Niemiecki minister wraz z małżonką wylądował w Bydgoszczy, a
następnie samochodem pojechał do oddalonego o kilkanaście kilometrów
Chobielina. Tam, na schodach XIX-wiecznego dworku, gości powitał
Sikorski wraz z żoną Anne Applebaum i dwoma synami.

Sikorski wraz
żoną ugościł niemieckiego ministra wystawną kolacją. Oprowadził go
także po okolicy, pokazując piękne nadnoteckie krajobrazy. Atrakcją
wieczoru był koncert organowy na XIX-wiecznym instrumencie, stanowiącym
ozdobę salonu chobielińskiego dworu. Przy instrumencie zasiadł Michał
Wachowiak, organista bydgoskiej katedry i muzyk Filharmonii Pomorskiej w
Bydgoszczy. Wykonał on m.in. fugę i preludium D-dur Jana Sebastiana
Bacha, trzy tańce z Tabulatury Jana z Lublina, preludium Jana
Podbielskiego, a na koniec Concerto C-dur Bacha. W programie znalazła
się też prezentacja umiejętności organowych Sikorskiego.

http://galerie.money.pl/minister-spraw-zagranicznych-niemiec-z-wizyta-w-...

Polska polityka zagraniczna zmieniła się w ciągu minionych dwóch lat nie do poznania, ale jeszcze bardziej zmienił się sam Sikorski. Przejście z rządu PiS do PO, z początku uważane za akt koniunkturalizmu, okazało się symbolem głębszej zmiany: z wojującego antykomunisty w radykalnego pragmatyka, z przekonanego eurosceptyka w powściągliwego sympatyka Unii, z zagorzałego atlantysty w sceptycznego przyjaciela Ameryki, z rusożercy w człowieka szukającego dialogu z Rosją. Zmieniła się też retoryka Sikorskiego: polityk, który w 2006 r. zszokował Europę porównaniem gazociągu północnego do paktu Ribbentrop-Mołotow, rok temu zaskoczył stwierdzeniem, że nie należy zamykać Rosji drzwi do NATO. Czyżby w polityce była możliwa tak gruntowna przemiana?

Więcej pod adresem http://www.polityka.pl/kraj/analizy/1503828,1,prezydent-sikorski.read#ix...

Co skandalista Sikorski, będący ministrem SZ, chce przykryć atakiem na pamięć o PW 44 ?

Wielka ofensywa Sikorskiego - od Bydgoszczy przez Libię po Kaliningrad. Oddajemy wszystko, co jest do oddania.

W Berlinie spotkanie w formule tzw. trójkąta królewieckiego - Sikorski, Siergiej Ławrow i Guido Westerwelle

A po co ten caly polsko-niemiecki podrecznik? Nie mozna pozostac kazdy przy swoim?
Nie widzialem amerykansko-kanadyjskiego podrecznika historii. Kazdy pisze historie po swojemu kierujac sie dobrem swego kraju. Pewnie niebawem napisze tekst o tym jak roznie pisza w obu8 tych krajach o wojnioe 1812 r. W skrocie, Amerykanie napadli na Kanade myslac, ze bedzie to spacerek. Tym bardziej, ze zdecydowana wiekszosc dzisiejszej prowincji Ontario (tu toczyla sie wojna) byla zamieszkiwana przez Amerykanow, ktorzy sie przeprowadzili na polnoc. Zamysl sie nie udal, a nieliczna armia brytyjska wspierana Kanadyjczykami oraz Indianami osmieszyla armie amerykanska. Teraz, w rocznice rzad federalny lozy setki miliony dolarow na upamietnienie tamtych wydarzen.
Tymczasem Amerykanie maja amnezje i konsekwentnie sprowadzaja wojne do potyczek okretow na oceanie. Udalo im sie zatopic kilka okretow brytyjskich i uznali, ze wojne wygrali, bo przeciez cala flota brytyjska liczyla tysiace okretow.
I nikomu to nie przeszkadza. Kazda sroczka swoje piorka chwali (tak sie to mowi?).

czy to zły sen,czy jawa ?

o Powstaniu Warszawskim i Mordowaniu Ludności Cywilnej?
czy napiszą,że Rosja przyszła z pomocą Niemcom 17 września 1939 roku?
BO te prawdy przypomniał Polski Prezydent na Polskim Wybrzezu,tam gdzie polscy żołnierze
czwórkami szli do Nieba....i w bardzo krótkim czasie,ON i Towarzysząca MU Polska Elita,poleciała do Nieba,w liczbie wielokroć razy po cztery

No to odpowiadam Niemcom: takiego wała jak Polska cała!
Słyszeliście?
Prędzej już nie będzie komu na tej ziemi po niemiecku mówić.
I żaden Sikorski, choćby wam wpełzł bez wazeliny NIC na to nie poradzi.

te durnie zapomniały,ze oprócz ich Matrixu,jest na zewnątrz Normalny Świat
Normalny i prawdziwy
i ten paciorek kazdego małego Polaka
"Kto ty jesteś,polak mały
jaki znak Twój Orzeł Biały
czem TWA ziemia ,mą Ojczyzną
jak zdobyta ,krwia i blizną
czy Ją kochasz ,kocham szczerze
a w co wierzysz ,W BOGA WIERZĘ"

Miliony polskich Matek i Ojców uczyło swe dzieci tego paciorka/katechizmu Małego Polaka,Te ówczesne Dzieci,uczą GO dzisiaj swe Wnuki
i tak będzie zawsze...
aż do ostatniej kropli krwi
serd pozdrawiam :)

...Wzmocnienie potencjału gminnych bibliotek publicznych oraz ich przekształcenie w nowoczesne centra dostępu do wiedzy i ośrodki życia społecznego zakłada Wieloletni Program Rządowy KULTURA+, zainaugurowany niedawno, w lutym b.r. Jego budżet na lata 2011-2015 wynosi 516 mln zł, z czego na część "Biblioteka+. Infrastruktura bibliotek" wydanych zostanie 150 mln zł...
http://blogmedia24.pl/node/45699
***
Czym...? Jakimi POzycjami będą zapełnione biblioteki...?
Może wiele dotychczasowych, będących na stanie... okaże się być zbędnymi, niePOtrzebnymi, niezgodnymi z POlityką POjednania...?
Oto jest pytanie...

"dobrze pojętych zasad tzw etyki "?
nie mogli wejść oficjalnie do szkół,wejdą do Bibliotek....
serdecznie pozdrawiam :)

Niemcy chcą uczcić żołnierzy III Rzeszy? Kontrowersje wokół Dnia Weterana

Muzyka nazistów i niewygodne echo przeszłości. Tak
komentuje się ostatni pomysł Niemców, którzy chcą ostatecznie rozprawić
się z jednym z ostatnich powojennych tabu. Krótko mówiąc, chodzi o Dzień
Weterana. Plany jego wprowadzenia już w lutym ujawnił Thomas de
Maiziere, niemiecki minister obrony.

»

Niemieckie cierpienie po wojnie w reportażach Stiga Dagermana. "Polacy dopiero teraz są gotowi na tę książkę" [POCZYTALNI]

Wywracanie historii najnowszej do góry nogami odbywa się w Niemczech bez przerwy, małymi kroczkami

Kreowanie współczesnej polityki historycznej poprzez zamilczanie
niemieckich zbrodni odbywa się za Odrą „kulturalniej”. Pewnie po to, aby
upatrzone ofiary, czyli prawda historyczna i wszyscy, którzy chcą jej
strzec, nie spostrzegli się nawet, że coś jest nie tak.

Polska pod pręgierzem Niemców. Za antysemityzm

RAPORT "NIETOLERANCJA, UPRZEDZENIA I DYSKYMINACJA"

- Niemal 75 procent Polaków twierdzi, że Żydzi wykorzystują Holokaust. 63 procent jest przekonanych, że Izrael prowadzi...czytaj dalej »

Partia Piratów w Niemczech coraz bardziej kontrowersyjna

W szeregach niemieckiej Partii Piratów mnożą się rewizjonistyczne i
antysemickie wypowiedzi.Bodo Thiesen, działacz niemieckiej Partii Piratów obwinia Polskę o wybuch II wojny światowej. Mimo tego zachował legitymację partyjną.

Przedmiotem krytyki był między innymi wpis, jaki Thiesen - cytowany przez agencję dpa - zamieścił w 2008 roku w internecie: Jeżeli
Polska wypowiedziała Niemcom wojnę (a uczyniła to ogłaszając powszechną
mobilizację), to Niemcy miały wszelkie prawo do ataku.

Świnoujścia , Szczecina i części Bałtyku. Wydawało mi się, że to lekka przesada, jak już będzie brać to całe Prusy, aż po Królewiec.
Szczecin już jest w katastrofalnej sytuacji. Przyszedł czas na Świnoujście. Bałtykiem (łowiskami) też zarządza.
Jak to ujmą w tej historii? Czy będziemy wygnanymi , czy okupantami?

Świnoujska rada miasta apeluje do premiera o kontrolę w Morskiej Stoczni Remontowej. Zdaniem radnych, funkcjonowanie firmy, jednego z największych pracodawców w tym mieście stoi pod znakiem zapytania. W nadzwyczajnej sesji zwołanej w tej sprawie wzięli udział parlamentarzyści PiS i SLD. Świnoujska stocznia jest w jednej grupie kapitałowej ze szczecińską Gryfią i gdyńską Nautą. W efekcie wszystkie te spółki ze sobą konkurują, ponadto np. prezes MSR pracuje w szczecińskiej Gryfii i zasiada w radzie nadzorczej Nauty. Związkowcy rozpoczęli protest, o wytrwałość apelował poseł PiS Joachim Brudziński. – Nie ustępujcie ani na minutę, ten rząd boi się tylko i wyłącznie zorganizowanego protestu – mówił Brudziński.

Nie chcemy by powtórzyła się sytuacja Stoczni Szczecińskiej – mówił poseł SLD Grzegorz Napieralski. – Że władza zapewnia, że wszystko jest w porządku, a za chwilę będzie tragedia. Nie działamy na szkodę spółki – zapewniał Jacek Szafrański, prezes MSR. – Na każdym z członków zarządu ciąży odpowiedzialność materialna całym majątkiem. Prezes zapewnił też, że stocznia w porównaniu z innymi tego typu firmami jest w dobrej sytuacji – osiąga zyski i ma plany rozwoju.
źródło: Polskie Radio Szczecin

http://www.bibula.com/?p=55592

Nasze stosunki są obarczone takim balastem historycznym i można je łatwiej psuć, niż odbudować. Dlatego uważam, że Niemcy powinni pamiętać, kto i w jaki sposób wywołał drugą wojnę światową i że to, co potem nastąpiło było konsekwencją - mówi Tadeusz Mazowiecki w rozmowie z Różą Romaniec z Deutsche Welle. - A my musimy pamiętać, że przy wysiedlaniu Niemców działy się rzeczy niedobre i że ten ludzki ból trzeba zrozumieć - dodaje.

Przełamywanie historii jest tematem, który do dziś zajmuje Polaków i Niemców. W Niemczech Urząd ds. Akt Stasi powstał dekadę wcześniej, a jej pierwszy szef jest dzisiaj prezydentem. Jak wypada Pana zdaniem porównanie tego procesu w obydwu krajach?

- Nie zgadzałem się wtedy z panem Gauckiem, który wypowiadał się w sprawach Polski, ale nie chciałbym tego dziś komentować. Moim zdaniem pojęcie grubej kreski zostało sfałszowane dla celów politycznych. Nigdy nie mówiłem, że nie będzie rozrachunku z historią, ale polityka musi dawać perspektywę życia w demokracji wszystkim. Moją rolą było wprowadzenie demokracji bez odwetu. My w Polsce byliśmy pierwsi i jedyni. Sytuacja w NRD była inna i miała miejsce już rok po tym, jak my tego dokonaliśmy, o tym także trzeba pamiętać.

http://wiadomosci.onet.pl/raporty/deutsche-welle-w-onecie/mazowiecki-nie...

Prześladowanie Kościoła relacja świadka
Nasz Dziennik, 2012-04-22

Dyktatorski i rasistowski charakter socjalizmu nazistowskiego słusznie został opisany i utrwalony w powszechnej świadomości. Szczególnie dotyczy to prześladowań Żydów, jednego z najczarniejszych aktów XX wieku, o których wie się wszystko lub prawie wszystko. Kto jednak potrafi odpowiedzieć na pytanie, dlaczego wiemy dużo mniej na temat hitlerowskich prześladowań Kościoła katolickiego?

Jedną z najobszerniejszych dokumentacji tych prześladowań jest potężne dzieło niemieckiego jezuity o. Waltera Mariaux "Chrześcijaństwo w Trzeciej Rzeszy", napisane w 1940 roku pod pseudonimem "Testis Fidelis". Pierwsze wydanie tej książki ukazało się po angielsku w Londynie, w wydawnictwie Burns & Oates. Na 792 stronach zgromadzono mrożące krew w żyłach dokumenty, które obrazują skalę prześladowań Kościoła porównywalną jedynie z tymi, których dopuszczały się reżimy komunistyczne.

"Groźna machina propagandy socjalizmu nazistowskiego - podkreśla ojciec Mariaux - chciałaby nam wmówić, że Trzecia Rzesza nie dopuszczała się prześladowań wobec Kościoła. Jest zatem konieczne dowiedzenie prawdziwego charakteru, a także prawdziwych celów polityki nazistów wobec Kościoła. Można to uczynić poprzez jasną i kompleksową prezentację faktów".

Wyeliminowanie wierzeń chrześcijańskich

W pierwszej części książki przytoczono dokumenty Kościoła - od encykliki "Mit brennender Sorge" (1937) poprzez przemówienia papieskie, listy pasterskie księży biskupów niemieckich, po liczne indywidualne deklaracje hierarchów. Dokumenty te pokazują, w jaki sposób Kościół przeciwstawiał się narodowemu socjalizmowi. Był to sprzeciw zarówno głęboki, jak i konsekwentny. Należy pamiętać, że w tym samym czasie komuniści szli ramię w ramię z Hitlerem, na mocy paktu Ribbentrop-Mołotow.

Warto tu przytoczyć przykład rzymskiego Collegium Germanicum z 1937 roku, kiedy to Ojciec Święty nazwał po imieniu "fanatyczną i wściekłą walkę, jaką Niemcy wypowiedziały Kościołowi Chrystusowemu (...), będącą niczym innym jak regularnym prześladowaniem". Wilhelm Berning, biskup Osnabrźck, mówił z kolei w 1935 roku o "walce prowadzącej aż do eksterminacji wierzeń chrześcijańskich mającej na celu wyrwanie ich z dusz młodych ludzi, a następnie zastąpienie ich nową religią germańską".

W działaniu na rzecz uświadamiania społeczeństwu skali tego prześladowania wybija się szczególnie dwóch hierarchów: hrabia Konrad von Preysing, biskup Berlina, oraz hrabia Clemens von Galen, biskup Mźnster, beatyfikowany przez Papieża Benedykta XVI.

Walka z Kościołem

Z iście niemiecką precyzją, w oparciu o bogatą dokumentację, o. Mariaux poświęca drugą część swojej książki "stanowisku wobec Kościoła przyjmowanemu przez władze". Przywołajmy kilka przykładów.

Mimo istnienia podpisanego w 1934 roku konkordatu gestapo zajęło prawie wszystkie stanowiska kościelne w Niemczech, kradnąc dokumenty i prześladując księży. Niektórzy z nich zostali wywiezieni ze swoich parafii, często z błahych powodów. Spotkało to na przykład biskupa Rothenburga Johannesa Sprolla, który został wyrzucony z diecezji za to, że "był jedynym obywatelem regionu, który nie głosował w ostatnich wyborach".

Działalność wielu klasztorów została uniemożliwiona, a ich dobra - skonfiskowane. Stare opactwa, takie jak Göttweig, Admont, St. Lamprecht czy Engelzell, zostały zsekularyzowane, a zamieszkujący je mnisi - wygnani. Liczne seminaria zamknięto i poddano pod jurysdykcję państwową. Ten sam los spotkał także katolickie szpitale - zostały one odebrane Kościołowi i włączone do państwowego systemu opieki zdrowotnej. Represjom tym towarzyszyła jadowita kampania propagandowa nazywająca osoby konsekrowane skłonnymi do rozpusty darmozjadami, sojusznikami Żydów, spekulantami walutowymi i tak dalej.

W 1934 roku wprowadzono prawo zabraniające Kościołowi prowadzenia jakichkolwiek publicznych zbiórek pieniędzy. W 1937 roku zakazano mu także otrzymywania dotacji. Zakaz ten dotyczył także tradycyjnej bożonarodzeniowej zbiórki pieniędzy na potrzeby biednych. Wiele parafii zostało ukaranych za złamanie tego zakazu. Zakony żebracze, takie jak franciszkanie, doprowadzono do stanu nędzy.

Po opublikowaniu encykliki "Mit brennender Sorge", w której Pius XI potępił nazizm, reżim zamknął drukarnie, które wydrukowały ten dokument, jak również periodyki, które go opublikowały. Z czasem zakazano publikowania jakichkolwiek dokumentów kościelnych - chyba że poddano je wcześniej cenzurze. Na mocy "prawa dziennikarskiego" (Schriftleitergesetz) z 1934 roku, które uzupełniono w 1935 roku dekretem Biura Prasowego Rzeszy, prasa katolicka została praktycznie "zakneblowana" i poddana kontroli reżimu. Zlikwidowano setki katolickich tytułów prasowych. Najmocniejszym ciosem była likwidacja w 1939 roku wszystkich magazynów młodzieżowych. Nazionalzeitung orzekł: "Nie ma już prasy katolickiej!".

Katechizm został uznany za "nieprzydatny jako tekst służący do kształcenia religijnego" i przekształcony w taki sposób, aby "oczyścić go z idei antypaństwowych". Wszystkie "nieoczyszczone" egzemplarze były przechwytywane i niszczone. Reżim nazistowski konfiskował także rozmaite dzieła z dziedziny apologetyki. Najjaskrawszym przykładem jest tutaj sprawa książki Konrada Algermissena "Chrześcijaństwo i germańskość", gdzie została wyrażona wprost polemika z rasistowskimi tezami Alfreda Rosenberga, ideologa reżimu. Biblioteki katolickie przeszły z kolei przez sito kontroli mającej na celu upewnienie się, że ich zasoby spełniają wymogi poprawności politycznej. Skonfiskowano wiele książek uznanych za "antypaństwowe".

Zniszczenie stowarzyszeń i szkół katolickich

"Idee [Alfreda] Rosenberga to właściwa droga dla niemieckiej młodzieży". Tymi słowami, wypowiedzianymi w Berlinie w 1934 roku, Baldur von Shirach, szef Hitlerjugend, podkreślił determinację Rzeszy do edukowania młodzieży według zasad narodowego socjalizmu, z wykluczeniem każdego innego wpływu - przede wszystkim promieniowania chrześcijaństwa.

Rezultaty takiej polityki kilka lat później stały się aż nazbyt oczywiste. Ojciec Mariaux wskazuje: "W chwili, kiedy piszę te słowa, to jest latem 1939 roku, nie istnieje w Niemczech właściwie ani jedna szkoła katolicka, ani żadna młodzieżowa organizacja katolicka. Te dwa instrumenty, które pozwalały Kościołowi na wychowywanie młodzieży, zostały wciągnięte w tryby państwowej machiny narodowego socjalizmu i służą obecnie jej celowi: dechrystianizacji narodu niemieckiego".

Ostrzegając, że "Fźhrer wydał rozkaz rozwiązania wszystkich stowarzyszeń niepodlegających Hitlerjugend", von Shirach groził w 1935 roku: "Zobaczymy, czy stowarzyszenia katolickie podporządkują się nakazowi porzucenia swoich zgubnych praktyk. Jeżeli tak się nie stanie, będziemy zmuszeni użyć siły". Komunikat podpisany przez Rudolfa Hessa i odczytywany we wszystkich szkołach głosił, że uczniowie muszą zapisać się do Jungvolk (jeśli mają od 10 do 14 lat) bądź do Hitlerjugend (jeśli mieszczą się w przedziale wiekowym od 14 do 18 lat). Dziewczynki miały natomiast wstąpić do BDM (Bund Deutscher Mädchen) [Liga Dziewcząt niemieckich]. Według Hessa, jeśli ktokolwiek nie podporządkowałby się tym przepisom, zostałby uznany za "wroga państwa narodowo-socjalistycznego". Przynależność do jakiegokolwiek stowarzyszenia katolickiego była postrzegana jako przeszkoda w nazistowskim wychowaniu.

Bezlitosna kampania wymierzona w organizacje katolickie, precyzyjnie udokumentowana przez o. Mariaux, osiąga swój punkt kulminacyjny w 1939 roku, kiedy to dochodzi do ich rozwiązania. Identyczny los spotyka także szkoły katolickie. Krok po kroku dochodzimy do 1 kwietnia 1940 roku, kiedy to na podstawie dekretu Hitlera zostają definitywnie zamknięte wszystkie prywatne szkoły katolickie.

Kościół musi zniknąć

7 lipca 1935 roku minister spraw wewnętrznych III Rzeszy Wilhelm Frick głosił, że celem reżimu narodowo-socjalistycznego jest "pokonanie każdej formy obecności religii w życiu publicznym. (...) Kościół musi zniknąć z życia publicznego". Ten cel realizowano etapami. Naziści najpierw zlikwidowali związane ze świętami religijnymi dni wolne od pracy, a następnie zabronili uprawiania jakiegokolwiek kultu religijnego poza murami kościołów. Kolejnym krokiem stało się wydanie zakazu transmisji przez radio jakichkolwiek treści religijnych, w końcu zabroniono nawet pielgrzymowania do sanktuariów i wszystkich innych form publicznego wyznawania wiary.

Wprowadzenie tych zakazów, ironizuje o. Mariaux, było o tyle ciekawe, że publiczne wyznawanie wiary w sposób oczywisty stanowiło część "niemieckich tradycji", które naziści - jak deklarowali - pragnęli pielęgnować: "Cóż może być silniej związane z duchem narodu niż święta i uroczystości religijne, które od wieków ożywiają tak charakterystyczne elementy kultury jak tradycyjne pieśni, potrawy, efektowne stroje czy ludowe zabawy?".

We wrześniu 1939 roku wszedł w życie dekret, który wprost zabraniał odprawiania rekolekcji.

Z antykatolicką polityką rządu łączyła się także kampania zniesławiająca osoby wierzące, uprawiana przez reżimowe gazety, takie jak "Das schwarze Korps" (organ SS), "Der S.A. Mann" (organ SA) i "Völkischer Beobachter" (organ NSDAP, czyli partii nazistowskiej). W wytworzonym w ten sposób klimacie podwyższonego napięcia społecznego dochodziło do aktów wandalizmu. Sprawowanie kultu religijnego było często przerywane przez bojówki, które wbiegały do kościołów, miotając bluźnierstwa. Obiekty religijne często atakowały hordy nazistów krzyczących "Śmierć klerowi!", "Won, psy!" czy "Księża do Dachau!".

"Jeśli Niemcy mają żyć, musi zniknąć Krzyż!"

Człowiek, wskazuje o. Mariaux, nie potrafi żyć bez strawy duchowej. Jeśli wyrwie się go ze sfery oddziaływania religii chrześcijańskiej, jej miejsce zajmie neopogaństwo narodowego socjalizmu. Ostatnia część książki została poświęcona opisowi, podobnie jak poprzednie sporządzonego na bazie oryginalnych dokumentów, nowej religii nazistowskiej. Dla przykładu - oto wyimek z neopogańskiego periodyku "Der Durchbruch": "Chrześcijaństwo i naród niemiecki stanowią dwie nieprzystawalne rzeczywistości, dwie przeciwstawne kulturowo tendencje. (...) Woda przyniesiona z Jordanu, którą nawodniono niemiecką ziemię, sprawiła, że ziemia ta zaczęła wydawać trujące rośliny. Należy je teraz usunąć, aby móc tę ziemię uzdrowić. (...) Jako ludzie Północy przeciwstawiamy się semickim wpływom, które mieszają z błotem naszą godność. (...) Jeśli Niemcy mają żyć, musi zniknąć Krzyż. (...) Koniec obecności Kościoła w Rzeszy jest tylko kwestią czasu. (...) Fźhrer przekazał nam, że w naszych żyłach płynie świecka krew. (...) Nie potrzebujemy religii ani Kościoła. Jesteście dla nas wszystkim, o wieczne Niemcy!".

Z tą nową religią szła w parze nowa moralność, scharakteryzowana na łamach "Schwarze Korps" z 6 maja 1937 roku. Odrzuciwszy religię objawioną jako źródło praw moralnych, narodowy socjalizm zaczął szukać jej w "przejawach żywotności ludu niemieckiego". "W ludzie niemieckim - pisał organ SS - istnieje niezmierzony potencjał". Należy zatem "uwolnić cudowny i nieodkryty do tej pory skarb" tego potencjału, tej witalności, poprzez praktyki sprzyjające wzrastaniu tego ludu. Ta ideologia dała początek panseksualizmowi, który przejawiał się w praktykowaniu nudyzmu, prowadzeniu mniej lub bardziej wyzwolonego życia seksualnego, łatwości rozwodów etc. Hasła kluczowe dla tego nowego porządku to: "Dobre jest wszystko to, co silne i piękne", czy też: "Każde zdrowe macierzyństwo jest dobre".

Efektem pójścia drogą prowadzącą od jednej aberracji do drugiej stało się powołanie centrów macierzyństwa prowadzonych przez organizację Lebensborn (źródło życia), w których dziewczęta należące do uprzywilejowanej rasy aryjskiej mogły poddać się zapłodnieniu przez młodych bojowników z SS, oddając następnie dzieci z tych sztucznie nawiązanych związków na wychowanie wykwalifikowanemu personelowi.

Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę... Jak pisze ten sam "Schwarze Korps" z 11 maja 1939 roku, co najmniej 75 proc. niemieckich mężczyzn zapadło na choroby weneryczne, potroiła się liczba przestępstw wśród osób niepełnoletnich, a liczba dokonywanych aborcji wzrosła o 250 procent.

Możliwe pojednanie?

Kończąc swoje imponujące dzieło, o. Walter Mariaux pyta, czy możliwe jest zrozumienie nazizmu. I odpowiada: "Jakakolwiek płaszczyzna ewentualnego pojednania pomiędzy chrześcijaństwem a narodowym socjalizmem mogłaby być brana pod uwagę tylko pod warunkiem, że ten ostatni porzuciłby swoje absolutystyczne zapędy i totalitarny charakter i poddałby się pod panowanie Boga chrześcijan. Mówiąc w skrócie - kiedy przestałby być tym, czym jest".

Julio Loredo
publicysta włoskiego miesięcznika "Radici Christiane"

tłum. Agnieszka Żurek

Autor jest prezesem włoskiego stowarzyszenia "Tradycja - Rodzina - Własność".

http://www.radiomaryja.pl/artykuly.php?id=1143752

Po ponad 20 latach od zakończenia prac archeologicznych na Polach Grunwaldu mają zostać wznowione badania miejsca bitwy polsko-krzyżackiej z 1410 roku. Archeolodzy liczą, że dzięki nowoczesnym technikom uda się odkryć nieznane wcześniej ślady walk.

Planom wznowienia badań na Polach Grunwaldzkich i innych miejscach związanych z tzw. wyprawą letnią z 1410 r. poświęcona będzie konferencja organizowana w poniedziałek przez Muzeum Bitwy pod Grunwaldem. Na zamku w Nidzicy spotkają się naukowcy i specjaliści od poszukiwań archeologicznych z Torunia, Olsztyna, Łodzi, Lublina i ze Śląska.

Mają oni ustalić cele badawcze na najbliższe lata i opracować program badań z wykorzystaniem metod stosowanych we współczesnej archeologii. "Wiążemy z tym ogromne nadzieje. Jesteśmy przekonani, że zastosowanie nowych technik pozwoli zupełnie inaczej spojrzeć na to, co się wydarzyło pod Grunwaldem" - powiedział PAP dyrektor muzeum grunwaldzkiego, Szymon Drej.

Poprzednie prace archeologiczne na Polach Grunwaldzkich prowadzono w latach 1958-1990. Jak podkreślają muzealnicy od tamtej pory nastąpił znaczący postęp technologiczny. Wykorzystanie nowoczesnych metod geoinformatycznych może rzucić nowe światło na przebieg bitwy.

Badania będą miały charakter interdyscyplinarny. Poza archeologami mają w nich uczestniczyć hydrolodzy, klimatolodzy i specjaliści z innych dziedzin. Mieliby oni ustalić m.in. dokładną lokalizację doliny wyschniętego obecnie Wielkiego Strumienia, w której rozegrała się średniowieczna bitwa.

Według dyrektora muzeum - mimo opisów zachowanych w Rocznikach Jana Długosza i anonimowej Kronice Konfliktu - wokół przebiegu bitwy grunwaldzkiej "nadal jest więcej pytań niż odpowiedzi".

Prowadzone w przeszłości prace archeologiczne nie przyniosły spodziewanych efektów. Wydobyto wówczas zaledwie 28 fragmentów uzbrojenia, głównie części bełtów i grotów strzał, ułamki broni siecznej i rękawic.

Odnaleziono wtedy również szczątki ok. 300 uczestników bitwy, wszystkie w rejonie kaplicy pobitewnej, wzniesionej w miejscu obozu krzyżackiego. Zdaniem archeologów oznacza to, że nadal nie odkryto miejsc pochówków kilku tysięcy poległych.

Nowe badania miałyby uwzględniać nie tylko na same Pola Grunwaldzkie, ale także pozostałe obszary związane z ówczesnymi działaniami wojennymi - drogi dojścia obu armii, przeprawy i kierunki ucieczki Krzyżaków.

Jako pierwsze zostaną przebadane ruiny zamku w Kurzętniku i dawne brody na Drwęcy, przy których 11 lipca 1410 r. zetknęły się po raz pierwszy wojska polskie i siły Zakonu. Na poniedziałkowej konferencji dyrekcja muzeum podpisze list intencyjny z gminą Kurzętnik o współpracy przy staraniach o granty na te badania.

Zdaniem dyrektora Szymona Dreja badania archeologiczne na szlaku armii polsko-litewskiej mogą przyczynić się do upadku "sienkiewiczowskiego mitu o szlachetnych rycerzach króla Jagiełły i złych Krzyżakach".

"W rzeczywistości wojska idące pod Grunwald paliły mijane wsie krzyżackie, grabiły i prawdopodobnie zabijały ludność cywilną. O płonących wsiach wroga wspominają źródła, potwierdziły to wcześniejsze wykopaliska archeologiczne" - przypomniał dyrektor muzeum.

Na masową mogiłę ponad 70 mieszkańców, poległych od ciosów białej broni, natrafiono w Ulnowie, niedaleko dawnego obozowiska wojsk polsko-litewskich. Według historyków do najtragiczniejszego wydarzenia doszło w Dąbrównie, gdzie miejscowa ludność spłonęła żywcem w kościele obleganym przez wojska Jagiełły.
PAP

opisali dosyć dokładnie przebieg bitwy w 1410r. "...pozwoli zupełnie inaczej spojrzeć na to, co się wydarzyło pod Grunwaldem" - powiedział PAP dyrektor muzeum grunwaldzkiego, Szymon Drej."
Może doczekamy się sprawozdania z przebiegu bitwy a la J.T.Gross?

Centrum Badań Historycznych w Berlinie jest pierwszą placówką naukowo-badawczą Polskiej Akademii Nauk za granicą.
Powstało 11 października 2006 r. Głównym zadaniem Centrum jest badanie historycznych i współczesnych aspektów stosunków polsko-niemieckich w kontekście europejskim. Chcemy przy tym świadomie kłaść nacisk na historię w jej powiązaniu z innymi naukami humanistycznymi...
Więcej na:
http://www.cbh.pan.pl/
***
...Chcemy przy tym świadomie kłaść nacisk na historię w jej powiązaniu z innymi naukami humanistycznymi...

???!

...

Niemieckie radio przeprosiło za "polskie obozy"

Szczególnie Angela Merkel ma - zdaniem ministra - duże zasługi dla dobrych stosunków polsko-niemieckich. "Postarała się o to, by w niemieckim spojrzeniu na historię uwzględnione zostały cierpienia Polaków wskutek nazistowskiej agresji oraz wynikająca z tego wrażliwość" - powiedział Sikorski. Według niego wszystko wskazuje na to, że planowane w Berlinie centrum muzealno-dokumentacyjne na temat wypędzeń Niemców również pokaże, że to Niemcy zaczęli wojnę i politykę wypędzeń.

Pytany o toczącą się w Niemczech debatę na temat ewentualnego bojkotu ukraińskiej części zbliżających się piłkarskich mistrzostw Europy Euro 2012 Sikorski ocenił, że bojkot "byłby przesadzoną reakcją". "Zaszkodziłby przede wszystkim zwykłym Ukraińcom, którzy w większości są nastawieni proeuropejsko - to ich turniej, a nie turniej polityków" - powiedział.

