Święto Macierzyństwa Najświętszej Maryi Panny

        "Posłan jest anioł Gabriel od Boga do miasteczka galilejskiego, którego imię Nazaret, do panny poślubio­nej mężowi, któremu było Józef, z domu Dawidowego, a imię panny Maryja" ₍₂₎. I obwieścił Jej niebieski posła­niec zdumiewającą nowinę, że znalazła szczególną łaskę u Boga, że za sprawą Ducha Świętego pocznie i porodzi sy­na, który będzie zwany Synem Najwyższego, a Bóg da Mu stolicę Dawida i będzie królował w domu Jakuba na wieki, a królestwu Jego nie będzie końca.

        Zdziwiła się i zatrwożyła Panienka Maryja, a z Nią zdziwił się świat cały. A to nie tylko dlatego, że speł­niło się proroctwo Izajaszowe, o cudownym połączeniu dziewictwa z macierzyństwem Maryi: "Oto Panna pocz­nie i porodzi syna i nazwą imię jego Emmanuel tj. Bóg z nami" ₍₃₎, ale przede wszystkim dlatego, że te wyraże­nia Syn Najwyższego, – Bóg z nami, nie miały być wzięte w znaczeniu przenośnym, ani w znaczeniu syno­stwa przybranego, lecz w najwłaściwszym tych słów znaczeniu.

        Bóg sam, a mianowicie druga Osoba Trójcy Przenajświętszej, sam Syn Boży, raczył zstąpić na ziemię i przyjąć ciało ludzkie z Maryi i połączyć w tajemniczy a prawdziwy sposób Bóstwo z człowieczeństwem: "Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami" ₍₄₎.

        Bóg zniżył się do ludzi, Syn Boży stał się dla zba­wienia świata synem człowieczym, – to fakt niezaprzeczalny. Atoli umysł ludzki pragnąłby zgłębić tę zadzi­wiającą tajemnicę. Czy to podobne do wiary, – aby Bóg dotykał się materii? Czy Jezus Chrystus, o ile jest prawdziwym Bogiem, miał rzeczywiście ciało człowiecze?

        Takie pytania stawiali sobie zarażeni gnostycznymi błędami heretycy pierwszych dwóch wieków chrześci­jańskich, dokeci, ucząc, że Chrystus miał tylko po­zorne ciało, ciało eteryczne. W tym ciele przeszedł tylko przez łono Maryi, nie biorąc z Niej rzeczywistego ciała ludzkiego. Oburzyli się na to apologeci i Ojcowie Ko­ścioła, wykazując z Pisma św. rzeczywistość przybranego ciała Chrystusowego i podkreślając z naciskiem, że Chrystus nie odkupił nas ludzi, jeśli nie wziął z Maryi prawdziwej ludzkiej natury. "Przez to właśnie, że Pan odkupił nas Krwią swoją, że dał duszę swoją za naszą, a ciało swoje za ciała nasze... wygubił wszystkie nauki heretyckie" – pisze św. Ireneusz ₍₅₎. "Jeśli ciało Chry­stusa było pozorem (phantasma), oszukał nas Chrystus; jeśli nas oszukał, nie jest Prawdą. Ponieważ jednak Chrystus jest prawdą, nie było pozorem ciało Jego", rozumuje św. Augustyn ₍₆₎.

        Ewangelia św. stwierdza najdobitniej, że Chrystus był prawdziwym Synem Maryi, posilał się i wzrastał, łaknął i pragnął, czuł się zmęczonym, cierpiał i umarł, a choć po zmartwychwstaniu swoim przeszedł przez skały grobowe i zamknięte drzwi, to jednak zapewnił Apostołów, że i to ciało uwielbione nie było pozorem, tylko rzeczywistością: "Czemuście się zatrwożyli? Oglądajcie ręce moje i nogi, że ja tenże jestem; dotykajcie się i przypatrujcie: bo duch nie ma ciała ani kości, jako widzicie, że ja mam" ₍₇₎.

