Tego dnia i tej mszy św. nie zapomnę do końca życia. Szedłem
z ogromną tremą. Już sama sytuacja była zupełnie nowa. Co zastanę? Jak
mnie przyjmą? Czy będzie gdzie odprawiać? Kto będzie czytał teksty?
Śpiewał? Takie, dziś może naiwnie brzmiące pytania, nurtowały mnie
w drodze do fabryki. I wtedy przy bramie przeżyłem pierwsze wielkie
zdumienie. Gęsty szpaler ludzi - uśmiechniętych i spłakanych
jednocześnie. I oklaski. Myślałem, że ktoś ważny idzie za mną. Ale
to były oklaski na powitanie pierwszego w historii tego zakładu księdza
przekraczającego jego bramy. Tak sobie wtedy pomyślałem - oklaski dla
Kościoła, który przez trzydzieści lat wytrwale pukał do fabrycznych bram

— tak ks. Jerzy wspominał swój pierwszy pobyt na terenie warszawskiej
huty 31 sierpnia 1980 r. Przyjechał tam, by na prośbę strajkujących
hutników odprawić mszę. Został kapelanem „Solidarności”
w Hucie „Warszawa”.

Błogosławiony ks. Jerzy Popiełuszko urodził się 14 września 1947 r.
we wsi Okopy niedaleko Suchowoli w województwie białostockim jako Alfons
Popiełuszko (w 1971 r. oficjalnie zmienił imię na Jerzy). Jego rodzice,
Marianna i Władysław prowadzili gospodarstwo rolne.

Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości, w 1965 roku wstąpił
do Metropolitalnego Seminarium Duchownego pw. św. Jana
Chrzciciela w Warszawie.

Zasadniczą służbę wojskową odbywał w latach 1966-1968. W czasie
pobytu w wojsku był prześladowany i dręczony. Po powrocie z wojska ks.
Jerzy ciężko zachorował.

28 maja 1972 r. w katedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie
przyjął święcenia kapłańskie z rąk ks. kardynała Stefana Wyszyńskiego,
prymasa Polski. Po święceniach został skierowany jako wikariusz na swą
pierwszą placówkę duszpasterską w Ząbkach k. Warszawy.

W jednym z wywiadów proboszcz parafii Świętej Trójcy w Ząbkach, ks.
Tadeusz Karolak, u którego wikariuszem był ks. Jerzy mówił, że „jego
wizja Kościoła nie ograniczała się do eschatologii”.

Młodzież Jerzego zbierała dary, które co kilka tygodni
zanoszono do zakładu wychowawczego. Jego wizja Kościoła nie ograniczała
się do eschatologii. Widział Kościół bardzo konkretnie, w wymiarze
ludzkich potrzeb.

Ks. Popiełuszko następnie pracował w kościele św. Anny (1975-78).
Przez krótki czas był wikariuszem w parafii Dzieciątka Jezus
na Żoliborzu. W maju 1980 r. został przeniesiony do parafii św.
Stanisława Kostki na warszawskim Żoliborzu.

Po powstaniu Solidarności ks. Popiełuszko stał się jej duchowym
przywódcą, warszawscy hutnicy określili go swoim kapelanem, był
duszpasterzem krajowym ludzi pracy, a także służby zdrowia.

Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 r. był systematycznie nękany i inwigilowany przez SB i MO.

Pomimo tego organizował pomoc materialną dla osób internowanych i ich
rodzin, wspierał różnego rodzaju inicjatywy społeczne, m.in. pomagał
w akcji sprowadzania z Zachodu leków. W podziemiach kościoła św.
Stanisława Kostki gromadzona była m.in. żywność i leki.

Uczestniczył także w procesach aresztowanych za przeciwstawianie się
prawu stanu wojennego. Wspierał więźniów politycznych. Nagrał kilka
z rozpraw, wnosząc na salę sądową magnetofon schowany pod sutanną.
Materiał, który wtedy powstał, był emitowany m.in. w radiu Wolna Europa.

Ks. Popiełuszko główny wysiłek włożył w przygotowanie i prowadzenie
w kościele św. Stanisława Kostki mszy w intencji ojczyzny i tych, którzy
za nią cierpią. Przybywały na nie delegacje Solidarności z całego
kraju, uczestniczyli w nich intelektualiści, aktorzy oraz młodzież.
Przez przyjaciół ks. Popiełuszko określany był „małym papieżem”.

W kazaniach nawoływał, by „zło dobrem zwyciężać” (wezwanie
św. Pawła z Listu do Rzymian: „Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło
dobrem zwyciężaj”).

Trzeba zdawać sobie sprawę z sytuacji geopolitycznej w jakiej się
znajdujemy, ale jednocześnie ta sytuacja nie może być wygodną zasłoną
do tego, by rezygnować z należnych narodowi praw. Praw­da jest niez­mien­na. Praw­dy nie da się zniszczyć taką czy inną de­cyzją, taką czy inną ustawą

— mówił ks. Jerzy w jednej z homilii.

Komunistyczne władze drażniła rosnąca popularność mszy za ojczyznę.
Pod koniec 1982 r. Wydział ds. Wyznań miasta stołecznego Warszawy dał
temu wyraz w piśmie skierowanym do Kurii Metropolitalnej Warszawskiej.
Msze ks. Popiełuszki jego przeciwnicy nazywali
„mitingami antykomunistycznymi”.

Ksiądz był obserwowany przez SB już na dwa lata przed śmiercią. Założono mu podsłuch, próbowano też doprowadzić do wypadku samochodowego.

