Ukraincy czyli kolejny narod specjalnej troski?

no nie do końca tak. Na pewno nie znajdziemy wspólnej drogi i interesu z tymi, którzy pod hasłami partii Swoboda chcą realizować zbrodniczą ideologię Doncowa , a Bandera jest ich bohaterem.
Ale nie jest to takie proste. Stalin i Hitler zrobili swoje na Ukrainie i pamięć , poczucie przynależności do narodu ukraińskiego nie jest równoznaczne z akceptacją kontynuacji drogi Doncowa. Oni naprawdę mają problem ze sobą i określeniem swojej historii i korzeni.
Szczególnie mlodzi ludzie sa pogubieni. Chcą być ukraińskimi patriotami, a nie daje im sie wyboru. Młodzi nacjonaliści ukraińscy, nie ci spod sztandatu Bandery, szukają kontaktów z nacjonalistami w Europie, także w Polsce.
Mają poważny problem, my też.

Młodych ruchów narodowych w Europie nie mozna postrzegać przez kalkę , która stworzyła się w PRL-u. Ten sam błąd robią jedni celowo, drudzy nieświadomie, przypisując polskim narodowcom przyjęcie ideologii endecji z lat 20 i 30-tych XX wieku, tak samo nie mozna powielać kalki w stosunku do wszystkich Ukraińców.
Tak samo straciła aktualność ideologia Giedroycia, bo zmienił sie układ sił w Europie .

Co musimy wiedzieć o zbrodniczej ideologii , która jest kontynuowana wprost przez potomków banderowców, jak Sycze ?
http://fakty.interia.pl/prasa/odkrywca/news-genocidum-atrox-ludobojstwo-...
Podstawą ideologiczną ekstremizmu ukraińskiego stała się wydana drukiem w roku 1926 książka "Націоналізм" ("Nacjonalizm") pióra Dmitro Doncowa, urodzonego pod zaborem rosyjskim, a osiadłego w Polsce prawnika, dziennikarza, pisarza i działacza politycznego. Doncow, początkowo związany z lewicowymi ruchami rewolucyjnymi w Rosji, przed wybuchem I wojny światowej wyemigrował do austro-węgierskiej Galicji. Tam dał się poznać jako zwolennik walki przeciwko Rosji u boku Niemiec.
Pod koniec wojny czynnie zaangażował się w budowę ukraińskiej państwowości pod protektoratem Berlina (dyktatura atamana Skoropadskiego), następnie był dyplomatą Ukraińskiej Republiki Ludowej, a po jej likwidacji zamieszkał we Lwowie, publikując m.in. w jawnie antypolskim czasopiśmie "Wistnyk". Jak wielu ówczesnych polityków przeżył fascynację politycznymi sukcesami Mussoliniego, jednak bliższy ideowo był mu niemiecki narodowy socjalizm.

W roku 1926 przełożył na język ukraiński "Mein Kampf" Adolfa Hitlera. W tym samym roku opublikowany został "Nacjonalizm" Doncowa, będący adaptacją na potrzeby lokalne zasadniczych założeń ideologii totalitarnych. Książka ta stała się "biblią" młodego, radykalnego ukraińskiego ruchu niepodległościowego i w niemałym stopniu przyczyniła się do powstania jego politycznej emanacji - Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (1929).

W dziele Doncowa szczególnie niepokojące były akcenty nawiązujące do zwulgaryzowanej wersji "darwinizmu społecznego", czyli teorii, w myśl której narody są uprawnione do bezwzględnej walki o panowanie nad innymi, słabszymi nacjami. Naród stanowił dla Doncowa wartość najwyższą, stawianą nawet przed Bogiem. Manifest polityczny ukraińskiego nacjonalizmu przepełniały stwierdzenia, takie jak: "Fanatyzm narodowy to broń narodów silnych, przy pomocy której dokonywane są wielkie czyny", "W historii siła jest jedynym miernikiem znaczenia (...). Rację ma silniejszy".

