Patronat medialny Blogmedia24.pl Косово је Србија ! Marsz poparcia w Warszawie 15.02.2014

Manifestację „Kosovo jest serbskie” 2014 organizują warszawscy Autonomiczni Nacjonaliści wraz z niezależną inicjatywą Polacy na Rzecz Serbskiego Kosowa. Portal Blogmedia24.pl dołącza się tradycyjnie jako społeczne medium wspierające. Manifestacja Solidarnościowa odbędzie się 15.02.2014 r. o godzinie 17.00 w Warszawie,  Ogród Saski (róg Marszałkowskiej i Królewskiej).

Hasło „Kosovo je Srbija” jest bardzo popularne zarówno wśród nacjonalistów, jak i kibiców z naszego kraju. Jednak, czy aby na pewno wszyscy są w stanie wyjaśnić dlaczego? Z racji warszawskiego marszu o tejże tematyce, a także niechlubnej rocznicy powstania „suwerennego Kosowa”, nieco naświetlimy Wam tę tematykę. Swoją niedorzeczną niepodległość Kosowo postanowiło ogłosić 17 lutego 2008 roku. Nie wszystkie państwa zaakceptowały to zarządzenie. Polskie władze również wahały się kilka dni z podjęciem decyzji, jednak ostatecznie niestety uznano niepodległość tego tworu. Skoro wiele państw do dziś kwestionuje zasadność tego obwieszczenia, to znaczy, że chyba coś tu jest nie tak. Ba, są państwa, które nie są zwolennikami respektowania kosowskich paszportów. ONZ nadal oficjalnie nie przyznaje oczywistości tego, iż niepodległość Kosowa jest legalna i praworządna.

Mimo, że nie ma prawnych podstaw, aby odseparować Kosowo od granic Serbii, 22 lipca 2010 roku Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości w Hadze zasugerował, iż nie widzi żadnych przeszkód, aby uznać suwerenność nowego państwa. Notabene, w tym przypadku nie mogła paść żadna arbitrażowa decyzja, ponieważ władze Kosowa nie są traktowane „na równi” przez serbskich polityków, a tylko taki stan rzeczy pozwalałby na podjęcie wiążącej decyzji. Jakie bowiem mogą być pobudki, aby od danego państwa odseparować jakieś tereny?

Historyczne? Serbowie osiedlili się w Kosowie już w VI w. wysiedlając stamtąd Iliryjczyków. Dziś Albańczycy w żałosny sposób tłumaczą się, że są potomkami tego ludu, co nie jest jednak zgodne z prawdą. Swoją dominację w Kosowie, za sprawą Stefana Nemanji, Serbowie udowodnili również w XII w. Co ciekawe, aktualna stolica Kosowa, Prisztina była swego czasu stolicą… Serbii. Co prawda miało to miejsce w średniowieczu, ale to tylko niezbity dowód na poparcie historycznych argumentów serbskiego narodu. Zresztą to wręcz śmieszne, że do 17 lutego 2008 r. Kosowo nie miało nawet swojej flagi.

A gdyby tak zdecydować o suwerenności na podstawie liczebności ludzi? Pasjonaci polskiej historii chyba doskonale pamiętają, jak wiele do życzenia pozostawiały plebiscyty na Śląsku, czy też Mazurach. Poza tym Albańczycy, którzy nielegalnie przenosili się do Kosowa górskimi szlakami, rozmnażają się niczym króliki. Dwunastoosobowa rodzina albańska, to nic nadzwyczajnego. Tymczasem rdzenni Serbowie emigrowali z tych terenów ze względu na biedę. Stan ludności byłby więc w tym wypadku absurdalnym rozwiązaniem.

A propos biedy… Wspaniałomyślni Amerykanie postanowili udzielić pomocy „państwu”, które ze względu na problemy ekonomiczne nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować. Cóż to więc za suwerenność? Yankesi nie widzą żadnych przeciwwskazań, aby wspierać ludność albańską zamieszkującą Kosowo. Ludność, która to na co dzień na wielką skalę para się handlem narkotykami, bronią, ludzkimi organami, czy też żywym towarem.

Mało kto wspomina również, że muzułmanie z Kosowa zbezcześcili około 150 świątyń prawosławnych. Warto dodać, że wiele z nich UNESCO uznało za światowe dziedzictwo kultury. Może dlatego Albańczycy tak upodobali sobie cykanie fotek w trakcie sikania na zabytkowe cerkwie?

