Zbrodnia i niewspolmierna kara - I

Do prawnikow i sadownictwa mozna miec bardzo duzo uzasadnionych zastrzezen. Najbardziej boli gdy zbrodniarze dostaja klapsa  po rece i wychodza na wolnosc. Jeszcze gorzej, gdy sprawa nie dotyczy indywidualnych przypadkow, tylko  setek zamordowanych i to w sytuacji, gdy sprawcy naleza do kategorii znanej  publicznosci, Niemcow, sprawcow masowej zaglady w czasie II wojny swiatowej. Co gorsza nie chodzi o zachowanie "rozgrzanego" prawnika, tylko sily, ktore zdolal uruchomic w obronie mordercow oraz instytucje panstwa amerykanskiego. W tekscie przedstawie odrazajacy przypadek  mordu na jencach wojennych oraz ludnosci cywilnej  kolo belgijskiego miasteczka Malmedy i  okolicach.

Pod koniec 1944 r. Hitlerowi udalo sie zrealizowac jeden ze swoich bezsensownych pomyslow. Byla to idea wielkiej ofensywy na froncie zachodnim, ktorej celem bylo dotarcie do bardzo duzego portu w Antwerpii i odciecie, czyli wziecie w worek, bardzo licznych sil alianckich, ktore znalazyby sie na wschod od kleszczy. Pomysl byl tak malo realny, ze sztabowcy nawet nie zajeli sie na powaznie tym pomyslem. Ratowali sie przygotowaniem mniejszego kotla, ktory mialby zamknac sie na zachod od miasta Liege. Wedlug planu nazwanego "Wacht am Rhein" potezne sily niemieckie mialy uderzyc przez Ardeny w kierunku polnocnym. Teren nie byl wymarzony dla wojsk pancernych, na ktorych caly koncept polegal. Gory, jak to gory, porzadnych drog nie bylo zbyt wiele.

Kluczowe znaczenie mial miec polnocny pas natarcia, ktory nalezal do VI Armii Pancernej Waffen SS.  Na poludnie znajdowal sie pas natarcia  V Armii Pancernej, w ktorej poludniowej czesci lezalo miasteczko  Bastogne. I ta czesc ofensywy jest najbardziej znana z filmow. A cala ta wojskowa gigantyczna afera nosila nazwe "The Battle of the Bulge".

Najwazniejsza role w ofensywie miala  Grupa Bojowa (Kampfgruppe) mjr.(SS sturmbahnfuehrer) Joachima Peipera (KGP), wyksztalconego, dobrze ulozonego, a co gorsza, bardzo bojowego oficera sprawdzajacego sie na poziomie dowodcy pulku froncie wschodnim. Jego  zadaniem bylo szybkie dotarcie do miejscowosci Huy na rzece Mozie i zajecie  mostow, przez ktore cala armia pancerna potoczylaby sie  w kierunku na polnoc.  Po drodze KGP miala nie angazowac sie w jakies bitwy, odpieranie atakow z flank. Jej trzonem byl pulk pancerny 1 DPanc. Waffen SS "Leibstandarde Adolf Hitler" (scisla elita). Na piesc pancerna skladaly sie 72 czolgi  Pz IV i PZ V (Pantery), mniej wiecej po rownemu. Do tego czolgi z dzialami plot. i 25 samobieznych dzial pancernych, batalion haubic 105 mm, 2 kompanie saperow bez sprzetu mostowego oraz batalion grenadierow pancernych SS jadacych na opancerzonych transporterach w liczbie 80. W sumie okolo 4 000 zolnierzy. Cala kolumna rozciagala sie na ponad 20 km., wiec latwo bylo ja zaatokwac z bokow. Dodatkowo, na skrzydle poludniowym  atakowaly jednostki grenadierow pancernych oraz  spadochroniarze 9 Pulku Spadochronowego 3 Dywizji Spadochronowej..

