R.Sikorski na salonach

  Kazdy normalny czlowiek musialby ocenic R.Sikorskiego jako czlowieka calkowicie nie nadajacego sie do pracy w dyplomacji, a jeszcze bardziej na ministra spraw zagranicznych. Dowody na nieprzydatnosc osobnia mopzna mnozyc: "ciagniece laski Amerykanom", Amerykanie wysadzajacy ruskie rurociagi na Baltyku  czy "dozynanie watah". Tylko to powinno dyskwalifikowac Sikorskiego, choc  to tylko poczatek dlugiej listy. Sikorski ma cos w sobie z dyplomatow demoludow i krajow Trzeciego Swiata "brylujacych' po wojnie i w latch 1960'. Kanadyjski dyplomata Charles Ritchie opisywal to w swoich pamietnikach. Na przyklad zapisek z dnia 9 V 1947 r. brzmial:

"Wystarczy spojrzenie na budynek UNESCO, by miec dosyc. Jak ja sie brzydze tym towarzystwem miedzynarodowych sekretarzy - zawsze sa tacy PROWINCJONALNI - gadajacy ciagle o zakupach i romansujacy ze swoimi nieatrakcyjnymi sekretarkami. Wydfaje im sie, ze sa Ludzmi dobrej woli" postepowymi. Nie hamuja w sobie egotyzmu i zadzy wladzy. Brak im pokory. Jestem pewien, ze ta atmosfera w Genewie zrobilaby ze mnie faszyste".

A przeciez "postepaki" slaly do genewey swoich najmadrzejszych.

Z kart ksiazki mozna odtworzyc model dobrego dyplomaty. Powinien cechowac go: takt, spokoj, nastawienie na kompromis i nawet do pewnego stopnia pokora. Sikorski nawet do progu sie nie zbliza. Temu czlekowi sloma z butow wychodzi, jak tym polskim dyplomatom opisanym przez kanadyjskiego dyplomate w dniu 9 V 1947 r.:

"Polacy zaprosili nas do wspanialego Hotelu de la Rochefoucauld, ktory obecnie jest siedziba ich ambasady. Danie po daniu zle przygotowanej zywnosci. Ambasador przysadzisty, mowiacy potoczyscie, byly dyrektor szkoly w Krakowie. Pozniej recepcja - hordy Wschodnich Europejczykow - OPRYSZKOWATA INTELIGENCJA, ktorzy wygladali na takich, ktorzy potrafia strzelac tak szybko, jak klocic sie. Zaroili jak termity wspaniale, wyniosle pokoje. Te przyjecia cocktailowe i oficjalne recepcje, gdzie nudni i zmeczeni oficjalowie wraz ze zmeczonymi kobietami wala tlumnie na cudowne pokoje stworzone do wypoczynku, konwersacji, do opartej na dobrych manierach komedii i intrygi! Niezdarne proby robotow panstwowych, by byc wesolymi".

Z latwoscia jestem sobie wyobrazic wspolczesna holotke z Polski na paryskich salonach. Stasiek Gawlowski - musowo ambasador. Arlukowicz z duzym lbem obtancowujacy pijana, zataczajaca sie Filiksowa - jakies pomorskie tance ludowe z wstawkami hopaka. Z jednej strony, Sienkiewicz wystawiajacy co jakis czas lebek zza kotary i robiacy notatki w notesie. Z drugiej strony salonu, robiacy to samo Kierwinski. Nitras probujacy sprowokowac do bojki francuskiego dyplomate. Glowny kelner, to oczywiscie Misilo, tez z Pomorza Zachodniego. A nad tym wszystkim unoszacy sie duch zwyrodnialca zajmujacego stanowisko premiera, ktory z wlasciwa sobie subtelnoscia plynnistale dostarcza doplyw tej menazerii do zycia publicznego.

Zrodlo:

Charles Ritchie, "Diplomatic Passport. More Undiplomatic Diaries, 1946 - 1962", MacMillan of Canada 1981.