Rehabilitacja PRL w pełnej krasie

mocno mnie "przytkał" news Karnowskich z wyżelowanym posłem. W innym miejscu już napisałam:

są granice , których sie nie przekracza, ale jak sie okazuje, w III
RP nie ma żadnych granic, do "wybielania plam na honorze" zamiast krwi
stosuje się wybielacz ACE. Ale sa granice żenady i tę po raz kolejny
wybrylantowany karierowicz przekroczył, a żurnaliści... cóż, od nich
nikt krwi nie wymaga.

Co zaś do artykułu dr. Gontarczyka polecam wszystkim, którzy jeszcze nie czytali Fakty przeciw aktom : dr Tadeusz Witkowski

26/11/14

Artykuł ukazał się w 48 numerze tygodnika w „W Sieci” z 24–30
listopada 2014 r. Autor jest publicystą, emerytowanym lektorem języka
polskiego w University of Michigan (Ann Arbor) i wykładowcą w Saint
Mary’s College w Orchard Lake, badaczem akt przechowywanych w archiwach
IPN, byłym pracownikiem Służby Kontrwywiadu Wojskowego i członkiem
Komisji Weryfikacyjnej ds. Wojskowych Służb Informacyjnych.
Represjonowany w czasach PRL i internowany w okresie stanu wojennego
wyjechał z rodziną na emigrację w roku 1983.

http://www.polishweekly.com/2014/11/fakty-przeciw-aktom-3/

http://pismoprofile.com/index.cgi?action=01show&idn=794&kind=2

Widać specjalnie dali niusa, a potem wytonowali i przykryli Gontarczykiem.
A wiesz dlaczego te rewelacje C. takie śmieszne? :)

Szanowni posłowie, parlamentarzyści. Jeśli chcecie mieć święty spokój i dalej kombinować w oparach PRL to załóżcie sobie związek zawodowy posłów i senatorów. Każda próba "rozliczania" skończy się wtedy sporem zbiorowym z pracodawcą (czyli wyborcami) i legalną pikietą pod odpowiednią redakcją, która ośmieli się krętactwa wywlekać.

Rzygać chciałem czytając te bzdety...

Właśnie obejrzałam próbę zgnojenia Gontarczyka w Republice.
Cenckiewicz, Woyciechowski i Rachoń do spółki - obrzydliwe. Nie odpowiedzieli na żaden zarzut, w ogóle nie odnieśli się do artykułu, bredzili za to w podniosłych tonach.
Są niebezpieczni, już widać, że czują swoją mocną pozycję. Zblatowane dno!

że podobnych "zwyczajów sejmowych" przyklepanych i stosowanych jest jeszcze co najmniej kilka. Zakres takich przekrętów obchodzących etykę i prawo chyba raczej się wciąż poszerza niż maleje.
Może na fali przedostaną się do wiadomości opinii publicznej... Jest dobry moment by je ujawnić i potępić.
Krok w tym kierunku - propozycja: http://wpolityce.pl/polityka/225135-prof-bugaj-sikorski-powinien-z-cala-...

"Myślę, że Sejm powinien pomyśleć o tym, żeby powstała komisja etyczna, która nie będzie się składać z posłów. Komisja, która mogłaby zajmować stanowiska w sytuacjach, które w sensie formalnym są w porządku, ale bardzo wątpliwych w sensie etycznym. Tego wszystkiego nie sposób doprecyzować - nie można np. bowiem zabrać posłom prawa, do zwrotu kosztów za korzystanie z prywatnych samochodów. Dotyczy to szczególnie posłów z tylnych ław, którzy faktycznie w ten sposób jeżdżą po kraju. Ale jeżeli ktoś wydaje na to gigantyczne kwoty, albo kiedy w sposób oczywisty korzysta z transportu zorganizowanego, płaconego bezpośrednio przez podatnika, to jest fatalnie. Jak to zrobić? Dlatego właśnie to powinno podlegać ocenie jakiegoś ciała które nie podlega politykom, które nie przegłosowuje spraw większością głosów, według politycznego klucza."

rzeczywiście, na ostro, "siła złego na jednego" 3 na 1.

"Burzliwa dyskusja w studiu Telewizji Republika dotyczyła sprawy prof. Witolda Kieżuna, zarejestrowanego jako TW Tamiza. W aktualnym numerze tygodnika wSieci dr Piotr Gontarczyk odniósł się do ustaleń dr. Sławomira Cenckiewicza oraz Piotra Woyciechowskiego, które opisywali na łamach tygodnika DoRzeczy.

