Na marginesie pewnej fantazji.

Oddziaływanie Gazety Wyborczej na społeczeństwo jest kluczem do zrozumienia dzisiejszej Polski. Niesłychanie ważny to i obszerny temat. Właśnie pojawił się interesujący wpis: p.t. Gdyby nie było „Wyborczej” ( http://czteryprzyczyny.salon24.pl/145549,gdyby-nie-bylo-wyborczej). Parę uwag na gorąco . Zacznę od krytycznych. Drażni mnie gdy ktoś, chcąc wskazać negatywne zjawiska w dominującym nurcie, koniecznie przykleja łatę nurtowi przeciwstawnemu "dla równowagi". To ulubiona metoda GW równoważenia rzeczy, które równoważne nie są. Co więcej, określenie typu "grupa publicystów wykazujących chorobliwą nienawiść" to również ulubiona figura retoryczna GW, której celem jest WYKLUCZENIE! Podobnie z rzekomo "absurdalnym sloganem PiS-u, dzielącym Polskę na liberalną i solidarną". Ta kolejna metoda manipulacji uprawiana przez GW polega na przechodzeniu do porządku dziennego nad sprawą jakoby oczywistą, która bynajmniej oczywistą nie jest. Żeby nie być gołosłownym przytoczę tylko fragment analizy którą wczoraj zauważyłem na salonie24 (http://stanislawzaryn.salon24.pl/145321,grupa-ktora-zniweczyla-transform...): "Nikt jednak nie mówi o najgorszych skutkach działań Balcerowicza – wyprzedaży majątku i szalejącej prywatyzacji. Państwo straciło przez nią kontrolę nad wieloma ważnymi sektorami dla kraju. Jednak co gorsze przeniosła ona na grunt III RP nierówności w standardzie życia istniejące między opozycją a ośrodkiem władzy w PRLu. Na szaleńczej prywatyzacji mogli bowiem zyskać ci, którzy na początku lat 90. mieli pieniądze. A pieniądze mieli Ci, którzy w komunistycznej Polsce żyli w zgodzie z komunistyczną władzą, wspierali ją, a przynajmniej nie przeszkadzali. Na sprzedaży państwowej własności zyskali więc głównie PZPRowscy aparatczycy wszystkich szczebli. To oni mieli pieniądze, kontakty i możliwości wyłożenia kasy na zakup PGRu, państwowej firmy, czy wielkich spółek. Ludzie walczący o niepodległość kraju w Polsce ludowej byli niszczeni przez władze, wyrzucani z pracy, wsadzani do więzienia. Oni w początkach lat 90. nie mieli nic. Nic też nie mogli kupić, w żaden sposób wykorzystać urynkowienia gospodarki prowadzonego przez Balcerowicza. Plan Balcerowicza był więc prezentem dla ośrodka władzy z czasów reżimu komunistycznego. Dzięki niemu ludzie establishmentu mogli zdominować rodzącą się w Polsce gospodarkę wolnorynkową." Można zgadzać się lub nie, ale jedno nie ulega wątpliwości. Problem nie jest trywialny i raz na zawsze rozstrzygnięty. Jeśli GW uzna, że należy dać autorowi "odpór" to jestem przekonany, zastosuje właśnie wymienione metody manipulacji i jeszcze parę innych w razie potrzeby. Samo zainicjowanie tematu warte jest uznania zważywszy ryzyko wykluczenia, całkiem realne gdy przedstawiamy się z imienia i nazwiska będąc pracownikiem naukowym na wydziale filozofii UJ . Przejdźmy zatem do plusów. Największym jest podjęcie tematu. Bardzo trafne jest zwrócenie uwagi na "akuszerów i strażników nowego porządku". UZURPACJA jest istotą mentalności lewicowej. Myślenie: „oni nie są tak mądrzy jak my”, w związku z czym „nie wiedzą co dla nich dobre”. Kryje się za tym bądź niedojrzałość bądź, nazwijmy to, pewna sztywność umysłowa, ewentualnie kompleksy, jeśli lewicowość zostaje komuś po trzydziestce. Bronienie amoralności za pomocą moralności to również część mentalności lewicowej. Ludzie młodzi nie zdają sobie sprawy, że swój zwulgaryzowany świat budują z pojęć, które przejęli ze świata, który chcą zniszczyć. W rezultacie zamiast „nowego świata” powstaje świat zredukowany, często do poziomu karykaturalnej kreskówki. By widzieć, że kreskówka jest WEWNĘTRZNIE SPRZECZNA trzeba wyjść poza kreskówkę. Zdecydowanej większości z nas to udaje się z czasem. Oczywiście, owa karykaturalna kreskówka dobrze sprzedaje się... młodym. Niedojrzałość, ograniczoność, kompleksy to nie jedyne źródła lewicowości. Gdyby tak było, nie wyszłaby poza pryszcze. Najgroźniejsze to ŻĄDZA WŁADZY, żądza rządu dusz. Niedojrzałość sama prosi się, żeby ją zagospodarować. Co roku w Polsce wychyla się na świat pół miliona osiemnastolatków. Jest czym karmić się. Starzy wyjadacze - Michnik, Urban, Passent dostają świeże mięsko. Po tylu latach praktyki urabiają bezbłędnie. Proces powielany jest w dół. W każdym najmniejszym nawet środowisku znajdzie się „autorytet” który „rządzi” w sferze ideologii perorując tekstami GW. Dzieje się to bezszmerowo, tylko z rzadka słychać wołanie licealistek o zdjęcia krzyży. Dla pełnego obrazu wymieńmy jeszcze jedno źródło, które jednak nie jest specyficzne dla lewicowości. Potrzeba uzgodnienia z otoczeniem. Działa prosto i skutecznie. Gdy żyjemy latami w grupie n.p. zoologicznie antykościelnej tekstami tygodnika „Nie”, kabaretami Olgi Lipińskiej i innymi, podobnymi, wcześniej czy później przejmiemy jej stosunek do Kościoła. Niekiedy mniejszość, ale za to bardziej wyróżniająca się jest w stanie narzucić swoją narrację większości. Przedkładanie kalkulacji strat i zysków nad osądzanie działań i zdarzeń, oddzielenie polityki od moralności, wykluczenie jako metoda, czynienie z środka celu itp. to kolejne atrybuty lewicowości, które odnajdujemy w GW. Gdy w 1989 roku pojawiła się rysa w medialnej ścianie PRLu wszedł w nią Michnik ze swoją nie mniej lewicową jak później okazało się, niż otoczenie mentalnością. Publiczny przekaz nie uległ zróżnicowaniu niezbędnemu do poprawnego funkcjonowania demokracji. Gdyby kierowanie GW powierzono komukolwiek pozbawionemu paranoidalnych uprzedzeń do Polski i nie wychowanemu w środowisku stalinowskich oprawców historia z pewnością potoczyłaby się inaczej. Nie tylko dlatego, że Michnik uczynił z GW tubę obcej nam fetyszyzacji ideologii „postępu”, ale także dlatego, że poza „ideologią postępu” nic na rynku nie istniało.