Szanowna Pani Marylo,

Wieczna cześć Jego pamięci

Wyrazy szacunku

Szanowna Pani Marylo,

To przywódcy z KPP, PPR sprzedawali Niemcom za fałszywe dolary polskich patriotów z Armii Krajowej
Marian Spychalski, późniejszy Marszałek
Małgorzata Fornalska, jej córka i Bieruta dzis jest profesorem i szkaluje Polskę

Córka Fornalskiej i Bieruta to:
Aleksandra Jasińska-Kania

Dokumenty NSZ wyorane z ziemi
http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/16903,dokumenty-nsz-wyorane-z-zie...

Żelazną skrzynkę po amunicji, a w niej dokumenty konspiracyjne, najpewniej oddziału Narodowych Sił Zbrojnych, wyorał rolnik we wsi Korzeniste niedaleko Łomży

Dokumenty są mocno zniszczone. Żeby je odczytać, potrzebne będą zabiegi specjalistów. W miejscu, gdzie dokonano znaleziska, podczas wojny i po niej znajdowało się gospodarstwo należące do żołnierza WiN Stanisława Kulikowskiego ps. "Kruk".

O cennym znalezisku poinformowała "Nasz Dziennik" Wioletta Tereszczak, która wraz z mężem Przemysławem kilka miesięcy temu kupiła ziemie dawnego gospodarstwa Kulikowskich.

Zabudowania były już wówczas w stanie ruiny, dlatego Przemysław Tereszczak rozebrał je, a budulec, m.in. blisko 600 ton kamieni, wywiózł. Później teren gospodarstwa zaorał, aby zagospodarować go jako łąkę, ale wtedy nic nie zauważył.

- Dopiero kiedy ciągnąłem traktorem rekultywator, jego ząb zaczepił o metalową skrzynię. Zobaczyłem ją, zatrzymałem się, otworzyłem. Najpierw wysypał się z niej jakiś zielony proszek. W środku były zniszczone dokumenty i soczewki lornetki - relacjonuje Przemysław Tereszczak.

Dokumenty przekazał ówczesnemu proboszczowi swojej rodzinnej parafii w miejscowości Poryte ks. Januszowi Kotowskiemu, który żywo zainteresował się znaleziskiem. To właśnie on jako pierwszy próbował odczytać dokumenty.

- Są to małe zeszyty i dwie, spięte ze sobą, złożone karty formatu A4. Widziałem jedynie kilka stron, gdyż rozdzielanie sklejonych kartek mogłoby zniszczyć te cenne dokumenty. Dlatego tego nie robiłem. To praca dla specjalistów - mówi ks. Kotowski, obecnie proboszcz parafii w miejscowości Lelis.

Ze wstępnych ustaleń wynika, że dokumenty sporządzili żołnierze z oddziału Narodowych Sił Zbrojnych operującego na terenie ziemi łomżyńskiej. - Moim zdaniem to dokumenty NSZ, m.in. wyroki śmierci wydane przez sąd na konfidentów oraz spis nazwisk tajnej siatki organizacji - opowiada ks. Kotowski.

Skrzynia z dokumentami trafiła do łomżyńskiego oddziału archiwum państwowego. O znalezisku pracownicy tej jednostki powiadomili Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie, które nakazało nie dotykać skrzyni oraz znajdujących się w niej dokumentów. Mieli po nie przyjechać i zabezpieczyć je specjaliści z warszawskiej centrali.

W archiwum w Łomży dokumenty przeleżały kilka tygodni. W tym czasie nikt z Archiwum Akt Dawnych nie przyjechał. Natomiast zgłosili się po nie państwo Tereszczakowie zaniepokojeni losem znaleziska. Zażądali wydania dokumentów, co też pracownicy archiwum w Łomży uczynili.

Pani Wioletta Tereszczak niezwłocznie przekazała znalezisko najbardziej zaufanej osobie, czyli księdzu Janowi Domińskiemu, który od lipca jest proboszczem parafii w Porytem. - Dokumenty w najbliższym czasie zamierzam przekazać białostockiemu oddziałowi IPN - zapewnia ks. Domiński.

Na terenie gospodarstwa państwa Kulikowskich w czasie wojny znajdował się tajny schron żołnierzy podziemia niepodległościowego. Był wykopany pod jednym z budynków gospodarczych. Po wojnie korzystali z niego żołnierze NSZ, a podczas wojny AK. Wówczas komendantem tego bunkra w Korzenistem był Zenon Wlaziak ps. "Wilk", szef propagandy obwodu AK Łomża.

Właśnie tu, w podziemnych pomieszczeniach znajdujących się pod gospodarstwem Kulikowskiego ps."Kruk", drukowano w czasie wojny aż trzy tytuły prasy podziemnej ukazującej się w łącznym nakładzie 1,5 tys. egzemplarzy. Również w tym bunkrze istniał potężny skład broni AK. Kiedy wykryła go komunistyczna bezpieka, według relacji miejscowych świadków, Armia Krajowa ewakuowała z niego w głąb Polski m.in. 2 ciężarówki broni.

