Rady zaczerpniete z podrecznika dla szpiegow

"Nigdy nie angazuj sie w decydujaca bitwe jesli nie masz przygniatajacej przewagi."

:) bardzo praktyczna rada, ale historia nas uczy, że najwieksze zwycięstwa odnosiły mocno zmotywowane , mniej liczebne oddziały. Nie tylko polska historia.

Pozdrawiam serdecznie noworocznie.

Pewnie, ze tak. Zacznijmy pisac nasz podrecznik Wyglkada na to, ze w tej chwili jestesmy zgodni co do naszej pierwszej zasady. Masz moje wsparcie w tekscie "Garstka ludzi, ktora zwycieza" napisanym 20 XI 2014 r. Mial on ponad 400 odczytow, wiec jestesmy dobrze zapowiadajacymi sie autorami.
Serdecznosci.

uniwersalne rady powinno się wtłaczać do młodych głów, ale nie zamykać ich serc na przykłady największego bohaterstwa.
Sztuki walki trzeba uczyć w czasie pokoju, szykując się do kolejnej wojny.
Zawsze zwycięża garstka, która potrafi porwać za sobą tysiące .

Pozdrawiam serdecznie

pozostają jednak w cieniu romantycznych - polskich z NSZ, docenionych wyłącznie przez Niemców. Mówił o tym wiele razy Leszek Żebrowski - cytując niemieckie dokumenty.

Co do wdzięczności anglosaskiej Polakom, to nie ma czegoś takiego - o czym świadczy przywłaszczenie sobie przez nich naszego wielkiego dorobku wywiadowczego.

Pozdrawiam noworocznie

rzeczywiście można podać i kilka takich przykładów, ale zawsze jak się im ktoś dobrze przyjrzy to zobaczy, że garstka z jakiś powodów miała tą przewagę już przed bitwą, choć nie była to przewaga liczebna.
Inna zupełnie jest sprawa w sytuacjach, gdy konflikt porównamy do gry w warcaby. Może być czasami sens w zwarciu z góry przegranym ale tak osłabiającym przeciwnika, że nie będzie w stanie skonsumować swego zwycięstwa i jedyne co z niego będzie miał to poczucie, że coś tam wygrał, że się wywyższył na pokonanych, ale zwycięstwo nie skonsumowane jest porażką.
Nie mniej jednak jako zasada przytoczona sentencja jest moim zdaniem całkowicie słuszna i poza sytuacjami zupełnie wyjątkowymi powinna być zawsze stosowana.

ten Znany każdemu Polakowi przykład wielkiego moralnego i fizycznego przezwyciężenia wroga ...o wiele bardziej licznego niż zwycięzcy...

" "Był kapelanem 236 pułku piechoty armii ochotniczej

Dnia 14 sierpnia 1920 roku pod Ossowem w okolicy Radzynina z krzyżem w ręku stanął na czele

atakującej kolumny ze słowami gorącej miłości Boga i Ojczyzny na ustach .Nie cofnął sie, gdy

grad kul posypał się w kierunku jego oddziału. Szedł dalej zagrzewając do czynu,aż trafiony kulą

i przebity bagnetem upadł nieprzytomny ."
cytowane z Gazety z roku 1930
http://blogmedia24.pl/node/59429
noworoczne pozdrowienia :)

walki Dawida z Goliatem. Niby od dawna wiedzialem jak to bylo, ale od wrzesnia poprzednigo roku zrobilem sie o jedno pietro bardziej pobozny niz dotad i czytam wszystko co jest przeznaczone na kazda dana niedziele. Jak trzeba, siegam do dodatkowych zrodel.Co i rusz nadziewam na slowa, ktore wprawiaja mnie w zdumienie. Nasz dobry Bog byl jednak mocno "trigger happy". Zabijanie, jak latwo znalezc w Biblii bylo raczej nie niezwykla sprawa. Moze dlatego na kazaniach tyle przesady z tym cudzolostwem (szoste przykazanie i inne o charakterze pomocniczym), a zdecydowanie niedoreprezentowane sa piate i siodme przykazania? Gdy chodzilem na msze sw. do polskiej parafii, to zawsze odnosilem wrazenie, ze cudzoloznicy byli traktowani gorzej niz zlodzieje i mordercy.
Wracajac do zwycieskiego pastuszka Dawida, ktoremu w sposob oczywisty pomogl dobry Bog, jakimz to aferantem/niewdziecznikiem byl jego (Dawida) wladca, ktoremu tak bardzo swym niezwyklym zwyciestwem sie przysluzyl.
PS A ten caly Goliat jakis taki glupawy, pyszalkowaty byl (moze duze chlopisko, mozdzek maly i w szkole koledzy sie z niego smiali?) i zasluzyl na to, by mu sie kamien w leb wbil. Zasluzyl tez na to by pastuszek oderznal mu leb i do wladcy zaniosl triumfalnie. Czasami Pismo Sw. czyta sie jak powiesc sensacyjna. Co nie?

szczególnie Stary Testament :)

Jak jakis niewolnik nie pomnozy danego mu grosza, to Pan go moze od reki LUUUU! Leci jak na Szczecin

... polska, skoro całkiem niedawno 400 pono bojowników "Państwa Islamskiego" wypędziło z trzymilionowego Mossulu ponad 20 tys. irackiego wojska. W cztery dni.

Jednak to nie jest całkiem bez sensu z tą miążdżącą przewagą, bo tu chodzi o DECYDUJĄCE BITWY i partyzantkę. Partyzantka z natury raczej się w bitwy, a co dopiero decydujące, nie angażuje.

Znana reguła mówi, że partyzantka zwycięża kiedy nie doznaje porażki, a regularna armia w starciu z partyzantką doznaje porażki, jeśli nie zwycięża.

Amalryk komentujący na moim blogu na pewno by się z tym nie zgodził, bo on wszelkie partyzantki lekceważy, ale faktem też jest, że partyzantka musi mieć np. bezpieczne schronienia - jakieś np. pakistańskie ostępy w przypadku afgańskich talibów, jakieś przychylne zagranice...

Musi też raczej mieć wsparcie materiałowe z zewnątrz (Anglicy, jak zawsze, bohatersko poświęcający obcych)... Nie mówiąc już o poparciu ludności i to raczej takiej z (excusez le mot) pewnymi jajami.

Nieszczęsna Polska nic takiego raczej mieć nigdy nie będzie.

Exactement! (Jakem Szkot w 1/32, to jest prawda.)