Jasnogórska Królowo Polski! Przyjdź z pomocą katolickiej Ojczyźnie.

Pełna treść homilii ks. abp. Marka Jędraszewskiego, metropolity
krakowskiego, wygłoszonej podczas XXIX Pielgrzymki Rodziny Radia Maryja
na Jasną Górę.

Podczas XXIX Pielgrzymki Rodziny Radia Maryja na Jasną Górę Mszy Świętej
przewodniczył ks. abp Marek Jędraszewski. Poniżej publikujemy treść
wygłoszonej przez niego homilii.

„Był mąż, z łaski Bożej i z imienia Błogosławiony (Benedictus), którego
życie przepełniała świętość. Od dzieciństwa miał serce dojrzałe i daleko
wyrastając cnotami ponad swój wiek, nie zaprzedał swej duszy żadnej
rozkoszy” – tak o patronie dzisiejszego dnia, świętym Benedykcie, pisał
pół wieku po jego śmierci jego duchowy syn, święty papież Grzegorz
Wielki.

Święty Benedykt i jego siostra bliźniaczka, św. Scholastyka, urodzili
się około 480 roku w Nursji, mieście oddalonym ok. 160 km od Rzymu.
Kiedy przychodził na świat, zachodnie Cesarstwo Rzymskie od czterech lat
już formalnie nie istniało. Od prawie 100 lat, czyli od przełomu
czwartego i piątego wieku, największa dotąd polityczna, militarna i
kulturowa potęga ówczesnego świata była ustawicznie najeżdżana,
zdobywana i łupiona przez barbarzyńskie ludy Germanów, Hunów, Wandalów,
Ostrogotów – aż ostatecznie stała się ich łupem. W 476 roku germański
wódz Odoaker pozbawił władzy ostatniego cesarza, Romulusa Augustulusa, a
jego insygnia odesłał do Konstantynopola. W ten sposób w dziejach
ludzkości zakończyła się epoka starożytności, a rozpoczęło się
Średniowiecze.

Zwłaszcza dla mieszkańców Italii bezpowrotnie kończył się ich
dotychczasowy świat. Jedyną instytucją, która gwarantowała ciągłość
tradycji, dając poczucie tożsamości i trwałości, był Kościół. Kierujący
nim kolejni następcy św. Piotra w Rzymie byli świadkami tego, że
istotnie „przemija postać tego świata” (por. 1 Kor 7,31b). Z drugiej
natomiast strony stanowili prawdziwą Skałę, czyli niewzruszoną Opokę w
głoszeniu ewangelijnej prawdy o Jezusie Chrystusie, jedynym Zbawicielu i
Odkupicielu. To sprawiało, że ówcześni ludzie mogli znaleźć trwały
punkt odniesienia dla swego życia, a przede wszystkim nie zatracić
nadziei na lepszą przyszłość, a przede wszystkim na wieczne zbawienie.

W takim to dramatycznym, pełnym załamań i napięć czasie wzrastał
Benedykt – najpierw w rodzinnej Nursji, a następnie w Rzymie, gdzie
pragnął pogłębiać swoje wykształcenie. Tam właśnie Pan Bóg powołał go do
życia pustelniczego. Benedykt zrozumiał, że najlepszą odpowiedzią na
niepewność ówczesnej teraźniejszości jest radykalizm porzucenia
wszelkich dóbr materialnych i budowania przyszłości na tej jedynej
pewności, jaką jest całkowite zawierzenie Bogu – zgodnie ze słowami,
które niegdyś Apostołowie usłyszeli z ust Chrystusa: „Każdy, kto dla
mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub
pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy” (Mt 19,29).
Benedykt opuścił więc Rzym, udając się najpierw do niezbyt odległych Gór
Prenestyńskich, a następnie do Subiaco, gdzie znajdował schronienie w
miejscowych grotach. Pragnął żyć w samotności, a oto przybyli do niego
młodzi ludzie, pociągnięci przykładem jego ewangelicznego radykalizmu.
Wraz z nimi w 529 roku udał się ostatecznie na Monte Cassino, gdzie
założył klasztor. Tuż obok niego św. Scholastyka założyła klasztor dla
mniszek. Oboje na Monte Cassino dokonali swego życia i zostali pochowani
w klasztornym kościele. We wspaniałą historię Kościoła i całej Europy
wpisali się jako założyciele dwóch gałęzi – męskiej i żeńskiej – zakonu
benedyktynów.

