałów kontynentu na
Wschód i Zachód oraz zapobiegania tworzeniu się nowych podziałów. Jestem
przekonany, tak, jak to wyraził Pan Prezydent Federalny Joachim Gauck,
że „tylko wspólnie możemy budować demokratyczną i pokojową Europę
przyszłości. I tylko wspólnie możemy jej bronić”. Potrzebujemy
polsko-niemieckiej wspólnoty odpowiedzialności za przyszłość Europy.

 

By jednak tę wspólną przyszłość móc skutecznie budować, musimy
jednocześnie posiadać świadomość, czego robić nie powinniśmy, tak by
uniknąć pułapek np. integracji powierzchownej, budującej jedynie fasadę.
Trzeba mieć dzisiaj odwagę, by powiedzieć, że wbrew wielu pięknym
marzeniom i projektom nie będzie łatwo szybko pójść dalej. Nierozważna
próba dalszych kroków integracyjnych bez umocowania fundamentów może
stać się przeciwskuteczna i raczej sprzyjać osłabieniu, dezintegracji
Unii Europejskiej, niż ją wzmacniać, wspierać. Nie będą bowiem służyć
tej spójności ani odgórne próby homogenizacji Europy, wbrew zbyt rzadko
stosowanej unijnej dewizie „zjednoczeni w różnorodności”, ani
biurokratyczne dążenia do regulacji kolejnych dziedzin życia
gospodarczego czy społecznego, która tłumi dynamikę rozwoju biorącą się
z naturalnej, kreatywnej żywiołowości w obu tych sferach życia.
Pomocniczość, zasada ustroju UE, zbyt często w praktyce bywa ignorowana.


 

Chcemy pogłębionej integracji. Chcemy, dlatego wielkim zadaniem
stojącym przed nowymi władzami w instytucjach Unii jest utrzymanie jej
spójności w obliczu nieuchronnego różnicowania się w konkretnych sferach
integracji. Ta odpowiedzialność w znacznym stopniu spoczywa na
największych państwach Unii, które w ostatnich latach ujawniały czasami
skłonność do unilateralizmu, do działań nieuwzględniających w należytym
stopniu interesów unijnej całości. Te zachowania odśrodkowe potrafią – o
czym musimy pamiętać - wzmacniać się wzajemnie, że generują często
reakcje, które mogą Unię osłabić.

 

Drodzy Państwo,

 

W czasach, w których my, ludzie wolnego świata, musimy stawić czoła
fundamentalnym wyzwaniom, polsko-niemiecka odpowiedzialność nie kończy
się na Unii Europejskiej. Polskę i Niemcy i wszystkich innych łączy
wspólnota odpowiedzialności za więzi transatlantyckie i za Sojusz
Północnoatlantycki, który odgrywał i odgrywa doniosłą, stabilizującą
funkcję w całym, globalnym porządku międzynarodowym. Dlatego, mimo
pojawiających się czasem sporów, powinniśmy nie ustawać w wysiłkach, by
odbudowywać transatlantyckie zaufanie, czasami – wiemy o tym – naruszane
czy kwestionowane. To jest wielkie zadanie dla rządów i instytucji
społeczeństwa obywatelskiego po obu stronach Atlantyku.

 

Ta stabilizująca rola Sojuszu opiera się na mocnej podstawie, jaką
jest Traktat Waszyngtoński, na gotowości przyjścia sobie wzajemnie z
pomocą w potrzebie. Zobowiązaliśmy się, że państwa członkowskie „poprzez
stałą i skuteczną samopomoc i pomoc wzajemną będą utrzymywały i
rozwijały swoją indywidualną i zbiorową zdolność do odparcia zbrojnej
napaści”. Te zobowiązania są konstytucją myślenia o bezpieczeństwie
Europy i o więzach transatlantyckich. Ważne jest zatem, że niedawny
szczyt w Walii te zobowiązania potwierdził. Liczę, że nie zabraknie nam
konsekwencji we wprowadzaniu postanowień szczytu w życie, i że nie damy
związać sobie rąk porozumieniami ze stronami trzecimi, które swoich
zobowiązań nie dotrzymują. To dobra wiadomość, że jedną z odpowiedzi na
wojnę na Ukrainie będzie strategiczne wzmocnienie wschodniej flanki NATO
poprzez ciągłą obecność wojsk sojuszniczych i wysuniętą infrastrukturę
logistyczną w krajach granicznych, a także m.in. podwyższenie gotowości
sił reagowania i zwiększenie roli dowództwa korpusu w Szczecinie,
którego trzon stanowią polscy, niemieccy i duńscy żołnierze.

 

Pamiętamy, że to dzięki współpracy ze Stanami Zjednoczonymi i dzięki
parasolowi NATO możliwy był sukces powojennej zachodniej Europy i sukces
samych Niemiec. NATO tworzyło niezbędną przestrzeń bezpieczeństwa dla
rozwoju i tworzy ją nadal. Dziś, kiedy ponownie stawiamy czoło wyzwaniom
w zakresie bezpieczeństwa, NATO musi pozostać efektywnym sojuszem
militarnym tak, by zapewniać nam możliwość podejmowania decyzji bez
strachu, bez ulegania groźbom. Odstraszanie nie jest przeciwieństwem
współpracy, nie jest przeciwieństwem współpracy i dialogu, ale jest jej
koniecznym uzupełnieniem. Są bowiem na świecie siły, które nie liczą się
z podjętymi zobowiązaniami, jeśli wyczują u swoich partnerów militarną
słabość lub po prostu brak zdecydowania.

 

Więzi z Ameryką Północną nie powinny dotyczyć wyłącznie kwestii
bezpieczeństwa. Transatlantyckie Partnerstwo Handlowe i Inwestycyjne to
realizacja planu, który powstał prawie u zarania Sojuszu, w przekonaniu,
że żywotność wspólnocie transatlantyckiej zapewni właśnie wspólna
przestrzeń gospodarcza. Zdajemy sobie doskonale sprawę, że długotrwałość
realizacji tej idei świadczy, że jest ona trudna dla każdej ze stron i
zawiera elementy ryzyka.

 

Ale Transatlantyckie Partnerstwo Handlowe i Inwestycyjne to nie jest
zwykły układ handlowy, ale ta brakująca część transatlantyckiej
wspólnoty bezpieczeństwa, projekt o wymiarze cywilizacyjnym. Jeśli
chcemy utrzymać żywotność tej wspólnoty, zainwestujmy w powodzenie tej
idei. Gdy ciężar świata przesuwa się ku Azji, zapewnijmy światu
zachodniemu więcej stabilności. Podtrzymywanie politycznych, wojskowych,
gospodarczych i społecznych więzi transatlantyckich to – w moim
przekonaniu - dobra inwestycja w dobrą przyszłość. To nasza wspólna
przyszłość!

 

Umacnianie jedności i solidarności Unii Europejskiej oraz wspólnoty
szeroko rozumianego Zachodu to trudne zadania w czasach wielkiej
niepewności. Wyzwanie jest tym większe, że zmieniając Europę, umacniając
wspólnotę transatlantycką, musimy równocześnie znajdować wspólną
odpowiedź na geostrategiczne wyzwania w naszym otoczeniu. Postulowana
przez mnie polsko-niemiecka wspólnota odpowiedzialności musi obejmować
także wspólną odpowiedź na zagrożenia w krajach sąsiedztwa. Skończyły
się czasy pokojowej dywidendy po zakończeniu zimnej wojny. Musimy
zmierzyć się z wyzwaniami, które coraz częściej mają charakter
zagrożenia agresją militarną.

 

Pamiętamy, że między innymi w odpowiedzi na wojny na terenie
Zachodnich Bałkanów wykuwała się w bólach idea wspólnej polityki
bezpieczeństwa i obrony oraz wspólna polityka zagraniczna. Mieliśmy
wtedy nadzieję, że po doświadczeniach Bośni, po doświadczeniach
oblężonego Sarajewa i zbrodni w Srebrenicy, gdy nadejdzie kolejny
kryzys, będziemy potrafili znaleźć na niego odpowiedź.

 

Każdy musi sobie odpowiedzieć sam: czy to, co widzimy w naszym
bezpośrednim sąsiedztwie, na Ukrainie, w Syrii, w Libii czy w Iraku
znajduje odpowiednią odpowiedź, czy to, co obserwujemy nie podważa
naszej wiary w nasze siły i skuteczność działań instytucji, które z
takim wielkim wysiłkiem tworzyliśmy? Jeśli wierzymy w uniwersalność
naszych wartości, musimy znaleźć w sobie determinację, by ich bronić!

 

Różne są ruchy i zjawiska, które zagrażają wolności - inne są w
Iraku, w inne w Syrii, Libii, na Ukrainie czy w Rosji. Łączy je jednak
wszystkie wspólny mianownik - pogarda dla praw człowieka, dla rządów
prawa i dla swobód obywatelskich. Pogarda dla ludzi, którzy pragną
wolności i solidarności, którzy chcą być demokratycznym narodem. Nie
przypadkiem fundamentaliści islamscy biorą za cel lokale wyborcze,
dzięki którym naród może decydować o swojej przyszłości. Nie przypadkiem
ci Ukraińcy, którzy wyszli na kijowski Majdan głosząc, że to oni są
suwerenem w swoim państwie, wzbudzili wściekłość ościennego mocarstwa,
które zdecydowało się na bezprecedensową wojnę, agresję w Europie. Na
naszych oczach odradza się nacjonalistyczna ideologia, która pod zasłoną
humanitarnych słów o ratowaniu narodowych mniejszości, łamie prawa
człowieka i prawa narodów.

 

Znamy to dobrze, właśnie z lekcji lat 30-tych XX wieku. Dziś w tym
kontekście szczególnie dobitnie brzmią słowa prezydenta Richarda von
Weizsäckera: „Kto zamyka oczy na przeszłość, staje się ślepy na przyszłość”.

