Platforma zgodziła się dekomunizować ulice w Warszawie razem z PiS, ale na swoich zasadach. Polityczną ochronę zapewni komunistycznym patronom, którzy polegli podczas II wojny. Nietykalni są też żołnierze Armii Ludowej oraz dąbrowszczacy
Nie ma więc mowy o odbieraniu ulicznej chwały żołnierzom Armii Ludowej ani dąbrowszczakom, którzy wsparli koalicję przeciwko gen. Franco podczas wojny domowej w Hiszpanii. - A Armia Ludowa walczyła w Powstaniu Warszawskim - przypomina szef klubu PO. - Co do dąbrowszczaków, nie zgodzimy się na zmianę, bo w Hiszpanii uważa się ich za bohaterów, mają tam prawa kombatanckie.

http://m.warszawa.gazeta.pl/warszawa/1,106541,13428471,Dekomunizacja_uli...

Z dr. Markiem Zawadką, dyrektorem Ośrodka Kultury „Wzgórze Zamkowe” w Lubinie, organizatorem obchodów XX-lecia zakończenia okupacji wojsk sowieckich w Polsce, rozmawia Marek Zygmunt
20 lat temu wojska rosyjskie opuściły Polskę, skończyła się okupacja sowiecka rozpoczęta 17 września 1939 roku. Ale nie wszyscy nazywają to półwiecze okupacją. Dlaczego?

– Przecież to niewygodne dla wielu będących na świeczniku polityków. Ponadto trwałość kłamstwa jest dłuższa i prostsza niż mówienie prawdy. Kłamstwo związane z sytuacją w latach 1939-1993 można sparafrazować nowomową komunistyczną. „Wkroczyli”, czyli Związek Sowiecki dokonał agresji 17 września 1939 roku. „Wyzwolili”, czyli przynieśli na bagnetach Armii Czerwonej system komunistyczny, niszcząc wszystko, co miało związek z tradycją polską. „Umacniali władzę, walcząc z reakcyjnym podziemiem”, czyli oddziały NKWD, UB oraz KBW i po części Ludowego Wojska Polskiego zwalczały wszelki opór przeciwko bolszewizacji, dopuszczając się wielu mordów. Albo fraza „stali na straży suwerenności granic Polski na Odrze i Nysie”, czyli posiadali tu wojska strzegące ich interesów strategicznych, a ponadto przewidywali, że cała dolina Odry i Wisły zostanie profilaktycznie zbombardowana pociskami jądrowymi, gdy Sowieci będą nacierali w kierunku Europy Zachodniej, a LWP w kierunku Amsterdamu i Danii.

W Lubinie, stolicy polskiej miedzi, do 1960 r. stacjonowały wojska sowieckie. Jak liczne były te siły okupacyjne?

– Lubin do 1960 r. był miasteczkiem, jakich wiele w pasie zachodnim Polski. Rosjanie stacjonowali w wielu takich miejscach. Legnica była centrum dowodzenia Północną Grupą Wojsk, a później, w latach 80. XX wieku, wraz ze Świdnicą, stanowiła siedzibę Naczelnego Dowództwa Wojsk Kierunku Zachodniego, największego zgrupowania wojska w powojennym świecie, obejmującego swym zasięgiem Polskę, Niemcy Wschodnie, Czechosłowację, Białoruś i Ukrainę. Dolny Śląsk, licząc z Brzegiem Opolskim (lotnisko) oraz Żaganiem i Szprotawą (dwa lotniska), to jeden z dwóch obszarów w Polsce silnej koncentracji tych wojsk (drugim było Pomorze Zachodnie). Duży garnizon wraz z poligonem istniał w Świętoszowie, w Legnicy baza lotnicza oraz znaczące lotnisko w Krzywej. Ponadto Sowieci mieli wiele podziemnych, supertajnych stanowisk dowodzenia i łączności oraz składy amunicji jądrowej, a także spory garnizon wrocławski. Niewątpliwie Dolny Śląsk był niezmiernie ważnym obszarem w systemie sowieckiej machiny wojennej. Wystarczy dodać, że istniało tu pięć lotnisk plus dwa zapasowe. To robi wrażenie.
Sąsiedztwo sowieckich baz było bardzo uciążliwe dla mieszkańców Dolnego Śląska. W 1989 r. doszło do wypadku lotniczego z udziałem szybowca Aeroklubu Zagłębia Miedziowego oraz samolotu Su-24. Czy wyjaśnione zostały rzetelnie przyczyny tej katastrofy?

– Wypadek ten oczywiście wyjaśniono. Czy rzetelnie? Zaproponowano rozwiązanie polubowne i sprawę wyciszono. Choć podobnych wypadków lotniczych nie było za dużo, to jednak sąsiedztwo poligonu lotniczego w Przemkowie stało się bardzo niebezpieczne, wielokrotnie pociski i bomby spadały na obejścia gospodarcze. Raz taka bomba zmiotła z powierzchni ziemi całe gospodarstwo, zginęła wówczas jedna osoba. Za to było bardzo dużo, wręcz setki, wypadków samochodowych. Najczęściej po takim wypadku sprawcę wysyłano do Związku Sowieckiego. Mówiono, że wykonuje obowiązki służbowe i tym sposobem nie obejmował go polski wymiar sprawiedliwości. Czasami również kolektyw się za nim wstawiał i wówczas go uniewinniano, albo dostawał karę w zawieszeniu.

Do dzisiaj na Dolnym Śląsku oraz w innych regionach Polski mamy do czynienia ze spuścizną po pobycie wojsk sowieckich w postaci pomników.

– Możemy wyróżnić dwa rodzaje pomników. O ile do przyjęcia są pomniki postawione na cmentarzach, to te, które znajdują się w centrum miast, są czymś dziwnym. No bo jak wytłumaczyć istnienie w niewielkiej Ścinawie trzech pomników sowieckich? Jak zrozumieć pomnik w Legnicy? To przykłady z najbliższej okolicy. Nie wierzę, by władza je utrzymywała bez wsparcia społeczności lokalnych. Widać, iż pamięć o tym, że Polska była okupowana, nie funkcjonuje wśród obecnego pokolenia. Kilkadziesiąt lat celowego wymazywania tej historii zrobiło swoje. Do tego propaganda władz, chociażby seriale i filmy kinowe, w których aż do znudzenia przywoływano braterstwo broni z Armią Czerwoną, wykreowała postrzeganie historii przez obecne pokolenia w sposób niepełny, żeby nie powiedzieć kłamliwy.
Dlatego władze Lubina i Ośrodek Kultury „Wzgórze Zamkowe” postanowiły przypomnieć ten tragiczny w dziejach Polski okres?

– Trzeba cały czas niwelować skutki komunistycznej propagandy. Mamy za sobą sukces w postaci zmiany postrzegania tego, co się działo w Lubinie 31 sierpnia 1982 roku. Nie są to już „wydarzenia lubińskie”, tylko „zbrodnia lubińska”. Myślimy, że uda nam się wzmocnić dyskusję nad rolą Sowietów w powstaniu PRL, jej trwaniu – przede wszystkim w kontekście pobytu na tych ziemiach jednostek sowieckich. Obchody obejmą wystawy i konferencję naukową poświęconą różnym aspektom pobytu wojsk sowieckich w Polsce. Zaproponowaliśmy też konkursy, które adresujemy do uczniów szkół gimnazjalnych i średnich, a także do pasjonatów-odkrywców, historyków amatorów i historyków zawodowych (więcej szczegółów na stronie www.wzgorzezamkowe.pl). 12 września 2013 roku zapraszamy na konferencję poświęconą okupacji sowieckiej w Polsce. Do tego organizujemy dwie wystawy. Obecnie można obejrzeć ekspozycję „Sowieckie piekło 1939-1956”, składającą się de facto z trzech wystaw (17 września 1939 roku, deportacje 1940-1946 oraz Katyń 1940), a we wrześniu zapraszamy na wystawę „Północna Grupa Wojsk Armii Radzieckiej w Polsce 1945-1993”. Mamy nadzieję, że uda nam się do tego czasu wydać kilka publikacji związanych z tym tematem.
Dziękuję za rozmowę.

Wystawa „Sowieckie Piekło 1939-1956”, 22 marca – 24 kwietnia 2013 r. Lubin, Ośrodek Kultury „Wzgórze Zamkowe”, Galeria Zamkowa, ul. Mikołaja Pruzi 7 i 9

http://www.naszdziennik.pl/wp/27538,sowieci-w-polsce.html

Szanowna Pani Marylo.

Dziś w III RP administrowanej przez Donalda niemca Tuska, bycie byłym czy obecnym agentem służb specjalnych jest zaszczytem.

Wszechwładnym ministrem jest były współpracownik UB Michał Boni

BONI
MICHAŁ JAN Imię ojca: Władysław, ur. 54-06-10 Poznań,
poseł , partia: KLD
kategoria: 1. TW-k kryptonim: Znak, 2. TW,
kryptonim: Znak, figuruje w: nr rej. data
rej. organ rejestrujacy
1. 55946 88-02-15 Wydz.III-2 SUSW
Warszawa
2. 54946 88-11-29 Wydz.III-2 Warszawa
Adnotacja: materiały zniszczono dn. 90-01-00
Dotychczas nie odnalezione. data zaprzestania
kontaktów: 1. 90-01-05

Parę dni temu PAP podał , że w akademii wojskowej w Warszawiej będą wykładać radzieccy towarzysze.

O komorowski wszyscy lub prawie wszyscy piszą WSIok

Ukłony moje najniższe

Będzie ekstradycja nazistowskiego zbrodniarza?
 Ekstradycji 98-letniego Csataryego domaga się m.in. społeczność
żydowska na Słowacji. W zeszłym roku władze węgierskie zatrzymały go i
osadziły w areszcie domowym w Budapeszcie.

Słowacki sąd zamienił karę śmierci, orzeczoną w 1948 roku
zaocznie wobec oskarżonego o zbrodnie nazistowskie Węgra Laszlo
Csataryego, na karę dożywocia - poinformowała dziś prokuratura w
Koszycach. Rozważane jest wystąpienie do Węgier o ekstradycję.

98-letni obecnie Csatary został skazany za udział w deportacjach
Żydów z Koszyc (zajętych wtedy przez Węgry) do Auschwitz, a także o
sadystyczne znęcanie się nad Żydami.

•  
  
  Jak Urban krył zabójców Przemyka

(...)

Szef MSW Czesław Kiszczak od samego początku o najdrobniejszych
szczegółach informuje od razu premiera Wojciecha Jaruzelskiego
i wicepremiera Mieczysława Rakowskiego. Sytuacja jest napięta, bo za
kilka dni przyjedzie Jan Paweł II i oczy świata skierują się na Polskę.
Partia i rząd zastanawiają się, jak wyciszyć sprawę. 

URBAN STERUJE


Jeszcze w maju powstaje pod okiem Kiszczaka grupa operacyjna, która
ma tak fałszować śledztwo w sprawie Przemyka, by odsunąć winę
od milicjantów. Plan operacyjny przewiduje początkowo wyeliminowanie
pełnomocników matki zabitego Barbary Sadowskiej – mecenasów Macieja
Bednarkiewicza i Władysława Siły-Nowickiego, a także głównego świadka
pobicia – Cezarego Filozofa. 

Jednocześnie rusza machina
propagandowa. Plan działań medialnych zaciemniających sprawę
przygotowuje rzecznik rządu Jerzy Urban. „Sprawa Przemyka będzie nam
wracać jeszcze długo i jątrzyć” – pisze w liście do Jaruzelskiego. Urban
proponuje na razie siać zwątpienie, by społeczeństwo zaczęło się
zastanawiać, kto go naprawdę pobił, gdzie go pobito i czy Przemyk mógłby
tak długo żyć, gdyby go biło MO. 

„Atak na Przemyka byłby
teraz fatalnie przyjęty i zaognił sprawę. Na działania zmierzające w tym
kierunku, aby nie stał się on na trwałe symbolem i męczennikiem,
przyjdzie czas później przy okazji wycieków ze śledztwa” – pisze Urban
i proponuje, by sprawę Przemyka przykryć, jeszcze przed przyjazdem
papieża, rozmową braci Wałęsów. Nad taśmami kompromitującymi Lecha
Wałęsę jako pazernego i cwanego karierowicza od miesięcy pracują
eksperci Służby Bezpieczeństwa. Jednak Jaruzelski nie zgadza się
na razie na ich odpalenie (zostaną wyemitowane jesienią, gdy Wałęsa
stanie się poważnym kandydatem do Pokojowej Nagrody Nobla).


Urban zaleca, by jak najszybciej załagodzić burzę. Doradza, by Kiszczak
wystąpił w telewizji i zapowiedział, że ci dwaj z ZOMO i komendant
posterunku na Jezuickiej zostają zawieszeni w czynnościach służbowych
do wyjaśnienia sprawy „z zaznaczeniem, że to nie przesądza winy
i odpowiedzialności i jest posunięciem czasowym”. Byłoby dobrze – radzi
Urban – żeby Kiszczak osobiście pojechał do szkoły i spotkał się z radą
pedagogiczną i klasą Przemyka. Wizyta ta nie powinna robić wrażenia
operacji propagandowej. „Chodzi o to, żeby reakcja na śmierć Przemyka
wypaliła się do 12 czerwca. Tak aby w chwili przyjazdu papieża sprawa ta
przestała być gorąca” – pisze rzecznik. (..)

Sąd w Warszawie uznał dzisiaj, że Czesław Kiszczak jest zbyt
chory, aby uczestniczyć w procesie, w którym miał odpowiedzieć za
wprowadzenie stanu wojennego. Wcześniej sąd równie litościwy był dla
Wojciecha Jaruzelskiego. Tymczasem na świecie zbrodniarze ścigani są bez
względu na wiek i stan zdrowia.



"Z powodu złego zdrowia Czesława Kiszczaka Sąd Apelacyjny w
Warszawie zawiesił postępowanie apelacyjne wobec b. szefa MSW w sprawie
wprowadzenia w 1981 r. stanu wojennego" - brzmi dzisiejsza
depesza Polskiej Agencji Prasowej. Kiszczak ma 88 lat i zły stan
zdrowia - to według sąd wystarczy, aby Kiszczak cieszył się
bezkarnością, bo tym de facto skutkuje "zawieszenie" procesu. W 2012 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie skazał Kiszczaka na 2 lata więzienia w
zawieszeniu za udział w tajnej grupie przestępczej, która na szczytach
władzy PRL przygotowała wprowadzenie stanu wojennego.



Z tego samego powodu - złego stanu zdrowia - sprawę 89-letniego
Wojciecha Jaruzelskiego sąd zawiesił jeszcze latem 2011 r. Bardzo więc
prawdopodobne, że nigdy nie stanie już przed sądem za kierowanie tą
grupą przestępczą (za co grozi kara do 10 lat więzienia) i podżeganie członków Rady Państwa do przekroczenia ich uprawnień.



W Polsce dwaj czerwoni generałowie raczej już nie zostaną osądzeni za
popełnione zbrodnie. Tymczasem w różnych zakątkach świata zbrodniarzy
ściga się bez względu na wiek, czy ich samopoczucie.



Kilka tygodni temu niemieccy prokuratorzy zapowiedzieli śledztwo
przeciwko 50 mieszkającym w Niemczech byłym strażnikom niemieckiego
obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Zarzuty dotyczą pomocy w
morderstwie. Na ślad nazistowskich zbrodniarzy wpadli śledczy z
Centralnego Urzędu Administracyjnego Sądownictwa Krajowego ds. Badania
Zbrodni Narodowosocjalistycznych w Ludwigsburgu - placówki zajmującej
się od 1958 roku ściganiem nazistowskich zbrodni.

- Podejrzani mieszkają na terenie całych Niemiec i mają po około 90 lat - przyznał Kurt Schrimm, szef placówki.



Także na Węgrzech zbrodniarze nie mogą czuć się bezkarni. W ubiegłym
roku prokuratura w Budapeszcie wznowiła śledztwo przeciw Sandorowi
Kepiro - byłemu kapitanowi żandarmerii, który figurował na liście
Centrum Wiesenthala - najbardziej poszukiwanych zbrodniarzy wojennych.



Kepiro został oskarżony o współudział w zabójstwie 1200 Żydów, Romów i
Serbów zamordowanych 23 stycznia 1942 roku w Novym Sadzie. Jego sprawę
podjęto, choć już wcześniej był dwukrotnie osądzony i skazany, ale do
tej pory nie poniósł kary. W 1944 roku skazany na dziesięć lat więzienia
został uwolniony przez faszystowski reżim Węgier i w tym samym roku
uciekł do Austrii, a później uciekł do Argentyny i tam ukrywał się przez
niemal pół wieku. Po unieważnieniu wyroków Kepiro wrócił do Budapesztu,
ale w archiwach w Belgradzie węgierskie władze odnalazły nowe dokumenty
i to dało podstawę do sformułowania nowych zarzutów.



Nie tylko popełniający zbrodnie w czasie II wojny światowej są ścigani przez wymiar sprawiedliwości różnych państw.
Telewizje całego świata pokazywały jak były prezydent Egiptu, 85-letni
Hosni Mubarak, został wniesiony na sądową salę na noszach. I nikt nie
rozczulał się nad losem zbrodniarza. Także dwa tygodnie temu, gdy ubrany
w biały więzienny uniform, został na wózku inwalidzkim wwieziony do
klatki przeznaczonej dla oskarżonych.



Sąd decyduje ws. Kiszczaka


http://niezalezna.pl/41736-zbrodniarze-na-calym-swiecie-trafiaja-pod-sad...

Wiadomo jest, że komunizm nie kończy się na jednym pokoleniu.
Monstrualne dziedzictwo – tak o komunizmie mówił Vaclav Havel. Ono trwa
nadal i to nie tylko personalnie, choć wiadomo, że wielu dzisiejszych
polityków miało tatusiów w UB, w Informacji Wojskowej, w sądownictwie i w
innych zbrodniczych agendach totalitarnego kondominium.

Tomasz Szymborski

Czas
na generałów. Powoli spełniają się żądania Adama Michnika, który
powiedział o Jaruzelskim „odpierzcie się od generała”, a Kiszczaka
określił „człowiekiem honoru”

Z powodu choroby i nieuchronnych praw biologii zapewne nigdy nie
usłyszą wyroku dwaj „twórcy stanu wojennego” – Wojciech Jaruzelski i
Czesław Kiszczak.

Szanowna Pani Marylo.

W Polsce komunizm nigdy nie przestał istnieć.Zmienił nazwę tak jak pięć razy po PZPR zmieniła nazwę partia komunistyczna.
Nazwę zmieniły służby specjalne z SB na Urząd Ochrony Państwa. Nawet szef generał Kiszczak się nie zmienił. W rządzie Mazowieckiego awansował na wicepremiera.
Florian Siwicki był ministrem obrony u Jaruzelskiego, Zbigniewa Messnera, Mieczysława Rakowskiego a póżniej u Mazowieckiego

Nadal w Polsce główne role grają współpracownicy sowieckich służb specjalnych:
Aleksander Kwaśniewski
Leszek Miller
Józef Oleksy

Po wkroczeniu sowietów do Polski, natychmiast zmienili niemieckie obozy śmierci na sowieckie.

Tak było na Majdanku
W Oświęcimiu
na Zamku Lubelskim
Konzentrationslager Warschau

Gdzie wymordowano kilkadziesiąt tysięcy Polaków, głównie inteligencji, żołnierzy Armii Krajowej.
Może pojutrze wyemituje esej o obozach.

Głowny winowajca tej sytuacji T. Mazowiecki. dziś jest ministrem u Dziadzi.

Siwickiemu nawet Krzyż postawili na Powązkach:



 Ukłony moje najniższe

Sąd utrzymał umorzenie śledztwa ws. Przemyka

Stołeczny sąd utrzymał we wtorek umorzenie przez pion śledczy
IPN śledztwa ws. utrudniania w latach 80. wyjaśnienia śmiertelnego
pobicia przez milicję Grzegorza Przemyka. 

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia oddalił zażalenia na umorzenie
śledztwa, złożone m.in. przez ojca Przemyka – Leopolda, przyjaciela
maturzysty i świadka bicia go przez milicję – Cezarego F. oraz dawnego
adwokata matki Przemyka – mec. Macieja Bednarkiewicza. IPN wnosił o
utrzymanie decyzji o umorzeniu.

Z powodu przedawnienia karalności, ale przy uznaniu przestępstwa,
pion śledczy IPN w 2012 r. umorzył postępowanie ws. utrudniania w latach
1983-84 śledztwa w sprawie jednej z najgłośniejszych zbrodni aparatu
władzy PRL. Wcześniej zarzuty utrudniania tego śledztwa usłyszały 22
osoby, w tym b. szef MSW gen. Czesław Kiszczak oraz oficerowie SB i MO.
Groziło im do 5 lat więzienia. Umorzenie było wynikiem uznania przez Sąd
Najwyższy za przedawnione zbrodni komunistycznych zagrożonych karą do 5
lat więzienia.

12 maja 1983 r. Przemyk świętował maturę na pl. Zamkowym. Zatrzymany
przez MO otrzymał m.in. kilkanaście ciosów w brzuch. Zmarł 14 maja w
wyniku ciężkich urazów. Prokuratura wszczęła wprawdzie śledztwo, ale
władze podjęły też bezprawne działania mające uchronić milicjantów przed
karą. W 1984 r., po reżyserowanym procesie, sąd uwolnił od zarzutu
pobicia Przemyka milicjantów – Ireneusza K. (który go zatrzymał) i
Arkadiusza Denkiewicza (dyżurnego komisariatu, który nawoływał do bicia,
mówiąc: “Bijcie tak, żeby nie było śladów”). Na 2 i 2,5 roku więzienia
za nieudzielenie pomocy pobitemu skazano zaś – po wymuszeniu w śledztwie
nieprawdziwych zeznań – dwóch sanitariuszy.

Sprawa wróciła do sądów po przełomie 1989 r. Denkiewicza skazano
prawomocnie na 2 lata więzienia, ale nie odsiedział ani dnia. Po pięciu
procesach sprawa Ireneusza K. została zaś w 2009 r. prawomocnie umorzona
z powodu przedawnienia.

Stanisław Kania prawomocnie uniewinniony ws. stanu wojennego

12 stycznia 2012 r. Sąd Okręgowy
w Warszawie uznał, że stan wojenny nielegalnie wprowadziła tajna grupa
przestępcza o charakterze zbrojnym pod wodzą gen. Wojciecha
Jaruzelskiego - w celu likwidacji NSZZ "Solidarność", zachowania
ówczesnego ustroju komunistycznego oraz osobistych pozycji we władzach
PRL. Uwzględniając wniosek IPN, SO wymierzył karę dwóch lat więzienia w
zawieszeniu b. szefowi MSW Czesławowi Kiszczakowi za udział w tej grupie
przestępczej. Od takiego zarzutu uniewinniono zaś 86-letniego Kanię.
Prokurator IPN żądał dla Kani takiej kary jak dla Kiszczaka - dwóch lat
więzienia w zawieszeniu.



Pion śledczy IPN wnosił w SA o uchylenie uniewinnienia i o ponowny proces Kani.

Sąd Apelacyjny uznał m.in., że z orzecznictwa polskich sądów oraz z doktryny wynika, że nie można mówić o odpowiedzialności karnej za udział w grupie przestępczej w sytuacji, gdy planowała ona dokonanie tylko jednego przestępstwa, choćby miał to być np. zamach stanu. SA ocenił apelację IPN w sprawie Kani jako niefachową i budzącą zastrzeżenia. Prok. Czerwiński odpierał te zarzuty.

12 stycznia 2012 r. Sąd Okręgowy w Warszawie uznał, że stan wojenny nielegalnie wprowadziła tajna grupa przestępcza o charakterze zbrojnym pod wodzą gen. Wojciecha Jaruzelskiego - w celu likwidacji NSZZ "Solidarność", zachowania ówczesnego ustroju komunistycznego oraz osobistych pozycji we władzach PRL.

Uwzględniając wniosek IPN, SO wymierzył karę dwóch lat więzienia w zawieszeniu byłemu szefowi MSW Czesławowi Kiszczakowi za udział w tej grupie przestępczej. Od takiego zarzutu uniewinniono zaś 86-letniego Kanię. Prokurator IPN żądał dla Kani takiej kary jak dla Kiszczaka - dwóch lat więzienia w zawieszeniu.

Pion śledczy IPN wnosił w SA o uchylenie uniewinnienia i o ponowny proces Kani. Obrona chciała utrzymania wyroku. W zeszły poniedziałek SA zgodził się z wnioskiem obrońcy nieobecnego Kiszczaka, aby z powodu jego złego zdrowia zawiesić wobec niego postępowanie apelacyjne (IPN był przeciw).

W kwietniu 2007 r. pion śledczy IPN z Katowic oskarżył dziewięć osób - członków władz przygotowujących stan wojenny oraz Rady Państwa PRL, która formalnie w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r. wprowadziła stan wojenny i wydała odpowiednie dekrety. Sprawę 89-letniego Jaruzelskiego sąd zawiesił jeszcze latem 2011 r. z powodu jego złego stanu zdrowia. Jeśli jego stan się nie polepszy, nigdy nie stanie już przed sądem za kierowanie tą grupą przestępczą (za co grozi kara do 10 lat więzienia) i podżeganie członków Rady Państwa do przekroczenia ich uprawnień.

Prof. Wojciech Roszkowski: Proces ws. stanu wojennego to chichot historii

Generał Jaruzelski wykonał kawał roboty poprzez wywiady, książki, które
przedstawiają go jako obrońcę ojczyzny. Tymczasem fakty historyczne,
które opierają się na archiwach i dokumentach, niemalże w 100 procentach
udowodniły, że stan wojenny mógł zwiększyć niebezpieczeństwo ingerencji
sowieckiej - mówi prof. Wojciech Roszkowski, historyk, w rozmowie z
Joanną Leszczyńską.