Sikorski o stosunkach z Niemcami: Rozmawiamy ze sobą jak równy z równym

Bezcenne archiwa wkrótce nie będą dostępne

Sikorski nie zmierzy się ze Specnazem

Parlamentarzyści są oburzeni artykułem na oficjalnej stronie
internetowej weteranów Specnazu, rosyjskich sił specjalnych, negującym
odpowiedzialność Związku Sowieckiego za zbrodnię katyńską. Wbrew
powszechnemu oczekiwaniu Radosław Sikorski nie zamierza jednak reagować w
tej sprawie.

> Więcej <

kiedyś w sieci,ktoś go nazwał Sik Radek...ale lepiej by brzmiało ,
dawne używane w sieci zawołanie" radek zdradek"
nie pierwszy i nie ostatni RAZ zadziwia nas ten "dziwny pan"
serd pozdrawiam :)

A TO DOPIERO POCZATEK - cyngiel

Wojciech Czuchnowski

Egzekucja na Biskupiej Górce, rok 1946.

Wojciech Czuchnowski: Czy po wojnie Polacy wzięli odwet na Niemcach?

Marcin Zaremba:
Spróbujmy zrozumieć sytuację zaraz po wojnie. W kraju odbywają się
ekshumacje, w Warszawie, w okolicach Poznania, gdzie Niemcy
rozstrzeliwali, na polach bitew partyzanckich, odkopuje się zwłoki tam,
gdzie byli chowani żołnierze Armii Czerwonej. Ludzie wiedzą o tym.
Przynoszone są informacje, jak było w obozach koncentracyjnych, jak było
w Niemczech. Polskie doświadczenie II wojny światowej było wyjątkowo
negatywne, to była inna okupacja niż na Zachodzie. Trudno mówić, że całe
społeczeństwo żywiło nienawiść do Niemców, bo to jest niesocjologiczne.
Ale zdecydowana większość pragnęła jakiejś zemsty na Niemcach i
folksdojczach.
''Tłum rzucił się ściągać buty skazańcom, później odciął ich od
szubienicy. Wierzono, że powróz z szyi skazańca przynosi szczęście''. To
nie jest scena ze średniowiecza, tylko przytoczony z pana książki opis
powojennej egzekucji na zbrodniarzach hitlerowskich. Czy zwieńczeniem
"zemsty ofiar" były właśnie publiczne egzekucje?

-
Jaki był polityczny motyw tych egzekucji, nie wiemy. Ani ja, ani żaden z
moich kolegów nie znaleźliśmy żadnego dokumentu, gdzie, załóżmy,
Gomułka, Bierut czy Berman nakłaniali do publicznych egzekucji...

Władze Bawarii domagają się przyznania niemieckim robotnikom przymusowym odszkodowań za doznane po II wojnie światowej cierpienia. Przypomniała o tym w sobotę bawarska minister spraw socjalnych Christine Haderthauer z rządzącej tym krajem związkowym partii CSU.

- Nie wolno karać wypędzonych z ojczyzny dwa razy za niemieckie winy - powiedziała Haderthauer podczas zjazdu Niemców sudeckich w Norymberdze. Jej zdaniem istnieje polityczna wola rozwiązania tego problemu i rozmowy są w toku.

Według agencji dpa, w grę wchodzi jednorazowa wypłata z budżetu Niemiec około 5 tys. euro dla każdego poszkodowanego. Szacuje się, że uprawnionych do otrzymania takiego świadczenia byłoby około 100 tys. ludzi, którzy pracowali przymusowo głównie w dawnym ZSRR.

Podobny postulat co Haderthauer zgłosiła rok temu przewodnicząca Związku Wypędzonych (BdV) Erika Steinbach. Jednak niemiecki minister spraw wewnętrznych Hans-Peter Friedrich odniósł się wówczas negatywnie do tej propozycji. Praca przymusowa Niemców za granicą po II wojnie światowej uważana jest według niego za los zbiorowy, co wyklucza przyznanie odszkodowań.

W przedwojennej Czechosłowacji niemiecka mniejszość narodowa liczyła ok. 3,8 mln osób. Po wojnie władze w Pradze przymusowo wysiedliły większość z nich do Niemiec, głównie do Bawarii. Ziomkostwo Niemców sudeckich organizuje tradycyjnie w Zielone Świątki zjazd w Norymberdze. Władze Bawarii wspierają politycznie i finansowo ziomkostwo Niemców sudeckich.

Minister Haderthauer opowiedziała się w sobotę za ustanowieniem narodowego dnia pamięci o Niemcach, którzy uciekli bądź zostali przymusowo wysiedleni z terenów Europy Środkowej i Wschodniej pod koniec II wojny światowej i po jej zakończeniu. Według ziomkostw swoją ojczyznę utraciło wtedy 15 mln Niemców.

http://prawo.money.pl/aktualnosci/wiadomosci/artykul/odszkodowania;dla;n...

"SZ": Spada prestiż Izraela w Niemczech. To przez okupację Palestyny

Prestiż Izraela w Niemczech spada - napisał we wtorek
niemiecki dziennik "Sueddeutsche Zeitung". Przyczyną wzrastającej
krytyki nie jest jednak chęć pozbycia się przez Niemców poczucia winy za
wojenne zbrodnie lecz niewłaściwa polityka izraelskich władz.

»

Polsko-niemiecki podręcznik historii może być potężnym narzędziem kreowania polityki historycznej Berlina

"Dla propagandzistów z „Deutsche Welle” podpisanie volkslisty kojarzy
się chyba już jedynie z dzisiejszymi dylematami życiowymi, jak zmiana
partnera seksualnego, albo kupno nowego samochodu".

PO CO ZMIENIAĆ PODRĘCZNIKI, POWYCINA SIĘ, ZNISZCZY, WYKORZENI.

po interwencji rosyjskiej ambasady

Rzeź Pragi znika z przewodnika

"Tylko połowa uczniów wie, że III Rzesza była dyktaturą". Niepokojące wyniki sondażu w Niemczech

Tylko co drugi niemiecki uczeń nie ma wątpliwości, że III Rzesza
była dyktaturą, a zaledwie co trzeci uważa, iż dyktaturą była też
komunistyczna dawna NRD - wynika z opublikowanych w środę badań Wolnego
Uniwersytetu w Berlinie.

Na zlecenie rządu
w Berlinie autorzy badań przepytali z historii Niemiec około 7 tysięcy
uczniów dziewiątych i dziesiątych klas szkół w regionach Bawarii,
Badenii-Wirtembergii, Nadrenii Północnej- Westfalii, Saksonii-Anhalt i
Turyngii.

Raport: niemiecki Polak - prymus integracji

Biorąc pod uwagę kryterium obywatelstwa, Polacy są trzecią grupą narodową żyjącą w Niemczech - po Turkach i Włochach. Obecnie żyje tam prawie 420 tys. polskich obywateli, nieco więcej kobiet niż mężczyzn. Polacy stanowią 17,2 proc. obcokrajowców w Niemczech.

Zaraz po wejściu Polski do UE rocznie osiedlało się w Niemczech 130-150 tys. obywateli RP. Od 2008 roku widoczna jest tendencja spadkowa. W 2010 roku zamieszkało w Niemczech niecałe 115 tys. Polaków. Równolegle widoczna jest odwrotna emigracja, czyli z Niemiec do Polski. W 2010 r. wyjechało do Polski prawie 94 tys. osób. Z bilansu wynika, że Niemcom przybywa w saldzie ok. 21 tys. Polaków rocznie, przy czym kobiety imigrują rzadziej niż mężczyźni.

Jeżeli wziąć pod uwagę kraj pochodzenia, to osoby o innych niż niemieckie korzeniach stanowią 8,3 proc. niemieckiego społeczeństwa. W tej kategorii pochodzący z Polski stanowią pod względem liczebności drugą po Turkach grupę społeczną.

Ucieczka od kryzysu

Z raportu wynika, w Niemczech występuje odwrotny trend niż w pozostałych krajach UE. Podczas gdy od 2008 roku imigracja do Irlandii (w 2010 r. o 55 proc.), Grecji (31 proc.), Portugalii, Hiszpanii i Włoch (10-17 proc.) spadła, w przypadku Niemiec stale rośnie. W drugiej połowie 2011 roku najszybciej rosła emigracja do Niemiec z krajów najbardziej dotkniętych kryzysem.

Także liczba Polaków osiedlających się w Niemczech rośnie. Obecnie są oni najszybciej rosnącą grupą narodową. Dopiero za Polakami klasyfikują się Rumuni, Bułgarzy, Węgrzy oraz Turcy. Wbrew oczekiwaniom eksperci podkreślają jednak, że nie ma mowy o masowym zjawisku.

Obecnie blisko dwa miliony obcokrajowców w Niemczech ma zatrudnienie i płaci świadczenia socjalne. Z tego blisko 91 tys. to osoby posiadające wyłącznie polskie obywatelstwo (58 proc. to kobiety). Co trzeci Polak zatrudniony jest w sektorze niskich płac, z czego dla 70 proc. jest to dodatkowe zatrudnienie. Także w tym wypadku większość to kobiety.

Sąsiad prymusem integracji

Maria Böhmer, minister stanu w urzędzie kanclerskim odpowiedzialna za sprawy migracji i integracji, powiedziała na konferencji prasowej w Berlinie, że "Polacy są grupą narodową, u której nie widać żadnych problemów z integracją". - Jedynym tematem utrudniającym integrację były do niedawna kłopoty z uznawaniem dyplomów oraz świadectw - dodała. - Od 1 kwietnia 2012 problemy te zostały rozwiązane przez liberalizację przepisów - podkreśliła Böhmer.

Dodała, że polskich imigrantów wyróżnia szybka i pozytywna chęć integracji w Niemczech. Eksperci tłumaczą, że wynika to z podobnych tradycji kulturowych oraz religijnych, jak również z częstych i wieloletnich powiązań rodzinnych między Polakami i Niemcami.

Sąsiadka ma powodzenie

Polki nadal cieszą się wielkim wzięciem na ślubnym kobiercu, podczas gdy mężczyźni zdecydowanie rzadziej decydują się wejść w związek małżeński z Niemką. Ogólnie jednak liczba polsko-niemieckich małżeństw spada. W roku 2000 aż 5210 Niemców deklarowało, że poślubiło Polkę, w 2010 roku już tylko 3071. Podczas gdy w roku 1990 zawierano w Niemczech ponad 1160 takich małżeństw rocznie, obecnie jest ich tylko niecałe 500. Rośnie natomiast liczba małżeństw zawieranych między Polakami żyjącymi w Niemczech (w 2010 r. 373, czyli blisko dwukrotnie więcej niż w 2000 r.). Niewliczone w tę statystykę są jednak mieszane małżeństwa zawarte w Polsce, których jest zdecydowanie więcej.

Spadła natomiast liczba Polaków ubiegających się o niemieckie obywatelstwo. W 2006 roku starało się o nie 6907 osób. W 2010 roku liczba podań od Polaków wynosiła 3789 (w obydwu przypadkach starają się częściej kobiety). Zarówno Niemcy, jak i Polska dopuszczają podwójne obywatelstwo. Niemal wszyscy ubiegający się o paszport sąsiada korzystają z tej możliwości.

Artykuł pochodzi z serwisu ''Deutsche Welle''
http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/1,114881,12029166,Raport__niemiec...

SN: Niemieccy spadkobiercy mają prawa do pozostawionych w Polsce majątków

"50 proc. pierwiastka z zabitych podczas II wojny światowej” i Centrum wypędzonych w Berlinie za 29 mln euro

Dla przypomnienia, jak Niemcy konsekwentnie, przy bardzo
czynnym udziale niemieckich mediów i ich polskojęzycznych wydawnictw w
Polsce, systematycznie dążyli do celu.

2007-06-25,

Trwa wojna - medialna i prawna -niemieckie lewicowe media ostro atakują polski rząd, Prezydenta.

Robią to nie od dziś, robią to od zaatakowania braci Kaczyńskich po
wygranych wyborach. Ostatni tydzień przed szczytem w Brukseli był
swoistym festiwalem ataków na Polskę. Nie poprzestały na wspieraniu
swojego rządu ,znów atakują w prostacki, ubliżający pamięci ofiar,
jakie poniosła Polska w II WS, nie godząc sie na "korytarz", ani
"ostateczne rozwiązanie kwestii zydowskiej" proponowanej przez Hitlera.

Dzisiaj nie chcą korytarza, chcą "rury bałtyckiej", nie chcą
zabijać, chcą tylko "odzyskać" ziemie, jakie Polska dostała w ramach
porozumienia mocarstw, które przesunęły granice Polski.

Michał Tyrpa dzisiaj opisuje jeden z takich "nowych rodzajów wojny" :

..."Tym
razem na całość poszedł „Tagesspiegel”. W karykaturze zamieszczonej w
niemieckim dzienniku pojawił się komentarz: „Potrójna większość: w tym
50 proc. pierwiastka z zabitych podczas II wojny światowej”."...

http://mementomori.salon24.pl/20633,index.html

Andrzej Grajewski: Zapadają już
prawomocne wyroki, na mocy których nieruchomości przechodzą w ręce
dawnych właścicieli, tzw. późnych przesiedleńców. Agnes Trawny, która w
latach 70. wyjechała do Niemiec, odzyskała leśniczówkę we wsi Narty
(województwo warmińsko-mazurskie). Wiele innych pozwów późnych
przesiedleńców leży w sądach. Co można z tym zrobić?

Prof. Irena Lipowicz: Problem jest tak stary, jak PRL.
Trzeba przypomnieć, że są dwie grupy ludności, które opuszczały po
1945 r. ziemie zachodnie i północne naszego państwa. Pierwszą są osoby
wysiedlone na mocy układów poczdamskich w 1945 r., drugą obywatele
polscy, którzy wyjechali z naszego kraju do RFN po 1956 r. Trzeba
wyraźnie powiedzieć, że problem, z którym mamy teraz do czynienia, nie
dotyczy milionów Niemców, którzy musieli opuścić Polskę w 1945 r. W tej
sprawie mamy wspólne stanowisko rządu polskiego i niemieckiego,
podtrzymane w 2004 r. we wspólnej analizie profesorów Jana Barcza i
Jochena A. Froweina oraz w oświadczeniu kanclerza federalnego Gerharda
Schrödera, że ich roszczenia w żaden sposób nie mogą być uwzględnione.
Inaczej jest z drugą grupą. Kiedy w styczniu 2005 r. rozpoczęłam pracę pełnomocnika rządu ds. polsko-niemieckich, stwierdziłam, że
w przypadku późnych przesiedleńców istnieje niebezpieczna luka.
Zaczęłam alarmować władze, że wkrótce możemy mieć do czynienia z falą
procesów o odzyskanie majątków osób, które formalnie nie zrzekły się
polskiego obywatelstwa. Udało się także dotrzeć do dokumentów, z których
wynika, dlaczego tak długo o tym milczano. Większość tych dokumentów
jeszcze w 2005 r. była tajna lub poufna.

prof. Irena Lipowicz, pracownik naukowy UKSW w Warszawie, w latach 1991–2000 posłanka na Sejm, 2000–2004 ambasador RP w Austrii, później pełniła funkcję doradcy ds. stosunków polsko-niemieckich. Złożyła dymisję po wejściu do rządu Samoobrony. Fot. Grzegorz Kozakiewicz

Dla przypomnienia:

Pierwsza duża fala emigracji miała miejsce w latach 1957-1958 - wyjechało ok. 200 tys. ludzi.

W myśl ustaleń z grudnia 1970 r., w 1971 r.
miało wyjechać 25 tys. osób. W 1975 r. Gierek ze Schmidtem dogadali się
odnośnie wyjazdu ok. 100 tys. osób.

Emigracja powstała w wyniku tych ustaleń i
trwająca do końca lat osiemdziesiatych, była emigracją czysto
ekonomiczną. Osoba deklarujaca chęć emigracji w ramach "łączenia
rodzin" zrzekała sie obywatelstwa polskiego i prawa do pozostawionych
nieruchomości w Polsce.

W Niemczech otrzymywała "kartę uchodźcy" i stosowne odszkodowanie od budżetu RFN.

Po 2004 roku sytuacja sie zmieniła, władze
niemieckie zachęcają swoich obywateli do zwrotu odszkodowań i
dochodzenia praw do nieruchomości w Polsce.

Dlaczego jest to mozliwe? Bo przez te wszystkie
lata, a szczególnie , podpisując dokumenty akcesyjne, rządzący, jak i
TK zbagatelizowali sprawę.

Jest się o co bić. Szacunkowe oceny wartości majątków na polskich Ziemiach Odzyskanych to 19 mld euro. Tymczasem w polskich księgach wieczystych panuje bałagan. Na Opolszczyźnie uporządkowany status własnościowy ma tylko 19 proc. działek
.- Rząd niemiecki powinien wziąć na siebie zaspokojenie roszczeń
swoich obywateli, tak jak polski zrobił to w wypadku Zabużan -uważa
senator Jerzy Szmit, jeden z autorów projektu ustawy regulującej sprawy
roszczeń.

Projekt dotyczy jednak tylko roszczeń Niemców, którzy uciekli w latach 40. Prawdziwym zagrożeniem są pozwy byłych obywateli PRL - emigrantów do RFN z lat 1960 - 1980.

http://www.rzeczpospolita.pl/gazeta/wydanie_070605/kraj/kraj_a_4.html

Dobrze się stało, że rząd próbuje urzeczywistnić i dopasować sprawy
własnościowe na Ziemiach Odzyskanych do obecnej sytuacji. Trzeba się
jednak liczyć z tym, że będzie to punkt zaczepny dla sporów
roszczeniowych. Tym bardziej że problemu tego nie da się ograniczyć
wyłącznie do działań Powiernictwa Pruskiego. Bardzo wiele osób będzie
próbowało podważyć zgodność proponowanych przez rząd przepisów z prawem
unijno-wspólnotowym. Zapis w projekcie ustawy, że przedmiot
projektowanej regulacji nie jest objęty zakresem prawa UE, może się
okazać w tym wypadku niewystarczający, gdyż jest to uciekanie od
problemu. Moim zdaniem jest jeden środek, aby sprawę tę ostatecznie
rozwiązać: strona niemiecka przejmie roszczenia swoich obywateli na
siebie.

http://www.rzeczpospolita.pl/gazeta/wydanie_070609/prawo/prawo_a_3.html

Komentarz pod tekstem

Za póżno

Po herbacie.Porządkowanie ksiąg wieczystych to
zwykłe fałszerstwo i do tego mało skuteczne (wykazuje to odzysk
nieruchomości warszawskich).Można to było zrobić, najpóżniej za rządów
Suchockiej.
Nie bardzo rozumiem dlaczego wśród
"zasłużonych" dla sprawy nie pada nazwisko głównego machera, obecnego
europosła Janusza Lewandowskiego, odpowiedzialnego w trzech kadencjach
za przekształcenia własnościowe. To właśnie on, w sposób wysoce profesjonalny robił oszołoma z każdego kto wspomniał o roszczeniach niemieckich.

2007-06-13 16:07bajbars0407Bajbarswww.bajbars.salon24.pl

2007-08-21, 16:45:33

Stosunki polsko-niemieckie w mediach.Z pancerfausta do polskich dziennikarzy

Na łamach Rzeczpospolitej Piotr Gabryel i Zdzisław Krasnodębski
odpierają ataki na Polskę i polskie media, jakie są stałym elementem w
niektórych mediach niemieckich.

Metoda na tłumienie przez Niemców wolności słowa w naszym kraju jest prosta jak budowa pancerfausta.

Jeśli niemieckie gazety źle napiszą o tym, co się dzieje w Polsce,
dla niemieckich mediów jest to koronny dowód pielęgnowania w Niemczech
wspaniałej idei wolności słowa. Natomiast gdy polskie gazety
ośmielą się źle napisać o tym, co się dzieje w Niemczech, dla
niemieckich mediów jest to oczywisty przykład nagonki medialnej,
urządzanej przez reżim strasznych bliźniaków Kaczyńskich, za
pośrednictwem podległych im gazet oraz stacji radiowych i telewizyjnych.

Właśnie do tej metody uciekł się wczoraj Thomas Urban, warszawski korespondent “Süddeutsche Zeitung”.
W artykule poświęconym traktowaniu Niemców przez Polaków jako
“odwiecznego wroga” zarzucił “kontrolowanym przez PiS mediom, na
pierwszym miejscu telewizji państwowej oraz “Rzeczpospolitej”", że
eksponują tematy, które mają być dowodem dążenia Niemiec do dominacji i
fałszowania historii II wojny światowej.

Czyżby? Przecież - by sięgnąć tylko do przykładów z ostatnich miesięcy - to
nie polscy dziennikarze, lecz Niemcy budują z Rosjanami okrążający
Polskę gazociąg północny; to nie polscy dziennikarze, ale Niemcy wysłali
do Strasburga pozwy, w których domagają się zwrotu majątków
porzuconych w Polsce; to nie polscy dziennikarze, lecz Niemcy
przygotowują się do wzniesienia w Berlinie Centrum przeciw Wypędzeniom;
to wreszcie nie polscy dziennikarze, lecz dziennikarze niemieccy
rozpętali latem bieżącego roku kampanię na rzecz zwrotu Niemcom dzieł
sztuki rzekomo “zagrabionych” przez Polaków podczas II wojny światowej.

http://blog.rp.pl/blog/2007/08/21/piotr-gabryel-z-pancerfausta-do-polski...

 (....)

Dawid i Daniel zagrożeni odebraniem rodzicom

i ich rojenia i kłamstwa.

http://religia.onet.pl/publicystyka,6/pozory-swietosci,44339.html

Tym ogromnym pomnikiem w Świebodzinie miejscowi dostojnicy kościelni chcą tylko zatuszować fakt, że ich władza w rzeczywistości jest coraz słabsza – mówi Tadeusz Bartoś. - Nie jest wykluczone, że za 10 lat wpływ Kościoła będzie już marginalny – przekonuje ten habilitowany filozof, który sam był kiedyś zakonnikiem. Dawniej Kościół katolicki miał w Polsce wyjątkową pozycję – był patronem narodu. Zaczął ją budować po rozbiorach: w XVIII w. była rzeczpospolita szlachecka została podzielona między protestanckie Prusy, prawosławną Rosję i Cesarstwo Austro-Węgierskie. W tym okresie to właśnie wiara katolicka była elementem łączącym Polaków żyjących pod trzema zaborami, a Kościół pielęgnował ideę ponownego zjednoczenia kraju.

To okazało się możliwe dopiero w okresie międzywojnia. Tak zwana Druga Rzeczpospolita była tworem wieloreligijnym: zamieszkanym przez Żydów, protestantów i wyznawców prawosławia oraz tylko w 60 procentach przez katolików. I to właśnie w komunistycznej Polskiej Republice Ludowej, powstałej po roku 1945 dzięki staraniom wiarołomnego ucznia seminarium duchownego Józefa Stalina, obowiązywała zasada: każdy Polak jest katolikiem. Protestanccy Niemcy zostali wygnani po tym, jak nazistowski okupant doprowadził do prawie całkowitej zagłady ludności żydowskiej.

Do 1989 r. Kościół był narodowym bastionem w walce z uznawanym za "niepolski" komunizmem. To on współorganizował w latach 70. i 80. strajki pracowników stoczni, otaczał opieką dysydentów i stworzył w osobie księdza Jerzego Popiełuszki nowoczesnego męczennika: kapłan Solidarności i zaufany przywódcy strajków Lecha Wałęsy został uprowadzony i zamordowany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa w 1984 r. Związanego księdza wrzucili do zalewu na Wiśle.

Niemcy już gotowi na historię o "dobrym" Goeringu. Albert, brat Hermanna: Antynazista, ratował Żydów...

Kilka
lat temu młodego Australijczyka zafascynowała wiadomość, że Albert
Goering, brat nazistowskiego zbrodniarza Hermanna, był antynazistą i
ratował Żydów. Efektem jego zainteresowań była książka "34". W Niemczech
ukazała się dopiero w maju tego roku. - 50 lat temu nikt nie chciał
słuchać historii o "dobrym" Goeringu - skomentowała córka przedwojennego
reżysera filmowego, który dzięki pomocy Alberta uciekł przed nazistami.

...."Ostatnim efektem takiej inicjatywy zrodzonej w kręgach Mniejszości Niemieckiej jest wydana przez Dom Współpracy Polsko-Niemieckiej pierwsza w dziejach polsko-niemiecko-czeska praca zbiorowa "Historia Górnego Śląska. Polityka, gospodarka i kultura europejskiego regionu". W tych wysiłkach często jesteśmy osamotnieni i dlatego z nadzieją patrzymy na możliwości, jakie związane są z nowym, europejskim spojrzeniem na historię Śląska ujawniającym się w scenariuszu wystawy.

O tym, że takie starania nie są sprzeczne ze współczesną polską racją stanu jest przyjęcie przez rząd RP naszych postulatów zawartych w "Oświadczeniu polsko-niemieckiego Okrągłego Stołu", którego w czerwcu 2011 roku byliśmy sygnatariuszami. Rząd RP zobowiązał się w nich między innymi do podjęcia badań naukowych nad niedemokratycznym traktowaniem Niemców i osób tego pochodzenia w PRL oraz do zapewnienia w muzeach właściwej prezentacji historii Niemców na terenach, na których zamieszkuje społeczność niemiecka w Polsce. Niewątpliwie te dwa aspekty mają zastosowanie również w przypadku Muzeum Śląskiego w Katowicach. Mamy nadzieję, że dyskusja, w którą chętnie się włączymy sprawi, że Muzeum Śląskie nie będzie tworzyło ekspozycji na zamówienie konkretnych partii politycznych, ani jedynie Polaków czy Niemców, lecz stworzy muzealną prezentację, w której sprawiedliwie pokazana zostanie historia naszego regionu przez stulecia budowana przez jego mieszkańców różnych narodowości, przynależności państwowej, religii i opcji politycznych w takim stopniu, w jakim się w jego dziejach zapisali. Wtedy to muzeum stanie się godne Śląska a jednocześnie przyczyni się do dalszego zbliżenia narodów polskiego i niemieckiego zarówno na Śląsku jak i w Europie, gdzie dzisiaj Polska i Niemcy są najbliższymi sojusznikami.

Bernard Gaida
Przewodniczący ZNSSK

http://www.dziennikzachodni.pl/artykul/632101,zwiazek-niemieckich-stowar...

Po czyjej stronie jest polski MSZ? Po tej samej co Erika Steinbach? "Ostatni westerplatczyk właśnie odszedł..."

"Jeśli można zrozumieć takie osoby jak Steinbach, która na
relatywizacji historii robi karierę polityczną w RFN, to ciężko pojąć o
co tak naprawdę chodzi ludziom pracującym w MSZ Radosława Sikorskiego."

Pierwsze lata obchodów Dnia Pamięci Ofiar Nazizmu to równocześnie pierwszy etap niemieckiej polityki historycznej

Prof. Tadeusz Marczak

Licencja na oczernianie

Prof. Tadeusz Marczak

Potomkowie nazistów pójdą w Marszu Życia z potomkami ofiar Holokaustu
Kilkaset osób przejdzie po Polsce w specjalnym marszu ku pamięci ofiar Holokaustu i przeciwko antysemityzmowi. Będą...
Marsz Życia wystartuje 19 sierpnia i potrwa 5 dni. Ok. czterystu osób
przejdzie po Polsce łącznie 2200 km. Linia ich marszu ułoży się w
gwiazdę Dawida i obejmie wszystkie sześć obozów zagłady, które
znajdowały się na terenie Polski - w Auschwitz, Treblince, Bełżcu,
Majdanku, Chełmnie i Sobiborze.

150 osób biorących udział w marszu to Polacy, pozostali pochodzą z Niemiec, USA
i Izraela. Ponad 50 członków niemieckiej delegacji to potomkowie
funkcjonariuszy Wehrmachtu, policji lub SS, którzy w czasie wojny byli
bezpośrednio zaangażowani w Zagładę Żydów na terenie Polski. W
historycznych miejscach pamięci odbędą się ceremonie, podczas będą
przemawiać zarówno potomkowie ofiar jak i katów. Główna ceremonia
planowana jest na 23 sierpnia w Warszawie.


Marsz Życia w Polsce jest inicjatywą Jobsta i Charlotte Bittner
oraz organizacji TOS Ministries z Tybingi w Niemczech. Podobne marsze
organizowali już w ponad 80 miastach w 12 krajach, nie tylko
europejskich, ale też w Ameryce Północnej i Łacińskiej. Wzięły w nich
udział tysiące uczestników.

W listopadzie 2011 Marsz
Życia został uhonorowany przez izraelski Kneset za szczególną pomoc
okazaną ocalałym z Holokaustu. W latach 2013-2015 planowane są kolejne
uroczystości upamiętniające i marsze pojednania we współpracy z polskimi
kościołami.

Więcej informacji o Marszu na stronie Forum Żydów Polskich

Rozpoczęcie budowy Muzeum II Wojny Światowej. 1 września odbędzie się uroczystość wmurowania kamienia węgielnego

Zakończenie budowy Muzeum II Wojny Światowej zaplanowano na 2014 r.
Na wystawę główną przeznaczono około 6 tysięcy m2, co uczyni ją jedną z
największych wystaw prezentowanych przez muzea historyczne na świecie.

90 lat od powstania Związku Polaków w Niemczech

Dokładnie 27 sierpnia 1922 roku rozpoczęły się rozmowy
założycielskie, które w efekcie doprowadziły do powstania organizacji
Związku Polaków w Niemczech.

Celem związku jest reprezentowanie Polaków zamieszkałych w Niemczech oraz polskich stowarzyszeń przed władzami niemieckimi.

Dziś działacze organizacji polskich w Niemczech skupiają się głównie
na walce o odzyskanie praw, które zostały Polakom odebrane przez władze
III Rzeszy.

Ponadto, organizacja stara się o zdobycie dla ludności polskiej
pełnych praw mniejszości narodowej i obrony jej interesów. Obecnie
priorytetem są 3 postulaty.

To są sprawy historyczne, tzn. łatwiejsze czy lepsze dojście
do miejsc polskiej pamięci narodowej. Generalnie wyznaczenie tych
miejsc w Niemczech. Druga sprawa to jest powstanie centrum
dokumentacyjnego polskiej kultury i Polaków w Niemczech, finansowane
przez rząd federalny. Aktualnie pojawiają się kolejne sprawy tj. oświata
- informuje Marek Wójcicki, prezes Związku Polaków w Niemczech.

Ponadto Wójcicki dodał, że jednym z poważniejszych wyzwań przed
którymi stoją Polacy zamieszkali w Niemczech jest problem oświaty.

Oświata to jest bardzo duży temat, bardzo duży problem,
gdzie zarówno polska i niemiecka strona rządowa dotychczas nie
przykładały ręki do tego. My chcemy doprowadzić ją do profesjonalizmu.
Ubiegamy się o jej finansowanie. - dodał Wójcicki.

W Niemczech mieszka  obecnie nawet blisko 2,5 mln osób polskiej narodowości, którzy na co dzień staja przed wieloma problemami.

Niemcy: Fundacja opublikowała projekt wystawy o wysiedleniach

Decyzję o utworzeniu placówki poświęconej wysiedleniom podjął cztery lata temu niemiecki rząd.

Niemiecka Fundacja Ucieczka, Wypędzenie, Pojednanie
opublikowała plan pracy oraz wytyczne planowanej w Berlinie wystawy.
Dokument, opracowany przez międzynarodowe gremium z udziałem polskich
historyków, zatwierdziła jednogłośnie rada fundacji.

- Przedłożony obecnie projekt oraz rozstrzygnięty w ubiegłym roku
konkurs architektoniczny na centrum muzealno-dokumentacyjne tworzy
merytoryczny i budowlany fundament fundacji - oświadczył niemiecki
minister stanu ds. kultury w Urzędzie Kanclerskim Bernd Neumann.
Jednomyślne przyjęcie koncepcji przez gremia fundacji wskazuje jego
zdaniem na szeroką społeczną akceptację.

- Teraz możemy przystąpić do szczegółowego opracowania wystawy stałej
- zapowiedział Neumann. Dokument został opublikowany na stronie
internetowej fundacji między innymi w języku polskim i niemieckim.

Autorzy projektu podkreślają we wprowadzeniu, że misją fundacji jest -
oprócz zachowania pamięci o przymusowych wysiedleniach i potępienia
takich praktyk - pogłębienie pojednania i porozumienia oraz ukazanie różnorodności perspektyw w podejściu do tej problematyki.

Przesiedlenia, ewakuacje, ucieczka i wypędzenie Niemców mają zostać pokazane w kontekście narodowo-socjalistycznej polityki ekspansji, eksterminacji i przestrzeni życiowej - zapewniają autorzy. Zadaniem fundacji ma być ukazanie wymiaru europejskiego wysiedleń - czytamy w projekcie, nad którym prace trwały blisko dwa lata.

Odnosząc się do powojennych przymusowych wysiedleń Niemców z Europy Wschodniej, autorzy podkreślili, że wcześniejsze bezprawie nie stwarza jednak, mimo swego ogromu, uzasadnienia prawnego i moralnego dla nowego bezprawia, zastrzegając, że odpowiedzialność Niemców za zbrodniczą politykę nazistów nie ulega w rezultacie tego stwierdzenia relatywizacji.

