O polskim nacjonalizmie cz. II

12. listopada w Blogmediach24, w Neonie24 i w Salonie24 opublikowałem notkę O polskim nacjonalizmie. W S24, w natłoku wydarzeń, szybko spadła do salono­wej Piwni­cy. Szkoda, bo zamieściłem w niej artykuł   Zbigniewa Sadkowskiego  z 1938 roku, którego treść, w mojej opinii, po 3/4 wieku pozo­staje nadal aktualna - a niestety jest nieznana. Pomimo spadnięcia tamtej mojej notki z salonowej wokandy jest pod nią kil­ka komentarzy. Między innymi ko­mentuje  @Beret w Akcji  i zwi­nięta przez Ad­mina  @Panna Julka. Odnalazł ją i skomentował też bloger o pięk­nym niku  @POL­SKIEDROGI.  Im dedykuję tę notkę. Podyskuto­wać z blogerem @POLSKIEDROGI zaś warto.

Przyczepił on komentarz do mojego zdania:  "Polski nacjo­nalizm uformował się w walce przeciwko niemieckiemu na­rodowemu socjalizmowi, w walce której krwawe ekstremum objęło czas II wojny światowej od pierwszych minut jej trwania 1. wrze­śnia 1939 aż do jej końca. " 

@POLSKIEDROGI pęka na to ze śmiechu:

ROTFL. A berety-ignoranty sie ciesza na taka piekna bzdure. " .. I dalej pisze:

"Jesteśmy jednym z tych ruchów, które jak faszyzm we Włoszech, hitleryzm w Niemczech, obóz Solazara w Portugalii, karlizm i falanga w Hiszpanii oba­lają sta­ry system masońsko – plutokratyczno – socjalistyczno – żydowski i budują po­rządek nowy, porządek narodowy. Źródło: O wyjście z kryzysu, str. 31, 1938"

Dziekuje - postoje.

@POLSKIEDROGI pisząc nie na temat mojej notki ani nie na temat zacytowa­nego przez siebie mojego zdania, używa obiegowy slogan mało myśląc samo­dzielnie. Na ha­sło „polski nacjonalizm” reaguje jak - skądinąd sympatyczne - zwierze Pawłowa na żarcie. Pisze nie na poruszony przeze mnie temat postawy polskich nacjonalistów pod­czas II wojny światowej, czego dotyczy zacytowane moje zdanie, ale korzysta z bardzo zużyte­go wytrycha. Bez dania przeze mnie żadnego powodu kieruje wą­tek o polskim nacjonalizmie, obecnie nie będącym w żadnym konflikcie z nacjo­nalizmem ży­dowskim, na przedwojenne konflikty Po­laków z Żydami.

Można i od tego jednak zacząć.

W 1938 Hitlera uznawały a nawet szanowały prawie wszystkie światowe potęgi i opi­niotwórcze środowiska. Nacjonaliści żydowscy też. Zdecydowanie negatyw­nie ocenił rozwijający się w Niemczech hitleryzm i narodowy socjalizm chyba tylko ko­ściół kato­licki (m.in. encyklika Mit brennender Sorge, w brawurowy sposób rozgło­szona w nie­mieckich ko­ściołach).

Wielka chwała dla wielu biskupów niemieckich za postawę z cza­sów hi­tleryzmu! Papież i będący w ekstremalnie trudnych warunkach zwią­zani konkor­datem biskupi nie­mieccy działali na rzecz prześladowanych i mor­dowanych przez hi­tleryzm kato­lików. Katolików Niemców i katolików Polaków. Nie znam podobnej mocy i o podobnej propagacji protestu wobec sytuacji two­rzącej się wtedy w Niem­czech ze stro­ny żadnego rabina na świecie, chociaż kult germanizmu był również sprzeczny z tal­mudem. Ważniejszym od zagrożenia niemieckiego było dla nich wte­dy zwalczanie pol­skiej ustawy o ogra­niczeniu w Polsce rytualnego ubo­ju. ZACHO­WAJMY PANOWIE PROPOR­CJE w szu­kaniu przedwojennych zagrożeń dla ży­dów! Nie dziwmy się, że niebezpieczeń­stwa hitleryzmu nie za­uważał każdy wypo­wiadający się przed wojną pu­blicznie polski nacjonalista!