Czymże jest więc Kosowo? Dla mnie, to oficjalna wersja nielegalnej kolonii Albanii w serbskim Kosowie. Tymczasem USA i UE krzewią „miłość i wolność”, nie bacząc na przelaną krew rodowitych Serbów…

Idąc tym tokiem bezprawnego myślenia pozostaje nam czekać, aż „postępowi” ogłoszą niepodległość Autonomicznego Śląska, Katalonii, czy kraju Basków. Dlatego też powinniśmy zrozumieć Serbów.

http://drogalegionisty.pl/?p=3163

Bitwa na Kosowym Polu

Bardzo ważnym wydarzeniem, niezbędnym dla zrozumienia znaczenia Kosowa dla Serbów oraz późniejszych zmian politycznych, jest bitwa na Kosowym Polu. Doszło do niej w czerwcu 1389 r. na równinie niedaleko Prisztiny.

Siły nie były wyrównane, gdyż naprzeciwko sprzymierzonym wojskom serbskiego księcia Lazara (Łazarza) w liczbie 25 tys. żołnierzy stanęło ok. 40 tys. [1] wojsk tureckiego sułtana Murada I. Warto w tym miejscu wspomnieć o sojusznikach strony serbskiej wśród których byli Bośniacy, Węgrzy, Wołochowie oraz przede wszystkim (patrząc z perspektywy tematu) książęta albańscy, wówczas jeszcze chrześcijańskiego wyznania [2]. Historycy są raczej zgodni jeśli chodzi o wynik bitwy, która na gruncie wojskowym nie została rozstrzygnięta bezwzględnie na korzyść żadnej ze stron. Mimo tego w szerszej perspektywie okazała się dla Serbów porażką.

W wyniku walk obie strony straciły swoich dowódców, książę Lazar został pojmany i stracony na rozkaz następcy Murada I, jego syna Bajazyda. W efekcie rozpadła się cała koalicja, a rządy w Serbii objęła żona księcia, Milica, która zaraz potem musiała stawić czoła agresji węgierskiego króla, Zygmunta Luksemburskiego. Wobec takiego obrotu spraw Milica zdecydowała się złożyć hołd tureckiemu sułtanowi, dzięki czemu ten pomógł odeprzeć węgierski atak, okupione to jednak zostało utratą carstwa i uzależnieniem serbskich ziem od Turków. Mimo, iż państwo serbskie upadło ostatecznie w połowie XV wieku odzyskując w międzyczasie na krótko niepodległość, właśnie w tym okresie zapoczątkowana została wielowiekowa dominacja Turecka na Bałkanach [3].

Powyższe wydarzenia doprowadziły do powstania bardzo silnego mitu będącego do dnia dzisiejszego podstawą serbskiej tożsamości narodowej. Poległy książę Lazar został zaraz po bitwie uznany za świętego serbskiej cerkwi prawosławnej zostając zarazem bohaterem narodowym. Sama bitwa zaś uległa sakralizacji urastając do uniwersalnego starcia dobra ze złem które nigdy się nie kończy, w związku z czym każde kolejne walki Serbów są kontynuacją tamtej bitwy, a polegli w nich żołnierze traktowani są na równi z mitycznymi bohaterami. To tylko główne ujęcie mitu, gdyż wydarzenia te doczekały się wielu utworów kulturowych (pieśni ludowych, literatury, legend i przekazów) wśród których pojawia się nawet motyw przymierza z Bogiem oraz ujęcie Kosowa jako narodowego sanktuarium w którym odbyły się śmierć narodu i jego zmartwychwstanie [4]. 

Wiedza ta pozwala zrozumieć jak wielką wagę ma dla Serbów terytorium Kosowa, nie może być jednak traktowana jako argument w sporze o prawo do tych ziem właśnie ze względu na swój mityczny charakter. Wydarzenia roku 1389 swobodnie można też traktować jako istotną cezurę, właśnie od tego momentu zaczęły się kształtować procesy które bezpośrednio doprowadziły do otwartego konfliktu serbsko-albańskiego o Kosowo.

http://drogalegionisty.pl/?p=3174

Skradzione Kosovo (Uloupené Kosovo) [PL] part 1/4