W mieszkaniu przy ul. Chłodnej funkcjonariusze SB dokonali
prowokacji, podrzucając kilkanaście tysięcy ulotek, farbę drukarską,
granaty z gazem łzawiącym, naboje i materiał wybuchowy. Miały to być
dowody do przygotowywanego procesu sądowego. Starano się go za wszelką
cenę skompromitować. Pracownicy Huty Warszawa zgłaszali do ówczesnego
prymasa kard. Józefa Glempa sugestie, by dla bezpieczeństwa ks.
Popiełuszki wysłać go na jakiś czas do Rzymu.

W międzyczasie w prasie polskiej i sowieckiej ukazywały się artykuły, które szkalowały osobę księdza Popiełuszki. 19 września
1984 r. Jerzy Urban, pod pseudonimem Jan Rem, napisał w tygodniku
„Tu i Teraz” tekst zatytułowany „Seanse nienawiści”. Stwierdzał w nim
m.in.: „W kościele księdza Popiełuszki urządzane są seanse nienawiści.
Mówca rzuca nie tylko kilka zdań wyzbytych sensu perswazyjnego oraz
wartości informacyjnej. On wyłącznie steruje emocjami”.

13 października 1984 r. miała miejsce pierwsza próba zamordowania
księdza Popiełuszki, który wracał samochodem z Gdańska z kościoła św.
Brygidy do Warszawy. W okolicach Olsztynka funkcjonariusze MSW, przyszli mordercy księdza, planowali spowodować wypadek, rzucając kamieniem w przednią szybę jadącego samochodu.

Porwania ks. Popiełuszki dokonali trzej oficerowie SB z IV Departamentu MSW zwalczającego Kościół katolicki: Grzegorz Piotrowski, Leszek Pękala i Waldemar Chmielewski.

19 października 1984 r. wyjechali do Bydgoszczy służbowym fiatem
125p. Na trasie Toruń-Bydgoszcz zatrzymali samochód volkswagen golf,
którym jechali ks. Popiełuszko oraz jego kierowca Waldemar Chrostowski.
Kierowcy funkcjonariusze założyli na ręce kajdanki i knebel na usta.
Księdza, który nie chciał wejść do samochodu, oprawcy bijąc pozbawili
przytomności i wrzucili do bagażnika. Chrostowskiemu w czasie jazdy
udało się wyskoczyć z samochodu.

Kiedy oprawcy zatrzymali się w okolicy hotelu „Kosmos” w Toruniu
i otworzyli bagażnik, ksiądz zaczął uciekać. Po kilku uderzeniach pałką
stracił jednak przytomność i znów został umieszczony w bagażniku.
Podczas dalszej jazdy porywacze, obawiając się blokady dróg, zdecydowali
się zabić księdza. Przywiązali do jego nóg worek kamieni, usta zakleili
plastrem, a następnie wrzucili go do Zalewu Wiślanego
w pobliżu Włocławka.

30 października 1984 r. w dzienniku telewizyjnym poinformowano
o wyłowieniu z Wisły pod Włocławkiem ciała księdza Popiełuszki. Zwłoki
były tak zmasakrowane, że rodzina identyfikowała je tylko na podstawie
znaków szczególnych. Do nóg kapłana przywiązany był 11-kilogramowy
worek z kamieniami.

Ks. Popiełuszkę pochowano przy kościele św. Stanisława
Kostki, a nie na Powązkach czy w rodzinnej Suchowoli - jak chciały
ówczesne władze. W pogrzebie, 3 listopada 1984 r., wzięło udział ok. 800
tys. wiernych oraz blisko tysiąc księży. Mszy żałobnej przewodniczy
prymas Józef Glemp.

Sława świętości i męczeństwa rozszerzała się nie tylko na Polskę, ale
i na cały świat i trwa nadal. Przy grobie ks. Popiełuszki modlił się
w 1987 roku papież Jan Paweł II, a 2005 r. kard. Ratzinger - późniejszy papież Benedykt XVI.

W 1997 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny księdza Popiełuszki. 12 lat później papież Benedykt XVI
złożył podpis na dekrecie o męczeństwie księdza Jerzego Popiełuszki,
co było równoznaczne z podjęciem decyzji o wyniesieniu go na ołtarze.

6 czerwca 2010 r. na placu Piłsudskiego w Warszawie została
odprawiona uroczysta msza beatyfikacyjna księdza Jerzego Popiełuszki.
Tuż po mszy św. ruszyła procesja z relikwiami ks. Popiełuszki
do Panteonu Wielkich Polaków w Centrum Opatrzności Bożej w Wilanowie.

20 września tego roku w kaplicy domu generalnego Sióstr Anuncjatek
w Thiais pod Paryżem rozpoczęło się dochodzenie w sprawie domniemanego
uzdrowienia za przyczyną bł. ks. Jerzego Popiełuszki. Sprawa cudownego
uzdrowienia dotyczy 56-letniego Françoisa Audelana, który chorował
na nietypową, przewlekłą białaczkę szpikową. Jeśli Stolica Apostolska
uzna nadprzyrodzony charakter uzdrowienia, to otwarta zostanie droga
do kanonizacji warszawskiego kapłana, patrona „Solidarności”. Proces
prowadzą wspólnie diecezja Creteil i archidiecezja warszawska.

31 sierpnia 2014 r. w bazylice św. Brygidy w Gdańsku abp
Sławoj Leszek Głódź, metropolita gdański, odczytał wiernym dekret
Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Stolicy Apostolskiej
ustanawiający ks. Popiełuszko, kapłana i męczennika, patronem członków NSZZ „Solidarność”. Nastąpiło to podczas uroczystej mszy św. sprawowanej z okazji 34. rocznicy powstania Solidarności.