Chwała dla polskich nacjonalistów tamtego czasu bierze się MIĘ­DZY IN­NYMI z tego jak zachowali się w sytuacji krytycznej dla Pola­ków po 1 września 1939.

Od początku wojny polscy nacjonaliści skoncentrowali się na walce z Niemcami. Wal­ce zbrojnej i walce cywilnej. W tej walce Żydzi udziału nie wzięli. Pomimo apelu rabi­nów z pierwszych dni września ich kilkaset tysięcy w Warszawie, jako środowisko, do walki przeciw Niemcom nie przystąpiło. Okazywali neutralność – znamienną zwłaszcza od 17 września'39, co Niemcy uszanowali publikując po wejściu do War­szawy, że Żydom krzywdy nie zrobią. Nie można jednak tego potępiać. Żydzi liczyli za­pewne, że niebez­pieczną sytuację uda im się przecze­kać. Getto Żydzi uznali jako przyznaną wreszcie dla siebie namiastkę autonomii na zie­miach polskich, o którą się starali od lat.

Nota bene podobnie jak sami Żydzi traktowała warszawskie getto Wielka Bry­tania, uznając je za wrogie wobec siebie terytorium do którego poczta brytyjska odmawia­ła wysyłania korespondencji. Do Generalnej Guberni listy poprzez państwa neutral­ne z Anglii szły. Nie każdy mieszkający w Warszawie Żyd zgłosił się do getta. Znałem ta­kich. Jedna z wielu licealnych koleżanek mojej Mamy ży­dowskiego pochodzenia, któ­re nie zgłosiły się do getta, miała swoją Mamę w getcie a dwójkę swoich urodzo­nych pod­czas okupacji dzieci wychowała w mojej wyprawce niemowlęcej. Bywała u nas za oku­pacji i później. Jej syn i wnuk to szanowane obecnie osoby o znanych na­zwiskach. U mojej siostry jest zapewne jej okupacyjna fotografia z moimi rodzicami - a mój Ojciec przecież żydów zbytnio nie lubił, co zauważyć można w Blogu Longi­na.

Zagłada Żydów zaczęła się kiedy ustała przyjaźń Hitlera ze Stalinem. Narodowi so­cjaliści pół roku po złamaniu układu zawartego ze Stalinem z inspiracji spusz­czonego ze smyczy Himmlera zaprezentowali kole­gom partyjnym DOPIERO NA POCZĄT­KU 1942 na konferencji w Wannsee jak zostanie zorganizowana masowa zagłada Ży­dów. Po solidnym niemieckim przygotowaniu rozpoczęli ją w lipcu 1942. Znamienna data rozpoczęcia holokaustu w Warszawie to 22. lipca 1942. Zacytuję napisaną wtedy re­lację.

..”dnia 22 lipca 1942 r. rozplakatowane zostało w warszawskim  „ghetcie”   ob­wieszczenie Rady Gminnej Żydowskiej, o wysiedlaniu wszystkich mieszkań­ców   „ghetta” , z wyjątkiem zatrudnionych w przedsiębiorstwach niemieckich, pracow­ników gmi­ny i podległych jej instytucji, członków żydowskiej policji porządkowej, zarządu ko­misarycznego domów i dozorców domowych) „Wraz z nimi mogą zo­stać członko­wie najbliższej rodziny (mąż, żona i dzieci do lat 16). Reszta zostanie wysłana na wschód, codziennymi transportami po 6.000 osób na dobę.