 

Trzeba o zagrożeniach wolności mówić z całą mocą, używając
klarownego, jasnego języka. Trzeba, albowiem wyrozumiałość wobec
przemocy skazuję Europę na potencjalną klęskę. To kolejny wniosek
płynący z trudnej polsko-niemieckiej lekcji historii, którą razem
powinniśmy powtarzać Europie i światu. Wierzę, że stojąc tu, na tym
miejscu, które było świadkiem wielu dramatycznych wydarzeń, stojąc tu w
czasie aż gęstym od symboli, tak wielu ważnych europejskich rocznic,
pragnę powiedzieć do moich niemieckich sąsiadów i przyjaciół: tylko
odważna polityka budowana na fundamencie wartości, których rdzeniem jest
ludzka godność, zasługuje na miano „realpolitik”. Twórzmy w Europie
politykę mądrą, długofalową, ale i skuteczną, taką która broni godności
człowieka. Każdej ludzkiej jednostki i wszystkich ludzi!

 

Kryzys na Ukrainie dawno zatracił wymiar regionalnego konfliktu
dwustronnego, stał się wyzwaniem dla całego kontynentu, dla całego
świata zachodniego. Atakując Ukrainę, Rosja uderzyła w fundamenty
wspólnoty demokratycznej, jej praw i wartości, a także w podstawową
zasadę rządzącą cywilizowanym światem: zasadę poszanowania suwerenności
państw. Ukraina nie uczyniła niczego, co by tę agresję usprawiedliwiało.

 

Dostrzegamy też świadome działania, by zburzyć albo przynajmniej
zablokować europejską jedność, by skłócić wewnętrznie Europejczyków
oraz osłabić więzi transatlantyckie. Jeśli dalej wierzymy w globalną
rolę Unii Europejskiej, musimy dowieść jej zdolności do działania w
najbliższym sąsiedztwie. Jeszcze dekadę temu liczyliśmy, że pochód
wolności, w którym 25 lat temu kroczyli wspólnie Polacy i Niemcy, nie
będzie zatrzymany, że będą do niego dołączać kolejne narody,
przyciągnięte wizją demokratycznego dobrobytu i europejskiego stylu
życia. Tej nadziei nie porzucamy. Nadal wierzymy, że nasza Autostrada
Wolności będzie coraz dłuższa, sięgająca daleko na Wschód Europy.
Widzimy jednak, że droga ku temu będzie trudna i mniej wygodna.

 

Nikt bardziej od Polaków nie cieszyłby się, mając w Rosji
sprawdzonego i przewidywalnego partnera. Tak, jak Niemcy i cała Unia
Europejska wiele zainwestowaliśmy w zbliżenie z Rosją. Wiele osiągnęła
Polsko-Rosyjska Grupa do Spraw Trudnych, ciągle też wiążemy nadzieję z
Centrami Dialogu i Pojednania, w których trwają polsko-rosyjskie rozmowy
i spotkania. Warto pamiętać i warto to przypomnieć, że były liczące
się opory właśnie w Europie zachodniej jeszcze kilka lat w kwestiach
ustanowienia między Polską i Rosją poszerzonej strefy małego ruchu
granicznego. Dzisiaj te decyzje błogosławimy, bo to jest jeden z
obszarów, w którym możemy współkształtować postawy wiedzy o świecie
także naszych rosyjskich sąsiadów.

 

My też chcielibyśmy widzieć Rosję jako partnera szeroko rozumianego
Zachodu. Dlatego obecna polityka Rosji jest dla nas tak głębokim
rozczarowaniem i wielopłaszczyznowym wyzwaniem. Bolejemy, że obecne
władze na Kremlu wybrały antyokcydentalizm jako legitymację swojej
władzy, jako swoją tożsamość, i jako orientację geopolityczną, że
wybrały drogę dążenia do dominacji i budowy swego znaczenia nie poprzez
modernizację kraju i współpracę z Zachodem, ale poprzez odbudowę w nowej
wersji starej strefy wpływów, używając przy tym siły militarnej wobec
sąsiadów. Wojna w Gruzji przed sześciu laty i obecna na Ukrainie są tego
nieszczęsnym przejawem.

 

W moim przekonaniu to, co się dzieje we wschodniej Ukrainie, jest
wynikiem lęku obecnych władz na Kremlu przed sukcesem demokratycznej
modernizacji, której życzymy wszyscy i Ukrainie, i Rosji. Podobnie myśli
zresztą wielu naszych rosyjskich przyjaciół, bojąc się, że obecna
polityka władz na Kremlu zagraża także prawom obywatelskim i ich
wolności. Potrzebujemy inwestować także w media rosyjskojęzyczne,
nadające w Europie i poza nią, tak by rozszerzyć przestrzeń wolnej
informacji i zwalczać kłamstwo. Dzięki nim może uzyskamy szanse także
istotne z puntu widzenia właśnie naszych rosyjskich przyjaciół,
demokracji, przyjaciół wolności.

 

Determinacja i ofiary, poniesione pod flagami unijnymi przez Ukrainę i
jej społeczeństwo podczas ostatniej zimy na Majdanie i cierpienie,
którego doświadczają podczas obecnej wojny, nie pozwalają nam na
pozostanie obojętnymi wobec dramatu tego europejskiego państwa. Wymaga
to od Unii i całego Zachodu wszechstronnej pomocy dla Ukraińców, którzy
walczą obecnie już nie tyle o prawa do realizacji tego lub innego
porozumienia handlowego, ile o fundamentalne prawo do niezależności,
niepodległości, prawo do suwerennego wyboru. Ukraińcy, mimo wojennego
zagrożenia nie schodzą bowiem z drogi budowy demokratycznych instytucji.
Wesprzyjmy ich w umacnianiu podstaw państwowości. Podtrzymujmy
Partnerstwo Wschodnie.

 

Przecież nie zawiedliśmy, nie zaprowadziliśmy Europy na Dzikie Pola,
lecz sprawiliśmy, że przynajmniej niektóre państwa tego regionu chcą żyć
wedle zasad, które i my wyznajemy. Przykład wolności jest zaraźliwy.
Zawrócenie z drogi pomocy w modernizacji naszych wschodnioeuropejskich
partnerów – w moim przekonaniu – może nas skazać na chaos i
niekontrolowane społeczne wybuchy w bezpośrednim sąsiedztwie UE i NATO.

 

Dlatego konieczna jest pomoc Ukrainie i innym krajom Partnerstwa
Wschodniego w każdym z możliwych wymiarów: począwszy od pomocy
humanitarnej, pomocy w odbudowie zniszczeń wojennych, aż po dzielenie
się doświadczeniami w zakresie reformy samorządowej, małych i średnich
przedsiębiorstw, zwalczaniu korupcji, ale także w reformie systemu
obronnego, systemu bezpieczeństwa.

 

Szanowni Państwo,

 

Stojąc tutaj, w miejscu, gdzie bije serce niemieckiej
demokracji, nie kryję także głębokiego, osobistego wzruszenia. Jest to
wzruszenie syna partyzanta Armii Krajowej i oficera Wojska Polskiego,
który w marszu na Berlin dotarł w walce aż na Łużyce. Stojąc tu, przed
najwyższym przedstawicielstwem demokratycznych Niemiec, nie mogę
zapomnieć o wspomnianym przez Pana Przewodniczącego również moim stryju
Bronisławie, po którym otrzymałem imię, razem z całą tradycją i z całym
dobrym i bolesnym doświadczeniem. Rzeczywiście zginął na rozkaz niemiecki w okupowanym Wilnie za walkę o wolną Polskę, gdy miał 16 lat.

 

Ale nie mogę i nie chcę ukryć wzruszenia także z innego,
ważnego dla mnie powodu –  że urodziłem się już po wojnie na Dolnym
Śląsku, w okolicach Wrocławia, w polskiej rodzinie wypędzonej z byłych
terenów wschodnich Rzeczypospolitej. Ale urodziłem się w domu, który
opuściła wcześniej jakaś nieznana niemiecka rodzina. Bawiłem się
zabawkami jakichś dzieci niemieckich. Ta rodzina doświadczyła historii,
podobnej, do tej  której doświadczała moja rodzina. Doświadczyła
historii, której tragiczny rozdział rozpoczął się 75 lat temu, 1
września 1939 roku. Dobrze więc rozumiem ból związany z doznanymi
krzywdami i utratą stron rodzinnych.

 

Ale dla mnie ten współodczuwany ból to dodatkowy argument do
działania na rzecz polsko-niemieckiego pojednania i współdziałania. To
dla mnie kolejne potwierdzenie wagi przeżywanego cudu
polsko-niemieckiego pojednania.

 

Dzięki pojednaniu i współpracy, dzięki wspólnemu uczestnictwu w
procesie jednoczenia i integracji Europy, możemy dzisiaj wypracowywać
polsko-niemiecką wspólnotę odpowiedzialności. I czynimy to, czynimy, nie
zapominając o przeszłości, ale dzięki wspólnemu wysiłkowi mądrego i
odpowiedzialnego pamiętania o przeszłości. Podziwiam zdolność nowych
Niemiec do zrozumienia historii, odważnego zmierzenia się z jej
dramatem, którego źródłem była polityka nazistowskich Niemiec. I
chciałbym, byśmy wspólnie wyciągnęli wnioski z tej przeszłości. Wyzwania
dnia dzisiejszego i doświadczenia dnia wczorajszego wymagają od nas
tego, czego zabrakło przed 75 laty. Wspólnota demokratyczna potrzebuje
wizji, strategii i zdecydowania w obronie ładu międzynarodowego,
suwerenności państw i wolności obywatelskich.