Decyzję o utworzeniu placówki poświęconej wysiedleniom podjął cztery
lata temu niemiecki rząd. Ośrodek dokumentacyjno-informacyjny,
podlegający renomowanemu Muzeum Niemieckiej Historii, powstanie
prawdopodobnie w 2016 roku w pomieszczeniach położonego w centrum
Berlina biurowca Deutsches Haus. Na realizację projektu władze
przeznaczyły 29 mln euro. Oprócz centrum dokumentacyjno-informacyjnego
powstanie wystawa stała, poświęcona przede wszystkim problematyce
niemieckiej w europejskim kontekście, oraz wystawy czasowe, poświęcone
XX-wiecznym deportacjom i czystkom etnicznym.

Krzysztof Ruchniewicz, jeden z dwóch polskich historyków biorących
udział w pracach rady naukowej, powiedział, że spokojna merytoryczna
praca międzynarodowego gremium przyczyniła się do wyciszenia bardzo głośnego dawniej sporu
o sposób upamiętnienia przymusowych wysiedleń Niemców. Za sukces uznał
wprowadzenie do programu pracy fundacji problematyki paktu
Ribbentrop-Mołotow z sierpnia 1939 roku i będących skutkiem tego
porozumienia deportacji i wysiedleń, dokonanych przez stalinowski
Związek Radziecki. Ruchniewicz kieruje Centrum Studiów Niemieckich i
Europejskich im. Willy'ego Brandta Uniwersytetu Wrocławskiego.

Postulat utworzenia w Berlinie Centrum przeciwko Wypędzeniom,
wysunięty pod koniec lat 90. przez szefową Związku Wypędzonych Erikę
Steinbach, stanowił przez niemal całą minioną dekadę poważne obciążenie
dla polsko-niemieckich stosunków. Władze w Warszawie obawiały się, że
zdominowana przez ziomkostwa placówka może prezentować w jednostronny
sposób historię II wojny światowej, szczególnie problem powojennych
wysiedleń, a także relatywizować winę Niemiec za zbrodnie wojenne.
Dopiero propozycja rządu w Berlinie w sprawie stworzenia fundacji, w
której środowiska wypędzonych nie miałyby decydującego głosu,
doprowadziła do zażegnania konfliktu. Dzięki interwencji polskiej
dyplomacji Steinbach nie weszła w skład kierownictwa fundacji.

“Koniec sporu o wypędzonych. Do powojennych wysiedleń Niemców nie doszłoby, gdyby nie zbrodnie popełnione przez III Rzeszę - taka będzie myśl przewodnia muzeum, które niemiecki rząd zbuduje w Berlinie” – głosi “Gazeta Wyborcza”.

"Gazeta" wskazuje z satysfakcją, że szef fundacji prof. Manfred Kittel proponował, by w muzeum zestawić wszystkie wielkie XX-wieczne deportacje w Europie i "zrównać (deportacje Niemców) z rzezią Ormian, wojną w byłej Jugosławii czy wysiedleniami Niemców z Polski po wojnie".

Gazeta głosi: Polski punkt widzenia został w projekcie uwzględniony. Nikt nie będzie wystawiał Polsce rachunków. "Niemcy zostali wypędzeni na skutek narodowo-socjalistycznej polityki, jej zbrodni i rozpoczętej okrutnej wojny" - czytamy na wstępie dokumentu. To wszystko prawda ale nie cała.

Zajarzałem na stronę internetową niemieckiej fundacji "Wypędzenie , ucieczka , pojednanie" i przeczytałem cały tekst założenia wystawy. Czy zniknęły wszystkie wątpliwości? Bynajmniej. Nowe założenia są hybrydą starej linii wiązanej z prof. Kittelem, która pragenezę wysiedleń widzi w krzywdzącej polityce państw środkowej Europy po 1919 roku wobec niemieckiej mniejszości z podkreśleniem, że w czasie II wojny światowej wpierw wypędzono Polaków, potem Stalin deportował całe narody i wreszcie Niemcy zastosowali brutalne deportacji, które po końcu wojny zostały. Ta pierwsza część dotycząca pragenezy deportacji została sformułowana prawie dokładnie w stylu wystaw Eriki Steinbach.

W założeniach wystawy czytamy: „Dla mniejszości niemieckich w Czechosłowacji, Polsce, Jugosławii, na Węgrzech lub w Rumunii rozwój ich stosunku do państw, w których żyli oni do roku 1945 miał znaczący wpływ na ich sytuację po 1945 r. Dlatego w celu wyjaśnienia żądań utworzenia państwa narodowego bez Niemców uwzględnić należy obok przyczyn krótkoterminowych i decydujących – wojny wywołanej przez nazistów i prowadzonej przez nich okupacji – również przyczyny średnio- i długoterminowe. Szukać ich należy w rozprzestrzeniającej się przed I Wojną Światową wizji etnicznie jednolitego państwa narodowego i związanych często z licznymi konfliktami stosunkach nowych państw narodowych z ich mniejszościami po 1918”.

To jest kluczowe zdanie wystawy. Jej autorzy zrównali efekty wojny światowej wywołanej Hitlera z przedwojennym nacjonalizmem państw Środkowej europy. I to musi budzić wyrazisty sprzeciw. A uspokajający tekst „Wyborczej” to nie informacja tylko psychoterapia.

Piotr Semka

http://www.stefczyk.info/blogi/sacrum-z-profanum/historyczna-hybryda-z-b...

Na corocznym Dniu Stron Ojczystych w Berlinie Erika Steinbach opowiedziała się za odszkodowaniami dla Niemców, którzy byli wykorzystywani do pracy przymusowej po wojnie oraz za ustanowieniem w Niemczech dnia pamięci o wypędzeniach.

Krytycznie wobec zachodu

Od lat na spotkaniu środowisk wypędzonych dominował jeden temat: Centrum Przeciwko Wypędzeniom w Berlinie. Odkąd nad placówką upamiętniającą losy przymusowych przesiedleń pieczę sprawuje państwo, temat ten coraz bardziej cichnie. Na tegorocznych obchodach Dnia Stron Ojczystych Steinbach zauważyła zadowolona, że doszło do opublikowania koncepcji tej placówki oraz "że los wypędzonych zostanie ukazany w pełnym kontekście od XIX wieku, a nie tylko jako następstwo II wojny światowej".

Zauważyła też, że "powstanie koncepcji jest zasługą jej fundacji Centrum Przeciwko Wypędzeniom, która od lat postawiła to sobie za cel". Steinbach upomniała się także wobec Niemców z zachodu o więcej empatii wobec wypędzonych. - Czasem słyszę w Hamburgu czy Kolonii, iż wypędzeni sami są winni swojemu losowi. Nie mogę tego spokojnie słuchać, bo ofiary na wschodzie nie przyczyniły się do swojego losu bardziej, niż ludzie żyjący w zachodnich landach. Jedynym powodem, dla którego właśnie oni stracili ojczyznę i dobytek, były kryteria geograficzne - powiedziała zdenerwowana Steinbach.

Odszkodowania dla Niemców

Po stwierdzeniu, że kwestia placówki upamiętniającej los wypędzonych jest tylko kwestią czasu, przewodnicząca BDV domagała się dalszych gestów w kierunku ofiar wysiedleń. – Nie powinno się zapominać o losie dwóch milionów osób, w tym wielu kobiet i dzieci, którzy spędzili swoje najlepsze lata jako pracownicy przymusowi w Europie wschodniej, gdzie byli wyzyskiwani do granicy fizycznego wyniszczenia, o ile w ogóle to przeżyli - mówiła.

- Niemcy byli wyzyskiwani w ramach pracy przymusowej nie tylko przez Związek Radziecki, lecz także przez Polskę, Czechosłowację, Jugosławię i inne kraje Europy wschodniej - ciągnęła dalej. – Cała Europa południowo-środkowo-wschodnia była przez wiele lat po zakończeniu wojny gigantycznym zagłębiem pracy niewolniczej i jej ofiary o wiele za długo czekają na spełnienie obietnic o odszkodowaniach.

Steinbach przytoczyła w tym kontekście słowa premiera Bawarii Horsta Seehofera, który podczas ostatnich obchodów Dnia Niemców Sudeckich miał powiedzieć: "My, Niemcy płacimy w Europie za wszystko, a więc możemy zapłacić za pracę przymusową niemieckich wypędzonych". - Tak, możemy, ale czas nagli, uzupełniła Steinbach.

Wypędzeni – niedocenieni w Niemczech i Europie?

Słuchając przewodniczącej Związku Wypędzonych w Berlinie można było także odnieść wrażenie, że to wypędzeni poprzez tzw. Kartę Wypędzonych z 1950 roku, byli budowniczymi wspólnej Europy. - Niemcy, którzy utracili Ojczyznę budują teraz mosty pojednania i dobrego sąsiedztwa - mówiła do kilkuset zgromadzonych gości.

Równocześnie Erika Steinbach podkreśliła rolę wypędzonych w odbudowie Niemiec i opowiedziała się za ukazywaniem losu wypędzonych w lekcjach historii. Jej zdaniem rola wypędzonych dla dobrobytu powojennych Niemiec jest niedoceniana. - Poziom dobrobytu środowisk wypędzonych przez długo pozostawał poniżej przeciętnej całego społeczeństwa - uważa Steinbach.

Premier Hesji za dniem pamięci

Gościem honorowym tegorocznych uroczystych obchodów Dnia Stron Ojczystych był premier Hesji, Volker Boffier. Hesja jest krajem, który od początku patronuje wszelkiej działalności organizacji wypędzonych.

Boffier zapewnił: - Moi poprzednicy przez dłuższy czas redukowali środki na tą działalność, ale my je teraz podwoiliśmy i nie zamierzamy ich skracać - powiedział zapewniając, że Hesja popiera starania Steinbach o wprowadzenie Dnia Pamięci o Niemieckich Wypędzeniach. – Nikt nie wie lepiej, niż wypędzeni, że Europa jest projektem pokoju.

Dzień Stron Ojczystych jest datą ruchomą i jest obchodzony od 1950 roku w różnych terminach, w zależności od landu. Z reguły między sierpniem i październikiem.

Róża Romaniec, Berlin

http://wiadomosci.onet.pl/raporty/deutsche-welle-w-onecie/erika-steinbac...

Dziennik "Badische Zeitung" podsumowuje czterdziestolecie polsko-niemieckich stosunków dyplomatycznych, krytykując przy tym europejską politykę rządu Donalda Tuska.

Badische Zeitung zamieszcza tekst, w którym Ulrich Krökel dokonuje krytycznej oceny 40 lat polsko-niemieckich stosunków dyplomatycznych. "Uklęknięcie Brandta, zryw Solidarności, pokojowa rewolucja, zjednoczenie Niemiec i poszerzenie UE: polsko-niemieckie relacje cechuje bogactwo spektakularnych wydarzeń. Lecz to, co historycznie znamienne, znajduje też odzwierciedlenie w sprawach niespektakularnych" - pisze.

Autor przypomina w tym kontekście o przedstawionej kilka dni temu koncepcji działań kontrowersyjnego centrum dokumentacji przymusowych wysiedleń w Berlinie. "Jeszcze przed pięciu laty, pod koniec ery Kaczyńskich w Warszawie, byłoby to nie do pomyślenia. Nacjonalistyczni bliźniacy uprawiali na stanowiskach prezydenta i premiera antyniemiecką politykę i w tym celu instrumentalizowali przede wszystkim historię. W Berlinie konserwatywne grono wokół szefowej Związku Wypędzonych Eriki Steinbach nazbyt chętnie podejmowało rzuconą rękawice. Jednak teraz jest inaczej" - pisze dziennik wskazując na to, że w Warszawie rządzi liberalny i przychylny Niemcom Tusk, a Steinbach i "wypędzeni z CDU Angeli Merkel dramatycznie stracili wpływy".

Ulrich Kröckel uważa, że polsko-niemieckie stosunki są "znakomite", i że nie jest przesadą powiedzenie, że "od stuleci nie były tak dobre". Autor wskazuje, że po II wojnie światowej, za którą, jak wyraźnie zaznacza, winę ponosili Niemcy, nienawiść między Polakami i Niemcami, osiągnęła apogeum. "Dlatego też to na nich bardziej spoczywa do dzisiaj odpowiedzialność za przyszłość. Pojednanie z Polską powiodło się. Lecz te laury nie usprawiedliwiają bezczynności. Politycy w Warszawie i Berlinie są zobowiązani wspólnie wpływać na kształt Europy. Lecz to wyraźnie szwankuje w dobie kryzysu strefy euro. Nic nie jest w stanie przysłonić faktu, że 40 lat od nawiązania stosunków dyplomatycznych, których rocznica przypada na najbliższy piątek, nie może być mowy o prawdziwym strategicznym partnerstwie" - pisze.

"Odpowiedzialność za to ponoszą nie tylko Niemcy. Niemiecki rząd wprawdzie zbyt jednostronnie stawia na kartę niemiecko-francuską, jednakże Polska, nienależąca do strefy euro, nie ma teraz w Brukseli po prostu także większego znaczenia, podaje. Temu sama jest sobie winna" - twierdzi autor artykułu wskazując, że Polska nie zadbała o przyspieszenie przyjęcia jej w poczet członków unii walutowej. "Może ta wstrzemięźliwość jest bezpieczna dla interesów ekonomicznych. Lecz jeśli chodzi skutek polityczny, to była to bramka samobójcza rządu Tuska" - podkreśla.

Ulrich Krökel wskazuje też, że w przygasł euroentuzjazm Polaków. "Niemcy powinni mocniej protegować w Brukseli sąsiada na Wschodzie (...) Zamiast zabiegać o trwałe randez vous z francuskim prezydentem, Angela Merkel powinna ożywić i wzmocnić tzw. Trójkąt Weimarski Paryż-Berlin-Warszawa" - uważa autor.

"Dlaczego w Berlinie brakuje w tym celu dobrej woli, pozostanie zagadką. Jeśli celem jest pogłębienie europejskiej integracji, można go osiągnąć tylko z poparciem Wschodu. Kto mówi o ogólnoeuropejskich plebiscytach, popełnia błąd, jeśli niewystarczająco uwzględnia rosnący sceptycyzm wobec UE 38 mln Polaków. Może się zdarzyć, że przeżyjemy szok, jak wtedy w 2005, kiedy Holendrzy i Francuzi głosowali przeciwko planowanej Konstytucji UE" - kończy.

Barbara Cöllen

http://wiadomosci.onet.pl/raporty/deutsche-welle-w-onecie/niemiecka-pras...

Polsko-niemiecka współpraca pod dyktando Berlina. Polska wszystko zawdzięcza Niemcom?

Fundacja Współpracy Polsko-Niemieckiej promuje projekt oświatowy,
który zawiera depczący polską wrażliwość film. „Historia stosunków
polsko-niemieckich ma ponad tysiąc lat, a my wciąż patrzymy na nią przez
pryzmat tragedii II wojny światowej i zbrodni III Rzeszy.”

Krzyżakom Polacy zawdzięczają piękne budowle i opiekę nad Piastami.
Najważniejszym skutkiem zwycięstwa pod Grunwaldem jest obraz Jana
Matejki. Główną zasługą Kopernika są podstawy do wróżenia z tarota. II wojna światowa jest mało znaczącym epizodem w historii stosunków polsko-niemieckich

- te dość zaskakujące stwierdzenia to wnioski, jakie wprost płyną z
filmu wyprodukowanego na zlecenie Fundacji Współpracy
Polsko-Niemieckiej. Obraz jest podstawą najnowszego projektu edukacyjnego Fundacji.
Film opowiadający o stosunkach polsko-niemieckich jest wybitnie
jednostronny, a jego wydźwięk wymierzony jest w polskie priorytety
kulturowe i budowanie tożsamości narodowej.

Promocja filmu „Noc w galerii” odbyła się 10 października. Jego
autorzy tłumaczą, że jest on inspirowany wystawą „Obok. Polska-Niemcy.
1000 lat historii w sztuce”. Kuratorką tej wystawy była Anda Rottenberg.
Obraz skierowany do młodzieży stał się bazą do przygotowania najnowszego programu edukacyjnego, jaki powstał w FWPN. Jak wskazują autorzy filmu:

Odchodzi on od dotychczasowej polsko-niemieckiej narracji
historycznej i podejmuje próbę dekonstrukcji mitów – zachęca do
samodzielnej refleksji o polsko-niemieckim sąsiedztwie.

W rzeczywistości film nie tyle skłania do refleksji o
„polsko-niemieckim sąsiedztwie”, co jest próbą pokazania, jak wiele
Polska zawdzięcza Niemcom.

Film przeplatany fabularnymi wątkami, które są
budowane na motywach historycznych, zaczyna się od historii Wandy, która
jak wiadomo Niemca nie chciała. Widzimy symboliczną unowocześnioną wersję tej legendy. Wanda ścigana przez Niemca skacze do basenu,
a główni bohaterowie filmu, grani przez Macieja Łubieńskiego i Michała
Wójcika tym razem wchodzą w rolę jurorów skoków do wody. Jeden z nich
skok Wandy ocenia na 10, drugi na 0. Gdy ten krytyczniejszy pytany jest o
motywy swojej oceny, odpowiada:

Nie oceniam techniki skoku, tylko decyzję polityczną. Wanda nie chciała Niemca, utopiła się, a mogła żyć długo i szczęśliwie.

Drugi z bohaterów dodaje:

Nie rozumiem tej legendy od Wandzie. Przecież w polskiej historii aż się roi od księżniczek, które chciały Niemca. Szczególnie, gdy był piękny i bogaty...

Tyle zrobiono z pięknej polskiej legendy, która opowiada o
księżniczce, która w imię spokoju ojczyzny wymiera samobójstwo. Nie chce
bowiem ani tragedii swojego ukochanego kraju, który jest najeżdżany
przez Niemca, ani małżeństwa z niemieckim księciem. Wydaje się jednak, że odtrącenie Niemca to dla twórców filmu zniewaga.

Autorzy obrazu zdają się przekonywać, że nie tylko Wanda była niewdzięczna. Równie niewdzięczni okazują się być Polacy, którzy nie doceniają wielkich zasług, jakie dla Polski mieli Krzyżacy.
Okazuje się, że nie byli to krwawi okupanci polskich ziem, toczący
wojny z polskim państwem i obywatelami. Na filmie możemy zobaczyć
najpierw inscenizację, pokazującą Krzyżaków stylizowanych na pradawne
pogotowie. Na filmie ratują oni pogryzionego przez psa człowieka. Potem
następuje zaskakującą wymiana zdań, która kładzie nacisk na chwalebne
skutki okupacji Krzyżackiej w Polsce:

Krzyżacy zrobili krwawą jatkę, ale oddali Piastom przysługę. I dzięki temu, dzięki ich robocie powstawały tu piękne miasta i zamki. A Warmia stała się uroczym zakątkiem Polski.

(…)

Krzyżacy nie tylko toczyli wojny z Królestwem Polskim. To była świetnie działająca korporacja.

Obronie dobrego imienia Krzyżaków twórcy filmu poświęcili wiele miejsca. W jednej ze scen wielki mistrz zakonu tłumaczy, jak drogocenne skutki ma obecność Krzyżaków w Polsce. Aktor stylizowany na mistrza pokazuje zdjęcia lasów i mówi:

Kiedyś wszystko wyglądało tak, a Krzyżacy zbudowali tu miasta: Toruń,
Elbląg, Olsztyn, Gniew itd. Zbudowaliśmy drogi. Dochód na mieszkańca
duży. Liczba chrześcijan rośnie.

Zwieńczeniem wątku krzyżackiego jest wizyta dwóch narratorów filmowej
opowieści na polach grunwaldzkich. Widzowie dowiadują się, że „pod
Grunwaldem połączone armie polska i litewska pokonały militarnie zakon
Krzyżacki”. Szybko jednak znaczenie tego wydarzenia zostaje umniejszone. Widzowie słyszą bowiem taką wymianę zdań między Łubieńskim i Wójcikiem:

- Ale co z tego (zwycięstwa – red.), skoro Polska odzyskała to, o co
ten bój się toczył dopiero 50 lat po bitwie, a sam Zakon przestał
istnieć 115 lat później.

- Chcesz powiedzieć, że cały ten trud militarny spod Grunwaldu poszedł na marne?

- Nie, nie, nie. Tego nie chcę powiedzieć. Został przecież wielki obraz Matejki...

I tak okazuje się, że bitwa pod Grunwaldem bez obrazu Matejki w ogóle znaczenia dla Polski nie ma.

Film przesycony jest podobnym przekazem, przekazem umniejszającym
zasługi Polski i Polaków. Co więcej często narracja filmu jest
przypomina zwykłe kpiny z polskiej historii.

Takie wrażenie można odnieść choćby słuchając opowieści o dokumencie
Dagome iudex. Okazuje się, że ten dokument jest dobrym obiektem żartów
dla twórców filmu. Słyszymy, że tytuł jest wynikiem pomyłki
„niedysponowanego” micha przepisującego tekst, że być może dokument
świadczy o tym, że Polskę założyli Wikingowie. Słyszymy, że
Polska była wtedy zaściankiem cywilizacyjnym Europy oraz, że autorzy
dokumentu nie wiedzieli kto to Mieszko, co to Gniezno, więc pisali jak
im się wydawało. Wiadomo, że Polską wtedy nikt się nie interesował.

Wątpliwe również, by widzowie opisywanego filmu interesowali się
naszym krajem. Bohaterowie jego prezentują bowiem miejscami wręcz
agresywne nastawienie do naszej Ojczyzny. W czasie prezentowania
historii dynastii Sasów dwaj prowadzący wymieniają między sobą uwagi,
śmiejąc się ze zdjęcia Augusta III Sasa:

- Zobacz, jak on wygląda

- No rzeczywiście, sarmacka postawa, podgolony łeb, kontusz...

- Mało tego. On wygląda bardziej na Polaka, a niżeli na króla. Gdzie on ma koronę? W ręku nie trzyma berła, tylko czapę.

Można by rzecz, że jak ktoś wygląda na Polaka to już najgorzej...

Narracja filmu zdaje się mieć jeden cel: pokazać, że w stosunkach polsko-niemieckich to Niemcy są ci dobrzy, a Polacy ci źli i mniej zasłużeni. Przy okazji śmiania się z króla Augusta III pada stwierdzenie, że Niemcy zrobili dużo dla polskiej kultury. Narrator pyta: co polska kultura zrobiła dla Niemców?

Mówisz, masz

- pada odpowiedź. A potem film pokazuje, jak niemiecki
kompozytor - Telemann po powrocie z Polski zaczął komponować tańce,
które zapisywał przyglądając się ludowym przyśpiewkom w kraju.
Dzięki Telemannowi Polonez trafił do kanonu form tanecznych. Dzięki
niemu najwięksi Niemcy komponowali te tańce. Wszystko dzięki
niemieckiemu kompozytorowi.

Co więc Polska zrobiła dla Niemców? Chyba nic. Tak przynajmniej wynika z filmu.

Opisywany obraz jest manipulacją oraz przykładem infantylizacji
przekazu historycznego. Niestety na jego kanwie opracowany został
projekt edukacyjny dla młodzieży. Jest to niezwykle niepokojące. W
filmie bowiem roi się od wręcz tandetnych wizualizacji upraszczających
historię. Okazuje się, że Mikołaj Kopernik, choć był wszechstronnie
uzdolniony i ustawił Ziemię gdzie trzeba, „słynie” z opracowania
horoskopów i podstaw do tarota. W filmie przewiduje się dzięki niemu upadek Zakonu Krzyżackiego.

Przy okazji omawiania postaci Kopernika okazuje się, że nie wiadomo, czy był on Niemcem czy Polakiem.

Czy fakt, że Kopernik brał udział w wojnie z Krzyżakami wystarczy, by nazwać go polskim astronomem?

- pytają twórcy filmu. Tego nie rozstrzygają:

- Kim zatem był Niemcem, czy Polakiem?

- A to ważne? Był geniuszem.

Pochodzenie ważne jednak było w przypadku Wita Stwosza.
Mówiąc o nim autorzy filmu nie omieszkali zaznaczyć na wiele sposobów,
że był on Niemcem, a po polsku nie umiał nic powiedzieć. Przy tej okazji
słyszymy również, że XV-wieczny Kraków był zdominowany przez niemiecką
społeczność, a sam Stwosz z Polakami nie miał wiele wspólnego. W
przypadku Stwosza ważne było, czy „był Niemcem, czy Polakiem”. On
zdecydowanie był Niemcem.

Zaskakujących wstawek dotyczących polskiej historii jest wiele.
Kolejny przykład w opowiadaniu o historii związku Wilhelma I i Elżbiety
Radziwiłłówny. Ona zmarła, zostawiając Wilhelma. W opowieści filmowej
słychać:

- Do końca jego życia miał (Wilhelm I – red.) na biurku zdjęcie polskiej księżniczki.

- Z drugiej strony, jako cesarz usunął język polski ze szkół i urzędów. Czyli kochał Elizę, ale nie kochał Polaków.

- No bo kochać to nie znaczy zawsze to samo.

Tym miłym stwierdzeniem aktorzy zbywają polityczną walkę z Polską i Polakami. Twórcy filmu wiele wysiłku włożyli, by antypolskiej działalności Niemców nie eksponować.

Najbardziej kuriozalne wydają się ich zabiegi dotyczące II wojny światowej. Temu tematowi poświęcono ostatnie kilka sekwencji ponad 30-minutowego filmu.
W tym fragmencie pokazany jest pomnik Holocaustu w Berlinie oraz obrazy
ludzi, które nie wiadomo do końca co mają symbolizować. Narrator
tłumaczy:

Historia stosunków polsko-niemieckich ma ponad tysiąc lat, a
my wciąż patrzymy na nią przez pryzmat tragedii II wojny światowej i
zbrodni III Rzeszy.

Potem widać ujęcie z Berlina, spod Bramy Brandenburskiej. Bohaterowie mówią:

- W PRL pokazywano Krzyżaków, jako prenazistów. Ale wciąż myślimy o niemieckiej dominacji, stałym naporze na polskie ziemie.

- Dzięki takim inicjatywom, jak wystawa „Obok” widzimy, że jest to bardzo fałszywy obraz. Nie możemy patrzeć na te stosunki, jako na preludium tragedii II wojny światowej.

- Przez te tysiąc lat nie było przecież jednego państwa niemieckiego, które prowadziłoby jakąś spójną politykę wobec Polski. Były różne księstwa, z których każde robiło swoje.

- Także na pytanie, jakie były te stosunki polsko-niemieckie przez te
tysiąc lat moim zdaniem nie odpowiemy. Bo nie ma jednej odpowiedzi.

- Jak to nie ma? Jest: to zależy

Na tym kończy się film, który jak zaznaczają autorzy ma rzucać nowe
światło na stosunki Polski i Niemiec. Niestety w tym świetle Polska
wychodzi bardzo negatywnie. Okazuje się, że nie mamy czym się
chwalić, wszystko zawdzięczamy Niemcom, a oni nam nic. Dodatkowo wciąż
mamy resentymenty i nieuprawnione pretensje o historię II wojny
światowej. A wiadomo, że to jedynie epizod w ponad tysiąc letniej historii stosunków polsko-niemieckich.

Twórcy filmu mylą się wielokrotnie. Również wtedy, gdy piszą, że film jest nowatorski. Ten
przekaz znamy jednak już od czasu, gdy w Niemczech wypłynęła na wierzch
debaty publicznej Erika Steinbach ze swoim relatywizowaniem prawdy o II
wojnie światowej. Film nie jest niczym nowym. Szkoda jedynie, że znów polskimi rękami umniejsza się zasługi Polski i Polaków.

Co szczególnie niepokojące Film Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej jest skierowany do młodzieży. Dziś
Niemcy takimi projektami podburzają polską młodzież przeciwko polskiemu
państwu. Niemcy kolonizują uczniów i budzą w nich podziw dla swojego
kraju. Tak wygląda współpraca z Berlinem. Tak wyglądają nasze „dobre stosunki”. Ale oczywiście znów możemy usłyszeć słowa krytyki:

Wciąż myślimy o niemieckiej dominacji, stałym naporze na polskie ziemie.

http://www.thelonestarwatchdog.com/2012/10/11/breaking-news-ron-paul-nom...

przez Norweski Parlament.

Semka przestrzega: widać "wielki cień" nad przyszłością narodów polskiego i niemieckiego. Niemiecki rewizjonizm rośnie w siłę

Nie da się bowiem akceptować tezy o polskich i czeskich
nacjonalistach, których celem samym w sobie było wygnanie Niemców z
jednoczesnym szanowaniem pamięci mieszkańca Warszawy, który wie, że to
Niemcy zniszczyli mu miasto.

Niemcy mówią "nein" dla pomysłu powstania w Berlinie pomnika pomordowanych Polaków

Niemcy więcej już wiedzą o domniemanym „ludobójstwie” swoich rodaków z
rąk Polaków i Czechów po wojnie, niż np. o niemieckich „Katyniach”, np.
w podwarszawskich Palmirach, gdzie – podobnie jak sowieci, Niemcy
likwidowali polską inteligencję.

Coraz
gorzej z prawdą o II Wojnie Światowej. Amerykański portal:
przesiedlenie Niemców w TOP TEN "najbardziej przerażających ludobójstw w
historii"...

Wielokrotnie przestrzegaliśmy przed biernością w obliczu wyraźnie
zauważalnych, starań zmierzających do wysunięcia niemieckich ofiar II
Wojny Światowej na pierwszy plan.

Premier już w Berlinie. Priorytetem sprawy unijne

Premier Donald Tusk przybył w środę do Berlina, by wziąć udział w
12. polsko-niemieckich konsultacjach międzyrządowych. Głównym...
czytaj dalej »

Tak naziści zrabowali Polskę


Oficjalnym patronem medialnym najnowszej publikacji Roberta Kudelskiego jest portal menstream.pl.

Kudelski opisuje wnikliwie wywiezienie w głąb III Rzeszy unikalnych
skrzypiec Stradivariego czy kolekcji rysunków Durera. Dodatkowo autor
ujawnia jak wielką rolę w powojennym rabunku dzieł sztuki odgrywała
komunistyczna Służba Bezpieczeństwa.

Dr Robert J. Kudelski jest badaczem oraz autorem wielu publikacji
dotyczących stratom wojennym w zakresie dóbr materialnych i zbiorów
sztuki. Jest współautorem między innymi: Tajemnica Riese. Na tropach największej kwatery Hitlera oraz Lubiąż. Na tropach wojennych tajemnic.

Oficjalnym patronem medialnym najnowszej publikacji Roberta Kudelskiego jest portal menstream.pl. Polecamy!

[fot:
mat.pras.]

Z okazji Dnia Żałoby Narodowej w niemieckim Bundestagu w niedzielę
oddano hołd ofiarom wojen i totalitarnych systemów. Szefowa klubu
parlamentarnego CSU Gerda Hasselfeldt wskazała na znaczenie pojednania z
Francją i Polską dla pokoju w powojennej Europie.

"Pojednanie z Francją to jedna najważniejszych nauk, jakie
Niemcy wyciągnęli z przeszłości" - powiedziała Hasselfeldt w
okolicznościowym przemówieniu podczas uroczystego posiedzenia
parlamentu. "Odwieczna wrogość" należy do przeszłości, stosunki z
Francją nacechowane są dziś partnerstwem i przyjaźnią, a otwarte granice
i spotkania są oczywistością - podkreśliła deputowana bawarskiej CSU -
partii uczestniczącej w koalicji rządowej Angeli Merkel.


Za równie ważne Hasselfeldt uznała gest ówczesnego kanclerza RFN
Willy'ego Brandta, który w grudniu 1970 roku ukląkł, oddając cześć
ofiarom III.Rzeszy, przed Pomnikiem Bohaterów Getta w Warszawie. To był znaczący
krok na drodze do pojednania Polaków i Niemców - powiedziała, dodając,
że cieszy się, iż obecnie Niemcy utrzymują bardzo dobre stosunki ze
wszystkimi krajami na Wschodzie.




W uroczystości w Bundestagu uczestniczył prezydent Niemiec Joachim Gauck.



W dzielnicy Berlina Buch został odsłonięty pomnik osób
niepełnosprawnych umysłowo i chorych psychicznie, zamordowanych w czasie
wojny przez niemieckich nazistów. Z kierowanego przez fanatycznego
nazistę Wilhelma Bendera szpitala w Buch, gdzie byli przetrzymywani
pacjenci przeznaczeni do uśmiercenia, wysłano do obozów koncentracyjnych
co najmniej 3 tys. osób. Ogółem naziści zamordowali do końca wojny
około 300 tys. niepełnosprawnych i psychicznie chorych.



Dzień Żałoby Narodowej obchodzony jest w Niemczech
od 1922 roku. Po dojściu Hitlera do władzy w 1933 roku służył
utrwalaniu pamięci o niemieckich sukcesach wojennych i kształtowaniu
agresywnych postaw. Reaktywowany po zakończeniu wojny, dzień ten -
obchodzony zawsze w niedzielę dwa tygodnie przed początkiem adwentu,
poświęcony jest obecnie pamięci wszystkich ofiar wojen i dyktatur.

Związek Wypędzonych bardziej brunatny niż przypuszczano

Czy
to zaskoczenie? Związek Wypędzonych zakładali i kierowali byli naziści.
Jedynie dwóch z 13 członków pierwsze zarządu nie należało do NSDAP i
SS.

Informacje o nazistowskiej przeszłości macierzystej organizacji Eriki Steinbach
pochodzą z opracowania na ten temat Instytutu Współczesnej w Monachium.
Co ciekawe, to pierwszy tego typu dokument jaki powstał w RFN.

