OKdR - Nasi tu byli...

OKdR - tym razem trochę nietypowo, jako migawka z urlopu.

Droga na Gubałówkę nie jest trudna. Zazwyczaj. Nieprzyjemnie robi się gdy popada i zrobi się ślisko, nieprzyjemnie jest również gdy nie popada, a aktualnie pada co innego - rekord temperatury w cieniu.

Parę rzeczy, które przykuły moją uwagę i stały się pretekstem do częstszego zatrzymywania się, na zdjęciach poniżej.

Nasi tam byli ;)

Mimo, że wpis, jak prawie każdy z wpisów OKdR jest w kategorii humor, na koniec nieco poważniej.

Jak pewnie większość ludzi wie, w Zakopanem znajduje się pomnik Józefa Kurasia "Ognia" i jego żołnierzy, mordowanych do lat pięćdziesiątych w tamtych okolicach. Zwyczajowo, kiedy jestem w tych okolicach, staram się pójść pod ten pomnik i chwilę przystanąć nad nazwiskami ludzi, dla których wojna nie skończyła się nigdy.

Tak było i tym razem.

Ulica Kościuszki, przy której znajduje się ten pomnik, to ruchliwy trakt łączący stację PKP i centrum miasta. Z reguły przechodzi tam wielu turystów, a niektórzy zainteresowani ciekawym estetycznie monumentem zatrzymują się przy nim, by się z reguły... zdziwić.

Kiedy obfotografowywałem parę interesujących detali, pojawiło się przy pomniku małżeństwo z dwojgiem dzieci. Rodzice mogli mieć około 35+, dzieci, maksymalnie 5 -6 lat. Wygląd - typowi turyści.

- A co to jest ? - spytało któreś z dzieci.

Tekst jaki usłyszałem od matki spowodował, że mnie zamurowało:

- To jest pomnik ludzi, którzy zginęli po wojnie bo nie chcieli służyć komunistom.

Nie tego się spodziewałem.

Nieco mniej pozytywnie zaskoczyła mnie głowa rodziny, która obchodząc pomnik dookoła, z widocznym zaskoczeniem, na głos, odczytywała kolejne daty śmierci ludzi "Ognia". 1946 ? 1947 ?! 1950 ?!?!. Tak jakby do tego człowieka, pierwszy raz w życiu dotarł fakt, że w ówczesnej Polsce ludzie ginęli długo po zakończeniu działań wojennych.

Ale cóż, może istotnie to dopiero do niego dotarło. Lepiej późno niż wcale, a ze spokojnego i rzeczowego zdania wypowiedzianego przez małżonkę, można przypuszczać, że ci ludzie raczej będą wiedzieć niż udawać, że te dramatyczne wydarzenia w ogóle nie miały miejsca.

Kiedy odchodziłem już spod pomnika, parędziesiąt metrów dalej, zauważyłem coś co z kolei zaskoczyło mnie. Otoczenie pomnika, choć na pierwszy rzut oka nie wyglądało, okazało się być parkiem. I to nie byle jakim parkiem, choć stosunkowo zaniedbany teren sprawiał raczej niemiłe wrażenie. Stojąca opodal pomnika tablica informuje, że jest to Park im. Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego.

Z zadumy nad własną niewiedzą wyrwało mnie doświadczenie tyleż nieprzyjemne co w przeciwieństwie do poprzedniego, całkiem spodziewane. Od centrum Zakopanego, w kierunku dworca PKP szła dziewczyna z chłopakiem. Ci, tak na oko mieli po 25 lat - jego nie pamiętam, a ona dała się zapamiętać wyglądem typowym dla turystyki restauracyjno-leżakowej i to zdecydowanie bardziej w stylu plażowym.

Mijaliśmy się w momencie gdy ona dostrzegła tablicę i widać było, że chwilę mocuje się ze zrozumieniem tekstu jaki znajduje się na tablicy, lekko zwalnia jakby w lekkim szoku, treść do niej dociera i z jej piersi wyrywa się bolesny jęk ni to przerażenia, ni to obrzydzenia, a może bardziej rozpaczy:

- o żesz, kurwa mać !

Przeszli mimo, żywo rozprawiając o szokującym odkryciu - co mówili, tego już nie słyszałem. Miałem aparat w pogotowiu i gdyby coś miało się wydarzyć, rzecz byłaby bezspornie udokumentowana. Ale obyło się bez ekscesów.

Dopiero kilka dni później dowiedziałem się, że w jednym z miast w Polsce, w podobnym parku lub przy jakimś placu, ktoś zniszczył taką tablicę wyginając ją w pół do samego dołu. Nie wiem czy to ta dziewczyna, obawiam się, że jest ich więcej niż jedna para.

Nieco później zdałem sobie sprawę z jeszcze jednej zaskakującej rzeczy - większym zaskoczeniem była dla mnie reakcja małżeństwa z dziećmi pod pomnikiem "Ognia", niż późniejsza reakcja parki lemingów turystów.

Cóż... jak być nieporąbanym w porąbanej rzeczywistości ?