 

Treścią tej misji musi być Europa i jej reformy, musi być
sąsiedztwo Unii Europejskiej, stabilność tego sąsiedztwa w obliczu
pełzającej wojny, muszą być więzi transatlantyckie i troska o zachowanie
szczególnych relacji między Europą a Ameryką. Dziś, jak nigdy
potrzebujemy polsko-niemieckiej wspólnoty odpowiedzialności, wspólnoty
dla Europy, otwartej na wszystkie państwa Europy, całego naszego
kontynentu. Chciałbym bardzo, i jestem pewien, że wszyscy tutaj, na tej
Sali, chcielibyśmy bardzo, aby w następne rocznice wybuchu wojny
światowej można było z głębokim przekonaniem powiedzieć więcej, niż
mówili ojcowie-założyciele Unii. Chcielibyśmy wszyscy, aby można było
powiedzieć: „Nie było Europy, mieliśmy wojnę. Ale dzięki Europie i jej instytucjom nie ma wojny na całym i wolnym kontynencie”.

 

Od nas zależy, od naszej wiary i działania to, aby Autostrada
Wolności była w przyszłości o wiele, wiele dłuższa, sięgająca nie tylko
Warszawy i Berlina. Ale cieszmy się z tego i bądźmy dumni, że w naszym
obszarze szczególnej odpowiedzialności ta wolność jest dzisiaj
fundamentem relacji polsko-niemieckich. 

 

Dziękuję bardzo!

----------------------------------------------------

foto: Magdalena Piejko/Gazeta Polska

Niemcy zamienili polską nazwę Wrocław
na Breslau – tak oznaczone są drogowskazy ustawione wzdłuż autostrady
łączącej Lebau ze Zgorzelcem. To jeden z wielu przykładów prowadzenia
przez Niemcy spójnej polityki historycznej – mówi "Gazecie Polskiej
Codziennie" polski historyk prof. Jan Żaryn.



- Biorąc pod uwagę te pozornie mało ważne tabliczki, widać, że
polityka historyczna to wciąż istotna kwestia. Przesłanki polityki
historycznej naszego zachodniego sąsiada są oczywiste zarówno dla
niemieckich polityków, jak i regionalnych służb odpowiedzialnych za
oznaczanie dróg – komentuje prof. Żaryn. – Niemcy nie
postępują tak, jak my to robimy w wypadku nazw wschodnich miast, które
należały do Polski, oznaczając je jako Lviv oraz Vilnius. Nie
zastanawiają się, czy sąsiedzi się na nich obrażą. To część ich spójnego
planu rewindykowania terytoriów, które kiedyś do nich należały. Ta
postawa jest szczególnie istotna teraz, w kontekście wydarzeń na
Ukrainie, kiedy kanclerz Merkel tak naprawdę decyduje, czy i gdzie
w Polsce będą stacjonowały siły NATO – dodaje Żaryn.



– Oznaczanie dróg to tylko wierzchołek góry lodowej w napiętych
stosunkach polsko-niemieckich. Polska Tuska nie podnosi problematycznych
tematów, ponieważ robi się wszystko, żeby nie zaogniać stosunków
z kanclerz Niemiec Angelą Merkel – mówi Dorota Arciszewska-Mielewczyk z PiS, szefowa parlamentarnego zespołu ds. mniejszości polskiej w Niemczech. – Tymczasem sytuacja Polaków w Niemczech wygląda coraz gorzej – zaznacza posłanka. –
Zamykane są polskie placówki dyplomatyczne, Polacy wciąż nie mają
statusu mniejszości, rząd nie protestuje przeciwko kłamliwym paszkwilom,
jak pokazywany ostatnio film „Nasze matki, nasi ojcowie” – wymienia przewodnicząca zespołu.

Prezentacja wystawy „Wypędzeni 1939…” – Mława, 27 sierpnia – 17 października 2014

Ta historia długo pozostawała w cieniu.
Jeden z wojennych epizodów…
Może nie dość ważny, by się nim zajmować
–
wobec 20 milionów poległych na
wszystkich frontach,
wobec 6 milionów ofiar holokaustu,
wobec obozów śmierci, masowych egzekucji
i innych potworności sprawionych przez
nazizm.
Chodzi „tylko" o kilkaset tysięcy
obywateli polskich,
Okradzionych z mienia i pozbawionych
domostw…

                                                   (fragment broszury anonsującej
wystawę)

Jego Magnificencja Rektor PWSZ w
Ciechanowie i Burmistrz Miasta Mława zapraszają do obejrzenia wystawy Związku
Miast Polskich Wypędzeni 1939… autorstwa
Jacka Kubiaka, Małgorzaty Schmidt i Janusza Zemera. Wystawę można oglądać w holu Audytorium Maximum PWSZ w Mławie.

Wernisaż wystawy odbył się 1
września 2014 w budynku Wyższej Szkoły Zawodowej w Mławie. Jest to 23
ekspozycja wystawy. W otwarciu wziął udział m.in. burmistrz Mławy Sławomir
Kowalewski oraz przedstawiciele Starostwa Mławskiego i mławskich instytucji
kultury.

Wystawa będzie czynna do 17
października. W tym czasie, we współpracy z Urzędem Miasta i Starostwem, Związek
Miast Polskich przeprowadzi działania edukacyjne adresowane do szkół.


Otwarcie wystawy w Mławie było elementem obchodów 75 rocznicy wybuchu II wojny
i bitwy mławskiej. Po wernisażu goście udali się na uroczystości pod Mauzoleum
Żołnierzy Września w Uniszkach Zawadzkich. Wystawa jest częścią projektu
Związku Miast Polskich pod nazwą „Upamiętnienie deportacji obywateli polskich z
ziem wcielonych do III Rzeszy". Projekt jest współfinansowany przez Fundusz Europa dla Obywateli.

Partnerami projektu są m.in.
Instytut Pamięci Narodowej Oddział w Poznaniu, Instytut Zachodni, Archiwum
Państwowe w Poznaniu oraz Urząd Marszałkowski Województwa Wielkopolskiego,
Miasto Poznań, Narodowy Instytut Muzealnictwa i Ochrony Zbiorów, Muzeum
Historii Polski Patriotyzm Jutra.  

Deportacje
obywateli polskich z ziem wcielonych do Rzeszy, rozpoczęte w 1939 roku niemal
natychmiast po zakończeniu działań wojennych, są pierwszym aktem polityki
ludnościowej nazistów w okupowanej Europie. Polityka ta kulminowała później w
obozach śmierci i Zagładzie Żydów. Wystawa Wypędzeni 1939...,
zorganizowana przez Związek Miast Polskich, składa się z ok. 400
fotografii i plakatów oraz dokumentów, zebranych w archiwach polskich i
niemieckich, dokumentujących deportacje Polaków z terenów wcielonych do III
Rzeszy, głównie z Wielkopolski, którą
Niemcy nazwali Warthegau, oraz inne prześladowania Polaków i Żydów na
tych terenach. Część z nich jest w Polsce jeszcze zupełnie nieznana. Wystawa miała premierę w listopadzie 2009, w
70. rocznicę początku wysiedleń, na terenie Międzynarodowych Targów Poznańskich

Miejsce: Mława, PWSZ, ul. Warszawska 52
Termin: 27 sierpnia – 17 października 2014 r.

http://ipn.gov.pl/aktualnosci/2014/poznan/prezentacja-wystawy-wypedzeni-1939-mlawa,-27-sierpnia-17-pazdziernika-2014?SQ_CALENDAR_DATE=2014-09-10

Wystąpienie prezydenta Polski w Bundestagu to „cud pojednania”?

Prezydent Bronisław Komorowski podczas wystąpienia w
niemieckim parlamencie podkreślał, że jego obecność w tym miejscu
zaświadcza o “cudzie pojednania”.

Prezydent gości w Berlinie z okazji 75. rocznicy wybuchu II wojny światowej.

„Młodzi Polacy i Niemcy mogą po raz pierwszy od dwustu lat wspólnie
budować przyszłość narodów zjednoczonej Europy” stwierdził.
Przypominając atak Niemiec na Polskę zauważył, że nie można zapominać
także o 17 września, kiedy na ziemie polskie wkroczyły wojska
radzieckie.

Bronisław Komorowski mówił także, że dziś skończyły się czasy
pokojowej dywidendy po zakończeniu zimnej wojny. Według niego musimy się
zmierzyć z wyzwaniami, które coraz częściej mają charakter zagrożenia
agresją militarną.  Kryzys na Ukrainie dawno zatracił wymiar
regionalnego konfliktu dwustronnego.

Prof. Krzysztof Szczerski, poseł PiS, wiceszef sejmowej komisji ds.
UE, który przysłuchiwał się wystąpieniu prezydenta stwierdził, że fakt
iż musiał on przekonywać, żeby w ogóle pomóc Ukrainie świadczy o dosyć
poważnej sytuacji niż nam się wydaje.

- Nie zostawiajmy Ukrainy, im też należy się pomoc. To także są
Europejczycy. Nie porzucajmy partnerstwa wschodniego. Sytuacja jest dużo
poważniejsza, niż się wydaje. Nie tylko nie chce się wzmocnić polskiego
bezpieczeństwa, ale w ogóle krążą po Europie różne koncepcje, żeby
całkowicie porzucić jakąkolwiek pomoc Ukrainie. Dlatego prezydent musi
przekonywać, żeby tak nie czynić – podkreślił poseł Krzysztof Szczerski.

Było to pierwsze wystąpienie polskiego prezydenta na forum
niemieckiego parlamentu. Dotychczas w Bundesracie przemawiali szefowie
MSZ.