O zbadanie życiorysów działaczy ZW poprosiła sama Steinbach, którą
bardzo zbulwersowały artykuły prasowe sprzed kilku lat, m.in. w
tygodniku „Der Spiegel”. Gdy w 2006 r. szefowa „wypędzonych”
zwracała się do monachijskiego instytutu o profesjonalne podejście do
tematu, wyzierały z słów wątpliwości co do rzetelności doniesień
medialnych na temat nazistów w jej związku.

Autorzy stworzonego dokumentu skoncentrowali się na życiorysach 13
członków pierwszego prezydium Związku Wypędzonych, które ukonstytuowało
się w 1958 r. Aż jedenastu pierwszych funkcjonariuszy BdV było – według
historyków - "reprezentantami reżimu".   

"Pełne dwie trzecie spośród 13 działaczy należy uznać za obciążonych
członkostwem w NSDAP albo SS. Tylko dwóch przedstawicieli BdV okazywało
wyraźny dystans wobec reżimu narodowosocjalistycznego albo konsekwentnie
zachowywało wobec niego konsekwentnie wrogą postawę"

- czytamy w komunikacie instytutu, zawierającym krótkie omówienie wniosków z raportu.

Za nieuwikłanych w narodowy socjalizm uznano socjaldemokratycznego
polityka, Niemca sudeckiego i pierwszego szefa BdV Wenzela Jakscha oraz
polityka CDU, a potem skrajnie prawicowej Narodowodemokratycznej Partii
Niemiec (NPD) - Linusa Kathera. 

"Udowodnione jest, że szczególnie po wkroczeniu Niemców do Polski (w
1939 r.) niektórzy późniejsi działacze BdV aktywnie i w coraz większym
stopniu brali udział w nazistowskim systemie sprawowania władzy. Chodzi
tu po pierwsze o operacje wojenne w ramach walki z partyzantami, a po
drugie o pełnienie innych kierowniczych funkcji w administracji
okupacyjnej. Pomimo swego uwikłania w nazistowski reżim ludzie ci w
powojennych Niemczech mogli sprawować wysokie funkcje i stanowią
"przykład problematycznej kontynuacji elit młodej RFN".

- to kolejny fragment raportu. 

Erika Steinbach w pierwszych reakcjach zdaje się być w dobrym
nastroju. W opublikowanym oświadczeniu tak tłumaczy intensywność
brunatnego koloru we władzach powstającego związku:  "Wielomilionowa
armia wykorzenionych mężczyzn próbowała rozpaczliwie odzyskać grunt pod
nogami. Nie istniały jednak odpowiednie struktury organizacyjne.
Zrozumiałe jest więc, że stery przejmowali ludzie dysponujący zebranym
wcześniej doświadczeniem organizacyjnym".

Próbując rozszerzyć problem nazistowskich przeszłości ważnych osobistości RFN Steinbach przypomniała casus Guentera Grassa:

„Nie mają "tak kryształowo czystego życiorysu, jak sugerowali. Pomimo to po 1945 r. wnieśli oni istotny wkład w nasza demokratyczną kulturę”

- pisze Steinbach.

Bartoszewski: Polacy i Niemcy powinni działać wspólnie

Erika Steinbach twierdzi, że w szafach wielu niemieckich partii politycznych są "brunatne szkielety"

Po ujawnieniu faktów, że Związek Wypędzonych tworzyli w większości
naziści Erika Steinbach przeszła do kontrataku. Walczy o pozostawienie
powstającego w Berlinie centrum przeciwko wypędzeniom w dotychczasowym
kształcie, czyli z tezą o Niemcach, jako ofiarach wojny.

http://www.spiegel.de/politik/deutschland/antisemitismus-so-antijuedisch...

Berlin - Der Judenhass sei in Deutschland der gleiche wie zu Zeiten
Hitlers, davon ist der Amerikaner Tuvia Tenenbom überzeugt. Die
Erfahrungen, die ihn zu diesem Urteil gebracht haben, beschreibt der
Theatermacher aus New York in seinem Buch "Allein unter Deutschen", das
am 10. Dezember erscheint. Tenenbom reiste durch die Republik, er
besuchte so unterschiedliche Orte wie die Neonazi-Kneipe Club 88 in
Neumünster, das alternative Hamburger Schanzenviertel, in Tübingen traf
er auf mülltrennversessene Grüne.

Über Tenenboms Ansichten und sein Buch berichtete der SPIEGEL in seiner vorletzten Ausgabe.

Es ist ein Buch, das für Debatten sorgen wird. Der Rowohlt-Verlag
wollte es auch aus rechtlichen Bedenken anders als zunächst vereinbart
nicht mehr drucken. Stattdessen erscheint "Allein unter Deutschen" nun
bei Suhrkamp.

Die schlimmsten Auswüchse der Judenfeindlichkeit in Deutschland
musste im August der Berliner Rabbiner Daniel Alter erleben - er wurde
von Unbekannten zusammengeschlagen und schwer verletzt. Viele hat der
brutale Vorfall aufgeschreckt. Bundeskanzlerin Angela Merkel sagte
kürzlich nach ihrem Besuch beim Zentralrat der Juden, es gebe ein großes Maß an Antisemitismus
in Deutschland. An diesem Mittwoch trifft sich Merkel in Berlin mit
Benjamin Netanjahu. Der israelische Regierungschef dürfte aufmerksam
beobachtet haben, unter welchen Bedingungen Juden in Deutschland leben.

Wie mächtig ist der Antisemitismus in Deutschland?

Judenfeindliche Stereotype sind tief in der deutschen Alltagskultur
verankert - da sind sich Experten einig. Besonders zwei Zahlen haben
sich dabei in den vergangenen Jahren als stabil erwiesen.

• 15 bis 20 Prozent der Deutschen haben latent antisemitische Haltungen.
• 8 bis 10 Prozent der Deutschen äußern sich in Umfragen offen antisemitisch, halten Juden etwa für andere, schlechtere Menschen.

Wissenschaftler sprechen hier von manifestem Antisemitismus oder einem antisemitischen Weltbild. Zuletzt hat die Friedrich-Ebert-Stiftung in ihrer Untersuchung zu Rechtsextremismus
in Deutschland "Die Mitte im Umbruch" festgestellt, dass rund neun
Prozent der Bevölkerung folgenden drei Aussagen überwiegend oder
vollständig zustimmen:

"Noch heute ist der Einfluss der Juden zu groß."

"Die Juden arbeiten mehr als andere Menschen mit üblen Tricks, um das zu erreichen, was sie wollen."

"Die Juden haben einfach etwas Besonderes und Eigentümliches an sich und passen nicht so recht zu uns."

Die Zustimmungswerte bei den einzelnen Aussagen sind deutlich höher
als neun Prozent - als antisemitisch wurde aber nur eingestuft, wer alle
drei Sätze für richtig hielt.

Wann und wie oft haben diese Haltungen im Alltag Folgen für die mehr als 100.000 Juden,
die in Deutschland leben? Jüdische Schulen und Synagogen stehen unter
Polizeischutz, jüdische Gläubige leben in ständiger Wachsamkeit -
Beschimpfungen, Beleidigungen sind viele längst gewöhnt. Die
registrierten Straftaten mit antisemitischem Hintergrund sind indes im
Zeitraum von 2005 bis 2010 zurückgegangen.

Wer ist antisemitisch?

Der Bielefelder Forscher Andreas Zick hält Prozentzahlen über die
Verbreitung des Antisemitismus in Deutschland für wenig aussagekräftig.
"Mich interessiert eigentlich viel mehr: Wer ist denn so antisemitisch?
Und warum transportieren wir antisemitische Vorurteile so stabil über
die Jahrzehnte?" Deutlich sei, dass ältere Menschen im Durchschnitt
antisemitischer seien als jüngere, Arbeitslose mehr als Erwerbstätige.

Bei dem sogenannten sekundären Antisemitismus, also etwa der Haltung:
"Die Juden versuchen jetzt, aus dem Holocaust Vorteile zu ziehen" gebe
es auch unter gebildeten und sozial bessergestellten Deutschen große
Zustimmung, sagt Zick. "Hier gibt es die Mentalität: Es muss doch mal
gesagt werden können."

Ein Befund ist neu: Erstmals stimmen in Ostdeutschland laut
Friedrich-Ebert-Stiftung mehr Befragte primär antisemitischen Aussagen
zu - also judenfeindlichen Äußerungen, die sich nicht auf den Holocaust
beziehen - als im Westen.

NASZ
WYWIAD: Prof. Marek o sali obrad im. Orła Białego: " Trochę mnie to
przeraża, gdyż jest to złe, antypaństwowe, antypolskie i antynarodowe"

Tylko na koniec jest tak, że prawdziwi Niemcy nie wiedzą nawet, że
Polska ma ponad tysiąc letnią historię. Uważają, że ten kraj zrodził się
po drugiej wojnie światowej na krzywdzie narodu niemieckiego- uważa
prof. Marek 

Polska na rosyjskiej mapie politycznej Europa 2035

Dr Magnus Brechtken, wicedyrektor renomowanego Instytutu Historycznego w Monachium,
podkreśla, że wraz z przejęciem władzy 30 stycznia 1933 r. Hitler
rozpoczął realizację swojego ideologicznego planu, który zakładał przede
wszystkim dwa cele. Było to zdobycie tzw. "przestrzeni życiowej na
wschodzie" oraz "uregulowanie" tzw. "kwestii żydowskiej".


Historyk wyjaśnia, że hitlerowska ideologia zakładała od początku
zniszczenie państwa polskiego. Podstawą takiej polityki była powszechna
opinia niemieckich elit, że państwo polskie nie powinno było się
odrodzić, do czego doszło w wyniku traktatu wersalskiego. - Niemcy chcieli odzyskać wcześniejsze tereny na wschodzie oraz powiększyć swoje terytorium - tłumaczy dr Brechtken.

"Polska nie miała szans"


Historycy w Polsce i Niemczech są zgodni co do tego, że Hitler
od początku miał swój plan wobec Polski, ale celowo zmylił sąsiadów
podpisując m.in. pakt o nieagresji. - Trzecia Rzesza była gotowa
podpisać wszystko, aby tylko zyskać na czasie i zrealizować swój program
- mówi Brechtken.

Ekspert podkreśla, że Polska nie miała
praktycznie żadnych szans, by uniknąć katastrofy. - Przystanie na
niemieckie żądania nie było żadną alternatywą, bo to by oznaczało
praktycznie rezygnację z własnej egzystencji - mówi ekspert.

Podobnie ocenia to Marek Kornat, profesor w Instytucie Historii PAN w Warszawie.
- Niemcy chcieli chwilowej ugody, a w przyszłości "kwestia polska"
miała zostać rozwiązana na zasadzie statusu wasala lub na drodze
podboju. Mieli jasny cel, który mierzył w państwo polskie - ocenia.


Zdaniem polskiego historyka wygląda na to, że "marszałek
Piłsudski rozważał w latach Republiki Weimarskiej możliwość dojścia do
władzy narodowych socjalistów, ale mimo to przejęcie władzy przez
Hitlera zostało przyjęte w Warszawie z pewnym zaskoczeniem".

Polska się pomyliła w ocenie Hitlera


Prof. Kornat zauważa, że pogłoski o polskim pomyśle wojny
prewencyjnej z Niemcami dość wcześnie dotarły do Berlina. Ale faktem
jest, że Polska od początku sygnalizowała gotowość do dialogu, o czym
świadczą słowa Józefa Becka z 15 lutego 1933 r.: "Nasz stosunek do
Niemiec i ich spraw będzie dokładnie taki sam, jak stosunek Niemiec do
Polski". Zdaniem Kornata świadczy to o tym, że relacje polsko-niemieckie
zależały od stanowiska Berlina. Dodaje, że w pierwszych dniach po
przejęciu władzy przez Hitlera, w Warszawie dominowały obawy i
niepewność co do dalszego kursu polityki Berlina.


Historyk przyznaje, że polskie elity mogły się pomylić w ocenie
zagrożenia ze strony Niemiec. - Po pierwsze, panowało przekonanie, że
Hitler nie jest Prusakiem, a więc nie posiada głęboko zakorzenionej
agresji wobec Polski - mówi prof. Kornat. - Hitler był w opinii
Piłsudskiego niemieckim romantykiem i rewolucjonistą, dlatego uważano,
że będzie z nim możliwe jakieś porozumienie - dodaje. Jeżeli chodzi o
ministra Józefa Becka, to historyk podkreśla, że dyplomata przyjął
pozycję wyczekującą i przede wszystkim starał się nie pogarszać relacji z
Berlinem.

Dr Brechtken podkreśla z kolei, że z
przejęciem władzy przez Hitlera stało się jasne, iż pomimo pewnej
gotowości do dialogu ze strony Warszawy, niemieckich planów ekspansji
nie da się zrealizować na drodze pokojowej, a rozwiązanie militarne było
od początku jedynie kwestią czasu. Jego zdaniem "pakt o nieagresji był
tylko grą na czas" i nie można dziś mówić o realnych alternatywach,
które pozwoliłyby uniknąć hitlerowskiego ataku na Polskę.

Tekst pochodzi z serwisu Deutsche Welle.

"Chodzi
o Polskę". Bardzo ważny tekst prof. Krasnodębskiego w GPC o tym jak
doszło do tego, że Niemcy mają nas edukować w dziedzinie "walki z
faszyzmem". I dlaczego?

"Pozwala to Niemcom utwierdzać się w roli lidera Europy i obok władzy
gospodarczej dać im również odpowiedni zasób władzy ideologicznej, a
jednocześnie umożliwia poddawanie stałej presji narody Europy
Środkowo-Wschodniej, by nie domagały się zbytniej narodowej
samodzielności i by w ogóle im się w głowie nie przewróciło".

Geoffrey Megargee jest doświadczonym badaczem Holokaustu. Ale to, co jemu i jego kolegom udało się zgromadzić na przestrzeni 13 lat jest tak wstrząsające, że sam nie może w to uwierzyć.

Po analizie dokumentów i zeznań świadków Megargee doszedł do wniosku, że niemiecki aparat zagłady w czasach III Rzeszy był dużo bardziej rozbudowany niż uważano do tej pory.

Amerykański naukowiec był przekonany, że w całej Europie było około 7 tysięcy miejsc, w których niemieccy naziści i ich sprzymierzeńcy znęcali się nad ludźmi, zmuszając ich do katorżniczych robót, w których głodzili ich i zabijali.

Jak się dziś okazuje, w Europie było w okresie nazizmu 42500 miejsc kaźni, w tym 30 tysięcy obozów pracy, ponad 1100 żydowskich gett, prawie tysiąc obozów koncentracyjnych i 500 domów publicznych, w których zmuszano kobiety do uprawiania prostytucji.

Miejsca kaźni w wielu niemieckich miastach

Kolega Megargeesa, Martin Dean, wymienia w tym kontekście Hamburg i Berlin. Twierdzi, że w niemieckich miastach były setki, a nawet tysiące takich miejsc.

Badacze z Muzeum Pamięci Holokaustu "Holocaust Memorial Museum" w Waszyngtonie oceniają, że ofiarami morderczej maszynerii nazistów padło 15-20 milionów osób.

Megargee, Dean i ich zespół przejrzeli i zanalizowali na potrzeby pracy niezliczone dokumenty; w tym wywiady z ponad 400 ocalałymi z Holokaustu, jak również prace badawcze na ten temat z kilkunastu krajów.

Tysiące innych miejsc kaźni

Zgromadzony materiał jest dowodem na to, że poza Auschwitz i innymi wielkimi obozami koncentracyjnymi, a także poza wielkimi gettami, takimi jak choćby Getto Warszawskie, znajdowało się tysiące innych miejsc kaźni.

- Takie miejsca były wszędzie - uważa Dean, a jego kolega Megargee dodaje, że "najpóźniej teraz jest jasne, że Niemcy, którzy twierdzili, że o niczym nie wiedzieli, po prostu kłamali".

Megargee uważa, że opracowana obecnie przez jego zespół lista obozów jest prawie kompletna, a jeśli się wydłuży, to tylko w minimalnym stopniu.

tagesschau.de / Iwona D. Metzner
http://wiadomosci.onet.pl/raporty/deutsche-welle-w-onecie/nowa-praca-nt-...

Hitler nie chciał wojny? Winna była Polska? Kontrowersyjna książka

Czy
Adolf Hitler tak naprawdę nie dążył do wojny? Czy można było uniknąć
Holokaustu, Katynia i zbrodni komunistycznych? Tak twierdzi doradca
amerykańskich prezydentów Patrick Buchanan.

Patrick Buchanan nie jest historykiem. To rasowy polityk, doradca trzech amerykańskich prezydentów i były kandydat na prezydenta USA. Warto o tym pamiętać, czytając jego książkę "Churchill, Hitler i niepotrzebna wojna". Bije z niej zamiłowanie do publicystyki i argumentacja polityka śmiało interpretującego rzeczywistość, a nie naukowca wyważenie oddającego stan faktograficzny.

Dlatego budziła spore emocje
już kilka lat temu za granicą, u polskiego czytelnika wzbudzi jeszcze
większe. Jednak oddajmy głos autorowi. Oto jaką opinię na temat Józefa Becka, ministra spraw zagranicznych z II Rzeczpospolitej, można znaleźć na kartach jego książki:

Nikt
nie kwestionował zdolności Józefa Becka. Swoim niezwykłym zdolnościom
dyplomatycznym zawdzięczał nominację, w wieku 38 lat, na stanowisko
ministra spraw zagranicznych Polski. Szanowany za swoją inteligencję i
potężną wolę, był traktowany podejrzliwie - a nawet znienawidzony - za
swoją dwulicowość, nieuczciwość i niemoralność w życiu prywatnym. W
Rzymie, dokąd udał się na wydłużoną wizytę połączoną z wakacjami,
księżna Piemontu powiedziała o nim, że ma "taką twarz, jaką można
spotkać we francuskiej gazecie piszącej o gwałcicielu małych
dziewczynek".

Patrick J. Buchanan, "Hitler, Churchill i niepotrzebna wojna"

Patrick Buchanan nie poprzestaje jednak tylko na kontrowersyjnych opiniach. Również wnioski, jakie formułuje w swojej książce, dalekie są od obiektywizmu. Twierdzi na przykład, że Adolf Hitler nie chciał dopuścić do wojny, że do wejścia w konflikt zbrojny z Polską zmusiła go nieustępliwa postawa ministra Becka.

Kto
w takim razie, według autora, odpowiada za wybuch II wojny światowej,
jeśli nie Hitler i jeśli już "wiadomo", że pośrednio Polska?

Otóż Buchanan wskazuje brytyjskiego premiera Neville'a Chamberlaine'a.
Twierdzi, że gdyby nie udzielił gwarancji sojuszu Polsce, Brytyjczycy
nie musieliby przystępować do wojny i konflikt Niemiec z Polską nie
wyszedłby poza zakres lokalnego sporu dwóch sąsiadujących ze sobą
państw.

W swoich śmiałych wizjach idzie zresztą znacznie dalej.
Krytykuje następcę Chamberlaine'a za to, że nie stanął ramię w ramię z
Hitlerem przeciwko Stalinowi. Według Buchanana, gdyby Winston Churchill poszedł na ZSRR, wojna
szybko by się skończyła. Co ciekawe, sojusz z III Rzeszą to według
niego lekarstwo na całe zło. Jego zdaniem wystarczyłoby, żeby Polacy
dogadali się z Hitlerem i wspólnie zaatakowali ZSRR, a nie doszłoby ani
do Holokaustu, ani do komunistycznych zbrodni. Żydzi zostaliby przesiedleni, a nie wymordowani, a rzeź polskich oficerów w Katyniu nigdy nie miałaby miejsca. Dość ciekawy tok rozumowania.

Kto
mordował Żydów w Europie Wschodniej? "Ekstremalni antysemici" z Armii
Krajowej ręka w rękę z nazistami. Niemcy na Zachodzie śpiewali wtedy
piosenki

Po serii artykułów o "polskich obozach zagłady" w niemieckich
gazetach, rozpoczyna się tam dyskusja w kontekście nowego serialu
historycznego. Czytelnicy wysokonakładowego tabloida dowiedzieli się
właśnie, że polscy "nacjonaliści" z "ekstremalnie antysemickiej" Armii
Krajowej pomagali nazistom w mordowaniu Żydów.
. Tym razem dzieje się to w
związku z rozpoczęciem emisji przez ZDF – drugi program niemieckiej
telewizji - serialu pt. „Unsere Mütter, unsere Väter” - "Nasze matki,
nasi ojcowie".

Z tej okazji wysokonakładowy tabloid „Bild” opublikował artykuł pt. „Najważniejsze kwestie dotyczące eposu telewizyjnego”, który zaczął pytaniem:

Czy polscy partyzanci naprawdę byli tacy antysemiccy?

Następnie niemiecki czytelnik dostaje
skrócony opis przedstawionych w filmie najważniejszych cech największej
podziemnej armii podziemnej walczącej przeciwko Niemcom podczas drugiej
wojny światowej:

Partyzanci w filmie to członkowie tak zwanej polskiej Armii Krajowej, którzy walczyli o niepodległą Polskę. Armia Krajowa, której jednostki operowały jak związki partyzanckie, składała się z polskich nacjonalistów. Antysemityzm w ich szeregach był ekstremalnie rozpowszechniony. W ogóle antysemityzm był mocno rozpowszechniony w Europie Wschodniej co ułatwiło Nazistom wymordowanie europejskich Żydów.

Warto zwrócić uwagę, że gdy mowa o
„nacjonalizmie” i „ekstremalnym antysemityzmie” Armii Krajowej, to
towarzyszy temu rzeczownik „naziści”, którym Polacy pomagali mordować
Żydów.

Rzeczownik „Niemcy” owszem, pojawia
się w tym samym artykule. Jednak w kontekście „opieki nad niemieckimi
żołnierzami do pełnienia której zobowiązane były znane aktorki i
piosenkarki”.

Marlena Dietrich, Niemka, ale z obywatelstwem amerykańskim, śpiewała
znany przebój wojskom USA, który podobał się po obu stronach frontu.

Taki podział na Niemców,
którzy walcząc na Zachodzie śpiewają piosenki, które podobają się
również Amerykanom, i na nazistów, którzy na Wschodzie mordują Żydów, bo
mają styczność z „nacjonalistami” z polskiej Armii Krajowej, tylko
przez moment wydaje się przypadkowym zabiegiem. Zwłaszcza jeśli
spojrzymy na to przez pryzmat licznych „pomyłek” w prasie niemieckiej
typu „polskie obozy zagłady”.

Sławomir Sieradzki

CZYTAJ
TAKŻE: Niemieckie zakłamywanie historii trwa w najlepsze. Największa
tamtejsza agencja prasowa użyła sformułowania "polski obóz zagłady". Już
powtórzyły je inne gazety

Prof. Krasnodębski o niemieckim filmie z AK w tle: To element świadomej polityki historycznej i świadectwo przemiany pamięci

Polacy muszą rozumieć, że zmiana narracji historycznej w Niemczech
czy w Europie to nie są po prostu „kłamstwa” czy „przeinaczenia” -
twierdzi prof. Krasnodębski.

Żołnierze AK jako antysemici w niemieckim serialu. Polska ambasada protestuje

Niemiecki tabloid "Bild", pisząc o tym epizodzie, określił Armię Krajową
mianem "polskich nacjonalistów". "Antysemityzm był w ich szeregach
ekstremalnie rozpowszechniony" - czytamy w gazecie. "W Europie
Wschodniej antysemityzm był bardzo powszechny, co ułatwiło nazistom
wymordowanie Żydów" - pisze "Bild".



Ambasada RP w Berlinie skierowała do redakcji "Bild" list protestacyjny - poinformował w piątek rzecznik placówki.


http://dorzeczy.pl/historia-do-rzeczy-protestuje/

Niemiecki tabloid „Bild“ zamieścił kilka dni temu notkę, w
której żołnierze Armii Krajowej zostali nazwani „nacjonalistami“ i
„antysemitami“. Wszystkich mieszkańców Europy Wschodniej oskarżono
natomiast o „powszechny antysemityzm“, który miał ułatwić „nazistom“
wymordowanie Żydów.

Notka ukazała się pod recenzją emitowanego w niemieckiej telewizji
ZDF filmu filmu „Unsere Mütter, unsere Väter“ („Nasze matki, nasi
ojcowie”), który opowiada o żołnierzach Wehrmachtu.

Mimo protestów notatkę wciąż można znaleźć na stronie internetowej „Bilda“ pod adresem: http://www.bild.de/unterhaltung/tv/unsere-muetter-unsere-vaeter/waren-deutsche-soldaten-wirklich-so-grausam-29562878.bild.html

Zamieszczamy jej tłumaczenie:

Czy polscy partyzanci rzeczywiście byli takimi antysemitami?

Partyzanci w filmie („Unsere Mütter, unsere Väter“ – przyp. tłum.) to
członkowie tak zwanej polskiej Armii Krajowej, którzy walczyli o
niepodległą Polskę. Armia Krajowa, której jednostki działały jako
oddziały partyzanckie, składała się z polskich nacjonalistów.
Antysemityzm był w jej szeregach ekstremalnie rozpowszechniony. W ogóle
antysemityzm był mocno rozpowszechniony w Europie Wschodniej, co
ułatwiło nazistom wymordowanie europejskich Żydów.

„Historia Do Rzeczy“ rozpoczyna akcję wysyłania protestów do
redakcji „Bilda“. Poniżej znajdą Państwo wzór e-maila z prośbą o
usunięcie notki ze strony internetowej bild.de i zamieszczenie
sprostowania. E-maila można wysyłać na adres info@bild.de i zamieszczać
na facebookowym profilu „Bilda“

http://www.facebook.com/bild?fref=ts

Wzór e-maila:

Sehr geehrte Damen und Herren,

Auf der Internetseite bild.de befindet sich ein Artikel in dem Sie
behaupten, die während des Zweiten Weltkrieges gegen die deutsche
Besatzung im Untergrund kämpfende polnische Heimatarmee (Armia Krajowa)
bestand aus „Nationalisten“ und der Antisemitismus sei unter ihren
Soldaten „extrem verbreitet“ gewesen. Solche Formulierungen bezeugen
einen elementaren Mangel an historischem Wissen, es sei denn der Autor
dieser Behauptungen handelte in böser Absicht.

Die Heimatarmee unterstand der polnischen Exilregierung in London und
wurde von ihr strikt angewiesen das um sich greifende, kriegsbedingte
Banditentum, u. a. auch Erpresser und Zuträger, die sich versteckenden
Juden und ihnen helfenden Polen, Geld abnötigten oder sie denunzierten,
hart zu bestrafen. Zumeist wurden sie von Untergrundgerichten in
Abwesenheit zum Tode verurteilt und bei passender Gelegenheit
erschossen. Die Heimatarmee gab regelmäβig Informationen über die
tragische Situation der Juden im besetzten Polen an die Exilregierung
und damit an die westlichen Alliierten weiter. Sie gründete zu dem eine
Untergrundstruktur mit dem Kodenamen „Zegota“, deren Aufgabe es war
Juden zu helfen.

Ich bitte den o. e. Artikel von ihrer Internetseite zu entfernen und eine Richtigstellung zu veröffentlichen.

Mit freundlichen Grüssen

Tłumaczenie tekstu:

Szanowni Państwo,

Na stronie internetowej bild.de znajduje się artykuł, w którym piszą
Państwo, że polska podziemna Armia Krajowa, która w czasie II wojny
światowej walczyła z niemieckim okupantem, składała się z
„nacjonalistów“, oraz że wśród jej żołnierzy „ekstremalnie
rozpowszechniony“ był antysemityzm. Takie sformułowania świadczą o braku
elementarnej wiedzy historycznej lub o złych intencjach autora.

Armia Krajowa podlegała polskiemu rządowi na uchodźstwie w Londynie.
Zgodnie z jego wytycznymi zwalczała szerzący się w warunkach wojennych
bandytyzm i surowo karała szantażystów i donosicieli, którzy żądali
pieniędzy od ukrywających się Żydów i pomagających im Polaków, lub
denuncjonowali ich. Sądy podziemne skazywały ich często na karę śmierci,
a wyroki były wykonywane przy nadarzającej się okazji. Armia Krajowa
regularnie informowała polski rząd na uchodźstwie, a tym samym mocarstwa
zachodnie, o tragicznej sytuacji Żydów w okupowanej Polsce. Stworzyła
również podziemną organizację o nazwie „Żegota“, której zadaniem było
niesienie pomocy Żydom.

Proszę o usunięcie wzmiankowanego artykułu z Państwa strony internetowej i opublikowanie sprostowania.

Łączę pozdrowienia

Działajmy!

"Nie mówi się o martyrologii Polaków"


Prof. Benz uważa, że los Żydów nie jest najważniejszym
zmartwieniem Polaków, którzy sami strasznie cierpieli pod nazistowską
okupacją. Również później, w czasie komunizmu, polscy Żydzi byli
narażeni na represje polityczne, a większość z nich wyemigrowała w 1956
roku. "W ten oto sposób ponury temat zniknął ze świadomości publicznej" -
konstatuje Benz. "Fakt, iż po raz kolejny mówi się o Żydach - ofiarach
nazistowskiego reżimu, nie zaś o martyrologii Polaków, znowu oburzył
wielu polskich obywateli" - mówi berliński profesor. "Polacy ze
wstrzemięźliwością obserwują, jak w Auschwitz regularnie czci się pamięć
żydowskich ofiar, ale nie polskich" - komentuje Der Westen, cytując
prof. Benza: "To bardzo dotyka Polaków".

Krytyczne
obrazy, takie jak w serialu ZDF, zdaniem Benza podają w wątpliwość
sposób postrzegania się przez wielu Polaków jako ofiary, co "naturalnie
wywołuje odpowiednie reakcje".

Nerwy szybko puszczają


Zdaniem berlińskiego eksperta sprawę pogarsza to, że film jest
produkcji niemieckiej. - Ostatnią rzeczą, którą akceptują Polacy, to
pouczanie ich przez Niemców. Szybko tracą wówczas nerwy - stwierdza w
wywiadzie Benz. Jego zdaniem Polacy odczuwają to jako pouczanie ich
przez wnuków tych samych Niemców, którzy niegdyś - jako przedstawiciele
"narodu panów" - wydawali Polakom rozkazy.

Jednak jak
zauważa berliński "Tagesspiegel" w odnoszącym się do komentarza "Gazety
Wyborczej" artykule "Różnica między AK a SS", dotychczas nie złożono
oficjalnego protestu w sprawie trylogii ZDF. Jedynie Ambasada RP w
Berlinie protestowała przeciwko komentarzom tabloidu "Bild", który - jak
podaje dziennik - stwierdził m.in., że antysemityzm rozpowszechniony w
Europie Wschodniej ułatwił nazistom mordowanie Żydów.

Artykuł pochodzi z serwisu ''Deutsche Welle''
http://www.tokfm.pl/Tokfm/1,103086,13632872,Niemieckie_media__Polacy_obu...

List
prezesa TVP do dyrektora generalnego niemieckiej ZDF. "To wyobrażenie
nie ma nic wspólnego z prawdą historyczną i dlatego musi zostać
potępione i odrzucone"

"Niestety, „polska” część tak ważnego dla Niemców serialu to „jedna
zbyt prosta historia” („eine zu simple Geschichte”. To nie przystoi tak
poważnej stacji, jaką jest zaprzyjaźniona ZDF".

Dlaczego musiał od razu polski ruch oporu "utytłać go w brunatnym bagnie?

Warszawski korespondent "Die Welt" Gerhard Gnauck podkreśla, że producent filmu Nico Hofmann w debacie po emisji filmu nie wycofał się "ani o krok" ze swoich zarzutów wobec AK, utrzymując, że "partyzanci są polskimi nacjonalistami Armii Krajowej", i dodając, że "antysemityzm był w polskim społeczeństwie bardzo rozpowszechniony".

"To ostatnie się zgadza" - pisze Gnauck, zaznaczając, że stwierdzenie to jest prawdziwe "w stosunku do co najmniej połowy Europy". Jeśli jednak Hofmann jako pierwszy niemiecki producent postanowił pokazać nieuświadomionym niemieckim widzom w sposób bardziej wyczerpujący polski ruch oporu, to dlaczego musiał od razu "utytłać go w brunatnym bagnie?" - pyta autor komentarza.

Jego zdaniem określanie Armii Krajowej mianem "polskich nacjonalistów" brzmi dziwnie. Autor przypomina, że AK była główną siłą zbrojnego ruchu oporu w Polsce, liczyła 400 tys. członków, a w jej szeregach było wielu Żydów. Żołnierze AK dokonali tysięcy ataków na okupantów, a jej największą akcją było powstanie warszawskie.
"Polski ruch oporu przeciwko niemieckiemu terrorowi okupacyjnemu przedstawiony został w filmie jako w większości antysemicki, co w znacznym stopniu pozbawia go legitymizacji" - czytamy w komentarzu niemieckiej gazety.

