To tu jest ten "rynsztok", Panie Redaktorze Lis! (Stef)

Jak do tego doszło? Otóż w drugiej części programu, po nieciekawym występie czwórki komentatorów niewiele mających do powiedzenia, do studia weszli szef Radia Zet pan Robert Kozyra i poseł Marek Suski. Mieli odnieść się do wypowiedzi Jarosława Kaczyńskiego, który przed kilkoma dniami oświadczył jednemu z reporterów Zet-ki, iż wstydziłby się pracować w tym radiu. Przyznam się, że kiedy na długo przed programem usłyszałem słowa prezesa PiS, to nie miałem wątpliwości, że dla mnie praca w tym medium nie byłaby powodem do chwały. Wciąż mi jeszcze bowiem brzmią w uszach obsceniczne, menelskie wygłupy pana red. Bryndala, który z panią artystką Jungowską nabijał się z prezydenta Kaczyńskiego. Było to aż tak obrzydliwe, że nie odważyłem się tego powtórzyć nawet w towarzystwie przyjaciół po kilku piwach.

Wcale się zatem nie zdziwiłem, kiedy red. Lis nie pozwolił posłowi Suskiemu na zacytowanie chociaż jednej próbki z rynsztoka, który spływa z anteny Radia Zet. Gdyby do tego dopuścił byłby to koniec jego kariery w mediach publicznych. Takie teksty są odbiorcy o normalnej wrażliwości estetycznej nie do przyjęcia. Po co w takim razie zaprosił Suskiego, zamiast - podobnie jak to miało miejsce w „Szkle kontaktowym” czy w programie Moniki Olejnik - pośmiać się z wypowiedzi Kaczyńskiego bez jakiegokolwiek merytorycznego komentarza. Czy nie liczył się z tym, że Marek Suski postawi go w niezręcznej sytuacji, próbując obscenicznymi cytatami z Zet-ki wykazać, że istotnie człowiek kulturalny powinien się wstydzić pracy w takim środowisku?

 Najprawdopodobniej tak było i doszło tu do wypadku przy pracy, aczkolwiek nie można wykluczyć, że intencją red. Lisa było udzielenie mi odpowiedzi na pytanie postawione po jego programie o rzekomym "rynsztoku" w Internecie, a wszczególności na forum "Co z tą Polską", gdzie wespól z Marylą, Frankiem, Prakaleinem,  Balzakiem, Poldkiem, Pisiorem, Olleo Mikim (Pozdrawia!) i wielu innych toczyliśmy ostre w treści acz wyważone w formie debaty polityczne. Można zarzucić mi naiwność, ale uważam, że mam prawo w to wierzyć – prawo niemniejsze niż moi polityczni adwersarze do wiary w cuda Tuska.