27-28 Lipca 2013 Jasło IV Memoriał Kawaleryjski majora Henryka Dobrzańskiego "Hubala"

Gałki, stara kielecka wieś.
Tak zaczyna się o majorze pieśń.
Drewniana izba z niską powałą.
Niewiele godzin mu życia zostało.

Okna, wiosenne słońce wpuszczają.
Na środku izby stół stary stoi.
Major trzyma Virtuti Militari krzyż.
Czy to śmierć po niego przyszła dziś?

Sercem i duszą wielki to Polak.
Człowiek honoru i patriota.
To on jako jedyny w Polsce
nigdy oddziału nie rozformował.

Hucisko, Cisownik, Skłoby i Gałki
domem oddziału się stały.
Wśród biednej, prostej ludności kieleckiej
wypełnią się dni jego chwały.

Do jego oddziału wszyscy się garną.
Jest w nim urzędnik, ksiądz i marynarz.
Był dla nich wszystkich prawie jak ojciec.
Przygarnął też do nich dziewczynę.

Wysoka, szczuła Marysia Celówna
chlubą oddziału się stała.
Dla nich po prostu Tereską była.
Jak matka o nich dbała.

„Szalony major” broni nie składa.
Odnosi zwycięstwa liczne.
Od Woli Chodkowskiej aż po Huciska
chwała ułanów kwitnie.

Ład i porządek, miłość ojczyzny
to atrybuty są leśnych ludzi.
Tak ich wychował major Dobrzański.
Zapał do walki w nich budził.

Więc, kiedy będziesz w kieleckich lasach,
to jodeł i traw sercem słuchaj.
Słyszysz dźwięk szabel i rżenie koni?
To „Wydzielony Oddział” nadciąga.

Z herbu Leliwa, wielki sportowiec.
Potomek Zawiszy Czarnego z Grabowa.
Wielki zagończyk, żołnierz obrońca.
Ja po nim pamięć zachowam.

Anielin, stara kielecka wieś.
Tak kończy się o majorze pieśń.
Chłopski wóz w polu, a na nim ciało.
Serce przeszyte kulą na wskroś

… legendą dla nas się stało.

Jacek Pelian, Zelów, 27 października 2013 roku —