Kamikadze Beata Tadla.

Gdyby mnie ktoś zapytał, którego polityka PiS szanuję, a nawet – podziwiam, odpowiedziałbym bez wahania, że jest taki jeden i nazywa się Antoni Macierewicz.

I podałbym 3 powody:

- wspaniała karta opozycyjna,
- znakomite zdolności organizacyjne + umiejętność zarządzania ludźmi = wynikająca z tego niespotykana zupełnie w PiSie skuteczność (bo chyba przyznacie Państwo, że założyć KOR i rozwiązać WSI, to nie w kij dmuchał ?)

- a na koniec dodałbym, że niekwestionowana i potwierdzana przy każdej okazji umiejętność radzenia sobie z najbardziej stronniczymi, nierzetelnymi, zadaniowanymi i sterowanymi przez tkwiącą w uchu słuchawkę dziennikarzami.

To oczywiste, że jak ktoś z takim dziennikarskim odpadem radzi sobie bez problemu, to nic dziwnego, że na tle dziennikarzy bezstronnych, rzetelnych, niesterowalnych wypada wręcz fenomenalnie.

Tak też i było w przypadku ostatniego wywiadu, przeprowadzonego z nim przez red. Tadlę Beatę w TVP.

Tu mała dygresja:

każdy, a dziennikarze bezstronni, rzetelni, niesterowalni to też przecież „każdy”, kiedy siądzie (bo nie stanie) twarzą w twarz z takim asem nad asy, chciałby zaprezentować się w sposób przynajmniej właściwy.

To i się starają:

ba! starała się cała rzesza dziennikarzy rodzaju męskiego, z modelowym (to wyraz uznania) red. Kraśką Piotrem na czele i jakoś im nie wyszło.

Delegowane zatem zostały do wywiadów z Antonim Macierewiczem dziennikarki, bo nic w przyrodzie (a telewizja, to też, przyznacie Państwo przyroda, nawet – ożywiona) bardziej nieznośnego, niż nierównowaga.

Dodałbym – drastyczna wręcz.

Karolina Lewicka starała się bardzo – i nie dała rady.

Młody talent Małgorzata Serafin też próbowała metodą „na Olejnik” - i poległa (no, ktoś musiał).

Padło w końcu na red. Beatę Tadlę, bo szefostwo najwyraźniej uznało, że po występach w hełmie i kamizelce kuloodpornej na kijowskim Majdanie, Antoniego Macierewicza spacyfikuje niezawodnie.

Ona też w to najwyraźniej uwierzyła – i też nic.

Ktoś powie, no i co z tego? Będą następne.

Pewnie i będą, ale tak patrząc po kadrach, jakie pozostały prezesowi Braunowi do dyspozycji, red. Tadla Beata to była przysłowiowa ostatnia nadzieja czerwonych.