Jednocześnie straż u bram   „ghetta”   objęli Litwini i Łotysze w tym celu sprowa­dzeni. Nadzór nad nimi powierzono SS. Wycofano nawet żandarmerię nie­miecką, która dotąd wspólnie z policją granatową i żydowską pilnowała ghetta. W nocy oddziały Łotyszów i Litwinów rozpoczęły masową rzeź, we­dług oznaczo­nego pla­nu. Otacza­no, uprzednio specjalnie ponumerowane blo­ki domów i rozpo­czynano   „likwidację”.  Kogo tylko zastano w domu, mordo­wano na miejscu. Przed tym przeważnie brano okup za życie, zmuszając obietnicami i groźbami do odda­nia kosztowności i pienię­dzy. W dzień policja żydowska spędzała codzienny kontyng­ent 6.000 osób, który jednak szybko podwyższono do 14.000. Pojawiły się rów­nież afisze, że kto zgłosi się dobro­wolnie, na ochotnika, ten dostanie 1 kg marmel­ady, 1 kg chleba, będzie mógł zabrać 15 kg bagażu, pieniądze i kosztowności, oraz nie będzie oddzielony od rodzi­ny. Zgłaszano się więc  „na ochotnika” , aby uniknąć zamordowania w nocy, we wła­snym mieszkaniu. Jeszcze zostały resztki wiary w to, że to jed­nak... na Wschód.

Wkrótce już nikt nie miał wątpliwości. Transporty zajeżdżały na bocznicę kolejo­wą w Treblince i Sobiborze. Tam nagle przepadali wszyscy. Z wagonów później­szych transportów, bił już w niebo śmiertelny jęk grozy tysięcy ska­zańców. Rów­nocześnie z transportami warszawskimi, zaczęły przychodzić pociągi z in­nych miast. Pojawiły się transporty z zagranicy, z Czech, Niemiec, Francji. Wago­ny nie były plombowane, eskortowała je tylko straż. Jadący rozmawiali między sobą swobodnie, i z zacieka­wieniem rozglądali się po oko­licy. Byli pewni, że jadą, jako koloniści do opustosza­łych miejsc na Wschodzie. I nic nie wiedząc ginęli za bra­mami fabryk śmierci Tre­blinki i Sobibora. Tru­to ich, jak szczury, w komorach ga­zowych.

W małych miasteczkach i osadach, nie urządzano podobnych ceregieli. Przyjeż­dżały oddziały S.S. mordowały wszystkich na miejscu. Bywały wypadki, i to czę­ste, że ktoś z mordowanych uciekł do lasu i wracał po kilku dniach, zgłaszając się, by go zabito. Nie było też ze strony żydów żadnego odruchu, żadnej reakcji. Jest to fakt niespotykany w dziejach. Tak samo straszny, jak i zbrodnia niemiecka.

Rezultatem tych masowych rzezi, było wymordowanie przeszło miliona ży­dów, w ciągu niespełna trzech miesięcy.

W  „ghetcie”  warszawskim, z 400 tysięcy zostało 33.000, zaopatrzono ich w spe­cjalne  „marki na życie”.  Są oni skoszarowani i pracują dla wojska i władz niemiec­kich. Jak długo?

W innych miastach i miasteczkach, wymordowano od 70 - 90%. Bardzo nie­wielu zdołało się ukryć.

W Wilnie masowych mordów dokonali Litwini na własną rękę.

My, pisząc o tej niesłychanej w dziejach zbrodni, musimy zwrócić uwagę na kilka jej momentów:

1) Nie wiemy czym wytłumaczyć zupełną bierność żydów, zupełne poddanie się lo­sowi i brak jakiejkolwiek chęci ratowania życia.

2) Stwierdzamy, że zbrodni tej dokonali Niemcy, przy pomocy Ukraińców, Litwi­nów i Łotyszów.

3) Stwierdzamy, że społeczeństwo polskie, jak mogło, pomagało żydom. Najlep­szym tego dowodem było, że dzieci żydowskie, które ginęły z głodu w ghetcie, mimo iż tylu w nim miały bogatych rodaków, tysiącami były doży­wiane przez polską lud­ność Warszawy.