Tortem została zaatakowana w warszawskim sądzie sędzia, która bada, czy zawiesić proces b. szefa MSW Czesława Kiszczaka za przyczynienie się do śmierci dziewięciu górników kopalni "Wujek" w 1981 r. z powodu złego stanu jego zdrowia.
W środę w Sądzie Okręgowym w Warszawie miało dojść do przesłuchania dwojga psychiatrów, którzy uznali, że zdrowie 88-letniego Kiszczaka nie pozwala na sądzenie go po raz piąty w tej sprawie.

Gdy sędzia Anna Wielgolewska ogłosiła, że przesłuchanie biegłych odbędzie się - tak jak zawsze w tego typu sprawie - przy drzwiach zamkniętych, obecna w sali jako publiczność grupa, przybyła z Adamem Słomką zaprotestowała, głośno wyrażając niepochlebne dla sądu opinie

Wtedy sędzia ogłosiła przerwę w posiedzeniu. Gdy wychodziła z sali, jeden z mężczyzn zaatakował ją tortem z bitą śmietaną. Sędzia dostała tortem w głowę; bita śmietana ochlapała też jedną z dziennikarek.

Zarządzono przerwę w posiedzeniu.

Sędziowie sądu, z kórym rozmawiał dziennikarz PAP, podkreślali, że doszło do przestępstwa ataku na funkcjonariusza publicznego wykonującego swe obowiązki. - To może być zachęta dla świata przestępczego - dodał jeden z sędziów.

http://wiadomosci.onet.pl/regionalne/warszawa/adam-slomka-zaklocil-proce...

Marek Borawski/Nasz Dziennik

Zawieszono proces gen. Czesława Kiszczaka ws. "Wujka". "Zły stan zdrowia"

Sąd Okręgowy
w Warszawie podjął taką decyzję w środę, po zapoznaniu się z opinią
psychologa i psychiatrów, którzy uznali, że zdrowie 88-letniego
Kiszczaka nie pozwala na sądzenie go po raz piąty w sprawie "Wujka".



- Uszkodzenia systemu nerwowego Czesława Kiszczaka są “trwałe i
postępujące" - tak warszawski sąd uzasadnił w środę zawieszenie jego
piątego procesu.



Jak powiedziała w jawnym uzasadnieniu tej decyzji sędzia Anna
Wielgolewska, z zamówionej przez sąd opinii psychiatrów wynika, że
oskarżony cierpi m.in. na "otępienie, spowolnienie psychiczne,
zaburzenia pamięci i uwagi". Dodała, że zdaniem biegłych może to
powodować "możliwość zafałszowania" jego odpowiedzi.
Sędzia podkreśliła, że podczas środowego posiedzenia dwoje biegłych
potwierdziło swą opinię jako "jednoznaczną i nie budzącą wątpliwości".Sąd uznał tę opinię za wystarczającą do zawieszenia postępowania wobec
88-letniego Kiszczaka, które toczyło się od początku lat 90.



Z tego samego powodu w końcu maja br. Sąd Apelacyjny w Warszawie
zawiesił postępowanie apelacyjne wobec Kiszczaka, skazanego w ub. roku
przez sąd okręgowy na dwa lata więzienia w zawieszeniu ws. wprowadzenia w
1981 r. stanu wojennego.



Jeśli zdrowie Kiszczaka nie poprawi się, nigdy już nie zasiądzie na ławie oskarżonych.



Jeszcze w początku lat 90. katowicka prokuratura oskarżyła
Kiszczaka, że umyślnie sprowadził "powszechne niebezpieczeństwo dla
życia i zdrowia ludzi", wysyłając jako szef MSW
13 grudnia 1981 r. szyfrogram do jednostek milicji mających m.in.
pacyfikować zakłady strajkujące po wprowadzeniu stanu wojennego. Zdaniem
prokuratury bez podstawy prawnej Kiszczak przekazał w nim dowódcom
oddziałów MO swe uprawnienia do wydania rozkazu użycia broni przez te
oddziały - co miało być podstawą działań plutonu ZOMO, który 15 i 16
grudnia strzelał w kopalniach "Manifest Lipcowy" i "Wujek".



Z powodu złego zdrowia Kiszczaka jego sprawę wyłączono w 1993 r. z
katowickiego procesu zomowców. Po kilku procesach pięć lat temu zapadły w
nim ostateczne wyroki skazujące ich na kary od 3,5 roku do 6 lat
więzienia. Kiszczak, któremu groziło do 8 lat więzienia,
odpierał zarzut. Jego pierwszy proces ruszył w 1994 r. W 1996 r. SO
uniewinnił go. W 2004 r. skazał na dwa lata więzienia w zawieszeniu. W
2008 r. sprawę umorzono z powodu przedawnienia. W 2011 r. ponownie go
uniewinniono. Wszystkie wyroki uchylał potem Sąd Apelacyjny.

SB przegrywa w Strasburgu. Trybunał oddalił skargę na ustawę obniżającą esbeckie emerytury

Trybunał przypomniał, że funkcjonariusze SB pracowali dla aparatu
bezpieczeństwa wzorowanego na sowieckim KGB, porównał służby PRL do
Stasi i Securitate i stwierdził, że powstały one po to, by łamać prawa
człowieka.

„Zbrodnia nieukarana rodzi nowe zbrodnie. Niedługo może dowiemy
się, że górnicy z "Wujka" sami się zastrzelili. Jeśli sędziowie nie
skażą Kiszczaka, to okryją się hańbą.”

Tortem w sędzię. Zygmunt Miernik: Ja
tylko trzymałem tort. Nie rzuciłem. Może to sędzia [ZDJĘCIA]

- Skoro górnicy sami się postrzelali to ja nie wiem czy pani sędzina
sama się tortem nie obrzuciła, żeby mnie zdyskryminować - skomentował.



W czasie przesłuchania stwierdził, że to nie on rzucał, nie ma na to dowodów i prokuraturze będzie trudno je znaleźć.

Kamień obrazy

11
lat temu Stanisław Helski został skazany na 2 lata więzienia w
zawieszeniu za uderzenie kamieniem gen. W. Jaruzelskiego. Represjonowany
w stanie wojennym, nie mógł dojść sprawiedliwości po 1989 roku. Jego
desperacki czyn wywołał kontrowersje, a nawet potępienie. Otrzymywał
paszkwile, wyroki śmierci na niego i członków rodziny, podpisywane "Klub
Rewolucji Październikowej", "Zwolennicy gen. Jaruzelskiego".

Solidarność Chłopska

Stanisław Helski - rolnik z dziada pradziada z
zamojskiej wsi - przeniósł się na Ziemie Odzyskane, gdzie w latach 70.
kupił resztki PGR-u w Kobylej Głowie, niedaleko Ząbkowic Śląskich, 50 km
od Wrocławia. Od lat nieuprawianą ziemię i zniszczone zabudowania
doprowadził do użyteczności, i później - świetności. Zbierał ponad 50
kwintali pszenicy z hektara, hodował 200 sztuk bydła. - Te lata
gospodarowania Helskiego to niesamowity chłopski trud - wspomina Jerzy
Przystawa. - Jeden chłop, z żoną "z miasta", z parą starych rodziców,
zmagać się musiał nie tylko z ziemią, z pogodą, ale z brakiem
wszystkiego - od sznurka do snopowiązałki, najprostszych narzędzi, po
nieosiągalne maszyny. Nie tylko z bezdusznością biurokratycznego
aparatu, lecz także z kłamliwą ideologią i propagandą, która z każdego
producenta rolnego robiła "badylarza, spekulanta i wyzyskiwacza,
żerującego na ciężkiej pracy inteligenta i robotnika".

Gdy w sierpniu 1980 roku strajkują robotnicy na Wybrzeżu, gdy
kraj budzi się z PRL-owskiego letargu, Helski nie pozostaje bezczynny.
Zakłada Niezależny Samorządny Związek Zawodowy Chłopów Województwa
Wałbrzyskiego. Następnie włącza się do ogólnokrajowego ruchu rolników.
Wraz z innymi liderami chłopskimi, których wieś polska wyłoniła, mimo
dziesięcioleci komunistycznej pacyfikacji - Michałem Bartoszcze,
Stanisławem Janiszem, Romanem Bartoszcze - organizuje ogólnopolski
związek Solidarność Chłopska. Jest członkiem Krajowego Komitetu
Koordynacyjnego Chłopskich Związków Zawodowych. Mimo masowości ruchu
władze PRL opóźniają rejestrację związku. W lutym 1981 roku Helski
organizuje ogólnopolski protest głodowy chłopów w świdnickim kościele
p.w. św. Józefa.

Władze PRL ze zrozumiałych względów zwlekały z rejestracją
chłopskich związków, a potem rozbijały je wszelkimi metodami.
Zorganizowani rolnicy są zdecydowanie groźniejsi niż robotnicy, których
można wyrzucić z pracy, wziąć głodem. Chłopi są na swoim, mogą się
wyżywić i zarabiać na produkcji rolnej. Nie można więc dopuścić do
konsolidacji ruchu chłopskiego, bo to oznacza uniezależnienie się
rolników od władzy.

Przymusowy zasiew

Wprowadzenie stanu wojennego nie osłabiło aktywności
Stanisława Helskiego. Przeciwnie. W Kobylej Głowie spotykają się
niepogodzeni z dyktaturą junty partyjno-wojskowej. On sam jeździ po
kraju, nawiązując porwane sieci organizacyjne. Nie uszło to uwadze
władz. Postanowiły ukarać krnąbrnego opozycjonistę. Naczelnik gminy
Ciepłowody nakazał na wiosnę 1982 roku, by Helski obsiał swe pola
jęczmieniem. Było to tyleż absurdalne, co bezprawne. Nie w PRL, w stanie
wojennym. W maju - co dla rolnika nie do pojęcia - wjechało na jego
pole 14 traktorów z siewnikami. Ubezpieczała je milicja. Zbyt późno
siany jęczmień nie mógł się udać, ale za "przymusowe zagospodarowanie"
wystawiono słony rachunek.

Oczywiście Helski nie zamierzał płacić za to dobrodziejstwo
władzy. Co więcej, zaorał niewydarzone zasiewy. Tego było za wiele.
Milicjanci zwinęli niepokornego rolnika, prokurator oskarżył, sąd
wsadził do więzienia na 6 lat, gdzie wybito mu zęby, zanim przyszła
amnestia. Komornik zdążył pozbawić go maszyn i sprzętu rolnego - środków
do pracy i utrzymania. Zaś jego syn - Robert - znalazł się za karę w
szeregach Ludowego Wojska Polskiego. Nastąpiła normalizacja Kobylej
Głowy.

Miłosierdzie junty

Ogłoszenie amnestii nie usatysfakcjonowało Helskiego
ani nie rozwiązywało jego problemów. To przecież państwo było winne
wprowadzeniu stanu wojennego i późniejszych represji, jakie dotknęły
Helskiego, rujnując jego gospodarkę. Obywatel Helski domagał się
uniewinnienia. Przecież to władza ludowa "zagospodarowała" jego pole -
nie pytając go o zdanie, ale wystawiając rachunek - i jeszcze skazała go
na więzienie. W takiej sytuacji należy się odszkodowanie.

Tymczasem długotrwała wędrówka po sądach wszystkich instancji
kończy się nieodmiennie - Helski może być objęty amnestią, co wyklucza
domaganie się odszkodowania. Na nic przydały się odwoływania do Sądu
Najwyższego, NSA, na nic skargi do Rzecznika Praw Obywatelskich, do
sejmu. Helskiemu nie pozostało nic innego, jak tylko postawić gen.
Jaruzelskiego przed sądem. PRL-owski wymiar sprawiedliwości potraktował
takie żądanie z dużą wyrozumiałością i jeszcze większym lekceważeniem.

Księgarnia na placu PKWN

Gen. Jaruzelski, pierwszy prezydent III RP opisał swe
dokonania w pamiątkowej księdze, którą promował we Wrocławiu, jesienią
1992 roku. W księgarni na pl. PKWN zebrało się sporo wielbicieli jego
talentu literackiego. Generał łaskawie rozdawał autografy. Gdy przyszła
kolej na Helskiego, ten zamiast książki do podpisu, wręczył
Jaruzelskiemu wniosek o postawienie go przed Trybunałem Stanu. Pozostał
bez echa.

11 października 1994 roku generał znów zawitał do Wrocławia.
Na spotkaniu z tamtejszymi aktywistami SdRP zagrzewał ich do działania -
mówcie głośno, nie dajcie się zastraszyć. Potem przewidziano promowanie
nowej książki generała w księgarni na placu Legionów (dawniej PKWN).
Helski dowiedział się o tym z radia. Właśnie zwiózł kamienie ze swojego
pola. Wziął jeden z nich, owinął w gazetę i włożył do teczki. Szybko
dojechał autobusem do Wrocławia. Nie miał książki do podpisu, ale
wyciągnąwszy z teczki kamień, ugodził generała w głowę. Skonsternowani
BOR-owcy rzucili się łapać generalskie okulary, zdołali też obezwładnić
napastnika.

Terrorysta z Kobylej Głowy

Uwięziony, potem zamknięty w zakładzie
psychiatrycznym, Helski doczekał się wreszcie procesu. Wyrok
zastanawiająco niski, jak na zamach na generalską głowę państwa - bo
tylko 2 lata w zawieszeniu. Tej wspaniałomyślnej tolerancji nie
podzieliła post-PRL-owska inteligencja, piętnując postępowanie
Helskiego. Oburzenia nie kryli również parlamentarzyści, wzywając do
potępienia "terrorysty z Kobylej Głowy".

Społeczeństwo podzieliło się w ocenie czynu Helskiego.
Kompromis okrągłostołowy nie wymazał przecież ogromu krzywd, poniżenia,
cierpień. "Płynące z kraju i świata listy i telegramy dowodzą, że wielu
ludziom ulżyło - pisał 1 stycznia 1995 roku Stanisław Helski w «Liście
otwartym do przyjaciół w kraju i za granicą». - Są mi wdzięczni i
dziękują za to, że zdjąłem z ich serc kamień. Pięknie i szczerze są
wyrażone te uczucia, bo dyktują je gorące serca i szczery patriotyzm. Te
listy sprawiły, że nie czuję się samotny".

Nieznani sprawcy
i dowód rzeczowy

W 1997 roku na szosie z Wrocławia do Kobylej Głowy,
ciężarówka zepchnęła samochód Helskiego do rowu. Winowajca zbiegł, a
poszkodowany jakoś wydostał się z wraku. Potem było wielomiesięczne
leczenie, trepanacja czaszki i wieloletnie starania o odszkodowanie z
PZU. Ubezpieczyciel dowodził, że to Helski musiał być winny spowodowania
wypadku - przebywał przecież w zakładzie psychiatrycznym. A zresztą czy
normalny człowiek zaatakowałby gen. Jaruzelskiego?

W starciu z państwem okupującym własne społeczeństwo,
obywatele nie mają większych szans. Wymiar sprawiedliwości nie chroni
ich praw. Pozostaje konformizm lub gesty bezsilności, manifestujące
godność bezbronnego człowieka. Stanisław Helski dokonał takiego czynu. W
ostatnich latach związał się z Ruchem na Rzecz Jednomandatowych Okręgów
Wyborczych. Rozumiał, że tylko zmiana ordynacji usunie skamieliny
nieludzkiego państwa, przyczyni się do powstania społeczeństwa
obywatelskiego.

Helski nie zdążył wydębić odszkodowania. Zmarł 26 lipca 2004 roku
po spóźnionej interwencji lekarskiej. A kamień - jako dowód rzeczowy -
zatrzymała prokuratura. Gdzie teraz jest - nie wiadomo. Niewątpliwie
należy się także wymiarowi sprawiedliwości i grubokreskowym ideologom.

http://www.tygodniksolidarnosc.com/2005/50/8_kam.html

"Pierwszy raz w życiu wzywam do surowego karania. Atak na sędzię to zamach na państwo"

Jacek Żakowski po ataku tortem na sędzię

Przykro mi, że tak się stało, ale nie miałem innego wyjścia -
mówił wczoraj Zygmunt Miernik. - Jeśli sędziowie nie skażą Kiszczaka, to
okryją się hańbą.

Młody sędzia orzeka prawomocnie, ale nie zawsze sprawiedliwie

Bolączką
naszego sądownictwa są sędziowie, którzy nie mają koniecznego do
orzekania doświadczenia. Ale nikt nie ma odwagi zapoczątkować rewolucji,
której skutki byłyby widoczne dopiero po latach»

Odezwał się czerwony telefon w Rzeczpospolitej ...

Nagonka na Zygmunta Miernika trwa.
Wypada mieć nadzieję, że za tortowy protest nie posadzą jeszcze
cukiernika, mleczarza i krowy.

Sławna „niezależność” Rzeczpospolitej okazuje się bezcenna.

Maksymalny wiek sędziów ma się podnieść 75 lat

Stanowicie ścisłą elitę polskiego sądownictwa - mówił wczoraj do
sędziów Sądu Najwyższego prezydent Bronisław Komorowski. - W

Proces Kiszczaka: Katowicka prokuratura żali się na sąd za generała Kiszczaka

Z decyzji sądu nie wynika bowiem, czy generał
Kiszczak, minister spraw wewnętrznych w rządzie Jaruzelskiego, nie może
uczestniczyć w procesie trwającym od prawie 20 lat, czy też jego udział
byłby tylko utrudnieniem, ale proces mógłby się jednak toczyć dalej.



- Sąd Okręgowy w Warszawie nie dokonał własnej oceny opinii
medycznej przedstawionej przez biegłych, a opinia - jak każdy inny dowód
- takiej ocenie podlega - wyjaśnia rzeczniczka Prokuratury Okręgowej w
Katowicach Marta Zawada-Dybek. Sąd nie wskazał nawet, na co choruje oskarżony, powtórzył tylko opinię
biegłych, z której wynika, że zdrowie 88-letniego Kiszczaka nie pozwala
na jego sądzenie.

.

wczoraj, 22:57

arch./-

Nie damy zakłamać przeszłości

Izabela Kozłowska

http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/36049,nie-damy-zaklamac-przeszlos...

"Mniejszości narodowe mają w całej Europie, w tym w Polsce, prawo
do kultywowania swej tożsamości i historii. Oczekujemy także od
Białorusi respektowania tego prawa".

Na rozprawę przybyło kilkudziesięciu działaczy mniejszości
polskiej, działacze praw człowieka, dziennikarze oraz konsul polski z
Grodna Adam Chmura.

Sebastianowcz powiedziała dziennikarzom, że nie czuje się winna.

Krzyż jest święty i należy się pośmiertnie każdemu człowiekowi, który się narodził

- oznajmiła. W rozmowie z PAP dodała, że cieszy się, iż krzyż upamiętniający Radziwonika i innych AK-owców nadal stoi.

Muszę znaleźć jeszcze brata swojego i też postawić mu krzyż. Do dziś nie wiem, gdzie leży. Też był w AK

- podkreśliła.

W całej sprawie polskie MSZ wydało 13 czerwca
oświadczenie. Napisało w nim, że próba oskarżenia Sebastianowicz i
Jaśkiewicza "za upamiętnienie dowódcy AK i rzekome zorganizowanie
nielegalnego zgromadzenia przypomina represje z mrocznych czasów, które
powinny dawno odejść w całej Europie w przeszłość".

Mniejszości narodowe mają w całej Europie, w tym w Polsce,
prawo do kultywowania swej tożsamości i historii. Oczekujemy także od
Białorusi respektowania tego prawa

- podkreślono.

Konsul Chodkiewicz szacuje liczbę miejsc upamiętnień żołnierzy AK w
swoim okręgu na około 30-40, przy czym czasami są to całe kwatery, a
czasami tabliczki na cmentarzach parafialnych czy komunalnych
informujące, że w tym miejscu spoczywa żołnierz AK.

Według
informacji Sebastianowicz na Białorusi żyje obecnie około 70 byłych
żołnierzy AK, przy czym większość jest już przykuta do łóżek.

Projekt zmian w ustawie o kombatantach

Sejm na rozpoczynającym się dziś trzydniowym posiedzeniu,
zajmie się m.in. rządowym projektem dotyczącym zmiany w ustawie o
kombatantach.

Projekt zakłada powstanie Korpusu Walk o Niepodległość RP,
zrzeszającego uczestników walk o niepodległość przed 1945 r. i
walczących zbrojnie z reżimem komunistycznym po 1945 r., oraz przyznanie
im specjalnych świadczeń.

Korpus będzie honorową wspólnotą żołnierską, a jego członkowie
otrzymają specjalne legitymacje wydawane przez szefa Urzędu ds.
Kombatantów i Osób Represjonowanych, jako dokument poświadczający prawo
do specjalnych świadczeń.

Poseł Stanisław Szwed podkreśla, że PiS przygotowało wcześniej własny
projekt w tej sprawie i będzie się domagać by podczas dalszych prac oba
projekty były rozpatrywane.

- W ubiegłym roku złożyliśmy projekt przygotowany jeszcze przez śp.
ministra Stasiaka z kancelarii prezydenta. Mówiliśmy o korpusie
weteranów, tam było też minimalne świadczenie dla kombatantów w
wysokości 200 zł. To nie zostało w poprzedniej kadencji rozstrzygnięte. W
tej kadencji złożyliśmy, ale nic z tym się nie dzieje. Były zapowiedzi
projektu rządowego. W końcu jest, i z tego co się orientowałem to
właściwie jedyne pozytywne rozwiązanie dotyczące opieki zdrowotnej. Z
tych zmian na których zależało kombatantom – w takim większym zakresie –
w tym projekcie nie ma. Zobaczymy jak będzie to wyglądało w pracach w
podkomisji. Chcielibyśmy, żeby te projekty – rządowy i nasz były
rozpatrywane łącznie – mówił poseł Stanisław Szwed.

Mateusz Marek/Nasz Dziennik

W obawie przed incydentem policja nie
pozwoliła Zygmuntowi Miernikowi wnieść tortu na rozprawę. Potem sąd
zamknął drzwi przed większością publiczności.

Marcin Austyn, Katowice

http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/36258,policja-aresztuje-tort.html

"Ja się z tą decyzją nie zgadzam i uważam, że powinien zostać
rozliczony za stan wojenny. Ale potrafił podejmować trudne decyzje.
Dzisiaj nie ma już polityków, którzy potrafią podejmować trudne decyzje,
nawet jeśliby na tym stracili."

Nie ma powodu do radości, gdy się kończy 90 lat - mówi w rozmowie z Rzeczpospolitą gen. Jaruzelski.

Senat przyjął projekt ustawy ws. symboli ustrojów totalitarnych

Senat – niemalże jednogłośnie – przyjął w czwartek projekt
ustawy o zakazie propagowania komunizmu lub innego ustroju totalitarnego
w nazwach budowli, obiektów i urządzeń użyteczności publicznej. Teraz
projekt trafi do Sejmu.

Za przyjęciem projektu głosowało 84 senatorów, nikt nie był przeciw.
Jedna osoba wstrzymała się od głosu. Tym samym izba skierowała projekt
do prac w Sejmie. Zgodnie z Konstytucją tylko izba niższa parlamentu ma
bowiem prawo uchwalania ustaw.

Projekt ustawy, której tytuł pierwotnie brzmiał: “O usunięciu symboli
ustrojów totalitarnych z nazw dróg, ulic, mostów, placów i innych
obiektów”, przygotowała senacka Komisja Praw Człowieka, praworządności i
petycji. W czwartek przegłosowano kilka poprawek, które podczas
drugiego czytania zgłosił senator PO Bogdan Klich. Poprawki zmieniły
praktycznie całą treść projektu ustawy, łącznie z jej tytułem.

Zgodnie z nową wersją projektu nazwy budowli, obiektów i urządzeń
użyteczności publicznej, w tym dróg, ulic, mostów i placów, nadawane
przez jednostki samorządu terytorialnego nie mogą upamiętniać osób,
organizacji, wydarzeń lub dat symbolizujących komunizm lub inny ustrój
totalitarny ani w inny sposób takiego ustroju propagować.

W projekcie zapisano ponadto, że za propagujące komunizm uważa się
także nazwy odwołujące się do osób, organizacji, wydarzeń lub dat
symbolizujących represyjny, autorytarny i niesuwerenny system władzy w
Polsce w latach 1944-1989.

Ewentualną decyzję o stwierdzeniu nieważności aktu nadającego nazwę
budowli, obiektowi lub urządzeniu użyteczności publicznej – jeśli
nosiłby nazwę niezgodną z ustawą o zakazie propagowania komunizmu lub
innego ustroju totalitarnego przez nazwy – podejmowałby wojewoda. Przed
wydaniem takiej decyzji byłby jednak zobowiązany do zasięgnięcia opinii
Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko
Narodowi Polskiemu.

Wojewoda miałby ponadto prawo (ale już nie obowiązek) zasięgnięcia
opinii Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. W razie zakwestionowania
nazwy, władze samorządowe miałyby 3 miesiące na to, by nadać danemu
obiektowi nową nazwę.

„Potępieni”, nie osądzeni

Piotr Szubarczyk

http://www.naszdziennik.pl/mysl/36000,potepieni-nie-osadzeni.html

Organizatorzy 90. urodzin komunistycznego dyktatora wyraźnie
wystraszyli się zapowiadanych protestów i chcą skromniejszego
jubileuszu.

Winnicki: "nie boimy się wznosić antykomunistycznych haseł"

Feta ku czci Jaruzelskiego nawet jak będzie odwołana w Sejmie, to i tak zostanie oprotestowana.

