z archiwum

Stowarzyszenie Wizna 1939 odnalazło grób kapitana Raginisa?

Szczątki obrońcy umocnień na Wiźnie leżą w przydrożnym rowie

Jest wniosek o ekshumację ciała kpt. Władysława Raginisa.

10 września br. o godz. 10.00 w kościele parafialnym w Wiźnie po 72 latach odbędzie się pogrzeb kpt. Władysława Raginisa

Uroczystości na Górze Strękowej w 2013r.

Uprzejmie informuję, że Stowarzyszenie "Wizna 1939" nie organizuje w bieżącym roku oficjalnych uroczystości z udziałem władz państwowych na Górze Strękowej.
Jednakże, jak co roku, w rocznicę walk pod Wizną oddamy hołd polskim żołnierzom poległym w walkach oraz uczcimy pamięć mjr. Władysława Raginisa i kpt. Stanisława Brykalskiego, składając wieńce i kwiaty na Ich grobie, na Górze Strękowej k. Wizny.
Uroczyste składanie wieńców i kwiatów zaplanowane jest na dzień 8 września 2013r. (niedziela) o godz. 12.00 .

Zatem zapraszam wszystkich, z kwiatami i biało-czerwonymi flagami, by wziąć udział w tej skromnej, ale jak zawsze prawdziwie patriotycznej uroczystości. Wspólnie oddajmy cześć tym, co za świętą sprawę polegli na polu chwały!

Spotykamy się na Górze Strękowej, 8 września o godz. 12.00 .

Dariusz Szymanowski

http://www.wizna1939.eu/

Walka - Odwaga - Poświęcenie

To
jest bohater! Plutonowy Stefan Karaszewski samotnie stawił 5.09.1939
roku, czoła ok. 60 niemieckim czołgom. Przy pomocy granatów zniszczył
sześć pojazdów. Niemcom nie udało się
wziąć plutonowego żywcem. Wysadził się zanim podeszli do jego pozycji.
Swoim czynem uratował 85 Pułk Strzelców Wileńskich, który mógł wycofać
się z atakowanych pozycji.
więcej:

http://moszczenica.pl/uploadf/turystyka/sz_czarny/karaszewski/karaszewski.html

http://knieja.piotrkow.zhp.pl/index.php/o-nas/nasz-patron/80-nasz-patron...

Stefana
Karaszewskiego pochowano na Cmentarzu Katolickim w Tomaszowie
Mazowieckim przy ul. Smutnej.W kieszeni munduru miał książeczkę
wojskową, z której wynikało, że został awansowany do stopnia
plutonowego. W kieszeni miał też naszywkę plutonowego, której nie zdążył
przytwierdzić do munduru. W kieszeni munduru miał jeszcze wykaz imienny
dwudziestu podległych mu żołnierzy.

W listopadzie 1976r. mieszkaniec Moszczenicy – Eugeniusz Miksa, na granitowym głazie wykuł napis:

PAMIĘCI 

STEFANA KARASZEWSKIEGO 

POLEGŁEGO 

W SAMOTNEJ WALCE 

Z CZOŁGAMI NIEMIECKIMI 

5-IX-1939r.

Na
bocznej stronie głazu widnieje siedem spłaszczonych trójkątów, będących
symbolami czołgów niemieckich zniszczonych przez Stefana Karaszewskiego
i jedno kółko jako symbol motocykla zniszczonego wraz z 2-osobową
załogą. Stosowny głaz podarował proboszcz parafii. Głaz znajdował się
przy dzwonnicy kościelnej. Po wykuciu głaz umieszczono w pobliżu miejsca
walki Stefana Karaszewskiego przy domu drużnika Stanisława Janczaka.

5
września 1978r. w rocznicę śmierci Stefana Karaszewskiego przy głazie
upamiętniającym jego walkę i śmierć odbyło się uroczyste spotkanie
harcerzy Drużyny Harcerskiej przy Szkole Podstawowej w Kosowie z siostrą
Stefana Karaszewskiego – Marią Kobacką, stryjem – Władysławem
Karaszewskim oraz dowódcą plutonu II kompanii karabinów maszynowych 85
Pułku Strzelców Wileńskich – kpt. Janem Hanka. Po roku 1980, dzięki
lokalnej społeczności, głaz osadzono na postumencie betonowym i
ogrodzono.

