Czy pytania, na które brakuje odpowiedzi, to polityka?

Jeszcze
niedawno, wkrótce po smoleńskiej tragedii, większość komentatorów była
zgodna, że polityka po niej będzie inna, że musimy podjąć pogłębioną
refleksję nad stanem państwa i społeczeństwa. Dziś coraz częściej
słyszymy, że komentowanie tej tragedii czy pytanie o jej przyczyny
stanowi jej upolitycznienie. Problem jednak w tym, że o przyczynach
śmierci 96 wybitnych Polaków z Prezydentem RP na czele wiemy nadal
bardzo mało. Czy pytania, na które brakuje nadal odpowiedzi, to
polityka? Jeśli troska o państwo to polityka, to nie bójmy się tego
słowa. Mimo że trwa kampania prezydencka, pytania te stawiają sobie
bowiem wszyscy, którym bliska jest Polska, jej bezpieczeństwo i
powodzenie. Im dłużej czekamy na odpowiedzi, tym pytania te będą
stawiane bardziej natarczywie. Trudno uniknąć podstawowego pytania: jak
mogło w ogóle dojść do tragicznej katastrofy? Jakie były jej przyczyny?
Czy można z czystym sumieniem zrzucać winę za nią na stosunkowo młodych
pilotów, podczas gdy wiadomo, że szwankował cały system szkolenia, że
tragedia Tu-154 była kolejną katastrofą w polskim lotnictwie wojskowym,
a między rządem i Pałacem Prezydenckim dochodziło nieustannie do
konfliktów o organizowanie podróży prezydenta Lecha Kaczyńskiego? Czy
jest możliwe, by samolot, spadając ze stosunkowo niewielkiej wysokości,
doznał tak straszliwych zniszczeń? Dlaczego w początkowej fazie
śledztwa podawano mylną godzinę katastrofy, odbiegającą od prawdziwej o
15 minut?



Dlaczego rząd RP przyjął od razu konwencję chicagowską o lotach
cywilnych za jedyną podstawę prawną rozmów z Rosjanami w sprawie
powołania komisji śledczej? Dlaczego nie pamiętano o polsko-rosyjskiej
umowie z 1993 r., którą przypomniała dopiero „Rzeczpospolita”, a która
reguluje wypadki samolotów wojskowych, takich jak feralny Tu-154? Czy
jedyną alternatywą tych zaniechań było „zimnowojenne”, jak stwierdził
premier Donald Tusk, postawienie sprawy wobec Rosjan? Dlaczego minister
obrony stwierdził, że nie wie, co mogliby do śledztwa wnieść
Amerykanie, skoro potem przedstawiciele obu komisji śledczych – i
rosyjskiej, i polskiej – skonsultowali się z nimi? Dlaczego za wszelką
cenę nie starano się zabezpieczyć dokumentów i nośników informacji,
znajdujących się na pokładzie prezydenckiego samolotu, stanowiącego
przecież część terytorium Polski, państwa członkowskiego NATO? Jak
widzą to nasi sojusznicy z NATO? Czy nie skompromitowało to naszego
państwa w ich oczach? Dlaczego Rosjanie nie zabezpieczyli miejsca
katastrofy, co doprowadziło to niebywałej sytuacji, w której postronne
osoby zbierają na jej miejscu przedmioty ważne dla prowadzonego
śledztwa? Dlaczego rząd RP dowiedział się o tym od przypadkowych
polskich pielgrzymów do Smoleńska po tym, jak pani minister zdrowia
zapewniała, że przeczesano już dokładnie cały teren? Dlaczego
interwencje polskie w tej sprawie są nadal nieskuteczne? Dlaczego
mówiono nam, że lada chwila otrzymamy od Rosjan czarne skrzynki,
będące, tak jak samolot, własnością Polski, a teraz termin ich oddania
oddala się w niejasną przyszłość? Czy prawdą jest, że przekazaliśmy
Rosjanom także trzecią skrzynkę, tę, której nie potrafili odczytać?



Kto ma odpowiedzieć na te wszystkie pytania? Czy tylko Rosjanie?
Rosjanie natomiast nie będą na pewno odpowiadać na pytania, które sami
musimy sobie postawić. Dlaczego, jeśli katastrofa i żałoba po ofiarach
mogła wywołać poważną debatę o kondycji naszego państwa, mówi się nam
teraz, że nie wolno wykorzystywać tragedii do celów „politycznych”?
Komu i dlaczego zależy na wyciszeniu narzucających się pytań? Czy
rzeczywiście wymaga tego dobro śledztwa? Dlaczego rząd RP nie zauważa,
że każdy dzień zwłoki w wyjaśnieniu tragedii prowokuje tylko
fantastyczne i rzeczywiście szkodliwe spekulacje? Dlaczego w czasie,
gdy wskazuje się, że pod wpływem narodowej tragedii możliwa jest
przemiana jakościowa w naszym życiu politycznym, zwolennicy przodującej
siły politycznej zaostrzają ton kampanii? Co chciał osiągnąć Andrzej
Wajda, mówiąc o „wojnie domowej”, która rzekomo toczy polskie
społeczeństwo? Jak zdefiniowałby strony owej „wojny domowej”? Czy
rzeczywiście kampania wyborcza musi pogłębić przepaść między
zwolennikami walczących stron? Czy ten, kto wykaże się większą
odpowiedzialnością, ma szanse wygrać?

http://goscniedzielny.wiara.pl/index.php?grupa=6&art=1274278412&dzi=1104...

a wątpliwości jeszcze więcej.
po wczorajszym "występie" B.Klicha w programie "Teraz My", czyli "Gruby i Chudszy show" nie mam już wątpliwości, że Klich odgrywa farsę, a porównując jego reakcję po pierwszym pobycie w Moskwie(pierwsze autentyczne reakcje) z tym co robi obecnie i jak się zachowuje, jestem przekonany, że dostał "propozycję nie do odrzucenia" i musi tańczyć jak mu zagrają w Moskwie.

A tu komentarz z sieci na temat fragmentu tej farsy odgrywanej przez "ruskich szachistów" i między innymi B.Klicha:

"Aha, jeszcze tak sobie teraz pomyslalem, te szczatki tupolewa dalej leza poukladane w ksztalt samolotu na plycie lotniska? Przykryli je chociaz jakas plandeka, czy tak sobie mokna? Ech, nie wiem na ile wiarygodnym zrodlem sa filmy dokumentalne o katastrofach, ale przyjeta praktyka jest zebranie szczatkow w jakiejs hali i drobiazgowe katalogowanie i badanie tychze (chocby na wypadek znalezienia resztek ‘obcej’ elektroniki). Chyba, ze robia to pod golym niebem? Do tego w nocy ;) Zal mi rosyjskich ekspertow i tych polskich prokuratorow nadzorujacych ogledziny tych tysiecy kawalkow czesci (bo przeciez wyzbierali z bagna wszystko... lol). Tyle miesiecy (bo przeciez to musi potrwac). Biedacy, jak nie wyrobia sie przed zima, to beda koczowac na plycie. A i zamarzniete szczatki moga byc jakby mniej przystepne...
Co za farsa :/

trawakk@vp.pl, 2010-05-25 23:02