PASTERZU BIAŁY

PASTERZU BIAŁY, pielgrzymie wszechczasów I znów ucałowałeś swój czarnoziem złoty, I znów się wsłuchiwałeś w poszum rodnych lasów, Ustami rozdawałeś swe słowa klejnoty. A wzrosłeś w swą ziemię tylko miłowaniem, Wszak ukochałeś co nam było dane, Krakowem wzrosłeś w swoje miłowanie I oddałeś Kraków Ojczyzny wezwaniem. I tak nas zaprowadzisz na Ojczyzny łono Nie tylko Lwowem twą miłość skrwiawiono. Stanąłeś w zadumie przed jubilera sklepem, Przekazałeś spragnionym to co najważniejsze, Sprawiedliwą mądrość wielokrotnym echem I stało się wielkie, pozorem najmniejsze. Maluczkim przecie wystawiłeś trony, Ubrałeś najskromniejszych w serc szaty królewskie, I schyliły w pokorze swej kłosów zagony, A lazurem jaśniały sklepienia niebieskie. Ty słońce przecie wstrzymałeś w swym złocie, A polską glebą poruszyłeś ziemię, Orłu koronę ubrałeś w swym locie, Bo Polską wzrosłeś w swego ludu plemię. A imię twoje dwunastu przy Tobie, A Imię Twoje Łaską Pańską dane, Pasterzu Biały, w swej tiary ozdobie Tak nam błogosławisz jak Ci było brane. Aleksander Szumański 27 kwietnia 2014 roku W Dniu kanonizacji św. Jana Pawła II Kraków, 27 kwietnia 2014 roku godz. 13 00