Nr 23.: jak Jaruzelski niszczył Polskę

Ostatni komunistyczny dyktator, moskiewski namiestnik,
którego kariera życiowa jest szlakiem narodowej hańby, staje się
bohaterem SLD – najpotężniejszej partii politycznej pierwszego okresu
polskiej niepodległości. W najnowszym „Do Rzeczy” o tym, co właściwie
oznacza feta na 90. urodziny Wojciecha Jaruzelskiego i wcześniejsze
zabiegi piewców jego wielkości.

Nastąpiło nawet coś więcej – zapaść etyczna i wręcz znaczeniowa, o
której mówił już na początku lat 90. Zbigniew Herbert. Co właściwie
oznacza feta na 90. urodziny dyktatora? Jeśli Jaruzelski zostanie
zaakceptowany publicznie, to nie można będzie piętnować jakichkolwiek
łajdactw, których pod szyldem komunizmu dokonywali jego podwładni.
Uznanie go za choćby kontrowersyjnego bohatera historii uniemożliwi jej
ocenę. Pogrążymy się w królestwie relatywizmu – pisze w „Do Rzeczy” Bronisław Wildstein.
I dodaje, że oznaczać to będzie, iż wszyscy dążyliśmy do niepodległości
i demokracji, wszyscy działaliśmy na rzecz patriotyzmu, tylko rozmaicie
go pojmowaliśmy i wybieraliśmy rozmaite strategie dla osiągnięcia
naszych wysokich celów. Uhonorowanie Jaruzelskiego dodaje do tego
element uznania. Potępienie, które powinno wiązać się z jego działaniem,
zastąpione ma zostać czcią. Jeśli uda się operację taką przeprowadzić
wobec twórcy stanu wojennego, to można przeprowadzić ją w stosunku do
każdego. Renegaci narodowej sprawy nie tylko śpią spokojnie. To oni
uzyskują prawo do dystrybucji szacunku – podkreśla publicysta „Do
Rzeczy”.

Z kolei Piotr Gontarczyk przypomina jak generał
Jaruzelski swoimi rządami niszczył polską gospodarkę. Kiedy w 1981 r.
przejmował pełnię władzy (w lutym został premierem, a w październiku I
sekretarzem KC PZPR), sytuacja ekonomiczna była fatalna. Rząd, nie mając
żadnych długofalowych koncepcji wyjścia z kryzysu, skupiał się na
łataniu nowych dziur i pęknięć w tonącej balii z napisem „PRL”. W 1982
r. inflacja przekroczyła 100 proc., a wydatki budżetowe spadły o jedną
trzecią. Osikowym kołkiem dla PRL było ostateczne załamanie się w latach
1986–1987 zdolności spłacania długu zagranicznego. PRL była członkiem
grupki najbardziej zadłużonych i najmniej wiarygodnych krajów świata.
Okrągły Stół, wbrew temu co twierdzą akolici generała, miał być sposobem
na przerzucenie na opozycję odium za skutki katastrofalnych rządów. Jak
generał Jaruzelski niszczył polską gospodarkę – o tym w najnowszym
wydaniu tygodnika „Do Rzeczy”.

Generał Jaruzelski jest dziś kreowany na człowieka, który wybrał
„mniejsze zło” i zapobiegł interwencji ZSRS. Prawda jest taka, że o nią
zabiegał, milicji kazał się wzorować na Dzierżyńskim i codziennie
domagał się wyroków w sprawie opozycjonistów – pisze z kolei Grzegorz Majchrzak.
Przypomina, że w stanie wojennym w ramach „walki z kontrrewolucją” i
zalecanego osobiście przez Jaruzelskiego zastraszenia społeczeństwa sądy
skazały z powodów politycznych około 12 tys. osób, w tym wydały kilka
wyroków śmierci (na przykład w przypadku działacza opozycji Zdzisława
Najdera – mimo braku dowodów – za rzekome szpiegostwo na rzecz Stanów
Zjednoczonych), na szczęście zaocznych. Karano m.in. za takie czyny jak
wywieszenie flagi państwowej, nie mówiąc już o większych
„przestępstwach”, takich jak próba kontynuowania działalności
związkowej, za którą uznano na przykład zbieranie materiałów o
Grudniu’70. Skazanym można było zostać również za pisanie wierszy,
listów i rymowanek „zawierających fałszywe wiadomości”. „Grabarz
nadziei” – tylko w tygodniku „Do Rzeczy”.

http://dorzeczy.pl/nr-23-jak-jaruzelski-niszczyl-polske/

Pomnik Armii Radzieckiej w Katowicach ma zniknąć. Ambasada Rosji zgody nie dała

Pomnik Armii Radzieckiej w Katowicach zniknie w Katowicach: Pomnik
Wdzięczności Armii Radzieckiej w końcu zniknie z jednego z głównych
placów w centrum Katowic - placu Wolności. Władze miasta w minionym
tygodniu na przeniesienie wygospodarowały 50 tys. zł. Zmianę w uchwale
budżetowej zaakceptowali radni. Związek Solidarności
Polskich Kombatantów z Katowic w 2000 r.napisał do władz miasta prośbę o
przywrócenie tu mogiły nieznanego powstańca i przeniesienie pomnika
Wdzięczności na cmentarz żołnierzy radzieckich.

Stowarzyszenie KoLiber

Niektóre
środowiska wydają się zapominać o wielu niechlubnych czynach generała
Jaruzelskiego. Dlatego Stowarzyszenie KoLiber włączyło się w edukacyjną
akcję stworzenia księgi "zasług" gen. Jaruzelskiego.
[a]

www.ipn.gov.pl/-

Przypomną "zasługi" Jaruzelskiego

Zawieszenie procesu Kiszczaka prawomocne

Sąd Apelacyjny w Warszawie prawomocnie utrzymał decyzję sądu I instancji o zawieszeniu procesu byłego szefa MSW Czesława Kiszczaka, oskarżonego o przyczynienie się do śmierci dziewięciu górników kopalni "Wujek" w 1981 r.

Sąd Apelacyjny oddalił zażalenia katowickiej prokuratury i pełnomocników oskarżycieli posiłkowych na postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie.

Z powodu złego stanu zdrowia Kiszczaka, zawiesił on w czerwcu br. jego piąty proces w tej sprawie.

Ekshumują ale jak Stalina, z Powązek pod płot.

Dzieci uczestniczące w rocznicy mordu komunistycznego dokonanego na żołnierzach NSZ, AK i WIN na Polanie Śmierci.
Polana Śmierci - Śląski Katyń
http://wikimapia.org/7537881/pl/Polana-Śmierci-Śląski-Katyń
Fot: http://www.facebook.com/pages/Pisarzowice-kToszka/113279412097165

http://wikimapia.org/7537881/pl/Polana-%C5%9Amierci-%C5%9Al%C4%85ski-Kat...
Fot: http://www.facebook.com/pages/Pisarzowice-kToszka/113279412097165" height="268" width="403">

Jak państwo troszczy się o komunistycznego zbrodniarza. "Fakt" analizuje wydatki na rzecz Jaruzelskiego

Sama ochrona Jaruzelskiego to koszt około 150 tys. zł miesięcznie.
Dyktator dostaje również 6 tys. miesięcznie emerytury oraz 12 tys.
złotych na utrzymanie prezydenckiego biura.

Wydanie audio książki Operacja „Lawina". Dzieje przemilczanej zbrodni UB to solidnie udokumentowana, napisana żywo i przekonująco, próba rekonstrukcji zdarzeń, które miały miejsce we wrześniu 1946 roku. To wtedy co najmniej 158 osób, partyzantów Narodowych Sił Zbrojnych z Podbeskidzia, z okolic Baraniej Góry, znalazło się na Opolszczyźnie, gdzie miał być ich pierwszy przystanek w drodze na Zachód -- i gdzie zostali bestialsko zamordowani, bo cała akcja okazała się intrygą Urzędu Bezpieczeństwa. Jest to historia ostatnich dni legendarnego oddziału Henryka Flamego, ps. „Bartek", dowódcy znanego ze swej iście ułańskiej fantazji. To właśnie on zasłynął patriotyzmem, ale i wielką brawurą, kiedy nie bacząc na milicję i ubeków, przedefilował w Wiśle ze swoim oddziałem, 3 maja 1946 roku, dla uczczenia zakazanego przez władzę narodowego święta.
Książka, wysoko oceniona przez historyków, mówi także o wieloletnich poszukiwaniach mogił partyzantów i dokumentacji wyjaśniającej okoliczności tych wydarzeń. Lektura książki przypomina, jak wyglądało „umacnianie władzy ludowej", czasy, gdy prawda była niebezpieczna -- mówi o „Śląskim Katyniu", wiosce Barut pod Strzelcami Opolskimi, miejscu zbrodni. Cynizm siepaczy UB i NKWD starannie zacierających ślady dokonanych czynów przerasta wszelkie wyobrażenia -- dlatego tym cenniejsze są książki ocalające od zapomnienia „Żołnierzy Wyklętych", hołd złożony ich pamięci.

Opisy dokumentów Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, SB, Informacji Wojskowej, Wojskowej Służby Wewnętrznej i wojskowych sądów rejonowych znalazły się wśród blisko 440 tysięcy jednostek archiwalnych opublikowanych przez Instytut.

Jak poinformowali przedstawiciele Instytutu, IPN opublikował kolejne 110 tys. opisów teczek na swojej stronie internetowej. Łącznie w udostępnianym od 31 grudnia 2012 r. w internecie elektronicznym inwentarzu archiwalnym znaleźć można już informacje o prawie 338 tys. jednostkach archiwalnych przechowywanych w archiwach Instytutu. Opublikowany zasób ma być systematycznie uzupełniany. Obowiązek taki nałożyła na IPN nowelizacja ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej z 18 marca 2010 r.

Instytut udostępnił opisy dokumentów Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie i jego jednostek terenowych (wojewódzkich i powiatowych urzędów bezpieczeństwa publicznego) z lat 1944-1954, Komitetu ds. Bezpieczeństwa Publicznego i podległych mu jednostek terenowych (wojewódzkich i powiatowych urzędów ds. bezpieczeństwa publicznego) z lat 1954-1956. Większość opisów dotyczy materiałów archiwalnych Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Warszawie i podległych mu jednostek terenowych (komend wojewódzkich, miejskich, powiatowych i rejonowych Milicji Obywatelskiej oraz wojewódzkich i rejonowych urzędów spraw wewnętrznych) z lat 1956-1990.
W inwentarzu znaleźć można opisy dokumentów Informacji Wojskowej (1943-1957), Wojskowej Służby Wewnętrznej (1957-1990) oraz akt ogólnych, operacyjnych i informacyjnych, wytworzonych przez Oddział II (1945-1951) oraz Zarząd II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (1951-1990).

Po raz pierwszy opublikowano opisy dokumentów nieosobowych wytworzonych i zgromadzonych przez cywilne i wojskowe organy wymiaru sprawiedliwości (sądy specjalne, prokuratury, sądy powszechne i wojskowe). Wiąże się to z faktem - jak podkreśla IPN - że część wymiaru sprawiedliwości zaliczała się do aparatu represji, zwłaszcza organy, które zajmowały się rozpatrywaniem i orzekaniem w sprawach politycznych.

Wśród nowych udostępnionych opisów znalazły się także dokumenty wojskowych sądów rejonowych działających w latach 1946-1955 i zajmujących się również sprawami podległymi sądownictwu powszechnemu, czyli dotyczącymi osób cywilnych. Sądy te orzekały często najwyższy wymiar kary dla działaczy podziemia niepodległościowego.

 W archiwum IPN znajduje się ponad 90 km akt. Zasób archiwalny to nie tylko dokumenty papierowe, przede wszystkim kartoteki liczące ponad 10 tys. metrów bieżących, ale również mikrofilmy, fotografie (ok. 39 mln zdjęć), nagrania filmowe (ponad 2 tys. jednostek archiwalnych) i dźwiękowe (ok. 1,4 tys. jednostek archiwalnych). Publikacja kolejnych opisów jednostek akt zapowiadana jest na wrzesień - październik.

Wprowadzał nas do NATO. Będzie lustrowany

W 2012 r. sąd oczyścił Andrzeja Towpika z zarzutu kłamstwa lustracyjnego. IPN wnioskował o uchylenie tej decyzji.

Będzie ponowny proces lustracyjny Andrzeja Towpika, byłego wiceszefa
MSZ i głównego negocjatora w sprawie wstąpienia Polski do NATO - orzekł w
czwartek Sąd Apelacyjny w Warszawie.

Na wniosek pionu lustracyjnego IPN, SA uchylił wyrok Sądu Okręgowego
Warszawa-Praga, który w 2012 r. oczyścił Towpika z zarzutu kłamstwa
lustracyjnego. SA zwrócił sprawę do SO z powodu stwierdzenia jego
błędów. Towpik nie chciał komentować wyroku SA.

W 2010 r. IPN zarzucił 74-letniemu Towpikowi (ostatnio
przedstawicielowi RP przy ONZ w Nowym Jorku), że w oświadczeniu
lustracyjnym zataił związki z wywiadem PRL z lat 80. Towpik mówił wtedy
PAP, że nie był agentem. Wyjaśnił, że podczas służby dyplomatycznej
rozmawiał z różnymi osobami, nie zawsze wiedząc, kim naprawdę jest
rozmówca. Dodał, że jego wcześniejszych oświadczeń lustracyjnych nie
kwestionował Rzecznik Interesu Publicznego. Podkreślił, że dopiero w IPN
dowiedział się, że był traktowany przez służby jako kontakt operacyjny i że nadały mu one jakiś kryptonim.

Sąd ujawnił w 2010 r., że IPN ocenił jego wyjaśnienia jako
niewiarygodne, uznając (po przesłuchaniu m.in. oficerów służb PRL i
analizie akt IPN), że Towpik w latach 80. podjął tajną i świadomą
współpracę z departamentem I MSW. Miała ona trwać do 1990 r. Adwokat
Towpika mec. Czesław Jaworski podkreślał, że w aktach sprawy nie ma ani
zobowiązania do współpracy, ani własnoręcznych doniesień, ani żadnych
pokwitowań.

Cały proces był niejawny, co wynikało z faktu, że część świadków była związana z obecnymi służbami specjalnymi RP.

Pod koniec 2012 r. SO oczyścił Towpika - uzasadnienie tego utajniono.
IPN odwołał się do SA. Uzasadnienie wyroku trzyosobowego składu SA było
już jawne.

Jak mówiła sędzia SA Małgorzata Mojkowska, uzasadnienie SO pominęło
wiele dowodów, w tym niektóre dokumenty z zachowanej teczki kontaktu
operacyjnego Spokojny (którym miał być Towpik). Sędzia dodała,
że według SO nie da się ustalić okoliczności pozyskania Towpika - SA
uznał, że można było dotrzeć do świadka tego zdarzenia.

Ponadto SA ocenił, że SO pominął cały tok rejestracji Towpika przez
służby PRL. Sędzia Mojkowska ujawniła, że do 1981 r. był on
zarejestrowany jako KO Spokojny, po czym nastąpił okres jego zabezpieczenia. W 1983 r. ponownie zarejestrowano go jako KO, aż do stycznia 1990 r., kiedy pojawił się zapis o rezygnacji. SO nie ustalił, czy to była jego rezygnacja, czy też wynikała ona z przekształcenia SB w UOP - oświadczyła sędzia.

Sędzia Mojkowska podkreśliła, że czwartkowa decyzja SA nie przesądza wyniku ponownego procesu, ale SO musi uwzględnić uwagi SA.

Osoba uznana prawomocnie przez sąd za kłamcę lustracyjnego traci na okres od 3 do 10 lat prawo do pełnienia funkcji publicznych.

Towpik jest absolwentem SGPiS i Szkoły Służby Zagranicznej. Skończył
studia podyplomowe na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku. Od 1975 r. w
MSZ. Od 1977 do 1981 był I sekretarzem ambasady PRL w Hiszpanii, potem
radcą-ministrem w Polskiej Misji przy Biurze ONZ w Genewie. W 1990 r.
przewodniczył polskiej delegacji na rozmowy w sprawie rozwiązania Układu
Warszawskiego. Od 1994 do 1997 był wiceszefem MSZ, gdzie odpowiadał za
politykę bezpieczeństwa. Był szefem polskiej delegacji prowadzącej negocjacje w sprawie wstąpienia naszego kraju do NATO.

W 1997 r. został przedstawicielem Polski przy NATO, a w 1999 r.
stałym przedstawicielem RP w Radzie Północnoatlantyckiej. Od 2002 r. -
wiceszef MON ds. współpracy międzynarodowej i polityki obronnej. Od 2004
r. do 2010 r. był szefem Stałego Przedstawicielstwa RP przy ONZ.

W 2009 r. - w 10. rocznicę wstąpienia Polski do NATO - prezydent Lech
Kaczyński odznaczył go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Prezydent podkreślał wtedy, że Towpik odegrał wielką rolę w niełatwej
drodze Polski do NATO, a odznaczenie jest także dowodem uznania za jego
wieloletnią działalność w polskiej dyplomacji.

Ofiara rozkazu komunistycznego generała była spokojnym pilotem
Aeroklubu Opolskiego. W lipcu 1975 r. nie mogąc znieść życia w „raju” u
rządzonym m.in. przez ludzi takich jak Jaruzelski, postanowił uciec na
Zachód. Nie miał szans wyjechać legalnie, więc zdecydował się na
desperacki czyn.

dzisiaj, 16:43

Dr
Gontarczyk: "Ile trzeba samozakłamania, żeby w wypadku Jaruzelskiego
nie dojrzeć, z jak marnym rzezimieszkiem mamy do czynienia". NASZ WYWIAD

"Ostatnio Michnik przy okazji urodzin Towarzysza Generała pisał
peany na jego cześć i obrzucał wyzwiskami krytyków generała. Żal ściska
jak się to czyta i obserwuje. Kompletna żenada."

"Legion" trudno uznać za niewinną powieść historyczną ku pokrzepieniu polskich serc. Historię zawsze tworzymy (i czytamy) z myślą o współczesności, od czego autorka wcale nie zamierza się odżegnywać. Jeśli "Legion" sprowadzimy do najprostszych idei, to można je tak streścić: nacjonalizm jest niegroźny, bo w istocie wszyscy jesteśmy poczciwymi patriotami. Groźny i ewidentnie zły jest komunizm.

Dziarscy chłopcy z ryngrafami

Antykomunizm w czasie okupacji, antykomunizm powojenny, antykomunizm dziś to nieco inne zjawiska, ale te same hasła. Kto dzisiaj może być dla antykomunisty wrogiem? Stalin i nieistniejący ZSRR? "Kapitał" Marksa? Uwłaszczona PRL-owska nomenklatura? Państwo opiekuńcze? Feministki i ateiści? Adam Michnik i reszta czerwonej hołoty, którą trzeba potraktować raz sierpem, raz młotem? Dzisiejszy antykomunizm, "preczzkomunizm", jest umysłową aberracją, wojennym totemem, którym posługuje się skrajna prawica, a niekiedy także dogmatycy gospodarki rynkowej. Mimo to istnieje i nieźle pożywi się lekturą "Legionu".

Także nacjonalizm ma się coraz lepiej, a programy skrajnych narodowych organizacji niewiele różnią się od przedwojennych. Im ta historia o dziarskich, zwycięskich i wesołych chłopcach z ryngrafami na szyi bardzo się spodoba. Będzie też pasowała do ich oficjalnego odżegnywania się od antysemityzmu. A Żyda zawsze można zastąpić gejem. To zresztą ciekawe, że w poprzednich powieściach autorka znajdowała miejsce dla gejów - wśród wikingów i w piastowskiej Polsce. A tu tysiące chłopców w lesie i nigdy żadnych nie przyłapano pod jednym kocykiem?

Znam inne książki Cherezińskiej - m.in. rozmowy z Szewachem Weissem i tę o łódzkim getcie i jego "królu" Chaimie Rumkowskim. Wiem, że jej demonem jest snucie opowieści, a nie prawicowa ideologia. Tym razem jednak duch opowieści zaprowadził ją na manowce, na których wierzę, że nie chciała się znaleźć.

*Kinga Dunin - publicystka, socjolożka, krytyczka literacka, członkini zespołu "Krytyki Politycznej". Autorka m.in. zbioru esejów "Karoca z dyni" (2000), który znalazł się w finale nagrody Nike

Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,75475,14319725,Ksiazka_o_Brygadzie_Swietokrzyskiej_...

Glaukopis

Gazeta
Wyb. opluła książke Elżbiety Cherezińskiej "Legion". Recenzji nie
czytałem, szkoda czasu na bałamutne brednie a poza tym i tak wiadomo co
napisalalalali. W kazdym razie jak ktoś lubi masochizm bardzo prosze,
poniżej. Ale jak mawiaja angliczanie "The is no bad Press". Z kolei
Reagan twierdził, że jak chwalą go w gazetach to zaczyna sie bać, że coś
zle zrobił. Gaz Wyb wylewając potoki plfiociny potwierdził tym samym,
że książka Cherezińskiej jest dobra i autorka niczego nie skopała. A jej
dzieło poszło nie w las tylko pod strzechy bo o ile wiem sprzedaje sie
doskonale.

Ruch Młodych, Ruch Palikota oraz środowiska Europy
Plus złożyły w sekretariacie prezydenta Poznania list protestacyjny w
sprawie planowanej na Malcie budowy Pomnika Wdzięczności. - To teren
typowo rekreacyjny - argumentują.

- Złożenie listu ma na celu wyrażenie
naszego stanowiska o niedopuszczalności łączenia w taki sposób sfery
sacrum i profanum. Mamy także nadzieję na zmianę poglądu pana prezydenta
w tej kwestii - mówi Sandra Spychała z Ruchu Młodych.

Przetrwał siedem lat

Pomnik
Wdzięczności w Poznaniu, zwany także pomnikiem Najświętszego Serca Pana
Jezusa lub Pomnikiem Chrystusa Króla, to istniejący w latach 1932-1939
monument, będący wotum za odzyskaną przez Polskę niepodległość. Pomysł
jego budowy pojawił się w 1920 r., na Zjeździe Katolickim w Poznaniu. W
1930 r. uzyskano pozwolenie na budowę i przystąpiono do prac. Monument
odsłonięto w 1932 roku w miejscu.

Pomnik Wdzięczności miał
formę łuku triumfalnego. Od strony frontowej, w środkowej wnęce
znajdowała się odlana z brązu 4-metrowa figura Chrystusa Króla. Na
pomniku były napisy: "Sacratissimo Cordi - Polonia Restituta"
(Najświętszemu Sercu - Polska Odrodzona) oraz "Błogosław Panie naszej
polskiej ziemi". W 1939 roku monument został zburzony przez Niemców.

W
ostatnim czasie pojawił się projekt jego odbudowy, jednak w innym
miejscu. Pierwotnie znajdował się tam, gdzie dziś stoi Pomnik
Poznańskiego Czerwca 1956. Dziś jako proponowane miejsce odbudowy
wymienia się okolice poznańskiej Malty.

http://www.tvn24.pl/wiadomosci-poznan,43/stop-dla-pomnika-wdziecznosci-n...

50 milionów na relikt komuny

Mimo protestów mieszkańców władze Warszawy hołubią komunistyczne pomniki

Według przygotowanego projektu rewitalizacji parku Skaryszewskiego w
Warszawie pomnik miał być wyremontowany i przesunięty bliżej al.
Zielenieckiej.

– Przesunięcie pomnika to był odrębny podprojekt. Miał być on
wyremontowany i zyskać inne otoczenie – tłumaczy Dział Parków
stołecznego Zarządu Oczyszczania Miasta.

Projekt rewitalizacji parku został przyjęty przez stołecznego
konserwatora zabytków i po uwagach ostatecznie zaakceptowany jesienią
ubiegłego roku. Według szacunków jego wykonanie miałoby kosztować ok. 50
mln złotych. Ale na razie miasto nie przewiduje na to pieniędzy.

Wniosek o odebranie komunistom orderów Virtuti Militari

Do prezydenta trafił wniosek o odebranie Orderu Virtuti
Militari pięciu funkcjonariuszom Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego i
żołnierzom Ludowego Wojska Polskiego.

W 1946 r. wzięli oni udział w likwidacji mjr. Mariana Bernaciaka
„Orlika”, legendy antykomunistycznej partyzantki na Lubelszczyźnie.

O sprawie napisał Nasz Dziennik. Wniosek o odebranie
funkcjonariuszom oświadczenia skierowała Kapituła Orderu Virtuti
Militari. Taki krok rozpoczyna formalnie procedurę. Jednak jak
przewidują odpowiednie przepisy ustawy o orderach i odznaczeniach z 1992
r., decyzja należy do prezydenta.

Jak dowiedzieli się dziennikarze gazety decyzja ta na razie nie
zapadła. Zgodnie z przepisami cofnięcie odznaczenia może nastąpić w
sytuacji, kiedy do jego nadania doszło w wyniku „wprowadzenia w błąd”
lub „odznaczony dopuścił się czynu, wskutek którego stał się niegodny
orderu lub odznaczenia”.

Prof. Wojciech Polak – historyk, wykładowca WSKSiM i UMK podkreśla,
że takich osób może być bardzo dużo. Wszystko zależy od tego czy
weźmiemy pod uwagę osoby żyjące i te które zmarły.

- Odznaczenia powinny być odebrane wszystkim ludziom, którzy
przyczynili się wtedy do uzależnienia naszego kraju od Związku
Radzieckiego, do wprowadzenia komunizmu, którzy walczyli z Żołnierzami
Wyklętymi czy innymi strukturami, które dążyły do utrzymania
niepodległego Państwa Polskiego. Powinny im być odebrane wszelkie
odznaczenia nie tylko Virtuti Militari. Należałoby to zrobić jednym
aktem prawnym, powołać jakąś komisję i te sprawy raz na zawsze załatwić – powiedział prof. Wojciech Polak.

