Biografia Antoniego Macierewicza „Niepodległość ma jeden kształt”

List otwarty do prezesa IPN Jarosława Szarka.

Szanowny Panie! Z uwagą przeczytałem Pański wywiad udzielony Piotrowi Zarembie („Plus Minus” 21–22 lipca 2018 r.).
Jest Pan konsekwentny w swoich poglądach i to należy w Panu cenić.
Słusznie piętnuje Pan w swych wywodach PRL-owskie pseudoelity i zarówno w
swych wypowiedziach, jak i pogadankach dla młodzieży szerzy Pan idee
tworzenia nowych elit. Dość już odwoływania się do tych wszystkich
Kołakowskich, Wajdów, Woroszylskich, Andrzejewskich, Mazowieckich,
Bartoszewskich, którzy przez lata bezkarnie zatruwali nasze umysły. Dziś
czas na prawdziwych patriotów i prawdziwe elity, jak panie i panowie
Pawłowicz, Kempa, Czarnecki, Kurski, Ziobro, Piotrowicz, Kryże i wielu
innych intelektualistów prawdziwie polskich, a nie tylko
polskojęzycznych, jak profesorowie Legutko, Krasnodębski, Zybertowicz.

Koniec upokorzeń

Pańska wizja historii zdaje się realizować twórczo myśl XIX-wiecznego
filozofa, który twierdził: „Filozofowie rozmaicie tylko interpretowali
świat; idzie jednak o to, aby go zmienić”. W zastosowaniu do historii ta
dyrektywa brzmi: „Historycy tylko interpretowali przeszłość; idzie
jednak o to, by ją zmienić”. Pan i kierowana przez Pana instytucja
realizuje tę nowatorską tezę, którą pozwolę sobie nazwać jedenastą tezą o
IPN.

Wzmacniają Pańskie wysiłki zarówno premier naszego rządu składający
kwiaty przy pomniku Brygady Świętokrzyskiej i wspominający swych
zakatowanych przez komunistyczny reżim towarzyszy broni, jak i prezydent
RP wygłaszający pogadanki o sługusach obcych sił, które do niedawna
rządziły naszym krajem. Z rąk tych sił odebrano już Muzeum II Wojny
Światowej. I autor tego sukcesu wicepremier Gliński zapowiada dalsze
kroki, mówiąc, że przeciwników obecnej słusznej linii nie wsadza się za
kratki, jedynie nie chcąc robić im reklamy. Jest to wyraz naszej
tradycyjnej tolerancji, której pan wicepremier nadaje nowy kształt godny
wyprostowanego narodu. Co prawda właściwą elitę narodu dziś można
często zobaczyć na kolanach, pamiętać jednak musimy, że klęczenie jest
etapem niezbędnym do z kolan powstawania.

Słusznie nie pozwala Pan sobie na jakąkolwiek krytykę rzekomych
morderstw dokonywanych przez żołnierzy antykomunistycznego podziemia i
równie słusznie broni Pan krytycznych wobec nacji żydowskiej wypowiedzi
wybitnych historyków, jak dr Panfil i dr Kurek. Pana opowieść o
żołnierzach AK i granatowych policjantach opowiedziana z precyzją godną
Wincentego Kadłubka kontynuuje nasze chlubne tradycje bajkopisarskie i
jako taka powinna być przedmiotem obowiązkowej lektury dla naszych
milusińskich. Warto, aby minister Zalewska wzięła sobie do serca Pańskie
wywody przy tworzeniu patriotycznego programu nauki szkolnej.

Redaktor Zaremba zdaje się mieć niejakie wątpliwości co do Pańskich
twierdzeń, zadaje dziwne pytania. Zastawione przez małowiernego
dziennikarza pułapki z faktów omija Pan z lekkością. I tak zauważa Pan,
że wyrwane z kontekstu wypowiedzi są pożywką dla ogarniętych fetyszem
faktów wrogów, którzy, co Pan następnie stwierdza z podziwu godną
stanowczością, nie zasługują, by usiąść przy wspólnym stole i debatować z
historykami nowego patriotycznego typu. A przecież poleganie na
faktach, bez nadania im właściwego wydźwięku, prowadzi nas wprost do
pedagogiki wstydu.

Zapoczątkował to niejaki Lech Wałęsa w
amerykańskim Kongresie, gdy w 1989 r. rozpoczął swe przemówienie od
słów: „My, naród”. Mamił w ten sposób senatorów i kongresmenów
amerykańskich rzekomo odzyskaną przez nasz kraj wolnością. Wydawało się
wówczas, że Polska jest powszechnie poważana i uznawana. W
rzeczywistości było inaczej. Rozpoczynał się kolejny etap pomiatania.
Nasi wrogowie, pozornie chwaląc Polskę, jednocześnie dążyli do jej
upokorzenia.