Ofensywa zaczela sie  w dniu 16 XII  1944 r. Niemcy wyszli zza Muru Zachodniego znajdujacego sie na granicy niemiecko-belgijskiej  i natarli wzdluz dostepnych drog. Niemcy natrafili na niezbyt duzy opor, ale wystarczylo to, ze KGP opoznila sie o kilkanascie godzin w stosunku do planu. Peiper staral sie manewrowac by utrzymac  tempo. W ten to sposob  wkroczyl na droge przeznaczona dla  innej duzej jednostki, 12 D.Panc. Waffen SS "Hitler Jugend". Hitler pod grozba sadu polowego zakazal wchodzenie na drogi przydzielone innym jednostkom, ale Peiper sie nie przejmowal. 12 D.Panc. musiala korzystac ze slabszych drog, w tym lesnych. Miala pecha, gdyz Amerykanie dosc szybko zgromadzili sily obrony, a co najwazniejsze, potezna artylerie. I w ten sposob na polnoc od trasy KGP dokonala sie masakra  niemieckich nastolatkow.  W ten to sposob  prawe skrzydlo KGP zawislo w powietrzu. Ze skrzydlem poludniowym bylo lepiej, ale to i tak nie pomoglo w ostatecznym rozrachunku.

KG Peiper manewrujac na swej trasie, w pewnym momencie trafila na dolinke ze strumieniem, ktore dowodca uznal za ryzykowne do przekraczania. W  ten sposob  jadac z wioski Thirmont na polnocny zachod  skierowal sie w kierunku szosy N 23, czyli najporzadniejszej drogi w okolicy. Prowadzila ona na poludnie z polozonego na polnocy miasteczka Malmedy  do miejscowosci Logneville. Nastepnie po jezdzie szosa KGP miala skierowac sie na zachod w kierunku miejscowosci Stavelot.

Tymczasem na szosie N 23 przemieszczaly sie oddzialy amerykanskiej 7 DPanc.  Mialy one wesprzec 106 DP w St.Vith. O godzinie 12:45 na szosie w kierunku poludniowym wlasnie zniknely ostatnie czolgi i inne pojazdy.  Na skrzyzowaniu trzech drog w przysiolku Baugnez oddalonym o 5 km. od Malmedy, pozostal zandarm, ktory mial kierowac dalsza czesc amerykanskiej kolumny. Szybciej niz sie spodziewal  do skrzyzowania podjechala kolumna pojazdow Baterii B 285 Batalionu Obserwacyjnego Batalionu Artylerii Polowej. Zostala ona przydzielona do 7 DPanc. Jej zolnierze  zajmowali sie praca intelektualna, mapy itp.  Najwazniejsza jednak byla robota okreslana jako "sound-and-flash". Polegala na obserwacji ognia niemieckiej artylerii i mozdzierzy i skierowywaniu  na sprawcow ognia kontrbateryjnego. Bardzo pozyteczna praca. 

Rankiem wyruszyli z Schevenhutte. W Malmedy kolumne pojazdow zatrzymal plk. David Pergrin radzac kpt.Rogerowi Millsowi, by skierowal sie na zachod do Trois Points i gorsza droga, ale tez przeznaczona dla 7DPanc. i dojechal do St.Vith. Powodem byla wiadomosc, ze niemieckie czolgi przerwaly sie na wschodzie i jada w tym kierunku. Ten odmowil, gdyz bal sie stracic swoje miejsce w kolumnie 7 DPanc. Kolumna ruszyla z gorki. W ten to sposob doszlo do spotkania szpicy KG Peiper z Bateria B 285 batalionu amerykanskiego.  W sumie byly to 33 pojazdy roznej wielkosci oznaczone od B-1 do B-33. Udalo sie 3  pojazdom (od B-26 do B-28). Powodem spoznienia byla niedyspozycja zoladkowa jednego z zolnierzy i szukanie punktu medycznego.

Na pojazdy amerykanskiej kolumny spadl grad ognia niemieckich czolgow, ktore  jechaly polami w kierunku szosy, nieco na poludnie od skrzyzowania.  Zgodnie z zasadami, najpierw  zostal zniszczony pierwszy pojazd. Jechal w nim kpt. Mills i kierowca. Obaj zdazyli wyskoczyc z pojazdu.  Pojazdy niszczono ogniem dzial i karabinow maszynowych czolgow i mozdzierzami. W tylr kolumny myslano, ze to nasi strzelaja do rakiety V-1, ktora akurat nad ich glowami przeleciala. Trwalo to kilkanascie minut. Amerykanie bronili sie, ale  byli uzbrojeni jedynie w karabiny piechoty i nie mieli zadnych szans. W koncu na  pol-trucku przyjechal Peiper. Powstrzymal strzelanie. Zal mu bylo, ze tak duzo amunicji wystrzelano na malo wartosciowy cel, a droga przed jego KG byla dluga.