Mnisi benedyktyńscy, wpatrzeni w przykład życia św. Benedykta i przejęci
zasadami zawartymi w utworzonej przez niego Regule, z klasztoru na
Monte Cassino nieśli na całą Europę zasady prawdziwie chrześcijańskiego
humanizmu. Powoli przekształcał on okrutne niekiedy zwyczaje
barbarzyńskich plemion, które w wyniku wielkiej wędrówki ludów opanowały
dawne Imperium Rzymskie. Trudno wprost przecenić kulturotwórczą
doniosłość dzieła duchowych synów św. Benedykta, dzięki którym zaczęła
się kształtować „rodzinna Europa”. Dlatego też w 1964 roku papież św.
Paweł VI ogłosił św. Benedykta „głównym patronem całej Europy”,
nazywając go „zwiastunem pokoju, sprawcą jedności, nauczycielem
cywilizacji, głosicielem religii Chrystusowej i twórcą życia
monastycznego na Zachodzie”.

Z kolei papież Benedykt XVI powiedział, że „św. Benedykt z Nursji swoim
życiem i dziełem wywarł zasadniczy wpływ na rozwój cywilizacji i kultury
europejskiej”. Potwierdził to z całą mocą podczas słynnego wykładu na
temat korzeni kultury europejskiej, który 12 września 2008 roku wygłosił
do przedstawicieli świata kultury w Kolegium Bernardynów w Paryżu, a
zatem w mieście, gdzie w okresie Oświecenia, w XVIII wieku, rodziły się
nieprawdziwe, wręcz kłamliwe, narracje nie tylko odnośnie do
Średniowiecza, ale i na temat samego chrześcijaństwa i Kościoła. Według
Benedykta XVI fundamentem duchowości średniowiecznych mnichów – najpierw
benedyktynów, a następnie wyrosłych z ich tradycji cystersów – było
poszukiwanie Boga. Ponieważ Bóg przemówił do człowieka poprzez słowo
Biblii, to człowiek szukający Boga musiał Mu odpowiadać poprzez otwarcie
na to słowo i jego zgłębianie. To dlatego w klasztorach benedyktyńskich
niezwykle ważne miejsce zajmowały biblioteki i skryptoria, w których
przepisywano nie tylko Pismo Święte, ale także dzieła starożytnych
mistrzów. W szkołach, zakładanych przy benedyktyńskich klasztorach,
uczono sztuki czytania, pisania i właściwego interpretowania tekstów, a w
konsekwencji również skutecznego głoszenia poznanej prawdy. Tej
intelektualnej pracy towarzyszyła wysoka kultura rolna, jakiej okoliczną
ludność uczyli mnisi. Zgodnie z zasadą św. Benedykta: Ora et labora –
„Módl się i pracuj”, cały ich wysiłek, zarówno umysłowy, jak i fizyczny,
miał prowadzić ludzkiego ducha do pełnej żaru modlitwy uwielbienia Boga
Stwórcy i do dziękczynienia za dzieło zbawcze Jego Syna Jezusa
Chrystusa. Klasztory benedyktyńskie stały się ośrodkami prawdziwego
humanizmu, gdyż – zgodnie z Regułą św. Benedykta – każdy człowiek był
uznawany za osobę, powołaną do istnienia na Boży obraz i podobieństwo.

