"Ostatnia (warszawska) dziewica" Julian Tuwim (Michał Węgrzyński)

L.U.C - Znów to szuranie/Poza rzeczy-wistością/Zużyte wszystko

Znów to szuranie, bełkotu chór,
Znów na ulice wylazło z nór
Dwieście tysięcy, trzysta tysięcy
Poprzebieranych świątecznych zmór.

Zieje pustynią zeszklały wzrok,
W otchłań zapada każdy ich krok,
W ultra-kolorach, w meta ubiorach
Łażą rozwlekle przez cały rok.

To oni - sprawcy brzuchatych bab,
Sznycla, gazety, tryumfów, klap,
Skrótów, paszportów, forsy i sportów,
Słowa gustowny i słowa schab.

To oni - naród, społeczność, wiek,
Styl i epoka, i dziejów bieg,
Ten sam odwieczny wróg niebezpieczny,
Podsłuch powszechny, masowy szpieg.

Rozstąp się, bruku upiornych miast!
Rozstąp się, niebo, zbrojownio łask!
Biesa tępego, biesa głupiego
Oświeć i przeraź gradem swych gwiazd!

Nie szukaj już niczego, bo wistość tych rzeczy jest nie z świata tego!
Nie szukaj już niczego, bo wistość tych rzeczy jest nie z świata tego!

Zużyte wszystko, słów miazga nie cieknie
I nie spowija grozy dawnych diabłów
Oni się korzą przed wyplutą pestką
Tybald się boi Kainów i Ablów.
W uściskach stonóg zaklęta pantera,
Jej centki świecą różowe i dumne.
Przez trawę pełznie cudowna hetera
Miażdżąc swym brzuchem słowa zbyt rozumne...

Nie szukaj już niczego, bo wistość tych rzeczy jest nie z świata tego!
Nie szukaj już niczego, bo wistość tych rzeczy jest nie z świata tego!

Wiersze Juliana Tuwima dla dzieci

Piosenka ze spektaklu "Tuwim dla dorosłych" - Nova Scena Teatru Roma, Warszawa ( premiera 15 stycznia 2011)

telepatia:) Od długiej chwili chciałam dokleić ten właśnie.. Ale nie udaje mi się, może chociaż to?

img src="http://img69.imageshack.us/img69/5941/tuwim.png

O, już widzę, że też nie . Chyba się "odumiałam":( W takim razie podlinkuję jeszcze art. sprzed lat.

http://www.wprost.pl/ar/55043/Klatwa-Tuwima/

dziękuję, w miarę dobra ocena Tuwima, bez budowania pomnika.

"Czarna legenda
Zastanawia trwałość czarnej legendy Tuwima i upór w powtarzaniu kłamstw na jego temat. Nie jest prawdą, że otrzymał samochód od władz, co wypominało mu wielu krytyków. Tuwim sam kupił auto, i to bez żadnej zniżki. Nie otrzymał też za darmo willi, lecz zaciągnął na nią kilka pożyczek. Nieprawdą jest też, że poeta pisał wiersze o Stalinie czy Bierucie. Napisał zaledwie jeden wers, którego mógłby się wstydzić. Był natomiast autorem tekstu, który odczytał na audiencji u Bolesława Bieruta. Tyle że była to prośba o ułaskawienie piątki czekających na egzekucję żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych. Bierut przychylił się do prośby poety.
W Polsce rządzonej przez komunistów tylko nieliczni pisarze nie mają na koncie propagandowych tekstów. Tuwim, w międzywojniu autor bardzo płodny, po powrocie do kraju w 1946 r. napisał zaledwie dwanaście wierszy. To najlepiej świadczy o jego stosunku do ówczesnego reżimu. Zmarł jednak na tyle wcześnie (w 1953 r.), by mógł się utrwalić jego negatywny wizerunek - pieszczocha ludowej władzy. Tuwim stał się kozłem ofiarnym i nie może skorzystać z prawa do amnezji, z jakiego bez oporów korzystają inni.
Lektura korespondencji ze Shneidermanem czy nieskończonych artykułów z emigracyjnych czasów przekonuje, że poeta, który większą część wojny spędził z dala od Europy, naprawdę wierzył w komunizm wolny od antysemityzmu, którego przejawów dotkliwie doświadczył na własnej skórze.
Autor "Kwiatów polskich" wciąż nie ma sobie równych na poetyckim parnasie, mimo że - jak przekonuje znawca jego twórczości Tadeusz Januszewski - podjęto celową działalność zohydzenia Tuwima nie tylko jako człowieka, ale i jako poety. - Poezja nie interesuje dziś ludzi, a polityka ma się całkiem dobrze, dlatego zarzutami politycznymi najłatwiej zdyskwalifikować artystę - mówi "Wprost" Tadeusz Januszewski. Tylko dzieci, zaczytujące się "Rzepką" i "Słoniem Trąbalskim", nie mają wątpliwości, że Tuwim wielkim poetą był. W kontekście sporów o ostatnie lata życia poety pozostaje powtórzyć słowa Jana Lechonia, który mimo zerwanej z nim przyjaźni napisał: "Wierzymy głęboko, iż na nadziemskim sądzie rozważana będzie przede wszystkim klasa Tuwima jako poety".