Marian Bernaciak walczył w wojnie obronnej w 1939 r., dostał się do
niewoli sowieckiej. Uniknął tragicznej śmierci w Katyniu. Walczył w
Armii Krajowej. Później, stojąc na czele oddziału WiN, walczył z
reżimem. Komuniści tropili go ze szczególną bezwzględnością,
zmobilizowano kilkanaście tysięcy żołnierzy LWP, KBW, funkcjonariuszy
aparatu bezpieczeństwa i siatkę konfidentów. Jego rodzinę poddano
represjom – aresztowano rodziców i brata.

Wyszkowski: Istnieje układ, który jawnie broni zbrodniarzy komunistycznych

Przebieg i wyroki ostatnich procesów sądowych zbrodniarzy
komunistycznych, obnaża liczne powiązania przedstawicieli wymiaru 
sprawiedliwości z ówczesnym systemem totalitarnym – ujawniają media.

Sędzia Jerzy Leder, zawiesił proces gen. Kiszczaka w sprawie
wprowadzenia stanu wojennego, opierając swoją decyzję na ekspertyzach
biegłych, które IPN ocenił jako kuriozalne i wewnętrznie sprzeczne.

Tymczasem jeden z dzienników ujawnił, mocne powiązania sędziego
Ledera z czasami PRL. Jego akta są przechowywane w IPN jako tajna
dokumentacja dotycząca dostępu do tajemnic PRL dla urzędników
państwowych. W tych aktach znajduje się m.in. adnotacja Wojewódzkiego
Urzędu Spraw Wewnętrznych, który stwierdza o braku zastrzeżeń do
kandydata. Taką ocenę mogli uzyskać jedynie najbardziej zaufani dla
komunistycznej władzy urzędnicy, uzyskujący dostęp do tajemnic
państwowych – napisała gazeta.

Warto też przypomnieć, że ten sam sędzia Leder w 2005 r. uchylił
wyrok ws. Kiszczaka skazanego rok wcześniej nieprawomocnym wyrokiem na
dwa lata więzienia w związku z masakrą w kopalni „Wujek”.

Istnieje układ, który jawnie broni zbrodniarzy komunistycznych i robi
wszystko, by nie odpowiedzieli za swoje haniebne czyny – mówi Krzysztof
Wyszkowski, represjonowany działacz opozycji PRL.

 -  Tzw. układ postkomunistyczny, personalny w wymiarze
sprawiedliwości trwa i trzyma się dobrze. Dawny przykład sędziego
Milewskiego z Gdańska, który mówił, że premier Tusk jest jego
zwierzchnikiem, jest najlepszym tego symbolem. Tuleja, Leder  to
wszystko ludzie o których zwierzchnicy wiedzą do jakich spraw trzeba ich
wyznaczać. Tam gdzie trzeba bronić socjalizmu  jak niepodległości – jak
to mówił Jaruzelski. Ta sytuacja się nie zmieni. Została fałszywie
zbudowana jeszcze przy okrągłym stole, kiedy zagwarantowano sędziom,
często członkom partii bezkarność i nieusuwalność, a konsekwencje tego
czujemy do dzisiaj – powiedział Krzysztof Wyszkowski.

W Polsce muszą nastąpić zdecydowane zmiany, które uzdrowią system,
inaczej nigdy nie dojdzie do rozliczenia i ukarania zbrodniarzy
komunistycznych – dodaje Krzysztof Wyszkowski.

- Sprawa istnienia w łonie korpusu sędziowskiego całej grupy,
struktury której zadaniem jest bronić zbrodniarzy komunistycznych,
całego przestępczego systemu, jak również ludzi, którzy są
spadkobiercami tego systemu to problem przed którym wolna Polska musi
stanąć z gotowymi rozwiązaniami. Jestem przekonany, że w tej dziedzinie
musi się znaleźć rozwiązanie radykalnie, uzdrawiające sytuacje i
eliminujące z zawodu sędziów nierzetelnych. Podobnie jak usuwa się z
zawodu lekarzy, którzy popełnią wykroczenie przeciw etyce lekarskiej – zaznaczył represjonowany działacz opozycji PRL Krzysztof Wyszkowski.

W czwartkowy wieczór w sali Copernicus Center 
odbył się  publiczny pokaz filmu dokumentalnego „The Messenger of Truth”
(polski tytuł „Jerzy – posłaniec prawdy”). Teraz emisja w chicagowskiej
telewizji oraz szukanie środków na szerokie rozpowszechnianie w całej
Ameryce.

Film zaczyna się od nagranych słów księdza Jerzego Popiełuszki:

Wydaje mi się, że w przeszłości Kościoła, chrześcijaństwa
mamy bardzo wiele przykładów do jakich granic trzeba bronić prawdy. Po
prostu do końca

- mówi przyszły męczennik i błogosławiony. A potem dużo archiwalnych
zdjęć i nagrań, wypowiedzi i głos narratora – znanego choćby z
legendarnego „Czasu Apokalipsy” Martina Sheena - katolika, nie kryjącego
się z głęboką wiarą katolika.

Dla producenta wykonawczego Gary Chartranda, produkcja była wielką,
„duchową przygodą”, która zaczęła się w warszawskim Żoliborzu, gdy
przypadkowo trafił wraz z żoną na grób księdza Jerzego przy kościele pod
wezwaniem św. Stanisława Kostki.

To musiało być natchnienie Ducha Świętego. Pomyśleliśmy zróbmy film o
księdzu Jerzym. Amerykanie nic o nim nie wiedzą. Chcieliśmy pokazać
wartości, dla których oddał życie: wolność, prawdę, ludzką godność.
Wartości, które tak cenimy

– powiedział mi Chartrand.

Film powstał, bo Chartrand odnalazł Paula Henslera, który nad
dokumentacją filmu dokumentalnego pracował od... dwudziestu trzech lat.
Ale 25 wizyt w Polsce się opłaciło; w filmie można zobaczyć
unikalne nagrania przedstawiające księdza Popiełuszkę oraz jego
wypowiedzi. Jak mi powiedział Hensler czekać „było warto”, bo czas
pokazał, że jego pierwotna teza – że rewolucja która obaliła komunizm
zaczęła się od wezwań księdza Jerzego „zło dobrem zwyciężaj” i jego
męczeńskiej śmierci - okazała się prawdziwe.

Kiedy zaczynałem, ludzie się ze mnie śmiali, mówili: nawet
tego ci nie wolno powiedzieć. A teraz ludzie Kościoła mówią mi: tak
miałeś rację, coś naprawdę wielkiego zaczęło się w tym kościele na
Żoliborzu, rewolucja ludzkich serc

– powiedział Hensler.

Kulminacyjny moment filmu stanowi nagranie archiwalne, gdy ogłoszono
znalezienie zwłok księdza Popiełuszki. Prowadzący nabożeństwo ksiądz
mówi płaczącym ludziom, aby powtarzali za nim „i odpuść nam nasze winy,
jak i my odpuszczamy naszym winowajcom”. I każe im to powtórzyć trzy
razy.

To był moment zwycięstwa ojca Jerzego

– powiedział mi Hensler.

Pokaz w Copernicus Center miał na celu przybliżenie filmu
Polonii. Teraz autorzy zbierają fundusze aby wprowadzić film do
szerokiego rozpowszechniania w całej Ameryce. Kto nie był w
czwartek w Copernicus Center a mieszka w Chicago i okolicach, będzie
mógł zobaczyć dokument w telewizji – w poniedziałek o 7.30 na kanale
jedenastym WTTW.

Publiczność (głównie anglojęzyczna), która wypełniła większość miejsc
w Copernicus Center (było ok. 1,5 tys. ludzi) nagrodziła film burzą
oklasków tuż po tym, gdy wybrzmiały na sam koniec, słowa księdza Jerzego
z nagrań archiwalnych: „Jezus Chrystus za głoszenie swojej Boskiej
prawdy oddał swoje życie, podobnie apostołowie. A przecież rolą księdza
jest głosić prawdę, za prawdę cierpieć, a nawet jeśli trzeba, za prawdę
oddać życie. Takich przykładów mamy w historii wiele i z nich powinniśmy
wyciągać wnioski. Dziękuję”.

Zanim padły słowa, widzowie mogli zobaczyć zdjęcia bezpośrednich sprawców zbrodni z komentarzem, co się z nimi stało. Na
koniec pokazano zdjęcia generałów Jaruzelskiego i Kiszczaka, z podpisem
że „nigdy nie ponieśli odpowiedzialności” za zabicie księdza Jerzego i
żyją sobie spokojnie z wypłacanych przez państwo emerytur.

http://wpolityce.pl/artykuly/60368-dokument-o-ks-jerzym-debiutuje-w-chic...

Łódzka lista hańby- personalia stalinowskich sędziów i prokuratorów

Instytut Pamięci Narodowej udostępnił wykaz osób skazanych w procesach politycznych przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Łodzi na karę śmierci w latach 1946-1955. Lista obejmuje nazwiska sądzonych, sędziów, prokuratorów oraz adwokatów.

Ku pamięci- ofiary i ich kaci nie mogą pozostać anonimowi.

FUNDACJA "POLSKA SIĘ UPOMNI" SKŁADA PODZIĘKOWANIE INSTYTUTOWI PAMIĘCI NARODOWEJ ZA MOŻLIWOŚĆ PREZENTACJI W INTERNECIE TYCH WAŻNYCH DLA ŚWIADOMOŚCI POLAKÓW MATERIAŁÓW

Jerzy Scheur

Prezes Fundacji

WYKAZ OSÓB SKAZANYCH NA KARĘ ŚMIERCI
PRZEZ WOJSKOWY SĄD REJONOWY W Łodzi

sporządzony przez Joannę Żelazko pracownika Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu Oddział w Łodzi

W całym okresie funkcjonowania WSR w Łodzi w latach 1946 - 1955 orzeczonych zostało – jak wynika z danych zawartych w repertoriach sądowych – blisko 200 wyroków śmierci, z czego 186 miało charakter polityczny. Według poczynionych przeze mnie obliczeń, wykonano przynajmniej 70. Ponieważ kwerenda w tym zakresie będzie kontynuowana, podana liczba może się nieznacznie zwiększyć. Oprócz tych, którzy zostali straceni w egzekucjach, pięć osób zmarło w więzieniach w czasie odbywania kary lub podczas przesłuchań.

Poniższy wykaz zawiera 112 nazwisk osób skazanych na najwyższy wymiar kary, których działalność można określić jako polityczną. Konstrukcja poszczególnych not jest następująca: dane osobowe (nazwisko i imię, pseudonim, imię ojca, data i miejsce urodzenia), skład sędziowski, prokurator, adwokat, data orzeczenia wyroku, informacja o wykonaniu kary – data i miejsce stracenia, bądź jej złagodzeniu – data opuszczenia więzienia oraz sygnatura akt i miejsce ich przechowywania.

Status poszczególnych członków składu sędziowskiego był zróżnicowany. W celu jego sprecyzowania, przy nazwiskach osób orzekających wyroki – w nawiasach – umieszczone zostały oznaczenia literowe: (s-p) – sędzia przewodniczący rozprawie, (s) – sędzia, (a) – asesor, (ł) – ławnik. Wprawdzie podczas ustalania wymiaru kary formalnie nie miało to znaczenia, bo głos każdego z trójki sądzących miał taką samą wartość. Jednak umieszczenie tego rodzaju rozróżnienia, pozwala zobrazować udział w wydawaniu wyroków śmierci osób, które nie były zawodowymi prawnikami.

Przy niektórych skazanych podane zostały jednocześnie nazwiska kilku adwokatów. Wynika to z faktu, iż rozprawa miała charakter zbiorowy, a w aktach nie występuje wyraźne rozróżnienie, który z obrońców reprezentował w sprawie konkretnego oskarżonego.

W zestawieniu tym nie ma danych kilkunastu osób, mimo iż ich działalność miała charakter niepodległościowy. Spowodowane jest to tym, że część dokumentacji – potwierdzają to zapisy w repertoriach sądowych – została zniszczona lub nie udało się jej odnaleźć w archiwach. Pozostałe brakujące akta dotyczą osób, skazanych za przestępstwa pospolite lub takich, wobec których pojawiły się wątpliwości co do charakteru ich działalności.

Treść zarzutów podana została według zapisów w aktach spraw. Należy uwzględnić, iż często oprócz oskarżeń o działalność niepodległościową żołnierzom II konspiracji stawiano zarzuty o popełnienie przestępstw pospolitych. Ataki na przedstawicieli komunistycznej władzy – funkcjonariuszy UB, MO lub żołnierzy KBW traktowane były w kategoriach zwykłych napadów z użyciem broni. Zaś wymuszane ukrywaniem się rekwizycje w spółdzielniach, jako pospolite rabunki. Taki sposób przedstawiania wydarzeń, miał deprecjonować żołnierzy organizacji niepodległościowych w oczach społeczeństwa.

Podstawą źródłową wykazu są akta procesowe WSR w Łodzi, znajdujące się w: Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Łodzi, Archiwum Państwowym w Łodzi oraz Archiwum Wojsk Lądowych – Filia nr II we Wrocławiu. Ponadto, uzupełnieniem tej bazy są dokumenty WSR: repertoria, skorowidze i sprawozdania, a także materiały operacyjne byłego WUBP w Łodzi .

W przypadku akt spraw sądowych, znajdujących się w zasobie Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w Łodzi, jako pierwsza podana została aktualna sygnatura archiwalna. Natomiast w nawiasach zamieszczona jest oryginalna – nadana przez WSR.

Poniższy wykaz ukazał się również drukiem: Wykaz osób skazanych na karę śmierci przez WSR w Łodzi oraz zmarłych w czasie odbywania wyroku pozbawienia wolności, oprac. J. Żelazko, [w:]Wojskowy Sąd Rejonowy w Łodzi, red. J. Wróbel, J. Żelazko, Warszawa 2004.

Nazwisko i imię: Balcerzak Zdzisław, ps. Wiktor

Dane personalne: s. Stanisława, ur. 5 III 1929 r. w Smardzewie, pow. sieradzki

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (woj. łódzkie, poznańskie, wrocławskie) - kwatermistrz w oddziale o krypt. „Bałtyk”, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Bohatyrewicz Wacław (s-p), Mazurek Jan (ł), Wlaś Jan (ł)

Prokurator: Kaczmarek Jan

Adwokat: Konczyński Kazimierz

Wyrok: kara śmierci 15 IV 1953 r.

Wykonanie wyroku: 18 VIII 1953 r. NSW złagodził orzeczony wyrok do dożywotniego więzienia, 14 VI 1956 r. SW w Łodzi złagodził karę do 15 lat więzienia, 15 VII 1967 r. opuścił więzienie.

Sygnatura akt: Ld 6/2010 (Sr. 80/53), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Barszczewski Henryk, ps. 13

Dane personalne: s. Hilarego, ur. 28 II 1927 r. w Stępaniu, woj. wołyńskie

Zarzuty: Utworzenie na terenie Łodzi Polskiej Organizacji Podziemnej, przemianowanej na Polską Podziemną Organizację Bojową, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Bohatyrewicz Wacław (s-p), Leśko Teofil (a), Dzięcioł Bogdan (a)

Prokurator: Kot Teofil

Adwokat: Kępiński Tadeusz

Wyrok: kara śmierci 7 XI 1950 r.

Wykonanie wyroku: 7 IV 1951 r. Prezydent RP zamienił karę śmierci na 15 lat więzienia,
16 IX 1954 r. WSR w Łodzi zmniejszył wyrok do 10 lat pozbawienia wolności, Prokurator Wojewódzki m. Łodzi na mocy ustawy o amnestii z 1956 r. złagodził wyrok o połowę tj. do 5 lat więzienia, 13 VI 1956 r. zwolniony warunkowo.

Sygnatura akt: Ld 6/1481 (Sr. 333/51), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Bartczak Marian, ps. Śmigły

Dane personalne: s. Stefana, ur. 30 VII 1922 r. w Ozorkowie

Zarzuty: Działalność w grupie dywersyjnej AK „Błyskawica” (woj. łódzkie i poznańskie), posiadanie broni.

Skład sędziowski: Hochberg Leo (s-p), Bohatyrewicz Wacław (s), Wieloch Aleksander

Prokurator: bez udziału prokuratora

Adwokat: Dietrich – Miłobędzki Lucjan, Konczyński Kazimierz, Kępiński Tadeusz

Wyrok: kara śmierci 29 XI 1946 r.

Wykonanie wyroku: 19 II 1947 r., godz. 8.00, w WUBP w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/62 (Sr. 166/47), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Bartolik Antoni, ps. Szary

Dane personalne: s. Antoniego, ur. 12 VI 1915 r. w Sieradzu

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (pow. sieradzki) - szef oddziału Służby Ochrony Społeczeństwa; posiadanie broni.

Skład sędziowski: Ochnio Bronisław (s-p), Adamowski Piotr (s), Kroze Leonard (ł)

Prokurator: Graff Kazimierz, Łapiński Czesław

Adwokat: Moskwa Jan, Vogel Roman, Kępiński Tadeusz, Szczerbiński Ludwik, Litwin Józef, Bara Ignacy, Vogel Ryszard

Wyrok: kara śmierci 17 XII 1946 r.

Wykonanie wyroku: 12 II 1947 r. Prezydent zamienił wyrok śmierci na bezterminowe więzienie, 8 III 1947 r. WSR w Łodzi – na mocy amnestii - złagodził karę do 15 lat więzienia, 26 II 1955 r. zwolniony warunkowo.

Sygnatura akt: Ld 6/43 (Sr.786/46), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Bielec Tadeusz, ps. --------

Dane personalne: s. Franciszka, ur. 6 VIII 1930 r. w Dynowie, pow. brzozowski

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej NSZ (pow. brzeziński), posiadanie broni, rozpowszechnianie ulotek antypaństwowych.

Skład sędziowski: Bohatyrewicz Wacław (s-p), Paciorkowski Eugeniusz (ł),

Brak Bronisław (ł)

Prokurator: Kopytowski Stanisław

Adwokat: Bara Ignacy

Wyrok: kara śmierci 30 VI 1950 r.

Wykonanie wyroku: 18 X 1950 r. Prezydent RP zamienił karę śmierci na wyrok dożywotniego więzienia, 16 V 1956 r. SW w Łodzi zmienił karę na 12 lat pozbawienia wolności, w wyniku rewizji nadzwyczajnej 12 III 1957 r. SN w Warszawie orzekł karę 8 lat więzienia, 9 IV 1957 r. zwolniony warunkowo

Sygnatura akt: Ld 6/1023 (Sr. 257/50), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Błasiak Ksawery, ps. Albert

Dane personalne: s. Adama, ur. 17 X 1914 r. w Częstochowie

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (woj. łódzkie, kieleckie, śląskie i poznańskie) - pierwszy adiutant Stanisława Sojczyńskiego ps. „Warszyc”; posiadanie broni.

Skład sędziowski: Ochnio Bronisław (s-p), Adamowski Piotr (s), Kroze Leonard (ł)

Prokurator: Graff Kazimierz, Łapiński Czesław

Adwokat: Moskwa Jan, Vogel Roman, Kępiński Tadeusz, Szczerbiński Ludwik, Litwin Józef, Bara Ignacy, Vogel Ryszard

Wyrok: kara śmierci 17 XII 1946 r.

Wykonanie wyroku: 19 II 1947 r., godz. 7.30 w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/43 (Sr.786/46), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Bobrowski Władysław, ps. Wiktor

Dane personalne: s. Wawrzyńca, ur. 4 VII 1918 r. w Timingen, Niemcy

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (pow. sieradzki) - komendant powiatowy; posiadanie broni.

Skład sędziowski: Ochnio Bronisław (s-p), Adamowski Piotr (s), Kroze Leonard (ł)

Prokurator: Graff Kazimierz, Łapiński Czesław

Adwokat: Moskwa Jan, Vogel Roman, Kępiński Tadeusz, Szczerbiński Ludwik, Litwin Józef, Bara Ignacy, Vogel Ryszard

Wyrok: kara śmierci 17 XII 1946 r.

Wykonanie wyroku: 12 II 1947 r. Prezydent zamienił wyrok śmierci na bezterminowe więzienie, 8 III 1947 r. WSR w Łodzi – na mocy amnestii – złagodził karę do 15 lat pozbawienia wolności, 29 X 1953 r. WSR udzielił przerwy w odbywaniu kary do maja
1954 r., 6 XI 1954 r. zwolniony warunkowo.

Sygnatura akt: Ld 6/43 (Sr.786/46), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Brzeziński Stanisław, ps. Wiarus

Dane personalne: s. Mateusza, ur. 18 III 1925 r. w Dmosinie, pow. brzeziński

Zarzuty: Działał w organizacji niepodległościowej KWP w grupie „Wichra” (pow. brzeziński), posiadanie broni.

Skład sędziowski: Salpeter Michał (s-p), Plackowski Marian (s), Baj Kazimierz (a)

Prokurator: Dyhdalewicz Roman

Adwokat: Czarnecki Bogumił

Wyrok: kara śmierci 17 X 1947 r.

Wykonanie wyroku: XII 1947 r. w Łodzi

Sygnatura akt: Sr. 772/47, AP Łódź

Nazwisko i imię: Cabański Michał , ps. Emigrant

Dane personalne: s. Józefa, ur. 11 VII 1913 r. w Żoreniczkach, pow. turecki

Zarzuty: Działalność w grupie dywersyjnej AK „Błyskawica” (woj. łódzkie i poznańskie), posiadanie broni.

Skład sędziowski: Hochberg Leo (s-p), Bohatyrewicz Wacław (s), Wieloch Aleksander

Prokurator: bez udziału prokuratora

Adwokat: Dietrich – Miłobędzki Lucjan, Konczyński Kazimierz, Kępiński Tadeusz

Wyrok: kara śmierci 29 XI 1946 r.

Wykonanie wyroku: 19 II 1947 r., godz. 8.00, w WUBP w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/62 (Sr. 166/47), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Chłuda Kazimierz, ps. -------

Dane personalne: s. Stanisław, ur. 4 III 1925 r. w Tomaszowie Mazowieckim

Zarzuty: Działał w organizacji WiN (pow. tomaszowski), posiadanie broni. Były funkcjonariusz MO.

Skład sędziowski: Adamowski Piotr (s-p), Kowański Roman (ł), Czupryniak Jerzy (ł)

Prokurator: Szwed Henryk

Adwokat: Kępiński Tadeusz, Litwin Józef, Rotbard Henryk

Wyrok: kara śmierci 26 X 1946 r.

Wykonanie wyroku: 4 I 1947 r. w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/39 (Sr.504/46), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Chowański Jan , ps. Płucienniczak Józef; Tadek

Dane personalne: s. Józefa, ur. 24 VI 1917 r. w Gozdeckim, pow. sieradzki

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (woj. łódzkie, poznańskie, wrocławskie) - oddział o krypt. „Bałtyk”, posiadanie broni, posługiwanie się nielegalnym dokumentem.

Skład sędziowski: Ochnio Bronisław (s-p), Zasidko Stefan (a), Jaworski Czesław (a)

Prokurator: Sikorski Józef

Adwokat: Eisner Klemens

Wyrok: kara śmierci 7 I 1950 r.

Wykonanie wyroku: 19 V 1950 r., godz. 21.30 w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/791 (Sr. 759/49), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Ciesielski Albin, ps. Montwił

Dane personalne: s. Jakuba, ur. 11 IV 1912 r. w Radomsku

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (woj. łódzkie, kieleckie, śląskie i poznańskie) - w oddziale H. Glapińskiego ps. „Klinga” pełnił funkcję dowódcy plutonu,
a następnie szefa kompanii; posiadanie broni.

Skład sędziowski: Ochnio Bronisław (s-p), Adamowski Piotr (s), Kroze Leonard (ł)

Prokurator: Graff Kazimierz, Łapiński Czesław

Adwokat: Moskwa Jan, Vogel Roman, Kępiński Tadeusz, Szczerbiński Ludwik, Litwin Józef, Bara Ignacy, Vogel Ryszard

Wyrok: kara śmierci 17 XII 1946 r.

Wykonanie wyroku: 19 II 1947 r., godz. 7.30 w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/43 (Sr.786/46), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Coliński Józef, ps. Zarycz

Dane personalne: s. Ignacego, ur. 26 XII 1920 r. w Rosztok, Niemcy

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (woj. łódzkie) – członek grupy dywersyjnej, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Ochnio Bronisław (s-p), Lach Jan (s), Raczyński Piotr (ł)

Prokurator: Sikorski Józef

Adwokat: Wolski Jerzy

Wyrok: kara śmierci 21 IV 1950 r.

Wykonanie wyroku: 22 V 1950 r., godz. 21.30 w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/942 (Sr. 154/50), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Cybulski Jerzy, ps. Magnuszewski Jerzy

Dane personalne: s.Witolda, ur. 20 II 1922 r. w Żołdku, woj. nowogródzkie

Zarzuty: Utworzenie na terenie Łodzi Polskiej Organizacji Podziemnej, przemianowanej na Polską Podziemną Organizację Bojową, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Bohatyrewicz Wacław (s-p), Leśko Teofil (a), Dzięcioł Bogdan (a)

Prokurator: Kot Teofil

Adwokat: Rusiecki Zygmunt

Wyrok: kara śmierci 7 XI 1950 r.

Wykonanie wyroku: 16 IV 1951 r.