– Od strony formalnej SB miała rację, że go zarejestrowała jako współpracownika, ale to jest jedynie powiedzenie A, zabrakło powiedzenia B. Trzeba tę sprawę dokładnie zbadać i przeanalizować, co za tym stoi – stwierdził na początku dr Gontarczyk.

– Fundamentalne w moim artykule było to, żeby opinia publiczna miała świadomość tego, co jest w dokumentach, a to było bardzo skrajnie nierzetelne. Zajmuje się tą sprawą kilkanaście lat zawodowo, ale tak złego i tendencyjnego tekstu jeszcze nie widziałem – kontynuował Gontarczyk, dodając, że zajmował się wyłącznie tekstem Cenckiewicza i Woyciechowskiego, nie zaś samą sprawą prof. Kieżuna. – Ten tekst zawiera mnóstwo błędów rzeczowych, przypisuje się mu czyny i myśli, które nie miały z nim nic wspólnego. Moim zdaniem to celowo zaplanowane działanie – ostro formułował pogląd historyk.

– Trudno mi ocenić wagę oskarżeń. Tekst jest bardzo rozczarowujący, bowiem od dawna zapowiadano nasz koniec, podkreślano brak rzetelności tekstu, a mimo wszystko jest on bardzo emocjonalny i w pewnym momencie skupia się na ataku mojej osoby – wyjaśniał z kolei dr hab. Sławomir Cenckiewicz. Jego zdaniem tekst Gontarczyka jest utkany dużą ilością inwektyw i słów typu: „insynuacje”, „kłamstwa”, „świadome błędy”, że trudno z tym dyskutować. – Jednak cieszę się, że po trzech miesiącach Piotr Gontarczyk dostrzegł informacje o donosach na Chrzanowskiego, bo we wrześniu sądził co innego – zaznaczył Cenckiewicz, podkreślając zarazem, że ma wrażenie, iż poza dyskredytacją, tekst opublikowany w tygodniku wSieci „nie zawiera wartości merytorycznej, a do czytania nadaje się sam jego korpus”.

– Dlaczego, Piotrze, nie zwróciłeś uwagi na to, że w jednej z naszych rozmów prof. Kieżun sam przyznał w oświadczeniu, że podjął współpracę z bezpieką. Wałęsę na podstawie podobnych danych mogłeś oskarżać, a Kieżuna już nie chcesz – zwrócił się do dr. Gontarczyka Piotr Woyciechowski, drugi z autorów tekstu „Tajemnica Tamizy”.

– Dlaczego przypisaliście prof. Kieżunowi słowa, których nie wypowiedział? – pytał autorów artykułu Gontarczyk. – Tam jest ponad pięćdziesiąt błędów. Zlokalizowałem ewidentne kłamstwa, a wy się teraz zajmujecie moją pracą w IPN-ie. Odnieście się do tych błędów – zarzucał Cenckiewiczowi i Woyciechowskiemu.

– Panowie poświęcili mnóstwo czasu, żeby opisać, jak to gen. Kiszczak próbował załatwić paszport profesorowi w związku z jego zasługami z PRL. Pismo nie jest żadnym dowodem. Ja wielokrotnie pisałem listy do św. Mikołaja – stwierdził dr Gontarczyk. Jego zdaniem nie ma żadnej innej informacji przy wydawaniu tego paszportu oprócz takiej, że to były żołnierz AK, ze zgrupowania pułku „Baszta”

Dr Cenckiewicz przypominał, że w latach 60. prof. Witold Kieżun „praktycznie objechał cały świat”, a wówczas polityka paszportowa była niezwykle restrykcyjna. – Wtedy nawet najbardziej lojalnym wobec reżimu ludziom trudno było otrzymać paszport – podkreślał historyk. Dodał również, że w tekście o współpracy Kieżuna „jest jeden element, który mógłby być problematyczny i jest to kwestia tego podpisu Kiszczaka”.

– Stan emocjonalny Piotra podkreśla charakter jego tekstu. Nie daje on bowiem adwersarzom, którzy mogą zagrozić jego argumentom, dojść do słowa – stwierdził Piotr Woyciechowski. Wyjaśniał, że wątek dotyczący wyjazdu Kieżuna do Toronto oddaje element mistyfikacji ucieczki profesora z kraju. – Dostaje legalnie, od władz PRL paszport – uzupełniał.

– Macie akta, świadczące o tym, że był rozpracowywany, a wy pisaliście, że nigdy nie był inwigilowany. Panowie jesteście ewidentnie przyłapani na kłamstwie – odparł dr Gontarczyk. – Mój artykuł dotyczył tylko tego, jak panowie falsyfikowali materiały na szeroką skalę. Tacy ludzie, jak prof. Kieżun starali się normalnie żyć. Starali się funkcjonować tak, żeby nie przeszkadzano im pracować – dodał.

