Generał artylerii Józef Longin Sowiński (15 III 1777 - 6 IX 1831), bohater Woli, Warszawy i Polski ()

Kalendarz polski codzienny

Sowiński w okopach Woli

Piotr Szubarczyk

ONR oddał hołd powstańcom listopadowym w 182 rocznicę obrony Reduty Ordona
Jan Bodakowski

W 182 rocznicę obrony Reduty Ordona,
będącej dzięki wierszowi Adama Mickiewicza symbolem powstania
listopadowego - heroicznej walki z rosyjskim zaborcą w latach 1830 –
1831, odbyły się uroczyste obchody rocznicowe.

Organizatorem uroczystości było
Stowarzyszenie Reduta Ordona. Obchody rozpoczęły się w samo południe 6
września 2013, przy warszawskiej uliczce Na Bateryjce. Na terenie
znajdującym się między meczetem a centrum handlowym, na ziemi uświęconej
182 lata temu krwią polskich bohaterów.

Licznie zebrani uczestnicy uroczystości
oddali hołd żołnierzom Wojska Polskiego którzy bohatersko bronili
Warszawy przed rosyjską agresją. Powstańcom cześć oddała asysta honorowa
z Batalionu Reprezentacyjnego Wojska Polskiego Garnizonu Warszawa. W
uroczystości wzięła udział umundurowana młodzież z klas wojskowych
liceum Waldemara Milewicza, oraz poczty sztandarowe kilkunastu szkół.
Były też obecne grupy rekonstrukcji historycznej z zespołu szkół
zawodowych z Ostrołęki, Wojskowej Akademii Technicznej, Grupy
Historycznej „Niepodległość”. Wśród mieszkańców Warszawy oddających hołd
bohaterom nie zabrakło też działaczy mazowieckiego Obozu Narodowo
Radykalnego i warszawskiego PiS.

Po uroczystości można było zwiedzić teren
wykopaliska archeologicznego. Prace badawcze na Reducie Ordona prowadzi
Państwowe Muzeum Archeologiczne. W wilczych dołach widać było kości
polskich i rosyjskich żołnierzy.

182 lata temu 6 września 1831 roku,
kilkuset polskich żołnierzom wyposażonych w kilkadziesiąt armat w
krwawym boju uległo kilkukrotnie większym siłom rosyjskim. Sztur 3000
rosyjskich piechurów poprzedził półtora godzinny ostrzał artyleryjski z
kilkuset dział. Zgodnie z rozkazem władz powstańczych Juliusz Ordon
wysadził redutę zabijając około stu Rosjan którzy ją zajęli. Z 400
Polskich żołnierzy przeżyło 70, w tym i sam dowódca artylerii Ordon. W
walkach z Polakami zginęło w sumie 600 rosyjskich żołnierzy, wielu
rosyjskich dowódców, w tym i przodek Tuchaczewskiego.

Jan Bodakowski

http://www.fronda.pl/forum/onr-oddal-hold-powstancom-listopadowym-w-182-rocznice-obrony-reduty-ordona,51607.html

Szanowna Pani Marylo,

Zawsze była Pani Kustoszem Bohaterów walczącej Warszawy i Polski.
Jakby Pani nie było, to pewno Warszawa z namiestnikiem rezydującym w pałacu po von Beselerze, by zapomniała o Bohaterach Powstania Listopadowego, Styczniowego czy Powstania Warszawskiego