Wypijmy za błędy na górze

Ponieważ wygląda na to, że moment rehabilitacji
właśnie nadszedł, to w tej sytuacji najwyższy czas ustalić, co w
przypadku Adolfa Hitlera może być przedmiotem rehabilitacji, a co w
żadnym wypadku nie. Wydaje mi się, że błędem, który nigdy nie będzie
mógł być Adolfowi Hitlerowi wybaczony, jest pomyłka co do „narodu panów”. Jak wiadomo, Adolf Hitler uważał, że „narodem panów” są Niemcy, podczas gdy dzisiaj już wiadomo, że wcale nie, że „narodem panów” jest całkiem inny naród.

Każda okazja jest dobra, żeby wypić i zakąsić. Przekonaliśmy się o tym 1
września, kiedy to rocznicę wybuchu wojny światowej, w następstwie
której Polska została wydana na łaskę dwóch okrutnych wrogów,
zmasakrowana i na kilkadziesiąt lat pozbawiona suwerenności politycznej,
telewizyjna łobuzeria przekształciła w radosny festyn. Cóż zresztą
innego mogliby zrobić, kiedy polecenia oficerów z Propaganda Abteilung
tym razem musiały być kategoryczne i wyraźne? Nie po to przecież Nasza
Złota Pani w ostatniej chwili podała premieru Tusku pomocną dłoń,
lokując na brukselskiej synekurze, znacznie bezpieczniejszej niż
tubylczy immunitet, żeby jakaś jedna z drugą telewizyjna Schwein
cokolwiek kombinowała na własną rękę. Nawiasem mówiąc, jaka szkoda, że w
1939 roku nie było Unii Europejskiej. Gdyby była, to ani prezydent
Ignacy Mościcki nie musiałby wyciągać szwajcarskiego paszportu, ani
minister Beck, co to jeszcze w maju 1939 roku wypowiadał buńczuczne
deklaracje o honorze, nie musiałby ratować się ucieczką na Zaleszczyki,
no i wreszcie marszałek Śmigły-Rydz, którego najwyraźniej musiały
wspierać proroctwa o „sojuszniku naszych sojuszników”, bo zanim przekroczył graniczny most w Kutach, rozkazał, by „z Sowietami nie walczyć”
- żaden z nich nie musiałby robić tych wszystkich rzeczy, bo brytyjski
premier Neville Chamberlain na pewno obmyśliłby dla każdego z nich jakąś
synekurę, tak samo, jak Nasza Złota Pani swemu faworytowi, premieru
Tusku. Chociaż - czy aby na pewno?

Warto przypomnieć, że na procesie norymberskim wyjaśniło się, że Hitler
wydał polecenie opracowania harmonogramu godzinowego do Fall Weiss,
czyli Wariantu Białego - bo tak nazywał się plan wojny z Polską,
przygotowany przez niemiecki Sztab Generalny - dopiero w dziesięć dni po
udzieleniu Polsce przez Wielką Brytanię gwarancji. Nastąpiło to 31
marca, a w sierpniu delegacje wojskowe francuska i brytyjska pojechały
do Moskwy, by przeciągnąć na swoją stronę Józefa Stalina. Ojciec Narodów
nie był zdecydowanie przeciwny temu pomysłowi, ale zwrócił uwagę, że
Związek Sowiecki nie graniczy z Niemcami, więc jakże Armia Czerwona ma
wejść w kontakt bojowy z Wehrmachtem? Gdyby tak Armia Czerwona obsadziła
zachodnią granicę Polski - aaa, to co innego! Na taką obronę polskich
interesów minister Beck nie chciał się zgodzić, no i w rezultacie doszło
do wydarzenia, którego rocznicę dzięki telewizyjnej łobuzerii cała
Polska obchodziła w atmosferze radosnego festynu. Więc chyba nie jest do
końca pewne, czy Anglicy rzeczywiście obmyśliliby jakieś synekury dla
Umiłowanych Przywódców mniej wartościowego narodu tubylczego, nawet
gdyby Unią Europejska już istniała. Biednemu wiatr zawsze w oczy,
chociaż oczywiście zanim padnie salwa, to humory wszystkim dopisują.

Warto pamiętać o tym zwłaszcza teraz, gdy coraz więcej symptomów
wskazuje na to, iż nasz nieszczęśliwy kraj znowu jest wysuwany na
przynętę w związku z następstwami zresetowania przez prezydenta Obamę
swojego poprzedniego resetu w stosunkach z Rosją z 17 września 2009
roku. Jak wiadomo, następstwem zresetowania tego resetu był prozachodni
polityczny przewrót na Ukrainie, wskutek którego Rosja odebrała temu
państwu Krym, a ponadto wsparła wojnę domową we wschodnich,
uprzemysłowionych obwodach. Władze w Kijowie próbowały wciągnąć Zachód w
ten konflikt, ale strategiczne partnerstwo niemiecko-rosyjskie
przetrzymało te wszystkie próby niszczące, a prezydent Obama, któremu w
Iraku, Syrii i Libii właśnie objawił się islamski kalifat w straszliwej
postaci, ani myśli umierać za Donieck.

Kiedy zatem Nasza Złota Pani niemal w przeddzień szczytu NATO w Newport
sprzeciwiła się rozlokowaniu stałych baz NATO w Europie Środkowej, a
prezydent Obama wykluczył możliwość interwencji wojskowej na Ukrainie,
były prezydent Ukrainy Leonid Kuczma, 1 września, pewnie z ciężkim
sercem, usiadł w Mińsku do stołu rokowań, przy którym zasiadł również
przedstawiciel Donieckiej Republiki Ludowej Andriej Purgin. Oznacza to,
że zimny rosyjski czekista Putin osiągnął kolejny cel w postaci
doprowadzenia do zmiany statusu politycznego separatystów. Skoro
zasiedli do rozmów w ramach „grupy kontaktowej” to znaczy, że przestali być „terrorystami”,
przekształcając się w Wysoką, Układającą się Stronę. W tej sytuacji
pokrzykiwania, którym od kilku miesięcy oddają się z zapałem nie tylko
funkcjonariusze poprzebierani za dziennikarzy niezależnych mediów
głównego nurtu, ale również Umiłowani Przywódcy naszego mniej
wartościowego narodu tubylczego, wyglądają coraz dziwaczniej - jakby
zostali większymi ukraińskimi patriotami od samych Ukraińców. Mam
nadzieję, że nie robią tego wszystkiego za darmo, bo dopiero to byłoby
tragiczne.

Przy okazji muszę się pochwalić, że chyba wspierają mnie proroctwa. 22
maja br. komentując dyspensę, jakiej pani Anna Applebaum udzieliła
ukraińskiemu nacjonalizmowi, który jej zdaniem okazał się dla Ukraińców „niezbędny”,
zauważyłem, że w takim razie tylko patrzeć, jak doczekamy się
rehabilitacji Adolfa Hitlera, który też chciał dobrze, tylko mu nie
wyszło. Oczywiście z proroctwami, jak to z proroctwami; rzadko kiedy są
jednoznaczne, toteż bywają intensywnie interpretowane przez egzegetów,
od czego rozwija się doktryna, ale również - herezje. Ponieważ wygląda
na to, że moment rehabilitacji właśnie nadszedł, to w tej sytuacji
najwyższy czas ustalić, co w przypadku Adolfa Hitlera może być
przedmiotem rehabilitacji, a co w żadnym wypadku nie. Wydaje mi się, że
błędem, który nigdy nie będzie mógł być Adolfowi Hitlerowi wybaczony,
jest pomyłka co do „narodu panów”. Jak wiadomo, Adolf Hitler uważał, że „narodem panów” są Niemcy, podczas gdy dzisiaj już wiadomo, że wcale nie, że „narodem panów” jest całkiem inny naród.

Gdyby Adolf Hitler żył dłużej, albo gdyby pan red. Tomasz Terlikowski
urodził się wcześniej, to na pewno tę pomyłkę by mu wyperswadował,
zarówno na gruncie politycznym, jak i teologicznym. Niestety stało się
inaczej, wskutek czego Adolf Hitler nadal pozostaje postacią
kontrowersyjną. Ale jeśli pominąć tę tragiczną pomyłkę, to inne
poczynania Adolfa Hitlera, przynajmniej na obecnym etapie, zaczynają
wzbudzać życzliwe zainteresowanie. Właśnie pani Anna Applebaum
pryncypialnie skrytykowała Niemcy za ich politykę wobec Rosji - że
mianowicie pozostają z nią w strategicznym partnerstwie, zamiast
zwyczajnie zrobić z nią porządek. Warto zatem przypomnieć, że
strategiczne partnerstwo nawiązuje do linii politycznej kanclerza
Bismarcka, podczas gdy program zrobienia z Rosją porządku nawiązuje do
linii politycznej cesarza Wilhelma II i Adolfa Hitlera. Okoliczność, że
na tym etapie zalety tej linii politycznej dostrzega akurat pani Anna
Applebaum, dodaje szczególnej pikanterii. Najwyraźniej tamtejsi
oligarchowie muszą wyciągać z tej całej Ukrainy niezłe alimenty, skoro
forsowane są takie mądrości etapu.

Stanisław Michalkiewicz

75. rocznica sowieckiej napaści na Polskę

75 lat temu Rosja napadła zbrojnie na Polskę. Dokładnie
17 września 1939 r. Armia Czerwona, bez wcześniejszego wypowiedzenia
wojny, wkroczyła na terytorium II Rzeczpospolitej, niosąc śmierć,
zagładę i eksterminację.

Napaść na Polskę była częścią tajnego paktu Ribbentrop-Mołotow, który
przed wybuchem II wojny światowej zawarły Niemcy i Rosja. Polska była
nieprzygotowana do odparcia ataku ze Wschodu.

Bogusław Kleszczyński, z rzeszowskiego oddziału IPN, podkreśla, że
konsekwencje 17 września 1939 r. dla polskich Kresów były drastyczne.
Rozpoczęły się mordy i masowe deportacje.

