Język giętki

Podobno język obrazuje myślenie. Jeśli tak, to w sferach artystycznych i rządowych dominuje dziś myślenie proste i nie pozbawione dosadności.

„Się ugadujemy k…a na 100 procent” To p.senator Ludwiczuk.

„K… Ktoś tam przekręcił wajchę.” To nasz premier.

„Zimo wyp………j!” To artystka Drożyńska Monika, wsparta, jak słychać, przez Min. Kultury.

Artysty Szopena Fryderyka, wspieranego przez MSZ cytować na portalu poświęconym się nie godzi. Zwłaszcza, że poszedł, biedaczek, na przemiał.

Ale sprawiedliwie odnotujmy, że są i inne style. Oto w bezcennym Newsletterze (zna się te języki!) MNSzWiT zachwyca świecka homilia p.min.Barbary Kudryckiej skierowana do recenzentów prac naukowych:

„Transparentne, rzetelne i uczciwe uprawianie nauki stanowi gwarancję jej jakości i warunek dynamicznego rozwoju. Tylko merytoryczne postępowanie we wszelkich aspektach działalności naukowej i akademickiej, pozbawione cech protekcjonizmu naukowego, może pomóc w budowaniu silnej pozycji polskiej nauki.”

Ach te przymiotniki! Gdyby to PiS nadal się szarogęsił, uprawianie nauki byłoby zapewne „mętne i oszukańcze” a jej rozwój „ślimaczy”…

Tak formułowane postulaty należą do priorytetów działania naszego resortu. Obok szeregu procedur i reguł, mających za zadanie wyeliminowanie wszelkich przejawów nierzetelności i stronniczości, szczególnie ważne jest propagowanie w środowisku naukowym postaw bezwarunkowej uczciwości, sumienności i głębokiej odpowiedzialności za podejmowane działania. Jestem przekonana, że upowszechnianie i pielęgnowanie dobrych praktyk to nasze wspólne wyzwanie, które należy podjąć w walce z istniejącymi nieprawidłowościami.

Wstrętne PiSiory eliminowałyby co najwyżej „niektóre” przejawy nierzetelności, bowiem ich uczciwość była „relatywna”a  odpowiedzialność „powierzchowna”. IV RP nie walczyła z „istniejącymi” nieprawidłościami, bo koncentrowała się na „urojonych”, takich jak obecność niezlustrowanej profesury na wydziałach humanistycznych.

Pragnę z ogromną satysfakcją przedstawić Państwu dokument będący ważnym głosem w niełatwej, ale koniecznej debacie dotyczącej rzetelności naukowej. Prezentowane opracowanie to owoc wnikliwej pracy środowiska naukowców szczególnie zaangażowanych w propagowanie zasad etycznych. „Dobre praktyki w procedurach recenzyjnych w nauce" stanowią zbiór najważniejszych zaleceń odnoszących się do powinności zarówno podmiotów zamawiających i przyjmujących recenzje, jak i powinności samych recenzentów.”

Wybory za pasem, więc ciekawe jakiego języka podmioty ubiegające się o reelekcję będą używać wobec podmiotów głosujących. Bo raczej nie da się połączyć dosadności z kultem przymiotnika. Chyba, że naszym merytorycznie transparentnym i głęboko odpowiedzialnym biologom udałoby się sklonować marszałka Niesiołowskiego…