Właśnie na to zwracał uwagę papież Franciszek, kiedy w 2017 roku podczas
konferencji naukowej poświęconej Europie mówił: „Dla św. Benedykta nie
ma ról, są osoby; nie ma przymiotników, są rzeczowniki. To właśnie jest
jedną z podstawowych wartości, jakie wniosło chrześcijaństwo – znaczenie
osoby, stworzonej na obraz Boga. W oparciu o tę zasadę będą budowane
klasztory, które z czasem miały stać się kolebką humanistycznego,
kulturowego, religijnego, a także gospodarczego odrodzenia kontynentu.
[…] Św. Benedykt […] nie zabiegał o zajmowanie przestrzeni w świecie
zagubionym i chaotycznym. Wspierany wiarą, patrzył dalej i w małej
grocie w Subiaco dał życie ruchowi szybko się rozprzestrzeniającemu i
niepowstrzymanemu, który przekształcił oblicze Europy”.

Do tej nowej, przenikniętej prawdziwym humanizmem Europy ponad 1050 lat
temu przyłączyła się Polska. Dokonało się to na mocy chrztu, który w
roku 966 przyjął książę Polan Mieszko I. W jej chrystianizacji kluczową
rolę odegrali benedyktyni, którzy do naszego kraju przybywali z różnych
stron Europy. Oni też stali się pierwszymi na naszych ziemiach
męczennikami – świadkami Chrystusa aż po przelanie krwi i oddanie
własnego życia dla Ewangelii. Do zakonu benedyktynów należał zarówno św.
Wojciech, jak i Pierwsi Święci Polscy Bracia Męczennicy: Benedykt, Jan,
Mateusz, Izaak i Krystyn. Głosząc Chrystusową Ewangelię plemionom
słowiańskim, żyjącym w kraju Mieszka I i Bolesława Chrobrego,
benedyktyni otwierali ludzi na prawdziwego, w Trójcy Świętej Jedynego
Boga, a równocześnie służyli im swoją wiedzą i wysoką kulturą. To
dlatego już w 1044 roku powstało niedaleko Krakowa opactwo
benedyktyńskie w Tyńcu, a w 1070 roku kolejne opactwo, tym razem na
wielkopolskiej wiemi, w Lubiniu, a później wiele jeszcze innych fundacji
na naszych ziemiach.

Dając się przenikać chrześcijańskiemu humanizmowi, z biegiem czasu sami
Polacy przyczyniali się do jego dalszego rozwoju. Pierwszy utwór
poetycki napisany w języku polskim, będący jednocześnie pieśnią
religijną – Bogurodzica – był wyznaniem chrześcijańskiej wiary, modlitwą
zanoszoną do Maryi i do Chrystusa, zgodnie z tak drogą polskiej
pobożności zasadą per Mariam ad Jesum – „przez Maryję do Jezusa”.
Bogurodzicę śpiewali polscy rycerze pod Grunwaldem, w XV wieku stała się
ona hymnem królewskim dynastii Jagiellonów. W jakiejś mierze była
symbolem szczególnej jedności religijnej, narodowej i państwowej
Polaków. Bez tej wewnętrznej jedności trzech czynników: chrześcijaństwa,
narodu i państwa, nie można zrozumieć istoty tego, „co Polskę stanowi”,
a co tworzyło się i utrwalało w ciągu kolejnych wieków naszych polskich
dziejów. A kiedy w czasie zaborów nie było polskiego państwa, ciągle
trwał i nieustannie pogłębiał się niezwykle silny związek między
katolicką wiarą a przywiązaniem do polskiej kultury. Jego przejawem
stała się słynna Rota Marii Konopnickiej napisana w 1908 roku, w czasie
nasilonej akcji rusyfikacji, a zwłaszcza germanizacji naszego narodu.
Rota była wielkim wołaniem do Boga, aby dał nam siły, byśmy nie utracili
ani polskiej ziemi, ani polskiej mowy. „Nie rzucim ziemi, skąd nasz
ród,/ Nie damy pogrześć mowy!/ Polski my naród, polski lud,/ Królewski
szczep Piastowy./ Nie damy, by nas gnębił wróg./ Tak nam dopomóż Bóg!/
Tak nam dopomóż Bóg!”.