- W ramach czterech operacji deportacyjnych, które miały miejsce
przed wybuchem wojny niemiecko-sowieckiej, w głąb Związku Radzieckiego
deportowano, jak mówią sowieckie meldunki, 380 tys. ludzi. Oprócz tego,
następne dziesiątki tysięcy było aresztowanych i wcielonych do Armii
Czerwonej, wywiezionych poza dużymi operacjami deportacyjnymi na wschód,
dziesiątki tysięcy pomordowanych, aresztowanych. Była to prawdziwa
hekatomba polskiej społeczności na Kresach. Hekatomba niedokończona,
przerwana atakiem niemieckim na Związek Radziecki i częściowo właśnie
przez Niemców, a także przez Ukraińców dokończona. To choćby kwestia
zagłady inteligencji akademickiej Lwowa, gdzie to Niemcy dokonali
zamordowania profesorów lwowskich – powiedział Bogusław Kleszczyński.

W całym kraju z tej okazji odbędą się dziś obchody przypominające
tragiczne mordy dokonane na Polakach przez okupantów. W Gdańsku odbędzie
się manifestacja pod hasłem „Nigdy więcej komunizmu”. Początek o godz.
16.00 pod konsulatem Federacji Rosyjskiej przy ul. Batorego 15.

W Warszawie o godz. 13.00 przedstawiciele Komitetu Katyńskiego i
politycy PiS złożą kwiaty przed Pomnikiem Katyńskim na Warszawskich
Powązkach. Z kolei o godz. 18.00 przed ambasadą rosyjską rozpocznie się
pikieta protestacyjna. Następnie jej uczestnicy przejdą przed ambasadę
niemiecką.

przemówienie śp. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, które wygłosił 17 września 2009 roku, w 70. rocznicę agresji Sowietów:

Eminencjo księże Prymasie! Ekscelencje! Pani Prezydent! Przywódcy partii politycznych! Panie Marszałku!

70 lat temu – dokładnie 70 lat temu, Polska otrzymała cios w plecy, ale Armia Polska walczyła. Walczyła w Warszawie, Modlinie na Helu, w rejonie Lwowa i w wielu innych miejscach naszego kraju. Trwa jeszcze bitwa pod Kutnem! Tego dnia ok. 2:00 w nocy ponad 600 tysięczna armia sowiecka wdarła się w granice Rzeczypospolitej. Nie było to wkroczenie. O godzinie 03:00 nad ranem polski Ambasador został wezwany do sowieckiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, żeby dowiedzieć się, że Państwo Polskie nie istnieje a rząd uciekł. Rząd Rzeczpospolitej urzędował wtedy na jej terytorium. Doszło do najzwyklejszego aktu agresji. Aktu, który był aktem wojennym. Polska stała się ofiarą dwóch agresorów. Dwóch agresorów, w trakcie, gdy wojna jeszcze trwała. Wiem, że powtarzam to nie po raz pierwszy, ale tę prawdę trzeba by choćby codziennie powtarzać.

Nasza armia w niejednym miejscu stawiała opór sowieckiemu agresorowi. Niektóre z licznych bitew i potyczek zostały przed chwilą przypomniane. Bohaterska była obrona Grodna. Bohaterstwo polscy żołnierze wykazali w innych miejscach, chociaż działali bez wyraźnego rozkazu. Po prostu bronili swojej ojczyzny! Bronili i był to akt spontaniczny i normalny. Żołnierze są o tego, aby ojczyzny bronić. Wielu z nich, w szczególności oficerów – dostało się do niewoli. Decyzją z 5 marca 1940 roku, która formalnie była decyzją Biura Politycznego, w rzeczywistości była decyzją Stalina – zostali wymordowani.

Jeżeli tego rodzaju akt – dotyczący wg tej decyzji 30 tysięcy ludzi – nie jest aktem ludobójstwa, to ja się pytam - co nim jest? Pytam się, bo to pytanie zostało w Polsce postawione i nie przez byle kogo.

Ja świetnie rozumiem potrzebę pojednania, ale narody mogą się jednać tylko i wyłącznie w prawdzie! Powtarzam: wyłącznie w prawdzie! Szczególnie, jeżeli jest to duży naród tak, jak polski i jeszcze większy. Prawda natomiast jest prosta. Pakt Ribbentrop-Mołotow – czyli w istocie Hitler-Stalin – to był pakt wyjątkowo agresywnych imperializmów i totalitaryzmów. Czy ten akt był aktem zemsty? – mówię o mordzie katyńskim. Tak był. Bo rzeczywisty powód to był odwet za rok 1920. Za innych ludzi, inne czasy. Czy nie był to akt szowinizmu? Wielkoruskiego szowinizmu? Tak był! Już w roku 1940 należało to tak określić. To nie były lata 20ste. To były czasy, w których ten wielkoruski szowinizm zaczął triumfować, także w ramach komunizmu. I taka jest prawda, i taką tylko prawdę jesteśmy w stanie przyjąć.

Lata 1939-1941 na terenie obejmującym więcej niż 50% terytorium II Rzeczpospolitej- to lata nie tylko mordu na oficerach – to także tysiące egzekucji działaczy politycznych. Co ciekawe, także działaczy lewicy, którzy w pierwszym momencie myśleli, że oto nadchodzą lepsze czasy. Szybko się skończyły przed sowieckimi plutonami egzekucyjnymi. To także niszczenie polskiej inteligencji, jak i wywiezienie nie tysięcy, ale setek tysięcy ludzi do Kazachstanu, na Zabajkale, do republik autonomicznych w północnej Europie, to także obozy śmierci dla dzieci, kobiet i mężczyzn.

Taka jest prawda o tych czasach i jest w naszym interesie, także politycznym, aby o tym pamiętać. Szczególnie wtedy, gdy 1 września w 70. rocznicę wybuchu II wojny światowej na Westerplatte, w miejscu, które jest symbolem – słyszymy o planie nowej architektury Europy!

Ja mówiłem przed kilkoma godzinami na kolejnym zjeździe Polskiego Towarzystwa Historycznego, że miejsce Polski w tej nowej architekturze musi być niezwykle ciasne – z natury rzeczy. Nie próbujmy się w te miejsce wpisywać! Szukajmy Europy partnerskiej, w której naszemu krajowi należy się miejsce wynikające z jego wielkości i historii. Od historii bowiem nie da się uciec.

Nasz świat dla dziś żyjących pokoleń to przede wszystkim przyszłość, ale nie da się jej od przeszłości oddzielić. Pojednanie w Europie – rozumianej w tym momencie szeroko – jest potrzebne, ale podstawą tego pojednania musi być twarda niejednokrotnie prawda.

Powtarzam raz jeszcze – chyba po raz piąty w tym miesiącu – Polska nie ma powodu do odrabiania lekcji pokory! Polska zachowała się tak, jak należało się zachować! Niech lekcję pokory odrabiają Ci, którym niejedna taka lekcja się należy.

W imię czego? Właśnie w imię przyszłości!

Dziękuję bardzo!

Prezydent RP Lech Kaczyński

Sejm oddał hołd wysiedleńcom z Gdyni

Posłowie oddali hołd mieszkańcom Gdyni wysiedlonym przez
okupantów w czasie II wojny światowej. To oni jako pierwsi padli ofiarą
niemieckiej akcji mającej na celu całkowite wyeliminowanie Polaków.

Po kapitulacji Helu w 1939 roku i zlikwidowaniu przez Niemców
ostatnich punktów zbrojnego oporu Polaków, nastąpiła akcja przesiedlania
ludności. Władze okupacyjne wysiedlały wszystkich tych, którzy
stanowili potencjalne zagrożenie i mogli dezorganizować plany kolejnych
militarnych podbojów.

Po 75 latach Sejm oddał hołd mieszkańcom Gdyni, którzy w czasie II wojny światowej zostali zmuszeni do opuszczenia miasta.

 – Gdynia, miasto powstałe wokół jedynego morskiego portu II
Rzeczypospolitej Polskiej i tak, jak ów port, wzniesione wysiłkiem
całego społeczeństwa ówczesnej Polski, jako pierwsze doświadczyło
zbrodniczej działalności Niemców w czasie II wojny światowej – mówiła poseł sprawozdawca Anna Sobecka z Prawa i Sprawiedliwości.

Posłowie jednogłośnie przez aklamację przyjęli projekt uchwały. To
bardzo istotne, że taka uchwała została wdrożona w życie, bo mieszkańcy
Gdyni długo czekali na należną im cześć – mówi poseł Dorota
Arciszewska-Mielewczyk z Prawa i Sprawiedliwości.

- 14 października w Gdyni odsłoniliśmy pomnik Gdynian
wysiedlonych. 75 lat czekali na upamiętnienie tych tragicznych losów,
dni i momentu, w którym ludność cywilną, 80 tys. ze 120-tys. miasta,
wywożono do generalnej guberni, do Kielc, do Siedlec do różnych miejsc – przypomniała poseł.

W październiku 1939 r. zmilitaryzowane oddziały Niemców wypędzały
ludność narodowości polskiej z domów i wywoziły w nieznane. Jak
podkreślono w przyjętej uchwale, ten bezprecedensowy gwałt na ludności
cywilnej miasta był złamaniem postanowień konwencji haskiej z 1907 r.

Rocznica zakończenia II wojny światowej w Gdańsku? "Potrafimy zorganizować dużą imprezę"

1,5 mln zł na obchody na Westerplatte. Szczegóły jednego z największych projektów Komorowskiego
http://niezalezna.pl/73088-15-mln-zl-na-obchody-na-westerplatte-szczegol...

