Szkola Frankfurcka - XXXV

W tym roku w Bostonie miała
odbyć się jubileuszowa 50. Parada Dumy Gejowskiej (Gay Pride Parade) –
jedna z najstarszych tego typu imprez na świecie. Wystartowała jako
skromny marsz w roku 1971, by w 2019 roku zgromadzić aż 750 tysięcy
uczestników i obserwatorów. W zeszłym roku z powodu pandemii wydarzenie
zostało odwołane, jednak w tym roku miało się ono odbyć w czerwcu. Potem
przeniesiono je na październik. Teraz z kolei poinformowano,
że do parady nie dojdzie w ogóle i kończy ona swe istnienie.

Jak
mogło do czegoś takiego dojść w czasach, gdy lobby LGBT znajduje się
u szczytu swych wpływów, a sprzyjają mu zarówno władze stanowe
Massachusetts, jak i obecna administracja Białego Domu? Otóż główną
przyczyną likwidacji marszu jest konflikt między bostońskimi
środowiskami LGBT i QTBIPOC. Warto mu się przyjrzeć, ponieważ to coś
więcej niż zwykła sprzeczka między lokalnymi działaczami. Ten spór
niczym w soczewce ogniskuje trendy i procesy obecne w ruchu i ideologii
gender, pokazując, dokąd będzie zmierzał ich dalszy rozwój.

Homo kontra trans

Bezpośrednim
powodem odwołania parady jest samorozwiązanie jej głównego
organizatora, czyli Boston Pride – najstarszej gejowskiej organizacji
w stolicy stanu Massachusetts. Jej kierownictwo zostało oskarżone,
że stanowi część strukturalnego rasizmu i systemowej transfobii w USA.
Najbardziej widocznym tego znakiem ma być fakt, że w zarządzie
organizacji zasiadają jedynie biali i latynoscy geje i lesbijski (w tym
zaledwie jeden transgenderysta). Zarzuty padły ze strony przedstawicieli
środowisk QTBIPOC (Queer, Trans, Black, Indigenous i People of Color),
którzy czują się dyskryminowani przez reprezentantów lobby LGBT
(Lesbian, Gay, Bi, Trans).

Konflikt sięga roku 2015, gdy
ze strony grup QTBIPOC pojawiły się zarzuty pod adresem Boston Pride,
że organizuje corocznie swe parady w centrum miasta, gdzie mieszkają
głównie ludzie biali i bogaci, a nie na przedmieściach, w których żyją
biedni i czarni mieszkańcy. W ten sposób gejowskie marsze stają się,
zdaniem krytyków, kolejnym instrumentem wykluczania kolorowej ludności.
Ruch Black Lives Matter zażądał też zmiany zarządu Boston Pride, by nie
składał się „wyłącznie z bogatych białych kapitalistycznych
gejów i lesbijek”.

Rok później ci sami działacze QTBIPOC
zaprotestowali przeciw wyborowi na marszałka parady gejowskiej
miejscowego policjanta. Okazało się, że rok wcześniej w mocnych słowach
skrytykował on aktywistów BLM za to, że w godzinach szczytu zablokowali
główną autostradę w Bostonie. Kierownictwo Boston Pride złożyło
samokrytykę i cofnęło wybór wspomnianego policjanta.

W roku 2018
przedstawiciele środowisk QTBIPOC mieli z kolei pretensje
do organizatorów marszu o to, kto dostał zaproszenie do udziału
w paradzie. Ich zdaniem było niedopuszczalne, by w imprezie
uczestniczyli policjanci (nawet jeśli należą do środowisk LGBT),
politycy republikańscy (nawet jeśli wspierają postulaty LGBT),
przedstawiciele korporacji przekazujących darowizny na rzecz polityków
republikańskich (nawet jeśli sponsorują imprezy LGBT) oraz pracownicy
konsulatu Izraela w Bostonie (niezależnie cokolwiek by zrobili).

Ponury marsz zamiast radosnej parady

W roku
2020, po śmierci George’a Floyda, zarząd Boston Pride opublikował
oświadczenie popierające Black Lives Matter, jednak BLM uznał, że jest
ono zbyt stonowane w języku i umiarkowane w postulatach. Pretensje
dotyczyły np. tego, że szefostwo organizacji, zamiast potępić policję
jako rasistowską instytucję w całości, wyraziło jedynie oburzenie
z powodu brutalnych działań niektórych policjantów. Szefowa zarządu
Boston Pride, Linda DeMarco, tłumaczyła, że ma dobre doświadczenia
z policją w Bostonie, nie wszyscy mundurowi są rasistami, a niektórzy
należą nawet do społeczności LGBT. Nie zadowoliło to środowisk QTBIPOC,
które zaczęły nakłaniać wolontariuszy, by w proteście przeciw
skandalicznemu stanowisku rezygnowali ze swego udziału w paradzie.