Prowadzący dyskusję Michał Rachoń zapytał: – Czy same oficjalne funkcje, które pełnił prof. Kieżun w PRL nie świadczą o zaufaniu, jakim darzyły go władze reżimu?

– Ja po prostu nie zgadzam się z przedstawianiem go za pomocą manipulatorskich metod, jako człowieka bez żadnych zasad – stwierdził dr Gontarczyk.

Natomiast zdaniem dr. Cenckiewicza „bardzo poważnym uchybieniem warsztatowym jest na podstawie jednego donosu uznać prof. Kieżuna za wroga systemu”. – Są dokumenty świadczące o tym, że Kieżun był w pełni zlojalizowanym obywatelem PRL – powiedział historyk.

– Jestem wyczulony na sytuacje, w których dezawuuje się znaczenie pewnych źródeł, a w innych sprawach na podobnych źródłach stwierdza się coś bez większych wątpliwości – stwierdził ponadto dr Cenckiewicz, podkreślając podobieństwa w analizie dokumentów w sprawie Lecha Wałęsy.

– Przykłady są nieporównywalne. W wypadku Lecha Wałęsy mieliśmy konkretne donosy, on przynosił realne szkody, konkretnym osobom. Materiał na prof. Kieżuna jest nieszkodliwy, nieistotny – odparł dr Gonatrczyk.

– Piotrze, petryfikujesz w Polsce regułę Kalego. Możecie lustrować obcych, nie ruszać swojego – zakończył burzliwą dyskusję Piotr Woyciechowski.

http://telewizjarepublika.pl/burzliwa-dyskusja-o-przeszlosci-kiezuna-lus...

Przypomina mi z opowiadań młodego fanatycznego komunistę z naganem, Leszka Kołakowskiego, za którego druk dzieł posypały się w III RP ordery i medale dla rzekomych solidarnościowych opozycjonistów (konstruktywnych powołanych przez słusznych ich założycieli), zapewne wewnątrzo-partyjnych jak i zewnętrzno-partyjnych PZPR.
Na myśl w stanie wojennym nie przyszłoby mi drukować w mojej tajnej podziemnej drukarni drukowanie dzieł czy to Kułakowskiego czy innego komucha, a tymczasem inni je drukowali i kolportowali pod kościołami, dzieła antykościelne, bo komunistyczne.

Obibok na własny koszt

APEL do odznaczonych!
Oddajcie krzyże i medale otrzymane za druk czerwonej komunistycznej propagandy!
Onwk.

treść oświadczenia dr. Sławomira Cenckiewicza:

Wśród wielu pomówień, obraźliwych sugestii, inwektyw i chuligańskich chwytów urzędnika IPN dr. Piotra Gontarczyka zaprezentowanych w ostatnim czasie (zwłaszcza w portalu „Fronda” i tygodniku „W Sieci”) wobec dr. hab. Sławomira Cenckiewicza znalazły się również i te dotyczące najnowszej książki „Atomowy szpieg. Ryszard Kukliński i wojna wywiadów” (Poznań 2014).

W artykule opublikowanym na łamach „W Sieci” (nr 50, 2014, str. 22) dr. Piotr Gontarczyk napisał m.in.: „w ostatnim dziele dr. hab. Cenckiewicza („Atomowy szpieg”) po krótkim kartkowaniu przeczytałem, że wojna w Wietnamie była w latach „dziewięćdziesiątych” XX w. (s. 119), a w wojnie z NATO ludowe WP miało rozwinąć do ataku na Danię „6 dywizji powietrzno-desantowych z Krakowa i 7 dywizji desantowych z Gdańska” (s. 72). Nie każdy jest specjalistą od ludowego WP (jak dr hab. Cenckiewicz), więc może się zdać na Wikipedię i hasła: „6 Dywizja Powietrzno-Desantowa” z Krakowa i „7 Dywizja Desantowa” z Gdańska. Wtedy zrozumie, dlaczego tu 1 plus 1 może wynieść 13”.

W rzeczywistości na kartach książki „Atomowy szpieg” na str. 73 znajduje się następujący wywód: „Autorem wersji o werbunku przez GRU w Wietnamie jest były attache wojskowy w PRL płk Jurij S. Ryliow i niemogące darować Kuklińskiemu „zdrady” środowisko postkomunistyczne w Polsce – generałów: Wojciecha Jaruzelskiego, Czesława Kiszczaka i Władysława Pożogi, a ostatnio także Tomasza Turowskiego (sic!). Wszyscy oni z przekonaniem mówili o zwerbowaniu Kuklińskiego przez CIA w Wietnamie już w latach dziewięćdziesiątych i snuli związane z tym hipotezy”.