7-8 maja 2015 r., dwa dni przed pierwszą turą wyborów prezydenckich, zorganizowano jeden z największych projektów realizowanych przez Kancelarię Prezydenta w tym roku: obchody 70. rocznicy zakończenia drugiej wojny światowej. Jak wynika z raportu otwarcia, dziś opublikowanego przez Kancelarię nowego prezydenta - pieniądze na ten projekt wydano z pominięciem standardowych procedur. Koszt uroczystości: 1,5 miliona złotych.

O organizacji obchodów na Westerplatte oraz firmie, która otrzymała zlecenie pisał tygodnik "W Sieci". Jak poinformowała wówcza autorów tekstu Kancelaria, zamówienie obejmowało również "kompleksowe przygotowanie i produkcja materiału programowego upamiętniającego 70-lecie zakończenia II wojny światowej, który został wyemitowany 7-8 maja 2015 r. na antenie Telewizji Polskiej S. A. i na antenie Polskiego Radia". Firmą, która dostała zlecenie jest TOProduction, której właścicielem jest - jak pisał tygodnik - Dariusz Przebinda, a kluczową osobą w firmie jest jego żona Halina Bisztyga-Przebinda, "znana z organizacji wielkich plenerowych widowisk dla TVP", która w przeszłości była dyrektorem Biura Programowego TVP, skąd w 2009 r. została dyscyplinarnie zwolniona.

Jak czytamy w dzisiaj opublikowanym dokumencie KPRP, "realizacja powyższego projektu stanowi przykład braku wykorzystania procesu planowania jako podstawowego narzędzia do organizacji pracy". Uroczystości przygotowano na ostatnią chwilę, bez uprzedniego rozplanowania, "pomimo, że Kancelaria dysponowała wiedzą co do zbliżającej się rocznicy zakończenia II wojny światowej". Jak wskazują autorzy raportu "działania organizacyjne zostały podjęte zbyt późno, co miało wymierny wpływ na wysokość poniesionych wydatków".

Przy przygotowaniu uroczystości na Westerplatte nie przeprowadzono rozeznania rynkowego kosztów przedsięwzięcia, a jako uzasadnienie wskazano „konieczność pilnej realizacji zamówienia oraz fakt, iż przedmiotem zamówienia są także usługi o charakterze niepriorytetowym”. Wartość szacunkowa zamówienia została określona 24 kwietnia 2015 r., czyli zaledwie na 2 tygodnie przed rozpoczęciem uroczystości.

Negocjacje prowadzone na ostatnią chwilę doprowadziły do przedstawienia przez wykonawcę oferty na wysokość 1 597 843,80 zł. Dla porównania, ta sama firma z tytułu realizacji innych projektów otrzymywała wcześniej dużo niższe kwoty.

Za „przygotowanie oprawy artystycznej uroczystości wręczenia Nagrody Pary Prezydenckiej za wybitne osiągnięcia w twórczości dla dzieci i młodzieży, w szczególności: przygotowanie scenariusza, reżyserii i prowadzenia uroczystości” wykonawca w grudniu 2014 r. otrzymał 37 000 zł, a w styczniu 2015 r. - za przygotowanie oprawy artystycznej uroczystości podsumowania obchodów 25-lecia wolności w Polsce "25 lat wolności - dziękujemy" - 74 390 zł.

http://wiadomosci.onet.pl/kraj/kontrowersje-wokol-upamietnienia-stauffenberga-przez-prezydenta-komorowskiego/qx7y1j

Stauffenberg nie jest godny upamiętnienie przez Polaków. Do końca bowiem
pozostał on fanatycznym wyznawcą niemieckiego narodowego socjalizmu.
Miał przy tym jak wszyscy naziści poglądy antypolskie i antysemickie.Prezydent RP Bronisław Komorowski, choć historyk z wykształcenia,
ewidentnie nie ma szczęścia do tzw. polityki historycznej. Najpierw
seria wpadek w relacjach polsko-ukraińskich, a teraz kontrowersje w
relacjach polsko-niemieckich. O co tym razem chodzi? Sprawa dotyczy
zapowiedzianego udziału Bronisława Komorowskiego w uroczystościach
honorujących niemieckiego nazistę, pułkownika Clausa von Stauffenberga,
który 20 lipca 1944 r. w "Wilczym Szańcu" koło Kętrzyna dokonał
nieudanego zamachu na Adolfa Hitlera. Przez wiele obecnych środowisk
niemieckich kreowany oficer ten jest kreowany na bohatera narodowego. 
Legendę tę w opinii światowej mocno utwierdził amerykański film
"Walkiria" w reżyserii Bryana Singera. Rolę pułkownika zagrał słynny
aktor z Hollywood, Tom Cruise.

W
rzeczywistości Stauffenberg nie jest godny upamiętnienie przez Polaków.
Do końca bowiem pozostał on fanatycznym wyznawcą niemieckiego
narodowego socjalizmu. Miał przy tym jak wszyscy naziści  poglądy
antypolskie i antysemickie. Podłożył wprawdzie bombę, aby pozbyć się
Hitlera, który według spiskowców prowadził Trzecią Rzeszą do zguby.
Spiskowcy ci jednak bynajmniej nie chcieli nic dobrego dla Słowian i
Żydów, którzy także w ich przekonaniu byli podludźmi. Co więcej,
Stauffenberg wielokrotnie dawał przykład pogardy dla Polaków.

Dlatego też stanowisko prezydenta Komorowskiego w
tej kwestii wywołuje protesty, którego przykładem jest apel
Stowarzyszenia Polska Jest Najważniejsza. Uwaga: nie mylić tego
stowarzyszenia z kanapową partią PJN, której szefem był Paweł Kowal.
Apel cytuje w całości.

Apel Stowarzyszenia Polska Jest Najważniejsza

do Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego

w sprawie honorowania von Stauffenberga

Wzywamy prezydenta Bronisława Komorowskiego do
zaniechania udziału w wydarzeniach, których następstwem jest szkalowanie
dobrego imienia Polski i Polaków.  Do tych wydarzeń  należy zapowiadana
obecność głowy państwa polskiego w uroczystościach honorujących Clausa
von Stauffenberga.

Niemiecka polityka historyczna dotycząca II wojny
światowej, prowadzona w sposób konsekwentny i w intencjach
rozpoznawalny, godzi w zarówno w prawdę historyczną jak i wizerunek
Rzeczypospolitej. Według logiki tej propagandy polakożerca i żydożerca
von Stauffenberg staje się symbolem oporu Europejczyków przeciwko
nazistowskim Niemcom. W imię prawdy i dobrej pamięci o bohaterach
narodowych na taki obraz II wojny światowej Polacy nigdy zgodzić się nie
mogą. Uczestniczenie w jego kształtowaniu uważamy za szkodliwe i
haniebne.

Rolą Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej powinno
być godne prezentowanie polskiego wkładu w obronę Europy przed brunatną
Rzeszą Niemiecką. Polska ma dostatecznie wiele wybitnych postaci w pełni
zasługujących na reprezentowanie rzeczywistego bohaterstwa w walce z
pogańską i rasistowską ideologią III Rzeszy oraz z wykonawcami jej
polityki w latach II wojny światowej, do których należy zaliczyć także
honorowaną przez Pana postać oficera niemieckich sił zbrojnych
najeżdżających Polskę we wrześniu 1939 r.

Solidaryzując się z "Listem otwartym do Bronisława
Komorowskiego", napisanym przez Macieja Świrskiego, Prezesa Reduty
Dobrego Imienia – Polskiej Ligi przeciw Zniesławieniom, prosimy o
upublicznienie Apelu i występowanie z protestami do Kancelarii
urzędującej głowy państwa (listy@prezydent.pl)

W imieniu Stowarzyszenia Polska Jest Najważniejsza

prof. Jan Żaryn, prezes

Wojciech Boberski, wiceprezes

Warszawa, 6 lipca 2015 r.

Para Prezydencka z wizytą w Berlinie

Prezydent Bronisław Komorowski wraz z małżonką Anną rozpoczął w
środę wizytę w Berlinie. Pierwszym punktem pobytu jest wspólne śniadanie
polskiej i niemieckiej Pary Prezydenckiej.
Bronisław Komorowski spotka się też z przewodniczącym Bundestagu
Norbertem Lammertem i szefem niemieckiej dyplomacji Frankiem-Walterem
Steinmeierem; złoży też kwiaty pod fragmentem muru Stoczni Gdańskiej.



Prezydent RP wygłosi również wykład w Fundacji Konrada Adenauera
zatytułowany "Opór i opozycja w Europie XX wieku. Dziedzictwo,
odpowiedzialność i wyzwanie". 

Bronisław Komorowski wraz z małżonką odwiedzili w środę Berlin,
gdzie zostali przyjęci przez prezydenta Niemiec Joachima Gaucka oraz
przewodniczącego Bundestagu Norberta Lammerta. Najwięcej kontrowersji
wzbudził ostatni punkt jednodniowego pobytu w niemieckiej stolicy:
polski prezydent wziął udział w uroczystościach ku czci nazisty Clausa
von Stauffenberga.



W Akademii Fundacji Konrada Adenauera w Berlinie zorganizowano obchody
uczczenia (jakoby) europejskiego ruchu oporu, gdzie głównym punktem
odniesienia (czego nikt od początku nie ukrywał) była pamięć o
uczestnikach nieudanego zamachu na Hitlera z 20 lipca 1944 r. - przede
wszystkim Clausa von Stauffenberga. Portal Niezalezna.pl obserwował te uroczystości.



Niemcy robią wszystko, aby to wydarzenie zostało uznane przez opinię
międzynarodową jako dowód na istniejący w tym kraju podczas drugiej
wojny światowej silny ruch oporu. Dał temu wyraz w swoim przemówieniu
podczas berlińskich obchodów były przewodniczący Parlamentu
Europejskiego i szef fundacji Konrada Adenauera - Hans Poettering -
który stwierdził, że wpływ czynu z 20 lipca 1944 r. na kształtowanie
europejskiej demokracji był ogromny.