Sam Kulikowski około 1950 r. został aresztowany przez UB. Najpierw skazano go na karę śmierci, jednak z uwagi na to, że był ojcem wielodzietnej rodziny, ostatecznie otrzymał karę 7 lat więzienia. Po wyjściu na wolność niespełna rok po powrocie do domu zmarł w wyniku obrażeń, jakich doznał podczas brutalnych przesłuchań.

- Kiedy dziadek wrócił z Białegostoku z więzienia, był bardzo chory. Któregoś dnia po dniu orki położył się i nie wstał już żywy z łóżka - opowiada Teresa Skrodzka, wnuczka Kulikowskiego. Kobieta pamięta żołnierski bunkier.

- Pamiętam, że były tam takie łóżka zrobione z gliny, na których spali partyzanci. Wejście do bunkra było przez piwnicę naszego domu. Prowadził z niego korytarz wiodący gdzieś w pole - to w razie potrzeby ucieczki. Po wojnie zasypywaliśmy ten bunkier piaskiem, bo tam się ciągle ziemia zapadała - relacjonuje wnuczka "Kruka".

Adam Białous, Białystok

To Matka Ziemia zaczyna mówić za nich....
Ta skrzynka metalowa pełna dokumentów i świadectw przewinień zbrodniarzy...
to kości w Warszawie,
składane do trumienek i ponownie pochowane z czcią im należną....
Matka Ziemia nigdy nie zdradziła swych najlepszych Synów....
co jakiś CZAS wyrzuca z siebie Oskarżenia .....
Ich Kości,Ich dokumenty,
by świadczyły PRAWDĘ...
i tylko pewien stefan Michnik śpi za życia spokojnie, tak jak żyła i spała spokojnie stalinowska hiena ...sędzia,szukająca schronienia przed zbrodniami jakich dokonała piórem,aż w Anglii i tam tez go znalazła....
Dobry Boże nie umiem im wybaczyć tego wszystkiego,więc TY wybacz mi....żem tak nieposłuszna...

O gdańskich zbrodniach sądowych
http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/16994,o-gdanskich-zbrodniach-sado...

Sędziowie, procesy, skazani przez stalinowski Wojskowy Sąd Rejonowy w Gdańsku – tego typu informacje zawierają dwie nowe publikacje dr. Dariusza Burczyka. Dziś na Uniwersytecie Gdańskim odbędzie się prezentacja tego pionierskiego opracowania.

Spotkanie autorskie z dr. Dariuszem Burczykiem, autorem publikacji „Wojskowy Sąd Rejonowy w Gdańsku (1946-1955)” oraz „Wojskowy Sąd Rejonowy w Gdańsku (1946-1955). Inwentarz idealny”, odbędzie się na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego (Audytorium „C”) o godz. 17.30.

Po wystąpieniu autora zaplanowano dyskusję poświęconą zarówno wymienionym wydawnictwom, jak i wojskowym sądom rejonowym w całości, dotychczasowym badaniom historycznym nad ich działalnością, a także m.in. poszukiwaniom ofiar terroru komunistycznego, którego jednym z głównych narzędzi były wspomniane sądy.

W dyskusji wezmą udział: dr Rafał Leśkiewicz, dyrektor pionu archiwalnego IPN, autor m.in. monografii poświęconej poznańskiemu WSR, dr hab. Krzysztof Szwagrzyk, pełnomocnik prezesa IPN ds. poszukiwań miejsc pochówku ofiar terroru komunistycznego, oraz dr hab. Wanda Roman, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Wstęp na prezentację wolny.

Marzena Kruk, naczelnik Oddziałowego Biura Udostępniania i Archiwizacji Dokumentów IPN w Gdańsku, wskazuje, że pierwsza z pozycji to monografia dotycząca historii gdańskiego WSR, natomiast druga „jest interesującą analizą archiwoznawczą”, zawierającą informacje na temat dostępnych lub zniszczonych akt m.in. procesowych.

- Książka ma dość duże znaczenie, ponieważ okres stalinowski w województwie gdańskim jest stosunkowo słabo opracowany. Niewiele do tej pory publikacji się na ten temat ukazało – zauważa naczelnik. Według niej, spotkanie autorskie jest również interesujące, ponieważ poza tym wątkiem archiwalnym, zgodził się wziąć w nim udział dr hab. Szwagrzyk. Mamy więc nadzieję, że będziemy rozmawiać z pełnomocnikiem prezesa IPN na temat zbrodni sądowych, a także o tym, czym się on obecnie zajmuje, czyli ekshumacjami, badaniami genetycznymi i próbą identyfikowania osób skazanych przez wojskowe sądy rejonowe w Polsce – zaznacza Kruk.