W tym samym roku Stepan Łenkawskyj, prominentny działacz narodowo-radykalny, wydał broszurę "Dekalog ukraińskiego nacjonalisty". Ujęte w parareligijną formę "przykazania", a zwłaszcza punkty: 7) "Nie zawahasz się spełnić największej zbrodni, kiedy tego wymaga dobro sprawy", 8) "Nienawiścią oraz podstępem będziesz przyjmował wrogów Twego Narodu" oraz 10) "Będziesz dążył do rozszerzenia siły, sławy, bogactwa i obszaru państwa ukraińskiego nawet drogą ujarzmienia cudzoziemców", powinny były poważnie zainteresować odpowiednie służby polskie, jednak liberalna i demokratyczna II RP zlekceważyła te sygnały zupełnie tak, jak w roku 1918 Polacy w Galicji zlekceważyli jawne przygotowania Ukraińców do opanowania Lwowa i Małopolski Wschodniej"

I pamietajmy , JAK JEST DZISIAJ. Jest znacznie gorzej, niż w III RP rządzonej przez agenturę. Tam oligarchia jest głównie prosowiecka, a agentura robi swoje i miesza, jak we wszystkich byłych republikach ZSRR.

"Z przeprowadzonego w grudniu 2001 roku spisu powszechnego wynika, że liczba ludności Ukrainy od 1989 r. spadła o 3 miliony. Tendencja spadkowa dotyczy również ludności ukraińskiej, zamieszkującej w krajach sąsiednich: Słowacji (w 2001 narodowość ukraińską zadeklarowało 11 tys. osób) oraz Rumunii (w 2003 mieszkało w niej 61 tys. Ukraińców). W tym przypadku jest to nie tyle efektem procesów demograficznych, ile posuniętej asymilacji.
Narodowości

Ukraińcy – 77,8%
Rosjanie – 17,3%
Białorusini – 0,6%
Mołdawianie – 0,5%
Tatarzy Krymscy – 0,5%
Bułgarzy – 0,4%
Polacy – 0,3%
Żydzi – 0,2%
pozostali – 2,4%[f]

78% mieszkańców deklaruje narodowość ukraińską. Jedynie 67% deklaruje, że posługuje się językiem ukraińskim, choć odsetek ten zwiększa się od momentu ogłoszenia niepodległości.

Język ukraiński dominuje w życiu codziennym zachodniej części kraju, a na Ukrainie środkowej oraz w stołecznym Kijowie jest on używany równolegle wraz z rosyjskim. Z kolei wśród ludności Ukrainy wschodniej, południowej oraz Krymu wyraźnie przeważa język rosyjski. Na całym obszarze współczesnego państwa aż prawie 30% obywateli Ukrainy posłuje się językiem rosyjskim, jako swoim ojczystym[33].

Ludność południowo-wschodniej Ukrainy pozostaje głęboko zrusyfikowana, dominuje wśród niej przeświadczenie, iż Ukraińcy i Rosjanie są częścią jednej wspólnoty cywilizacyjnej, a w interesie obu narodów leży ścisła współpraca. Potwierdza to przeprowadzony w marcu 2011 przez Research & Branding Group sondaż według którego aż 47% Ukraińców chciałaby pozostania w strukturach Związku Radzieckiego, 43% uważa, że upadek ZSRR był największą geopolityczną katastrofą XX wieku, a 54% wskazuje, że zmianą na lepsze byłby powrót ZSRR (tylko co trzecia osoba wskazała odwrotnie)[34]. Mieszkańcy Ukrainy środkowej a zwłaszcza zachodniej podkreślają w zdecydowanie większym stopniu swoją odrębność kulturowo-cywilizacyjną od Rosjan. Silne są wśród nich tendencje proeuropejskie, ale także nacjonalistyczne."

Co zaś do prowadzenia jakiejkolwiek polityki zagranicznej, nie tylko z Ukrainą przez obecny układ rządzący - nie miejmy zadnych złudzeń.
Oni nie prowadzą żadnej realnej polityki. Tusk robi swoje, Komorowski swoje, a Sikorski tylko swoje.