W
październiku 2008 r. na części wojskowej cmentarza w Tomaszowie
Mazowieckiego (od ul. Cmentarnej) pojawiła się tabliczka z nazwiskiem
Stefana Karaszewskiego. W 2010 roku Stefan Karaszewski został
pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu odrodzenia Polski.

Pomnikiem opiekują się harcerze 86 Piotrkowskiej Drużyny Harcerskiej „KNIEJA” im. Stefana Karaszewskiego.

Źródło tekstu: http://www.wizna1939.eu/bitwa_pod_wizna.php

http://www.wizna1939.eu/bitwa_pod_wizna.php

Ilustracja: Zburzony most w Wiźnie.

http://www.poranny.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20090903/MAGAZYN/81216083" height="403" width="287">

...

Szkoda!

jest, w wersji oryginalnej i klipy polskie.

Szanowna Pani Marylo,

Proszę wybaczyć, że Pani fotografie wstawię w większym formacie


Polskie Termopole, proszę powiekszyć

Z wyrazami szacunku

Szanowna Pani Marylo,

Proszę wybaczyć



Polskie Termopile, prosze powiększyć

Wyrazy szacunku

pięknie dziękuję. Teraz wyraźnie widać efekt pracy Stowarzyszenia Wizna 39. Tylko dzieki nim odnaleziono szczątki kpt. Raginisa i dokonano chrześcijańskiego pochówku godnego bohaterskiego Obrońcy Ojczyzny.

Pozdrawiam serdecznie

Szanowna Pani Marylo,

Wizny , ciąg dalszy


z wyrazami szacunku

Byłam tam i oglądałam to miejsce, gdzie rozegrała się bitwa pod Wizną.

Polska pamięta, Podlasie nie zapomina.

Pozdrawiam serdecznie

R.Sobkowicz/Nasz Dziennik

Przechodniu, powiedz Polsce

Piotr Szubarczyk

http://www.naszdziennik.pl/mysl/53421,przechodniu-powiedz-polsce.html

Hołd bohaterom Września

http://www.cda.pl/video/98497a4/Sabaton-daje-pstryczka-w-nos-niemcom

VIDEO Z KONCERTU W NIEMCZECH W Wacken

W dniu dzisiejszym złożyliśmy do Pana Prezydenta RP wniosek o pomoc i wstrzymanie ekshumacji w Tynnem k. Sarn na Ukrainie, które mają się odbyć dziś, bez udziału strony polskiej. Treść pisma prezentujemy poniżej.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

Pan Andrzej Duda

Szanowny Panie Prezydencie!

W imieniu Stowarzyszenia „Wizna 1939” oraz Fundacji „Honor, Ojczyzna” im. Majora Władysława Raginisa, a wyrażam przekonanie, że także w imieniu wielu innych Polaków, którym bliska jest pamięć o skrycie pomordowanych żołnierzach Korpusu Ochrony Pogranicza, prosimy Pana Prezydenta o pomoc i spowodowanie wstrzymania zaplanowanych na dziś na godzinę 9.00 czasu polskiego, pierwszych prac ekshumacyjnych, odnalezionych staraniem polskich organizacji społecznych, szczątków żołnierzy Korpusu Ochrony Pogranicza, w rejonie Tynnego k. Sarn (dziś terytorium Ukrainy).

Panie Prezydencie.

Od wielu lat polskie organizacje społeczne, wśród nich Stowarzyszenie „Wizna 1939”, ale także indywidualne osoby, prowadzą – własnym staraniem i na własny koszt - poszukiwania mogił żołnierzy Korpusu Ochrony Pogranicza, którzy po zdradzieckiej napaści na Polskę dokonanej przez Związek Sowiecki we wrześniu 1939 r., bohatersko stawiali opór agresorom zza wschodniej granicy.