4) Zupełnie nie wiemy, czemu przypisać należy milczenie żydów całego świa­ta w chwili gdy masowo mordowano ich braci w Polsce. Stwierdzamy przy tym, że o faktach tych mieli oni doskonałe i szczegółowe informacje.

Jak zachowało się społeczeństwo polskie wobec tej zbrodni? Mimo zachęty ze stro­ny okupanta, wypadków współdziałania ze strony polskiej nie było. Pomoc okazy­wana żydom przez Polaków musiała być znaczna i wydatna, gdyż władze niemiec­kie wydały w początku września specjalne zarządzenie, grożące śmiercią za udziele­nie pomocy żydowi. W zarządzeniu tym obiecy­wano, że kto do dnia 7 września do­browolnie wyda ukrywanych zbiegów, nie poniesie żadnej odpowie­dzialności. We­zwanie to nie odniosło żadnego skutku. Oczekiwane zgłoszenia nie nastąpiły.

W szeregu polskich pism tajnych, bez względu na zapatrywania polityczne, uka­zały się artykuły piętnujące zbrodnię. Jedno z ugrupowań katolickich wy­stąpiło z prote­stem w formie ulotki. Żadne, nawet najbardziej antysemickie pismo, nie po­chwaliło tej strasznej zbrodni Hitlera.

(Z. Sadkowski -Honor i Ojczyzna, str. 99- wyd. Departament Informacji, 1943)

ŻADEN POLSKI NACJONALISTA ANI ANTYSEMITA wśród licznych wypo­wiedzi publikowanej w konspiracyjnych wydawnictwach NIE POCHWALIŁ TEJ ZBRODNI HITLERA. Polski wywiad natychmiast szczegóły sprawdził i rozgłosił, że Żydzi wy­wożeni są na zagładę do Treblinki. Wiedziała o tym War­szawa po obu stronach muru get­ta.

Natychmiast, w pierwszych dniach Zagłady Żydów został poinformowany o tej zbrodni "wolny świat" i diaspora żydowska. Jednym z informatorów, prawdopodob­nie jednym z najlepiej zorientowanych informatorów Rządu Polski w Lon­dynie był Autor powyżej cytowanego artykułu i fragmentu książki, Zbigniew Sadkowski. Słuch o nim obecnie zaginął, bo koledzy po wojnie, ze zrozumiałych względów jako poległe­go, obarczyli go odpowiedzialnością za antykomunistyczą dzia­łalność - tzw. AntyK. Obecnie profesor Kunert, chociaż wie o nim sporo, da­lej milczy.

Wolny Świat na wezwania z Polski nie zareagował. Nie zbombardował cywilnych osiedli w miastach niemieckich dołączając ulotki informujących niemców za co lecą na nich bomby czego domagali się Polacy z Kraju od rozpoczęcia masowych mordów polskiej ludności cywilnej dokonywanych od września 1939.

Zachód czekał i milczał. Wschód też. Co bardzo dla mnie niezrozumiałe milczały wszystkie wpływowe koła żydowskie na całym świecie. W Ameryce i w Palesty­nie też.

Przyczyny obecnych przejawów nienawiści do polskich nacjonalistów wynikają chyba nie tylko z niemiecką precyzją zaplanowanej i prowadzonej co najmniej od kilkunastu lat akcji zdejmowania odpowiedzialności za Holokaust z Niemców ani z jakichś wyrwanych z kontekstu, może głupich zdań z przedwojennych publikacji , ale również z kompleksu winy za bezczynność pewnych środowisk podczas Holokaustu

Autor zacytowanego przez @Polskie­Drogi. zdania przyjrzawszy się narodowym so­cjalistom w działa­niu na pew­no zmądrzał, bo podczas okupacji czegoś takiego już nie napisał.

Myślę, że to wystarczy jako materiał o stosunku polskich nacjonalistów i nie­mieckich narodowych socjalistów do Żydów podczas ich Holokaustu.

