Jan Englert opowiada Donacie Subbotko o tym, co by zrobił temu gówniarzowi, którym był 50 lat temu, jak zareagował, gdy zobaczył swoje nazwisko na liście Wildsteina i jak nienawidzi Polaków i że podobno kiedyś był patriotą.

W Tuska wierzył pan od dawna, już w 1995 roku mówił pan, że to pana ulubiony polityk.

- Bo grał w piłkę, a ja jestem sportowiec, poza tym widziałem w nim autentyczność. Podoba mi się, że w tej chwili nie kokietuje nikogo, a ma świadomość, że wprowadzając pewne reformy, zwłaszcza emerytalną, zmniejsza swoje szanse na reelekcję. Jest konsekwentny. To takie niepolskie.

W wolnej Polsce, jako aktor z poczuciem obywatelskiej misji, zaczynał pan od poparcia Tadeusza Mazowieckiego.

- Tak, później byłem w radzie kultury przy Lechu Wałęsie. Ale gdyby mnie pani chciała obsadzać politycznie, to jestem zwolennikiem monarchii oświeconej. Oświeconej - to ważne. Muszą być tacy, którzy prowadzą. Oświeceni. Demokracja ma jedną wadę - decyduje większość, a większość, jaka jest, każdy widzi. W naszym kraju trudno wytłumaczyć ludziom, że w demokracji to oni mają dawać, a nie tylko żądać i brać.

Polak to taki człowiek, który, jak mu śmierdzi gówno na podwórku, to przerzuca je do sąsiada. Za płotem tak samo śmierdzi, ale już nie u niego, tylko u sąsiada. I wtedy Polak jest zadowolony, mimo że śmierdzi dalej. Więc dopóki nie nauczymy się tego gówna sprzątać definitywnie, wymagać od siebie, to nic nie zbudujemy. Bo domagamy się czystości od sąsiada, a dla samych siebie jesteśmy zbyt łaskawi.

Coś takiego mamy, że jak już naprawdę jest źle, to stać nas na czyny heroiczne, a jak skończymy, to pijemy miód i potem leczymy kaca. Nawet bitwy pod Grunwaldem nie wygraliśmy tak do końca, bo zadowoleni rozjechaliśmy się napić się miodu. Na meczu Polska - Grecja po 25 minutach, jak było 1:0 dla nas, wykrakałem, że teraz pewnie będziemy już tylko bronić wyniku - czyli po polsku pić miód zamiast dobić przeciwnika.

Jestem niczyj, nieprzypisany żadnej formacji. Miałem też ofertę od prezydenta Kaczyńskiego lotu do Katynia. Politycy doceniają moją pozycję w zawodzie, zajmuję czasem jakieś stanowisko, bo przecież nie chodzi o mnie, że taki jestem świetny, miałbym być tylko drzewcem, na który się przypina sztandar.

I co pan czuje, jak ogląda co miesiąc ten prawdziwy teatr narodowy na Krakowskim Przedmieściu?

- Złość i pogardę właściwie.

Na początku ten kondukt pogrzebowo-emocjonalny był zrozumiały. Tak jak namiętności, rozpacz, potrzeba demonstrowania bólu. Ale potem to zaczęło służyć czemuś innemu. Nie pojmuję tej potrzeby udowodnienia, że jesteśmy zmanipulowani, zniszczeni, zgnojeni. Umniejszamy siebie w ten sposób. Robimy z siebie dupków, którymi można grać, których można zabijać, spiski wokół nich robić. Albo - jeszcze gorzej - że to my sami spiskujemy przeciwko sobie nawzajem. No przecież to źle o Polakach świadczy.

Nie mam potrzeby uczestniczenia w społeczeństwie, które jest paskudne.

Całośc tego rojenia szmondackiego

:

http://wyborcza.pl/magazyn/1,126715,11945443,Englert__Dlaczego_przestaje_byc_patriota.html