        Gdy w wieku IV Apolinary, biskup laodycejski w Syrii, opierając się na platońskiej trychotomii, tj. nauce o potrójnej duszy w człowieku, odważył się uczyć, że Syn Boży przyjął z Maryi ciało, ożywione tylko du­szą zwierzęcą, a duszę rozumną zastępowało w Chry­stusie Słowo Boże, – przypomniał mu Kościół, że Chry­stus miał rozumną duszę ludzką, która w Ogrojcu była "smutna aż do śmierci", którą się ofiarował Ojcu na zadośćuczynienie za grzechy ludzkie, – słowem był człowiekiem doskonałym – perfectus homo, – gdyż "we wszystkim stał się nam podobnym, prócz grzechu" ₍₈₎.

        Z drugiej strony znaleźli się inni heretycy, którzy odważyli się podawać w wątpliwość Bóstwo Jezusowe. W tym względzie wysunęła się na pierwszy plan here­zja ariańska. Twórcą jej był Ariusz, kapłan aleksan­dryjski. W r. 318 wystąpił z poglądem, że Syn Boży nie jest współistotny Ojcu, lecz jest tylko pierwszym i naj­doskonalszym stworzeniem Bożym; zatem i Chrystus jest Bogiem tylko w znaczeniu niewłaściwym. I znowu zerwała się burza niesłychana. Na Soborze Nicejskim (r. 325) określono współistotność Syna z Ojcem, a tym samym stwierdzono dogmatycznie prawdziwe Bóstwo Słowa, które się stało ciałem.

        Zatem po Soborze Nicejskim były już dwie prawdy ustalone dogmatycznie: mianowicie, że Chrystus był prawdziwym Bogiem, a równocześnie i prawdziwym człowiekiem. "Bogiem, zrodzonym z substancji Ojca przed wiekami i człowiekiem, zrodzonym w czasie z substancji matki; doskonałym Bogiem – perfectus Deus, doskonałym człowiekiem – perfectus homo, złożonym z duszy rozumnej i z ciała ludzkiego, równym Ojcu co do Bóstwa, niższym od Ojca co do człowieczeństwa" ₍₉₎.

        Te dwie prawdy dogmatyczne nie położyły jednak kresu sporom chrystologicznym. Pozostawało jeszcze bardzo ważne pytanie, w jakim stosunku pozo­stają do siebie w Chrystusie ten perfectus Deus i perfectus homo? Czy są to tylko dwie natury, Boska i ludzka, zewnętrznie z sobą połączone, – czy też są to dwie osoby razem powiązane, – czy też może istnieje jakieś inne wewnętrzne ich połączenie i pod­porządkowanie?

        I tak Apolinary pragnął je powiązać wewnętrznie, ucząc, że Chrystus jako człowiek nie miał duszy ro­zumnej, lecz funkcje jej spełniało "Słowo Boże". Wal­czyli z Apolinarym Diodor z Tarsu i uczeń jego Teo­dor z Mopswestii († 429); obaj jednak wspomniani apo­logeci popadli w drugą skrajność, ucząc, że czynniki: Boski i ludzki były w Chrystusie tylko zewnętrznie połączone: "Słowo mieszkało w przyjętym człowieku, jako w swej świątyni"; w Chrystusie są zatem nie tylko dwie natury, Boska i ludzka, ale i dwie osoby. Maryja więc porodziła tylko człowieka Chrystusa, a nie Bożą osobę; nie można Jej więc nazywać: Bogarodzicą – theotokos, tylko Rodzicielką Chrystusa – christotokos.

        Oto podkład historyczny do dogmatycznych określeń Soboru Efeskiego z 431 roku, którego 1500-letni jubileusz święcimy w roku bieżącym. Właśnie bowiem uczniem Teodora był Nestoriusz, zakonnik antiocheński (w Syrii), któremu sława wymowy utorowała w r. 428 drogę na stolicę arcybiskupią w Konstantynopolu. Okazał się on z początku dzielnym arcypasterzem, karcąc atoli niektóre przesadne objawy czci ludu dla Maryi, pow­stał również przeciw nadawaniu Jej tytułu "Boga-Rodzicy", przyjętego już od wieku w całym Kościele, z wyjątkiem Antiochii. Zdarzyło się pewnego razu, iż jeden z biskupów zawołał z kazalnicy archikatedralnej w Konstantynopolu: "Potępienie dla każdego, kto na­zywa Maryję Matką Boga". Oburzony lud zaprotestował, ale Nestoriusz ujął się za nauką swego biskupa.