Nasze działania skupiły się głównie na odcinku „Tynne”, skąd w połowie sierpnia 1939 r. wyruszył pod Wiznę kpt. Władysław Raginis, późniejszy dowódca obrony odcinka „Wizna”. W Tynnem pozostali jego współtowarzysze broni z 4. kompanii fortecznej baonu „Sarny”, którzy przez kilka dni mężnie stawiali opór sowieckiemu najeźdźcy. Znaczna część polskich obrońców poległa bezpośrednio w walkach, ale część z nich, w tym oficerowie, została rozstrzelana (zamordowana) w nieznanym miejscu.

Nie trzeba i chyba nawet nie wypada nawet dodawać, jak bardzo powinniśmy być wdzięczni za Ich ofiarę i poświęcenie, a dbałość o pamięć o polskich żołnierzach powinna być naszym zaszczytnym obowiązkiem. I tak też jest, a o tę pamięć staramy się dbać zarówno my, jak i wiele innych osób i organizacji społecznych, czego wyrazem są nasze wspólnie prowadzone prace na Ukrainie w rejonie Tynnego.

W dniu 23.05.2015 r. członkowie Stowarzyszenia „Wizna 1939” oraz wolontariusze ze Straży Granicznej, podczas specjalnie zaplanowanej i zorganizowanej wyprawy, odnaleźli prawdopodobne miejsce mordu i pogrzebania polskich żołnierzy KOP (informowaliśmy o tym na naszej stronie internetowej www.wizna1939.eu – wpis z dnia 31.05.2015 r., Tynne – ślady zbrodni sowieckiej na żołnierzach KOP). O fakcie tym poinformowaliśmy także pisemnie Radę Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, prosząc o pomoc w dalszych działaniach, m. in. o zgodę na dalsze prace. Już nawet nie prawo, a zwykła przyzwoitość nakazywałaby zainteresować się choć trochę przekazaną informacją.

Nic takiego się jednak nie stało, w związku z czym po upływie 3-ch miesięcy napisaliśmy do Rady „ponaglenie”, dając tym razem nasze pismo ponaglające do wiadomości Kancelarii Prezydenta RP (pismo z dnia 28.09.2015 r.).

Jednocześnie nasi koledzy ze Stowarzyszenia Weteranów Polskich Formacji Granicznych we współpracy z wolontariuszami ze Straży Granicznej, nie czekając na odpowiedź i pomoc ze strony Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, uznając zaistniałą sytuację - zlokalizowanie poszukiwanego od lat prawdopodobnego miejsca mordu na żołnierzach KOP, podjęli dalsze poszukiwania, uznając to za stan wyższej konieczności. Tym razem natrafiono już na szczątki polskich żołnierzy i zlokalizowano mogiły, o czym bez wątpienia świadczą odnalezione na miejscu przedmioty.

Wobec powzięcia informacji o odnalezieniu polskich żołnierzy z 1939 r. zwróciliśmy się do Wojewody Lubelskiego o wstępną zgodę odnośnie możliwości urządzenia mogiły wojennej dla odnalezionych żołnierzy w rejonie Lublina, a to ze względu na fakt, że większość z nich wywodziła się z tych właśnie okolic. Wojewoda Lubelski wstępnie zadeklarował gotowość w tym zakresie wskazując potencjalne miejsce pochówku (notatka z dnia 14.10.2015 r.).

Pozostało więc tylko przeprowadzić ekshumację i przygotować uroczystość pogrzebową. Chcieliśmy i chcemy, by to się odbyło w Polsce. Niestety, inne stanowisko zajął Sekretarz Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, wskazując miejsce pochówku w Sarnach na Ukrainie, ok. 200 km od granicy (pismo z ROPWiM z dnia 6.11.2015 r., w załączeniu). I tak, ze względu na to, że nie było zgody na ekshumację, spodziewaliśmy się, że sprawa utknie do przyszłego roku.

Ku ogólnemu zaskoczeniu, w dniu 27 listopada (piątek) w godzinach popołudniowych dowiedzieliśmy się (nieoficjalnie, bo oficjalnie nikt nas nie poinformował), że następnego dnia, tzn. dosłownie za kilkanaście godzin, zostanie przeprowadzona ekshumacja polskich żołnierzy. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa powierzyła sprawę Konsulatowi w Łucku, który następnie zlecił wykonanie prac ukraińskiej firmie archeologicznej.