Amerykanie poddali sie. Niemcy zabrali 3 nieuszkodzone  "dzipy" i kolumna niemiecka po 10 minutach  ruszyla dalej. Amerykanscy stali z podniesionymi do gory rekoma. Oddzialy niemieckie ich mijaly. Rozkaz rozstrzeliwania jencow wydal dowodca 1 batalionu czolgow, mjr. Werner Poetschke. Moze tak, moze nie, czlowiek ten pozniej zginal i porecznie bylo zrzucac na niego wine. Tak czy inaczej, zatrzymal on dwa czolgi i rozkazal ich zalogom rozstrzelac jencow. Ci  w liczbie okolo 120 po obrabowaniu z wszystkiego, co sie Niemcom podobalo, byli stloczeni w  osmiu rzedach w poludniowo-wschodnim kwadracie skrzyzowania, jakies 100 m. od znajdujacej sie na skrzyzowaniu kawiarni Madame Badarwe i 20 m. na zachod od szosy. To belgijska patriotka, ktorej syna Niemcy wcielili do wojska w 1940 r.

Pierwszy zaczal maskare niejaki  Georg Fleps, ochotnik SS z Rumunii i ladowniczy dziala. Po rozkazie otrzymanym od dowodcy czolgu podszedl do  jenca stojacego w pierwszym szeregu i z bliska strzelil mu w glowe.  Pozniej zrobil to samo z lekarzem, por. Carlem Guentherem. Dziela dokonczyly karabiny maszynowe dwoch czolgow. Strzelaly okolo 15 minut.

Jency w wiekszosci zgineli, ale czesc padla i starala sie udawac, ze nie zyje. Jakims cudem trzech nie otrzymalo zadnego postrzalu a kilku innych przezylo mimo 6 czy 4 ran. Spieszace sie sily glowne KGP przejechaly i ocaleli zolnierze w liczbie 20 udali sie w kierunku polnocnym. Dwunastu zle wybralo i ukrylo sie w kawiarni. Ktorys z Niemcow to zauwazyl i wraz z kolegami podpalil budynek. Do wyskakujacych z budynkow zolnierzy strzelano i zaden nie przezyl. Osmiu dotarlo szczesliwie do lasu.

Po pierwszym etapie zbrodni nastapil okres wzglednego spokoju, przerywany jedynie okazjonalnymi strzalami przejezdzajacych szosa Niemcow do lezacych cial na sniegu. Wreszcie na miejscu masakry pojawili sie SS-mani z kompanii saperow. Ci mieli czas i specerowali sobie wsrod lezacych cial pogadujac i zartujac. Kopali podejrzane ciala w glowy i genitalia by sprawdzic czy ktos nie symuluje smierci. Zawolali tez obiecujac pomoc medyczna rannym. Na to zglosilo sie kilku  jencow. w jednym przypadku pozwolili amerykanskiemu medykowi opatrzyc rany kolegi i nastepnie zastrzelono ich obu.

Jak juz ucichlo na szosie, w kierunku Baugnez pojechal "dzipem" plk. Pergrin. Wraz z kierowca poszli w kierunku  tlacej sie kawiarni. Widzac to, trzech zolnierzy wyszlo zza drzew w lesie i podeszlo do pulkownika. Byli to: sierz. Ahrens i kaprale Sciranko i Valenzi.  Cala grupa szybko udala sie do Malmedy. Tam, po poltorej godzinie, udalo sie wydobyc z trzech ocalencow, co zdarzylo sie na skrzyzowaniu. Informacja o zdarzeniu zostala przeslana do gen. Hodgesa w Spa. W ten to sposob prawda o zbrodni trafila do zolnierzy amerykanskich dywizji.  Zaplacilo za nia zyciem  wielu zolnierzy Waffen SS, ktorzy z kazdym dniem coraz liczniej sie poddawali. Potem doszlo wyzwolenie obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie i motywacje wojsk amerykanskich jeszcze bardziej wzrosly. Skonczylo sie na osadzeniu wielu setek tysiecy jencow niemieckich w obozach polozonych wzdluz rzeki Ren. Warunki zycia byly tam takie, ze  masowo umierali.

Video #1 przedstawia masakre, zas video#2 wywiad z kpr. Tedem Paluchem, ktory sie uratowal z masakry uciekajac w kierunku Hedemont i ukrywajac sie w zywoplotach.