Święta Bożego Narodzenia to wyjątkowy czas. (…) To czas kiedy zostawiamy puste miejsce przy stole, pamiętając o ludziach samotnych i słabszych, a także o tych, którzy nigdy już nie zasiądą z nami do wigilijnej wieczerzy. To piękne polskie tradycje przekazywane z pokolenia na pokolenie, z których jesteśmy dumni - rodzinne śpiewanie kolęd, 12 potraw na wigilijnym stole i wspólny udział w pasterce

— mówią.

To czas radości, miłości i szczęścia. Pachnących ciast słodyczy i noc, kiedy zwierzęta mówią ludzkim głosem. To czas wybaczania sobie nawzajem. Czas podawania sobie ręki na zgodę. Czas dzielenia się opłatkiem składamy życzenia zdrowia, szczecią pomyślności , powodzenia w życiu zawodowym i osobistym

— dodają.

I właśnie tego wszystkiego, w tym niezwykłym czasie z całego serca wam życzymy

— mówi na końcu nagrania premier.

Premier M. Morawiecki: Wigilia to szczególny czas; to czas radości, szczęścia i miłości

Wigilia to szczególny czas, w którym jesteśmy z naszymi bliskimi,
zasiadając wspólnie do stołu i łamiąc się opłatkiem; to czas radości,
szczęścia i miłości - napisał premier Mateusz Morawiecki na Facebooku.
Do wpisu dołączono film z bożonarodzeniowymi życzeniami.

„Żył sobie człowiek, który uważał Boże Narodzenie za niezrozumiałą bajkę. Choć
był uprzejmy, wyrozumiały, dobry, kochał swoją rodzinę, a we wszystkich
relacjach z innymi ludźmi kierował się uczciwością, nie potrafił jednak
uwierzyć we Wcielenie, że Bóg staje się człowiekiem. Był zbyt szczery,
aby udawać, że wierzy.

W noc Bożego Narodzenia żona i dzieci wybierały się na pasterkę.
On został w domu, zapewnił, że zaczeka na nich, by potem razem, gdy
wrócą, wypić coś ciepłego.

Zaczął padać śnieg. Mężczyzna podszedł do okna i przyglądał się
coraz gęstszym i cięższym płatkom. «Prawdziwe Boże Narodzenie ze
śniegiem!» – pomyślał. Wrócił do swojego fotela przy kominku i zaczął
czytać książkę. Kilka minut później zaskoczył go głuchy łomot, po którym
nastąpił kolejny, a potem następny. Pomyślał, że ktoś się wygłupia,
rzucając śnieżkami w okno salonu. Kiedy podszedł do wejściowych drzwi,
aby sprawdzić, co się dzieje, ujrzał stado ptaków, które fruwały w burzy
śnieżnej i z niezrozumiałego powodu zderzały się z szybami. Wiele z
nich, oszołomionych, upadło na ziemię.

Postanowił w jakiś sposób im pomóc. Przecież nie może pozwolić,
aby zrobiły sobie krzywdę. Może szukają jakiegoś schronienia. Pomyślał o
nieużywanym garażu. Założył kurtkę, buty i pomaszerował do garażu.
Otworzył szeroko drzwi, a następnie zapalił światło. Ptaki jednak nie
wlatywały.

«Zwabi je trochę jedzenia» – pomyślał. Wrócił do domu po okruchy
chleba, które rozsypał na śniegu, aby wskazać drogę do garażu. Ptaki
jednak ignorowały okruchy chleba i latały wokół coraz bardziej
oszołomione. Mężczyzna zaczął machać rękami, ale przestraszone ptaki
rozpierzchły się na wszystkie strony, omijając ciepłe i oświetlone
schronienie.

«Patrzą na mnie jak na dziwne i przerażające stworzenie» –
pomyślał. «W jaki sposób pokazać im, że mogą mi zaufać?» W tej chwili
przyszła mu myśl: «Gdybym tylko na kilka chwil mógł być ptakiem, wtedy
pokazałbym im drogę do ocalenia, ratunku».

Właśnie w tym momencie zaczęły bić kościelne dzwony. Stał jakby rażony gromem.

– «Teraz rozumiem – westchnął. – Teraz wiem, dlaczego musiałeś to zrobić»”.

Nasza obecność na dzisiejszej liturgii jest wyrazem naszej wiary w to, że – jak to wyraził autor Listu do Hebrajczyków – wielokrotnie
i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców naszych przez
proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jezus
– Syn Boży – jest pełnym i kompletnym objawieniem Ojca. Tylko On przez
swoje życie, przez swoje słowa, może powiedzieć nam, kim jest Bóg.

Także Prolog Ewangelii według św. Jana pozwala nam na nowo wniknąć w głębię tajemnicy Wcielenia. Bóg odwieczny staje się człowiekiem. Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo. „Słowo” z miłości do nas staje się człowiekiem i – jak czytamy w greckim tekście – rozbiło namiot wśród nas. Staje
się Bogiem, który jest obok. Ta bliskość chrześcijańskiego Boga
zachwyciła Edytę Stein (św. Teresa Benedykta od Krzyża) i była jedną z
przyczyn jej nawrócenia. Bóg, jak zapowiadali prorocy, przychodzi po
cichu i niezauważenie. Przychodzi w niemocy dziecka, choć jest nazwany
Zbawcą, Mesjaszem, Panem.

Przychodzący Chrystus mówi nam o wielkiej naszej godności. Jak
bardzo ważni jesteśmy dla Boga, jak wielka jest Jego miłość do nas.
Narodziny Jezusa znoszą wszelkie bariery, które oddzielały nas od Boga.
Św. Jan Paweł II w encyklice „Redemptor hominis” napisał:

Człowiek nie może żyć bez miłości. Człowiek pozostaje
dla siebie istotą niezrozumiałą, jego życie jest pozbawione sensu,
jeśli nie objawi mu się Miłość, jeśli nie spotka się z Miłością, jeśli
jej nie dotknie i nie uczyni w jakiś sposób swoją, jeśli nie znajdzie w
niej żywego uczestnictwa.

Dlatego Narodzenie Jezusa pozwala nam na nowo się narodzić!!! Poczuć się kochanym i wyjątkowym. Odkrywając Miłość, odkryć swoją godność, sens życia. Dar nowonarodzonego: Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi. Odkryć, że się jest oczekiwanym, otoczonym troską, pomocą, kochanym.

Jakże wydarzenie z Betlejem przekracza to wszystko, co znajdujemy w Starym Testamencie. A
przecież dla wybranego narodu królowanie Boga, zamieszkanie Boga pośród
swojego ludu, było powodem do wielkiej radości, wprowadzało pokój. W
pierwszym czytaniu prorok Izajasz ukazuje reakcję strażników świętego
miasta, którzy widzą Boga powracającego do Jerozolimy, aby ją zbawić.
Ale Jerozolima jest zrujnowana, nie ma w niej strażników, ich rolę
przejmuje prorok, to on ogłasza „radosną nowinę”, która przynosi pokój i
zbawienie ludowi. Istotą „radosnej nowiny” jest fakt, że Bóg powrócił i
zajął swoje miejsce na świętej górze Syjon, ustanawiając w ten sposób
swoje mieszkanie pośród swojego ludu.

Niech Narodzenie Chrystusa napełni nas miłością, radością i
pokojem. Niech będzie dla nas pomocą, byśmy umieli na nowo narodzić się!