PIS - Partia Impotentna Strategicznie.

Właściwie tytuł służy za puentę i w ten sposób, w czterech słowach można ująć istotę problemu pod nazwą „PiS”:

bo po 10 kwietnia 2010 tylko twór dysfunkcyjny (staram się być uprzejmym) mógłby wątpić, że ludzie, którzy jeśli nie wyeliminowali prezydenta Kaczyńskiego, to przynajmniej uniemożliwili dojście do prawdy, cofną się przed jakimkolwiek draństwem, a draństwo pt. skręcenie wyborów, to jest w tej sytuacji, jadąc Prezesem – oczywista oczywistość.

Dlatego te kolejne wtopy z Korpusem Obrony Wyborów czy później alternatywnym liczeniem głosów są nie tylko obciachowe, ale świadczące o nieusuwalnym defekcie PiSu.

W tej pisowskiej, strategicznej impotencji mieści się wszystko:

i chora taktyka, w wyniku której PiS został i bez rubla i bez cnoty, czyli i bez sejmików i bez prezydentów*
i udawanie, że się prowadzi kampanię**
i obłąkana polityka kadrowa***, z tymi wszystkimi Marcinkiewiczami, Sikorskimi, Mellerami, Miśkami Kamińskimi, ulubienicami Prezesa Kluzicami i Jakubiakami, złodziejami Lipcami, Poncylami, i....wunderwaffe, podrzutkiem z Unii Wolności, Glińskim czy wyżelowanym cwaniaczkiem Hofmanem, którą to „politykę” opisywałem wielokroć, choćby i tutaj:

Ktoś naiwny powie, że teraz, to już będzie w porzo, teraz, to już Prezes wszystko poukłada na cacy i za cztery lata PiS może nie zostanie mistrzem świata, ale rządy obejmie, taaa...

Ja naiwny nie jestem, bo wiem, że za pół roku Duda dostanie łomot od Gajowego, co oznacza rządy Układu do roku 2020, czyli jak by nie patrzeć – 13 lat z rzędu, bo 2020-2007 to wychodzi 13 i nijak wyjść inaczej nie chce.

Krótko mówiąc, „Nie masz nadzieje, że się coś zadzieje”, jak załkała matuli świeżo poślubiona młoda szlachcianka następnego ranka po weselu, przekonawszy się, że pan młody nie tylko serce miał miękkie.