Manipulacja jakiej dopuścił się w tej sprawie dr Piotr Gontarczyk jest oczywista, bowiem owe lata dziewięćdziesiąte odnoszą się do wygłaszanych wówczas opinii na temat Kuklińskiego, co dodatkowo potwierdza zamieszczony na końcu zdania stosowny odsyłacz nr 29 do literatury pamiętnikarskiej wymienionych w wywodzie osób: „W. Jaruzelski, Stan wojenny. Dlaczego…, Warszawa 1992, s. 355; W. Bereś, J. Skoczylas, Generał Kiszczak mówi... prawie wszystko, Warszawa 1991, s. 173; H. Piecuch, „Wojciech Jaruzelski tego nigdy nie powie”. Mówi były szef wywiadu i kontrwywiadu, pierwszy zastępca ministra spraw wewnętrznych generał dywizji Władysław Pożoga, Warszawa 1992, s. 135; Kret w Watykanie, z T. Turowskim rozmawiają A. Kublik i W. Czuchnowski, Warszawa 2013, s. 159”.

W drugim przypadku pracownik IPN nie zauważył, że zdanie: „w 6. dniu wojny w ramach współdziałania planowano m.in. lądowanie desantu powietrzno-morskiego na Zelandii (6 dywizji powietrzno-desantowych z Krakowa i 7 dywizji desantowych z Gdańska)” jest wiernym cytatem z książki dr. Lecha Kowalskiego o Komitecie Obrony Kraju (Komitet Obrony Kraju (MON – PZPR – MSW),Warszawa 2011, s. 160), co zresztą wyraźnie zaznaczono w „Atomowym szpiegu” (na str. 71 oraz na str. 75 za pomocą odsyłacza nr 43).

Jest oczywiste, że w książce Lecha Kowalskiego wspomniany cytat winien brzmieć „6 dywizji powietrzno-desantowej z Krakowa i 7 dywizji desantowej z Gdańska”, ale z kontekstu całej książki „Atomowy szpieg” jasno wynika (chociażby z względu na aneks zamieszczony w książce: Plan operacji zaczepnej Frontu Nadmorskiego, Warszawa, 28 II 1970 r.), że chodzi o 6. (szóstą) i 7. (siódmą) dywizję z Krakowa i Gdańska (str. 497 i inne).

Tak ordynarne kłamstwa autorstwa urzędnika państwowego IPN (nieprzypadkowo funkcje jakie dr Piotr Gontarczyk pełnił w IPN zostały przez niego wyliczone na końcu artykułu w tygodniku „W Sieci”), wymierzone w celu dyskredytacji mojego dorobku naukowego powinny zostać napiętnowane przez jego przełożonych. Tym bardziej, że jego działalność utrzymywana jest z podatków obywateli RP.
dr hab. Sławomir Cenckiewicz

http://niezalezna.pl/62229-cenckiewicz-errata-do-klamstw-dr-piotra-gonta...

W przedświątecznej atmosferze Narodzin Naszego Zbawiciela i Ojca naszej Chrześcijańskiej Kultury chciałbym z głębi serca podziękować Szanownemu Panu Doktorowi Piotrowi Gontarczykowi za niezwykle cenną, wzorową, naukową akcję zweryfikowania twórczości aparatu bezpieczeństwa w moich aktach osobistych.

Serdecznie dziękuję też Szanownej Redakcji naszego tygodnia „w Sieci” za odwagę głoszenia prawdy. Jestem jednym już z ostatnich reprezentantów tego tragicznego polskiego pokolenia , którego droga do wolności znaczyła się nie tylko walką zbrojną z okrucieństwem zaborców ,ale i walką z wyrafinowanym , podstępnym działaniem komunistycznego rodowodu służb bezpieczeństwa, otaczających nas, byłych żołnierzy podziemia, podstępną siatką wyrafinowanej inwigilacji.

Jednak i obecnie, gdy w naszym nieodległym sąsiedztwie grzmią działa, stoimy w obliczu konieczności zjednoczenia wszystkich sił w obronie naszej, tak tragicznie geograficznie usytuowanej Ojczyzny. Musimy i teraz, sięgając do bojowej powstańczej tradycji ludu Warszawy, być znowu gotowi do walki o jedną z najwyższych wartości jaką jest wolność.

Witold Kieżun, podchorąży „Wypad” AK

http://wpolityce.pl/historia/225444-tylko-u-nas-profesor-witold-kiezun-p...