Zajmijmy się jeszcze znaczeniem niektórych pojęć. W liceum historii uczył mnie dr Kazimierz Skąpski. Bardzo mądry przedwojen­ny „ko­much”, erudyta z dużą wiedzą historyczną. Uczył nas, że patriotyzm jest dobry i go­dzien pochwały, nacjonalizm jest zły i godny pogardy a szowinizm jest czymś naj­gorszym. Wierzyłem w to kie­dyś.

Takie mniemanie jest nadal powszechne. Trudno mi się teraz z tym zgodzić. Powtó­rzę za po­przednią notką na czym polega różnica między patriotyzmem i nacjonali­zmem. Patrio­tą można zostać nazwa­nym przez kogoś dopiero po śmierci. Mamy nie­chlubną tradycję tych co za ży­cia mienili się patriotami: Związek Patriotów Pol­skich Wandy Wasilew­skiej w Związku Sowieckim czy księży patriotów z czasów po­wojennych w Polsce. Po­ważne wątpliwości budzi też Patriotyczny Ruch Odrodzenia Narodowego.

Z przyznawaniem sobie cechy patrioty lepiej się powstrzymać. Nacjo­nalistą nato­miast każdy może uznać siebie sam.

Nie ma obecnie konfliktu pomiędzy nacjonalistami polskimi i nacjonalistami z innych państw. Bardzo prawdopodobne, że obecnie eksponowane incy­denty na­rodowe pol­sko – rosyjskie są inspirowane z zewnątrz. Nie zdziwiłbym się gdyby się okazało, że zapa­lenie budki przed ambasadą Rosji zorganizował ktoś na zle­cenie tajnych służb Rosji, bo ze strony organizatorów Marszu haseł antyrosyj­skich nie było słychać.

Dobrze zrobimy, jeżeli domeną działania polskich nacjonalistów będą Polacy a nie cu­dzoziemcy, którzy przynajmniej na razie, niczym nam nie grożą. Groza jest w Po­lakach. Dalej cywilizacyjnie Polacy odstają in minus od równorzędnych cywilizacyjnie narodów europejskich. Odstają za­równo w osiągnię­ciach jak i w dochodach.

Nacjonalizm nie jest cechą tej czy innej partii. Sprawdziło się podczas okupacji to, że nacjonalizm jest ponadpartyjny. Może obejmować zarówno socjalistów wierzących że można dogodzić wszystkim jaki i skrajnych prawicowców wierzących w praco­witość i odpowiedzial­ność jednostek. Może łączyć wierzących w Boga i niewierzących, bogatych i bied­nych. Może ktoś się tu zdziwi: może łączyć w Polsce Polaków i mieszkających tu Cudzoziemców.

Przywódcy wszystkich partii sej­mowych zachwycają się teraz unijnymi dotacja­mi. Groza! W historii świata korzysta­nie z dotacji nie dało żadnemu narodowi dobroby­tu – prze­ciwnie - podporządko­wywało dotowany naród narodom dotującym. Bior­cę dotacji de­moralizowało i pozbawiało odpowiedzialności. Zawsze dotacjami nachapy­wały się lokalne kliki i kacyki a narody biorące dotacje cofało w rozwoju. Tak jak było w Afryce i w Indochinach w II po­łowie XX wieku tak samo tu dzieje się teraz.

Czy jest jakaś szansa? Bez pobudzenia ogólnonarodowego entuzjazmu takiej szansy w Polsce nie widzę. Patrzmy na nacjonalizm Rosjan, Żydów, Ameryka­nów (MY NA­RÓD!), Chińczyków, Brazylijczyków, niektórych Arabów czy Hin­dusów. Jaki tam daje on im napęd. Uczmy się poczucia więzi narodowych i uczmy się od nich dumy z przyna­leżności do swego narodu!

Jeszcze raz spojrzałem na wyliczone narody. Tylko Izrael korzysta w znaczącym stop­niu z dotacji i ma się bardzo dobrze, ale to jest naród specjalny.

Patrzmy do przodu, zajmijmy się tym, czym polscy nacjonaliści TERAZ zająć się po­winni!

(WK)