        Zajście to narobiło dużo hałasu w Kościele wschodnim. Otóż Patriarcha aleksandryjski w Egipcie, św. Cy­ryl, wydał dogmatyczny list pasterski do swych owie­czek. List ten dostał się wnet do Konstantynopola. Ne­storiusz uczuł się obrażonym wywodami św. Cyryla i zwrócił się ze skargą do ówczesnego papieża Cele­styna I. Równocześnie jednak napisał do Rzymu także i św. Cyryl, wyjaśniając błędy Nestoriusza. Papież zwo­łał biskupów Zachodu na sobór do Rzymu (sierpień 430), gdzie potępiono błędną naukę Nestoriusza. Po tym orzeczeniu soboru rzymskiego polecił Papież św. Cyrylowi, by nakłonił Nestoriusza do odwołania głoszonych pu­blicznie błędów. Na soborze biskupów Egiptu, ułożono 12 punktów (anatematyzmów), które miał podpisać Ne­storiusz, by uniknąć wyklęcia z Kościoła przez Rzym. Oto niektóre z owych anatematyzmów:

        "Jeśli kto nie wyznaje, że Emmanuel jest prawdziwie Bogiem, i dlatego święta Dziewica Matką Boga, gdyż porodziła co do ciała Słowo Boże, które się stało ciałem, niech będzie wyklęty" (can. 1).

        "Jeśli kto nie wyznaje, że Słowo Boga Ojca po­łączyło się z ciałem istotnie (osobowo – secundum subsistentiam), i że Chrystus jest jedną istotą z własnym ciałem, tą samą jedną istotą, Boską i ludzką zarazem, niech będzie wyklęty" (can. 2).

        "Jeśli kto twierdzi, że Słowo Boga Ojca jest Bogiem lub Panem Chrystusa, a nie wyznaje, że raczej ta sama istota jest Bogiem zarazem i człowiekiem, ponieważ, podług Pisma, Słowo stało się ciałem, niech bę­dzie wyklęty" (can. 6).

        Inne kanony zawierają tylko konsekwencje tej podstawowej nauki: Niech będzie wyklęty, kto wprowadza w Chrystusa dwie osoby (Boską i ludzką, can. 4), kto nazywa Chrystusa tylko "noszącym Boga" (theophoron) a nie Bogiem prawdziwym, – kto uczy, że nie Słowo Boże, jako nasz Arcykapłan, – ale inny ktoś poza Sło­wem, jako zwykły syn niewiasty, odkupił nas z grze­chów (can. 10), – cierpiał i umarł za nas (can. 12) i oży­wia nas (can. 11) itd.

        Nestoriusz nie podpisał deklaracji, doręczonej mu przez 4 biskupów. Przeczuwając niekorzystny dla siebie obrót sprawy, wpływał na cesarza Teodozego II, by on sam zwołał Sobór powszechny do Efezu. Pewny siebie, wygłosił w dniu 6 i 7 grudnia 430 r. dwa gwałtowne przemówienia, w których piętnował wszystkich, nazy­wających Maryję Matką Boga, a nie matką człowieka, zapowiadając zarazem, że wnet wypowie się w tej spra­wie Sobór powszechny.

        Wobec zaognionego w ten sposób sporu św. Cyryl pytał w Rzymie, co ma robić. Papież polecił mu postępować ze zbłąkanym z wszelką możliwą łagodnością i obiecał wysłać trzech swoich legatów na dzień 7 czerwca (Zielone Świątki) 431 r. do Efezu. Mieli oni pracować w porozumieniu ze św. Cyrylem. Na 15 dni przed datą wyznaczoną Cyryl znalazł się z 50 bisku­pami Egiptu w Efezie. Zjawił się również i Nestoriusz z pocztem zbrojnym, ufny w opiekę cesarską. Memnon, biskup Efezu, podzielał zapatrywania św. Cyryla.

