Za co łodzianie kochają Adolfa Hitlera

Tytuł notki nawiązuje do szokującego wyznania legendy wrocławskich kibiców, który odnosząc się do tytułu swojej książki  Jak pokochałem Adolfa Hitlera stwierdził ni mniej ni więcej . Opisałem to, opisałem w książce pod prowokującym tytułem. Jednak ów tytuł nie odbiega od rzeczywistości.

Mam wrażenie, że koszmar okupacji niemieckiej, bezmiar zbrodni dokonanych w imieniu Wodza narodu niemieckiego przez jego został nieco zapomniany. Tak się składa, że ostatnim czasie na forum Rebelya.pl popełniłem kilka wątków dotyczących zbrodni popełnionych w czasie II Wojny Światowej na Narodzie Polskim ze szczególnym uwzględnieniem Adolfów.

W poprzedniej notce była już mowa o ogólnych powodach miłości Polsków i szczególnych powodach miłości Wielkopolan. Teraz łodzianie. Wątek miał tytuł Zanim wygnali na mróz zdjęli rodzicom, obrączki, pierścionki i zegarki.

W nocy z 14 na 15 stycznia 1940 r. wygnano prawie wszystkich mieszkańców osiedla "Montwiłła" Mireckiego Łodzi.

Mama otworzyła drzwi. Momentalnie wtargnęło trzech Niemców. Wśród nich był volksdeutsch, mówił dobrze po polsku. On oznajmił, żeby zabrać ze sobą najpotrzebniejsze rzeczy, ubrać się i iść z nimi. Dali nam na przygotowanie15 minut, lecz już po 10 minutach wyrzucili nas z mieszkania. Pozwolili zabrać tylko jedną walizkę z odzieżą” 11 . Marian Waligóra tak wspomina tę noc: „O godzinie 23.00 obudziło nas gwałtowne dobijanie się do drzwi. Do mieszkania wtoczyło się kilku osobników w granatowych mundurach z wystawionymi do przodu lufami karabinów. Zażądano pieniędzy i biżuterii. [...] Żona pod wpływem groźby oddała im kasetkę z naszymi zasobami. Potem, nie zważając [na to], że byłem ciężko chory, kazano nam opuścić w ciągu 15 minut mieszkanie” . Wypędzanym wolno było wziąć ze sobą do 25 kg bagażu ręcznego na każdą dorosłą osobę i połowę tego na dziecko oraz kwotę do 200 zł i połowę tej sumy na dziecko. Nie wolno było zabierać bagażu na wózkach. Kategorycznie zabroniono brania pościeli, wartościowej odzieży i jakiegokolwiek sprzętu. W praktyce te drakońskie metody wypędzania stosowane wedle zarządzenia niemieckich władz wysiedleńczych były jeszcze bardziej zaostrzane przez wykonawców akcji. Egzekutorzy często sami decydowali, co wolno wziąć, a czego nie wolno. Wyrzucany z mieszkania Teofil Wiktor T. wspominał: „Zabrano nas [do obozu] jedynie
w ubraniach, to znaczy w tym, co byliśmy w stanie – z uwagi na zimową porę – nałożyć na siebie” . Do nagminnych praktyk należało okradanie Polaków z pieniędzy i kosztowności, choć cały majątek wysiedlanego, zarówno ruchomy, jak i nieruchomy, ulegał konfiskacie na rzecz III Rzeszy. Sytuację taką opisał Kazimierz Russek wypędzony z całą rodziną: „Grabież rozpoczęła się już w momencie wkroczenia hitlerowców do mieszkań. Chłonna pamięć młodego chłopca zarejestrowała na trwałe, jak pierwszym »gestem« ze strony tych »nadludzi« było zdjęcie rodzicom z palców ich rąk pierścionków i obrączek, zabranie im zegarków, naszyjników i innych kosztowności. Nigdy nie zapomnę butnego wyglądu żołdaków z niemieckiego korpusu ekspedycyjnego, z blaszanymi tablicami na piersiach ze znakami NSKK [Narodowo-socjalistyczny Korpus Samochodowy], poganiających mnie i moich rodziców do pośpiechu kolbami karabinów i pistoletów” 14 . Wielu osobom, zwłaszcza starszym i chorym, trudno było w pośpiechu i atmosferze zastraszenia, w ciągu tak krótkiego czasu, zebrać to, co najbardziej wartościowe i potrzebne, zwłaszcza w sytuacji, kiedy nikt nie wiedział, jaki będzie dalszy jego los. W wypadku zapomnienia czegoś nie można było wrócić do mieszkania. Szczególnie mocno wyrzucenie z domu przeżywały dzieci. Noc, krzyki w obcym, niezrozumiałym języku, zastraszanie, poszturchiwania i ciągłe popędzanie przez Niemców – wszystko to potęgowało grozę. Z domów wyprowadzano całe rodziny z tobołkami i walizkami. Matki z dziećmi, ludzi chorych, inwalidów i starców ładowano na podstawione samochody ciężarowe i odwożono
do obozu przesiedleńczego przy ulicy Łąkowej. Mężczyzn pieszo pędzono do obozu." Fragment Biuletynu IPN "Wypędzeni z osiedla "Montwiłła" Mireckiego w Łodzi. http://www.1wrzesnia39.pl/download.php?s=19&id=24086 (pdf)

Niemcom wysiedlanym z zachodnich i północnych ziem polskich dano dwa tygodnie na spakowanie - mówi Russek. - Mogli zabrać wszystko z wyjątkiem domów i ziemi. Nam kazano się zabierać w 15 minut i wolno było zabrać tylko jedną walizkę. Wielu wysiedlonych nie przeżyło obozów przejściowych. Innym odebrano do zniemczenia dzieci, wywieziono na roboty w głąb Rzeszy albo na lata wygnano z miasta. Dziś nie potrafię zrozumieć, dlaczego tak mało łodzian wie o masowych wysiedleniach podczas okupacji i o gehennie obozów przesiedleńczych."
"Hitlerowcy wysiedlili z osiedla Mireckiego 5 tys. ludzi" http://lodz.gazeta.pl/lodz/1,35136,7750819,Hitlerowcy_wysiedlili_z_osiedla_Mireckiego_5_tys_.html

Inne powody mniej znane mieszkańcom innych regionów Polski to choćby:

• spalenie w nocy z 17 na 18 stycznia 1945, 1,5 tysiąca więźniów Rozszerzonego Więzienia Policyjnego na Radogoszczu (Wikipedia)
• Prewencyjny Obóz Policji Bezpieczeństwa dla Młodzieży Polskiej w Łodzi na ul Przemysłowej (Wikipedia)

Miejsca masowych egzekucji, przeprowadzonych przez policję i Selbstschutz w ramach akcji "Inteligencja" na terenach, które weszły w skład Kraju Warty Rejencji kalisko-łódzkiej.

1. Lasy Łagiewnickie, liczne egzekucje, listopad, grudzień 1939 r.
2. Lasy Lućmierskie, liczne egzekucje, listopad, grudzień 1939 r., styczeń-marzec 1940 r.
3. Las Okręglik, egzekucje, marzec 1940 r.
4. Las koło wsi Winiary, liczne egzekucje, grudzień 1939 r., styczeń, luty 1940 r.
5. Kalisz, cmentarz żydowski, egzekucje, listopad 1939 r.
6. Turek, targowisko, liczne egzekucje, jesień 1939 r.
7. Sieradz, cmentarz żydowski, egzekucja, 4 listopada 1939 r.
8. Zduńska Wola, rynek, listopad 1939 r.