Sygnatura akt: Ld 6/1481 (Sr. 333/51), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Danielak Ludwik, ps. Lotny, Bojar, Szatan

Dane personalne: s. Antoniego, ur. 4 IV 1923 r. w Stradzewie, pow. piotrkowski

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (pow. piotrkowski) – od
1946 r. był pierwszym zastępcą Kazimierza Grzybowskiego „Zapalnika”, w 1947 r. zorganizował własny oddział Kierownictwa Walki z Bezprawiem (pow. Piotrków),
w 1948 r. podporządkował się Janowi Małolepszemu „Muratowi” – dowodził oddziałem
o kryptonimie „Turbina”, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Depczyński Zygmunt (s-p), Motłoch Daniel (s), Grzeszczuk Waldemar (ł)

Prokurator: Jakubiec Ryszard

Adwokat: Kaczmarek Marian

Wyrok: kara śmierci 11 I 1955 r.

Wykonanie wyroku: 5 VIII 1955 r., godz. 21.55 w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/2340 (Sr. 174/54), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Darnowski Bolesław, ps. Ryś

Dane personalne: s. Józefa, ur. 10 III 1927 r. w Poznaniu

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej „Abażur 101”, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Hochberg Leo (s-p), Plackowski Marian (s), Sołyga Zygmunt (ł)

Prokurator: bez udziału prokuratora

Adwokat: Dickstein, Szczerbiński Ludwik, Bara Ignacy, Zajączkowski Henryk, Vogel Roman, Wróblewski Stanisław

Wyrok: kara śmierci 16 I 1947 r.

Wykonanie wyroku: 19 III 1947 r. NSW wyrok uchylił, 9 VI 1947 WSR w Łodzi orzekł karę 15 lat więzienia

Sygnatura akt: Ld 6/73 (Sr. 305/47), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Dąbrowski Bronisław, ps. Spokojny

Dane personalne: s. Józefa, ur. 22 I 1917 r. w Wojnowicach, gm. Gidle, pow. radomskim

Zarzuty: Działalność w organizacji – nazwa nieznana (pow. radomszczański), posiadanie broni.

Skład sędziowski: Salpeter Michał (s-p), Burdko Kazimierz (ł), Sroga Władysław (ł)

Prokurator: Kopytowski Stanisław

Adwokat: Wolski Jerzy

Wyrok: kara śmierci 27 VI 1949 r.

Wykonanie wyroku: 24 IX 1949 r., prawdopodobnie PUBP w Piotrkowie Trybunalskim

Sygnatura akt: Ld 6/505 (Sr. 411/49), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Dąbrowski Zenon, ps. Korsak

Dane personalne: s. Stanisława, ur. 2 IV 1926 r. w Klizach, gm. Przerąb, pow. radomski

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (woj. radomszczańskie) – członek oddziału „Prawdzica”, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Ochnio Bronisław (s-p), Baj Kazimierz (a), Sowiński Zbigniew (ł)

Prokurator: Aspis Feliks

Adwokat: Trzeciak Tadeusz

Wyrok: kara śmierci 16 V 1947 r.

Wykonanie wyroku: 30 V 1947 r., godz. 4.00 w Piotrkowie Trybunalskim

Sygnatura akt: Ld 6/89 (Sr. 404/47), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Derlatka Marian, ps. Maciek

Dane personalne: s. Błażeja, ur. 10 I 1917 r. w Janówce, gm. Krzyżanów, pow. piotrkowski

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (pow. piotrkowski) - oddział Ludwika Danielaka ps. „Bojar”, udzielanie informacji dotyczących działań UB, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Salpeter Michał (s-p), Giedryś Stanisław (ł), Łuczak Zdzisław (ł)

Prokurator: Dyhdalewicz Roman

Adwokat: Gutowski Andrzej

Wyrok: kara śmierci 15 III 1949 r.

Wykonanie wyroku: 19 VI 1949 r., godz. 4.30, w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/322 (Sr. 195/49), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Dolik Adam, ps. ----------

Dane personalne: s. Jana, ur. 1.XI 1906 r. w Bojanowie, gm. Skomlin

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (pow. wieluński) , posiadanie broni, członek PSL.

Skład sędziowski: Adamowski Piotr (s-p), Czarnogórski Czesław (ł), Palczak Józef (ł)

Prokurator: Aspis Feliks

Adwokat: Zajączkowski Henryk

Wyrok: kara śmierci 10 I 1947 r.

Wykonanie wyroku: 18 I 1947, godz. 7.15, w Wieluniu

Sygnatura akt: Ld 6/47 (Sr. 3/47), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Dula Edward, ps. ---------

Dane personalne: s. Adama, ur. 11 IX 1918 r. w Warszawie

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej (pow. tomaszowski) – prawdopodobnie oddział Stanisława Jaworskiego ps. „Upiór”, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Sapeter Michał (s-p), Charubin Marian (ł), Raczko Adam (ł)

Prokurator: bez udziału prokuratora

Adwokat: Kossak Stefan

Wyrok: kara śmierci 14 IV 1949 r.

Wykonanie wyroku: 17 VII 1949 r., godz. 3.40, w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/373 (Sr. 253/49), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Dziedzic Stanisław, ps. Lew, Błyskawica

Dane personalne: s. Antoniego, ur. 16 IV 1910 r. w Kłonnej, gm. Klwów, pow. opoczyński

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej NSZ (pow. opoczyński, rawski, radomski) – oddział „Orła”, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Widaj Mieczysław (s-p), Wójcik Wiesław (ł), Nagietowicz Jerzy (ł)

Prokurator: Pełeński Roman

Adwokat: Kukulak Bernard

Wyrok: kara śmierci 22 V 1948 r.

Wykonanie wyroku: 11 VIII 1948 r. NSW uchylił wyrok i zwrócił sprawę do ponownego rozpatrzenia przez WSR w Łodzi, 31 I 1949 r. WSR w Łodzi orzekł ponownie wyrok śmierci; 30 IV 1949 r., godz. 5.30 w Łodzi.

Sygnatura akt: Ld 6/237 (Sr.64/49), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Franciszkowski Mieczysław, ps. Wyżewski Jan; Jan, Malinowski, Pasiak, Malina

Dane personalne: s. Feliksa, ur. 28 II 1909 r. w Krogulcu, woj. łódzkie

Zarzuty: Organizacja w Łodzi placówki Inspektoratu Ruchu Oporu, werbunek byłych członków AK, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Nippe Mikołaj (s-p), Hochberg Leo (s), Salpeter Michał (s)

Prokurator: Aspis Feliks

Adwokat: Bara Ignacy, Dickstein Władysław, Jarosz Mieczysław, Kifaman Adam

Wyrok: kara śmierci 24 X 1946 r.

Wykonanie wyroku: 14 XII 1946 r., godz. 7.00 w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/38 (Sr.615/46), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Glapiński Henryk, ps. Klinga

Dane personalne: s. Adama, ur. 28 XII 1915 r. w Częstochowie

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (woj. łódzkie, kieleckie, śląskie i poznańskie) – dowódca batalionu, drugi adiutant Stanisława Sojczyńskiego oraz dowódca Służby Ochrony Społeczeństwa.; posiadanie broni.

Skład sędziowski: Ochnio Bronisław (s-p), Adamowski Piotr (s), Kroze Leonard (ł)

Prokurator: Graff Kazimierz, Łapiński Czesław

Adwokat: Moskwa Jan, Vogel Roman, Kępiński Tadeusz, Szczerbiński Ludwik, Litwin Józef, Bara Ignacy, Vogel Ryszard

Wyrok: kara śmierci 17 XII 1946 r.

Wykonanie wyroku: 19 II 1947 r., godz. 7.30 w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/43 (Sr.786/46), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Gorzuchowski Stanisław, ps. Salwator

Dane personalne: s. Ksawerego, ur. 6 VI 1899 r. w Wilnie

Zarzuty: Działalność w organizacji WiN (Łódź), gromadzenie i przekazywanie WiN informacji stanowiącej tajemnicę państwową i wojskową, przygotowywanie ekspertyz
o tematyce gospodarczej.

Skład sędziowski: Ochnio Bronisław (s-p), Bohatyrewicz Wacław (a), Landau Anna (ł)

Prokurator: Łapiński Czesław

Adwokat: Szczerbiński Ludwik

Wyrok: pięć lat pozbawienia wolności, dwa lata utraty praw publicznych i obywatelskich,

15 I 1947 r.

Wykonanie wyroku: zmarł w więzieniu we Wronkach 28 III 1948 r.

Sygnatura akt: Sr. 8/47, AWL Wrocław

Nazwisko i imię: Górecki Czesław, ps. Rzędzian

Dane personalne: s. Władysława, ur. 2 II 1924 r. w Unikowie Kapitulnym, pow. sieradzki

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (woj. łódzkie) - członek grupy dywersyjnej, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Ochnio Bronisław (s-p), Lach Jan (s), Raczyński Piotr (ł)

Prokurator: Sikorski Józef

Adwokat: Załęski Jan

Wyrok: kara śmierci 21 IV 1950 r.

Wykonanie wyroku: 22 V 1950 r., godz. 21.30 w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/942 (Sr. 154/50), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Grenda Kazimierz, ps. Gruda, Marek, Ł-4

Dane personalne: s. Jana, ur. 15 XI (niekiedy podawany 15 IV) 1906 r. w Toruniu

Zarzuty: Działalność w organizacji WiN – prezes Zarządu Okręgu Łódź, stworzył struktury organizacji na obszarze okręgu oraz kierował całością działań, rozpowszechniał prasę konspiracyjną, organizował działania propagandowe.

Skład sędziowski: Ochnio Bronisław (s-p), Bohatyrewicz Wacław (a), Landau Anna (ł)

Prokurator: Łapiński Czesław

Adwokat: Moskwa Jan

Wyrok: kara śmierci 15 I 1947 r.

Wykonanie wyroku: 28 II 1947 r. NSW – na mocy ustawy o amnestii – zmniejszył wyrok do 15 lat więzienia, 6 III 1956 r. został warunkowo zwolniony z więzienia.

Sygnatura akt: Sr. 8/47, AWL Wrocław

Nazwisko i imię: Gruchot Stanisław, ps. Tarzan

Dane personalne: s. Błażeja, ur. 22 I 1922 r. w Podłużycach, pow. turecki

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej „Abażur 101”, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Hochberg Leo (s-p), Plackowski Marian (s), Sołyga Zygmunt (ł)

Prokurator: bez udziału prokuratora

Adwokat: Dickstein, Szczerbiński Ludwik, Bara Ignacy, Zajączkowski Henryk, Vogel Roman, Wróblewski Stanisław

Wyrok: kara śmierci 16 I 1947 r.

Wykonanie wyroku: 19 III 1947 r. NSW wyrok uchylił, 9 VI 1947 r. WSR w Łodzi skazał go ponownie na karę śmierci, wyrok wykonano 30 VII 1947 r., godz. 4.30, w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/73 (Sr. 305/47), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Grzegórski Zenon, ps. Wisła

Dane personalne: s. Kazimierza, ur. 21 I 1925 r. w Warszawie

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (woj. łódzkie) – członek grupy dywersyjnej, posiadanie broni, uchylanie się od poboru.

Skład sędziowski: Ochnio Bronisław (s-p), Lach Jan (s), Raczyński Piotr (ł)

Prokurator: Sikorski Józef

Adwokat: Wolski Jerzy

Wyrok: kara śmierci 21 IV 1950 r.

Wykonanie wyroku: 22 V 1950 r., godz. 21.30 w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/942 (Sr. 154/50), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Gzik Jan, ps. Wysoki

Dane personalne: s. Stanisława, ur. 20 XI 1927 r. w Folwarkach, gm. Radomsko

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Szczęsny Zenon (s-p), Woźniak Józef (ł), Korniejew Stefan (ł)

Prokurator: Grodzki Czesław

Adwokat: Trzeciak Tadeusz

Wyrok: kara śmierci 13 I 1947 r.

Wykonanie wyroku: 12 II 1947 r. NSW w Warszawie uchylił wyrok; 12 III 1947 r. WSR orzekł karę 10 lat więzienia; 17 XII 1953 r. warunkowo zwolniony z więzienia .

Sygnatura akt: Ld 6/61 (Sr. 154/47), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Hudecki Edward, ps. Kuczer

Dane personalne: s. Mikołaja, ur. 24 X 1926 r. w Bukowcu, gm. Brzeźnica, pow. sieradzki

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (pow. sieradzki), posiadanie broni.

Skład sędziowski: Adamowski Piotr (s-p), Szumski Jan (ł), Drozdowski Marian (ł)

Prokurator: bez udziału prokuratora

Adwokat: Bara Ignacy

Wyrok: kara śmierci 2 XII 1946 r.

Wykonanie wyroku: 5 II 1947 r. Prezydent KRN zamienił karę śmierci na dożywotnie więzienie; zmarł 19 III 1948 r., godz. 18.45 w Łodzi w więzieniu przy ul. Sterlinga, oficjalną przyczyną zgonu było chroniczne zapalenie szpiku kostnego, skrobanica śledziony, nerek

i wątroby. Lekarz określił przyczynę, jako naturalną, ale wcześniej skazany był postrzelony podczas próby ucieczki.

Sygnatura akt: 6/31 (Sr. 521/46), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Jakubski Józef, ps. Longin

Dane personalne: s. Walentego, ur. 5 I 1914 r. w Chlewicach, gm. Moskorzew, pow. włoszczowski

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej NSZ, napady na posterunki MO
i UBP, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Osowski Marian (s-p), Nippe Mikołaj (s), Adamowski Piotr (s)

Prokurator: Aspis Feliks

Adwokat: Litwin Józef

Wyrok: kara śmierci 30 IV 1946 r.

Wykonanie wyroku: 18 VI 1946 r. NSW uchylił wyrok i zwrócił sprawę do ponownego rozpatrzenia, 17 X 1946 r. WSR w Łodzi ponownie orzekł karę śmierci, decyzją Prezydenta wyrok został zmieniony na 10 lat pozbawienia wolności, 5 III 1947 r. WSR w Łodzi – na mocy amnestii – darował skazanemu resztę kary, zwolniony w trybie natychmiastowym (brak daty).

Sygnatura akt: Ld 6/21 (Sr.326/46), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Jazdowski Jerzy, ps. Andrzej

Dane personalne: s. Bolesława, ur. 10 VII 1912 r. w Warszawie

Zarzuty: Gromadzenie, powielanie i przekazywanie za granicę informacji stanowiących tajemnicę państwową i wojskową, współpraca z obcymi służbami wywiadowczymi (prawdopodobnie w ramach współpracy z organizacją niepodległościową).

Skład sędziowski: Bohatyrewicz Wacław (s-p), Gąsiorowski Dionizy (a), Wysowski Stanisław (ł)

Prokurator: Wilmański Kazimierz

Adwokat: Mogilnicki Aleksander

Wyrok: kara śmierci 8 XII 1952 r.

Wykonanie wyroku: 28 IV 1953 r. Rada Państwa skorzystała z prawa łaski i zamieniła wyrok śmierci na karę dożywotniego więzienia, WSG w Poznaniu 4 V 1956 r. – na mocy amnestii – zmniejszył wyrok do 12 lat więzienia, postanowieniem Zgromadzenia Sędziów NSW z 13 III 1957 r. orzeczona kara została złagodzona do 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zwolniony z więzienia 22 III 1957 r.

Sygnatura akt: Sr. 396/52, AWL Wrocław

Nazwisko i imię: Jażdżyk Kazimierz, ps. Śmiały

Dane personalne: s. Mateusz, ur. 1 I 1921 r. w Dobrosławiu, pow. wieluński

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP – pełnił funkcję łącznika, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Widaj Mieczysław (s-p), Andrysiak Henryk (s), Jakutowicz Witold (ł)

Prokurator: bez udziału prokuratora

Adwokat: Wróblewski Stanisław

Wyrok: kara śmierci 12 III 1948 r.

Wykonanie wyroku: 11 V 1948 r., godz. 15.30, więzienie w Sieradzu

Sygnatura akt: Ld 6/149 (Sr. 136/48), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Jedynak Romuald , ps. Sęp

Dane personalne: s. Jana, ur. 3 VI 1924 r. w Łuninie, woj. poleskie

Zarzuty: Działał w organizacji WiN (Łódź), posiadanie broni, udział w wykonaniu wyroku śmierci na byłym żołnierzu AK, który podjął współpracą z UB.

Skład sędziowski: Salpeter Michał (s-p), Giniał Czesław (ł), Będkowski Stanisław (ł)

Prokurator: Kot Teofil

Adwokat: Czarnecki Bogumił

Wyrok: kara śmierci 31 VII 1948 r., wyrok złagodzony – na mocy amnestii – do 15 lat więzienia

Wykonanie wyroku: 22 V 1956 r. zwolniony warunkowo

Sygnatura akt: Sr.443/48, AP Łódź

Nazwisko i imię: Jura Stanisław, ps. Bartosz

Dane personalne: s. Walentego, ur. 11 XI 1923 r. w Studziannej, pow. opoczyński

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (pow. brzeziński, opoczyński, piotrkowski) – dowódca drużyny, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Hochberg Leo (s-p), Bohatyrewicz Wacław (a), Kurzewski Józef (ł)

Prokurator: Grodzki Czesław

Adwokat: Bara Ignacy

Wyrok: kara śmierci 4 XII 1946 r.

Wykonanie wyroku: 7 II 1947 r. Prezydent RP zamienił wyrok śmierci na karę bezterminowego więzienia, 8 III 1947 r. WSR w Łodzi złagodził karę do 15 lat więzienia, Naczelny Prokurator Wojskowy postanowieniem z 26 XII 1951 r. udzielił przerwy

w odbywaniu kary, Rada Państwa decyzją z 18 VIII 1955 r. darowała resztę kary, zwolniony 6 IX 1955 r.

Sygnatura akt: Ld 6/29 (Sr.483/46), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Kaczmarek Jan, ps. -------

Dane personalne: s. Wojciecha, ur. 12 V 1926 r. w Regnach, pow. brzeziński, woj. łódzkie

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej NSZ (woj. łódzkie), napady na członków MO, UB, PZPR i ORMO, posiadanie broni, sporządzanie i rozpowszechnianie ulotek.

Skład sędziowski: Andrysiak Henryk (s-p), Dawid Aleksander (ł), Kawula Bolesław (ł)

Prokurator: Wilmański Kazimierz

Adwokat: Kępiński Tadeusz

Wyrok: kara śmierci 31 III 1952 r.

Wykonanie wyroku: 8 VIII 1952 r. w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/1637 (Sr. 53/52), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Kaucke Józef, ps. Strawiński

Dane personalne: s. Józefa, ur. 29 XI 1927 r. w Łodzi

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej NSZ - współorganizator okręgu IV (na terenie Łodzi), posiadanie broni.

Skład sędziowski: Bohatyrewicz Wacław (s-p), Plackowski Marian (s), Gnida Sebastian (ł)

Prokurator: Szwed Henryk

Adwokat: Knepel Michał

Wyrok: kara śmierci 6 XII 1947 r.

Wykonanie wyroku: 21 I 1948 r. NSW w Warszawie – na mocy ustawy o amnestii – złagodził wyrok do 10 lat więzienia, 27 X 1953 r. zwolniony warunkowo.

Sygnatura akt: Ld 6/129 (Sr. 848/47), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Kerner Eugeniusz, ps. Kazimierz, Janusz

Dane personalne: s. Gustawa, ur. 1903 r.

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej NSZ – dowódca 204 pułku Brygady Świetokrzyskiej im. Ziemi Kieleckiej.

Skład sędziowski: brak informacji

Prokurator: brak informacji

Adwokat: brak informacji

Wyrok: kara śmierci 19 II 1948 r.

Wykonanie wyroku: 20 IV 1948 r. NSW uchylił wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia, odbyła się ponowna rozprawa (brak bliższych danych), sąd orzekł umorzenie postępowania, po 20 miesiącach od zatrzymania zwolniony z aresztu.

Sygnatura akt: IV K 106/57, AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Kiwacz Ireneusz, ps. Komar

Dane personalne: s. Teodora, ur. 12 II 1924 r. w Kruszynce, pow. radomski

Zarzuty: Działał w organizacji WiN (pow. radomszczański), posiadanie broni, sporządzanie i rozpowszechnianie ulotek.

Skład sędziowski: Bohatyrewicz Wacław (s-p), Raczyński Piotr (ł), Kopeć Edmund (ł)

Prokurator: Horak Stanisław

Adwokat: Bara Ignacy

Wyrok: kara śmierci 19 VI 1950 r.

Wykonanie wyroku: 10 X 1950 r., godz. 20.30 w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/1001 (Sr. 231/50), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Klusek Wacław, ps. Zawisza

Dane personalne: s. Stanisława, ur. 9 VIII 1926 r. w Tomaszowie Mazowieckim

Zarzuty: Działał w organizacji WiN (pow. tomaszowski), posiadanie broni.

Skład sędziowski: Adamowski Piotr (s-p), Kowański Roman (ł), Czupryniak Jerzy (ł)

Prokurator: Szwed Henryk

Adwokat: Kępiński Tadeusz, Litwin Józef, Rotbard Henryk

Wyrok: 10 lat pozbawienia wolności, 26 X 1946 r.

Wykonanie wyroku: 5 V 1947 r. WSR – na mocy amnestii – zmniejszył wyrok do 5 lat więzienia. Zmarł 20 VI 1949 r. w więzieniu we Wronkach. Oficjalną przyczyną zgonu było zapalenie płuc, gruźlica.

Sygnatura akt: Ld 6/39 (Sr.504/46), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Kłys Edward, ps. Brutus

Dane personalne: s. Michała, 2 V 1924 r. w Czarnocinie, woj. łódzkie

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej NSZ w czasie II wojny światowej

i po jej zakończeniu (pow. brzeziński, piotrkowski i łódzki), posiadanie broni.

Skład sędziowski: Andrysiak Henryk (s-p), Jaworski Czesław (a), Raczyński Piotr (ł)

Prokurator: Kopytowski Stanisław

Adwokat: Fajnberg Józef

Wyrok: 15 lat pozbawienia wolności (siedmiokrotnie kara śmierci, jako cząstkowa): 19 XI 1949 r.

Wykonanie wyroku: 20 VI 1956 r. SW w Łodzi – na mocy amnestii – złagodził wymiar kary do 10 lat więzienia, 16 V 1957 r. postanowieniem SN w Warszawie zwolniony z więzienia

Sygnatura akt: Ld 6/979 (Sr. 200/50), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Kłys Józef, ps. --------

Dane personalne: s. Michała, ur. 17 III 1921 r. w Czarnocinie, woj. łódzkie

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej NSZ w czasie II wojny światowej

i po jej zakończeniu (pow. brzeziński, piotrkowski i łódzki), posiadanie broni, samowolne opuszczenie jednostki wojskowej.

Skład sędziowski: Andrysiak Henryk (s-p), Jaworski Czesław (a), Raczyński Piotr (ł)

Prokurator: Kopytowski Stanisław

Adwokat: Fajnberg Józef

Wyrok: kara dożywotniego więzienia (czterokrotnie kara śmierci, jako cząstkowa): 19 XI 1949 r.

Wykonanie wyroku: 20 VI 1956 r. SW w Łodzi – na mocy amnestii – złagodził wymiar kary do 12 lat więzienia, 17 V 1957 r. postanowieniem SN w Warszawie zwolniony z więzienia

Sygnatura akt: Ld 6/979 (Sr. 200/50), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Knop Marian, ps. Własow

Dane personalne: s. Władysława, ur. 2 II 1921 r. w Radomsku

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (woj. łódzkie, kieleckie, śląskie i poznańskie) – zastępca dowódcy plutonu, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Ochnio Bronisław (s-p), Adamowski Piotr (s), Kroze Leonard (ł)

Prokurator: Graff Kazimierz, Łapiński Czesław

Adwokat: Moskwa Jan, Vogel Roman, Kępiński Tadeusz, Szczerbiński Ludwik, Litwin Józef, Bara Ignacy, Vogel Ryszard

Wyrok: kara śmierci 17 XII 1946 r.

Wykonanie wyroku: 19 II 1947 r., godz. 8.00 w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/43 (Sr.786/46), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Kozłowski Stefan, ps. Wichura

Dane personalne: s. Stanisława, ur. 9 VI 1927 r. w Skierniewicach

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej WiN (Łódź i pow. łaski) – dowódca grupy, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Bohatyrewicz Wacław (s-p), Tomczak Zdzisław (s), Leśko Teofil (a)

Prokurator: Kopytowski Stanisław

Adwokat: Kępiński Tadeusz

Wyrok: kara śmierci 22 I 1951 r.

Wykonanie wyroku: 16 III 1951 r. NSW złagodził wyrok do 15 lat więzienia, 3 V 1956 r. SW w Łodzi – na mocy amnestii – zmniejszył wymiar kary do 10 lat więzienia, 10 XII

1956 r. zwolniony przedterminowo.

Sygnatura akt: Ld 6/1271 (Sr. 19/51), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Kozub Marian, ps. ------

Dane personalne: s. Andrzeja, ur. 26 XI 1922 r. w Czarnocinie, woj. łódzki

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej NSZ w czasie II wojny światowej

i po jej zakończeniu (pow. brzeziński, piotrkowski i łódzki), posiadanie broni, samowolne opuszczenie jednostki wojskowej.

Skład sędziowski: Andrysiak Henryk (s-p), Jaworski Czesław (a), Raczyński Piotr (ł)

Prokurator: Kopytowski Stanisław

Adwokat: Eisner Klemens

Wyrok: kara śmierci 19 XI 1949 r.

Wykonanie wyroku: 1 IV 1950 r. w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/979 (Sr. 200/50), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Kruchlak Adam, ps. ------

Dane personalne: s. Jana, ur. 2 III 1932 r. w Samosiewie, gm. Kuczewiec, pow. oszmiański

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej – nazwa nieznana (pow. tomaszowski) – pełnił funkcje kierownicze; jednocześnie był członkiem ORMO.

Skład sędziowski: Ochnio Bronisław (s-p), Depczyński Zygmunt (a),

Gąsiorowski Dionizy (a)

Prokurator: Wilmański Kazimierz

Adwokat: Eisner Klemens

Wyrok: kara śmierci 29 V 1952 r.