        Ponieważ na 7 czerwca nie zdążyło przybyć wielu biskupów, nie było też jeszcze legatów papieskich, od­łożono otwarcie Soboru na później. Pierwsze posiedze­nie odbyło się 22 czerwca. Po trzykroć wzywany Nestoriusz nie stawił się. Odczytano wyznanie wiary So­boru Nicejskiego, potem akta procesu Nestoriusza, na które złożyły się: list dogmatyczny św. Cyryla, odpo­wiedź Nestoriusza, list papieża Celestyna do św. Cyryla, drugi list dogmatyczny św. Cyryla z anatematyzmami. Następnie przytoczono ustępy z pism Ojców Kościoła, zestawiono z nimi naukę Nestoriusza, której fałsz wy­stąpił teraz w pełnym świetle. Wobec tego ogłoszono Nestoriusza heretykiem, złożono go ze stolicy biskupiej i wykluczono z grona kleru. Wyrok ten podpisało 197 biskupów. Lud, czekający niecierpliwie na wyrok przed kościołem Najświętszej Maryi Panny, w którym odbywał się Sobór, odprowadził biskupów do domu, wśród radosnych okrzy­ków i blasku pochodni.

        Wnet nadjechali legaci papiescy i potwierdzili wy­rok Soboru; przyłożył potem na nim pieczęć swą sam Ojciec Święty, a z nim cały Kościół katolicki. I odtąd ja­sną dla każdego wiernego stało się prawdą, że Maryję można i trzeba nazywać Matką Boga, – a nie tylko matką człowieka, Matką Słowa, – a nie tylko matką Chrystusa, gdyż chociaż Maryja nie zrodziła Chrystusa według Jego natury Bożej, tylko według Jego natury ludzkiej, to jednak Chrystus jest jedną Bosko-ludzką osobą, a Maryja jest matką tej jednej osoby, jest więc Matką Boga, zrodziła bowiem tę jedyną w dziejach świata istotę, którą nazywają Ojcowie Kościoła: theanthropon, – Bogo-człowiekiem, – a nie ludzką osobę, złączoną tylko zewnętrznie, przypadłościowo ze Słowem Bożym.

        Prześlicznie wyraża tę pracę dogmatyczną pierwszych wieków, wyjaśniającą najwyższą tajemnicę Wcie­lenia Syna Bożego, następny Sobór powszechny (IV z rzędu), odbyty w Chalcedonie w 451 r., a skierowany przeciw monofizytom. Ci bowiem heretycy, z Eutychesem, opatem jednego z klasztorów Konstantynopola na czele, podkreślali tak dalece Boskość osoby Chrystusa, że formalnie znikała Jego natura ludzka, pochłonięta niejako przez Boską. Stąd ich nazwa: monofizyci, – czyli wyznawcy jednej natury w Chrystusie. Zebrani biskupi przyjęli dogmatyczny list papieża św. Leona I Wielkiego, wołaniem: "To jest wiara Apostołów, tak wszyscy wierzymy, przez Leona przemówił Piotr".

        Wyznanie wiary chalcedońskie przedstawia syntetycznie a jasno naukę Kościoła św. o Chrystusie, a brzmi następująco:

