Kto pamięta Michała Falzmanna (Moni)

W niedzielę, 18 lipca minęła 19 rocznica śmierci Michała Tadeusza Falzmanna. Salon i czwarta władza oczywiście nie zauważyły tego faktu, bynajmniej nie z powodu tego, że rocznica nie jest okrągła. Pamięć o Michale Falzmannie jest bowiem dla salonu mocno niewygodna. Znacznie lepsza byłaby zbiorowa amnezja. Lepsza ,bo pamięć o Falzmannie to pamięć o największej aferze początków III Rzeczypospolitej- o aferze FOZZ, o której salon wolałby zapomnieć, a przede wszystkim chciałby, żebyśmy my zapomnieli.

Przypomnę najważniejsze fakty:

16 lipca 1991 roku Michał Falzmann skierował do Dyrektora Oddziału Okręgowego NBP pismo żądające na podstawie przyznanych mu jako inspektorowi NIK uprawnień  ujawnienia mu wszelkich danych o operacjach finansowych dotyczących funduszów zgromadzonych na rachunku FOZZ. O podejrzeniu zaistnienia gigantycznych nadużyć Falzmann próbował informować również polityków oraz opinię publiczną. Tego samego dnia inspektor Falzmann otrzymał informację o odsunięciu go od czynności związanych z pracą Zespołu Analiz Systemowych NIK przez prezesa NBP Waleriana Pańkę. Dwa dni później Michał Falzmann już nie żył. Oficjalną przyczyną śmierci był zawał serca. Osierocił pięcioro dzieci.

Kilka miesiący później, tuż przed zapowiedzianym terminem ogłoszenia wyników pracy NIK w sprawie FOZZ, w wypadku samochodowym zginął prezes NIK Walerian Pańko. Kierowca, który przeżył wypadek zmarł kilka miesięcy później. Przypadkiem śmierć spotkała również policjantów, którzy pierwsi przybyli na miejsce wypadku. Nie muszę dodawać, że w domu Pańki nie znaleziono żadnych dokumentów dotyczących FOZZ.

W zaszłym roku Jerzy Przystawa napisał o Falzmannie:

„Przełożeni nie docenili odwagi, determinacji i sprawności Michała Falzmanna. Mając w ręku upoważnienie Prezydenta Państwa i Prezesa NIK, szedł jak burza przez ciche i wypełnione kulturą gabinety prezesów banków, dyrektorów departamentów, ministrów, a nawet premierów. Nie dawał się zastraszyć, ani wyprowadzić w pole. Za to na biurkach jego szefów nieustannie dzwoniły telefony. Jak wyznał w wywiadzie prasowym po jego śmierci Anatol Lawina: „liczba skarg na Michała Falzmanna przekraczała ludzkie wyobrażenie!”. Kiedy na tych biurkach rosła liczba notatek służbowych Falzmanna i wyłaniać się zaczął prawdziwy obraz – na wszelkie sposoby starali się go powstrzymać!

On sam nie miał wątpliwości ani za co się wziął, ani co go czeka. W swoim notatniku zapisał: „Dalsza praca to ogromne, śmiertelne niebezpieczeństwo. Szans na sukces nie widzę żadnych”. Z tą świadomością zdecydował się walczyć do końca.”

Nawet, jeżeli Michał Falzmann rzeczywiście zmarł na zawał serca to nie stało się to dlatego, że nie dbał o zdrowie. Został zaszczuty, zastraszony i udręczony. Moralnie odpowiedzialni za tę śmierć są ci, których święty spokój i brudne interesy ośmielił się naruszyć. Których chciał wskazać palcem jako złodziei ograbiających Państwo Polskie. I niestety chodzą oni sobie spokojnie po ulicach, żyją za ukradzione pieniądze i śmieją się w twarz tym, którzy jeszcze pamiętają. Śmieją się, bo aferze FOZZ zręcznie ukręcono łeb. Na szczęście jest jeszcze wyższa Sprawiedliwość. Prędzej czy później się przekonają.

Czesław Miłosz przypominał, że poeta pamięta krzywdzicieli i złoczyńców. Na szczęście nie tylko poeta. Również historycy i mnóstwo uczciwych ludzi. Panie Michale, nie zapomnimy, odpoczywaj w spokoju, niech Bóg wynagrodzi Ci Twoją prawość, uczciwość i odwagę.

Tekst pochodzi z www.wandea.info