Wykonanie wyroku: 12 VII 1952 r. w Łodzi

Sygnatura akt: 6/1688 (Sr. 121/52), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Krych Edward, ps. Set

Dane personalne: s. Michała, ur. 20 X 1923 r. w Kałach, gm. Będków, pow. Brzeziny

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej NSZ w czasie II wojny światowej

i po jej zakończeniu (pow. brzeziński, piotrkowski i łódzki), posiadanie broni, samowolne opuszczenie jednostki wojskowej.

Skład sędziowski: Andrysiak Henryk (s-p), Jaworski Czesław (a), Raczyński Piotr (ł)

Prokurator: Kopytowski Stanisław

Adwokat: Rusiecki Zygmunt

Wyrok: kara śmierci 19 XI 1949 r.

Wykonanie wyroku: 1 IV 1950 r. w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/979 (Sr. 200/50), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Krzywański Jan, ps. Sęk, Złotnik, Jankiel

Dane personalne: s. Stanisława, ur. 14 XII 1911 r. w Dobrosławiu, gm. Lututów, pow. Wieluń

Zarzuty: Działalność w organizacji niepodległościowej KWP (pow. wieluński i sieradzki) – komendant podoobwodu, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Bohatyrewicz Wacław (s-p), Termena Piotr (ł), Jędrzejewski Edward (ł)

Prokurator: Kot Teofil

Adwokat: Vogel Ryszard

Wyrok: kara śmierci 21 VI 1949 r.

Wykonanie wyroku: 13 IX 1949 r., godz. 14.00, w Wieluniu

Sygnatura akt: Ld 6/485 (Sr. 388/49), AIPN Łódź

Nazwisko i imię: Kubera Jan, ps. Groźny

Dane personalne: s. Stefan, ur. 13 V 1932 r. w Łodzi

Zarzuty: Utworzenie na terenie Łodzi organizacji Orlęta Andersa, posiadanie broni.

Skład sędziowski: Ochnio Bronisław (s-p), Tomczak Zdzisław (s), Leśko Tadeusz (a)

Prokurator: Golczewski Kazimierz

Adwokat: Dietrich - Miłobędzki Lucjan

Wyrok: kara śmierci 19 XI 1951 r.

Wykonanie wyroku: 24 XII 1951 r., godz. 19.30 w Łodzi

Sygnatura akt: Ld 6/1555 (Sr. 445/51), AIPN Łódź
&n

http://solidarni2010.pl/15980-lodzka-lista-hanby--personalia-stalinowski...

Przed Sądem Okręgowym w Warszawie trwa blisko 500 procesów
cywilnych, jakie byli funkcjonariusze służb specjalnych PRL-u wytoczyli
dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego MSW.

Ciastoń jako wiceminister spraw wewnętrznych nadzorował wymyślony i
realizowany przez Wojskową Służbą Wewnętrzną plan, aby wytypowanych
działaczy opozycyjnych powoływać na mordercze ćwiczenia wojskowe
rezerwy.

Procesu Ciastonia nie będzie?

Adwokaci twierdzą, że sprawa uległa przedawnieniu. Ich wnioskiem Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa ma się zająć jutro.

Akt oskarżenia trafił w marcu 2012 r. do Wojskowego Sądu Okręgowego w Warszawie. Oskarżeni zostali gen. Florian Siwicki (b. szef Sztabu Generalnego WP z lat 80.), Ciastoń i Sasin. W listopadzie 2012 r. WSO uznał, że Siwicki jest zbyt chory, aby mógł być sądzony w tej sprawie i wyłączył go z procesu, Siwicki zmarł w marcu br. Sprawa potem trafiła do sądu powszechnego dla stołecznego Mokotowa.

Przedstawiciel stowarzyszenia internowanych i jeden z oskarżycieli posiłkowych w sprawie, Andrzej Adamczyk, zapowiedział PAP po wyjściu z sali sądowej zażalenie do sądu okręgowego. Postanowienie sądu część publiczności przyjęła okrzykami: "Białoruś, Białoruś"; w stronę sędziów rzucono monetami.

Sprawa gen. Ciastonia i Sasina umorzona. Sędzia Katarzyna Kruk obrzucona... monetami [ZDJĘCIA]

Warszawski
sąd rejonowy umorzył z powodu przedawnienia sprawę byłego wiceszefa MSW
gen. Władysława Ciastonia i byłego dyrektora z MSW gen. Józefa Sasina.
Podczas rozprawy doszło do incydentu.

„Domagamy się wyciągnięcia konsekwencji służbowych wobec winnych
wprowadzania metod „koncesjonowanej przemocy” zapowiadanej przez
ministra Sienkiewicza.”

Bez szacunku dla sądu

Bogumił Łoziński

Sądowi
należy się szacunek – stwierdziła przedstawicielka warszawskiego sądu,
odnosząc się do protestów po umorzeniu sprawy Ciastonia i Sasina. Na
szacunek trzeba zasłużyć.

Zakończono śledztwo przeciwko strażnikom z Auschwitz

Centralny Urząd ds. Ścigania Zbrodni Nazistowskich w
Ludwigsburgu zakończył śledztwo przeciwko 40 byłym strażnikom z
niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz – podał dziennik
“Tageszeitung” (TAZ). Sprawy zostaną we wrześniu przekazane
prokuraturze. 

Szef placówki, prokurator Kurt Schrimm wyjaśnił we wtorek, że
wdrożonym w kwietniu postępowaniem przygotowawczym objętych było
początkowo 50 osób. Okazało się jednak, że część z nich zmarła.
Podejrzani mieszkają w różnych częściach Niemiec, także na terenie byłej
NRD. Większość z nich urodziła się w latach 1920-1925.

Byli strażnicy podejrzani są o pomoc w morderstwie. Urząd w
Ludwigsburgu nie ma uprawnień do wnoszenia aktów oskarżenia, dlatego
przekaże sprawy właściwym prokuraturom, które po zbadaniu, czy stan
zdrowia pozwala podejrzanym na udział w procesie, zdecydują o
skierowaniu spraw do sądu. “Podejrzani nie zostali dotychczas
powiadomieni o śledztwie” – powiedział Schrimm.

Centralny Urząd Administracyjny Sądownictwa Krajowego ds. Badania
Zbrodni Narodowosocjalistycznych w Ludwigsburgu zajmuje się od 1958 roku
ściganiem zbrodni hitlerowskich. Jak twierdzi Schrimm, wielu strażników
obozów koncentracyjnych było dotychczas bezkarnych, ponieważ niemieckie
sądy domagały się dowodów na popełnienie przez nich konkretnych czynów
karalnych. Ze względu na brak świadków było to często niemożliwe.

Przełomowe znaczenie dla ścigania tej kategorii przestępców miał
wyrok na Johna Demjaniuka, strażnika w obozie w Sobiborze. Sąd w
Monachium uznał go w 2011 roku za winnego współuczestnictwa w zbrodniach
pomimo braku dowodów na popełnienie konkretnych czynów. Zdaniem
Schrimma wyrok ten stworzył nową sytuację prawną, umożliwiającą podjęcie
kroków przeciwko innym strażnikom.

Placówka w Ludwigsburgu wdrożyła od czasu powstania niemal 7,5 tys.
postępowań. Dzięki jej działalności skazano dotychczas 6,5 tys.
nazistowskich przestępców, 169 z nich na kary dożywotniego więzienia.

Kibice kontra Armia Czerwona

Kibice Zagłębia Lubin krytykują prezydenta Legnicy za zaproszenie radzieckich żołnierzy.

Czy polskie państwo zaakceptuje fakt, że Jaruzelski chory jest
jedynie na sali sądowej? Czy wymiar sprawiedliwości jest w stanie
chociaż sprawdzić, jaki jest prawdziwy stan zdrowia sądzonego za
zbrodnie dyktatora?

Latem 2011 r. lekarze uznali, że przez co najmniej 12 miesięcy
generał nie może uczestniczyć w obu procesach - jego sprawy wtedy
formalnie zawieszono.

"Władcy III RP nie tylko nie bronią honoru akowcow i powstańców
warszawskich, ale zdają się akceptować ataki mediów europejskich na nasz
naród."

Sprawiedliwość po latach

Stalinowiec przed sądem

Przed warszawskim sądem garnizonowym rozpocznie się dziś proces byłego stalinowskiego sędziego Henryka K., szefa Naczelnej Prokuratury Wojskowej PRL, oskarżonego o bezprawne pozbawianie wolności trojga działaczy antykomunistycznych.

Pion śledczy warszawskiego oddziału Instytutu Pamięci Narodowej oskarża Henryka K. o to, że jako sędzia Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie w okresie od marca 1952 r. do czerwca 1953 r. nie kontrolował właściwie przedłużania tymczasowych aresztowań.

Chodzi o śledztwa Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego prowadzone „przeciwko Leonowi Ch., Barbarze M. i Janowi O., co skutkowało bezprawnym pozbawieniem wolności pokrzywdzonych z powodu ich wcześniejszej działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w strukturach organizacji niepodległościowych”. Pokrzywdzeni byli członkami organizacji: Obrońcy Korony, Podziemna Organizacja Wolność i Niepodległość, PSL i AK.

IPN skierował akt oskarżenia do sądu 28 czerwca br. Byłemu sędziemu, który nie przyznał się do zarzutów, grozi kara do 10 lat więzienia.

Henryk K. pracował w stalinowskim wymiarze sprawiedliwości, m.in. w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Warszawie, znanym w tym okresie przede wszystkim z niesławnych sesji wyjazdowych, na których niejednokrotnie wymierzano kary śmierci. Potem trafił do izby wojskowej Sądu Najwyższego. U schyłku PRL zdążył jeszcze w latach 1984-1990 być naczelnym prokuratorem wojskowym, a w okresie 1985-1989 sędzią Trybunału Stanu.

Profesor Krzysztof Szwagrzyk z IPN wskazuje, że K. trafił do stalinowskiego sądownictwa bez ukończenia studiów prawniczych, a jedynie po ukończeniu fakultetu wojskowego we Wrocławiu (1949-1950). Dopiero dwa lata później został ekspresowo magistrem prawa Uniwersytetu Łódzkiego. W tym czasie był już asesorem wojskowego sądu w Łodzi. Historyk podkreśla, że właśnie tacy ludzie, młodzi, po krótkim przygotowaniu, cieszyli się zaufaniem kolejnych ekip komunistycznych, decydując o obliczu wojskowego wymiaru sprawiedliwości i pełniąc, jak K., najwyższe funkcje.

Upust swoim zapatrywaniom dał K. u schyłku PRL w lipcu 1989 r., kiedy jako naczelny prokurator wojskowy odmówił uznania rtm. Witolda Pileckiego za niewinnego. „Nie negując zasług Witolda Pileckiego w czasie wojny i aktywnej walki z okupantem hitlerowskim, niestety brak jest podstaw do pełnej rehabilitacji wyżej wymienionego w odniesieniu do jego działalności w latach powojennych” – stwierdził w swojej odpowiedzi. Historyk IPN Jacek Pawłowicz upublicznia ten, jego zdaniem, „haniebny dokument” w albumie o rotmistrzu.

IPN chciał postawić zarzuty, już kiedy K. był szefem prokuratury wojskowej. Miały dotyczyć udziału w bezprawnym pozbawieniu wolności 5 szpiegów wymienionych w czerwcu 1985 r. na Mariana Zacharskiego. Jednak śledztwo utknęło po decyzji prokuratorskiego sądu dyscyplinarnego z 2011 r., odmawiającego uchylenia immunitetu K.

Zenon Baranowski

http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/53331,stalinowiec-przed-sadem.html

"Polska
w sprawie badania śmierci Przemyka naruszyła europejską konwencję praw
człowieka". Trybunał w Strasburgu po raz kolejny obnażył prawdziwą twarz
III RP

Pierwsze próby zamiecenia pod dywan śmiertelnego pobicia maturzysty
na warszawskiej starówce zaczęły się już w PRL. Po 1989 r. w wymiarze
sprawiedliwości Polska ludowa się nie skończyła.

Europejski Trybunał Praw Człowieka w sprawie śmierci
Grzegorza Przemyka ogłosił werdykt, z którego o wymiarze sprawiedliwości
III RP dowiedzieliśmy się tego, co w zasadzie dawno było wiadomo.

Zdaniem ETPC, postępowanie przed sądami krajowymi było wadliwe i tym
samym Polska badając sprawę śmierci Grzegorza Przemyka naruszyła art. 2
europejskiej konwencji praw człowieka i podstawowych wolności,. Trybunał
uznał, że postępowanie karne trwało zbyt długo i dlatego doszło do
przedawnienia. Budżet państwa będzie musiał wypłacić ojcu Grzegorza –
Leopoldowi Przemykowi 20 tysięcy złotych odszkodowania.

Pierwsze próby zamiecenia pod dywan śmiertelnego pobicia na
warszawskiej starówce 12 maja 1983 roku 19-letniego Grzegorza, który
wraz z kolegami świętował zdanie matury, zaczęły się już w PRL. W 1984
r. sąd uniewinnił dwóch milicjantów - Ireneusza K. i Arkadiusza D.,
dyżurnego komisariatu. Natomiast na kary więzienia - wyniku  operacji
mistyfikacyjnej przeprowadzonej na rozkaz Czesława Kiszczaka - skazano
dwóch sanitariuszy, którzy wieźli Przemyka do szpitala.

Po 1989 r. w wymiarze sprawiedliwości PRL się nie skończył. Uchylono
co prawda wyroki wydane w 1984 r. i sprawa wróciła do sądu. Jednak
Ireneusz K. został w 1997 r. uniewinniony przez Sąd Wojewódzki w
Warszawie, a Denkiewicz został skazany na dwa lata więzienia, ale nie
odsiedział ani dnia, gdyż zdaniem psychiatrów uniemożliwiał to jego stan
zdrowia.

Kolejne procesy milicjanta ruszały trzykrotnie: w 2000 r., w
2003 r. i 2004 r. Śledztwo w sprawie śmierci Przemyka prowadził również
Instytut Pamięci Narodowej. W 2009 r. zarzuty utrudniania wyjaśnienia
śmierci Przemyka usłyszał były minister spraw wewnętrznych Czesław K.,
jednak z powodu przedawnienia karalności IPN umorzył w 2012 r.
postępowania przeciwko niemu i 20 innym podejrzanym.

Od postanowienia śledczych IPN odwołali się do Sądu Rejonowego dla
Warszawy-Śródmieścia m.in. ojciec Przemyka - Leopold, Cezary F. -
przyjaciel maturzysty i świadek bicia go przez milicję oraz dawny
adwokat matki Przemyka - mec. Maciej Bednarkiewicz. Żądali wznowienia
postępowania, ale w maju 2013 r. warszawski sąd utrzymał w mocy decyzję
śledczych IPN.

Postkomunizm
triumfował. 14 maja tego roku, na wniosek Tadeusza Iwińskiego z SLD,
nie została przyjęta przez Sejm uchwała potępiająca zamordowanie
maturzysty. Argumentem Iwińskiego było to, że... sąd nie wskazał
winnych.

Dopiero pod naciskiem opinii publicznej byli towarzysze
milicjantów ze starówki zgodzili się na głosowanie uchwały. Jednak
trudno uznać, żeby sprawiedliwości stało się zadość.

Osądzony, nieukarany

Zenon Baranowski

Były funkcjonariusz UB skazany po 70 latach

Karę czterech lat więzienia wymierzył Sąd Okręgowy w Bydgoszczy byłemu
funkcjonariuszowi Urzędu Bezpieczeństwa. Henryk W. odpowiadał za torturowanie podczas przesłuchań
działaczy niepodległościowych w 1945 roku.

O sadystyczne znęcanie się nad
przesłuchiwanymi przez niego aresztantami oskarżono Henryka W. już w
1992 roku. Przez długi czas proces nie mógł się rozpocząć, gdyż były
funkcjonariusz zasłaniał się złym stanem zdrowia. Pierwszy wyrok w tej
sprawie sąd zdołał wydać dopiero w 2010 roku. Orzeczona wówczas kara
sześciu lat więzienia została jednak uchylona i sprawę skierowano do
ponownego rozpatrzenia.

Henryka W. skazano za wyjątkowo brutalne
znęcanie się nad trzema uczestnikami podziemia niepodległościowego,
których przesłuchiwał na początku 1945 roku. Według poszkodowanych, z
których końca procesu dożył tylko jeden, W., znany wówczas wśród ofiar
UB jako Rączka, bił przesłuchiwanych rękoma, bykowcem (łańcuchem
obszytym skórą), pałką gumową i prętem, dusił pętlą zaciskaną na szyi,
kopał i nagich kazał przetrzymywać w zimnym karcerze wypełnionym wodą.

Jak poinformowano w bydgoskim sądzie
okręgowym, podczas powtórnego procesu, który toczył się od maja,
ponownie uznano 92-letniego Henryka W. winnym większości zarzucanych mu
czynów. Sędzia Jakub Kościerzyński wymierzył mu łączną karę czterech lat
więzienia.

Szanowna Pani Marylo,

Pan mecenas Maciej Bednarkiewicz jest spokrewniony z Bohaterami Powstania Warszawskiego, Andrzejem i Janem Romockimi i ich kuzynem Stanisławem Leopoldem " Rafał"

M Bednarkiewicz wspólpracował z PO nawet w jakiejś radzie mędrców zasiadał obok Kamila Sipowicza i jego miłości Korą

Ukłony moje najniższe

MON współpracuje z Klubem Generałów, którego członkowie wprowadzali stan wojenny. O sprawie pisze "Rzeczpospolita". Według dziennika, przed tygodniem Ministerstwo Obrony podpisało porozumienie z Klubem Generałów Wojska Polskiego. Jego członkowie mają brać udział w oficjalnych uroczystościach i opiekować się pomnikami oraz miejscami pamięci narodowej. Według "Rzeczpospolitej", w skład Klubu wchodzą głównie wojskowi, którzy robili kariery w czasach PRL. Niektórzy byli zaangażowani we wprowadzanie stanu wojennego.

Po pytaniach "Rzeczpospolitej" MON obiecał sprawdzić skład Klubu. W skład stowarzyszenia wchodzi około 80 osób. Z MON-em współpracowało już za rządów Prawa i Sprawiedliwości. Ta współpraca została zerwana, a na stronie internetowej Klubu czytamy, że do ocieplenia stosunków z resortem doszło od początku ubiegłego roku. Według "Rzeczpospolitej", to pod wpływem tego środowiska MON zgodził się na asystę honorową na pogrzebie Floriana Siwickiego, który stał na czele Sztabu Generalnego w czasie stanu wojennego.

M.Marek/Nasz Dziennik

Skazał mnie Michnik

Maciej Walaszczyk

Siła "partyzantów"

Kariera Mieczysława Moczara przyhamowała w sierpniu 1948 r., kiedy za
"odchylenia prawicowo-nacjonalistyczne" odsunięto od władzy Władysława
Gomułkę. Moczara zmuszono wówczas do złożenia samokrytyki i skierowano
na inny odcinek - wyjechał do Olsztyna, gdzie początkowo pełnił stanowisko
wojewody, a później przewodniczącego Prezydium Wojewódzkiej Rady
Narodowej.


Do Warszawy trafił po "październikowej odwilży" w 1956 r., kiedy partyjne
stery znów objął Gomułka. Już w listopadzie Moczar został wiceministrem
spraw wewnętrznych, a w grudniu 1964 r. szefem tego resortu.
Kierując tak strategiczną instytucją szybko zaczął budować pozycję w
strukturach PRL-owskiej władzy. Skupił wokół siebie liczną grupę działaczy
partyjnych oraz byłych żołnierzy Armii Ludowej, w czym pomagało mu
przewodniczenie wpływowej organizacji kombatanckiej - Związkowi
Bojowników o Wolność i Demokrację.


Tak zwani "partyzanci" lub "patrioci" byli przeciwstawiani działaczom PZPR,
którzy wojnę spędzili w Związku Radzieckim. Hasła narodowe doprowadziły
do zbliżenia Moczara z dawnymi żołnierzami AK i NSZ. Człowiek, który kilka
lat wcześniej torturował ich w piwnicach łódzkiej bezpieki, wywalczył dla
"wrogów klasowych" status kombatantów. Pod patronatem ZBOWiD
organizowano biwaki, podczas których byli AK-owcy i AL-owcy wspólnie
śpiewali partyzanckie pieśni i biesiadowali przy ogniskach. (..)

W lipcu 1968 r. Moczar opuścił gabinet ministra spraw wewnętrznych. Na
pocieszenie otrzymał stanowisko szefa Najwyższej Izby Kontroli, co
jednoznacznie sugerowało odsunięcie go na boczny tor. - Było to wydarzenie
nieoczekiwane, którego nikt się w Polsce nie spodziewał - mówił w radiowej
audycji z cyklu "Dźwiękowy przewodnik po historii najnowszej" profesor
Andrzej Paczkowski. - Cała ta sprawa otoczona była wielką tajemnicą i do dziś
dokładnie nie wiadomo, jak się to wszystko wydarzyło. Moczar był głównym
rozgrywającym w ataku na Gomułkę i jego ekipę w latach 1968-1970. Dla niego
grudzień' 70 miał być wejściem na ten najwyższy szczebel. Tymczasem wszedł
tam Gierek - stwierdził historyk.


Powodem niełaski, w jaką wpadł Moczar, mogły być przestępstwa popełniane
przez wysokich funkcjonariuszy MSW w czasach, gdy stał on na czele tego
resortu. Dochodziło tam do ogromnych malwersacji oraz handlu złotem i
kosztownościami, częściowo na potrzeby resortu, częściowo na użytek samych
funkcjonariuszy.


Do wielkiej polityki Moczar wrócił na chwilę w 1980 r., gdy włączono go w
skład Biura Politycznego KC PZPR. Jednak szybko został odsunięty od władzy,
gdy Wojciech Jaruzelski odkrył, że były szef MSW grzebie w jego życiorysie.
Zmarł 1 listopada 1986 r. Zgodnie ze swoją wolą został pochowany na
cmentarzu w Ręblowie, gdzie spoczywają partyzanci z oddziału AL, którym
Moczar dowodził w czasie wojny.

http://facet.wp.pl/gid,16021519,img,16021542,kat,1034179,galeriazdjecie.html?T[page]=5

Tygodnik Lisickiego dodał(a) zdjęcie na swojej osi czasu.

Polecamy Wam na weekend mocną lekturę
-Agenturalne powiązania z Moskwą, mafijne metody, polityczne morderstwa, porachunki komunistów...
http://dorzeczy.pl/ppr-droga-do-wladzy-1941-1944/

Sprawa Elbląska czyli jak komuniści ścigali „szpiegów” i „sabotażystów”

Szczeciński sąd unieważnił wyrok skazujący wydany w 1948 r. na członka organizacji niepodległościowej BOA; uznał, że samo skazanie było represją za jego działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego - poinformowała dzisiaj szczecińska prokuratura.

Sprawa dotyczy prawomocnej decyzji sądowej z początku lat 90.; wówczas odmówiono stwierdzenia nieważności wyroku Wojskowego Sądu Rejonowego w Szczecinie z 1948 r. skazującego Stanisława Basiewicza na 14 lat więzienia za przestępstwa szczególnie niebezpieczne w okresie odbudowy państwa. Basiewicz miał je popełnić, działając w ramach grupy BOA (Bojowy Oddział Armii), powstałej w czasie wojny na Grodzieńszczyźnie i kontynuującej działalność po wojnie na Pomorzu Zachodnim.

- Sąd Okręgowy w Szczecinie uznał, że skazanie Stanisława Basiewicza za wymienione powyżej czyny było represją za jego działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego w ramach organizacji niepodległościowej o nazwie BOA - poinformowała dzisiaj Małgorzata Wojciechowicz z Prokuratury Okręgowej w Szczecinie.

Prokurator poparł wniosek o stwierdzenie nieważności wyroków byłych sądów wojskowych. Postanowienie sądu nie jest prawomocne. Postępowanie w tej sprawie zaczęło się w 1993 r. Szczeciński sąd wojewódzki odmówił wtedy stwierdzenia nieważności wyroku z 1948 r. a Sąd Apelacyjny w Poznaniu orzeczenie to utrzymał w mocy.

W 2012 r. szczeciński prokurator złożył wniosek o wznowienie zakończonego prawomocnie postępowania. Sąd Najwyższy przychylił się do wniosku, wznowił postępowanie i uchylił postanowienia sądu apelacyjnego i Sądu Wojewódzkiego w Szczecinie a sprawę przekazał sądowi okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Wyrokiem z 1948 r. Stanisław Basiewicz został uznany za winnego tego, że m.in. uczestniczył w związku zbrojnym, który miał na celu zbrodnie, rabunki i przechowywanie broni palnej. Wojskowy Sąd Rejonowy w Szczecinie skazał go na 14 lat więzienia.

Bojowy Oddział Armii (BOA) został utworzony prawdopodobnie w 1944 roku w okolicach Wołkowyska. Pierwszym dowódcą oddziału został Stefan Pabiś ps. Stefan. Terenem działania oddziału była Grodzieńszczyzna, a dokładniej okolice Wołkowyska i Zelwy.

Po wojnie grupa trafiła na Pomorze Zachodnie. Zimą 1945-46 r. oddział liczył 21 członków i 15 współpracowników. Wiosną 1946 r. rozpoczął działalność propagandową oraz dywersyjną na terenie Bobolic i najbliższej okolicy.

Do wiosny 1948 r. większość członków oddziału została aresztowana, głównie dzięki donosom. Ostatecznie latem 1948 r. na ławie oskarżonych przed szczecińskim sądem zasiadło 24 żołnierzy i współpracowników oddziału. Aż sześciu oskarżonych skazano na karę śmierci, pięć wyroków wykonano. Skazani zginęli od strzału w potylicę.