W odpowiedzi
szefostwo Boston Pride poprosiło o wybaczenie za ból i cierpienia,
jakie spowodowało swoim nieodpowiedzialnym oświadczeniem, a także
obiecało, że więcej się to nie powtórzy.

Nie usatysfakcjonowało
to jednak środowisk QTBIPOC. Część wolontariuszy, która opuściła Boston
Pride, założyła oddzielną grupę i w 2020 roku zorganizowała alternatywny
marsz wobec odwołanej z powodu pandemii parady. Ich impreza,
w odróżnieniu od radosnej i tęczowej Pride Parade, była ciemna
i posępna. Nastrój miał być celowo pogrzebowy, żeby pokazać, jak ponure,
opresyjne i rasistowskie jest społeczeństwo amerykańskie i nie
ma powodów do świętowania.

Walka płci nasila się wraz z postępem genderyzmu

Środowiska
QTBIPOC kontynuowały swą ofensywę, żądając wymiany całego kierownictwa
Boston Pride, bo tylko w ten sposób – ich zdaniem – organizacja odzyska
wiarygodność. Według nich skład zarządu nie jest reprezentatywny dla
społeczności LGBTQBIPOC, dlatego wszyscy jego członkowie powinni podać
się do dymisji.

Warto przypomnieć, że wspomniane żądania padły
pod adresem niezależnej organizacji pozarządowej ze strony podmiotów,
które formalnie nie mają żadnego prawa wtrącać się w jej wewnętrzne
sprawy. Mimo to szefostwo Boston Pride uznało, że musi wyjść naprzeciw
oczekiwaniom grup QTBIPOC. Ogłosiło więc przeprowadzenie
„transformacji”. W tym celu zatrudniono dwóch konsultantów ds.
różnorodności, przy pomocy których po pół roku przedstawiono plan
działań naprawczych. Obejmował on powołanie nowych stanowisk w zarządzie
oraz stworzenie nowych komisji dla personelu, których działalność
spełniać miała postulaty środowisk QTBIPOC.

Wspomniane
środowiska odrzuciły jednak działania Boston Pride jako „fałszywą
transformację” i wezwały do bojkotu organizacji. Dotychczasowi sponsorzy
dostali np. pisma, by wstrzymali się ze swoimi darowiznami, dopóki
zarząd nie poda się do dymisji. Nie pomogło powołanie przez zarząd
kolejnego organu, Komitetu Doradczego ds. Transformacji, który
zaplanował dalszą reformę instytucji. Nie pomogły też kolejne
oświadczenia, w których zarząd odcinał się od błędów i wypaczeń
z przeszłości, powtarzając co do joty retorykę środowisk QTBIPOC
i przedstawiając się jako antyrasistowska organizacja sprawiedliwości
społecznej, traktująca priorytetowo żądania osób trans (zwłaszcza
czarnych transkobiet) w porównaniu z innymi grupami LGBT.

To wszystko
jednak nie wystarczyło. Liderzy Boston Pride dostali ultimatum: jedyny
sposób, w jaki mogą udowodnić, że nie są rasistami i transfobami,
to podać się do dymisji. W odpowiedzi postanowili więc rozwiązać własną
organizację. Tym samym swój żywot zakończyła najstarsza i największa
impreza gejowska w Massachusetts. Jeśli w przyszłym roku w Bostonie
pojawi się nowa parada, będzie to już inne wydarzenie, organizowane
przez inne grupy.

A co Ty zrobiłeś dla LGBTQBIPOC?

To,
co stało się w Bostonie, pokazuje, w którą stronę ewoluować będzie
ideologia gender. Jej przedstawiciele już weszli w ostry konflikt
z feministkami, teraz natomiast zaczynają bój z białymi
homoseksualistami, których postrzegają jako element transfobicznych
i rasistowskich struktur zła. W ich optyce, skoro udało się wywalczyć
przywileje małżeńskie dla związków jednopłciowych, to tym samym geje
i lesbijki z kategorii osób wykluczonych stali się częścią
uprzywilejowanego i opresyjnego establishmentu. Nie mogą więc
reprezentować środowisk QTBIPOC. Co więcej, traktowani są największą
podejrzliwością, a nawet wrogością, jako ci, którzy przeszli
na drugą stronę.

W ten sposób rewolucyjna energia kieruje się
przeciw niedawnym towarzyszom, z którymi już się nawet nie rozmawia,
tylko przedstawia ultimatum z warunkami upokarzającej kapitulacji.
Któryż to już raz przychodzi pisać o tym, że rewolucja, niczym Kronos,
pożera własne dzieci?