        "W ślad za Ojcami świętymi uczymy wszyscy jednozgodnie, że trzeba wyznawać jednego i tego samego Syna i Pana naszego Jezusa Chrystusa, tego samego doskonałego co do Bóstwa i tego samego doskonałego co do człowieczeństwa (perfectum in deitate et perfec­tum in humanitate), Boga prawdziwego i prawdziwego człowieka, złożonego z duszy i ciała, współistotnego Ojcu w Bóstwie, a współistotnego nam w człowieczeń­stwie, podobnego nam we wszystkim oprócz grzechu ₍₁₀₎; tego samego zrodzonego wprawdzie przed wiekami z Ojca co do Bóstwa, w ostatnich zaś dniach zrodzonego dla nas i dla naszego zbawienia z Maryi Panny, Boga-rodzicy (tes theotoku) co do człowieczeństwa; uczymy, że trzeba uznawać jednego i tego samego Chry­stusa Syna Pana jednorodzonego, w dwóch natu­rach niezmieszanie, niezmiennie, nierozdzielnie, nierozłącznie, bez znoszenia różnicy natur przez ich po­łączenie, raczej z podkreślaniem przymiotów odrębnych, właściwych każdej naturze; obie bowiem natury łączą się w jedną osobę i w jedno samodzielne bytowanie, a jak przedtem uczyli o nim Prorocy i sam Jezus Chry­stus i wyznanie Ojców nam przekazało, jedną i tą sa­mą istotą, nie rozdzieloną ani rozerwaną na części, jest Syn i jednorodzone Słowo Boże Pan nasz Jezus Chry­stus".

        W całym wyznaniu powtarzają się ustawicznie wyrazy "jednego i tego samego Syna Bożego i Syna człowieczego", z podkreślaniem różnicy natur a jedności oso­by. A powołuje się Sobór na Pismo św. i Tradycję, jako na źródła swej nauki. Nie Sobór bowiem ją tworzy, on ją tylko ujmuje w odpowiednią formułę dogmatyczną.

        To właśnie odróżnienie między osobowością a naturą w Chrystusie pozwoliło na filozoficzno-teologiczne rozwiązanie pozornie sprzecznych orzeczeń o Chrystu­sie. Ta sama osoba jest zrodzona i niezrodzona od wie­ków, cierpiętliwa i niecierpiętliwa, skończona i nieskoń­czona. Chrystus, – to Bóg, a rodzi się w czasie, – to najwyższa Moc, a truchleje od zimna, – to Pan niebiosów, a pozostaje w żłóbku obnażony, – to Ogień nie­śmiertelny, a krzepnie w ludzkim ciele, – jest Nie­skończony, a jednak "ma granice". I chociaż przy tych różnych orzekaniach trzeba dodawać, że jedne z nich dotyczą Jego Boskiej, inne Jego ludzkiej natury, to jednak trzeba pamiętać, że odnoszą się one przez te natury, do jednego w sobie podmiotu samodzielnie istniejącego, do jednej osoby Bożej, do osoby Słowa, jednoczącej w Chrystusie dwie natury, Boską i ludzką.

        Toteż choć i Maryja nie jest Matką Chrystusa co do Jego Bóstwa, lecz tylko co do Jego człowieczeństwa, to jednak jest matką tej istotnie jednej w sobie osoby Słowa odwiecznego, która łączy w sobie substancjalnie dwie natury, Boską i ludzką. Zrodziła więc Maryja praw­dziwie Tego, który jest Bogiem zarazem i człowiekiem w jednej osobie. Jak w Trójcy Świętej mamy jedną naturę Boską, bytującą w trzech osobach, tak w Chrystusie mamy jedną osobę Bożą, bytującą w dwóch naturach.

        W ten sposób Boże Objawienie poucza nas, że trzeba odróżniać między naturą każdej rzeczy a tym, co stanowi jej indywidualność, nazywaną u istot rozumnych ich osobowością.

        O wcieleniu Syna Bożego pisze św. Paweł w liście do Kolossan (I, 26), że głosi im "tajemnicę, która była zakryta od wieków... a teraz oznajmiona jest świętym jego, którym chciał Bóg znajome uczynić między poga­nami bogactwa chwały tej tajemnicy, którą jest Chry­stus, między wami nadzieja chwały – którego my prze­powiadamy". A do Efezów pisze na ten sam temat: "Mnie najmniejszemu ze wszystkich świętych dana jest łaska ta, abym między poganami przepowiadał niedo­ścigłe bogactwa Chrystusowe" (III, 8).

        Świadectwo Janowe, że "Słowo stało się ciałem i mieszkało między nami", – poselstwo anioła do pa­nienki z Nazaretu z oznajmieniem, że dziecię Jej dziewiczo poczęte i dziewiczo porodzone będzie "Synem Najwyższego" ma przedziwnie głębokie, tajemnicze zna­czenie.