Dokładnie 100 lat temu ten chrześcijański humanizm, od wieków
zakorzeniony i twórczo rozwijany na polskiej ziemi, znalazł się w
śmiertelnym niebezpieczeństwie. 4 lipca 1920 roku spod Berezyny, od
Wzniesień Mińskich ruszyła na Polskę bolszewicka nawała. Jej dowódca
wydał rozkaz: „Na Zachód! Po trupie białej Polski wiedzie droga do
światowego pożaru”. Tym pożarem miała być ogólnoeuropejska rewolucja
bolszewicka, prowadzona w imię bezwzględnej walki z Bogiem i religią,
uważaną za „opium dla ludu”. Dnia 7 lipca Episkopat Polski, świadomy
ogromu zagrożeń, wystosował trzy dramatyczne listy. Pierwszy z nich
został skierowany do ówczesnego Ojca Świętego Benedykta XV. Polscy
biskupi pisali w nim m.in.: „Ojcze Święty! Ojczyzna nasza od dwóch lat
walczy z wrogiem Krzyża Chrystusowego, z bolszewikami. Odradzająca się
Polska, wyczerpana czteroletnimi zmaganiami się ościennych państw na jej
ziemiach, wyniszczona obecną wojną, zdobywa się na ostateczny wysiłek.
Jeżeli Polska ulegnie nawale bolszewickiej, klęska grozi całemu światu,
nowy potop ją zaleje, potop mordów, nienawiści, pożogi, bezczeszczenia
Krzyża. Ojcze Święty, w tej ciężkiej chwili prosimy Cię, módl się za
Ojczyznę naszą. Módl się, abyśmy nie ulegli i przy Bożej pomocy murem
piersi własnych zasłonili świat przed grożącym mu niebezpieczeństwem.
[…[ U stóp Twoich schyleni wołamy: Ojcze Chrześcijaństwa, błogosław
Polskę!”.

Drugi list biskupi polscy skierowali do wszystkich katolickich biskupów
świata. Był on „wołaniem gorącym o pomoc i ratunek dla Polski”.
„Zwracamy się [do Was] – pisali polscy biskupi – w chwili tak bardzo dla
nas krytycznej, kiedy to wróg potężny staje na naszych rubieżach,
zagrażając nam podbojem i zniszczeniem. Zwracamy się do was z wołaniem
błagalnym o Polskę. Bo czyż na to świat witał z radością jej powstanie,
czy na to upatrywał w wskrzeszeniu Polski ziszczenie się dziejowej Bożej
sprawiedliwości, ażeby potem zimnym i nieczułym sercem patrzeć na
rozgrom narodu!?”.

Natomiast adresatem trzeciego listu był cały polski naród. W swym
orędziu biskupi ukazywali najpierw zbrodnie, jakich dopuszczali się
bolszewicy. „Wróg to jest tym groźniejszy, bo łączy okrucieństwo i żądzę
niszczenia z nienawiścią wszelakiej kultury, szczególniej zaś
chrześcijaństwa i Kościoła. Za jego stopami powijają się mordy i rzezie,
ślady jego znaczą palące się wsie, wioski i miasta, lecz nade wszystko
ściga on w swej ślepej zapamiętałej zawiści wszelkie zdrowe związki
społeczne, każdy zaczyn prawdziwej oświaty, każdy ustrój, zdrowy,
religię wszelką i Kościół. Mordowanie kapłanów, bezczeszczenie świątyń
świadczy o drogach, przez które przechodzi bolszewizm”. Dlatego też
biskupi zwracali się następnie z gorącym apelem do wszystkich Polaków:
„Dajcież ojczyźnie, co z woli Bożej dać jej przynależy. Nie słowem
samym, ale czynem stwierdzajcie, iż ją miłujecie. Godnymi się stańcie
najdroższego daru: wolności przez wasze poświęcenie się dla Polski”.