Trzyczęściowy film "Nasze matki, nasi ojcowie" został wyemitowany między 17 a 20 marca. Obejrzało go 21 milionów telewidzów. Twórcy filmu pokazali II wojnę światową przez pryzmat losów pięciorga młodych mieszkańców Berlina, uwikłanych w niemieckie zbrodnie na Wschodzie. Jeden z bohaterów serialu, berliński Żyd Viktor, ucieka z transportu do Auschwitz i dostaje się do oddziału AK. Epizod z polskimi partyzantami został wykorzystany do pokazania ich jako zagorzałych antysemitów, nienawidzących Żydów tak samo jak Niemców.

Niech Niemcy przeczytają "AK i Żydzi" Golczewskiego

Mężczyźni i kobiety z AK dokonali tego, do czego nie był zdolny ojciec producenta filmu Hofmanna - "przyczynili się do wydobycia Niemiec z brunatnego bagna, z którego ci nie mogli uwolnić się o własnych siłach". "Z pewnością nie był to ich główny cel, podobnie jak nie było to głównym celem Churchilla czy de Gaulle'a. Ale czy Churchill i de Gaulle byli dlatego nacjonalistami?" - czytamy w "Die Welt".

Gnauck poleca Niemcom, którzy chcieliby dowiedzieć się czegoś więcej o AK, publikację historyka z Hamburga Franka Golczewskiego "AK i Żydzi", w której mowa jest o "referacie żydowskim" w AK usiłującym pomagać Żydom, a także o Polakach, którzy wydali Żydów Niemcom i zostali z tego powodu straceni przez organa podziemnego państwa, o dostawach broni dla Żydów oraz o przypadkach uwalniania Żydów z obozów. "Die Welt" przypomina też, że gdy Jan Karski poinformował prezydenta USA Franklina Delano Roosevelta o istnieniu obozów śmierci - ten zareagował niedowierzaniem.

"Prezydent miał na uwadze rację stanu: nie wydał rozkazu zbombardowania torów kolejowych do Auschwitz, ponieważ uważał za ważniejsze cele wojskowe. Nie ma wątpliwości: (był to) zły nacjonalista, działający w tym samym duchu, co jego sojusznicy w Warszawie, polska Armia Krajowa" - konkluduje z ironią Gerhard Gnauck.
http://www.tokfm.pl/Tokfm/1,103086,13684112,_Die_Welt___AK__utytlane_w_b...

Oto fragment komunikatu informującego w kwietniu ubiegłego roku Instytut Pamięci Narodowej o przyczynach umorzenia niemieckiej części śledztwa prowadzonego od 2009 r. przez tę samą placówkę w Ludwigsburgu, ale przeciwko katom Warszawy z "osławionej" masowymi mordami i gwałtami na kobietach brygady SS Oskara Dirlewangera, złożonej z kryminalistów niemieckich, którym władze III Rzeszy dały szansę na "pokutę" wysyłając m.in. do powstańczej Warszawy:

Na podstawie informacji przekazanej przez Prokuraturę w Koblencji ustalono, że w Archiwum Federalnym w Koblencji nie ma żadnych dokumentów odnoszących się do udziału niemieckich żołnierzy w walkach w okolicy Placu Teatralnego podczas Powstania Warszawskiego, jak również dokumentów dotyczących Brygady Dirlewangera. Dokumentów dotyczących przedmiotu śledztwa nie odnaleziono również w kartotekach Centrali w Ludwigsburgu.

Jak łatwo zauważyć niemieckie śledztwo w sprawie morderców Polaków podczas Powstania Warszawskiego nie wyszło poza rutynową kwerendę niemieckich archiwów w Koblencji i Ludwigsburgu. Nie ma mowy o "przeczesaniu" kartotek w innych krajach Europy i świata w poszukiwaniu leciwych, lecz wciąż pewnie żyjących dirlewangerowców.

Jest tajemnicą poliszynela, że Niemcy koncentrują się na ściganiu sprawców zbrodni na Żydach, bo pomaga im to w kształtowaniu polityki historycznej, wedle której ofiarami wojny Hitlera są osoby pochodzenia żydowskiego i niemieccy "wypędzeni". Polacy zaś i inni, np. Ukraińcy, choćby John Demianiuk, to tacy bezpaństwowi "naziści" lub ich pomocnicy, którzy byli sprawcami zbrodni w "polskich obozach zagłady".

http://wpolityce.pl/wydarzenia/50743-niemcy-wybiorczo-podchodza-do-poszu...

W tygodniku "Sieci" prof. Musiał ujawnia kulisy konsultacji wokół skandalicznego niemieckiego serialu „Nasi ojcowie i matki”

"Moich wyjaśnień nie dopuścili w ogóle."

"SZ" o Polsce: Politykę opanowała wiara w zło. Kaczyński w roli obrażonego uparciucha

 Instrumentalizacja
katastrofy smoleńskiej i dyskusja o wizerunku AK w filmie ZDF "Nasze
matki, nasi ojcowie" dowodzą, że nowoczesna Polska, odnosząca sukcesy w
gospodarce i kulturze, w polityce kurczowo trzyma się przeszłości -
pisze "Sueddeutsche Zeitung".

"Polski orzeł jako stale ograbiana ofiara". Mocny komentarz dziennika z Niemiec..." - to coś, to jest tytuł informacji w TVN24.
Proszę! "Mocny komentarz...." Mocny komentarz z Niemiec. Niemcy znowu ci mocni... Grożą nam paluchem.
Co za niewolnicza mentalność.

• 

  Antysemiccy Polacy ramię w ramię z Hitlerem – nowy wymiar propagandy niemieckiej już w polskich księgarniach

  Nie
  ucichło jeszcze echo głośnego serialu wyemitowanego przez niemiecką
  stację państwową ZDF, który ukazywał Polaków, w szczególności zaś AK,
  jako ... czytaj »

, a na rodzimych półkach księgarskich zagościła
książka, w której Rolf-Dieter Müller, niemiecki historyk wojskowości
przekonuje o planie hitlerowskiego sojuszu z Polską, opartego na
wspólnej „niechęci” do Żydów.

Niemiecka telewizja ZDF odpowiada TVP ws. kontrowersyjnego serialu

W odpowiedzi, która wpłynęła do TVP, dyrektor generalny ZDF ubolewa, że polscy widzowie mogli uznać za "niesprawiedliwy i krzywdzący" sposób, w jaki przedstawiono Armię Krajową. Podkreśla, że intencją producenta serialu w żadnej mierze nie było relatywizowanie faktów historycznych czy odpowiedzialności Niemców oraz zapewnia o woli kontynuowania działań na rzecz porozumienia i dialogu polsko-niemieckiego. Jak stwierdza szef ZDF, przykładem tych działań jest obecnie emisja filmu o warszawskim getcie na antenie ZDF, a także niedawna decyzja o produkcji dokumentu ukazującego okupację Polski przez hitlerowskie Niemcy.

Centrum Informacji TVP poinformowało, że prezes Juliusz Braun podziękował listownie dyrektorowi ZDF za reakcję. W liście zaznaczył też, że ze szczególną satysfakcją przyjął informację o produkcji dokumentu traktującego o Polsce podczas niemieckiej okupacji, w tym o walce Armii Krajowej.

"Działające wówczas Polskie Państwo Podziemne było wyjątkową strukturą w okupowanej przez Niemcy Europie. Bardzo liczę na to, że ta audycja ZDF w rzetelny sposób przedstawi sytuację na ziemiach polskich w czasie ostatniej wojny. To właśnie wtedy doszło do bezprecedensowych zbrodni, których ofiarą padło 6 mln obywateli polskich" - napisał prezes TVP.

Prezes Braun zadeklarował też pomoc w realizacji filmu ZDF. Do dyspozycji niemieckich producentów będą bogate archiwa TVP, dokumentaliści, wsparcie merytoryczne i techniczne. Szefowie TVP i ZDF uzgodnili, że wkrótce dojdzie do spotkania grupy roboczej złożonej z ekspertów obydwu stacji, która opracuje koncepcję wspólnych przedsięwzięć w dziedzinie fabularnej.

der Spiegel

W artykule pod tytułem "Wczorajsza nienawiść" tygodnik "Spiegel" pisze o niespokojnej dyskusji, jaka toczy się w Polsce na temat Żydów, Holocaustu i antysemityzmu.
Tygodnik "Spiegel" w swym wydaniu online wyjaśnia, jak obchodzona jest w Polsce 70. rocznica powstania w getcie warszawskim oraz jakie były w Polsce i Rosji reakcje na filmową trylogię "Nasze matki, nasi ojcowie".

"To, że krytyka w Polsce obiera irytująco agresywne formy, ukazuje, że także 70 lat po powstaniu w getcie kraj ten zmaga się wciąż jeszcze z własną historią. I ten bolesny proces jeszcze się toczy. Z pewnością nie jest akurat zadaniem Niemców podstawianie Polakom lustra, w którym mogliby się przeglądać. Faktycznie Polacy robią to sami już od lat. Dyskusja o masakrze w Jedwabnem w lipcu 1941 roku, gdzie mieszkańcy małego miasteczka zamordowali kilkuset Żydów, czy o innych żydowskich pogromach rozwinęła się przede wszystkim dzięki książkom Jana Tomasza Grossa, amerykańsko-żydowskiego historyka o polskich korzeniach. Pod koniec ubiegłego roku film 'Pokłosie' opowiadał o fikcyjnym pogromie z czasów wojny i o tym, jak się o nim milczało. W komunistycznej Polsce ten rozdział historii był bowiem tematem tabu" - wyjaśnia tygodnik.

"Gross i 'Pokłosie' mieli duży poklask" - pisze "Spiegel". "Było jednak także wiele ostrych reakcji ze strony samozwańczych, polskich patriotów. Na przykład uznany, narodowo-konserwatywny publicysta Piotr Semka krytykował, że miesza się winę Polaków z nieskończenie większą winą hitlerowców i robi się z nich kolaborantów Holocaustu. Polacy odczuwają to tym boleśniej, bo bardzo wielu z nich w czasie wojny z narażeniem życia ratowało Żydów".

"Lecz akurat przy okazji rocznicy powstania w getcie niektórzy konserwatywni komentatorzy znów uderzają w niewłaściwy ton" - pisze dalej "Spiegel". - "Historyk Krzysztof Jasiewicz z renomowanej warszawskiej Akademii Nauk piętnuje 'żydowskie bzdury o Żydach, których przede wszystkim mordowali Polacy'. W rzeczywistości Holocaust był możliwy w obozach zagłady 'tylko dzięki aktywnemu udziałowi Żydów w mordowaniu swojego własnego narodu'" - cytuje polskiego historyka Kroekel i dodaje: "Redaktor naczelny czasopisma 'Focus Historia', w którym opublikowano te antysemickie wynurzenia, tymczasem wyraził już słowa przeprosin. Lecz ostrość debaty ukazuje: pojednanie Niemców, Polaków i Żydów w 70 lat po powstaniu w getcie jest już może zaawansowane, lecz przeszłość wciąż jeszcze nie utraciła swojej siły".

http://www.tokfm.pl/Tokfm/1,103086,13773434,_Spiegel___Rozliczanie_Polak...

Tusk: - Szanowanie prawdy historycznej to wyzwanie dla Niemców. Merkel: - Hegemonia jest mi całkiem obca

- Szanowanie prawdy historycznej, wrażliwości nie tylko niemieckiej,
ale także sąsiadów to nadal nadzwyczajne wyzwanie dla Niemców -
powiedział w poniedziałek w Berlinie premier Donald Tusk. Szef...

--------------------------------------------------------

wspólna szwabska (?))) bezczelność - Róża Romaniec

http://www.dw.de/sz-polacy-nie-potrzebuj%C4%85-poucze%C5%84-od-niemc%C3%B3w-nt-antysemityzmu/a-16762863

"Wygrywa nacjonalistyczne zaślepienie"


"SZ" dodaje, że w Polsce trwa intensywna debata na temat
antysemityzmu. Jej owocem jest m.in. Muzeum Historii Żydów Polskich,
gdzie będą opowiedziane nie tylko wielowiekowa historia obydwu narodów,
ale również trudne okresy wspólnej historii.

Autor
porównuje sytuację w Polsce do innych byłych krajów socjalistycznych.
Jego zdaniem wszystkie kraje tego regionu muszą "nadrobić zaległości" i
dyskutować o własnej odpowiedzialności. Choć przykład Węgier pokazuje,
że niekoniecznie musi się to udać. "Tam wygrywa nie tolerancja, lecz
nacjonalistyczne zaślepienie", pisze SZ o sytuacji na Węgrzech.


Gazeta pisze też o Słowacji i Rumunii, które "wciąż odrzucają
rozprawę na temat losu własnych Żydów w czasie II wojny światowej". Do
krajów, które mają problem z tą rozprawą, autor zalicza także wschodnie
landy Niemiec, gdzie działała i mordowała w ostatnich latach
neonazistowska bojówka NSU. "O wiele za często się ignoruje, że Niemcy
Wschodnie stoją przed tymi samymi społecznymi wyzwaniami, co pozostałe
kraje byłego bloku wschodniego, a ekstremizm, jak i antysemityzm są
częścią tego problemu. Tylko Bułgaria
się wyróżnia. Tam rozprawa z historią jest dość prosta: społeczeństwo i
politycy zapobiegli w 1943 roku deportacji 48 tysięcy Żydów".

Artykuł pochodzi z serwisu ''Deutsche Welle''

Tygodnik "Focus" wychodzący w całych Niemczech i
regionalny „Gäubote - Herrenberger Zeitung” opisując zagładę getta
warszawskiego posłużyły się określeniami "polski obóz zagłady" i "polski
obóz koncentracyjny" w kontekście miejsc, dokąd trafiali powstańcy,
którzy przetrwali. Stowarzyszenie Patria Nostra z Olsztyna, której
prawnicy nabrali już doświadczenia w sądzeniu się z niemieckimi
fałszerzami historii, gdyż trwa ich proces z tygodnikiem "die Welt", już
wszczęło procedury prawne.

Dla mecenasa Lecha Obary, szefa Stowarzyszenia Patria Nostra sprawa jest jasna:

Skoro – jak wiemy na przykładzie przesłuchania redaktora naczelnego
„die Welt” - artykuł przed jego publikacją szczegółowo przegląda
dziesięć osób, a więc w „Focus” jest podobnie, to zachodzi duże
prawdopodobieństwo, że nie jest to przypadek, lecz świadome działanie. W
związku z tym musimy także świadomie odpowiadać.

Stowarzyszenie napisało już żądanie do obu fałszujących historię
redakcji, aby opublikowały ubolewania i specjalne przeprosiny pod
adresem wymienionych z nazwiska osób. W przypadku wniosku do redakcji
"Focusa" brzmi on tak:

wzywamy do sprostowania opublikowanej informacji poprzez:
wprowadzenie zmiany w treści artykułu tytułującej obóz w Treblince jako
„Niemiecki nazistowski obóz zagłady w okupowanej Polsce” bądź 
„Nazistowski obóz zagłady na terenie okupowanej przez Niemców Polski”;

opublikowania na stronie głównej magazynu Focus Online oświadczenia
podkreślającego nieprawdziwość użytego stwierdzenia i zobowiązania do
niepublikowania podobnych informacji w przyszłości;

opublikowania na stronie głównej magazynu Focus Online przeprosin
wystosowanych do więźniów byłych niemieckich nazistowskich obozów
koncentracyjnych, w tym do Pani Janiny Luberda-Zapaśnik, która jako
dziecko była więźniem obozów w Toruniu i Potulicach pod Piłą.

Mecenas Obara zapowiada, że jeśli gazety niemieckie nie spełnią
żądań, sprawa trafi do sądu wraz z żądaniami finansowymi. Nie będzie
miało wpływu na bieg spraw to, że "Focus" już zmienił informację
wyrzucając przymiotnik "polski" ze zdania o obozie zagłady w Treblince

Trzeba uświadamiać im, że zaczynają się procesy, poważniejsze
reakcje z naszej strony i ich kłopoty. Trzeba zacząć pokazywać, że
skończył się z naszej strony czas proszenia na kolanach o egzekwowanie
naszych praw.

Sławomir Sieradzki

CAŁY WYWIAD Z MECENASEM LECHEM OBARĄ CZYTAJ NA PORTALU Stefczyk.info.

Schizofreniczne Niemcy kontra triumfująca Anglia. Będzie bój o stulecie I wojny światowej [ZDJĘCIA]

 Odgłosy
walki wydają się jeszcze dość dalekie, ale zbliżają się coraz szybciej.
Nadciąga bowiem potężny spór o to, w jaki sposób upamiętnić wybuch I
wojny światowej - pisze Ben Macintyre.

http://wiadomosci.onet.pl/raporty/deutsche-welle-w-onecie/neues-deutschl...

Dziennik postkomunistycznej lewicy "Neues Deutschland" analizuje niemieckie wydanie książki Jana Tomasza Grossa pt. "Strach". Gazeta zaznacza, że w Polsce wciąż żywy jest strach przed "żydokomuną". Gazeta w artykule zatytułowanym "Irracjonalny strach przed żydokomuną" przypomina życiorys Jana Tomasza Grossa i przypomina, że książka ukazała się już w Polsce w 2006 r. Jednocześnie zaznacza, że wcześniejsza jego publikacja pt. "Sąsiedzi", poświęcona pogromowi Żydów w Jedwabnem, spowodowała długotrwałe polityczne reperkusje.

Jeszcze większe zamieszanie wywołała zdaniem dziennika książka "Strach", która pokazała, jak w ostatnich miesiącach 1944 r. oraz w pierwszych dwóch latach po wojnie Żydzi padali ofiarą polskiego antysemityzmu.
"Tylko 4 lipca 1946 roku w Kielcach zabito przez uderzenia żelazną sztangą, przez ukamienowanie, utopienie w rzece, wyrzucenie przez okno oraz strzały w głowę 42 Żydów: kobiet, mężczyzn i dzieci" - pisze "ND".

Polski antysemityzm, a niemieckie ludobójstwo

Dziennik jednocześnie wyjaśnia, że Tomasz Gross bada w sposób szczegółowy na podstawie dokumentów pogromy i tłumaczy złożone antyżydowskie praktyki, jakich dopuszczano się w powojennej Polsce. Analizuje także wpływ niemieckiego ludobójstwa na zachowanie polskiego społeczeństwa wobec Żydów i w jakim stopniu odbijało się to w kolektywnej świadomości Polaków.

"Gross dochodzi na końcu do wniosku, że do rozprzestrzenienia się po wojnie antysemityzmu w Polsce doprowadziło rozpowszechnione i ciche przyzwolenie nazistów na grabieże i mordowanie Żydów, a nie jak twierdzono tajemny udział Żydów w tworzeniu komunizmu w Polsce"- pisze gazeta.

Polskie obawy

"ND" przypomina jednocześnie, że w tym samym dniu, kiedy książka "Strach" ukazała się w Polsce, prokuratura w Krakowie wszczęła dochodzenie przeciwko Grossowi.

"Narodowo-konserwatywny front w Polsce obawia się, że zdobyte przez grabież i mord posiadłości trzeba będzie oddać. Pazurami i zębami broni się zdobytych w nielegalny sposób domów, gruntów, budowli sakralnych, warsztatów i skarbów sztuki. Pod dachami wielu polskich domostw rozprzestrzenia się irracjonalny strach" – konstatuje "ND" i pisze dalej: "Do tego dołącza jeszcze pomówienie, że badania naukowe dotyczące antysemityzmu, czy to Grossa, czy Feliksa Tycha, Barbary Skargi czy Bożeny Szaynok, obrażają wszystkich Polaków".

"Jest inaczej, bo książki te i opracowania wyjaśniają i dementują powszechnie panujące pojmowanie historii u naszego wschodniego sąsiada, w pojęciu którego Polskę -»Mesjasza Narodów« w 1939 r. świat pozostawił samą sobie"- komentuje gazeta.

Następnie zauważa, że Tomasz Gross dokumentuje historyczną winę w sposób naukowy i moralnie czysty i domaga się od Polski przejęcia za nią odpowiedzialności.

"Nawiasem mówiąc, wspomniany narodowo-konserwatywny front w Polsce sięga od ogolonych na łyso zwolenników »Narodowego Odrodzenia Polski« poprzez zdewociałych słuchaczy Radia Maryja po prokuratorów i dziennikarzy Instytutu Pamięci Narodowej oraz członków PiS Jarosława Kaczyńskiego" - podsumowuje "Neues Deutschland".

Aleksandra Jarecka

Kultowy aktor służył w Waffen SS

Niemiecka telewizja ZDF zdecydowała, że nigdy już nie
będzie powtarzała bardzo popularnego w latach 70-tych i 80-tych serialu
"Derrick".
czytaj dalej »

„Pokłosie” pod nosem Sikorskiego

Polskie placówki dyplomatyczne w Niemczech patronują promocji szkalującego nasz kraj filmu „Pokłosie”.

Kontrowersyjny obraz znalazł się w programie XI Festiwalu Nowych Polskich Filmów odbywającego się od kwietnia do grudnia w Niemczech. Co miesiąc widzowie Hamburga, Hanoweru i Lubeki mogą obejrzeć jeden z polskich filmów z ostatniego roku. „Pokłosie” (niemiecki tytuł „Nachlese”) będzie prezentowane w październiku. Film w reżyserii Władysława Pasikowskiego od momentu powstania budzi protesty. Fabuła nawiązuje do historii mordu Żydów w Jedwabnem według interpretacji tego wydarzenia przedstawionego w książce Jana Tomasza Grossa „Sąsiedzi”, przypisującej bez podstaw historycznych sprawstwo zbrodni miejscowym Polakom. Kinowy odpowiednik szkalującej Polskę książki utrwala krzywdzące stereotypy o polskim antysemityzmie i czerpaniu zysków z holokaustu. Film został dofinansowany przez państwowy Instytut Sztuki Filmowej sumą 3,5 mln złotych.

W Niemczech festiwal, w którym hitem jesieni będzie „Pokłosie”, promują polskie placówki dyplomatyczne: ambasada w Berlinie i konsulat w Hamburgu. Informacja taka pojawia się na stronie internetowej festiwalu.

Ponadto w obu placówkach znajdują plakaty z programem, w których umieszczono także plan wyświetleń „Pokłosia”.

http://www.naszdziennik.pl/wp/31575,poklosie-pod-nosem-sikorskiego.html

Niemiecki historyk: do 1939 r. Hitler planował atak z Polską na ZSRS
http://wiadomosci.onet.pl/swiat/niemiecki-historyk-do-1939-r-hitler-plan...

Głównym celem zbrojącej się III Rzeszy w latach 30. XX w. był konflikt z ZSRS, a Adolf Hitler przynajmniej do wiosny 1939 r. liczył na wspólne z Polską uderzenie na Wschód – uważa niemiecki historyk Rolf Dieter-Mueller, autor wydanej właśnie książki "Wspólny wróg".
"Polityka równowagi" - określenie, którym w polskiej historiografii zwykło się charakteryzować podejmowane przez władze Polski próby wyważenia relacji ze Stalinem i Hitlerem – może wzbudzać wątpliwości. Lektura źródeł niemieckich pozwala bowiem odnieść wrażenie, że Warszawa była otwarta na ideę bliżej nieokreślonego sojuszu antyradzieckiego, jednak nie za ceną ustępstw terytorialnych wobec Niemiec ani możliwej utraty szansy na prowadzenie własnej, samodzielnej polityki mocarstwowej w Europie Środkowo-Wschodniej – pisze niemiecki badacz specjalizujący się w historii wojskowości.

Według niego na długo przed realizacją operacji Barbarossa z 22 czerwca 1941 r., bo od czasu przejęcia władzy w Niemczech przez Hitlera (30 stycznia 1933 r.), III Rzesza przygotowywała się do wojny z ZSRS. W swych potajemnych planach Hitler – jako potencjalnego sojusznika – uwzględniał również Polskę, o czym mają świadczyć zapomniane dokumenty niemieckiej dyplomacji.
Wojna ze Stalinem była dla Hitlera realizacją idei „parcia na Wschód” (Drang nach Osten) w celu zdobycia niezbędnej Niemcom "przestrzeni życiowej" (Lebensraum).

Aby móc zrealizować to zamierzenie konieczne było przewartościowanie całej dotychczasowej polityki zagranicznej, nastawionej m.in. na sojusz wojskowy z ZSRS (będący efektem niemiecko-sowieckiego porozumienia w Rapallo w 1922 r.). Zgodnie z nowym kursem niemieckiej dyplomacji ochłodzeniu uległy relacje Berlina z Moskwą na rzecz poprawy stosunków niemiecko-polskich.

Mueller podkreśla, że kraj nad Wisłą uchodził w ujęciu Hitlera za „bastion antybolszewizmu”, a najlepszym tego przykładem było zatrzymanie w 1920 r. przez Wojsko Polskie bolszewickiej ofensywy nad Wisłą. Dokonania głównego autora ówczesnego zwycięstwa – marszałka Józefa Piłsudskiego, były obiektem podziwu i fascynacji ze strony niemieckiego kanclerza.

W wypowiedziach publicznych podkreślał on, że Polska jest kluczowym partnerem III Rzeszy w tzw. polityce wschodniej – nie tylko ze względu na bliskość z ZSRS, ale także z uwagi na różnice ideologiczne obu państw. Wizję przyszłego, wspólnego polsko-niemieckiego konfliktu z ZSRS Hitler przeciwstawiał planom niemieckiej generalicji zakładającym atak na Polskę w myśl rewizjonistycznej koncepcji walki z "dyktatem wersalskim". Dyktatorowi nie przeszkadzał nawet fakt, że od 1932 r. Polskę i ZSRS łączył pakt o nieagresji.

Jak przypomina niemiecki historyk, o podobne porozumienie polsko-niemieckie, niemiecka dyplomacja zabiegała przynajmniej od wiosny 1933 r. Wówczas to nowo mianowany kanclerz III Rzeszy po raz pierwszy zaproponował Józefowi Lipskiemu, ambasadorowi Polski w Berlinie, zawarcie dwustronnego układu. Ostatecznie, polsko-niemiecką deklarację o niestosowaniu przemocy (obowiązującą na 10 lat) podpisano w stolicy Niemiec 28 stycznia 1934 r.

- W Warszawie z zadowoleniem przyjęto stanowisko Hitlera, które uznano za wyraźny odwrót od tradycji pruskiej – tradycji, która w przeszłości kazała poszukiwać zbliżenia z ZSRR kosztem Polski – pisze autor publikacji "Wspólny wróg", podkreślając, że z perspektywy Berlina porozumienie Niemiec i Polski nie miało charakteru tymczasowego, jak do tej pory zwykło się uważać.

Świadczą o tym chociażby słowa Hitlera wypowiedziane w Reichstagu 30 stycznia 1934 r., dwa dni po zawarciu układu o nieagresji: - Niemcy i Polska będą musieli pogodzić się z faktem swojego istnienia. Potrzebne jest więc ukształtowanie takiego stanu, który pozwoli obu narodom czerpać możliwie największą korzyść, a który trwać będzie i za tysiąc lat – mówił wówczas niemiecki kanclerz.

Stworzenie polsko-niemieckiej "zapory przeciw komunizmowi" w celu przygotowania przyszłej ofensywy na Wschód wymagało zgody lub przynajmniej neutralności państw zachodnich. W maju 1934 r. doradca fuehrera w sprawach polityki zagranicznej Alfred Rosenberg postulował wspólny atak Polski, Niemiec i Wielkiej Brytanii na Związek Sowiecki, a następnie jego podział na kilka stref wpływów. W myśl tej idei Polsce miałaby przypaść uchodząca za spichlerz wschodniej Europy Ukraina, a Brytyjczycy mieliby zabezpieczyć swe interesy naftowe na obszarze południowej Rosji. Nazistowska dyplomacja próbowała zjednać sobie także Japonię, która w pierwszej połowie lat 30. rozpoczęła rywalizację z ZSRS na Dalekim Wschodzie. Według Muellera, wojna sowiecko-japońska, a także rozciągnięcie planowanego konfliktu Niemiec i Polski z ZSRS na kraje bałtyckie (co byłoby równoznaczne z ich przystąpieniem do wojny) niwelowałaby dysproporcję sił obu stron planowanego konfliktu.

"Fuehrer jest szczęśliwy. Przedstawia zarys swoich planów dotyczących polityki zagranicznej: wieczysty pakt z Anglią (…). Natomiast na wschodzie ekspansja (…). Konflikty Włochy-Abisynia-Anglia, a następnie Japonia-ZSRR wiszą w powietrzu (…). Wkrótce wybije nasza wielka, historyczna godzina" – pisał w swym dzienniku pod datą 19 sierpnia 1935 r. podekscytowany minister propagandy III Rzeszy Joseph Goebbels.

Jednym z najgorętszych orędowników antysowieckiego paktu wojskowego Niemiec i Polski był Hermann Goering. Zabiegał o niego m.in. podczas swej wizyty w Białowieży w styczniu 1935 r. Sojusz obu państw miał być, w ujęciu Goeringa, prewencyjnym krokiem w celu "obrony przed rosyjską ekspansją" na Zachód.

O tym, że w ciągu 2-3 lat dojdzie do konfliktu Polski z ZSRS w czasie rozmów z Goeringiem był przekonany gen. Kazimierz Sosnkowski. W tej perspektywie – tłumaczy autor książki – pomoc militarna ze strony Niemiec wydawała się Polsce nieoceniona.

Niemiecko-polskich negocjacji dotyczących planów wspólnego ataku na Związek Sowiecki nie przerwała nawet śmierć Piłsudskiego 12 maja 1935 r. (po śmierci marszałka na znak żałoby flagi w Niemczech opuszczono do połowy masztów).

Podczas odbywających się tydzień później w Krakowie uroczystości pogrzebowych marszałka Goering spotkał się z ministrem spraw zagranicznych Józefem Beckiem. Tematem rozmów był m.in. sojusz sowiecko-francuski zawarty 2 maja 1935 r. i groźba ustanowienia paktu wschodniego, czyli – jak pisze Mueller – "inicjatywy Francji, zmierzającej do stworzenia w Europie Wschodniej systemu kolektywnego bezpieczeństwa, z uwzględnieniem udziału Związku Radzieckiego".

Gdyby doszło do jego zawarcia, w wypadku konfliktu ZSRS z Niemcami, Polska mogłaby stać się nawet areną działań wojennych (uważano za pewne, że przez jej terytorium przemaszerowałaby Armia Czerwona), czego nie dopuszczała do myśli polska dyplomacja.

Przez kolejne miesiące Berlin ponawiał propozycje militarnego sojuszu z Warszawą. Po zawarciu 25 listopada 1936 r. przez Niemcy i Japonię paktu antykominternowskiego (Włochy przystąpiły do niego rok później) Hitler żywił nadzieję, że w przyszłości dołączy do niego także Wielka Brytania i Polska.

Tej ostatniej Niemcy zobowiązały się pomóc przy organizacji emigracji Żydów z kraju, w zamian za co ambasador Lipski obiecał Hitlerowi "piękny pomnik w Warszawie".

Cień na stosunki Niemiec i Polski rzucała jednak sprawa Gdańska i tzw. korytarza pomorskiego, którego przyłączenia do Rzeszy domagał się Hitler. W zamian za ustępstwa terytorialne oferował Polsce m.in. przedłużenie paktu o nieagresji na kolejne 25 lat.

Tymczasem, jesienią 1938 r. nastąpiło odprężenie na linii Warszawa-Moskwa. Ponadto mocarstwa zachodnie, w tym Wielka Brytania, zaczęły dostrzegać niebezpieczeństwo dalszych ustępstw na rzecz Hitlera, który zdołał doprowadzić wcześniej do przyłączenia do Rzeszy Austrii oraz tzw. Kraju Sudeckiego.

Zagrożenie okrążeniem Polski ze strony Niemiec uległo zwiększeniu w marcu 1939 r. – po zajęciu Czechosłowacji, a następnie aneksji Okręgu Kłajpedy przez wojska niemieckie. Obu tych ruchów Hitler nie konsultował z Polską.

Dalsze wypadki potoczyły się bardzo szybko. Jeszcze 23 marca 1939 r. Polska zarządziła częściową mobilizację wojskową, wzmacniając m.in. obsadę korytarza pomorskiego. Trzy dni później Polacy ostatecznie odrzucili niemieckie żądania terytorialne, a 31 marca Wielka Brytania złożyła Polsce gwarancje pomocy wojskowej na wypadek konfliktu z III Rzeszą. 3 kwietnia Hitler rozkazał przygotowania do ataku na wschodniego sąsiada (plan o kryptonimie "Wariant biały" – Fall Weiss). 28 kwietnia Niemcy wypowiedziały Polsce pakt o nieagresji, przesądzając o przyszłej wojnie.

- Definitywne odrzucenie przez Polskę niemieckiej propozycji sojuszu przeciwko Rosji spowodowało w Berlinie fundamentalną zmianę kursu. Hitler czuł się oszukany i rozczarowany postawą Warszawy. Konieczna stała się korekta planów. Rozprawę z ZSRR należało odłożyć w czasie, aby najpierw móc uporządkować "kwestię polską" – wyjaśnia autor książki "Wspólny wróg".