Upokorzona wówczas Polska podniosła się z kolan dopiero w roku 2015.
Wyrazem tego było zerwanie z fałszywą tezą o współpracy w ramach
instytucji międzynarodowych, a w szczególności antypolskiej Unii
Europejskiej, i rozpoczęcie polityki izolacji od wrogich wpływów z
nadzieją, że nasze idee staną się po odpowiedniej akcji edukacyjnej w
kraju i za granicą powszechnie obowiązujące. Wkrótce potem Pan został
mianowany szefem najważniejszej obok telewizji narodowej instytucji
podnoszącej prestiż Polski na arenie międzynarodowej.

Oddział WOT obala mur

Był co prawda pewien kłopot z ustawą o karaniu indywiduów
szkalujących naród, jednak i ten problem rozwiązany został brawurową
szarżą sejmową. Posłowie zmienili przepisy, których jak wielu z nich
zapewniało, nigdy nie zmienią. Ten przykład pokazuje, że do powstawania z
kolan niezbędne są karki elastyczne, umiejące dostosować się do
zmiennej przecież sytuacji. Ci posłowie, którzy tego nie rozumieją, są
przez marszałka Sejmu upominani. Z ojcowską dobrotliwością otrzymują
kary pieniężne. W ten sposób do pojęcia parlamentu, którego źródłosłów
pochodzi od słowa „rozmawiać”, obóz patriotów wnosi istotną poprawkę,
pchając teorię parlamentaryzmu na nowy tor: rozmawiać – tak, ale
prezentować można tylko słuszne poglądy.

Wszystko jest na dobrej drodze. Niemal nic
nie stoi na przeszkodzie, by Pana instytut, swoiste orwellowskie
Ministerstwo Prawdy, wspólnie z Ministerstwem Edukacji szerzył prawdziwą
wiedzę wśród młodzieży, rodaków, a także poza granicami kraju.

I z tym jest pewien kłopot. Kłopot z propagowaniem naszych ideałów.
Otóż byłem niedawno w Berlinie. Jak Panu wiadomo, jest tam muzeum muru
berlińskiego (tak, tak, tego muru, do którego obalenia walnie przyczynił
się Prezes Kaczyński). I w tym muzeum zobaczyłem zdjęcia Jacka Kuronia i
Adama Michnika jako czołowych polskich opozycjonistów w okresie
komunizmu. Panie Prezesie, takie błędne informacje podawane są
stosunkowo niedaleko od naszych granic. Co gorsza, na innej planszy
wspomniany już Lech Wałęsa ukazany jest jako jeden z tych, którzy
obalili komunizm, nawet jako postać w tym dziele najważniejsza. Uważam,
że to skandal.

Zdając sobie sprawę z delikatności materii, nie proponuję środków
radykalnych, jakimi byłoby wycofanie z Berlina polskiego ambasadora.
Wręcz przeciwnie, korzystając z jego obecności, należy wszcząć akcję,
która zamieni niestosowne eksponaty na właściwe. I tak zdjęcia
pseudoopozycjonistów należałoby zastąpić podobizną prezesa Kaczyńskiego
niestrudzenie organizującego antykomunistyczne strajki, Wałęsę zaś
podmienić na oddział Obrony Terytorialnej wysadzającej pod dowództwem
ministra Macierewicza mur berliński. Ambasador, który – jak wiadomo –
używa także swego przybranego imienia Wolfgang, mógłby się tu wykazać
znaną skutecznością i nabraną w dawnych latach umiejętnością współpracy.
Także tej tajnej.

Ale nie koniec na tym. Nieco dalej od naszej
granicy, w słonecznej Italii, istnieją place i ulice Antonia Gramsciego.
Ów Gramsci był komunistą, jednym z założycieli Komunistycznej Partii
Włoch i podejrzanym typem, który niemal dziesięć lat spędził w
więzieniu. Jako taki niewątpliwie ma swój wkład w komunistyczne
zniewalanie Polski. Wierzę, że użyje Pan odpowiedniej argumentacji, by
Włosi zrozumieli niestosowność stosowanego nazewnictwa.

Oczekuję też, że dalszym krokiem stanie się trudna co prawda, lecz
konieczna dekomunizacja ulic chińskich. Tam właśnie stosunek rządzących
do tych, którzy im przeszkadzają, jest szczególnie bliski naszym
ideałom, co precyzyjnie ukazał pan Gliński.

Życząc Panu i Pana współpracownikom sukcesów na tej drodze, pod
światłym partyjnym kierownictwem i przy pomocy zdekomunizowanych sądów,
pozostaję z poważaniem.

Jan Lityński

Autor w okresie PRL działał w opozycji demokratycznej. W III RP
był posłem, członkiem ROAD, UD, UW i PD, doradcą prezydenta Bronisława
Komorowskiego