Upadek człowieczeństwa

Radom, 4 czerwca 1991 Homilia Jana Pawła II w czasie Mszy św. odprawionej na lotnisku wojskowym "Do tego cmentarzyska ofiar ludzkiego okrucieństwa w naszym stuleciu dołącza się inny jeszcze wielki cmentarz: cmentarz nienarodzonych, cmentarz bezbronnych, których twarzy nie poznała nawet własna matka, godząc się lub ulegając presji, aby zabrano im życie, zanim jeszcze się narodzą. A przecież już miały to życie, już były poczęte, rozwijały się pod sercem swych matek, nie przeczuwając śmiertelnego zagrożenia. A kiedy już to zagrożenie stało się faktem, te bezbronne istoty ludzkie usiłowały się bronić. Aparat filmowy utrwalił tę rozpaczliwą obronę nienarodzonego dziecka w łonie matki wobec agresji. Kiedyś oglądałem taki film — i do dziś dnia nie mogę się od niego uwolnić, nie mogę uwolnić się od jego pamięci. Trudno wyobrazić sobie dramat straszliwszy w swej moralnej, ludzkiej wymowie. Korzeń dramatu — jakże bywa on rozległy i zróżnicowany. Jednakże pozostaje i tutaj ta ludzka instancja, te grupy, czasem grupy nacisku, te ciała ustawodawcze, które „legalizują” pozbawienie życia człowieka nienarodzonego." Czy jest taka ludzka instancja, czy jest taki parlament, który ma prawo zalegalizować zabójstwo niewinnej i bezbronnej ludzkiej istoty? Kto ma prawo powiedzieć: „Wolno zabijać”, nawet: „Trzeba zabijać”, tam gdzie trzeba najbardziej chronić i pomagać życiu? Te jakże słuszne i prawdziwe słowa naszego polskiego papieża, świadczyły również o wielkiej bezsilności dzisiejszego chrześcijaństwa w kształtowaniu opinii publicznej oraz nikłego wpływu na tworzenie systemów prawnych według zasad chrześcijańskich. W obliczu jednoczenia się Kościoła należy z tej perspektywy spojrzeć na ostatnie zaciekłe ataki środowisk żydowskich, lewaków i neoliberałów na Papieża Benedykta XVI. Kościół silny to Kościół odzyskujący wpływy, a więc niebezpieczny dla tych środowisk. Żyjemy dziś w takim poplątaniu, gąszczu sprzeczności i moralnym zagubieniu, że należy zastanowić się głęboko, komu na tym zależy i jaki jest cel tego procesu niszczenia rodzin, moralności i podstawowego poczucia elementarnej sprawiedliwości? Czy chodzi o zabicie wszelkiego człowieczeństwa? Szczytem humanitaryzmu i zwycięstwa praw człowieka jest dla wielu światłych Europejczyków prawny zakaz stosowania kary śmierci. Jednak w zakamuflowanej jedynie nazewnictwem formie stosuje się je masowo zgodnie z prawem. W dzisiejszej Europie na przykład zwyrodnialec, gwałciciel i morderca zatrzymany przez organy ścigania może być pewien, że włos z głowy mu nie spadnie i jedyną karą jest stała lub czasowa izolacja. Jeżeli jednak ów zbrodniarz był jednocześnie „sprawcą zbrodni poczęcia” to te niewinne istoty zgodnie z prawem można w majestacie tego samego prawa zabić. Seryjny zabójca może spać spokojnie wiedząc, że nikt nie nastaje na jego bardzo cenne życie. Takiego komfortu nie mają już jednak ludzie starzejący się, lub rozwijający w łonie matek. Eluana Englaro zgodnie z decyzją sądu będzie umierała śmiercią głodową gdyż nowocześni Europejczycy zakaz stosowania kary śmierci i ochronę życia zastrzegli tylko dla przestępców. Co zaś się dzieje, jeżeli w jakimś europejskim państwie gdzie jak wiemy nie stosuje się kary śmierci ktoś odmówi uśmiercenia niewinnej istoty? Wtedy europejski trybunał ukarze ten kraj, a media uczynią z matki, której uniemożliwiono zabicie swojego dziecka bohaterkę i ofiarę zaścianka, który skazał ja na pogorszenie wzroku o kilka dioptrii. W takim oto świecie żyjemy, a co najgorsze, jest tylu piewców tego stanu rzeczy, że ciarki przechodzą po plecach na samą myśl, co będzie dalej.