Ogółem spośród 45 osądzonych w różnych procesach członków i współpracowników BOA aż sześciu zostało pozbawionych życia, dwóch skazano na dożywocie, 32 skazano na kary więzienia od roku do 15 lat.

IPN prowadził postępowanie w sprawie stosowania niedozwolonych metod śledczych przez funkcjonariuszy UB w Szczecinie wobec członków BOA. Zostało ono umorzone z powodu śmierci tych funkcjonariuszy.

arch./-

60 lat temu zabili „Huzara”

Adam Białous

Uroczystości pogrzebowe ofiar nazistów i komunistów

Na łódzkim Cmentarzu Komunalnym Doły pochowano 49 ofiar
reżimów: nazistowskiego i komunistycznego. Szczątki ciał odnaleziono na
terenie byłego poligonu wojskowego Łódź-Brus. Tożsamości ofiar nie udało
się ustalić.

Zdaniem śledczych większość z nich – 45 osób – straciła życie na
początku II wojny światowej a oprawcami byli naziści. Pozostałe cztery
zostały zamordowane przez komunistów.

Ze względu na brak możliwości identyfikacji pomordowanych
uroczystości pogrzebowe miały charakter wielowyznaniowy, a modlitwę
ekumeniczną odmówili duchowni Kościołów: katolickiego,
ewangelicko-augsburskiego i prawosławnego oraz przedstawiciel Gminy
Wyznaniowej Żydowskiej w Łodzi.

Ceremonia odbywała się w asyście kompanii honorowej Wojska Polskiego;
wzięli w niej udział także harcerze, przedstawiciele organizacji
kombatanckich i szkół. Szczątki złożono w sześciu trumnach.

W zbiorowym grobie spoczęło 45 osób zabitych przez Niemców w czasie
II wojny światowej oraz cztery ofiary zbrodni komunistycznej. Te cztery
ofiary odnaleziono w jednej mogile w lipcu 2009 r.

Według informacji pionu śledczego łódzkiego oddziału IPN na oprawców
komunistycznych wskazuje rodzaj użytej w egzekucji broni – znaleziono
pociski produkcji radzieckiej a przy jednej z czaszek łuskę z pistoletu
TT i wybite na niej cechy fabryczne, które wskazywały, że wyprodukowano
ją w Podolsku w 1945 r. Przy ofiarach znaleziono fragmenty ubrań, butów
(m.in. oficerki) i medalik, jednak wszystkie te rzeczy były tak
zniszczone, że nie pozwalały na identyfikację.

Nie udało się również ustalić tożsamości 45 osób, które
prawdopodobnie zostały zamordowane przez hitlerowców w listopadzie 1939
r. W październiku 2010 r. w trzech mogiłach natrafiono na szczątki 32
ciał a w czerwcu 2011 r. na 13 kolejnych. Te ostatnie mogą należeć do
przedstawicieli łódzkiej inteligencji. Prawdopodobnie do innej grupy
należą natomiast szczątki pozostałych 32 ofiar.

Ustalono, że te osoby zostały rozstrzelane z broni długiej a
następnie były dobijane strzałami z broni krótkiej w głowę lub kark.
Nie znaleziono przy ofiarach przedmiotów mogących uściślić datę
zabójstwa i pomóc w identyfikacji.

Na podstawie archiwalnych akt łódzkiego gestapo przyjęto, jako jedną z
hipotez, że były to ofiary egzekucji 28 osób skazanych na karę śmierci
23 listopada 1939 r. Z dokumentów wynikało, że byli to robotnicy i
rolnicy. W trakcie postępowania nie udało się potwierdzić lub całkowicie
wykluczyć tej hipotezy.

Był to drugi uroczysty pogrzeb szczątków odnalezionych na Brusie.
Pierwszy, podczas którego pochowano 40 ofiar, odbył się we wrześniu 2009
r. Masowe mogiły odkryto w trakcie prowadzonych tam –
współfinansowanych przez miasto – badań archeologicznych.

Pierwsze groby na byłym poligonie odkryto w 2008 roku. Od tego czasu
odnaleziono tam 106 ofiar zbrodni niemieckich i cztery komunistycznych.
Pod koniec grudnia 2011 r. miasto podpisało z Uniwersytetem Łódzkim
pięcioletnią umowę dotyczącą prowadzenia badań terenowych na Brusie.

Akcja studenta ASP wzbudziła natychmiastową reakcję służb. Policja na miejscu pojawiła się jeszcze w nocy. Według Aleksandry Siewert
z Komendy Miejskiej Policji w Gdańsku, funkcjonariusze dowiedzieli się
o nowym pomniku ze zgłoszenia pochodzącego od mieszkanki Gdańska.

-
Ok. godz. 2 w nocy z soboty na niedzielę, oficer dyżurny odebrał
telefon od zbulwersowanej kobiety. Była ona oburzona charakterem
pomnika, który stanął przy al. Zwycięstwa. Policjanci od razu pojechali
na miejsce. Nad ranem pojawił się tam też 26-letni mężczyzna, który
przyznał, że jest autorem rzeźby. Został przesłuchany na komisariacie.
Teraz prokurator zadecyduje czy doszło do złamania prawa, czy zostało
popełnione wykroczenie lub przestępstwo.

O jakie przestępstwo
lub wykroczenie może chodzić w przypadku ustawienia w przestrzeni
miejskiej rzeźby? Pierwsze skojarzenie: nielegalne zajęcie pasa
drogowego. Szkopuł w tym, że rzeźba stanęła na tym samym podwyższeniu,
na którym stoi czołg, czyli już poza chodnikiem i drogą rowerową.
Doskonale widać to na zdjęciach.

Rzeźba została zabrana wraz z postumentem w niedzielę rano. Przyjechał po nią samochód z dźwigiem należący do firmy PRSP.

Aktualizacja, godz. 20:15
Z redakcją skontaktował się przedsiębiorca z Krakowa, który
zadeklarował, że jest zainteresowany kupnem rzeźby. Skontaktowaliśmy go
już z autorem pracy. Jerzy Bohdan Szumczyk uznał jednak, że rzeźba nie
jest na sprzedaż.
http://www.trojmiasto.pl/wiadomosci/Rzezba-gwalcacego-zolnierza-usunieta...

Rzeźba przedstawiająca gwałt dowodem w sprawie. ASP: Artysta postawił ją na własne ryzyko

- Nie krępujemy działań naszych studentów, możemy jedynie ich
uczulać na pewne kwestie - tak w oficjalnym oświadczeniu Akademia...
czytaj dalej »

Kontrowersyjny pomnik w prokuraturze

Inicjatywą studenta
zajęła się już Prokuratura Rejonowa Gdańsk-Wrzeszcz. - Do sprawy
wyznaczono już prokuratora. Teraz przejrzy on dokumenty w sprawie, które
w poniedziałek przed południem przekazała nam policja - poinformowała
rzecznik prokuratury Jolanta Janikowska-Matusiak.

Zaznaczyła, że prokurator "do czwartku zdecyduje o wszczęciu postępowania, bądź o jego umorzeniu".

Co
teraz grozi mężczyźnie? - Jesteśmy dopiero na początkowym etapie
postępowania jednakże, jeśli zostaną mu postawione jakiekolwiek zarzuty,
to najpewniej z artykułu 256 kodeksu karnego  - oceniła
Janikowska-Matusiak.

Artykuł mówi, że ten, "kto publicznie
propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa lub nawołuje
do nienawiści na tle różnic narodowościowych albo ze względu na
bezwyznaniowość podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo
pozbawienia wolności do lat dwóch".

-----------------------
wystąpienia Krzysztofa Bosaka (Ruch Narodowy, tygodnik internetowy Nowa Konfederacja) w Polsat News. Tym razem była mowa o kontrowersyjnej rzeźbie gdańskiego artysty, przedstawiającej sowieckiego żołnierza gwałcącego kobietę w ciąży.

Udało się skazać niedawno przykutego do wózka Iwana Demianiuka, a
Hosniego Mubaraka wnoszono na salę sądową na noszach. A generała
Jaruzelskiego nie można nawet zbadać, bo jest chory?

Lekarze z kliniki przy ul. Szaserów, którzy od lat leczą generała, nic o zaświadczeniu nie wiedzą.

M.Marek/Nasz Dziennik

Wymiga się od procesu?

Zenon Baranowski

Radziecki generał dowódca 3. Frontu Białoruskiego Iwan Czerniachowski - kat Armii Krajowej i Polaków z Wileńszczyzny jest czczony przez "proeuropejski" SLD.
Kto zatem został zdradzony i przez kogo?

29 września 1951 r. w więzieniu mokotowskim w Warszawie umarł płk. Aleksander Krzyżanowski (generał "Wilk") komendant Okręgu Wileńskiego AK aresztowany przez zdradę i postęp 17 lipca 1944 r. przez radzieckiego generała, dowódcę 3. Frontu Białoruskiego Iwana Czerniachowskiego, likwidatora jednostek Armii Krajowej na Wileńszczyźnie.

Ten radziecki generał jest bezpośrednio odpowiedzialny za zesłanie kilku tysięcy żołnierzy AK z Wileńszczyzny w głąb ZSRR, gdzie byli oni poddawani torturom i niewolniczej pracy, w wyniku której umierali z zimna, głodu i wycieńczenia.

Oto kulisy zdrady

12 lipca 1944 r. płk Aleksander Krzyżanowski (generał "Wilk") komendant Okręgu Wileńskiego AK śle depeszę do Komendy Głównej Armii Krajowej, w której zawiadamia, że jego zdaniem sowieci będą dążyć do likwidacji oddziałów AK na Wileńszczyźnie. W swojej depeszy płk. Krzyżanowski informuje też przełożonych iż zgłosił się do jego sztabu AK oficer sowiecki, przedstawił się jako ppłk. Nikołajew wraz z towarzyszącym mu innym oficerem w randze majora, celem określenia współpracy w zakresie walki z Niemcami.

Rosjanie obiecali dostarczyć dla AK uzbrojenie i amunicję. Jak się później okazało celem ich przybycia nie była współpraca w walce z Niemcami ale rozpracowywanie oddziałów AK na Wileńszczyźnie. Z uwagi na powyższe celem reorganizacji dla przyszłej wspólnej walki zorganizowano koncentrację oddziałów AK - 15 tys. żołnierzy na terenie Puszczy Rudnickiej.

W kolejnych depeszach Komendant Wileńskiego Okręgu AK informował swoich przełożonych, że nie da się rozbroić przez oddziały sowieckie i przystąpi do walki zbrojnej.

12 lipca 1944 r. Komendant Wileńskiego Okręgu AK otrzymał zaproszenie do sztabu gen. Czerniachowskiego stacjonującego w miasteczku Smorgonie. Na tym spotkaniu omówiono formy doraźnego wykorzystania jakichś drobnych oddziałów AK w charakterze zwiadowców. Generał wspomniał o możliwości poboru mieszkańców Wileńszczyzny do Armii Czerwonej. Komendant tych warunków jednak nie przyjął, oświadczając, że oddziały AK mogą współpracować z sowietami tylko jako samodzielna jednostka bojowa.

Ustalono wstępnie w czasie tych rozmów iż, oddziały AK pod względem operacyjnym miały wejść w skład 3. Frontu Białoruskiego, ale pozostać miały pod własnym i dotychczasowym dowództwem – płk. Krzyżanowski chciał iść i walczyć ze swoimi żołnierzami na Warszawę i dalej do Berlina.

W dniu 17 lipca 1944 r. w kwaterze AK zjawił się sowiecki oficer łącznikowy, który zaprosił sztab AK na rozmowy do wyzwolonego już przez Armię Czerwoną Wilna celem podpisania wspólnego wcześniej ustalonego porozumienia co do wspólnej walki przeciwko Niemcom. Płk. Krzyżanowski zrezygnował z asysty uzbrojonego oddziału AK za namową samych Rosjan. Po przyjeździe na miejsce spotkania sztab Wileńsko-Nowogródzkiego Okręgu AK zostaje rozbrojony i aresztowany przez gen. Czerniachowskiego.

Oddziały AK zgromadzone już na wcześniejszej koncentracji w Puszczy Rudnickiej w celu utworzenia polskiego korpusu, zostały okrążone przez formacje NKWD (12 tys. żołnierzy; wcześniej Krzyżanowski ujawnił dyslokację swoich wojsk) rozbrojone i aresztowane.

Kolejne Komendy Okręgu Wileńskiego AK też zostały podstępnie rozbite. Z nowym okupantem walczyli nadal tylko nieliczni ocalali m.in. mjr. "Łupaszka".

Dalsze losy bohaterów tej zdrady

Aleksander Krzyżanowski został po aresztowaniu przewieziony do moskiewskiego więzienia na Butyrkach, następnie do obozów w Diagilewie i Griazowcu. W sierpniu 1947r. uciekł z obozu i dotarł do Wilna. Tu, wkrótce po ujawnieniu się, został ponownie aresztowany przez NKWD i odesłany do Moskwy. Do kraju wrócił w listopadzie 1947 r. W lipcu 1948 r. osadzony w więzieniu mokotowskim, wskutek tortur i ciężkiej choroby zmarł 29 września 1951 r.

Generał Iwan Czerniachowski zginął 18 lutego 1945 r. pod miejscowością. Wystruć (Insterburg, później Czerniachowsk) na wschód od Królewca.

Jak został uhonorowany przez samych Polaków zdrajca i kat AK?

Zabitemu sowieckiemu generałowi katowi AK postawiono pomnik, który stanął w Polsce w miejscowości Pieniężno na Warmii by działacze PZPR, a potem SLD, mogli kultywować pamięć o swoim bohaterze – mordercy Armii Krajowej. W 1999 r., kiedy na 1 maja, "w czynie społecznym", odremontowali oni ten pomnik kata AK.

http://www.kresy.pl/wydarzenia,polska?zobacz%2Fjak-kat-armii-krajowej-je...

Miller twierdzi, że nie wolno dzielić krwi żołnierskiej

Lider Sojuszu spotkał się w Sejmie z kombatantami II wojny światowej, w tym również z weteranami bitwy pod Lenino.

Miller przypomniał, że data bitwy, 12
października 1943 roku, przeszła do historii jako dzień, w którym do
walki z hitleryzmem weszła 1. Dywizja Piechoty im. Tadeusza Kościuszki.
- W tym dniu rozpoczął się powrót do Polski tych młodych chłopców i
młodych dziewcząt, którzy stawili się na wezwanie ojczyzny i którzy
przeżyli swój chrzest bitewny pod Lenino - podkreślił szef SLD.

Jak dodał, to właśnie ci żołnierze przywracali piastowskie ziemie, czynili zaślubiny Polski z Bałtykiem. A co ze wszech miar istotne - wbijali słupy graniczne na Odrze wytyczając naszą zachodnią granicę - mówił lider Sojuszu.

B. premier skrytykował ubiegłotygodniowe
obchody bitwy pod Lenino, w których nie uczestniczył nikt z
najważniejszych osób w państwie. - Niestety obecne prawicowe władze przeszły obojętnie przy okazji
70. rocznicy bitwy. Prezydent Komorowski, który zawsze jest skłonny
spotykać się z kombatantami, wręczać odznaczenia państwowe, tym razem
zachował pełne obojętności milczenie - ocenił Miller. - Niestety widać wyraźnie, jak polityka historyczna wkracza buciorami w żołnierskie losy - uznał szef SLD.

Zwrócił jednocześnie uwagę, że zupełnie
inaczej wyglądały obchody 60. rocznicy bitwy pod Lenino, gdy on sam
stanął wówczas jako premier na czele delegacji polskiej na miejscu bitwy, by tam oddać hołd żołnierzom.

Szef Sojuszu apelował, by nie pomniejszać
chwały polskiego żołnierza, nie kierować się koniunkturalnymi
przesłankami i nie wykorzystywać jej do bieżącej walki politycznej. Trzeba
odrzucić w tej sprawie fałsz i kierowanie się pozamerytorycznymi
względami. Krew polskich żołnierzy przelana na frontach II wojny
światowej jest tyle samo warta niezależnie, czy szli ze wschodu, czy z
zachodu. Rzeczpospolita jest im winna najwyższy szacunek - przekonywał b. premier.

Prezes Związku Żołnierzy Wojska Polskiego
gen. Franciszek Puchała wyraził pogląd, że obecnie deprecjonuje się
znaczenie bitwy pod Lenino, a także generalnie zasług 1. Dywizji
Piechoty WP. - My, żołnierze, emeryci, renciści, kombatanci,
weterani uważamy, że wszystkim polskim żołnierzom walczącym na wielu
frontach II wojny światowej należą się słowa uznania, szacunek i nasza
dozgonna wdzięczność. Nie wolno dzielić żołnierskiej krwi według
jakichkolwiek kryteriów - zaznaczył gen. Puchała.

Prezes Związku Żołnierzy WP dziękował
Millerowi za sobotnie spotkanie, w którym wzięli udział przedstawiciele
środowisk kombatanckich, w tym m.in. weterani bitwy pod Lenino, m.in.
płk Tadeusz Makarewicz i płk Bolesław Szczepaniak. Na koniec wręczył
szefowi Sojuszu odznaczenie - Złotą Odznakę, którą Związek przyznał mu
za zasługi.

12 października br. 70. rocznicę bitwy
uczczono w Lenino (wschodnia Białoruś) mszą świętą; później złożono
wieńce na tamtejszym polskim cmentarzu wojskowym. W uroczystościach,
zorganizowanych przez Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych
oraz władze obwodu mohylewskiego, wzięła udział 200-osobowa delegacja z
Polski na czele z szefem Urzędu Janem Stanisławem Ciechanowskim, a
także przedstawiciele regionalnych i lokalnych władz białoruskich - w
tym wicegubernator obwodu mohylewskiego Waler Małaszka - i weterani. Był
też ambasador RP na Białorusi Leszek Szerepka.SLD chce, by 70. rocznicę bitwy uczcił Sejm na najbliższym,
rozpoczynającym się we wtorek posiedzeniu. W piątek złożył u marszałek
Ewy Kopacz projekt w tej sprawie.

Codziennie brano mnie na przesłuchania, na których bito mnie do utraty
przytomności. Jednego dnia jeden z oprawców wyrwał mi pięć zdrowych
zębów. Najgorsze było bicie po genitaliach. Więźnia kładziono na stole,
rozciągano nogi łańcuchami, a następnie bito po genitaliach. Ból był tak
straszny, że delikwent przyznawał się do wszystkiego.
Po jakimś czasie znaleźli mnie
chłopaki od „Zapory”. – wspomina Wacław Gąsiorowski – Jak oni się dowiedzieli
gdzie mieszkam nie wiem. Padał deszcz, wyjrzałem przez okno na podwórko, bo
zaszczekał pies i widzę, że pod stodołą stoi kilka postaci. Wyszedłem na
zewnątrz i widzę znajome twarze, w tym „Jura”. Byli strasznie zmęczeni,
wyglądali jak zgonione psy. –„Jur” na mój widok rzucił tylko – nocuj, to już
koniec! – Ja się przeraziłem. – Co ja z wami zrobię? – oświadczyłem. – Tu pół
wsi należy do ORMO. Z karabinami chodzą, jak któregoś zaczepisz to będzie walka
na całego. Obiecali, że nikogo nie ruszą. Wpuściłem ich do stodoły żonę
poprosiłem żeby przygotowała jedzenie dla sześciu ludzi. Żona się przeraziła, ale
szybko się udobruchała. Sami żyliśmy biednie, ale co miała to ugotowała.
Chłopaki wysuszyli się, najedli się, wyczyścili broń i rano poszli. Więcej już
ich nigdy nie widziałem. Żyliśmy sobie z żoną spokojnie, na świat przyszły
dzieci. Jakiś chłop doniósł jednak, że byłem u „Zapory”. Skąd się dowiedział
nie wiem. 

Chciałem się z nim bić

- Wiele razy się później nad tym
zastanawiałem i nigdy nie potrafiłem znaleźć racjonalnego wytłumaczenia. Ja
nikomu o tym nie mówiłem. W każdym bądź razie któregoś dnia nad ranem pod nasze
gospodarstwo podjechały dwa samochody UB z Chełma. Miałem wtedy broń, dobrą
broń, którą zostawił „Jur”. Jak zobaczyłem ubowców, zaraz ją chwyciłem i
krzyknąłem do żony, że będą się z nimi bił. Ta jednak walnęła mnie czymś w
głowę, aż się przewróciłem. Żona zaś złapała broń i wrzuciła do studni. Dzięki
temu jeszcze żyję. Ubowcy którzy otaczali dom tylko czekali żebym otworzył
ogień. Jak wpadli na podwórko to najpierw dali mi w łeb i zaczęli przetrząsać
obejście szukając broni. Wiedzieli, że ją mam. Mieliśmy zabudowania kryte
strzechą i praktycznie ubowcy zdarli ją z wszystkich budynków. Wiedzieli, że
ukrywanie zakonserwowanej broni pod strzechą, to stary partyzancki sposób.
Ubowcom przez myśl nie przeszło, że moja broń leży w studni. Skutego zawieźli
mnie do siedziby UB w Chełmie przy ul. Reformackiej. Na pierwszym przesłuchaniu
oficer, który wziął mnie do obróbki zaproponował bym od razu dla własnego dobra
przyznał się, że byłem w bandzie u „Zapory”. 

Tortury na zamku

- Kategorycznie zaprzeczyłem.
Powiedziałem, że byłem owszem, ale w 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK. Ubowiec
się tym nie przejął. Uśmiechnął się tylko i poinformował mnie, że tam gdzie
pojadę pomogą mi odzyskać pamięć. Wkrótce znalazłem się na zamku w Lublinie,
gdzie zostałem ostro wzięty w obroty. Codziennie brano mnie na przesłuchania,
na których bito mnie do utraty przytomności. Jednego dnia jeden z oprawców
wyrwał mi pięć zdrowych zębów. Najgorsze było bicie po genitaliach. Więźnia
kładziono na stole, rozciągano nogi łańcuchami, a następnie bito po
genitaliach. Ból był tak straszny, że delikwent przyznawał się do wszystkiego.
W pewnym momencie ubowcy przestali mnie lać. Okazało się, że ktoś zabił tego
chłopa, który na mnie doniósł. Znaleźli go w Strachosławiu koło kuźni. Nie
wiadomo dokładnie kto go załatwił. Wracał z Chełma szosą hrubieszowską i ktoś
dał mu w łeb. Jak mnie przestali bić i trochę podleczyli, że mogłem chodzić
przywieźli mnie do Chełma. Tu umieszczono mnie w więzieniu i po kilku miesiącach
urządzano mi proces. Skazano mnie w nim na 12 lat więzienia, jako bandytę,
rabującego sklepy itp. Do przynależności do oddziału „Zapory” się nie
przyznałem. Wiedziałem, że jeżeli to zrobię to żywy z więzienia nie wyjdę.
Prawie wszystkich żołnierzy „Zapory” skazano na śmierć i wyroki wykonano. Z
Chełma wywieźli mnie do Sztumu. 

„Sanatorium” w Sieradzu

- Później przerzucony zostałem do
Wronek a następnie do Sieradza gdzie odsiedziałem pięć lat. W Sztumie miałem
wrażenie, że w tym zakładzie karnym rządzą Niemcy. Traktowali nas surowo, ale
bez jakiegoś zezwierzęcenia. Chodziliśmy do pracy m.in. do szewca, który uczył
nas naprawiać buty. We Wronkach panowały straszne warunki. Tamtejsi klawisze
byli najzwyczajniejszymi bydlakami, którzy lubili znęcać się nad więźniami i
przy każdej okazji to robili. Bili pięściami i kopali. Zdarzali się
zwyrodnialcy, którzy przy wydawaniu posiłków wylewali więźniom zupy na głowy i
bili ich miskami. Więzienie w  Sieradzu w
porównaniu z Wronkami, to było sanatorium. „Ameryka” – powiedziałem po paru
dniach pobytu w tym pierdlu. Klawisze byli porządni, więźniów nie krzywdzili.
Co się komu należało to dostawał. Chodziliśmy do pracy w szwalni. Ze dwustu
chłopa tam nas pracowało. Nauczyli nas szyć na maszynach konfekcję odzieżową.
Płacili nam za to pensje. Niewielkie, ale zawsze w kantynie można było coś
kupić. 

Za bandyctwo

- Klawisze nadzorujący szwalnię,
byli w stosunku do nas uprzejmi, nie traktowali jak ludzkie śmieci.
Zapamiętałem szczególnie takiego kapitana Wieczorka pełniącego funkcję głównego
oficera penitencjarnego w sieradzkim więzieniu. Jak na tamtejsze warunki był on
szychą nie lada. Któregoś dnia siedzę przy maszynie i szyję i słyszę przez
magafon polecenie – skazany Gąsiorowski Wacław zgłosi się na dyżurkę.
Początkowo się trochę przestraszyłem. Takie wezwanie nie oznaczało bowiem nic
dobrego. Chłopaki przy innych maszynach zaczęli pytać – coś ty kurwa podpadł? –
Ja tylko wzruszyłem ramionami i udałem się do tej dyżurki. Wszedłem do niej
zameldowałem się, u tego Wieczorka, a on mówi – Siadaj! – gdy to zrobiłem,
zapytał mnie – powiedz mi za co ty siedzisz? – Odpowiedziałem – za bandyctwo! –
On się tylko uśmiechnął i stwierdził – jaki z ciebie bandyta! – Dał mi kartkę i
ołówek i mówi – pisz do żony, żeby ci na widzenie Piotrusia przywiozła – Dzięki
niemu po raz pierwszy od lat zobaczyłem syna. 