Tworzymy nowy „niemiecki ruch oporu”?



Poettering tak bardzo się zagalopował w wychwalaniu „niemieckiego ruchu oporu”,
że w zasadzie zrównał go z polską Armią Krajową. W swoim przemówieniu
stwierdził m.in., że Stauffenberg wraz z innymi dokonali zamachu na
Hitlera, pomimo że zdawali sobie sprawę, iż czyn ten ma nikłe szanse na
powodzenie. „Niecałe dwa tygodnie po zamachu z 20 lipca 1944 r.
Armia Krajowa rozpoczęła w Warszawie powstanie zbrojne przeciwko
niemieckiemu okupantowi” – powiedział w kolejnym zdaniu Poettering i
dodał, iż także w tym wypadku wszyscy zdawali sobie sprawę, iż nie ma
szans na zwycięstwo.



Również polski prezydent Bronisław Komorowski nawiązał do tego samego
wątku, stwierdzając, że w jakimś sensie Powstanie Warszawskie było
konsekwencją zamachu na Hitlera z 20 lipca 1944 r. w Wilczym Szańcu.
„W jakiejś mierze polski zryw niepodległościowy 1 sierpnia 1944 r.
wpisuje się (niezależnie od intencji) także w ten kalendarz wydarzeń, w
których funkcjonuje tradycja 20 lipca 1944 r., a więc tradycja zamachu
na Hitlera” – powiedział w Berlinie Bronisław Komorowski,
dodając, że niemiecki sprzeciw wobec nazizmu wymagał heroizmu i odwagi,
często nieporównywalnej z niczym innym, więc zasługuje na szacunek i na
podziw. W ten sposób obydwaj politycy (polski - Komorowski i niemiecki -
Poettering) wspólnie dopisali do nowej historii „niemiecki ruch oporu”, zrównując go ze zrywem niepodległościowym w wykonaniu Armii Krajowej.



Polscy patrioci oburzeni



Większość Polaków obecna na uroczystości w Berlinie, z którymi
rozmawialiśmy, stwierdziła, że wystąpienie Komorowskiego było -
najdelikatniej mówiąc - niestosowne. Berliński adwokat
Stefan Hambura stwierdził, że zrównywanie polskiego ruchu oporu z jakoby
w ogóle istniejącym niemieckim jest wyjątkowo niepokojące. „Słowa
Poetteringa, w których najpierw wychodzi on od zamachu na Hitlera z 20
lipca 1944 r., a później płynnie przechodzi do Powstania Warszawskiego i
Armii Krajowej, aby zakończyć na tym, że powstaje w Brukseli Dom
Historii Europejskiej, muszą budzić wielki niepokój, że wszystkie te
sprawy zostaną celowo zrównane” – powiedział nam Hambura.



Jego zdaniem zrównywanie heroizmu setek tysięcy Polaków z czynem
kilkudziesięciu Niemców, którzy postanowili z pragmatycznych powodów
zabić swojego byłego guru, jakim był Hitler, jest szkodliwe. „Szkoda, że polski prezydent wziął udział w takim przedsięwzięciu” – podsumował Hambura.



Niemiecka polityka historyczna XXI wieku



Niemcy od kilkunastu lat piszą historię od nowa i są w tej dziedzinie niedoścignionymi mistrzami.



Rozpoczęła ten proceder (i to skutecznie) była szefowa Związku
Niemieckich Wypędzonych Erika Steinbach, która poprzez odpowiednią
narrację i działania spowodowała, że cała Europa uwierzyła, iż
najbardziej pokrzywdzonymi w wyniku drugiej wojny światowej byli
niemieccy przesiedleńcy. To dzięki jej działaniom rząd i niemiecki
parlament wielokrotnie czciły w specjalnych uchwałach niemieckich
wypędzonych. Teraz najprawdopodobniej na historycznej mapie losów współczesnej Europy dojdzie jeszcze jedna grupa godna szacunku: członkowie niemieckiego ruchu oporu.

http://niezalezna.pl/68797-komorowski-porownal-stauffenberga-do-powstanc...

PiS chce budowy muzeum na Westerplatte [ZDJĘCIA]

Przypomnijmy, że pomysł budowy muzeum na Westerplatte nie jest nowy i
wywoływał już wiele dyskusji. Swego czasu jednak go zarzucono na rzecz
budowy Muzeum II Wojny Światowej.

Wykład Komorowskiego – gorzej niż niezręcznie
Wydawało się, że pożegnanie Bronisława Komorowskiego z Niemcami będzie niezręczne. Rzeczywistość okazała się znacznie gorsza.
Jerzy Haszczyński,

Polski prezydent zaangażował się ponad miarę w uprawianie niemieckiej polityki historycznej.

Wczoraj,
nie znając treści wygłoszonego w Berlinie w środę wieczorem wykładu,
napisałem, że wpisuje się on w obchody rocznicowe nieudanego zamachu na
Adolfa Hitlera z 20 lipca 1944 r. i kreowanie głównego spiskowca
Clausa von Stauffenberga na symbol niemieckiego oporu przeciwko
Führerowi. A przecież poglądy von Stauffenberga na temat Polaków czy
Żydów były niemal wzorcowo hitlerowskie, on po prostu chciał szybciej
skończyć wojnę i zmniejszyć liczbę niemieckich ofiar.

I o tych poglądach, które „dzisiaj trudno akceptować", Komorowski
nawet wspomniał, ale nie powstrzymało go to od wymienienia jednym tchem
Polskiego Państwa Podziemnego, Armii Krajowej i spiskowców pod wodzą
pułkownika von Stauffenberga. Wszyscy reprezentowali „jaśniejszą stronę
europejskiej historii". A von Stauffenberg to chyba nawet najjaśniejszą,
bo, jak powiedział prezydent Polski, odwaga Niemców sprzeciwiających
się nazizmowi była „często nieporównywalna z niczym innym".

Użycie w odniesieniu do wydarzeń drugiej wojny światowej określenia
„nieporównywalna z niczym innym" budzi kontrowersje, a gdy jest
jednocześnie pochwałą Niemców, to już tylko oburzenie.

Bronisław Komorowski wykazał się całkowitym brakiem wrażliwości, nie
wyciągnął żadnych wniosków z gniewnych reakcji w Polsce, które wywołują
słowa o „polskich obozach" czy zrównywanie Polaków z niemieckimi
nazistami. Nie zrozumiał wieloletniego polsko-niemieckiego sporu o
centrum wypędzeń, w którym nasi sąsiedzi chcieli w jednym szeregu
umieścić ofiary i sprawców.

Szokujące zaniedbanie Westerplatte! Apel do Kopacz:
„Obszar ten jawi się jako opuszczony i zapomniany. Swym wyglądem urąga
godności”

„1 września zapewne stanie pani u stóp
Pomnika Obrońców Wybrzeża na Westerplatte. Zostanie pani dowieziona
wygodną limuzyną z ciemnymi szybami, dlatego, zapewne, nie będzie pani
mogła dostrzec stanu ulicy mjr. Sucharskiego.”

Widząc w jakim stanie znajduje się tak ważne dla Polaków
miejsce-symbol oraz przyległy do niego teren, z całą stanowczością
wypada stwierdzić, że sprawa godnego pielęgnowania pamięci o
bohaterskich żołnierzach Westerplatte nie jest dla władz „tym
Westerplatte”, o którym w 1987 roku mówił wielki Papież-Polak

— głosi przekazany portalowi wPolityce.pl list otwarty do Ewy Kopacz.

List, alarmujący o szokującym zaniedbaniu jednego z
najważniejszych dla Polaków miejsc pamięci narodowej, wystosowali do
premier rządu PO-PSL uczestnicy pielgrzymki rowerowej na Westerplatte z Parafii Krzyża
Świętego w Łomży. Zbulwersowani tym, co zastali na miejscu, wzywają
władze do rewitalizacji historycznego terenu, nad którym dziś nie
powiewa nawet biało-czerwona flaga.

Czy Ewa Kopacz, która zapewne 1 września stanie w świetle
jupiterów u stóp Pomnika Obrońców Wybrzeża na Westerplatte, przypomni
sobie, nie tylko od święta - wraz z platformianym prezydentem Gdańska – o
miejscu uświęconym krwią bohaterskich obrońców reduty?

Publikujemy w całości list do Ewy Kopacz.

Szanowna Pani Premier,

od kilku lat wyruszamy na rowerowe szlaki, by odwiedzając miejsca
martyrologii narodu polskiego, miejsca zbroczone polską krwią, oddawać
hołd i kultywować pamięć o wszystkich, którzy nie szczędzili życia dla
Polski. W roku 2013, po pokonaniu rowerami niemal 900. km,
stanęliśmy pod krzyżem w katyńskim lesie. Z naszych wypraw przywozimy
symboliczną garść ziemi, którą uroczyście składamy w miejscu pamięci
nieopodal kościoła Krzyża Świętego, pod głazem z napisem „Zło dobrem
zwyciężaj”. Miejsce to uświęca już ziemia z Katynia, Smoleńska, Monte
Cassino, Lenino…

Za cel naszej tegorocznej rowerowej wędrówki obraliśmy półwysep
Westerplatte,
a na jej trasie znalazł się także Grunwald, Poczta Gdańska i Europejskie
Centrum Solidarności.W roku 70-lecia zakończenia najstraszniejszej z
wojen chcieliśmy oddać hołd bohaterskim obrońcom Polski i polskości,
którzy jako pierwsi stawiali opór hitlerowskiej nawale.