koment pod

5 marca
1953 r. Julian Tuwim publikuje w "Trybunie Ludu" artykuł Potęga, której
nikt nie złamie...: "Wielka jest nasza ziemia - a nie ma na niej, jak
długa i szeroka, takiego kilometra kwadratowego przestrzeni, na którym
ludzie nie opłakiwaliby śmierci ukochanego nauczyciela, swego brata,
obrońcy, nauczyciela, prawodawcy sumień - Józefa Stalina".

Rok
1950 - Polska pogrążona w stalinowskim terrorze. "W ustroju
socjalistycznym nie ma, nie będzie miejsca dla ohydnych zbrodni,
gwałtów, niesprawiedliwości, krzywdy i dręczenia słabych przez silnych,
ubogich przez bogatych, miłosiernych przez okrutnych" - przekonuje Tuwim
uczniów szkoły podstawowej w Inowłodzu.

I link do

"Całujcie mnie wszyscy w dupę"... dwa wiersze...

a jednak.. Stalin też

http://wyborcza.pl/56,75475,14594571,Wakacje_i_Zyd,,11.html

S jak Stalin

Tuwim był jednym z wielu pisarzy, którzy mniej lub bardziej szczerze opłakiwali śmierć Józefa Stalina.

Wśród genialnych wierszy, dowcipnych piosenek, niezrównanych
tłumaczeń w dorobku poety jest i artykuł ku pamięci dyktatora Związku
Radzieckiego: "Wielka jest nasza ziemia ? a nie ma na niej, jak długo i
szeroka, takiego kilometra kwadratowego przestrzeni, na którym ludzie
nie opłakiwaliby śmierci ukochanego swego brata, obrońcy, nauczyciela,
prawodawcy sumień ? Józefa Stalina. Długie są nasze dzieje - dzieje rodu
człowieczego na ziemi - a nie było jeszcze żałoby tak powszechnej, tak
boleśnie w zbiorowym sercu ludzkości wezbranej, jak po Nim - pierwszym
tej ludzkości Obywatelu. Samo brzmienie Jego imienia stało się ideą i
hasłem. Słowo STALIN dawno już było - i dzisiaj jest - i zawsze będzie
słowem o uniwersalnym znaczeniu, słowem pełnym żarliwej treści. Istotą
tej treści jest moc zespalająca, moc łącząca - potęgą, której nic nie
złamie. (...)

Tak. Ugodził w nas cios. Straszny cios. Ale w imię miłości do
Stalina, w imię wierności dla sztandaru, który On niósł przed nami, w
imię nieugiętej wiary w słuszność sprawy, o którą walczymy - my ten
wielki cios przetworzymy w jeszcze większy bodziec do pracy, walki,
hartu, wytrwałości".

Szanowna Pani Marylo,

Nikt nie kwestionuje twórczości Juliana Tuwima. Pisarza, poety, eseisty.
Chwała mu za to.

Tyle, że po wojnie, poczuł zew michnikowszczyzny z którymi jest powinowaty przez siostrę Irenę i nie najlepiej się spisywał będąc pieszczochem Bieruta.

Cześć Jego pamięci