Czytajmy, bo go nam zabierają ! Będą palić na stosie,

 Nam strzelać nie kazano. - Wstąpiłem na działo
I spójrzałem na pole; dwieście armat grzmiało.
Artyleryi ruskiej ciągną się szeregi,
Prosto, długo, daleko, jako morza brzegi;
I widziałem ich wodza: przybiegł, mieczem skinął
I jak ptak jedno skrzydło wojska swego zwinął;
Wylewa się spod skrzydła ściśniona piechota
Długą czarną kolumną, jako lawa błota,
Nasypana iskrami bagnetów. Jak sępy
Czarne chorągwie na śmierć prowadzą zastępy.
Przeciw nim sterczy biała, wąska, zaostrzona,
Jak głaz bodzący morze, reduta Ordona.
Sześć tylko miała armat; wciąż dymią i świecą;
I nie tyle prędkich słów gniewne usta miecą,
Nie tyle przejdzie uczuć przez duszę w rozpaczy,
Ile z tych dział leciało bomb, kul i kartaczy.
Patrz, tam granat w sam środek kolumny się nurza,
Jak w fale bryła lawy, pułk dymem zachmurza;
Pęka śród dymu granat, szyk pod niebo leci
I ogromna łysina śród kolumny świeci.
Tam kula, lecąc, z dala grozi, szumi, wyje.
Ryczy jak byk przed bitwą, miota się, grunt ryje; -
Już dopadła; jak boa śród kolumn się zwija,
Pali piersią, rwie zębem, oddechem zabija.
Najstraszniejszej nie widać, lecz słychać po dźwięku,
Po waleniu się trupów, po ranionych jęku:
Gdy kolumnę od końca do końca przewierci,
Jak gdyby środkiem wojska przeszedł anioł śmierci.
Gdzież jest król, co na rzezie tłumy te wyprawia?
Czy dzieli ich odwagę, czy pierś sam nadstawia?
Nie, on siedzi o pięćset mil na swej stolicy,
Król wielki, samowładnik świata połowicy;
Zmarszczył brwi, - i tysiące kibitek wnet leci;
Podpisał, - tysiąc matek opłakuje dzieci;
Skinął, - padają knuty od Niemna do Chiwy.
Mocarzu, jak Bóg silny, jak szatan złośliwy,
Gdy Turków za Bałkanem twoje straszą spiże,
Gdy poselstwo paryskie twoje stopy liże, -
Warszawa jedna twojej mocy się urąga,
Podnosi na cię rękę i koronę ściąga,
Koronę Kazimierzów, Chrobrych z twojej głowy,
Boś ją ukradł i skrwawił, synu Wasilowy!
Car dziwi się - ze strachu. drzą Petersburczany,
Car gniewa się - ze strachu mrą jego dworzany;
Ale sypią się wojska, których Bóg i wiara
Jest Car. - Car gniewny: umrzem, rozweselim Cara.
Posłany wódz kaukaski z siłami pół-świata,
Wierny, czynny i sprawny - jak knut w ręku kata.
Ura! ura! Patrz, blisko reduty, już w rowy
Walą się, na faszynę kładąc swe tułowy;
Już czernią się na białych palisadach wałów.
Jeszcze reduta w środku, jasna od wystrzałów,
Czerwieni się nad czernią: jak w środek mrowiaka
Wrzucony motyl błyska, - mrowie go naciska, -
Zgasł - tak zgasła reduta. Czyż ostatnie działo
Strącone z łoża w piasku paszczę zagrzebało?
Czy zapał krwią ostatni bombardyjer zalał?
Zgasnął ogień. - Już Moskal rogatki wywalał.
Gdzież ręczna broń? - Ach, dzisiaj pracowała więcej
Niż na wszystkich przeglądach za władzy książęcej;
Zgadłem, dlaczego milczy, - bo nieraz widziałem
Garstkę naszych walczącą z Moskali nawałem.
Gdy godzinę wołano dwa słowa: pal, nabij;
Gdy oddechy dym tłumi, trud ramiona słabi;
A wciąż grzmi rozkaz wodzów, wre żołnierza czynność;
Na koniec bez rozkazu pełnią swą powinność,
Na koniec bez rozwagi, bez czucia, pamięci,
Żołnierz jako młyn palny nabija - grzmi - kręci
Broń od oka do nogi, od nogi na oko:
Aż ręka w ładownicy długo i głęboko
Szukała, nie znalazła - i żołnierz pobladnął,
Nie znalazłszy ładunku, już bronią nie władnął;
I uczuł, że go pali strzelba rozogniona;
Upuścił ją i upadł; - nim dobiją, skona.
Takem myślił, - a w szaniec nieprzyjaciół kupa
