...nie polezie orzeł w gówna

....Ptok ptakowi nie jednaki,
 człek człekowi nie dorówna,
dusa dusy zajrzy w oczy,
nie polezie orzeł w gówna....

        Właściwie tym krótkim cytatem z Wyspiańskiego można by zamknąć całą dyskusję, gdyby nie fakt, że niektórzy nadal, już na rympał, wykręcają kota ogonem. Mam tu myśli najnowsze donosy Cenckiewicza, tym razem na Gontarczyka. Jest to klasyczna egzemplifikacja powszechnie niegdyś znanego faktu, że jednak pochodzenie w dużej mierze decyduje o zachowaniu i wyborach życiowych, a czego się Jaś nie nauczył, tego Jan nie będzie umiał. Tym razem rzeczony Jan, czyli pan dr hab. C., nie potrafi zrobić rzeczy prostej i oczywistej, a mianowicie przyznać, że w zapale erudycyjnym popełnił błędy lingwistyczne i rzeczowe, których, posiadając tak wysoki tytuł naukowy, popełniać nie powinien. Pan C. histerycznie pokrzykuje o manipulacji Gontarczyka, nie zauważając, że zwrot, którego użył w swojej książce[1], jest niepoprawny w języku polskim i wprowadza w błąd czytelnika, zwłaszcza młodego. Z czego wynika tylko smutny wniosek, że pan C. nie umie posługiwać się językiem polskim w stopniu właściwym dla doktora nauk humanistycznych, czemu trudno się zresztą dziwić, bo taką znajomość wynosi się z domu albo trzeba się uczyć latami. Wśród dzisiejszych luminarzy nauki[2] prawidłowy język polski już dawno został zarzucony na rzecz charakterystycznej nowomowy post-peerlowskiej, obecnie przekształconej w nowomowę post-polityczną.
        Drugi zarzut wobec Gontarczyka, tym razem podłego kłamstwa, dotyczy cytatu[3], którym posłużył się pan C., do czego sam się przyznaje podając źródło[4]. Pan dr hab. nie zauważa, że cytując pracę obcą, musimy się odnieść do niej krytycznie, w przeciwnym wypadku zakłada się w pracy naukowej, że podzielamy zdanie autora cytowanego. Tym samym pan C. wykazuje, że nie ma pojęcia o metodologii prac badawczych.
         Podsumowując:
Cenckiewicz, zupełnie bezwiednie, sam się przyznał do podstawowych braków warsztatowych, jednocześnie insynuując kłamstwa Gontarczykowi i pisząc na tej podstawie klasyczny donos do pracodawcy, czyli IPN. Dla mnie stąd tylko jeden wniosek wynika i to dość smutny – za szybko przyznajemy „szlachectwo” różnym prostakom, a wynikający stąd zawrót głowy powoduje nieodwracalne szkody, bowiem nie nauczono ich pokory i skromności (casus Twardocha, który wszak zaczynał w GP, jest tu klasyczny).
Tu mamy kolejny przykład wylansowania na siłę człowieka bez właściwego przygotowania kulturowego, człowieka bez dobrych korzeni. Ludzie wywodzący się z warstw społecznych, które awansowały dzięki PRL, a którzy dzisiaj „nawrócili się” na patriotyzm, wykazują się w lepszym przypadku dość żałosnym neofityzmem[5], a w gorszym -  szybko i sprawnie kombinują, jak wykorzystać przebicie się do elity dla własnych, prywatnych celów. Który przypadek dotyczy pana C.? Cóż, poczekajmy, najbliższa przyszłość pokaże. Natomiast sprawa Kieżuna to temat wymagający  badań w bardzo szerokim kontekście – bo walka z PRL nie skończyła się, kiedy zabito „Lalka”, ostatniego z Żołnierzy Wyklętych. Pokolenie naszych rodziców/dziadków toczyło ją do końca, czyli do lat 80-tych. Ci ludzie, jakże doświadczeni wojną, podejmowali przeróżne działania i gry z władzą, żeby chronić młodzież, zabytki kultury, umożliwić właściwe kształcenie kadr itp. Ta walka, często podejmowana absolutnie indywidualnie lub ze wsparciem nielicznych, najbardziej zaufanych, obejmowała różne zachowania, ale dzięki niej mieliśmy do lat 80-tych m.in. ludzi kształconych na poziomie światowym. Potem Oni odeszli, a ich uczniowie zostali wyrzuceni – w efekcie mamy dziś taki żałosny stan uniwersytetów, jaki mamy.
I jeszcze jedno – polegaj jak na Zawiszy. Prawdziwy etos rycerski, kształcony przez pokolenia przodków. Oznacza zaufanie dla ludzi sprawdzonych, nawet jeśli ich działanie z pozoru może wydać się niezrozumiałe lub naganne. Oznacza pewien kod porozumienia i zrozumienia, zupełnie nieczytelny dla pokolenia neofitów patriotyzmu, zajmujących się głównie poszukiwaniem wodzów, za którymi trzeba koniecznie równo maszerować, oraz wyszukiwaniem wrogów we własnych szeregach, którzy nie dość równo maszerują wg  podawanej odgórnie melodii.
Nie po drodze mi z tymi maszerującymi masami, podczas gdy nad nimi właśnie toczy się ostra walka o przywództwo duchowe szeroko pojętej prawicy. Za mną stoją pokolenia indywidualistów, a naszym wzorem jest Piłsudski, człowiek, który wykonywał przeróżne wolty polityczne, a przecież zawsze czynił to tylko w jednym celu – dla dobra Polski, nigdy własnej prywaty ani ambicji nie przedkładając nad to dobro. Jak pan C. nauczy się przyznawać do własnych, w sumie głupich błędów metodologicznych i lingwistycznych, zamiast pisać donosy, to możemy zacząć poważną dyskusję. Na razie wrzeszczy jak niegdyś słynni „pryszczaci”. I tyle.
Zaś Niezalezna.pl, publikując te donosy i skargi  i opatrując go dodatkowo „natchnionymi” zdjęciami Cenckiewicza i dość ponurym zdjęciem Gontarczyka, też daje ciała -  żałosne, panie Sakiewicz, naprawdę żałosne – tak to jest, jak się zada z niewłaściwymi ludźmi. Pozbył się Pan Wildsteina, fachowca i naprawdę niezależnego faceta i cała ta wasza Republika zjeżdża na dno w tempie ekspresowym. Pan Ziemkiewicz ze swoją teorią polactwa, dla którego trzeba ponoć wymyślić nowy patriotyzm, bo do dawnego nie dorosło – jest tu najlepszym przykładem tego, co Panowie myślicie o waszych czytelnikach. Niedaleko wam już do Lisa..... smuteczek....
A tak było blisko sukcesu, jeszcze trochę zacisnąć zęby, jeszcze trochę wytrzymać! No cóż, pokusa zawsze przychodzi tuż przed sukcesem i wtedy jest najgroźniejsza, bo właśnie na tym poczuciu, „że już, już” – korzysta. W sumie wojenka o przywództwo duchowe na masami (czyli wejścia w rolę Agory) wśród prawicowego „mainstreamu” medialnego, oparta na przekonaniu, że zwycięstwo już prawie mamy w kieszeni, okazała całą małość polityczną tych bidulków. Rozłożyli się tuż przed metą, niestety.
Gdybyście potrafili zrozumieć sens gier Kieżuna i innych jemu podobnych, nie popełnialibyście tych błędów. No, ale frak leży dobrze dopiero w trzecim pokoleniu, niestety.