Aby uniknąć wojny na dwa fronty Hitler pośpiesznie porozumiał się ze Stalinem, jednak układ przewidujący IV rozbiór Polski (pakt Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939 r.) miał jedynie charakter tymczasowy; priorytetem Hitlera wciąż był bowiem przyszły atak na ZSRS. Po opanowaniu Polski, w przypadku braku negatywnej reakcji mocarstw – tłumaczy Mueller – zamiast ataku na Europę Zachodnią III Rzesza miała z całą siłą uderzyć na imperium Stalina. Niewykluczone, że mogło do tego dojść jeszcze w końcu 1939 r. – konkluduje niemiecki badacz.

- Inwazja na ZSRR miała być – jak twierdził Hitler w 1939 roku – łatwą rozgrywką i po wsze czasy miała uczynić z Trzeciej Rzeszy potęgę nie do pokonania. Gdyby do operacji "Barbarossa" doszło jeszcze w 1939 roku, oznaczałoby to najprawdopodobniej rozpad Związku Radzieckiego i upadek Rosji. Współpraca ze Stalinem została wykorzystana jako blef mający wprowadzić w błąd mocarstwa Zachodu. Po odrzuceniu przez nie możliwości porozumienia z Hitlerem nakłonienie sztabu generalnego do kampanii przeciwko państwom zachodnim kosztowało go wiele starań – tłumaczy Mueller.

Książkę "Wspólny wróg. Hitlerowskie Niemcy i Polska przeciw Związkowi Radzieckiemu" opublikowało wydawnictwo Prószyński i S-ka.

AK to antysemici? Niemcy: nagroda za serial o II Wojnie

Aktorzy Katharina Schuettler, Miriam Stein,
Volker Bruch, Tom Schilling i Ludwig Trepte otrzymali nagrodę specjalną w
wysokości 20 tys. euro. Przyznawana od 1989 roku Bayerischer
Fernsehpreis uważana jest za jedno z najbardziej prestiżowych wyróżnień w
niemieckiej telewizji. ZDF - drugi program niemieckiej telewizji
publicznej -jest producentem wyemitowanego w marcu trzyczęściowego
filmu. Uroczystość wręczenia nagród odbyła się w wczoraj wieczorem w Monachium.

Bawarczycy będą obchodzić Dzień Pamięci o Wypędzonych. To "sygnał"

Premier Bawarii Horst Seehofer zapowiedział w Augsburgu
ustanowienie w tym kraju związkowym Dnia Pamięci o Wypędzonych.
Polityk...
czytaj dalej »

Dorota Arciszewska-Mielewczyk

"Czołowa 'wypędzona' urodziła się terenach należących do... Polski" . O niemieckim projekcie ustanowienia Dnia Wypędzonych

Jak tak dalej pójdzie za 30 lat będziemy się uczyć, że wojnę
rozpętali pijani polscy żołnierze, którzy w pijanym szale zaatakowali
radiostację w Gliwicach.

TVP wyemituje film pokazujący AK jako antysemitów


Trzy części filmu zostaną wyemitowane w TVP1 17, 18 i 19 czerwca. -
Polski widz sam oceni niemiecki serial - napisało w komunikacie Centrum
Informacji TVP.

Film zaniepokoił prezesa TVP Juliusza Brauna, który w liście skierowanym
do szefa niemieckiej telewizji publicznej pod koniec marca stwierdził,
że w filmie posłużono się krzywdzącymi i fałszywymi uproszczeniami w
obrazie historycznym Polski i żołnierzy AK. Podkreślił, że treść i forma
przedstawionych w nim wątków polskich nie ma nic wspólnego z prawdą
historyczną.

Partyzanci z AK jako antysemici


Decyzję o emisji filmu w Polsce w poniedziałkowym komunikacie
TVP uzasadniono tym, że polska opinia publiczna była "skazana jedynie na
pośrednictwo dziennikarzy i polityków w ocenie niemieckiego serialu,
nie mogąc wyrobić sobie w tej kwestii własnego zdania". - Dlatego TVP
podjęła decyzję, by cały miniserial, w tym jego kontrowersyjny trzeci
odcinek, pokazać wszystkim polskim widzom - napisano.

"Trzeba zaingerować w sam status prawny tych nieruchomości i
rozstrzygnąć go ustawowo, a przy tym tak skutecznie, żeby nie można było
go już podwyższyć."

SPD i Zieloni chcą odszkodowań dla radzieckich jeńców wojennych. "To ofiary rasistowskiej wojny"
SPD i Zieloni złożyli w czwartek w Bundestagu projekt uchwały wzywającej
rząd Niemiec do wypłacenia odszkodowań byłym radzieckim więźniom
wojennym. Oba kluby parlamentarne wezwały ponadto rząd Merkel do
pielęgnowania pamięci o słowiańskich ofiarach nazizmu.

Autorzy uchwały podkreślają, że rozpoczęta w czerwcu 1941 roku wojna ze
Związkiem Radzieckim była "wojną rasistowską prowadzoną z pogwałceniem
wszelkich norm prawa międzynarodowego, której celem było zniszczenie
przeciwnika i podbój kraju".Natomiast poseł bawarskiej CSU Stephan Mayer wyraził pogląd, że
odszkodowaniami powinno się objąć szerszą grupę ofiar, w tym Niemców
zmuszonych po wojnie do pracy przymusowej w ZSRR.



Polska od dawna opowiada się za upamiętnieniem w Berlinie polskich ofiar Hitlera.

Pan Wieliński patetycznie i dramatycznie pyta: "Czy na tym właśnie ma polegać misja TVP?". Co zabawne, prawie dokładnie takie samo retoryczne pytanie, podparte tym samym przekonaniem o monopolu na własną nieomylność, zadają "Nasz Dziennik", "Gazeta Polska Codziennie", "Sieci" czy "wPolityce.pl". Odpowiadam hurtowo wszystkim z tego przedziwnego sojuszu medialnego: możemy spierać się o literalne znaczenie misji publicznej telewizji, ale jej minimum zawsze musi polegać na jednym: niezgodzie na prewencyjną cenzurę. Zgoda?

Odpowiedź Bartosza T. Wielińskiego

Rzecznik TVP Jacek Rakowiecki poważnie mnie wzruszył swoją troską o wizerunek niemieckiej telewizji ZDF oraz o intelektualną kondycję polskiego telewidza. Z mojego tekstu krytykującego TVP za emitowanie niemieckiego serialu wojennego "Nasze matki, nasi ojcowie", w którym z żołnierzy AK zrobiono krwiożerczych antysemitów, zrozumiał jednak niewiele.

Nigdzie nie napisałem - co usiłuje wmówić czytelnikom rzecznik Rakowiecki, zarzucając mi cenzorskie intencje - że należy zabronić polskiemu widzowi zapoznać się z tym "dziełem". Miłośnicy kina w Polsce nie są zdani jedynie na to, co zaserwują im na Woronicza. Przecież już za 20 euro można kupić film na DVD. A za jakiś czas pewnie sięgną po niego telewizje komercyjne. Uważam jednak, że film ten nie zasługuje na to, by go pokazywać w tak prestiżowym paśmie, jakim jest pierwszy program publicznej telewizji.

Niemiecki obraz robi z żołnierzy AK zbrodniarzy, co pan rzecznik delikatnie nazywa "przeinaczeniem". Dyskwalifikuje to serial z jakiejkolwiek debaty o współczesnym postrzeganiu historii. Dla pewnych poglądów w ogólnopolskich mediach po prostu nie ma miejsca: piętnujemy kłamców oświęcimskich albo białoruską, antypolską propagandę. Tak samo trzeba reagować, gdy jakiś ewidentnie niedouczony niemiecki filmowiec przedstawia - do tego w nieudolny sposób - Armię Krajową jako antysemicką bandę.

Zresztą, jeśli TVP tak bardzo chce dyskutować o tym, jak współcześni Niemcy patrzą na drugą wojnę światową, to dlaczego nie zorganizowała takiej debaty wcześniej? W 2004 r. na ekrany kin wszedł świetny "Upadek" o ostatnich dniach życia Hitlera, film, o którym można dyskutować godzinami. "Naszych matek..." nie da się z "Upadkiem" porównywać.

Rzecznik zarzuca mi też, że "chwytam się brzydko", poruszając finansowy aspekt całej sprawy. Rozumiem więc, że Niemcy przekazali serial bratniej TVP za symboliczną złotówkę.

Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,75968,14056285,Nie_bedzie_Niemiec_plul_nam_w_TV__Sp...

Zdaniem
Niemców emisja w TVP antypolskiego filmu "Nasze matki, nasi ojcowie" ma
służyć polskiemu "sprawdzianowi dojrzałości i odpowiedzialności za
historię"

Ciekawe, że podczas wrocławskiej dyskusji na temat "napięcia między
Polakami a Niemcami" nie wskazano "pomyłek" w mediach niemieckich
informujących o "polskich obozach zagłady".

Klęska dyplomatyczna Polski - Angela Merkel triumfalnie ogłosiła rozpoczęcie budowy w Berlinie Centrum przeciwko Wypędzeniom

"Nasi niemieccy sąsiedzi nigdy nie zrezygnują z marszu po raz
wytyczonej drodze. Mogą go opóźnić, odwlec w czasie, ale nigdy z niej
nie zrezygnują. Nie mają znaczenia protesty sąsiadów, w tym przypadku
polskich i czeskich. Niemcy po prostu przekupią grantami i nagrodami
establishment kraju zaniepokojonego."

Polityka Niemiec zagrożeniem dla prawdy historycznej

Polska polityka historyczna znów poniosła klęskę. Kanclerz
Niemiec Angela Merkel wydała oficjalna zgodę na budowę Centrum
Dokumentacji Wypędzeń w XX wieku.

Niemiecka polityka historyczna konsekwentnie realizuje wyznaczony
cel, aby upamiętnić tzw. ostatnie ofiary Adolfa Hitlera, jak nazwała
wysiedlonych Niemców Erika Steinbach.

Poseł Dorota Arciszewska – Mielewczyk zauważa, że jest to wielkie zagrożenie dla Polaków i  zachowania prawdy historycznej.

- Niemcy realizują swój plan. Mają jasno określone cele, do
realizacji których dążą. Jest tutaj niebezpieczeństwo, które widać w
polityce historycznej Niemiec, polegające na zamianie znaków. Kat stał
się ofiarą, a z ofiary chce się zrobić kata. Najbardziej zatrważający
jest jednak fakt, że polski rząd jest właściwie ubezwłasnowolniony. Nie
reaguje na wszelkie przejawy przekłamań historycznych i na to, co dzieje
się w polityce historycznej Niemiec – powiedziała Dorota Arciszewska – Mielewczyk.

Poseł obawia się, że skutkiem niereagowania strony polskiej, będzie oskarżenie Polski o wywołanie II wojny światowej.

- Może stać się tak, że za 30 lat będziemy musieli stawić czoła
tezie, jaka jest przedstawiana w grze komputerowej, która kilka lat temu
należała do najlepiej sprzedawalnych. Przedstawiała ona pijanych
polskich żołnierzy, napadających na radiostacje w Gliwicach jako
przyczynę wybuchu II wojny światowej. Są to skutki niereagowania
obecnego rządu polskiego. Powinniśmy mieć własne muzeum Golgoty Wschodu i
Zachodu, przedstawiać wycieczkom prawdę historyczną, dbać o to żeby w
stosunku do naszej historii nie było przekłamań i relatywizacji – dodała poseł Dorota Arciszewska – Mielewczyk.

Sprawa
zniesławienia żołnierzy AK w niemieckim filmie pod lupą prokuratury!
TVP, mimo protestów i ostrej debaty w Sejmie, wyemituje film w
najbliższy weekend

"Polska staje się tubą propagandową dla tej produkcji niemieckiej,
dlatego że emisja takiego serialu na prestiżowej antenie o godz. 20
jest odczytywana jednoznacznie na arenie międzynarodowej jako
potwierdzenie tez, które są prezentowane w tym filmie".

Uczestnicy dyskusji w TVP po emisji szkalującego AK-owców serialu ZDF: Schoeps, Weiss, Lesser, Gnauck, Krzemiński...

Tylko po 6 minut i 6 sekund przypadnie na wypowiedź w tej bardzo prestiżowej dla Polaków debacie. czytaj »

"Zgodnie z zapowiedzią wybitni znawcy tematyki
polsko-niemieckiej dyskutować będą podczas specjalnego panelu w środę 19
czerwca br. w TVP1 po kontrowersyjnym, trzecim i ostatnim, odcinku
serialu niemieckiej telewizji publicznej ZDF „Unsere Mütter, unsere
Väter” („Nasze matki, nasi ojcowie”).

W blisko godzinnej rozmowie, prowadzonej przez Piotra Kraśkę, wezmą udział:

1. Prof. Tomasz SZAROTA - historyk,
Polska Akademii Nauk, jeden z najwybitniejszych w Polsce znawców
historii II wojny światowej, międzynarodowy autorytet w dziedzinie badań
nad okupacją niemiecką w Europie, autor wielu książek o  II wojnie
światowej

2. Prof. Julius H. SCHOEPS -  dyrektor
Centrum Studiów Europejsko-Żydowskich im.  Mojżesza Mendelssohna na
Uniwersytecie w Poczdamie, jeden z najsłynniejszych niemieckich
historyków, konsultant historyczny serialu „Nasze matki, nasi ojcowie

3. Szewach WEISS - ocalony z
Holcaustu, były ambasador Izraela w Polsce, były przewodniczący
Knesetu, były przewodniczący Rady Instytutu Pamięci Yad Vashem

4. Adam KRZEMIŃSKI - publicysta tygodnika „Polityka”

5. Piotr SEMKA - publicysta tygodnika „Do Rzeczy”

6. Andrzej GODLEWSKI -  wicedyrektor TVP

7. Gabriele LESSER -  korespondentka dziennika „taz. die tageszeitung

8. Gerhard GNAUCK - korespondent dziennika „Die Welt“

Trzy odcinki niemieckiego mini-serialu wyemitowane
zostaną w TVP1 17, 18 i 19 czerwca, każdorazowo o godz. 20.20 Trzeci
odcinek poprzedzi także specjalny wstęp z udziałem prof. Tomasza
Szaroty.

Przypomnijmy, że w Polsce o serialu zrobiło się
głośno, gdy okazało się, że w trzecim odcinku tej mini serii w sposób
uproszczony i kontrowersyjny przedstawiono okupację niemiecką w Polsce, w
tym antysemickie postawy w polskim ruchu oporu. Wywołało to burzę w
polskich mediach, protestował ambasador RP w Berlinie, a w liście do
dyrektora generalnego ZDF Thomasa Belluta prezes TVP Juliusz Braun
ocenił, że polski wątek serialu „nie ma nic wspólnego z prawdą
historyczną i dlatego musi zostać potępiony i odrzucony”. Zaproponował
też niemieckim partnerom pomoc TVP w przygotowaniu specjalnego dokumentu
o niemieckiej okupacji w Polsce, co też się stało, a dokument ten
widzowie ZDF zobaczą jeszcze w czerwcu.

Powyższe wydarzenia mocno zainteresowały polską
opinię publiczną, ale była ona skazana jedynie na pośrednictwo
dziennikarzy i polityków w ocenie niemieckiego serialu, nie mogąc
wyrobić sobie w tej kwestii własnego zdania. Dlatego TVP podjęła
decyzję, by cały mini-serial, w tym jego kontrowersyjny trzeci odcinek,
pokazać wszystkim polskim widzom (...)" - czytamy w komunikacie od biura
prasowego TVP.

TVP robi szumną kampanię promocyjną filmu i
zaprasza do dyskusji, choć prowadzącemu Piotrowi Kraśce i jego 8
zaproszanym gościom wypada w 60-cio minutowej debacie tylko po 6 minut i
6 sekund na wypowiedź. Z czego szacownym gościom z Niemiec czy Izraela
nie wypada też wypowiedzi przerywać. Jaka jest więc realna szansa, aby
rzeczowo odeprzeć atak niemieckiej propagandy? Czy polski głos przebije
się w tak dobranych przez TVP proporcjach? 

Jarosław Wróblewski

Ppłk
Filipkowski: To obraza pamięci AK i jej działań. Ten film to fałsz
historyczny". Gorąca debata po emisji serialu "Nasze Matki, nasi
ojcowie"

Szewach Weiss: "To jest niemiecki kompleks antypolski. Związany
jest z tym, że Niemcy mają w Polsce mapę zagłady. Ich hańba jest
związana z polską ziemią".

Rozmawiamy dziś z nowym pokoleniem Niemców, którzy stworzyli
film o swoich matkach i ojcach. Z tego punktu widzenia ten film jest
bardzo odważny, jest totalnie antynazistowki, o wiele więcej niż
antypolski

- powiedział Szewach Weiss na antenie TVP1.

Trzydniowa emisja skandalicznego niemieckiego serialu „Nasze
matki, nasi ojcowie”, przekłamującego historię i ukazującego żołnierzy
Armii Krajowej, jako antysemitów, została zwieńczona debatą, prowadzoną
przez Piotra Kraśkę. W dyskusji wzięli udział prof. Tomasz Szarota - historyk, Polska Akademii Nauk, Szewach Weiss -
ocalony z Holocaustu, były ambasador Izraela w Polsce, były
przewodniczący Knesetu, były przewodniczący Rady Instytutu Pamięci Yad
Vashem, dr Thomas Weber - niemiecki historyk, jeden z konsultantów serialu ZDF. Do dyskusji w drugiej części programu dołączyli Andrzej Godlewski - wicedyrektor TVP1, Piotr Semka - publicysta tygodnika „Do Rzeczy”, Adam Krzemiński - publicysta tygodnika „Polityka”, Gerhard Gnauck (korespondent dziennika „Die Welt“),

Niektóre sceny, zwłaszcza trzeciego odcinka serialu są po prostu
skandaliczne. Niemcy są pokazani wielowątkowo. Tymczasem z filmu
dowiadujemy się, że to co łączyło Polaków i żołnierzy AK to skrajny
antysemityzm

- powiedział na wstępie Piotr Kraśko.

O to, czy z punktu widzenia historyka takie przekłamania są dopuszczalne spytał Thomasa Webera.

Skąd to się wzięło? Czy to nonszalancja twórców czy celowy zabieg?

- spytał Kraśko.

Polaków nie przedstawia się ani w dobrym, ani złym świetle.
Bohaterowie zostali pokazani wielowątkowo i to jest naprawdę głębszy
przekaz. Postacie drugoplanowe są przedstawione mniej wielowątkowo.
Rozumiem reakcję Polaków, ale nie jest to kwestia polsko-niemiecka, lecz
problem głównych bohaterów i postaci drugoplanowych. Myślę, że
film osiągnął swój cel. Pokazał mianowicie pokazał jak normalni Niemcy,
nie naziści czy supernaziści, stają się mordercami na froncie

- odpowiedział Weber.

Kraśko podtrzymywał swoje zdanie, że
może by się z tym założeniem można zgodzić, gdyby nie fakt, że wszyscy
ukazani w filie Polacy są antysemitami.

Właściwie nie wiem skąd w Niemczech pomysł na holocaust?
Wszyscy sa miłymi ludźmi, którzy nie bardzo wierzą w Hitlera, w pewnym
momencie przestają wierzyć w tę wojnę. Jeżeli młody Niemiec obejrzy ten
film, nie dowie się czym był holocaust, nie dowie się o masowych obozach
zagłady, tylko dowie się, że Polak nie miał nic przeciwko mordowaniu
Żydów. Obraz wart jest więcej niż tysiące słów. To jest obraz, który
będzie miał w głowie Niemiec po obejrzeniu tego filmu

- podkreślił Kraśko.

Weber, wyrażając rzekome zrozumienie, bronił stanowiska, że Polacy przedstawieni są i z dobrej i ze złej strony.

Rozmawiamy dziś z nowym pokoleniem Niemców, którzy stworzyli
film o swoich matkach i ojcach. Z tego punktu widzenia ten film jest
bardzo odważny, jest totalnie antynazistowki, o wiele więcej niż
antypolski

- podkreślił Szewach Weiss, wskazując że zabrakło w filmie właściwej chronologii i proporcji.

Wszystko, co zostało pokazane w tym filmie było, ale
nieproporcjonalnie do zagłady, bez zachowania chronologii - Mein Kampf,
Hitler, wolne wybory w Niemczech, 40 proc. poparcie dla Hitlera, choć
ludzie wiedzieli dokładnie kim on jest, był tam już przecież wyraźny
atak przeciwko judeochrześcijańskiej cywilizacji

- przypomniał i dodał:

Niemcy stworzyli systematyczną fabrykę śmierci - to jest chronologia. (...)
Antysemityzm w Polsce był, ale nie było fabryki śmierci. Żydzi tutaj
żyli. (...) Najważniejsze jest to, że Polska nie współpracowała z
Niemcami. Walczyła przeciwko Niemcom. Gdyby nie ta zagłada, w Polsce do
dziś żyłoby minimum 4 miliony Żydów.

Prof. Tomasz Szarota stwierdził, że ma bardzo wiele
problemów związanych z tym serialem, ale pomysł pokazania go w Polsce
uważa za odważny i mądry. Podkreślił, że obejrzenie - zwłaszcza
trzeciego odcinka - było z pewnością dla wielu Polaków czymś bardzo
bolesnym.

Mocne światło na całą sprawę rzuciła wyemitowana w studio rozmowa z konsultantem filmu - prof. Juliusem Schoepsem,
dyrektorem Centrum Studiów Europejsko-Żydowskich im. Mojżesza
Mendelssohna na Uniwersytecie w Poczdamie. Podobnie, jak jego kolega
obecny w studio, twierdził, że pokazano Polaków prawdziwie i
obiektywnie.

W łonie Armii Krajowej były grupy antysemickie i to nic nowego. Ale były też dobre ugrupowania, lewicowe, które pomagały Żydom

- powiedział.

Mamy do czynienia z fabularyzacją historii w czasach
narodowego socjalizmu. Nie do podważenia jest że odpowiedzialność
ponoszą Niemcy. Nie chciałbym tego negować. Ale istniał - także w Polsce
- antysemityzm. Nie muszę przypominać Jedwabnego czy Kielc. O tym
przecież wszyscy wiemy. Ale to jest historia, a tutaj mamy do czynienia z
filmem fabularnym, nie dokumentalnym.

- powiedział profesor i uznał strach Polaków, za to że Polska
zostanie uznana za współodpowiedzialną za holokaust, za niedorzeczny.

Jestem Żydem i niemieckim obywatelem i prawdopodobnie przez
to mam trochę inny kąt widzenia na te wydarzenia, niż ktoś kto nie jest
Żydem

- stwierdził Schoeps.

Na te ostatnie słowa zwrócił silnie uwagę Szewach Weiss.

Profesor powiedział, że jest Żydem. Ja też jestem Żydem. Z punktu
widzenia żydowskiego jest trochę inne podejście do tych spraw. (...)

Zwracam
się do młodych Niemców - do synów, do córek, do wnuków. Dajcie nam
prowadzić ten dialog polsko-żydowski. Nam, dzisiaj z demokratyczną
Polską, humanistyczną. Z Polską, w której bycie antysemitą to hańba.

- zaapelował Weiss, wskazując że Niemcy chcą podzielić się swoją hańbą z innymi narodami.

Profesor
Szarota podkreślił, że nie bez znaczenia jest fakt, że konsultantem
filmu jest Żyd, który zaakceptował taki antysemickie wątki.

On nie rozumie podstawowej rzeczy - że ten film powiela stereotyp

- powiedział prof. Szarota, na co Szewach Weiss odparł:

Panie profesorze, on rozumie doskonale. Nieprzypadkowo jest
konsultantem. On jest Żydem, który żyje w Niemczech. To ma znaczenie.

Thomas Weber stwierdził, że problemem jest brak odpowiedniej wiedzy
zarówno w Niemczech, jak i w Polsce. Zaapelował przy tym, by powołać
"komisję ds. prawdy, gdzie poszczególne narody mogłyby przedstawić swoją
wersję historii komisji, ale też i sobie nawzajem".

Pomysł takiego historycznego relatywizmu skrytykował prof. Szarota:

Z tego co pan powiedział wynikałoby, że w Polsce ma się taką wizję
przeszłości, w Niemczech inną i jest zrozumiałe, że są dwie wersje. Znam
wypowiedzi pana kolegów Niemców, którzy wypowiadają się na temat tego
filmu równie krytycznie jak ja i nie dotyczy to tylko wątku polskiego
antysemityzmu.

Największą niekonsekwencją tego filmu jest to, że
się zaczyna w 1941 roku. Bardzo chciałbym zobaczyć uczciwy film
niemiecki, który pokaże entuzjazm tych pięciu bohaterów, którzy się
cieszą z wkraczania Wermachtu do Paryża

- powiedział prof. Szarota.

Gauck bronił się, że celem filmu było to, żeby pokazać tych Niemców, którzy podchodzili mniej ideologicznie do tych wydarzeń.

Do
dyskusji w drugiej części programu dołączyli publicyści: Andrzej
Godlewski – wicedyrektor TVP1, Piotr Semka – publicysta tygodnika "Do
Rzeczy", Adam Krzemiński – publicysta tygodnika "Polityka", Gerhard
Gnauck – korespondent dziennika "Die Welt". Wśród gości był też ppłk
Tadeusz Filipkowski ze Światowego Związku Żołnierzy AK.

Zapytany o to jak przyjął ten trzeci odcinek i opowieść o ludziach, z którymi walczył, odpowiedział:

To obraza pamięci Armii Krajowej i jej działań, która była
przecież częścią sił zbrojnych państwa polskiego, powstałą w
konspiracji. Była częścią wojska polskiego. Formacją,
podlegającą dyscyplinie wojskowej, wyszkoloną i działającą w obronie i
walce o wolność Rzeczpospolitej. Potraktowaliśmy ten film jako fałsz historyczny.
Jeżeli ktoś mi powie, że w AK byli antysemici, powiem tak. Ale jeżeli
ktoś mi powie, że Armia Krajowa był antysemicka to będziemy wszyscy
gorąco protestować. Nie było ani jednego rozkazu potępiającego Żydów.
Nie było ani jednego wypadku likwidacji kogoś w oddziale partyzanckim,
dlatego że był Żydem. Były liczne przypadki pomocy - Żegota i różne
oddziały, które udzielały pomocy naszym współobywatelom żydowskim.

Gauck przyznał, że można mieć zastrzeżenia do tego filmu i były takie
nawet w Niemczech, choć nie do trzeciej części, bo Polska jest tutaj
wątkiem dodatkowym, ale do ogólnej koncepcji.

Obraz w Niemczech był o wiele bardziej zróżnicowany i film nie był aż
tak wychwalany. (...) Przedstawiamy naszych ojców czy dziadków tak, jak
chcielibyśmy ich widzieć. Nie było widać jak oni wrastają w ten
hitlerowski system

- powiedział. 

Krzemiński wskazał że film jest rodzajem
psychodramy, pogodzenia pokoleń. Dobrze dobrana obsada, przesłania jego
mielizny. Nie zgodził się jednak w kwestii wątku polskiego. Stwierdził,
że ZDF zrozumiała przed emisją, że popełniła błąd i dlatego ukazał się
na antenie dokument o polskiej wiosce spalonej za ukrywanie Żydów. W
jednym z wywiadów producenci podobno przyznali - jak przypomniał
Krzemiński - że wątek polski był zapchajdziurą, bo w ostatniej chwili
zmieniono scenariusz.

Zdumiewająco wypadła argumentacja dyrektora TVP 1, który twierdził, że wątek
polski nie został przekłamany celowo, lecz był wynikiem nagłej
konieczności zmiany scenariusza, z uwagi na brak pieniędzy.

Argumentację tę trafnie odparł płk Filipkowski:

Mówią panowie że zabrakło pieniędzy, ale 15 mln euro wydała
państwowa telewizja niemiecka, czyli nie była to byle pokątna, prywatna
stacja, która robi to, co chce, ale oficjalna telewizja niemiecka.
Stanowisko jest więc stanowiskiem oficjalnym

- powiedział.

Nie mamy tu do czynienia ze zwykłym filmem fabularnym, lecz z
wydarzeniem, które będzie kształtowało opinie o wojnie, o roli Niemców i
naszej w całym świecie.

Film sprzedano do kilkudziesięciu krajów. Pójdzie w tej
formie, z taką zakłamaną historią i z taką głęboką, niepełną prawdą o
Niemczech.

Piotr Semka wskazał, że film przywołuje na nowo stereotyp
dzikiego wschodu. Bohaterowie niemcy są pełnokrwistymi postaciami,
którzy kochają, żyją i mają dylematy, a po drugiej jest szara masa
słowiańska.

Telewizja ZDF jest telewizją państwową.
Przestrzega się w niej ściśle założeń statutowych. Przekłamania wątków
polskich świadczą, zdaniem Semki, o zmianie widzenia Polaków.

Szewach Weiss również podkreślał, że film jest niebezpieczny, ponieważ niesie przekłamania dla kolejnych pokoleń.

Dlaczego do tego kontekstu dają Polskę, dlaczego nie
Norwegię, która współpracowała? Dlaczego nie Holandię? To jest niemiecki
kompleks antypolski. Związany jest z tym, że Niemcy mają w Polsce mapę
zagłady. Ich hańba jest związana z polską ziemią

- stwierdził.


Cały program na stronach TVP.

TVP
wygarnęła Niemcom. "Mieliśmy dwadzieścia parę lat, by zadbać o własne
interesy. Mogliśmy nakręcić znaczące dzieła i pokazywać je światu.
Niemcom też"

"Niemcy mogą sobie nakręcać filmy jakie im się podoba. Mogą
opowiadać, co tylko zechcą na temat historii III Rzeszy. Nie zabronimy
im tego".

Nasze matki, nasi ojcowie, czyli zagubieni Niemcy i krwiożerczy Polacy w serialu - burza po emisji

Serial został sprawnie
zrealizowany i został określony jako niemieckie "Polskie drogi". Problem
w tym, że kształtuje - zwłaszcza u niemieckich widzów - przekonanie, że
polscy żołnierze Armii Krajowej to antysemici i zbrodniarze wojenni.Film zakupiła nie tylko Telewizja Polska, zostanie pokazany również w innych krajach.A odcinki "Naszych matek,
naszych ojców" w reżyserii Philippa Kadelbacha mogą się telewidzom -
zwłaszcza tym w innych krajach - podobać. Widowiskowe sekwencje walki,
przekonujące dylematy głównych bohaterów zagubionych w wirze historii,
wielowątkowość akcji. Z punktu widzenia kina rozrywkowego serial spełnia
zapewne swoje zadanie. Sęk w tym, że niesie też ze sobą jednoznaczny
historyczny przekaz: "Za zło wojny na równi z Niemcami odpowiadają
inni". Tymi innymi są głównie Polacy, skarykaturyzowani jako bestie
dyszące żądzą mordu na Żydach.



Dlatego zdziwienie ze strony niemieckiej, że film wzbudził w Polsce
takie oburzenie, można uznać za wzorowy popis obłudy. Przedstawienie
Armii Krajowej jako bandy antysemitów nie ma bowiem nic wspólnego z
prawdą historyczną i trudno uwierzyć, że producenci filmu
o tym nie wiedzieli. Chęć "pisania historii na nowo" wywołała protesty
także w samych Niemczech. Po marcowej emisji w filmu w publicznej ZDF w
niemieckich mediach rozgorzała dyskusja o rozmytej odpowiedzialności
"zwykłych Niemców za zbrodnie wojenne". Padały ostre sformułowanie,
łącznie z takim, że "Nasze matki, nasi ojcowie" to element przemyślanej
polityki historycznej, mające zrzucić winy za zbrodnie na inne narody.
Argumentem w dyskusji był także zeszłoroczny sondaż, wedle którego ponad
połowa Niemców uważa, że ich kraj "nie ponosi specjalnej winy za
zbrodnie II wojny światowej".



Burzę wywołał też komunikat TVP, w którym napisano, że serial będzie
wyemitowany w polskiej telewizji w celu wyrobienia sobie przez polską
publiczność "własnego zdania", po to, "by nie być skazanym jedynie na
pośrednictwo dziennikarzy i polityków".



Oświadczenie szefa telewizji okazało się otwarciem puszki Pandory i
wywołało natychmiastowe protesty, głównie środowisk kombatanckich i
prawicowych, którzy w pomyśle zobaczyli chęć przyłączenia się do
"szkalowania pamięci bohaterów z AK" przez rządzący establishment. Oliwy
do ognia dolał prezydencki minister prof. Tomasz Nałęcz oświadczając,
że popiera decyzję Brauna i głęboko wierzy w mądrość rodaków.

Polska uczestniczy w niemieckiej polityce historycznej

"Ten film jest antypolski, szkaluje
Polskę i Polaków i relatywizuje odpowiedzialność za II wojnę światową."

W numerze "Sieci" z 8 kwietnia b. r. opublikowaliśmy
rozmowę Mariusza Pilisa z prof. Bogdanem Musiałem - historykiem,
którego był przez pewien czas konsultantem skandalicznego niemieckiego
serialu „Nasze matki, nasi ojcowie”, w którym żołnierzy AK
przedstawiono jako antysemitów.

http://wpolityce.pl/wydarzenia/56301-prof-musial-w-tygodniku-sieci-o-kul...