Porządny kapitan

- Kapitan Wieczorek po widzeniu
nie pozwolił mojej żonie odjechać, tylko zabrał ją do siebie na kwaterę i
przenocował. Na drugi dzień znów mi zorganizował z nią widzenie. Wcześniej
tylko ostrzegł mnie żebym nie mówił chłopakom, że mam drugie widzenie z zoną,
bo pomyślą, że mam extra przywileje, a takich za darmo się nie dostaje. –
Uznają, że jesteś kapusiem a kapuś w więzieniu nie ma życia! – Jak wróciłem z
tego drugiego widzenia to powiedziałem kolegom z celi, że byłem na
przesłuchaniu, bo chcą w mojej sprawie wznowić śledztwo. Żonie powiedział żeby
w listach też niczego podejrzanego nie pisała, bo poczta jest cenzurowana. W
sumie z tych dwunastu zasądzonych lat 
odsiedziałem dziesięć. Na mocy amnestii zostałem dwa lata wcześniej
zwolniony. Za bramą spotkałem się jeszcze z tym kapitanem Wieczorkiem. Ja
miałem kupę zarobionej forsy, którą mi wypłacono i zaprosiłem go na wódkę. Tęgo
popiliśmy! Chciałem mu podziękować za to, że okazał się człowiekiem. Spytał się
mnie, czy nie mam do niego pretensji. Odpowiedziałem, że nie. Na pożegnanie
radził mi tylko, żebym się teraz już w nic nie mieszał, bo nie warto.
Najbardziej całą tą sytuację przeżyła moja pierwsza żona, która zmarła w wieku
43 lat. 

Zapamiętałem ich twarze

- Niełatwo na wsi być żoną
bandyty. Ożeniłem się po raz drugi, z dobrą kobietą starszą od siebie, która
też niestety niedawno zmarła po ciężkiej chorobie. Wcześniej pochowałem jej
rodziców. Znów jestem sam. Z pierwszą żoną mam czworo dzieci, trzy córki i
jednego syna. Tego właśnie Piotrusia, z którym zona odwiedziła mnie w
więzieniu. Dzieci mieszkają daleko i za często nie mogą mnie odwiedzać. Muszą
pracować. Mieszkam sam. Przez całe życie pracowałem na roli, w związku z czym
mam niewielką emeryturę i klepię biedę. W nic się już rzecz jasna nie
angażowałem, choć ręce mnie czasem świerzbiały. Ci ubowcy, którzy mnie
aresztowali mieszkają niedaleko. Zapamiętałem ich twarze bardzo dobrze.
Machnąłem jednak ręką. Obecnie należę do Środowiska Chełmskiego Żołnierzy 27
Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK. Jego zręby powstały jeszcze za komuny. Skupiło
się ono wokół takich ludzi jak Tadeusz Persz, którego znałem bardzo dobrze,
Henryk Kostecki, Jan Łabędzki, Jadwiga Żółkiewska, a także Leona Karłowicza i
Władysława Tołysza. Środowisko to zawiązało się dzięki oficerowi Janowi
Markowskiemu z WOP, z miejscowym batalionem tej formacji. Związki te zacieśniły
się jeszcze bardziej, gdy WOP rozwiązano, a na bazie istniejącego w Chełmie
batalionu granicznego utworzono Komendę Nadbużańskiego Oddziału Straży
Granicznej. Jan Markowski został zastępcą Komendanta Oddziału. 

Podatny grunt

- Utworzona jednostka nie miała
sztandaru ani patrona do naśladowania. Persz wpadł na pomysł, aby Nadbużański
Oddział Straży Granicznej przyjął imię 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK. Idea
ta padła na podatny grunt. Oddział przyjął imię 27 WDP AK, a my, jako
środowisko ufundowaliśmy dla niego sztandar. Nasze środowisko a także ja
osobiście bardzo się nim związałem. Wspólnymi siłami odbudowaliśmy cmentarz parafialny
w Zasmykach, uznany później za cmentarz wojenny 27 WDP AK. Udało się nam
zbudować kwaterę wojenną na cmentarzu w Rymaczach i Bindundze. W 1994 r.
podczas zjazdu kombatantów dywizji odsłoniliśmy pomnik ku czci poległych
towarzyszy broni. Jest on ustawiony na terenie chełmskiego parku. Między obu
naszymi środowiskami panuje atmosfera zrozumienia i sympatii. Jako byli
żołnierze 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK znaleźliśmy trwałe miejsce w życiu
Oddziału. Spotykamy się na terenie Oddziału w wydzielonym pomieszczeniu na
zebraniach. 

Trwamy jako środowisko

- Bierzemy  również udział w różnych imprezach
organizowanych przez Komendę Oddziału. Podkreślić chciałbym że, naszym obecnym
prezesem jest wspomniany wcześniej Jan Markowski były zastępca komendanta
oddziału, będący obecnie już na emeryturze. Dzięki niemu trwamy jeszcze jako
środowisko, choć z roku na rok jest nas z oczywistych względów coraz mniej. Ja
jeszcze jakoś daje sobie radę, choć więzienne przeżycia coraz częściej dają o
sobie znać. Mimo tego ja nigdy nie występowałem ani o unieważnienie wyroku
skazującego mnie na 12 lat ani o odszkodowanie za pobyt w więzieniu. Nie chcę
być taki jak inni „kombatanci”, których nikt w więzieniach nie katował, którzy
nie tułali się po lasach, nie walczyli z bronią w ręku, a dzisiaj występują o
wielusettysięczne odszkodowania za złamane życie, choć powodzi się im całkiem
nieźle. „Zapora”, gdyby przeżył ubeckie katownie, to pieniędzy na pewno za
swoje tortury by nie brał. Nie walczył za Polskę dla pieniędzy czy zaszczytów.
Uważał to po prostu za swój obowiązek. Za jej wolność był gotów oddać i oddał
życie.

Marek A. Koprowski

http://www.kresy.pl/kresopedia,historia,ii-wojna-swiatowa?zobacz%2Fnie-chce-odszkodowania

Policja
wkroczyła o szóstej rano do Adama Słomki, który "znieważył" pomnik ku
czci Sowietów w Katowicach. Funkcjonariusze zniszczyli drzwi

Warto zapytać, dlaczego polska prokuratura z takim samym
zaangażowaniem nie ścigała tych, którzy „znieważyli” pomnik bohaterskiej
„Inki”, sanitariuszki w oddziale walczącym z sowieckim najeźdźcom i ich
polskim namiestnikom. Przypomnijmy, że dochodzenie w sprawie oblania
postumentu trwało 19 dni i zostało umorzone ze względu na niewykrycie
sprawców.

Czy można we współczesnej Polsce mieć poważne
problemy ze względu na poniżanie pomnika sowieckich okupantów? Można. Do
mieszkania Adama Słomki wpadli o 6 rano policjanci, którzy dostali
nakaz doprowadzenia lidera KPN-Niezłomni do prokuratury.

Jak napisał KPN-Niezłomni w oficjalnym komunikacie:

Ekipa policji dokonała rewizji i zatrzymania Adam Słomki na podstawie
nakazu prokuratora Jarosława Wilczyńskiego pod zarzutem „poniżenia
pomnika okupacyjnej armii sowieckiej kilka miesięcy temu podczas wiecu
KPN w Katowicach.

Po dowiezieniu na komendę Słomki pojawił się tam także jego obrońca
Janusz Margasiński, który brał udział w przesłuchaniu jego klienta.
Trwało ono... 5 minut i zakończyło się postawieniem zarzutów m.in.
dotyczących poniżania pomnika Sowietów w Katowicach. Po przesłuchaniu
Adam Słomka został zwolniony. Przypomniał on, że ostatniego tak
brutalnego wtargnięcia do mieszkania, wraz z wyłamaniem drzwi, dokonała
SB w stanie wojennym, aby Słomkę internować.

Warto zapytać, dlaczego polska prokuratura z takim samym
zaangażowaniem nie ścigała tych, którzy „znieważyli” pomnik bohaterskiej
„Inki”, sanitariuszki w oddziale walczącym z sowieckim najeźdźcom i ich
polskim namiestnikom. Przypomnijmy, że dochodzenie w sprawie oblania
postumentu trwało 19 dni i zostało umorzone ze względu na niewykrycie
sprawców.

Slaw

Wyważyli drzwi, zatrzymali Słomkę. "Zarzuty godne Stalinogrodu"

Policja zatrzymała i doprowadziła do prokuratury we
wtorek Adama Słomkę, lidera Konfederacji Polski Niepodległej - Obóz...
czytaj dalej »

Turcja

Dziennikarze "marksiści" skazani na dożywocie

Szóstka tureckich dziennikarzy została skazana na karę
dożywocia za przynależność do małej partii marksistowskiej, która
jest...
czytaj dalej »

i dla Jego Obrońcy....serd pozdrowienia z dawnych lat....:)
PS
Pokazówka jak za czasów towarzysza jaruzela...kogo oni chcą zastraszyć ?

Działacze opozycji, którzy byli internowani przez wojsko w Chełmnie żądają procesu generałów

- Sprawiedliwość jako jedna z głównych zasad ładu
społecznego nie jest w Polsce respektowana. Nie może być państwem prawa
państwo, w którym sprawiedliwość nie dosięga funkcjonariuszy państwa
komunistycznego. (...) Państwo prawa nie istnieje, nie o taką Polskę
walczyła Solidarność, tylko o Polskę, gdzie są szanowane prawa człowieka
i nawet upływ czasu nie powoduje, że zbrodnia nie będzie nazwana
zbrodnią - powiedziała we wtorek na konferencji prasowej w Gdańsku
pełnomocnik internowanych Anna Bogucka-Skowrońska.

Polacy są pozbawieni skutecznej ochrony prawnej

Apel żołnierzy AK o reformę wymiaru sprawiedliwości

Pan Marek Biernacki

Minister Sprawiedliwości

Okręgowy Zjazd Sprawozdawczo-Wyborczy Delegatów Kół Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Okręgu Małopolska zwraca się do Pana Ministra o przygotowanie projektów ustaw gwarantujących głęboką reformę i naprawę wymiaru sprawiedliwości.

W tej sprawie jesteśmy jednomyślni z Porozumieniem Organizacji Kombatanckich i Niepodległościowych w Krakowie, w skład którego wchodzi nasz Okręg.

Obecny katastrofalny stan sądownictwa spowodował, że Polska i jej obywatele są pozbawieni skutecznej ochrony prawnej, a sprawiedliwość jest praktycznie nieosiągalna dla podsądnych.

Żeby nie być gołosłownym, warto wspomnieć, że publikacje prasowe mówią o ochronie zbrodniarzy komunistycznych przez wymiar sprawiedliwości III RP, rażących błędach sędziów, fałszowaniu protokołów, bezprawnych wyrokach, skazywaniu na wysokie, kilkusettysięczne grzywny dziennikarzy lub osoby publiczne za korzystanie z wolności słowa. Wykorzystuje się do tego prawo z czasów komunistycznego zniewolenia uchwalone jeszcze w okresie stanu wojennego.

Konkretne przykłady zbrodniarzy komunistycznych – generałów Wojciecha Jaruzelskiego i Czesława Kiszczaka, udowodniają, że sądy odmawiają ścigania głównych zdrajców i oprawców Narodu Polskiego. W tych procesach, do których dochodzi, stalinowscy oprawcy i funkcjonariusze służb specjalnych PRL są uniewinniani lub zapadają wyroki w zawieszeniu.

Również Europejski Trybunał Praw Człowieka zauważył te fakty i orzekł, że Polska naruszyła europejską Konwencję Praw Człowieka, ponieważ postępowanie w sprawie zbrodni komunistycznej w postaci zamordowania Grzegorza Przemyka trwało zbyt długo i popełniono w jego trakcie błędy, które świadczą o poważnych niedociągnięciach w funkcjonowaniu polskiego systemu sądowego. W rezultacie Polska musi zapłacić 20 tysięcy euro odszkodowania. A przecież inne postępowania sądowe w podobnych sprawach wydają jeszcze gorsze świadectwo wymiarowi sprawiedliwości, który powinien raczej być nazwany organem ochronnym dla zbrodniarzy i wymiarem niesprawiedliwości.

Innym przykładem fatalnego stanu sądownictwa jest umarzanie spraw, kiedy dochodzi do obrażania Narodu Polskiego, np. w artykule prasowym, w którym czytamy, że „Polacy sami sobie zgotowali obozy koncentracyjne, komory gazowe i getta”. Sędzia Sądu Okręgowego w Krakowie Katarzyna Wysokińska-Walenciak w orzeczeniu z dnia 12 kwietnia 2013 roku stwierdziła, że te ewidentne kłamstwa nie znieważają Narodu Polskiego, nie wypełniając kryteriów art. 133 kodeksu karnego. Jeżeli takie sformułowanie nie znieważa Narodu Polskiego, to w takim razie nic go nie znieważa.

Przykładów krzyczącej niesprawiedliwości w sądach są tysiące, a może dziesiątki tysięcy, jeżeli by wziąć pod uwagę sprawy karne, kiedy to zamyka się w więzieniach ludzi za kradzież bułki lub batonika, natomiast na miejsce w więzieniu czeka 50 tys. groźnych przestępców.

Wiemy, że sprawa reformy sądownictwa leży w Pana kompetencjach. Opieramy się tu na piśmie z Kancelarii Senatu BKS/DPK-132/27234/13 WW do Porozumienia Organizacji Kombatanckich i Niepodległościowych w Krakowie, w którym jest jasno to stwierdzone: „Odnosząc się do proponowanych przez Państwa podjęcia prac legislacyjnych dotyczących reformy sądownictwa i prokuratury, to należy podkreślić, że w pierwszej kolejności to resorty branżowe (Ministerstwo Sprawiedliwości) powinny tworzyć rozwiązania do systemowych zmian w poddanych ich kompetencjom działach prawa, konsultować je z zainteresowanymi podmiotami i wypracowywać regulacje służące założonym celom”.

Reasumując, skoro nie mamy w Polsce państwa prawa, ponieważ wymiar sprawiedliwości jest tylko skorumpowaną, bezwładną atrapą tego, co musi istnieć i być podstawą bezpieczeństwa każdego obywatela, wzywamy Pana Ministra do natychmiastowego podjęcia prac legislacyjnych w porozumieniu z Sejmem, które rozpoczną proces leczenia sądownictwa.

Oczekujemy od Pana osobiście uczciwej i merytorycznej odpowiedzi, a nie wykrętów, które piszą do nas Pana podwładni. Uważamy, że jako byli żołnierze Armii Krajowej oraz Żołnierze Niezłomni więzieni i torturowani w latach komuny zasługujemy na szacunek obecnych władz III Rzeczypospolitej Polskiej.

Będziemy oczekiwać tej odpowiedzi w imieniu całego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, ale także, aby podzielić się z całym społeczeństwem Pana wizją reformy wymiaru sprawiedliwości w Polsce.

Z poważaniem

Przewodniczący Okręgowego Zjazdu

Delegatów Okręgu Małopolska Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej

dr Janusz Kamocki
http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/58981,polacy-sa-pozbawieni-skutec...

Pościg za „towarzysza Iwińskiego”

arch./-

Pościg za „towarzysza Iwińskiego”

Adam Białous

„Czy o takiej niepodległej Polsce, w której najlepiej jest dawnym ubekom i komunistycznym dygnitarzom, marzyliśmy?”

• 
  
  
• Waryński znów stanie na Woli. SLD (w końcu) przekonało PO

Popiersie stało na Woli od lat 70. przed
biurowcem zakładów Waryńskiego. W 2006 r. firma sprzedała działkę,
deweloper oczyścił teren, pomnik trafił do magazynu. W tym samym roku
powrót upamiętnienia zapowiedział podczas kampanii samorządowej
Kazimierz Marcinkiewicz, komisarz miasta i kandydat PiS na prezydenta.
Był to wynik zabiegów Komitetu Obrony Pomnika Ludwika Waryńskiego, który
uformował się przy SLD.

O popiersie od lat toczy się
ideologiczny spór. Monument jest wykorzystywany jako argument w
politycznych targach między partiami. W 2009 r. SLD wymusił na radnych
PO oddanie pod pomnik skweru na Woli, w zamian za poparcie absolutorium
budżetowego dla Hanny Gronkiewicz-Waltz. Rok później przed wyborami
samorządowymi Sojusz próbował ustawić Waryńskiego, ale utrąciła to
Platforma. Decyzja PO tuż przed referendum


W sprawie popiersia Waryńskiego Sojusz był ogrywany od lat.
Działacze winili za to lokalną PO, która miała być zdominowana przez
konserwatystów. Kłopoty sprawiała lokalizacja: twórca partii Proletariat
ma się "bowiem widzieć" z pomnikiem ks. Piotra Skargi, który stoi obok
kościoła św. Stanisława na rogu ul. Kasprzaka i Bema. Jeden z polityków
PO przekonywał, że jest w tym zgrzyt.

Ostatecznie Platforma jednak się przełamała. 10 października, trzy dni przed referendum, władze Woli rozpisały przetarg
na ustawienie pomnika. Waryński stanie kosztem 100 tys. zł do końca
2013 r. Jest już wykonawca. - Polityczna dyspozycja przyszła z góry -
informuje jeden z wolskich radnych. Jeszcze wiosną dzielnicowa ekipa PO
próbowała wyciąć finansowanie rekonstrukcji i przekazać 100 tys. na
remonty przedszkoli. SLD wtedy pieniądze odbił, ale i tak włodarze PO
chcieli oddać popiersie w "długotrwały depozyt", negocjowali m.in. z
Muzeum Zamoyskich w Kozłówce, co wynika z lektury interpelacji radnego Pawła Pawlaka, wiceszefa warszawskiego SLD. Przed wakacjami Anna Nehrebecka (PO), szefowa komisji nazewnictwa w
Radzie Warszawy, obiecała im w końcu, że kwestia komunistycznych
patronów ulic zostanie rozstrzygnięta 18 września. Spotkanie zostało
jednak odwołane z powodu spodziewanej nieobecności dwóch ekspertów.
Nowego terminu Nehrebecka nie podała.

PiS woli oskarżać przeciwników, że "mają krew na rękach", niż rozmawiać.




- Dziś nastroju do dialogu nie ma, ale może będzie. Tylu ludzi
potrafiło się zmienić na lepsze - pamiętam, kiedy w pierwszym Sejmie
byłem posłem, co wygadywał o mnie Stefan Niesiołowski. Dla niego byłem
krzewicielem nienawiści, a dziś uwielbiamy się. A Leszek Moczulski,
Tomasz Wołek czy Radek Sikorski? Dziś to inni ludzie.

Nigdy w historii Polacy nie byli tak podzieleni jak dziś?




- Ależ byli. Nowoczesny konflikt zaczął się w 1922 r., gdy
zamordowano Gabriela Narutowicza, pierwszego prezydenta Polski. Tego
państwa nie było 123 lata na mapie Europy. To było niesłychane święto
dla Polaków, że odzyskali wolność. I oto prezydenta, człowieka wielkich
zasług, działacza na rzecz niepodległości, zamordował endecki fanatyk.
To się działo w klimacie wielkiej medialnej nagonki urządzonej przez
prasę nacjonalistyczną.



W Polsce przedwojennej był konflikt Piłsudski - Dmowski, Polska
jagiellońska czy piastowska. Maria Dąbrowska napisała po zamordowaniu
Narutowicza, że w Polsce żyją dwa narody. Ten podział przetrwał i dziś
też to obserwujemy. Jeżeli chcecie go zdefiniować politycznie, to po
jednej stronie będzie Platforma Obywatelska, a z drugiej - PiS. PO
reprezentuje obóz proeuropejski. PiS - izolacjonistyczny, pojmując
suwerenność jako izolację, samowystarczalność.

Polscy narodowcy kultywują nadal pamięć zabójcy Narutowicza
Zanim dokonał zamachu, trwała kampania nienawiści wobec prezydenta

PiS nie wzywa do opuszczenia Unii Europejskiej, tylko twierdzi, że broni interesu narodowego.




- Czy walenie pięścią w stół to jest skuteczna obrona interesu?
Przecież rządy PiS-u, zwłaszcza Kaczyńskiego, doprowadziły do kompletnej
izolacji Polski w Unii.

Jak mamy nauczyć się ze sobą żyć?




- Potrzebna jest cierpliwość, cukier musi się rozpuścić. Ludzie
się zorientują, że uparte trwanie przy tym języku - że Polską rządzą
mordercy, że Polska stoi nad przepaścią, że jest prowadzona świadoma
polityka biologicznego wyniszczenia narodu polskiego, jak mówi o. Rydzyk
- to są brednie.



Jesteśmy skazani na życie razem. I tego uczymy się z trudem, ale
uczymy się. Francja też była rozdarta w czasie sprawy Dreyfusa. Była
Francja z tradycji rojalistycznej, konserwatywnej, i tej tradycji
oświeceniowej, postrewolucyjnej. Wyglądało na to, że jest nie do
sklejenia, ale czas ją jednak skleił.

Jednak sprawa Dreyfusa to nie to samo, co "zamach" w Smoleńsku.




- Kiedyś wydawało się, że kłamstwo katyńskie jest nie do
przeskoczenia, i nawet ci, którzy wiedzieli, jak w tym Katyniu było,
przekonywali: nie mówmy o tym, bo to nic nie da, prawdy nie ujawnimy,
tych ludzi nie wskrzesimy, a sobie dramatycznie popsujemy stosunki z
Moskwą itd. I to byli ludzie mądrzy i szlachetni, jak: Stomma,
Kisielewski, Malewska, Turowicz, Wielowieyski. Cierpliwość jest
niezbędna, dlatego że w końcu coraz więcej ludzi będzie widziało, że za
tą hipotezą nic nie stoi poza obsesyjnie powtarzanym kłamstwem.

Nasz konflikt jednak się zbliża do niebezpiecznej granicy.




- Dopóki to jest zimna wojna domowa, a nie gorąca, bo się nie
zabijamy, nikt nie strzela - to on się ciągle trzyma w pewnych ramach.
Jak tłumaczył mi mój znajomy: dopóki biją pałkami, to w porządku jest,
gorzej będzie, jak się zaczną egzekucje.

Cały wywiad przeczytasz w najnowszym wydaniu "Polityki Ekstra".

Rodzinna trauma Adama Michnika może się brać przede wszystkim z
historii przyrodniego brata – Stefana Michnika, stalinowskiego sędziego
wojskowego, który ma na koncie co najmniej dziewięć wyroków śmierci.

Gdańsk: Zarzut nieobyczajnego wybryku dla twórcy rzeźby radzieckiego żołnierza gwałcącego kobietę

Sąd Okręgowy w Gdańsku: Trojanowscy znieważeni

W Gdańsku zapadł wyrok w sprawie Romana Dambka i trzech innych
osób, które zdaniem prokuratury znieważyły Janinę i Leszka
Trojanowskich w związku z usunięciem przez nich krzyża i pomnika
upamiętniających porucznika Józefa Dambka.

Członkowie Kaszubsko-Kociewskiego Stowarzyszenia im. Tajnej
Organizacji Wojskowej “Gryf Pomorski” za znieważenie właścicieli działki
w Gołubiu muszą zapłacić łącznie ok 6 tys. zł. Tak zdecydował Sąd
Okręgowy w Gdańsku, który tym samym utrzymał w mocy wyrok Sądu
Rejonowego w Kartuzach.

Od lat w miejscu gdzie został zastrzelony porucznik Dambek stał krzyż
i pomnik upamiętniający dowódcę i organizację Gryf Pomorski. Kiedy
trafił on w ręce prywatne – nowi właściciele usunęli w 2007 roku zarówno
krzyż jak i pomnik.

Sprawa dotyczy wydarzeń z roku 2008. Wówczas to w  Gołubiu miała
miejsce manifestacja zorganizowana przez Kaszubsko-Kociewskie
Stowarzyszenie. Jego zbulwersowani członkowie demonstrowali swoje
niezadowolenie wywołane demontażem pomnika, który stał na prywatnej
działce. Po manifestacji właściciele oskarżyli kilku uczestników o
znieważenie i używanie gróźb karalnych.

- Wygląda na to, że Sąd Okręgowy w Gdańsku dalej jest dyspozycyjny,
bo inaczej tego nie możemy ocenić, tym bardziej, że pan dyr. Szpitala
Psychiatrycznego Leszek Trojanowski jest członkiem PO. Widziałem jak
wybierał on, pana Sławomira Nowaka na konwencji wyborczej, a ten był
obrońcą działań pana Trojanowskiego. Jako poseł pisał do ówczesnego
wojewody PiS pana Piotra Karczewskiego pismo z pretensjami, pytając:
dlaczego policja przerwała mu dewastację i ścinanie krzyża? Dwa tygodnie
po tym co tu się stało, musiał przyjechać premier Jarosław Kaczyński i
zażądać odbudowy i odnowienia tego krzyża i pomnika – akcentował
Roman Dambek, Prezes Kaszubsko-Kociewskiego Stowarzyszenia im. Tajnej
Organizacji Wojskowej „Gryf Pomorski”, bratanek por. Józefa Dambka.

Krzyż oraz obelisk porucznika Romana Dambka stoją obecnie na terenie szkoły w Gołubiu.

W maju tego roku performer zawiesił czerwoną tablicę z napisem:
"Komitet Wojewódzki PZPR w Olsztynie. Tow. Sekretarz Iwiński" na ścianie
budynku, w którym mieści się biuro poselskie posła SLD. Tablicę
odsłonił Alfred Surma, olsztyński opozycjonista szykanowany w stanie
wojennym.

M.Borawski/Nasz Dziennik

On tylko podpisywał papiery

Maciej Walaszczyk

Dziesiątki lat nieprzerwanego kłamstwa, czyli jak Jacek Kuroń, literaci z UB i inni tworzyli czarną legendę Żołnierzy Wyklętych

lis 13, 2013