W deszczowy czwartek, 18 czerwca, po wysłuchaniu przy gmachu Poczty
Polskiej,
m.in. tragicznego wspomnienia o najmłodszej ofierze obrony Poczty -
11-letniej Erwinie Barzychowskiej, dotarliśmy do ruin Wojskowej
Składnicy Tranzytowej na Westerplatte, by spędzić tam kilka godzin.
Widzieliśmy setki młodych ludzi, którzy mimo chłodu i deszczu
przybywali autokarami na to wyjątkowe miejsce, by „dotknąć” losów tych,
którzy we wrześniu 1939 roku jako pierwsi oddali życie za Ojczyznę - za
wolną Polskę. I - co przerażające - na tym rozległym terenie nie
dostrzegliśmy choćby jednej polskiej flagi, choćby jednego wyraźnego
symbolu Polski… Z pobliskiego portu odpływał prom pasażerski, a z jego
pokładu setki osób, pewnie różnego obywatelstwa, spoglądało na miejsce,
gdzie rozpoczęła się II wojna światowa. - Czy wszystkie te osoby nie powinny, w tym wyjątkowym
dla całej Polski miejscu, widzieć dumnie łopoczących polskich narodowych barw?

Niestety - tam, na co dzień, polskiej flagi nie ma…

Odrębną kwestią jest stan terenu wokół Wojskowej Składnicy
wraz z drogą dojazdową - ulicą majora Henryka Sucharskiego. Obszar ten
jawi się jako opuszczony i zapomniany… Swym wyglądem urąga godności
miejsca i godności patrona-bohatera.

Św. Jan Paweł II, zwracając się do
młodzieży, powiedział niegdyś w miejscu, w którym 18 czerwca, wraz z
grupą gdańszczan i łomżan, modlili się się rowerzyści:

Każdy z Was, młodzi Przyjaciele,
znajduje też w życiu jakieś swoje Westerplatte, jakiś wymiar zadań,
które trzeba podjąć i wypełnić, jakąś słuszną sprawę, o którą nie
można nie walczyć, jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się
uchylić, nie można zdezerterować (…).

Widząc w jakim stanie znajduje się tak ważne dla Polaków
miejsce-symbol oraz przyległy do niego teren, z całą stanowczością
wypada stwierdzić, że sprawa godnego pielęgnowania pamięci o
bohaterskich żołnierzach Westerplatte nie jest dla władz, dla osób
odpowiedzialnych za patriotyczne wychowanie, dla Ministra Kultury i
Dziedzictwa Narodowego, Ministra Obrony Narodowej, a wydaje się -
także dla Pani Premier, nomen omen - mieszkanki Gdańska, „tym
Westerplatte”, o którym w 1987 roku mówił wielki Papież-Polak…

Za kilka tygodni, o świcie 1 września, zapewne stanie Pani u stóp Pomnika Obrońców Wybrzeża na Westerplatte, aby w świetle jupiterów i pod okiem kamer wspomnieć 76. rocznicę wybuchu II
wojny światowej. Padnie wówczas, bez wątpienia, wiele słów o
patriotyzmie, bohaterstwie, ofierze życia, obronie godności… Dziesiątki polskich sztandarów dumnie łopotać
będzie podczas Pani wystąpienia, ale tuż po Pani wyjeździe z terenu
Wojskowej Składnicy Tranzytowej… zostaną one pospiesznie ściągnięte z
masztów. Na samą uroczystość zostanie Pani dowieziona wygodną
limuzyną z ciemnymi szybami, dlatego, zapewne, nie będzie Pani mogła
dostrzec stanu prowadzącej do Westerplatte ulicy majora Henryka
Sucharskiego; nie dostrzeże Pani, że o zbliżaniu się do tak ważnego
miejsca nie informują żadne tablice czy znaki; że stan przyległego
terenu jest katastrofalny. Profesjonalni operatorzy kamer
ukażą sam półwysep tak, że widzowie oglądający transmisję z uroczystości
obchodów rocznicy wybuchu wojny będą przekonani, iż miejsce to, tak
heroicznie bronione przez garstkę żołnierzy pod dowództwem majora
Henryka Sucharskiego, jest zadbane i pielęgnowane przez właściwe służby
polskiego państwa. Będzie to jednak obraz nieprawdziwy.

Dlatego, w czasie gdy wspominamy 71. rocznicę bohaterskiego
zrywu Warszawy zwracamy się do Pani Premier z apelem o niezwłoczne
podjęcie skutecznych,
kompleksowych i długofalowych działań gwarantujących trwałe otoczenie
właściwą opieką tego, jakże ważnego dla wszystkich Polaków, miejsca.
Apelujemy o włączenie do tych działań Ministra Kultury i Dziedzictwa
Narodowego oraz Ministra Obrony Narodowej, a za jego pośrednictwem -
żołnierzy Wojska Polskiego, którzy zagwarantują godne, codzienne
pielęgnowanie i prezentowanie tego miejsca, podobnie jak ma to miejsce
przy Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie. Zwracamy się z prośbą i
apelem, aby podległe Pani służby podjęły niezwłocznie rozmowy z
prezydentem Gdańska, który chyba całkowicie zapomniał o istnieniu
Westerplatte, na temat opracowania projektu rewitalizacji tego terenu i
utworzenia tam ośrodka dobrej, nowoczesnej edukacji o II
wojnie światowej. Pamięć o bohaterstwie obrońców z 1939 roku, których
Westerplatczycy są świetlanym symbolem - jest obowiązkiem wszystkich
Polaków, a więc także Pani - Premiera Rządu Rzeczypospolitej.

Oby nie spełniły się tak często cytowane słowa:

Naród nie dbający o własną historię jest skazany na jej powtórne przeżycie.

Nasz list, ze względu na wagę problemu, przesyłamy do wymienionych
niżej osób oraz - traktując jako list otwarty - przedkładamy mediom i
publikujemy w Internecie.

Z wyrazami należnego szacunku - rowerowi pielgrzymi:

Ks. kan. Andrzej Godlewski,proboszcz parafii Krzyża Świętego
w Łomży, Adam Babiel, Tadeusz Babiel, Krzysztof Borkowski, Andrzej Gosk
Piotr Gronek, Sebastian Hojdeczko, Krzysztof Kotlewski, Jarosław Kucisz
Jan Kurpiewski, Stanisław Rakowicz, Mariusz Rytel, Daniel Sadowski, Zbigniew Zalewski, Marek Załęski

Otrzymują:

1) Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego

2) Minister Obrony Narodowej

3) Marszałek Województwa Pomorskiego

4) Prezydent Gdańska

5) Parafia Krzyża Świętego w Łomży

Wrześniowe rekonstrukcje

Tysiące rekonstruktorów przygotowuje inscenizacje bitew wojny polsko-niemieckiej w 1939 roku

chyba,żeby chciałaby sobie zrobić fotkę z KIMŚ znaczącym ,to TAK...
pozdr bez złudzeń

76 lat temu Schleswig-Holstein przybył do Gdańska
Szkolny pancernik Schleswig-Holstein 25 sierpnia 1939 roku przybył do Gdańska z "kurtuazyjną wizytą".Oficjalnym powodem wizyty Schleswig-Holstein w Gdańsku była chęć oddania
hołdu poległym marynarzom, którzy zginęli w sierpniu 1914 r.
na zatopionym krążowniku "Magdeburg", pochowanym na cmentarzu w Gdańsku.


Niemcy cały czas zapewniali o pokojowych celach tej wizyty, dlatego też
- mimo najgorszych przeczuć - musieli zgodzić się na wpuszczenie okrętu
do portu. Jak się później okazało, pod pokładem ukryto sprzęt, pojazdy,
broń i ludzi.

Pancernik miał rozpocząć atak 26 sierpnia, ale
w związku z wydarzeniami na arenie międzynarodowej (podpisanie paktu
polsko-angielskiego i nieprzygotowanie Włochów do natarcia) termin
został przesunięty. Ostatecznie, o godz. 4.45 1 września 1939 roku,
z pancernika otworzono ogień w stronę Westerplatte.

W Berlinie m.in. o zmianie formatu rozmów ws. Ukrainy

Podczas piątkowej wizyty w Berlinie prezydent Andrzej Duda będzie
chciał poruszyć temat zmiany formatu rozmów dot. Ukrainy. - Mogłyby brać
w nich udział także USA i sąsiedzi Ukrainy - mówił dziennikarzom na
pokładzie samolotu z Tallina do Warszawy.
Trzaskowski: Sprawa jest poważna, zostałem wezwany przez premier
Portal
300polityka.pl zapytał wiceszefa MSZ Rafała Trzaskowskiego o komentarz
do sytuacji, jaka powstała po oficjalnym stanowisku prezydenta Petra
Poroszenki ws. formatu rozmów o Ukrainie. - Sprawa jest poważna,
zostałem wezwany przez premier Ewę...

Schetyna: Wypowiedź Dudy nieszczęśliwa i niezręczna. Trzeba ważyć słowa
Grzegorz
Schetyna powiedział, że warto wspierać procesy takie jak format
normandzki oraz realizacja protokołów mińskich. Uznał je za bardzo
istotne dla porozumienia i pokoju w Europie. Odniósł się do wypowiedzi
Dudy, który zapowiedział poruszenie...

Szydło: Duda przytoczył taką linię, którą reprezentuje polski rząd
Prezydent Duda
przytoczył taką linię, którą reprezentuje polski rząd - powiedziała
na konferencji prasowej pod szpitalem powiatowym w Oświęcimiu Beata
Szydło. Tym samym odniosła się do sprawy słów prezydenta Andrzeja Dudy
o nowym formacie rozmów...

"W kwestii konfliktu na Wschodzie myślimy jak nasi partnerzy"

Polska jest aktywnie zainteresowana poszukiwaniem trwałych,
pokojowych rozwiązań konfliktu na Wschodzie, zgodnych z prawem
międzynarodowym; tak jak nasi partnerzy, myślimy o rozwiązaniach
długofalowych - powiedział we wtorek minister Krzysztof Szczerski.