Niemcy ustanawiają święto wypędzonych

13 czerwca Bundestag głosami koalicji rządowej CDU/CSU–FDP przyjął
uchwałę, w której opowiedział się za upamiętnianiem tzw. wypędzeń 20
czerwca – podczas Światowego Dnia Uchodźcy.Deputowani zobowiązali rząd Angeli Merkel do podjęcia na forum ONZ
działań w celu włączenia niemieckich uciekinierów i wysiedlonych po II
wojnie światowej do grona tych, których pamięć jest czczona tego dnia.
Partie SPD i Zielonych wstrzymały się od głosu, Lewica głosowała
przeciwko przyjęciu uchwały. Początkowo przedstawiciele koalicji
rządowej proponowali jako datę „narodowego dnia pamięci o ofiarach
wypędzeń” 5 sierpnia. Tego dnia w 1950 roku w Stuttgarcie uchwalono
Kartę Wypędzonych. Wspomniany dokument fałszował jednak przeszłość i
przemilczał niemieckie zbrodnie z II wojny światowej. Po protestach ze
strony opozycji i Centralnej Rady Żydów w Niemczech posłowie koalicji
rządzącej wycofali się z proponowanej daty, zastępując ją obecnie 20
czerwca. Pozwoli to na „umiędzynarodowienie” obchodów i wpisanie ich w
pożądany kontekst.

'Najpierw z AK zrobić organizację PROGRAMOWO ANTYSEMICKĄ, a później okrzyknąć ją "największym zbiorowym bohaterem polskiej historii". Nawet Goebbels by się takiego majstersztyku nie powstydził... '
"
Żyd w AK mógł zostać zabity przez kolegów z AK nie za pochodzenie, a po konkretnym zarzucie. Polaków w AK nie zabijano, np. za zdradę? Zabijano. Ktoś wyciągnie wniosek, że AK mordowała Polaków? "

"„W filmie nie pominięto tragicznych wątków stosunków polsko-żydowskich. Jest w nim mowa o mordzie dokonanym przez Polaków na żydowskich mieszkańcach miasteczka we wschodniej Polsce, choć autorzy zwrócili uwagę na sprawczą funkcję niemieckich żołnierzy podczas tej zbrodni. Mowa jest też o zróżnicowanych postawach Polaków wobec Żydów. "Wielu Polaków nie traktowało Żydów jako części swojego narodu" - mówiła historyk Hawi Dreifuss. Autorzy filmu zaznaczyli, że uciekający przed niemieckimi prześladowaniami Żydzi trafiali także do szeregów AK. Jeden z występujących w filmie świadków historii, były oficer AK Henryk Pawelec przyznał, że był świadkiem zabicia Żyda przez kolegów z oddziału. Byłem przerażony tym, co się wydarzyło, ale to był margines. Jakiś przełożony musiał wydać taki rozkaz
Sprostowali czy pokazali , że jednak mieli rację? "

http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/1,114871,14155635,Nowy_dokument_Z...

Niemiecka telewizja publiczna ZDF pokazała w niedzielę późnym wieczorem dokumentalny film "Walka o przeżycie", przedstawiając w dużym skrócie dzieje Polski pod niemiecką okupację podczas II wojny światowej oraz wiodącą rolę Armii Krajowej w walce z Niemcami
35-minutowy film powstał jako reakcja na zarzuty strony polskiej dotyczącej negatywnego wizerunku AK w wyemitowanym przez tę stację w marcu serialu "Nasze matki, nasi ojcowie". Stacja telewizyjna przypomniała przed rozpoczęciem filmu, że pokazany w marcu trzyczęściowy serial spotkał się z krytyką w Polsce ze względu na przedstawienie żołnierzy AK jako antysemitów. Autorami dokumentu są pochodzący z Polski filmowiec Andrzej Klamt oraz dziennikarz ZDF Alexander Berkel.

Autorzy filmu przedstawili w porządku chronologicznym wydarzenia wojenne od ataku III Rzeszy na Polskę 1 września 1939 roku do całkowitego zniszczenia Warszawy przez Niemców po upadku powstania warszawskiego jesienią 1944 roku. Wypowiadający się świadkowie wydarzeń opowiadali o początkach antyniemieckiej konspiracji od samego początku okupacji aż do przekształcenia Armii Krajowej w formację wojskową liczącą 400 tys. żołnierzy.
"Armia Krajowa jest największym zbiorowym bohaterem polskiej historii. Jest mitem i nadal żyje we wspomnieniach i rocznicach. AK jest symbolem polskiego oporu, przede wszystkim przeciwko nazistom, ale także przeciwko okupacji sowieckiej" - powiedział na zakończenie filmu historyk Andrzej Żbikowski.

Tematem filmu był także masowy mord dokonany przez Niemców na Żydach, a także stosunki polsko-żydowskie w okupowanym kraju. Autorzy przypomnieli niemieckim widzom, że za ukrywanie Żydów groziła w Polsce kara śmierci, jednak pomimo tego wiele osób pomagało im, ryzykując własnym życiem.

Autorzy dokumentu zaznaczyli, że uciekający przed niemieckimi prześladowaniami Żydzi trafiali także do szeregów AK. Jeden z występujących w filmie świadków historii, były oficer AK Henryk Pawelec przyznał, że był świadkiem zabicia Żyda przez kolegów z oddziału. "Byłem przerażony tym, co się wydarzyło, ale to był margines". "Jakiś przełożony musiał wydać taki rozkaz" - dodał kombatant.

http://dorzeczy.pl/nr-22-polska-opluta/

Niemiecki film „Nasze matki, nasi ojcowie”, który kilka dni temu wyemitowała Telewizja Polska, jest kolejnym dowodem na to, że w Niemczech na dobre umocniła się narracja historyczna, którą można nazwać narracją „ale”. Czym jest narracja „ale”? Niemcy mówią: „Byliśmy źli, ale inni wcale nie byli lepsi”, „Jesteśmy odpowiedzialni za Holokaust, ale inni z nami współpracowali”, „Zbrodnie wojenne naszych dziadków były potworne, ale to, co robili Polacy, również było okropne” – komentuje Szewach Weiss. I dodaje, że owszem, w Polsce był antysemityzm i byli szmalcownicy. Jednak w niemieckim filmie całkowicie zachwiane są proporcje, zupełnie wypaczony został obraz podziemia, którego jednym z głównych zajęć – jeśli wierzyć niemieckiemu filmowi – miało być polowanie na Żydów. O niemieckiej ucieczce od odpowiedzialności – w pisze Szewach Weiss.

http://www.polskatimes.pl/artykul/928063,nasze-matki-nasi-ojcowie-w-tvp-...

Tematem filmu był także masowy mord dokonany przez Niemców na Żydach, a także stosunki polsko-żydowskie w okupowanym kraju.

Autorzy przypomnieli niemieckim widzom, że za ukrywanie Żydów groziła w Polsce kara śmierci, jednak pomimo tego wiele osób pomagało im, ryzykując własnym życiem. Wskazali też na rolę Rady Pomocy Żydom - Żegoty, organizującej pomoc dla ukrywających się Żydów oraz pomoc polskiego podziemia dla powstańców w getcie warszawskim.

W filmie nie pominięto tragicznych wątków stosunków polsko-żydowskich. Jest w nim mowa o mordzie dokonanym przez Polaków na żydowskich mieszkańcach miasteczka we wschodniej Polsce, choć autorzy zwrócili uwagę na sprawczą funkcję niemieckich żołnierzy podczas tej zbrodni. Mowa jest też o zróżnicowanych postawach Polaków wobec Żydów. "Wielu Polaków nie traktowało Żydów jako części swojego narodu" - mówiła historyk Hawi Dreifuss.

Autorzy filmu zaznaczyli, że uciekający przed niemieckimi prześladowaniami Żydzi trafiali także do szeregów AK. Jeden z występujących w filmie świadków historii, były oficer AK Henryk Pawelec przyznał, że był świadkiem zabicia Żyda przez kolegów z oddziału. "Byłem przerażony tym, co się wydarzyło, ale to był margines". "Jakiś przełożony musiał wydać taki rozkaz" - dodał kombatant.

Prof. Wiliński: "Wedle niemieckiej polityki historycznej był holokaust i nic więcej"

Niemcy dążą do zepchnięcia swoich zbrodni na jakichś bliżej nieznanych nazistów.
Polityka historyczna naszych zachodnich sąsiadów, polegająca
głównie na tym, aby świat zapomniał o ich "dokonaniach" w czasie drugiej
wojny światowej zdaje się nabierać rozpędu. Jeśli do tej pory nie było
to tak wyraźnie widoczne, to film "Nasze matki, nasi ojcowie" pokazał to
w całej okazałości.
O niemieckiej polityce historycznej rozmawiamy z prof. dr. hab. Pawłem
Wilińskim, kierownikiem Zakładu Postępowania Karnego Uniwersytetu Adama
Mickiewicza w Poznaniu, znawca tematyki prawnej odpowiedzialności za
zbrodnie niemieckie z czasów drugiej wojny światowej.

STEFCZYK.INFO: Co kieruje
Niemcami, że próbują przerzucić na Polaków przynajmniej część
odpowiedzialności za zbrodnie popełnione w czasie wojny przez ich
własnych przodków?

Prof. dr hab. Paweł Wiliński: Nie
wiem, czy można tak wprost i otwarcie powiedzieć, że oni przerzucają tę
odpowiedzialność. Wydaje mi się, że oni w umiejętny sposób przesuwają
skojarzenia takich określeń jak „Niemcy” „niemiecki” w kontekście
popełnionych zbrodni, na określenia „naziści”, „nazistowska
odpowiedzialność”, „nazistowscy sprawcy”. Krótko mówiąc – tak kształtują
pamięć historyczną, żeby wytłumaczyć się, że zbrodnie popełnione przez
Niemców w czasie drugiej wojny światowej, to nie były zbrodnie
niemieckie, czyli popełnione przez Niemców, zwykłych Niemców, lecz przez
jakichś złych nazistów, których już w zasadzie nie ma. Czyli w jakiejś
perspektywie czasowej chcą uwolnić się od tej odpowiedzialności.

Proszę zobaczyć np. wczorajszy tekst
ambasadora RFN. Warto ten tekst cytować, bowiem wprost posługuje się
określeniami „Niemcy, odpowiedzialność, wina i odpowiedzialność”. Jednak
z drugiej strony zupełnie powszechnie w sposób zupełnie celowy stosuje
się określenie „nazistowskie zbrodnie”, „nazistowskie obozy” itd.
Najsmutniejsze jest to, że my też przejmujemy te określenia. Cały świat
to przyjął. To nosi znamiona manipulacyjnych zachowań

Nie będzie śledztwa w sprawie antypolskiego filmu

Z
braku znamion przestępstwa stołeczna prokuratura odmówiła wszczęcia
śledztwa ws. publicznego znieważenia narodu polskiego w związku z emisją
w TVP niemieckiego serialu "Nasze matki, nasi ojcowie".

MSZ milczy ws. zakłamywania polskiej historii

MSZ umywa ręce i nie chce walczyć z kłamstwami historycznymi
związanymi z Armią Krajową. Polskie Towarzystwo Historyczne w Niemczech
wytoczyło proces niemieckiej telewizji ZDF i wytwórcy serialu „Nasze
matki, nasi ojcowie” za szkalowanie dobrego imienia żołnierzy AK.

Towarzystwo wystosowało do ministra Radosława Sikorskiego petycję
podpisaną prze 1 100 osób, w której zauważa potrzebę podjęcia
adekwatnych do sytuacji i skutecznych działań związanych z szarpaniem
wizerunku polskiego.

Z racji ogromnych kosztów sądowych w Niemczech towarzystwo domaga się
od MSZ pomocy finansowej. Ochrona legalnej struktury Państwa Polskiego,
którą była AK należy do konstytucyjnych obowiązków organów
Rzeczpospolitej – piszą członkowie Towarzystwa Historycznego w
Niemczech.

MSZ wystosowało odpowiedź, w której twierdzi, że reaguje na wszelkie
sytuacje związane z zakłamywaniem historii Polski i że podjęło kroki
dotyczące treści serialu. Jednak w sprawnie dofinansowania procesu
resort milczy. Działania MSZ w kwestiach szkalowania historii Polski są
stanowczo za słabe – mówi poseł Dorota Arciszewska-Mielewczyk, członek
sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych.

- MSZ powinien występować o wysokie sumy, aby przepraszam za takie
określenie: „odechciało się” każdemu, kto chciałby tę historię zmieniać i
nam ubliżać, umieszczać takich określeń. To, że są procesy, że walczymy
o dobre imię, to nie jest zasługa MSZ, to jest zasługa Polaków, którzy
mieszkają za granicą, stowarzyszeń i osób, które się integrują w dobrej
sprawie i zwracają o pomoc do MSZ, której niestety nie otrzymują – akcentuje poseł Dorota Arciszewska-Mielewczyk.

Osoby i stowarzyszenia integrują się w sprawie obrony dobrego imienia
bohaterów narodowych. Jednak sprawa nie jest prosta – dodaje poseł
Dorota Arciszewska-Mielewczyk.

- Wielokrotnie zwracałam się o pomoc i wielu ludzi się dziwiło,
dlaczego nie ma pomocy z drugiej trony? To jest smutne, dlatego że my
powinniśmy brać przykład z krajów, które są bardzo skuteczne w swej
polityce historycznej, dbaniu o dobre imię i uczeniu całego świata
szacunku do siebie i swojego państwa. My jako Polacy na obecny MSZ pod
wodzą PO liczyć nie możemy – dodaje poseł Dorota Arciszewska-Mielewczyk.

Polskie roszczenia wobec Niemiec z tytułu II wojny światowej

Setki miliardów dolarów

Uprzedzając zamianę roli kata i ofiary, Polska i Polacy powinni wystawić rachunek, o którym Niemcy (i Rosja) powinni wiedzieć, że może zostać im przedstawiony do uregulowania. Z rachunkiem tym należy zapoznać także inne nacje, aby osłabić oddziaływanie niemieckiej propagandy, oddziaływanie, którego nasilenie zaczyna być zauważalne.

Oto mamy efekty 16-letniej polityki posypywania popiołem głów Polaków przez okrągłostołowych polityków. Erika Steinbach, zachęcona ich postawą, organizuje wystawę, która ma przygotować Niemców do zmiany sądów i postawy wobec tego, co zdarzyło się w czasie i po zakończeniu II wojny światowej. W możliwym do przewidzenia czasie, Niemcy zapewne zażądają od swych ofiar odszkodowań (a i o Rosji można by tu napisać niemal dosłownie to samo).

Wystawić rachunek

Należy wystawić Niemcom i państwu niemieckiemu (oraz Rosjanom i państwu rosyjskiemu) rachunek za II wojnę światową, za zbombardowane miasta i wsie, za zniszczone fabryki, ograbione muzea i banki, za narzucony nam komunizm, za utracone 60 lat i przepadłe szanse rozwoju (w makroekonomii nosi to nazwę kosztu alternatywnego).

Powyższy rachunek obejmuje straty materialne, które oszacowane zostały na ok. 50 ówczesnych miliardów USD, a według ekonomistów i cen dzisiejszych, wynoszą ok. 750 miliardów USD (nie zawierają one wzmiankowanego kosztu alternatywnego, utraconych możliwości innego rozwoju niż w ustroju komunistycznym).

Czy kwota w/w ujmuje wszelkie straty? Zdecydowanie NIE. Nie zawiera bowiem strat niematerialnych, jakie z rąk niemieckich poniósł nasz naród. Nie ujmuje losu ponad 6 milionów obywateli polskich zamordowanych w obozach koncentracyjnych, w pacyfikacjach, skrytobójczych i publicznych egzekucjach, bombardowanych miastach, palonych wsiach, strat moralnych , jakie ponieśli wysiedlani z Wielkopolski, Śląska i Pomorza (oraz z miast i wsi na wschód od linii Ribbentrop-Mołotow).

Oszacować straty

Tu pojawia się problem, jak oszacować (policzyć) te straty. Pojawia się trudność, jak wycenić życie ludzkie?
Czy życie Polaka warte jest tyle samo, mniej czy więcej, od życia Niemca, Francuza, Anglika lub Amerykanina?
Przyjmując, że życie Polaka warte jest tyle samo, ile warte jest życie przedstawiciela jednego z wymienionych narodów, można tę wartość określić np. przy pomocy precedensów, które w praktyce międzynarodowej miały już miejsce.
Libia zgodziła się wypłacić 33.000.000 USD rodzinom 170 ofiar, które zginęły w samolocie linii UTA nad Nigrem, w zamachu zorganizowanym przez agentów libijskich w 1989 r. Daje to kwotę 194.000 dolarów odszkodowania za 1 życie ludzkie.
Za zamach na berlińską dyskotekę La Belle ? 1986 r., ten sam rząd zapłacił 35.000.000 USD. Trzeba jednak pamiętać, że rannych w nim zostało 229 osób, a zginęły zaledwie 3 osoby.
Rekordowe zobowiązanie rządu Kadafiego dotyczyło zamachu w 1988 r. na samolot PanAm, w którym zginęło 270 pasażerów samolotu i mieszkańców szkockiego miasteczka Lockerbie. Wyniosło ono ni mniej, ni więcej tylko 2,7 mld USD, to jest 10 mln dolarów za jedno odebrane ludzkie życie.
Takie odszkodowania wypłaca rząd kraju, który pozbawiał życia niewinnych cywilów.

Jakiej jednak wysokości są odszkodowania dla rodzin, które utraciły bliską osobę w wypadku lotniczym? Umowy międzynarodowe przewidują minimalną kwotę 75.000 USD, ale tylko w razie stwierdzenia, że linie lotnicze nie ponoszą odpowiedzialności za katastrofę. W przeciwnym wypadku nie ma górnej granicy roszczeń.

Ile się należy?

Gdyby posłużyć się precedensowymi odszkodowaniami za zabójstwo pasażerów samolotów, trzeba by stwierdzić, że Polsce i rodzinom ofiar przysługiwałyby odpowiednio kwoty:

1164 miliardy dolarów = 6 mln ofiar x 194.000 USD
60.000 miliardów dolarów = 6 mln ofiar x 10.000.000 USD
Gdyby zaś posłużyć się zwykłymi wypadkami:
450 miliardów dolarów = 6 mln ofiar x 75.000 USD

Pamiętać należy, że w czasie II wojny światowej Polacy nie ginęli w niezawinionych wypadkach lotniczych (kwota 450 miliardów USD), a byli zabijani z premedytacją, z matematyczną systematyką, z bezwzględnością bestii (odpowiednio kwoty 1.164 miliardów USD lub 60.000 miliardów (czyli 60 bln)USD).
Wyliczenie odszkodowania na poziomie 450 mld USD, oznaczałoby niezwykle łagodne, chrześcijańskie potraktowanie sprawców i ich niemieckich spadkobierców, niemal Chrystusowe przebaczenie, odpuszczenie win bez pełnego zadośćuczynienia.

A ile od Rosji?

Nie do pominięcia jest też współudział Niemiec w zagładzie niemal 2 milionów Polaków, zagładzie dokonanej przez Rosję sowiecką zarówno na Syberii, jak i na terenach zaburzańskich (oraz od 22 lipca 1944 r. co najmniej do 1956 r. w Polsce centralnej).
Współudział mający charakter spółki zawiązanej na papierze w Pakcie Ribbentrop - Mołotow.
Czy nie należałoby np. zażądać zapłaty także za zbrodnie rosyjskie?
I czy wobec ewentualnej niewypłacalności (?) tego wspólnika dokonywanych od 1939 roku zbrodni nie należałoby po nią wystąpić do drugiego współudziałowca zadłużonej spółki? Niemcom oczywiście przysługiwałoby prawo regresji wobec Rosji, ale to już byłaby wewnętrzna sprawa wspólników tych niewyobrażalnych zbrodni. Jakby ją między sobą rozwiązali, to nie powinno interesować Polski.

Wobec roszczeń

Skoro można było dokonać wyceny życia obywateli Francji, Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych, Turcji (jedną z ofiar dyskoteki w Berlinie, była Turczynka), to można, a nawet należy dokonać wyceny życia ofiar polskich.
Można i należy przedstawić ten weksel rządowi, państwu i narodowi niemieckiemu (i rosyjskiemu) ku przestrodze. Z rachunkiem krzywd należy też zapoznać inne narody i społeczeństwa, aby kłamstwa niemieckie (i rosyjskie) nie znajdowały wdzięcznych słuchaczy.

Gdyby Niemcy (a może i Rosjanie) wysunęli roszczenia wobec Polski, można skorzystać z rozwiązania stosowanego w inwentaryzacji, gdzie rachunkowość zaleca stosowanie kompensaty nadwyżek i niedoborów.
W tym wypadku nastąpiłaby kompensata wzajemnych roszczeń, a strona, którą obciążałyby roszczenia nieskompensowane, zobowiązana byłaby do pokrycia różnicy wynikającej z roszczeń. Stroną tą na pewno nie byłaby Polska, lecz Niemcy (i Rosja). Wysokość nieskompensowanej kwoty na pewno powalałaby na kolana. Zwłaszcza gospodarnych i oszczędnych Niemców.

Na rozkaz Hitlera

Zimą 1944/45 roku Niemców z Polski wygnali nie Polacy, lecz Hitler.Wygnał ich strach przed odpowiedzialnością za barbarzyństwa, których się tu dopuścili. Potem zaś większość wysiedlili alianci, w tym dawny sojusznik III Rzeszy - Rosja sowiecka. Polska i Polacy nie mieli tu nic do powiedzenia.
Zimą 1944/45 roku, kolumny niemieckich cywilów dziesiątkował mróz i sowieckie samoloty szturmowe, nie Polacy. Ubermensche zaznali wówczas tego, co spotkało kolumny polskich uciekinierów podczas kampanii wrześniowej 1939 r., czy Polaków deportowanych na Syberię. Tyle, że nie z polskich rąk tego zaznali, a z sowieckich (rosyjskich) i po rozkazie wydanym im przez ich własnego, niemieckiego kanclerza, którego sami sobie wybrali.

P.S. Autor dziękuje redakcji Gazety Wyborczej za pomoc w napisaniu powyższego tekstu. Pomoc znaczącą, choć niezamierzoną.
Ostatnio Kadafi zażądał - od Bułgarii, po 10 mln Euro odszkodowania za każde rzekomo zarażone AIDS-em - przez bułgarskie pielęgniarki, libijskie dziecko. Kwota ta koresponduje z wysokością odszkodowania, które Libia musiała zapłacić za zamach na pasażerów samolotu, który spadł w Lockerbee, jak i z ewentualnymi naszymi pretensjami wobec Niemiec i Rosji.
Pamiętajmy, że w czasie, w którym ziemie polskie były objęte działaniami wojennymi i okupacją 2 najeźdźców, to jest przez ok. 2040 dni, zginęło 8 milionów obywateli polskich. Pamiętajmy, że co 22 sekundy mordowano Polaka, co 22 sekundy mordowano obywatela państwa polskiego (ściślej co 30 kilka sek. zabijano Polaka, a co 50 kilka sek. obywatela polskiego innej narodowości, co daje średnią 1 obywatel co 22 sek.).
Na marginesie -
czy pakt Ribbentrop-Mołotow został - w sposób przyjęty w dyplomacji i stosunkach międzynarodowych - unieważniony? Czy też może w stosunkach wzajemnych Niemiec i Rosji, ma moc nadal obowiązującą - ten IV/V już rozbiór Polski?

mirella sierpień 21, 2007 18:17

Wpis na blogu Piotr Gabryel

22.08.2007r.
Rzeczpospolita

http://www.wykop.pl/ramka/280349/niemcy-wisza-nam-bilion-dolarow/

http://wpolityce.pl/depesze/60517-w-lewicowej-kulturze-pamieci-w-niemcze...
Niemiecki dziennik "Tagespiegel" krytykuje opór lewicowych elit w Niemczech przed uznaniem paktu Ribbentrop-Mołotow za ważny element europejskiej kultury pamięci,czego domagają się od dawna Polska i inne narody Europy Środkowej i Wschodniej.

Autor materiału, emerytowany profesor polonistyki w Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie Heinrich Olschowsky przypomina, że Parlament Europejski opowiedział się cztery lata temu za ustanowieniem ogólnoeuropejskiego dnia pamięci o dokumencie podpisanym 23 sierpnia 1939 roku przez III Rzeszę i Związek Sowiecki.

W przeciwieństwie do Europy Środkowo-Wschodniej, w lewicowej kulturze pamięci w Niemczech pakt jest tematem tabu

- pisze niemiecki naukowiec, dodając, że w Niemczech ciągle jeszcze pokutuje przekonanie, że poglądów antyfaszystowskich nie da się pogodzić z krytyką stalinizmu. Olschowsky wskazuje na opinię wyrażoną przez znanego badacza Holokaustu Wolfganga Benza, którego zdaniem eksponowanie problematyki paktu może prowadzić do relatywizacji Holokaustu.

W czasach zimnej wojny Europa zachodnia zaakceptowała sowiecką interpretację II wojny światowej, pomijając skomplikowaną historię paktu Ribbentrop-Mołotow, a nawet masakrę w Katyniu.

Moralność i prawdę poświęcono na ołtarzu zasług Armii Czerwonej w pokonanie faszyzmu

- pisze Olschowsky.

Konsekwencją tej postawy było zniknięcie losów Europy Środkowo-Wschodniej z politycznego i moralnego pola widzenia Zachodu

- czytamy w "Tagesspieglu". Wśród małych narodów położonych między Niemcami a ZSRR powstał syndrom "zapomnianych ofiar". Asymetria pamięci o "epoce ekstremizmów", dzieląca Europę zachodnią i wschodnią, trwa do dziś - pisze naukowiec.

http://wiadomosci.onet.pl/tylko-w-onecie/brytyjski-polityk-to-polska-spr...
Hugh Williams, zastępca skarbnika Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa, napisał książkę na temat historii, w której znalazły się szokujące twierdzenia dotyczące m.in. historii Polski i Kościoła katolickiego.
Hugh Williams zasugerował w książce "Wszystko, co powinniście wiedzieć o historii", m.in., że to polityka II Rzeczpospolitej przyczyniła się do wybuchu II wojny światowej. Polityk twierdzi, że doprowadziło do tego "prowokowanie" Adolfa Hitlera przez Polaków, który, w rezultacie podjął decyzję o rozpoczęciu działań zbrojnych.
Jak na razie nie wiadomo, na jakich źródłach opierał się brytyjski polityk pisząc swoją książkę.

Williams, który "szczyci się tym, że jest politycznie niepoprawny", stał się kolejnym zmartwieniem dla Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa (UKIP) w ostatnich tygodniach. Jej przewodniczący Nigel Farage zadeklarował dzisiaj, że zamierza zabrać się za partię i poświęcić więcej czasu na wypracowanie skutecznych metod zarządzania nią oraz kontroli poczynań jej członków. - Będę uprawiał mniej polityki i udzielał mniejszej ilości wywiadów, a zamiast tego więcej czasu poświęcę kwestiom partyjnego nadzoru – podkreślił.

czekamy...

Kontrowersyjna
wypowiedź b. szefa Centrum Badań nad Holokaustem: "Rocznica podpisania
Paktu Ribbentrop-Mołotow nie powinna być przypominana, bo... podważa
tragedię m.in. Żydów"

"Niesprecyzowane wspomnienie, jakie ten 23 sierpnia symbolizuje,
niweluje różnice między narodowosocjalistycznymi dążeniami a
komunistycznym terrorem i tym samym marginalizuje zarówno mordowanie
Żydów jak i ludobójstwo na Sinti i Roma"

prof. Robert Traba wiceprzewodniczący komisji opracowującej wspólny polsko-niemiecki podręcznik do historii.

"Nasze matki, nasi ojcowie" nominowany do Niemieckich Nagród Telewizyjnych

Miniserial, który wywołał ogromne kontrowersje w naszym kraju został
własnie nominowany do Niemieckich Nagród Telewizyjnych. Produkcję
telewizji ZDF wyróżniono w kategorii "najlepszy miniserial". A to wcale
nie koniec gratyfikacji serialu. Niemiecka prasa stwierdziła, że serial
"wskazuje kierunek dla twórczości telewizyjnej."
"Nasze matki, nasi ojcowie" został wyprodukowany tego roku, przez
telewizję publiczną ZDF za 14 mln euro. Producentem wykonawczym była
firma UFA Fiction. W Polsce serial wyemitowano w dniach 17-19 czerwca na
antenie TVP1. Emisja od razu wywołała kontrowersje wśród widzów.

Kwestią czasu pozostaje uzupełnienie tego obrazu o informację o
tym, jak to ci dzielni Niemcy ratowali Żydów przed agresywnymi bandami
Polaków, chcących zamknąć ich w obozach.

Tygodnik „Polityka” postanowił w specyficzny sposób uczcić
rocznicę zakończenia Powstania Warszawskiego. W dziale „Historia”
opublikowano obszerny artykuł poświęcony… życiu codziennemu Niemców w
okupowanej Warszawie.

Z opracowania zatytułowanego „Warszawa tylko dla Niemców” dowiemy się
między innymi, jak trudno było Niemcom zaadaptować się do nowych
warunków spowodowanych dokonaniem przez nich najazdu dla Polskę.

Pierwsi Niemcy pojawili się w Warszawie zaraz po kapitulacji Polski
jesienią 1939 r. Zmiana miejsca zamieszkania wymusiła przyjęcie nowych
punktów widzenia i przystosowanie się do nowej rzeczywistości. Głównym
doświadczeniem ok. 50 tys. folksdojczów i Niemców przybyłych do
Warszawy z III Rzeszy było więc w tym początkowym okresie dojmujące
poczucie niepewności. Poczucie bezpieczeństwa dawała im przede wszystkim
praca, która przebiegała najczęściej w sposób unormowany
i zrutynizowany

- pisze Stephan Lehnstaedt, pracownik Niemieckiego Instytutu
Historycznego w Warszawie. Oprócz dającej poczucie bezpieczeństwa pracy,
Niemcy – jak przystało na naród o wysoko rozwiniętej kulturze –
zajmowali się także czytaniem książek i chodzeniem do teatru.

Zachęcano do czytania literatury niemieckiej. Na początku 1940 r.
w Bibliotece Publicznej miasta Warszawy przy ul. Koszykowej otwarto dwie
czytelnie (dla palących i niepalących). Zgromadzono w nich ok. 30 tys.
niemieckich książek. Wiele z nich, przeważnie pozycji naukowych,
należało wcześniej do zbiorów tejże biblioteki. Miesięczny abonament
kosztował 1 zł, natomiast żołnierze mogli korzystać z biblioteki za
darmo. (…) Jeżeli chodzi o tzw. kulturę wysoką, to od 1940 r. w stolicy
odbywały się Warszawskie Dni Kultury, podczas których teatr im.
Schillera z Berlina pod kierunkiem Heinricha George’a wystawił „Alcada
z Zalamei” Calderona. Poziom niemieckich teatrów i orkiestr w Warszawie
nie był zbyt wysoki, w licznych kawiarniach Niemcy słuchali głosów
polskich śpiewaków; Udo von Alvensleben wspomina, że nagradzano ich
owacjami

- pisze Lehnstaedt.

Pracownik Niemieckiego Instytutu Historycznego zauważa także
istnienie pewnych "płaszczyzn styczności między Niemcami a Polakami."
Czy wymienia tutaj łapanki, publiczne egzekucje, tortury, jakim
poddawano Polaków na Pawiaku i na Szucha, wreszcie hekatombę miasta w
Powstaniu Warszawskim? O tych sprawach Lehnstaedt nie zająknął się ani
słowem.

Gdzie były płaszczyzny styku między Niemcami a Polakami? Z pewnością tam, gdzie wchodził w grę handel na czarnym rynku

- czytamy. Lehnstaedt w kompletnym oderwaniu od rzeczywistości
historycznej kreśli także sielankowe obrazki rodzących się romantycznych
uczuć:

Kontakty prywatne pomiędzy Niemcami a Polakami nie były co
prawda dobrze widziane, ale zdarzały się sytuacje – nazwijmy tak –
romantyczne. I tak folksdojczka Anna H., pracująca jako
kucharka dla Policji Bezpieczeństwa, została zwolniona z pracy, ponieważ
chciała wyjść za mąż za rozwiedzionego Polaka. Ten związek małżeński
jej przełożony uważał za dowód zdrady wobec społeczności niemieckiej.

Na romantyczną Niemkę spadły poważne represje. Zakazano jej nawet używania imienia wodza:

Urzędnik, który zajmował się jej sprawą, zabronił Annie H. używać
powitania „Heil Hitler” i do podjęcia ostatecznej decyzji osadził ją w
domowym areszcie.

Czy pracownik Niemieckiego Instytutu Historycznego odnotował w
swoim artykule istnienie Polskiego Państwa Podziemnego, które oprócz
organizowania ruchu oporu wobec wroga, powołało także władze podziemne
zapewniając w ten sposób ciągłość funkcjonowania wielu instytucji
państwowych? Nic z tych rzeczy. Po lekturze artykułu
Lehnstaedta można odnieść wrażenie, że Polaków – mężczyzn, w okupowanym
przez Niemców kraju w ogóle nie było, podstawową aktywnością Polek była
natomiast… prostytucja:

Na początku 1941 r. w Warszawie otworzono specjalny dom publiczny z
30-40 kobietami tylko dla esesmanów. Według wytycznych SS nabór miał się
dokonywać według następujących reguł: „Do burdelu będą rekrutowane
wyłącznie młode i atrakcyjne polskie dziewczyny. W ten sposób z jednej
strony uniemożliwi im się wykonywanie zawodu matki, a z drugiej strony
uświadomi esesmanom i policjantom, że Polki nie są dla nich przeznaczone
na żony, a mogą być jedynie prostytutkami.

