Dziki, brzydki, zapomniczony kraj… i dzielne gołębie

Słowem..., gdzie się nie ruszę przeżywam katusze. Idę do fryzjera – pomnik jakiś na mnie spoziera. Umawiam się z nieznanym osobnikiem – naturalnie pod Kopernika pomnikiem. Tym, co to mu Alek szwabską tablicę ściągał.  Nie wiedząc za czyją przyczyną stoi zwaliście ta kupa z kamienia, brzydzi, przestrasza, jeszcze z postumentu spadnie i na łeb jakiemuś turyście padnie. Granda w biały dzień.  Z tych wszystkich brzydactw najbardziej mi odpowiada status pomnika Prusa. Przynajmniej się do czegoś przydaje… gołębiom.... Ekologia bowiem mnie wzrusza, a nie  zapyziały pomnik Prusa...

o czym też

W. Młynarski w balladce „Po Krakowskim w noc majową"

Po Krakowskim w noc majową szedłem kiedyś moi mili,
i mniej więcej przy Karowej usłyszałem, jak ktoś kwili:

Siedli na mnie całą zgrają, i tokują i gruchają:
“Dość tej złości, dość bierności, dość milczenia!
Wiemy jakie są realia, z jakich kart się składa talia
i nawiązać pora nić porozumienia”

Zarzucają mi negację i wewnętrzną emigrację,
z coraz cięższej artylerii do mnie walą,
siedzą na mnie i do ucha tłum zajadły wciąż mi grucha:
“Nawiąż dialog, nawiąż dialog, nawiąż dialog!”

A mnie, wyznam państwu szczerze, do dialogu chęć nie bierze,
Patrzę tępo w wyszczerbiony bruk ulicy
Czując wśród gruchania tego coś lepkiego i wstrętnego,
co bez przerwy ścieka mi po potylicy

Ciecz to wstrętna, biała rzadka -
- i tu wreszczie by balladka
ujawniła są dramaturgiczną głębię:

Wyznać bierze mnie pokusa, że to kwilił pomnik Prusa,
Dialog zaś proponowały mu gołębie…

Już balladkę kończyć pora, jeszcze tylko skromny morał
jej przyczepię, jak do psiego chwosta rzep;
By nie zgorszyć pań prześlicznych, ujmę rzecz eufemistycznie:
Trudny dialog z kimś, kto wciąż ci sra na łeb.”

Cyt. za http://kolumber.pl/photos/show/golist:100393/page:50