Trzy tygodnie później – gdy wojska bolszewickie były już na linii Bugu i
niebezpiecznie zbliżały się do Warszawy – biskupi polscy zebrali się na
Jasnej Górze. Dnia 27 lipca 1920 roku poświęcili Polskę Najświętszemu
Sercu Jezusa i ponownie obrali Matkę Bożą na Królową Polski.
Jednocześnie wystosowali odezwę do narodu polskiego, w której pisali
m.in.: „Podnieśmyż się na duchu i ufajmy, a ufajmy chociażby przeciwko
wszelkiej ludzkiej nadziei. Tu z wyżyn częstochowskiej góry mówimy wam o
nadziei, bo Częstochowa jest jej przystanią, a zarazem i narodową
szkołą nadziei. Tu wszystko śpiewa wielki hymn ufności. […] Tu wypisana
wotami historia cudownego obrazu Matki Bożej Częstochowskiej woła wciąż
ku narodowi: ufajcie do końca, chociażby przeciwko wszelkiemu ludzkiemu
widzeniu. […] Uczmy się od przeszłości, że im bardziej zdaje się nam
zagrażać zewsząd zguba, tym bliżej jest miłosierdzie Boże. Podnieśmy się
na duchu i z ufnością dziś wołajmy do Najświętszej Panny: nie na to, o
Pani, okazałaś się nam na nowo Polski Królową, nie na to na nowych
drogach przewodzisz jej i królujesz, byś ukochany przez siebie naród z
powrotem do osłon włożyła grobowych. Nie na toś nas tak dziwnymi,
cudownymi prowadziła ku wolności drogami, by pozwolić na powtórne okucie
narodu w pęta najstraszliwszej niewoli”.

Jak doskonale wiemy, te modlitwy i błagania zanoszone do Boga za
przyczyną naszej Matki i Królowej zostały wysłuchane. 100 lat temu, 15
sierpnia 1920 roku, w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
doszło do Cudu nad Wisłą. Wojska bolszewickie poniosły druzgocącą
klęskę. Wojsko polskie odniosło wspaniałe zwycięstwo, na miarę Grunwaldu
i odsieczy wiedeńskiej. Polska i Europa przynajmniej na dwadzieścia lat
zostały ocalone. Wspominając dzisiaj to tak niezwykle ważne dla dziejów
naszej Ojczyzny wydarzenie, dokładnie za pięć tygodni będziemy śpiewać w
całej Polsce nasze dziękczynne Te Deum laudamus – „Ciebie, Boże,
wysławiamy…”. Będziemy wysławiać Pana dziejów i historii za tryumf,
który stał się udziałem naszego narodu.

Równocześnie zdajemy sobie sprawę z tego, że obecnie, po 100 latach od
tamtej wiktorii, znajdujemy się jako Europa i Polska w obliczu
kolejnego, równie śmiertelnego niebezpieczeństwa. Tym razem ma ono
charakter przede wszystkim kulturowy. Jak wielokrotnie pisał o tym i
mówił św. Jan Paweł II Wielki, a także papież Benedykt XVI, ludzie
współcześni żyją, tak jakby Pana Boga nie było. Nie są już więc, jak
niegdyś, istotami poszukującymi Boga, ale pozostają zupełnie
zobojętniali na Jego obecność. Wraz z tą postawą idzie odrzucenie przez
nich prawa naturalnego. Miejsce obiektywnej prawdy zajmują: postprawda,
relatywizm, kłamstwo i fake newsy. W zaistniałej pustce duchowej ludzie
stają się zupełnie bezbronni wobec ideologii wyrastających – jak
bolszewizm – z korzeni marksistowskich, podważających instytucje
małżeństwa i rodziny i tworzących programy, których celem jest moralna
deprawacja dzieci i młodzieży. Człowieczeństwo ludzi, które przecież nie
może istnieć i rozwijać się bez prawdy, dobra i piękna, jest już w
samych swych fundamentach zagrożone. Miejsce chrześcijańskiego humanizmu
chce zająć antyhumanizm, miejsce obiektywnych i trwałych wartości –
nihilizm, miejsce osoby ludzkiej stworzonej na Boży obraz i podobieństwo
– dziwna istota pozbawiona tożsamości, wydana na łup złudnym i
krótkotrwałym przyjemnościom zmysłowym.