        Wcielenie Syna Bożego dla odkupienia świata to nie drobnostka, to rzecz niewysłowiona. Dlatego nie dziwmy się, że tajemnica ta jest tak trudna do zgłębienia, że stawała się "kamieniem obrazy", zgorsze­niem dla żydów, głupstwem dla pogan dawnych i no­woczesnych, a mocą Bożą tylko dla wierzących.

        Wyśmiewali świeżo tę tajemnicę w "Racjonaliście" polskim niektórzy bezbożni profesorowie warszawscy z Kotarbińskim na czele, pisząc: "Kościół watykański przygotowuje się do ogłoszenia nowego dogmatu: rów­ności Matki Boskiej z Trójcą św.". A chociaż starali się później wycofać z zajętego stanowiska, bawiąc się w pro­roków, że "krańcowe uwielbienie Matki Bożej zakończy się najprawdopodobniej ubóstwieniem Maryi", to jed­nak dodawali: "Nie ma najmniejszej wątpliwości, że dogmat wniebowzięcia N. M. P. zostanie wkrótce ogło­szony... Jakiż może być następny etap? Trudno bawić się w przewidywania. Zdaje się jednak... że prędzej, czy później... nastąpi zupełne zrównanie Maryi z Trójcą świętą czyli ostateczne jej ubóstwienie. Chodzi tylko o ostatni krok, o zdogmatyzowanie tej wiary".

        Pisał już św. Juda Apostoł w swym liście powszechnym (w. 10): "Ci, czegokolwiek nie wiedzą, bluźnią". – Ignorancja Bożych tajemnic jest prawdziwą przyczyną niewiary i bluźnierstw wolnomyślicieli. Św. Augustyn wyznaje o sobie: "Słuchałem go (św. Ambro­żego) każdej niedzieli, każącego do ludu słowo Prawdy i coraz bardziej przekonywałem się, że wszystkie za­rzuty i chytre wybiegi, których używano przeciw po­wadze Pisma św. były i błahe i łatwe do obalenia... Z radością w sercu wstydziłem się, że lat tyle szcze­kałem nie przeciw wierze katolickiej, ale przeciw cie­lesnych pojęć marzeniom. Byłem tak lekkomyślny i bezbożny, że to, co powinienem był badać i roztrząsać, ośmieliłem się obwiniać" ₍₁₁₎.

        Tak czynią niedowiarkowie. Zamiast pouczyć się i zbadać, tworzą sobie straszaki, o jakich nie słyszał Kościół katolicki, zwalczają je i triumfują, że zwycię­żyli! Tymczasem kompromitują się tylko swą ignoran­cją. A jak "naukowo" argumentują?! Co chwilę czyta­my "zdaje się" – "prawdopodobnie" – "najprawdo­podobniej" – a w konkluzji: "na pewno tak będzie". To logika niewiary!

       Jakaż jednak korzyść duchowa powinna wypłynąć dla nas, wierzących, z obchodu tego jubileuszu?

       Najpierw powinniśmy pogłębić naszą wiedzę o Boskim macierzyństwie Najświętszej Maryi Panny, określonym dogmatycznie 1500 lat temu na Soborze w Efezie. "Boskie" jest to macierzyństwo, bo Jezus, Syn Maryi, to w jednej osobie Syn Boży i Syn człowieczy.

       Musimy dalej zrozumieć, że dogmat Boskiego macierzyństwa Maryi jest prawdą centralną katolicyzmu i podstawą katolickiego kultu Najświętszej Bogarodzicy.

       Protestanci nie uznali Maryi; a dziś siłą faktu poszli dalej w swej negacji i zaprzeczają już nawet Bóstwo Chrystusa. Konsekwentnie błędnie tłumaczą całe dzieło odkupienia. My, uznając w Maryi prawdziwą Matkę Słowa, podkreślamy przez to i Bóstwo Jezusowe i Jego człowieczeństwo i rzeczywisty nasz udział w dziele odkupienia.

