Bracia Kaczyńscy w dobrej formie… (vantomas-galicja 1)

Wywiad z prezydentem L. Kaczyńskim i Prezesem PIS Jarosławem, winni przeczytać wszyscy znawcy, uczeni w piśmie i inni salonowi zaganiacze postępu społecznego oraz światłości władztwa, obecnego premiera Donalda i jego mowy trawy. A jeszcze towarzystwo salonywch neopogan, znajdzie coś mało krzepiącego dla siebie, ale to dobrze bo byście się za dobrze czuli, a jak coś uwiera to się życie lepiej ceni…J Całość w świątecznym wydaniu tygodnika Wprost. Trzeba by iść do kiosku lub ….Linka nie podaję bo i tak was na wykupienie nie stać :)mentalnie …

 

 

 

 

JK: Sfery uprzywilejowane mogły dojść do wniosku, na przykład na podstawie sprawy doktora G., że immunitet dla nich się skończył. Niektórzy podjęli więc pewne kroki zabezpieczające – ludzie z samej góry, jeśli idzie o wielkość majątków, wyjechali za granice. Tak w razie czego, bo nie podejmowano wobec nich żadnych represyjnych działań. Nic się nie działo.

 

 

JK: Młodzi ludzie mówią dziś tak często, ale to obecnie jest więcej podsłuchów niż wtedy. To można sprawdzić.

 

 

JK: Kampania przeciw nam ma prawie 20-letnie dzieje. Kiedy jesienią 1989 r. zostałem naczelnym „Tygodnika Solidarność", padło pierwsze dostrzegalne zewnętrzne uderzenie.

(…)

 

 

LK: Chyba tak.

JK: Prezydent więcej wie, więcej widział, a poza tym jest pewnie jeszcze bardziej prospołeczny niż ja, ale obydwaj dostrzegamy choroby.

 

 

JK: Tu muszę się uderzyć w pierś. W 2007 r. nie byliśmy w stanie utrzymać władzy, ale wybory mogliśmy wygrać. I sytuacja byłaby lepsza dziś dla Polski i dla nas. Kto wie, czy koalicja PO-SLD-PSL już by nie runęła. Ale Platforma wyciągnęła wnioski z przegranej i bardzo się sprofesjonalizowała, m.in. miała pogłębione badania dotyczące społeczeństwa. My nie. To są specjalne badania, czteroetapowe, takie jakie się prowadzi dla agencji reklamowych. Trwają cały rok. My tego czasu nie mieliśmy. W czasie wyborów prowadziliśmy więc akcję wedle reguł z 2005 r., a Polska się zmieniła.

 

 

JK: Oni kampanię skierowali do społeczeństwa we wczesnej fazie zamożności, gdy rodzą się ambicje wejścia do klasy średniej: dobrego samochodu, zagranicznych wakacji. My odwoływaliśmy się do społeczeństwa z deficytem bezpieczeństwa.

JK: Można żałować decyzji, na które się miało jakiś wpływ. To pewnie zaszkodziło, ale w momencie, gdy się to stało, wybory były już przegrane.

 

(…)

LK: Przede wszystkim dusza profesora prawa pracy. Jestem zdecydowanym przeciwnikiem tylko podatku liniowego, ale obniżanie podatku, jeśli jest możliwe, to proszę bardzo.

JK: Jeśli komuś dziś należy dziękować, a należy, to Zycie Gilowskiej. To był jej pomysł i jej zasługa. Ja jej tylko broniłem przed frondą w partii. Obniżka podatków pomogła później utrzymać wysoką konsumpcję w kryzysie.

 

 

JK: Bo byliśmy i do dziś jesteśmy przekonani, że pakiet antykryzysowy byłby skuteczniejszy niż nicnierobienie i jazda na gapę, podczepianie się do akcji prowadzonych w Europie, szczególnie w Niemczech.

 

 

JK: Chcieliśmy wspierać zatrudnienie, półzatrudnienie. Wziąć pieniądze z kilku funduszy, np. Funduszu Pracy. Zwiększylibyśmy deficyt o 10 mld zł, czyli niewiele. Można by wtedy stworzyć realny pakiet antykryzysowy, który pomagałby nie tylko realnie, ale też – i to jest może ważniejsze – psychologicznie. Zakładaliśmy, że może być znacznie gorzej, niż było.

LK: Chciałbym nieskromnie przypomnieć, że w tym budynku [Pałacu Prezydenckim] odbyła się cała seria narad uspokajających, m.in. z bankowcami. Gdyby wtedy któryś z banków miał duże kłopoty, zaczęłaby działać zasada domina. A jeden z banków był blisko krachu.

