"W Wielki Piątek" Maria Konopnicka

Tak mi się czasem wydaje, o Chryste,

Że nie tam kędyś daleko, za morzem,

Aleś tu u nas, miał drogi cierniste,

I żeś tu naszem przechodził się zbożem,

Puszczając palce po harfie tych kłosów,

Co mają ludzki jęk i echa głosów.

.

I że tu w którejś z chat naszych, o Panie,

Gdzie przez tułaczy wytarte są progi,

Był twój wieczernik smętny i rozstanie,

I chleb łamany z braćmi, i te trwogi,

By słów ostatnich nie wydały ściany,

I pożegnania kielich — krwią nalany.

.

I zdaje mi się, że te nasze sosny,

Te brzozy białe, szumiące wśród niwy,

To był ogrojec twej męki żałosny,

To były twoje miesięczne oliwy,

I że tej nocy twój pot kapał krwawy

Na leśne zioła nasze i na trawy.

.

I zdaje mi się, żeś tu był pojmany,

W pęta zakuty i sieczon u słupa…

Bo tak mi, Chryste, znajome twe rany,

I siność twoja, i katów twych kupa,

I świst rzemieni, co krają, jak nożem, —

Że to nie mogło być gdzieś tam, za morzem!

.

I wiem, że tutaj, na miedzy, wśród drogi,

U jakiejś starej, zapadłej mogiły,

Wyrość musiały te ciernie i głogi,

Które w twą głowę bolesną się wpiły —

Bo żadne inne tak ranić nie mogą,

Jak te, co rosną tu, nad naszą drogą!

.

I to wiem, Panie, żeś tu kędyś blisko,

Pod krzyżem upadł na nasze ściernisko,

I żeś krwią swoją tę ziemię zakrwawił,

I obraz na niej swej męki zostawił, —

I patrzę nieraz na pola te puste

Jako na ową z Jeruzalem chustę.

.

I widzę we mgle śnieżystej zdaleka,

Z twarzą znędzniałą, z łachmanem na grzbiecie,

Pochylonego ku ziemi człowieka,

Którego wielki krzyż śmiertelnie gniecie,

I wiem, że to jest Cyrenejczyk Chrysta

A resztę mgła mi kryje, mgła śnieżysta.

.