Pamięć o trzynastym grudnia (Zbigniew Szczębara)

Pamięć o trzynastym grudnia

I starego poety spełniły się wróżby;
A zapłacą wam za Nią tym, co mają pod ręką..
Połańców obyczajem nagrodzili służbę
Wyrwali ze snu Polskę wojenną kolędą.

Pod gąsienicami zostały nadzieje
A na kratach więzień walczące kotwice.
Krzyk był pustym echem w grudniowej zawiei
Nad Polską się zwiesiły kainowe ręce.

Dopadły tych, co ujść nie zdążyli;
Za bramami fabryk, na rogatkach ulic.
Obrońcy ojczyzny mundur swój plamili-
Nie miała się Polska do kogo przytulić.

Przewrócony żłóbek zamieć zawiewała
Choinki płakały łzami polskich matek
Kolędy się żaliły – ojczyzna konała
W te święta było ciężko do rąk wziąć opłatek.

Wielu nie wróciło już nigdy do domu;
Tylko lampka na grobie pamięciom im błyśnie.
I będą łzy płynąć cicho, po kryjomu,
A prawdziwa Polska żyła tylko we śnie.

Nagrodzili nas z Nią łomem w śpiący dom…
Płaczem strwożonych dzieci… wywózką w nieznane…
Pietą matek i żon… załamaniem rąk…
Pogardą i więzieniem… bydlęcym posłaniem.

Nagrodzili nas za Nią latami tułactwa;
Po dalekich krajach szła wygnana armia.
Paszport w jedną stronę strzegł tego bogactwa
I prawdziwie prócz Boga nikt ich nie przygarniał.

Obcym nie przydatni; odepchnięci przez swoich…
A jednak ich czyn wyciosał kształt nowy;
Polskę nową, która wciąż świat niepokoi
Bo go chce przemienić na wzór Chrystusowy.

Nagrodzili nas za Nią, okrzykiem otchłani:
- Wróć komuno spowrotem! – wołają szaleni.
A ten krzyk szatański kości w grobach rani
Wywołuje upiory na nieludzkiej ziemi.

I domaga się pieśni historia tych ludzi
Lecz nie dla ich chwał – my tego nie chcemy.
Tylko żeby miłość do ojczyzny wzbudzić
Że Ona nie zginie póki my żyjemy.

http://www.kworum.com.pl/art1864,pamiec_o_trzynastym_grudnia.html