Z lektury „Polityki” nie dowiemy się także o wybuchu
Powstania Warszawskiego, o wsparciu Armii Krajowej udzielonym powstańcom
w getcie, o wyzwoleniu niemieckiego obozu koncentracyjnego „Gęsiówki” i
uwolnieniu przetrzymywanych tam Żydów ani też o bohaterskiej
działalności Witolda Pileckiego, dobrowolnego więźnia w Auschwitz. Nie
dowiemy się także o tysiącach Żydów uratowanych przez Polaków przed
wywózką do niemieckich obozów koncentracyjnych. Zamiast tego zostaniemy
uraczeni sentymentalną opowieścią, o tym, jak trudnym przeżyciem dla
Niemców było oglądanie unoszącego się nad warszawskim gettem dymu i
słuchanie dochodzących stamtąd odgłosów wystrzałów:

Już w czasie pierwszych spacerów po mieście wielu Niemców, którzy
dopiero co przybyli do Warszawy, odwiedzało tzw. dzielnicę żydowską, o
której tak wiele słyszeli z opowiadań kolegów. Organizacja Kraft durch
Freude (Siła poprzez radość) organizowała nawet dla okupantów objazdy
autobusowe po warszawskim getcie. Wrażenia z tych wycieczek opisywali
oni potem swoim znajomym z Rzeszy. Czasem zaopatrywali je w komentarze –
część z nich była krytyczna, natomiast przeważa w nich opinia, że Żydzi
dostali to, na co zasłużyli. Odnotujmy wszakże przypadki, gdy
głodującym i żebrzącym dzieciom część turystów rzucała chleb, co jednak
odbywało się w tajemnicy, ponieważ taki akt miłosierdzia wobec Żydów był
surowo zabroniony.

Okazuje się, że Niemcy odnosili się także ze współczuciem do powstańców walczących w getcie:

Nie zważając na cenzurę, jakiej poddawana była korespondencja
wojenna, Wilm Hosenfeld (Niemiec, który pomógł Władysławowi Szpilmanowi)
wspominał w liście do żony o „czarnych chmurach dymu, które od trzech
tygodni unoszą się nad gettem” i o „nieustannych strzałach” oddawanych
szczególnie nocą. Swoją niezgodę na te „okropne sceny” Hosenfeld wyraził
w następujących słowach: „Jest to nowa, niezmywalna plama na
honorze wszystkich odpowiedzialnych za te działania, a do tego jeszcze
ogromna kompromitacja”.

Artykuł kończy pełna empatii konkluzja opisująca trudną sytuację emocjonalną, w jakiej znaleźli się Niemcy:

Stabilny charakter okupacji oraz poczucie bezkarności wzmacniały
przekonanie o legalności popełnianych zbrodni. Niemcy jako okupanci
stali ponad wszystkimi i dlatego z ich punktu widzenia przemoc wobec ludności była usankcjonowaną prawnie, a więc właściwą formą zachowania

- pisze Lehnstaedt.

Słyszeliśmy już wypowiedzi o „polskich obozach koncentracyjnych”, w
filmie „Nasze matki, nasi ojcowie” mieliśmy do czynienia z obrzydliwą
propagandą zniesławiającą Armię Krajową, teraz przyszła kolej na
kreślenie w mediach obrazu „dobrego Niemca”. Kwestią
czasu pozostaje uzupełnienie tego obrazu o informację o tym, jak to ci
dzielni Niemcy ratowali Żydów przed agresywnymi bandami Polaków,
chcących zamknąć ich w obozach.
To, co jeszcze jakiś czas temu było jedynie ponurym żartem, dziś staje
się rzeczywistością. Najbardziej ponurym wymiarem całej sprawy jest
fakt, że tego rodzaju teksty ukazują się na łamach polskiej prasy, na
dodatek – w rocznicę zakończenia Powstania Warszawskiego. Jeżeli
określenie „prasa polskojęzyczna” nie jest adekwatne w kontekście
treści publikowanych przez „Politykę”, to w jakim kontekście jego użycie
byłoby uzasadnione?

"Polityka"/aż

Kaczyński w Pruszkowie: To zrobili Niemcy, Europa nie może o tym zapomnieć [ZDJĘCIA]

"To była kaźń warszawiaków, o tym nie można zapominać, o tym nie może
zapomnieć Warszawa, Polska, a także Europa" - powiedział Kaczyński."Często próbuje się zapominać kto to zrobił, stosuje się różnego rodzaju eufemizmy - to zrobili Niemcy" - zaznaczył prezes PiS.

Na film o rotmistrzu Pileckim zabrakło, bo MON organizował koncerty i grał w szachy
http://facet.wp.pl/kat,1034179,wid,15996369,wiadomosc.html

Prawie 150 tysięcy złotych wpłacili prywatni darczyńcy na konto zbiórki publicznej "Projekt: Pilecki" prowadzonej przez Stowarzyszenie Auschwitz Memento z Oświęcimia. Akcja trwa od lata 2012 roku, a stowarzyszenie próbowało zdobyć fundusze od wielu różnych instytucji, biorąc udział m.in. w konkursach organizowanych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Ministerstwo Obrony Narodowej, Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych czy Urzędy Marszałkowskie i ich agendy. Ich działania nie przyniosły żadnego efektu. Co ciekawe, w tym czasie stowarzyszenie nie miało problemu z pozyskaniem środków na inne swoje projekty.

Przedstawiciele stowarzyszenia zgłosili się też, w oficjalnych prośbach, do senatorów, europosłów, samorządowców. Proszono o zaledwie 100 złotych. - Gdyby każdy zgodził się ofiarować tak małą kwotę, zebralibyśmy fundusze na film - mówi Bogdan Wasztyl, koordynator "Projektu: Pilecki". Odzew był jednak przerażająco mały. Odpowiedziało zaledwie siedmiu senatorów, ich nazwiska można zobaczyć na stronie internetowej projektu. Żaden z europosłów nawet nie zainteresował się filmem. Pomimo tego, że na całej inicjatywie nikt nie chce zarobić, stowarzyszenie ma na swoim koncie sporo innych, bardzo dobrych i cenionych produkcji, nikt nie chciał pomóc w robieniu filmu o Pileckim. Dlaczego?

W Polskim Instytucie Sztuki Filmowej autorzy usłyszeli, że "Auschwitz to niebezpieczny temat". Film nie miał jednak traktować o Auschwitz, tylko o jednym z najwybitniejszych i najdzielniejszych ludzi w historii Polski. Twórcy przypominają, że w połowie ostatniej dekady ubiegłego wieku historyk Adam Cyra obronił pracę doktorską o rotmistrzu Witoldzie Pileckim i rozpoczął starania o jej opublikowanie. Okazało się wówczas, że - mimo iż praca miała znakomite recenzje - nikomu nie zależało na jej wydaniu. Z jakiego powodu w kraju, w którym narzeka się na brak autorytetów, nie robi się filmów i nie wydaje książek o tych, którzy byliby idealnymi kandydatami na bohaterów nie tylko młodego pokolenia? Postanowiliśmy sprawdzić, dlaczego mówienie o polskich ofiarach Auschwitz i Witoldzie Pileckim to "niebezpieczny temat"?
Ppłk. Jacek Sońta, rzecznik prasowy MON-u jest innego zdania. - W przypadku produkcji filmowych obowiązkowe jest dołączenie kompletu materiałów umożliwiających ich wstępną ocenę. W omawianym przypadku Oferent nie dopełnił założonych wymagań, gdyż nie dostarczył scenariusza. - napisał w przesłanej do nas informacji. Co innego twierdzą, przypomnijmy, członkowie Stowarzyszenia Auschwitz Memento. Warto jednak przyjrzeć się temu, kto i co miało więcej szczęścia w konkursach organizowanych przez MON.

Działając na podstawie art. 13 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, Minister Obrony Narodowej ogłosił otwarty konkurs na realizację zadań publicznych w zakresie "obronności państwa i działalności Sił Zbrojnych RP". Były to m.in.: 47. Konkurs Orkiestr Wojskowych "Świeradów Zdrój 2012", na realizację którego zaplanowano kwotę w wysokości 100 000 złotych. Mistrzostwa Wojska Polskiego w Szachach kosztowały MON 50 000 złotych. Nawet pojedyncze konferencje naukowe spotykały się z większą przychylnością MON-u niż film o Pileckim. Dla przykładu, na konferencję na temat: "Wojewódzka administracja rządowa w przygotowaniach obronnych państwa" zaplanowano kwotę 32 000 złotych (!). Oprócz tego MON wydawał pieniądze na książki, albumy, szkolenia. Niektóre z nich - szokująco drogie. Na szkolenie selekcyjne na samolotach kandydatów do WSOSP zaplanowano kwotę 1 350 000 zł (w 2011 roku takie zadanie było sfinansowane w wysokości 1 030 000 zł) Nikt nie daje gwarancji, od jakiej kwoty zaczyna się świetne wyszkolenie, ale każdy przecież w Polsce przyzna, że na umiejętnościach pilotów wojskowych nie wolno i nie powinno się oszczędzać. Jeśli MON wolał grać w szachy niż kręcić film o Pileckim, to może udało się w innych instytucjach, które przecież za publiczne pieniądze powołane są do tego, aby wspierać podobne inicjatywy? Niestety, film o Witoldzie Pileckim nie spodobał się w Muzeum Historii Polski. Rzeczniczka biura prasowego odpowiedziała nam, że w 2013 roku Stowarzyszenie Auschwitz Memento dostało dotację na film "Ucieczka z Auschwitz". W 2012 roku dotacji nie otrzymali, a pani rzecznik działu edukacyjnego MHP zdziwiła się, że film "Ucieczka z Auschwitz" i film o Witoldzie Pileckim to dwa różne filmy, bo jej zdaniem Stowarzyszenie dwa razy zgłaszało się po dotację na ten sam film.

Skoro nie udało się w Ministerstwie Obrony Narodowej, nie powiodło się w Muzeum Historii Polski, to może w Urzędzie do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych będzie więcej szczęścia? Niestety i tam projekt filmu o Witoldzie Pileckim nie trafił na dobry grunt. Oferta konkursowa została rozpatrzona negatywnie. Z 75 zgłoszonych ofert rekomendacje otrzymało 37 projektów, a wśród nich wiele zacnych i słusznych inicjatyw, których beneficjentami były m.in. Związek Piłsudczyków, Stowarzyszenie Międzynarodowy Motocyklowy Rajd Katyński, czy Ostrołęckie Stowarzyszenie Historyczne "Czwartacy".

Niestety, w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego i w małopolskim Urzędzie Marszałkowskim "Ochotnik do Auschwitz" znów nie miał szczęścia. Nikt nie chce filmu o rotmistrzu! Dlaczego, może to nieciekawa postać? Kim w ogóle był ten cały Pilecki? Kim był człowiek, który został dobrowolnym więźniem KL Auschwitz?

Niemcy mogą robić filmy w stylu "Nasze matki, nasi ojcowie", a my nie możemy przypomnieć "naszych matek"?

Po co Niemcy chcą nam pomóc pisać podręcznik do historii?

Ucieczka z sowieckiego "raju" - reporterska wyprawa przez Azję Środkową

Teraz jeszcze mogą blokować. Ale to się skończy.

"Polskojęzyczni pomocnicy".... nie ma przypadków. Przyspieszenie w kierunku zakłamywania historii i obrzucania błotem Polskich Bohaterów, a zdejmowanie odium z niemieckich (nie tylko) bandytów wskazuje na znacznie lepiej (niż dotychczas) przygotowana prowokację podczas Marszu Niepodległości ( szczyt klimat., a więc olbrzymia publika), która palcem nie kiwnie...
To taki z pierwszych minicelów, ale torujących drogę...:(

Prorocze słowa w tytule Twojego bloga, @Marylu - uczą, uczą; skurczybyki; nowej historii..
Za zgodą (czy tylko?) obecnego nierządu.
Na szczęście Tutaj się to nie uda. Wielka Wasza praca.

Polski
historyk na niemieckim sympozjum: "Z rąk polskich chłopów, często za
litr wódki, zginęło kilkadziesiąt tysięcy Żydów, a drugie tyle wydano w
ręce Niemców"

"Faszyzm i komunizm to nie to samo. Przy wszystkich zbrodniach, nie
było komunistycznego odpowiednika Auschwitz. Nie było komunistycznego
odpowiednika Holokaustu."

Jeśli zastanawiają się państwo, dlaczego Niemcy wpadają na
pomysły w stylu serialu "Nazi matki, nazi ojcowie", proszę przeczytać
relację PAP z niemieckiego sympozjum historycznego.

W czwartek w Berlinie rozpoczęło się sympozjum "Pamięć
Europy". Polski historyk Andrzej Paczkowski wskazał na przeszkody
utrudniające powstanie wspólnej pamięci o wojnie. Anglik Keith Lowe
ostrzegał przed zrównywaniem komunizmu z faszyzmem.

Sympozjum o roli międzynarodowej współpracy w kształtowaniu
europejskiej kultury pamięci zorganizowały Europejska Sieć Pamięć i
Solidarność, Federalna Fundacja Badań nad Dyktaturą Socjalistycznej
Partii Jedności Niemiec (SED) oraz Europejskie Centrum Solidarności.
Spotkanie jest kontynuacją dyskusji prowadzonych we wrześniu zeszłego
roku w Gdańsku. Kolejne odbędzie się w 2014 roku w Pradze.

Trzydniowe obrady z udziałem niemal 200 przedstawicieli 120
instytucji i organizacji pozarządowych z 23 europejskich krajów
rozpoczęły się w czwartek wieczorem od wykładów Andrzeja Paczkowskiego z
Instytutu Studiów Politycznych PAN oraz brytyjskiego historyka i
pisarza Keitha Lowe'a, autora głośnej książki o powojennej Europie
"Dziki kontynent".

Paczkowski wskazał na liczne przeszkody utrudniające
powstanie wspólnej pamięci o drugiej wojnie światowej, która - w
przeciwieństwie do pierwszej wojny światowej - nie była jedynie
szeregiem wielkich kampanii i bitew.

Druga Wojna otworzyła setki "małych frontów", wyzwoliła w
niewyobrażalnej skali najniższe instynkty, odruchy agresji, zapał do
mordu, żądzę zemsty i rewanżu za rzeczywiste lub urojone prześladowania

- zaznaczył historyk.

Wskazał na zamordowanie przez chorwackich Ustaszy kilkuset tysięcy
Serbów, Żydów i Bośniaków; dokonaną przez ukraińskich nacjonalistów
"czystkę etniczną" na Wołyniu i w Galicji Wschodniej, której ofiarą
padło ponad 100 tys. Polaków; wojnę domową w Grecji czy udział miliona
obywateli sowieckich w walkach po stronie III Rzeszy.

Z rąk polskich chłopów, często za kilo cukru lub litr wódki
wręczany przez niemieckiego policjanta, zginęło zapewne  kilkadziesiąt
tysięcy Żydów uciekających z "likwidowanych" gett, a drugie tyle wydano w
ręce niemieckich oprawców

- twierdzi Paczkowski.

Doprawdy - chyba nic w tej wojnie nie było proste, ani jednoznaczne. Jak więc mamy wspólnie +europejsko+ pamiętać?

- pytał Paczkowski.

Za główny przedmiot odmienności Wschodu od Zachodu uznał fakt, iż
"bloodlands" - "ziemie między Stalinem i Hitlerem", "dotknięte były w
czasie wojny nie jedną, ale dwiema okupacjami, a krew z ich mieszkańców
toczyli nie tylko Niemcy, ale też Sowieci". Podał przykład Wilna, które w
czasie wojny w ciągu pięciu lat czterokrotnie zmieniało okupanta.

Paczkowski zwrócił uwagę, że istotny rozziew między pamięcią Wschodu a
pamięcią Zachodu powstał w końcowej fazie wojny i na początku okresu
powojennego.

Jeśli rację ma Tony Judt, że powojenna pamięć Europy została
ukształtowana w latach 1945-1948, to mamy naprawdę problem z tym, jak
uprawiać teraz "europejską pamięć": jedni będą mówili o agresji
anglo-amerykańskiej, inni widzieli tylko imperializm i brutalność
Sowietów.

Keith Lowe mówił natomiast o kłopotach swoich rodaków z rzetelną
pamięcią o drugiej wojnie światowej. Jak podkreślił, Brytyjczycy
niechętnie wspominają wojnę w ciszy i skupieniu, lecz lubią "krzyczeć o
niej i świętować z tego powodu". "Dajcie nam okazję do odkurzenia
Spitfiresów i polatania nimi, a chętnie z niej skorzystamy" - mówił.
"Jesteśmy bohaterami" - skonstatował nie bez ironii Lowe, opisując
postawę swoich rodaków i wyjaśniając, że "pieczołowicie" zbudowali oni
mitologię, pozwalającą im myśleć, że są lepsi od innych.

Wiele miejsca Brytyjczyk poświęcił Polakom. Byli "archetypem
ofiary, ale też archetypem bohatera" - podkreślał, wspominając o polskim
podziemiu antyhitlerowskim i oporze wobec komunistów. Polacy chcą być
widziani jako ofiary i bohaterowie, ale byli też sprawcami - mówił Lowe,
wskazując na postawę wobec Żydów w czasie wojny i po wojnie.

Jak zaznaczył, Polacy byli także kolaborantami - "nie niemieckimi,
lecz kolaborantami Sowietów". Polacy wstępowali w 1945 roku do partii
komunistycznej (PPR), pomagali Sowietom przejąć kontrolę nad krajem,
denuncjowali żołnierzy podziemia, a teraz niechętnie o tym pamiętają -
twierdził historyk.

Lowe wyraził zdecydowany sprzeciw przeciwko stawianiu komunizmu i
faszyzmu na jednej płaszczyźnie, co jego zdaniem ma miejsce w krajach
Europy Środkowej i Wschodniej. W tym regionie panuje tendencja do
traktowania obu tych totalitarnych systemów jako równoważnych, a nawet
pokusa, by zbrodnie komunizmu stawiać na pierwszym miejscu.

Faszyzm i komunizm to nie to samo. Przy wszystkich
zbrodniach, nie było komunistycznego odpowiednika Auschwitz. Nie było
komunistycznego odpowiednika Holokaustu

- powiedział Lowe.

Podkreślił, że o ile komunizm jest obecnie martwy, to faszyzm jest
ciągle bardzo żywotny i jest bardziej niebezpieczny niż komunizm.
"Radykalny nacjonalizm jest ideologią obarczającą obcych winą za
wszystkie nasze problemy" - powiedział Lowe.

W piątek w obradach będą uczestniczyli między innymi Dan Diner z
Uniwersytetu w Lipsku i węgierski pisarz Gyoergy Dalos. Wykład kończący
konferencję wygłosi w sobotę Gesine Schwann, była pełnomocniczka
niemieckiego MSZ do kontaktów z Polską.

lw, PAP

Biogram na tablicy nie zawiera informacji, że Georg swoim talentem
służył nazistom. Nie ma w nim, że George zagrał jedną z ważnych ról w
obrzydliwym, antysemickim "Żydzie Süß"

W dalszej części pisma czytamy, że tablica zostanie zdemontowana
"(...) w związku z tym, że pomija fakt udziału aktora w filmach
propagandowych III Rzeszy, co bez wątpienia powinno zostać odnotowane".

Niemcy: W Berlinie zakończyła się konferencja "Pamięć Europy"

Przedstawiciele instytucji i organizacji pozarządowych z ponad 20 europejskich krajów zajmujący się historią XX wieku dyskutowali na zakończonej w sobotę w Berlinie konferencji o tym, czy możliwa jest europejska pamięć i co powinno stanowić jej treścią.
Sympozjum o roli międzynarodowej współpracy w kształtowaniu europejskiej kultury pamięci zorganizowały Europejska Sieć Pamięć i Solidarność, Federalna Fundacja Badań nad Dyktaturą Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec (SED) oraz Europejskie Centrum Solidarności. Spotkanie było kontynuacją dyskusji prowadzonych we wrześniu zeszłego roku w Gdańsku. Kolejne odbędzie się w 2014 roku w Pradze.W trzydniowych obradach uczestniczyło niemal 200 przedstawicieli 120 instytucji i organizacji pozarządowych z 23 europejskich krajów.Szefowa Fundacji Badań nad Dyktaturą SED Anna Kaminsky, poproszona o podsumowanie konferencji, powiedziała PAP, że jednym z kluczowych zadań takich spotkań jest "dowartościowanie" wspomnień o okresie komunizmu w Europie Środkowej i Wschodniej i zapewnienie im odpowiedniego miejsca w pamięci całej Europy.

"Europa powinna pamiętać zarówno o Auschwitz, jak i o gułagu" - podkreśliła Kaminsky, dodając, że proces rozliczeń z komunistycznymi zbrodniami rozpoczęty w Polsce i innych krajach tego obszaru po upadku żelaznej kurtyny w 1989 roku był początkowo ignorowany na Zachodzie. Dopiero po rozszerzeniu UE w 2004 roku nowe kraje wprowadziły ten temat do europejskiej dyskusji. "To bardzo ważne, ponieważ istnienie dwóch różnych pamięci 25 lat po upadku muru berlińskiego jest absurdem" - powiedział współorganizatorka sympozjum.

Założona z inicjatywy niemieckiego parlamentu, Bundestagu, fundacja wydała ostatnio album poświęcony miejscom upamiętniającym zbrodnie katyńską na świecie.

W sobotnim wykładzie na zakończenie konferencji politolog Gesine Schwan przypomniała, że intensywna, trwająca do dziś debata o polityce pamięci została zapoczątkowana w latach 70. w RFN i we Francji i związana była z publiczną dyskusją o "białych plamach" z czasów narodowego socjalizmu i drugiej wojny światowej.

"W Niemczech Zachodnich linie podziałów w tych dyskusjach przebiegały często w poprzek rodzin; dzieci pytały własnych rodziców o osobistą winę i udział w zbrodniczym reżimie, dowiadując się nierzadko, że ich ojciec lub dziadek był strażnikiem w obozie" - mówiła Schwan, w latach 2005-2009 pełnomocnik niemieckiego MSZ ds. dialogu z Polską.

Zdaniem Schwan ta dyskusja zmieniła postawę Niemców, którzy przestali uważać się za "ofiary wojny i uwiedzenia przez nazistów", bo tak widzieli się w pierwszym okresie po wojnie, i uznali, że byli "współsprawcami nazizmu i wojny".

Mieszkańcy NRD też uważali się za ofiary, tyle że kapitalizmu, który zgodnie z teorią marksistowską był przyczyną faszyzmu - kontynuowała Schwan, rektor uczelni Humboldt-Viadrina School of Governance. Z kolei we Francji rozpoczęło się odchodzenie od mitu, według którego wszyscy Francuzi byli członkami ruchu oporu.

Jak podkreśliła Schwan, narodowa pamięć ma ogromny wpływ na indywidualne i zbiorowe poczucie wartości. "Doświadczenia winy i zbrodni zmniejsza poczucie wartości, dlatego rozliczenia wywołują tyle emocji i są tak trudne" - tłumaczyła politolog. Zarówno indywidualne osoby, jak i narody starają się negatywne elementy wyprzeć z pamięci.

Zdaniem Schwan europejska pamięć nie może być sumą narodowych pamięci; musi mieć wspólny "normatywny horyzont", opierający się na prawach człowieka.

Szef Europejskiej Sieci Pamięć i Solidarność Rafał Rogulski zwrócił uwagę na problem "zafałszowanych obrazów przeszłości", będących wynikiem ignorancji lub co gorsza ideologicznych przesłanek autorów. Kolportowane przez media nieprawdziwe przekazy wyrządzają ogromne szkody, utrwalając stereotypy - powiedział Rogulski, wskazując na film telewizji ZDF "Nasze matki, nasi ojcowie", w którym żołnierze AK przedstawieni zostali jako zapiekli antysemici.

Wielu uczestników dyskusji wskazywało na ogromną trudność w konstruowaniu wspólnej europejskiej pamięci ze względu na odmienne narodowe perspektywy. Dla społeczeństw zachodnich rok 1914 jest symbolem katastrofy, która zapoczątkowała wszystkie tragedie XX wieku - mówił Dan Diner z Uniwersytetu w Lipsku. Tymczasem Polakom ta wojna pozwoliła odzyskać niepodległe państwo, mają więc do niej zupełnie inne podejście - tłumaczył historyk.

Na trudności z "Pamięcią Europy" wskazywali też w wykładach inauguracyjnych w czwartek Andrzej Paczkowski i brytyjski historyk Keith Lowe. Zdaniem tego ostatniego postulat wspólnej historycznej pamięci jest "nieziszczalnym marzeniem".

Paczkowski oskarża

Profesor Andrzej Paczkowski z Instytutu Studiów Politycznych PAN oskarżył polskich chłopów o masowe mordowanie Żydów podczas ostatniej wojny. Paczkowski bierze udział w sympozjum „Pamięć Europy” w Berlinie. Historyk wskazywał, że wojna wyzwoliła „w niewyobrażalnej skali najniższe instynkty, odruchy agresji, zapał do mordu, żądzę zemsty i rewanżu”. Mówił w tym kontekście nie tylko o zbrodniach niemieckich, ale także np. o działaniach chorwackich ustaszy czy ukraińskich nacjonalistów. – Z rąk polskich chłopów, często za kilo cukru lub litr wódki wręczane przez niemieckiego policjanta, zginęło zapewne kilkadziesiąt tysięcy Żydów uciekających z „likwidowanych” gett, a drugie tyle wydano w ręce niemieckich oprawców – stwierdził też Paczkowski. Z kolei brytyjski historyk Keith Lowe wyraził zdecydowany sprzeciw wobec stawiania komunizmu i faszyzmu na jednej płaszczyźnie, co jego zdaniem występuje w krajach Europy Środkowej i Wschodniej. – Przy wszystkich zbrodniach nie było komunistycznego odpowiednika Auschwitz. Nie było komunistycznego odpowiednika holokaustu – utrzymywał Lowe. Tymczasem wielu historyków wskazuje np. na to, że Niemcy właśnie w Związku Sowieckim podpatrywali organizację obozów koncentracyjnych, a ponadto sowieckie zbrodnie trwały o wiele dłużej i objęły większą liczbę ludzi i narodów. Co więcej, Brytyjczyk przekonywał, że komunizm nie jest już zagrożeniem dla świata, tylko faszyzm. Bo komunizm rzekomo nie istnieje, choć trzyma się mocno w Korei Północnej czy Wietnamie.
http://www.naszdziennik.pl/wp/56585,paczkowski-oskarza.html
książka
Instytutu Pamięci Narodowej "Polska 1939–1945. Straty osobowe i ofiary
represji pod dwiema okupacjami" oraz publikacja Niemieckiej Wspólnoty
Badawczej "NAUKA. PLANOWANIE. WYPĘDZENIA. Generalny Plan Wschodni
narodowych socjalistów".

http://www.sklep.zysk.com.pl/stasi-zmowa-niepamieci.html

"Niepamięć zjednoczyła Niemcy" - tymi słowami kończą swoją książkę o dziedzictwie komunizmu i jego tajnych służb w Niemczech Uwe Müller i Grit Hartmann. Czytając ją, myślałem jednak o polskiej "zmowie niepamięci". Ileż podobieństw między Niemcami a Polską znalazłem na kartach tej książki. Te same pozory rozliczenia, fikcja lustracyjna, wpływy ludzi dawnych tajnych służb, budowa sieci powiązań i grup interesów, hordy agentów w administracji rządowej i państwowej, wiedza hakowa, niekonsekwencja kolejnych prezesów i kierowanych przez nich instytucji (BStU i IPN) mających zbadać i opisać komunistyczną przeszłość, ta sama wrogość elit politycznych i środowisk opiniotwórczych wobec idei zerwania z komunizmem... "Obawiałem się, że całe to szambo wybije i zatruje atmosferę w Niemczech" - powiedział kiedyś kanclerz Helmut Kohl. Jakże te słowa przypominają nam wyznanie jednego z polskich dysydentów: "Ten, kto się w tym babrze, jest po prostu szambonurkiem, to znaczy, że lubi wkładać swoją głowę w gówno". Można pracę Mullera i Hartmann czytać jako książkę o modelu transformacyjnym zastosowanym w większości krajów byłego imperium sowieckiego, o różnych "partnerstwach bezpieczeństwa" i "okrągłych stołach", których konsekwencją była zawsze cicha restauracja przeszłości, a więc również brak rozliczeń z komunistyczną dyktaturą i jej sprawcami. Brakuje nam takiej książki w Polsce. Być może mamy większy niż Niemcy deficyt odwagi. Niepamięć zjednoczyła Polskę...
Sławomir Cenckiewicz, autor

Od lat obserwujemy systematyczną zmianę historycznych ról przypisywanych dotąd Polsce i Niemcom w II wojnie światowej

ie miejmy złudzeń, w prasie amerykańskiej czy niemieckiej, bo tam
tego jest najwięcej, nie przestaną nagle pojawiać się teksty o „polskich
obozach zagłady” czy „polskich obozach koncentracyjnych”. Szkalowanie
Polski odbywa się świadomie, a niewykluczone, że i w koordynowany
sposób, motywowany antypolską fobią i różnymi geszeftami w Polsce. A
dzieje się to przy kompletnej bierności polskiego rządu.

Po wojnie byliśmy powszechnie uważani za kraj, który poniósł
największe straty ludności w stosunku do liczby przedwojennych
mieszkańców. Z 35 milionów obywateli straciliśmy 6 milionów, w tym ponad
3 miliony obywateli polskich wyznania mojżeszowego. To ostrożne
wyliczenie kłóci się jednak z liczbą 25 milionów Polaków ujawnionych w
pierwszym powojennym spisie ludności. Uważa się jednak, że na każdy
tysiąc Polaków śmierć poniosło 220 osób, najwięcej w Europie. Dla
przykładu we Francji 15 osób, w Anglii 8, w ZSRS 116, a w USA 3 osoby na
tysiąc mieszkańców.

Od lat obserwujemy systematyczną zmianę historycznych ról
przypisywanych dotąd Polsce i Niemcom w II wojnie światowej, szczególnie
w odniesieniu do holokaustu. Polska z niekwestionowanej ofiary stawała
się najpierw bezsilnym świadkiem zagłady Żydów w Polsce, potem biernym, a
przez to współodpowiedzialnym uczestnikiem tragedii, by w końcu być
traktowana jak współsprawca holokaustu, prawie że na równi z Niemcami.

Równocześnie Niemcy, winni 50 milionów ofiar, po 70 latach od
zakończenia II wojny światowej prezentują siebie coraz częściej jako
jeszcze jedną ofiarę wojny. Powszechnie używane słowo „naziści”
wytworzyło już w świadomości wielu ludzi, także wśród młodych
niedouczonych Polaków, wrażenie, iż Niemcy nie tylko że nie mieli nic
wspólnego z nazistami, ale byli przez nich mordowani. W tej
zafałszowanej świadomości przebija się coraz piękniejszy obraz Niemców
ratujących Żydów, wbrew krwiożerczym „nazistom”, i równocześnie obraz
Polaków, skrajnych antysemitów, którzy w nienawiści do Żydów pobudowali u
siebie najwięcej w Europie obozów zagłady.

Dokonywana na naszych oczach „korekta historii” nie byłaby możliwa
bez udziału tych, którzy żyją w Polsce, posługują się językiem polskim i
zajmują eksponowane stanowiska w mediach, nauce, kulturze. Ponieważ nie
czują się do końca wartościowymi Polakami, a nawet potrafią Polską
gardzić, bo Polska nie jest im do niczego potrzebna, gotowi są wspomagać
obcych w szkalowaniu własnego kraju.

Zakompleksieni, pogodzeni z faktem, że w „integrującej się” Europie
nie ma szans dla samodzielnej i suwerennej Polski i że prędzej czy
później Polska się podzieli i będzie zmuszona wtopić się w większy,
silniejszy mechanizm, na przykład w obecne Niemcy, oczywiście z ich
udziałem jako przywódców narodu.

Te polskie kompleksy! Lech Wałęsa, zapowiadając wspólne
polsko-niemieckie państwo, nie dostrzega jednak, że wśród swoich
lumpenelit ma także zwolenników wspólnego polsko-rosyjskiego
„słowiańskiego” organizmu. Wyobcowanie się z polskości, i pogarda dla
niej, dużej części elit III RP to najpoważniejszy nasz obecny problem,
jeśli wziąć pod uwagę, że „elity” te sprawują od wielu lat realną
władzę.

Minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski, składając deklaracje
pomocy w obronie dobrego imienia Polski w świecie, robi to jedynie na
użytek polityki wewnętrznej. Po tak zwanym „hołdzie berlińskim” – za
wcześnie jeszcze na pełne odkrycie kart. Zapowiada pomoc polonijnym
organizacjom w ich walce o historyczną prawdę, bo to one bronią dziś
Polskę, nic jednak nie robi sam, jako polski minister. A jego
obowiązkiem jako ministra winna być czynna, tzn. prawna, państwowa
obrona Polski przed niesprawiedliwymi, niszczącymi nas, atakami z
zewnątrz.