Wiedząc o zaplanowanych pracach w trybie nadzwyczajnym rozpoczęliśmy przygotowania do wyjazdu, chcąc wziąć udział (w charakterze obserwatorów) w tym wyjątkowym wydarzeniu. Nasza obecność w takiej chwili i w takim miejscu miała być nie tylko zwieńczeniem naszych poszukiwań, ale to także element prowadzonych badań naukowych nad historią walk w rejonie Tynnego.

Jakież było nasze zdziwienie, gdy dowiedzieliśmy się, że nie ma zgody na obecność Polaków i mediów podczas ekshumacji (zaznaczam, wykonywanej na zlecenie ROPWiM, czyli za polskie, publiczne środki), którym strona ukraińska, w osobie Światosława Szeremety, pełniącego funkcję Sekretarza Międzyresortowej Komisji ds. Upamiętnienia Ofiar Wojny i Represji Politycznych przy Gabinecie Ministrów Ukrainy, zabroniła obecności przy pracach ekshumacyjnych.

Pomimo poinformowania o całej sprawie Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Departament Współpracy z Polonią i Polakami za Granicą (piątek 27 listopada br.), ekshumacje z udziałem konsula w Łucku mają się odbyć dziś, 30.11.2015 r. (sobotnie nie doszły do skutku), bez udziału strony polskiej - społecznej i mediów (program TVP Historia Było… nie minęło), które od początku wspomagały prace.

Sytuacja bez precedensu, rzecz niebywała, skandal !

Odpowiedzialnością za ten skandal obarczamy jednak w całości Sekretarza Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa dr. Andrzeja Krzysztofa Kunerta, gdyż jest to efekt jego działań oraz ignorowania organizacji pozarządowych.

Panie Prezydencie.

Ekshumacja przeprowadzona bez udziału organizacji społecznych i mediów, jest zamachem na demokrację, cenzurowaniem informacji, do których społeczeństwo polskie ma prawo. Zostaliśmy pozbawieni kontroli nad wyjaśnieniem jednych z ważniejszych faktów w historii Polski. Czy nie jest to próba ukrycia bądź zatarcia śladów sowieckiej zbrodni na żołnierzach polskich? Teraz, gdy udało się zidentyfikować pierwsze miejsce zbrodni wojennej popełnionej na żołnierzach KOP, Państwo Polskie reprezentowane przez Radę Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa nie tylko na to pozwala, ale samo się do tego przyczynia.

Sprzeciwiamy się temu i prosimy o interwencję, o wstrzymanie dzisiejszych prac ekshumacyjnych. Na takie działania patrzymy z nieukrywanym smutkiem, szczególnie, że kilkadziesiąt osób z organizacji społecznych poświęciło bardzo wiele czasu i prywatnych funduszy na poszukiwania. Jesteśmy oburzeni też faktem, że nie poinformowano nas w odpowiednim czasie i we właściwy sposób, pomimo próśb, wniosków i ponagleń w tej sprawie.

Jeszcze raz prosimy o spowodowanie wstrzymania dzisiejszych prac ekshumacyjnych w Tynnem, w celu umożliwienia wzięcia udziału w tych pracach (w charakterze obserwatorów) organizacjom społecznym oraz mediom.

Odrębną kwestią pozostaje pytanie o dalszy cel i sens istnienia Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.

Z poważaniem:

Dariusz Szymanowski

Prezes Stowarzyszenia „Wizna 1939” i Fundacji „Honor, Ojczyzna” im. Majora Władysława Raginisa

NBP wprowadzi do obiegu nową monetę

Modlitwami,
złożeniem kwiatów w Wiźnie i Górze Strękowej uczczono w niedzielę 80.
rocznicę walk pod Wizną (Podlaskie) z września 1939 r. W uroczystości
wziął udział minister edukacji Dariusz Piontkowski, a list do jej
uczestników napisał prezydent Andrzej Duda.

81. rocznica walk pod Wizną w kampanii 1939 r.

W kampanii polskiej 1939 roku w okolicach Wizny (Podlaskie)
nieliczne siły Wojska Polskiego stawiały opór przeważającym siłom
niemieckim. Walki nazywane są z tego powodu czasem "polskimi
Termopilami". Historycy wciąż badają źródła dotyczące tych wydarzeń.

