Metasonet o oczach

Lubię tak zupełnie bez zasady Czy w odblask lekko matowej miedzi, Czy w wiewiórkę – na gałęzi długo nie usiedzi Czy patrzeć w kubek gorącej czekolady; Gdy wzrok szuka odbicie w kadzi whisky Gdy spojrzenie przeziera przez kufel piwa Kiedy to łza po nim akurat nie spływa? Póki nie zasłonią jej powieki pięknej odaliski Tak to słodycz, rozkosz i niepokój Szlachetność, ale i gorycz znajdują swe lokum, - W oku, bo to właśnie w nim się przeplata Cała zawiłość kobiecego świata; *** Lubię także patrzeć na łąkę Na te wszystkie trawy, zioła, planty Gdzie kolibry wywijają skrzydłami kuranty Czekając aż kwiat przestanie być pąkiem Dziewczyny smakujące pistacjowe lody Które miny mają tak jakby stoickie Lecz myśli frywolne, rozkoszne, delfickie… Zamaskowane niczym rzęsą brody I oto otchłań przytulności, piękna lęki Mokną i schną z drzewami, tam gdzie łęgi Zimna słodycz, lakoniczne tchnienie W oku znajdują swoje wypełnienie *** I lubię czasem o porannej porze Wpatrywać się w światłem głaskane szafiry Przez tańczące wśród łez wesołe zefiry Tam gdzie szemrzy lekko falujące morze Gdy wzrok obejmuje chmury na tle nieba Aby ujrzeć drgania głosów w takcie arii Walkirii wołających z bezkresu Walhalli Sok, co z pękających winogron wylewa Tak ukojenie, niepewność, melancholia, Rozkojarzenie, ale i cierpkość jak z kamyków kolia Nanizane są uczucia w toni, toni oczu Bacz byś z traktu do ich głębi nie zboczył. *** Lecz najbardziej lubię takie pejzaże, Gdzie - Brąz, zieleń, błękit to kolory Eskplorujące kolejno przestrzeni walory Co pod ramię trójkami spacerują w parze I tak ziemia brunatna, łąka jakby płowa, By rozkwitnąć pod lasem magiczną zielenią A dalej ją góry błękitem ocienią W słońca blasku, farby pigmencie czy wiersza słowach To perspektywa barwna, nie wietrzna czy geometryczna - Jak najbardziej zachodnia a nie antyczna Gdybym z trójbarwnymi oczyma taką spotkał Panią Wieczne byłoby mojej jej kochanie!