Już łazła, jak robactwo na świeżego trupa.
Pociemniało mi w oczach - a gdym łzy ocierał,
Słyszałem, że coś do mnie mówił mój Jenerał.
On przez lunetę wspartą na moim ramieniu
Długo na szturm i szaniec poglądał w milczeniu.
Na koniec rzekł; "Stracona". - Spod lunety jego
Wymknęło się łez kilka, - rzekł do mnie: "Kolego,
Wzrok młody od szkieł lepszy; patrzaj, tam na wale,
Znasz Ordona, czy widzisz, gdzie jest?" - "Jenerale,
Czy go znam? - Tam stał zawsze, to działo kierował.
Nie widzę - znajdę - dojrzę! - śród dymu się schował:
Lecz śród najgęstszych kłębów dymu ileż razy
Widziałem rękę jego, dającą rozkazy. -
Widzę go znowu, - widzę rękę - błyskawicę,
Wywija, grozi wrogom, trzyma palną świécę,
Biorą go - zginął - o nie, - skoczył w dół, - do lochów"!
"Dobrze - rzecze Jenerał - nie odda im prochów".
Tu blask - dym - chwila cicho - i huk jak stu gromów.
Zaćmiło się powietrze od ziemi wylomów,
Harmaty podskoczyły i jak wystrzelone
Toczyły się na kołach - lonty zapalone
Nie trafiły do swoich panew. I dym wionął
Prosto ku nam; i w gęstej chmurze nas ochłonął.
I nie było nic widać prócz granatów blasku,
I powoli dym rzedniał, opadał deszcz piasku.
Spojrzałem na redutę; - wały, palisady,
Działa i naszych garstka, i wrogów gromady;
Wszystko jako sen znikło. - Tylko czarna bryła
Ziemi niekształtnej leży - rozjemcza mogiła.
Tam i ci, co bronili, -i ci, co się wdarli,
Pierwszy raz pokój szczery i wieczny zawarli.
Choćby cesarz Moskalom kazał wstać, już dusza
Moskiewska. tam raz pierwszy, cesarza nie słusza.
Tam zagrzebane tylu set ciała, imiona:
Dusze gdzie? nie wiem; lecz wiem, gdzie dusza Ordona.
On będzie Patron szańców! - Bo dzieło zniszczenia
W dobrej sprawie jest święte, Jak dzieło tworzenia;
Bóg wyrzekł słowo stań się, Bóg i zgiń wyrzecze.
Kiedy od ludzi wiara i wolność uciecze,
Kiedy ziemię despotyzm i duma szalona
Obleją, jak Moskale redutę Ordona -
Karząc plemię zwyciężców zbrodniami zatrute,
Bóg wysadzi tę ziemię, jak on swą redutę.


Cmentarz Łyczakowski, Aleja Zasłużonych. Grób Juliusza Konstantego Ordona

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą

zostaną po nich buty i telefon głuchy

tylko co nieważne jak krowa się wlecze

najważniejsze tak prędkie że nagle się staje

potem cisza normalna więc całkiem nieznośna

jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy

kiedy myślimy o kimś zostając bez niego



Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna

zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście

przychodzi jednocześnie jak patos i humor

jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej

tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu

jak dzwięk troche niezgrabny lub jak suchy ukłon

żeby widziec naprawde zamykają oczy

chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzec

kochamy wciąż za mało i stale za późno



Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze

a bedziesz tak jak delfin łagodny i mocny



Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą

i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą

i nigdy nie wiadomo mówiac o miłosci

czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą





ks. Jan Twardowski


Z wyrazami Szacunku

pięknie dziękuję za patriotyczną poezję. Młodych w szkole już nie uczą patriotyzmu, bo wg władzy tuskowej to nacjonalizm.

Pozdrawiam serdecznie

REDUTA ORDONA | Urząd dzielnicy Ochota m.st. Warszawa