W tej sytuacji – podobnie jak polscy biskupi 100 lat temu – kierujemy
nasz wzrok ku Matce Bożej Jasnogórskiej, naszej Królowej, i wołamy:
Matko, ratuj! Matko, daj nam siłę ducha, dzięki któremu nie ulegniemy
dyktaturze mniejszości! Przywrócić nam jasność oceny tego, co jest dobre
i co jest złe! Obdarz wewnętrzną mocą, aby zawsze iść za głosem
sumienia i wybierać dobro, a jednoznacznie, odważnie i wytrwale
przeciwstawiać się złu! Spraw, abyśmy zawsze byli Twoimi wiernymi
dziećmi! Ratuj, pomagaj, wspomagaj! Natomiast Ona, Czarna Madonna,
prawdziwa Hodegetria, czyli Wskazująca Drogę, mówi do nas słowami z Kany
Galilejskiej: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie [mój Boży Syn]” (J
2,5b).

Tak właśnie czynił urodzony 100 lat temu Karol Wojtyła – św. Jan Paweł
II Wielki. Był Totus Tuus – cały Maryi. Dlatego też czuł i myślał jak
Maryja. Od początku swojej Piotrowej posługi aż do końca życia
jednoznacznie wskazywał – jak Maryja – na Chrystusa. Wskazywał na Niego
od swego słynnego wołania na placu św. Piotra, aby otworzyć na oścież
drzwi Chrystusowi, aż po swój ostatni Wielki Piątek, podczas którego
przytulał się do Chrystusowego krzyża. W ten sposób budował
chrześcijański humanizm i o ten humanizm się nieustannie upominał – w
wymiarze zarówno indywidualnym, jak i narodowym. „Człowiek nie może
siebie sam do końca zrozumieć bez Chrystusa. Nie może zrozumieć, ani kim
jest, ani jaka jest jego właściwa godność, ani jakie jest jego
powołanie i ostateczne przeznaczenie” – mówił Jan Paweł II na placu
Zwycięstwa w Warszawie 2 czerwca 1979 roku. I zaraz potem dodawał:
„Dzieje narodu zasługują na właściwą ocenę wedle tego, co wniósł on w
rozwój człowieka i człowieczeństwa, w jego świadomość, serce, sumienie.
To jest najgłębszy nurt kultury. To jej najmocniejszy zrąb. To jej rdzeń
i siła. Otóż tego, co naród polski wniósł w rozwój człowieka i
człowieczeństwa, co w ten rozwój również dzisiaj wnosi, nie sposób
zrozumieć i ocenić bez Chrystusa”.

Droga Rodzino Radia Maryja! Od prawie trzydziestu lat tworzycie
wspólnotę zatroskaną o to, aby wskazywać na Chrystusa i w ten sposób
przyczyniać się do rozwoju człowieka i człowieczeństwa na naszej
polskiej ziemi i poza jej granicami; zatroskaną o to, aby budować
autentyczny chrześcijański humanizm. Trwajcie, moi Drodzy, w tym
wielkim, głęboko humanistycznym dziele! Trwajcie w nim dzisiaj, jutro,
przez następne dni, miesiące i lata! Niech Wasze trwanie przy Maryi, a
poprzez Nią – przy Chrystusie, wspomaga modlitwa w postaci pieśni, która
powstała w połowie XIX wieku i która między innymi umacniała
legionistów Józefa Piłsudskiego: „Z dawna Polski Tyś Królową, Maryjo!/
Ty za nami przemów słowo, Maryjo!/ Ociemniałym podaj rękę,/ Niewytrwałym
skracaj mękę,/ Twe Królestwo weź w porękę, Maryjo!/ Przez Twego Syna
konanie,/ Uproś sercom zmartwychwstanie,/ W ojców wierze daj wytrwanie,
Maryjo!/ Miej w opiece naród cały,/ Który żyje dla Twej chwały,/ Niech
rozwija się wspaniały, Maryjo!”. Amen

Artykuł opublikowany na stronie: https://naszdziennik.pl/wiara-kosciol-w-polsce/223491,homilia-ks-abp-marka-jedraszewskiego.html