Bitwa od Wizną często określana jest mianem polskich Termopil. Około 350 żołnierzy pod dowództwem kapitana Władysława Raginisa broniło się trzy dni pod naporem 42 000 żołnierzy niemieckich wspartych czołgami, artylerią i lotnictwem. Kapitan Raginis oraz jego zastępca porucznik Stanisław Brykalski złożyli przysięgę, że nie oddadzą żywi swoich pozycji.

7 września pod Wiznę przybyły oddziały rozpoznawcze 10. Dywizji Pancernej generała Nikolausa von Falkenhorsta. Natknął się na nie polski pluton konnych zwiadowców, który został rozbity.

8 września generał Heinz Guderian niezadowolony z postępów Grupy Armii Północ obawiał się, że Polacy wycofają się spod Warszawy i następnie przegrupują za Bugiem. W tej sytuacji Guderian zaproponował by XIX Korpus uderzył w kierunku Brześcia kierując się przez Wiznę.

Jeszcze tego samego dnia korpus ruszył w kierunku tej miejscowości. Tymczasem niemieckie lotnictwo zbombardowało Kurpiki, Górę Strękową i Giełczyn. 10. Dywizja Pancerna zaatakowała Wiznę, Wierciszewo i Sieburczyn.

9 września korpus Guderiana dotarł do pozycji zajmowanych przez 10. Dywizję Pancerną. Tam dowódca XIX Korpusu przekonał się, że niemieckie raporty o przełamaniu polskiej obrony są nieprawdziwe. Po dwugodzinnych przygotowaniach artyleryjskich do ataku na polskie pozycje ruszyła niemiecka piechota wsparta przez czołgi.

Niestety, polskie schrony nie zostały ukończone przed wybuchem wojny i nie posiadały wentylacji, na skutek dymu Polacy nie mogli prowadzić stamtąd ognia więc wyniesiono broń do okopów. Podczas niemieckiego natarcia zginął porucznik Brykalski.

Mimo niedostatku amunicji do dwóch karabinów przeciwpancernych, Polacy zniszczyli kilkanaście niemieckich czołgów. Jeszcze tego dnia napastnicy zmienili taktykę. Za pomocą czołgów przecinano komunikację pomiędzy polskimi schronami, a następnie okrążała i zdobywała je piechota. Mimo nowej taktyki Niemcom nie udało się do zmroku zdobyć wszystkich polskich stanowisk. Do niewoli poszło część polskich żołnierzy.

10 września o świcie ruszyło niemieckie natarcie. Jako ostatni padł schron kapitana Raginisa znajdujący się na Górze Strękowej. Niemcy zagrozili kapitanowi, że jeżeli się nie podda to polscy jeńcy zostaną rozstrzelani. Po godzinie namysłu, kapitan Raginis rozkazał swoim żołnierzom opuścić schron, a sam dochowując przysięgi, rozerwał się granatem.

Heroiczna obrona pod Wizną zatrzymała na 2 dni niemiecki korpus Guderiana. W tym czasie powstała Armia Warszawa, w której skład weszły niedobitki wojsk polskich nadciągających z różnych stron do obrony stolicy.

Dokładne straty Polaków nie są znane. Prawdopodobnie 40 żołnierzy dostało się do niewoli, a drugie tyle udało się wycofać. Przyjmuje się, że pozostali obrońcy zginęli. Straty niemieckie są nieznane.

Po zakończeniu walk, tuż obok schronu na Górze Strękowej, pochowano kapitana Raginisa i porucznika Brykalskiego. Podczas okupacji sowieckiej ciała polskich oficerów kazano przenieść w inne miejsce, by utrudnić oddawanie czci bohaterom.

10 września 2011 roku kpt. Raginis i por. Brykalski powrócili na miejsce pierwotnego pochówku. W 2012 roku kpt. Raginis został awansowany pośmiertnie na stopień majora, a por. Brykalski na stopień kapitana.

https://historykon.pl/7-wrzesnia-1939-roku-rozpoczela-sie-bitwa-pod-wizna/