 

 

JK: Dziś mamy fiskalizację kryzysu i to jest zjawisko ogólnoświatowe. Przy naszej recepcie byłoby to w Polsce mniej odczuwalne. Mimo że zwiększylibyśmy deficyt, to realnie byłby on mniejszy. Gdyby finansami rządziła Zyta Gilowska, bylibyśmy dziś w lepszej sytuacji. Ale to Rostowski, a nie Gilowska odbiera dziś międzynarodowe nagrody. JK: Ani Zyta Gilowska, ani Grażyna Gęsicka nie opowiadały o swoich sukcesach. Tylko Zbigniew Ziobro umiał i chciał o tym mówić i robił to znakomicie. Społeczeństwo to zauważyło. Jego wynik w wyborach europejskich jest tego dowodem.

 

 

JK: Na pewno trzeba nam osób, które są elokwentne i potrafią opowiadać o swoich sukcesach. A Ziobro ma przed sobą wielką przyszłość, jeśli będzie miał tylko trochę szczęścia, bo to jest zawsze potrzebne.

(…)

 

 

JK: Dziś zagrożone jest przede wszystkim nasze bezpieczeństwo i nasz status dużego, samodzielnego, tj. nieklienckiego państwa europejskiego. Państwa, które raz na zawsze wyszło z rosyjskiej strefy wpływów i nie przeszło do innej. Wobec Niemiec wrócił klientyzm, wobec Rosji prowadzona jest nierozumna gra, w której stawką jest rezygnacja z tego wszystkiego, co budowało nasze możliwości w polityce wschodniej, a więcej jeszcze – nasze bezpieczeństwo energetyczne (co dotyczy też Niemiec).

 

 

JK: Rząd piórem Sikorskiego wprost zapowiedział rezygnację z jakiejkolwiek aktywnej polityki południowo-wschodniej. Następnie wśród obelg ze strony Moskwy pozwalamy Putinowi wygłosić na Westerplatte przemówienie, w którym rysuje nową wizję Europy opartą na osi Moskwa-Berlin. W Berlinie będziemy mieli „widoczny znak", a cokolwiek by mówić, to jest podważanie moralnego sensu II wojny światowej, a więc pośrednio także jej skutków politycznych i terytorialnych.

 

 

JK: Analiza polskiej duszy przekracza nasze możliwości w tej rozmowie. Prawda jest taka, że Tusk zamienia Polskę w państwo klienckie. To bardzo poważnie obniża nasz status i nasze bezpieczeństwo.

 

 

JK: No, tak to wygląda. Polityka zagraniczna Tuska to dążenie do uzyskiwania efektów często zupełnie pozornych, ale łatwych do propagandowego sprzedania w kraju.

LK: W trakcie spotkania z byłymi ministrami spraw zagranicznych, którzy sprawowali ten urząd po 1989 r., jeden z nich, całkiem nie z mojej opcji, zadał pytanie, jaka jest właściwie polityka zagraniczna obecnego rządu. Muszę z przykrością powiedzieć, że chętnie bym to pytanie powtórzył.

 

 

JK: Sikorski prowadzi politykę, której celem jest Sikorski – i to nie jest moje zdanie, tylko cytat z wypowiedzi pewnego dyplomaty.

(…)

 

 

JK: Jadwiga Staniszkis to niezwykła uczona i osoba w najwyższym stopniu interesująca intelektualnie, ale zdarza się jej nazbyt szybkie wyciąganie wniosków. Traktatu jako ustalonej praktyki jeszcze nie ma, pierwsze doświadczenia nie są zachęcające. Na razie wygląda to tak, że dwa kraje o wszystkim decydują, trzeci też coś dostaje. Ktoś musi się zdecydować na postawienie spraw Polski i naszej części Europy. Nic nie zapowiada jednak, by obecny rząd to zaryzykował.

 

 

LK: W praktyce do likwidacji tej sytuacji mogłaby doprowadzić skoordynowana polityka naszej części Europy i innych państw, które mają trudności, w połączeniu z pozytywną tendencją w samej Komisji Europejskiej. Rzecz w tym, że osiągnięcie takiej koordynacji prowadzi przez wskazaną wyżej potrzebę zakwestionowania hegemonii, a i po tym jest mnóstwo trudności w relacjach między zagrożonymi drugą prędkością państwami Unii. W Europie potrzebny jest wielki ruch solidarności ekonomicznej i jednocześnie obrony wartości – z naczelną, jaką jest wolność w różnych jej wymiarach. Bo wolność jest dziś w Unii bardzo zagrożona. Chodzi też o równość, bo na przykład równouprawnienie katolików w Unii to dziś fikcja. Jeśli Polska ma jakąś misję, to starać się budować w Unii taki ruch.

 

Rozmawiali : Katarzyna Kozłowska, Stanisław Janecki, Miachał Krzymowski