       Fakt, że Maryja miała zostać Matką Boga, był po­wodem Jej Niepokalanego Poczęcia: "sam Bóg przygo­tował w Niej przez Ducha Świętego godne mieszkanie swemu Synowi" – śpiewa Kościół św. Przewidziane od wieków macierzyństwo Boże było dalej powodem pełni łask, udzielonych przez Boga Maryi, między nimi łaski naj­pełniejszego dziewictwa: "jeśli Syn Boży miał przyjść na świat – wołają Ojcowie święci – to tylko z dzie­wicy"; a nie przystało znać i potem człowieka tej, która była Matką Boga; nie przystało wreszcie, by uległo rozkładowi w grobie ciało dziewicze, które było bezpośrednim mieszkaniem wcielonego Słowa. Stąd przy­wilej wniebowzięcia.

       Wzmocnienie wiary powinno pomnożyć i naszą ufność w orędownictwo Maryi. Nie byle kogo bowiem prosimy o pomoc w naszych potrzebach. Jezus bratem naszym a Maryja Matką naszą, Matką potężną i niepojęcie litościwą. Więc z niezachwianą ufnością przystę­pować nam trzeba do tronu Jej łaski. Ona nie zawie­dzie naszej ufności. Przez Nią otrzymaliśmy Jezusa, przez Nią też zdążamy do połączenia się z Jezusem. On uczy­nił Matkę swoją szafarką wszystkich łask, a tytuł ten znów wynika z Jej godności Boga-Rodzicy.

       Nie myli się więc Kościół Boży, otaczając Maryję szczególniejszą czcią, niższą bezsprzecznie od czci od­dawanej Bogu, ale wyższą od tej, którą oddaje Świę­tym, a nawet Aniołom. Maryja bowiem zajmuje wyjąt­kowe wśród stworzeń stanowisko, gdyż dając ciało ludz­kie Słowu weszła tym samym w pokrewieństwo z drugą Osobą samej Trójcy Przenajświętszej, a przez to – jak zauważa św. Tomasz z Akwinu – zbliżyła się przedziwnie do Ojca i Syna, zaś współpracą swoją z łaską Bożą zdo­była niezrównaną świętość osobistą.

       Święcąc zatem 1500-lecie dogmatycznego ogłoszenia macierzyństwa Bożego Najświętszej Panienki, zachęcajmy się do coraz to gorętszej miłości naszej Niebieskiej Orędowniczki. Słusznie bowiem śpiewamy:

            "Nadzieją moją i zbawieniem moim:
            Jest ta myśl błoga, jest ta myśl droga,
            Że matką moją jest Matka Boga!".

Ks. Franciszek Kwiatkowski SI

Ks. Franciszek Kwiatkowski T. J., Z pogranicza filozofii i teologii. Wykłady dla katolickiej inteligencji. Kraków 1938, ss. 511-523.
(Pisownię nieznacznie uwspółcześniono).
-----------------------------------------------------------------------------
Pozwolenie Władzy Duchownej:
                                                                   Można drukować
                           Kraków, 20 XII 1937
                                       Ks. Władysław Lohn T. J.
                                        Prowincjał Małopolski
                L. 9074/37.
                                                                Pozwalamy drukować
                                                          Z Książęco-Metropolitalnej Kurii
                Kraków, 23 XII 1937
                L. S.
                                            † Adam Stefan
                                        Ks. Stefan Mazanek
                                                kanclerz
-------------------------------
Przypisy:

(1) Wykład sodalicyjny na 1500-letni jubileusz Soboru Efeskiego. Drukowany w "Wiara i życie" 1931, str. 129-136.
(2) Łk. 1, 26-27.
(3) Iz. 7, 14.
(4) Jan 1, 14.
(5) Contra haereses 5, 1, 1, 2.
(6) 83 Quaest. Q. 14.
(7) Łk. 24, 38-39.
(8) Żyd. 2, 17; 4, 15.
(9) Symbolum Athanasianum.
(10) Por. Żyd. 4, 15.
(11) Wyznania, ks. VI, r. 3, n. 4.
© Ultra montes (www.ultramontes.pl)
http://www.ultramontes.pl/kwiatkowski_matka.htm