Panie Prezydencie

Byłam tam w sierpniu 2004 roku. Byłam dumna.

Na najpiękniejszym placu Warszawy- placu Napoleona. Który od jakiegoś czasu nie jest już najpiękniejszym placem Warszawy. Który zrównali z ziemią nasi przyjaciele, a inni nasi przyjaciele , rękami swoich polskojęzycznych urzędników zakuli w potworkowatą zachodnią fasadę, w czarny bunkier banku, w będący świadectwem nowej epoki dom chłopa ( czy aby polskiego?). Tak, aby odtąd do końca świata każdy przechodzień nie miał żadnych wątpliwości, jaki los czeka niepokornych.

Byłam tam.

Na tle dzikiego barbarzyństwa jeszcze większą wydała mi się eschatologiczna wielkośc siedzących tam starych ludzi, wielkość Mojego Narodu. Wielkość , pomimo trwającej już tyle lat nieustającej rzeki krwi i łez, a także zwykłej ludzkiej nędzy.

Panie Prezydencie

Bywałam na Pana zła - na pewne niuanse bieżącej polityki, na  niektórych Pańskich opieszałych urzędników, kompromitujących niedostateczną dbałością o sprawy publiczne urząd Prezydenta Rzeczpospolitej. Mojego Prezydenta.

Wreszcie byłam na Pana zła , jak większość, za to , że dał Pan się zabić, że niedocenił Pan czającego się zewsząd morza zdrady, że nie posłuchal Pan mądrej rady brata.

To wszystko dzisiaj nie ma już znaczenia.

Przez swoje życie, a jeszcze bardziej śmierć obudził Pan Duchy Przodków, przypomniał  Sens. Głęboko wierzę, że z boską pomocą damy radę znależć właściwe formy, aby wypełnić treścią Pańskie przesłanie. Że na tej drodze będziemy dokładniej się uczyć , mądrzej pracować, wspierać w potrzebie głupszych, chorych i potrzebujących. Że będziemy szanować obcych i nie damy im sobą poniewierać.

Dzisiaj stoję na tym samym placu i wiem, że mamy prawo, my- ta część narodu, która jest Narodem

powtórzyć za Panem:

Panie Prezesie, meldujemy gotowość do wykonania zadania.