Niemy krzyk (Paweł Kaleski)

 Zbliżająca się 70 rocznica wybuch II wojny światowej i jej obchody w międzynarodowym (choć nader skromnym), gronie na terenie Polski skłaniają do kilku refleksji na temat postrzegania tamtych dramatycznych dni, tak dla naszego kraju jak i dla całej Europy.

Nie jest dziś tajemnicą, iż postrzeganie tamtych wydarzeń w różnych krajach jest odmienne. Spowodowane to jest między innymi tym, że przebieg tego dramatu był często inny w różnych państwach. Doświadczenia społeczeństw choć wstrząsające nie są jednakowe. Nie powinno to jednak prowadzić do zniekształceń, czy też często świadomych zakłamań co do konkretnych okoliczności, czy też wydarzeń z okresu II wojny światowej. Polacy jako jedne z pierwszych ofiar hitlerowskiej napaści i polityki fizycznego unicestwiania poszczególnych narodowości winni być szczególnie wyczuleni na tego typu procesy. Zwłaszcza, że w ostatnich latach takie „pomyłki”, czy „niedopatrzenia” mają miejsce szczególnie często.

I tak w ostatnich dniach usłyszeliśmy o nowej interpretacji genezy II wojny światowej, jaką przedstawiła część rosyjskich badaczy. Otóż ich zdaniem Polska nie była pierwszą ofiarą Niemiec, ale sama swoją nieugiętą i butną postawą doprowadziła do wybuch konfliktu. Dowiadujemy się także, że Adolf Hitler nie jako prowadził pokojową politykę i roszczenia wysunięte wobec II Rzeczypospolitej, były w pełni uzasadnione i ówczesny rząd polski winien je spełnić bez szemrania. Jednak jak pokazały pierwsze miesiące 1939 roku to właśnie Polska zdaniem rosyjskich historyków prowadziła działania prowokacyjne i konfrontacyjne, co w efekcie doprowadziło nieuchronnie do skompania całej Europy we krwi.

Zapomina się przy okazji o pełnej zawartości paktu Ribbentrop – Mołotow. Był on faktycznie pokojowym porozumieniem między oboma mocarstwami, z tym, że nie wspomina się o tajnym protokole do tego porozumienia. A to właśnie owy protokół określił losy Europy Środkowo – Wschodniej, jak się później okazało na pół wieku. Dokonanie IV rozbioru Polski przez III Rzeszę i ZSRR, a także podział wpływów (a w zasadzie władzy), w tej części kontynentu jest historycznym i nie zaprzeczalnym faktem.

To ostatnie ogłoszenie rosyjskiej interpretacji roku 1939, powinno skłonić polskie władze i naukowców do podjęcia poważnych działań na rzecz przedstawiania historii w jej prawdziwym brzmieniu. Zwłaszcza, co do takich oczywistości jak odpowiedzialność za wybuch II wojny światowej. Oczywiście można to bagatelizować jak próbują to robić niektórzy i zakładać, że takie działania to tylko margines i generalnie to wszyscy mają świadomość tego jaki miały przebieg wydarzenia prowadzące do wybuch światowego konfliktu. Jednak nie sposób nie spostrzec, że owy margines zaczyna się niebezpiecznie poszerzać i występować nader często. Staje się to dodatkowo niepokojące jeśli władze państwowe takiego kraju nie reagują, bądź udają, że reagują.

Ostatnia rosyjska reinterpretacja historii doskonale wpisuje się w podobne wydarzenia, z którymi mamy do czynienia od ładnych kilku lat. A są to: polskie obozy koncentracyjne, współodpowiedzialność za holokaust, odpowiedzialność za powojenne przesiedlenia, czy wypędzenia, udawanie, że nie było zbrodni w Katyniu.

Nie jest tajemnicą, że z powodu różnych (a raczej zupełnie niesprzyjających), okoliczności Polska, która walczyła na wszystkich frontach wojny ostatecznie nie została doceniona i w powojennym porządkowaniu świata i delikatnie mówiąc została potraktowana po macoszemu i bez pytania o zdanie przez zwycięskie mocarstwa. Wszystko to jednak nie usprawiedliwia biernej postawy dziś, 70 lat od wybuchu tamtego dramatu i 20 lat po obaleniu komunizmu. Dziś kiedy możemy mówić wolnym, nieskrempowanym głosem nie możemy udawać, że pewnych zachowań nie widzimy i nie słyszymy.

Na pewno będzie to zadanie niezwykle trudne i skomplikowane. Szczególnie dlatego, że mamy ogromne problemy z uporządkowaniem historii na własnym podwórku. Nawet tej historii sprzed 20 lat. Jest to bezsprzecznie poważny problem i wada naszych elit, że toczą spory nawet o takie kwestie. Zapewne ułatwia to działania na arenie międzynarodowej, tym którzy dążą do oczerniania postawy Polski i jej działań w okresie wojennym.

Jednak 70 rocznica tych wydarzeń i skład gości (kanclerz Niemiec, premier Rosji), mogły by stać się punktem zwrotnym w tej kwestii. Znamienny będzie także brak pewnych ważnych osobistości (USA, Francja, Wielka Brytania), który także powinien nam dać wiele do myślenia.

Jest ogromna potrzeba zaktywizowania działań w tej materii. Inni za nas tego nie zrobią. Oni mają swoje ofiary i swoich bohaterów (często wątpliwych), i robią wiele, żeby było, o tym głośno. Jeśli nadal będziemy szeptali bądź siedzieli cicho w tych sprawach, to nas po prostu zakrzyczą. I co wtedy? Czy nie widzimy tego, gdzie byliśmy 70 i 20 lat temu, a gdzie jesteśmy dzisiaj kiedy świat mówi o tamtych historycznych wydarzeniach? Czy chcemy, aby za kilkanaście lat wszyscy mówili o murze berlińskim i Staufenbergu, jako symbolach walki z komunizmem i nazizmem? Na razie robimy wiele, żeby tak było.

http://p.kaleski.salon24.pl/121309,niemy-krzyk