Gorzkie żale niemieckiego korespondenta

  Thomas Urban, korespondent "Sueddeutsche Zeitung" w Warszawie i Kijowie opublikował w ostatnim numerze "Forum" /nr 29 (19-25.07.2010)/  artykuł p.t. "Sądy o przesądach".  Został on napisany specjalnie dla "Forum" i zaczyna się od stwierdzenia, że "Napięcia na linii Warszawa - Berlin sięgają znacznie głębiej, niż tylko historia rządów Jarosława Kaczyńskiego i w zasadniczej mierze są zawinione przez niedojrzałość polskiej klasy politycznej i mediów."

  Już powyższy podtytuł wyraźnie pokazuje, jaki jest ogólny ton tej publikacji.  Jest to jedno wielkie narzekanie na to, iż, zdaniem autora, polska prasa, media i niektórzy politycy ukazują Niemcy i Niemców w fałszywy i krzywdzący sposób.  Thomas Urban zaprzecza twierdzeniom,  że to Jarosław i Lech Kaczyńscy byli główną przyczyną pogorszenia się w ostatnich latach stosunków polsko-niemieckich.  Uważa on, że pierwsze tarcia pojawiły się już w 1998 roku, gdy Bundestag przegłosował włączenie organizacji niemieckich wypędzonych do polsko-niemieckiego dialogu.  Winę za to widzi jednak nie po stronie niemieckich deputowanych, ale Warszawy, która jakoby źle zrozumiała "pojednawcze w zamyśle przesłanie".

  No cóż, wygląda to na typowe "odwracanie kota ogonem".  Autor stwierdza następnie, że prawdziwe różnice pojawiły się, gdy w Polsce rządziła SLD, a w Niemczech SPD i dotyczyły one gazociągu na dnie Bałtyku i przyjaźni między Schroederem, a Putinem.  Urban prześlizguje się jednak nad tymi kwestiami poświecając wiele uwagi sprawie  Centrum Dokumentacji Wypędzeń, Eryce Steinbach i nieuzasadnionym /jego zdaniem/ zarzutom polskich mediów, że Niemcy fałszują historię II wojny światowej.  Szczególne jego oburzenie wzbudził fakt, że w lutym 2009 Władysław Bartoszewski domagal sie od Angeli Merkel, aby Erika Steinbach nie zasiadała w Radzie Powierniczej Centrum przeciw wypędzeniom /ostatecznie wycofała się ona z tej Rady/.  Oskarżyl także polskie media o oczernianie Eriki Steinbach.

  Używa też dość dziwnych argumentow, na przykład podkreśla że w niemieckich publikacjach prasowych w latach 2004-2009 tylko sześć razy mówiono o "polskich obozach koncentracyjnych".  Udaje więc, że nie rozumie tego, iż KAŻDY taki przypadek MUSI wywołać protesty strony polskiej.  To samo dotyczy utrudniania dzieciom z rozwiedzionych polsko-niemieckich rodzin porozumiewania się po polsku.  Thomas Urban stara się przekonać czytelników, że takich przypadków jest bardzo mało, podczas, gdy w rzeczywistości chodzi o to, by nie zdarzały się one wcale.  Dziwi się też on, że temat ten wciąż powraca w polskich mediach.  Twierdzi także, iż nie informują one rzetelnie o problemie roszczeń Niemców do nieruchomości na Ziemiach Odzyskanych.

  Autor artykułu uważa, że najlepszym lekarstwem na to, co budzi jego sprzeciw, jest wysłanie do Warszawy najwyższej klasy dyplomatów, którzy dobrze znają język polski /kogo, na miłość boską, przysyłali oni nam do tej pory?/.  Kończy swój tekst zdaniem: "Dobry, obyty medialnie ambasador móglby zapobiec także temu, by wydumane sprawy wywoływały emocje polityczne."

  Ciekawe jest to, że artykuł ten ukazał się właśnie teraz.  Być może jest to zwiazane z 600-leciem bitwy pod Grunwaldem.  Niewykluczone jednak, że Niemcy mają już dość ustawicznego wypominania im różnych przewin i czują się dostatecznie mocni, by się temu przeciwstawiać.