Dr Dariusz Burczyk, wskazuje, że prace nad „Inwentarzem…” trwały od 2006 r., natomiast monografii od 2010 r. – W Instytucie spotykałem osoby, które były skazane, albo ich rodziny lub badaczy, którzy poszukiwali informacji na temat akt gdańskiego WSR. Dlatego najpierw zdecydowałem się podjąć opracowania tego inwentarza, a następnie napisania monografii – twierdzi autor. Zwraca uwagę na trudności, jakimi było zebranie materiałów archiwalnych, gdyż „generalnie wszystkie dokumentacje WSR są bardzo rozproszone”.

Zgodnie z jego badaniami, gdański wojskowy sąd rejonowy w czasach stalinowskich skazał na karę śmierci w procesach politycznych 42 osoby.

- Poza tym skazywano na dożywocie lub kary 15, 10, 5 lat więzienia – dodaje dr Burczyk.

Według niego, schwytani i sądzeni pochodzili głównie z V Wileńskiej Brygady Armii Krajowej Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”, Okręgu XII Gdańsk-Morski krypt. „Semper Fidelis Victoria” Narodowego Zjednoczenia Wojskowego i Polskiej Organizacji Wojskowej. Podkreśla, że najbardziej znanymi było wykonanie wyroku śmierci na sanitariuszce Danucie Siedzikównie „Ince” i ppor. Feliksie Salmonowiczu „Zagończyku” z oddziału mjr. Zygmunta Szendzielarza "Łupaszki".

Jacek Dytkowski

1952 – 14 grudnia – 2012. Chwała Komandorom –
60 rocznica mordu na oficerach Marynarki Wojennej II Rzeczypospolitej
cz. I (TV Trwam)

Pobierz

Płużański: Zmarnowane lata

"Jest olbrzymia szansa, że uda się ustalić tożsamość wielu ofiar stalinowskich".

Stefczyk.info: IPN poinformował, że udało się ustalić tożsamość
trzech ofiar, których szczątki ekshumowano na warszawskiej Łączce.
Chodzi o: Edmunda Bukowskiego, Stanisława Łukasika i Eugeniusza
Smolińskiego. Czy to ważne wydarzenie?



Tadeusz Płużański: To jest szalenie ważne wydarzenie.
Wreszcie mamy potwierdzenie danych trzech osób pogrzebanych na Łączce.
Po badaniu porównawczym DNA wreszcie wiemy, że na Łączce doszło do
znalezienia Edmunda Bukowskiego, Stanisława Łukasika i Eugeniusza
Smolińskiego. Można powiedzieć, że na razie nie jest to liczba zbyt
imponująca. W końcu ekshumowano szczątki ponad 100 osób. Jednak
rozumiem, że mamy do czynienia z niezwykle skomplikowaną procedurą.
Liczę, że poznamy wiele kolejnych nazwisk.



Co te ekshumacje nam mówią?



Pokazują wiele ważnych informacji dodatkowych, których wcześniej nie
wiedzieliśmy. Wszyscy trzej mężczyźni byli żołnierzami II konspiracji.
Oni zostali zabici strzałem w tył głowy, w potylicę. Różne są jednak
metody chowania ofiar. To dowód na kolejne upodlenie zabitych. Bukowski i
Smoliński zostali dochowani do innych ofiar. Cel był jasny - chodziło o
utrudnienie poszukiwań ich ciał w przyszłości. Oni zostali wrzuceni do
dołu, gdzie już ktoś leżał. To utrudnia identyfikację i dziś. Celowo
mieszano ciała. Trzeci mężczyzna również jest ciekawym przypadkiem. On
był żołnierzem "Zapory", który został odgrzebany na Łączce w dole, w
którym było już wcześniej siedem osób. Oni byli grzebani w sposób
mozaikowy, rzucani jeden na drugiego. Co ważne, może się okazać, że w
tym dole znajdują się wszyscy żołnierze "Zapory".



Nie sposób uciec od pytania, dlaczego tak późno?



Oczywiście mamy do czynienia ze sprawami politycznymi. Ja się cieszę, że
w konferencji w tej sprawie brał udział oprócz najbardziej zasłużonego w
tej sprawie dr. Krzysztofa Szwagrzyka również prezes IPN Łukasz
Kamiński oraz sekretarz Rady1Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa Andrzej
Kunert. Oni za powagą swoich instytucji potwierdzili, że już nie ma
odwrotu. Te 23 lata zostały zmarnowane, i to celowo, byśmy nie poznali
miejsca pogrzebania bohaterów bestialsko i skrytobójczo zamordowanych.
Jednak dziś już nie ma odwrotu przed tymi badaniami.



Dalsze prace ekshumacyjne są przesądzone?



Wciąż oczywiście słychać osoby i środowiska - również w IPN, którym nie
zależy na tym, by poznać miejsca pochówku bohaterów Polski. Od razu
bowiem rodzi się pytanie, kto ich zamordował. A dziś oprawcy są często
związani ze środowiskiem elit rządzących Polską. Wydaję mi się jednak,
że jeśli okaże się, że te badania zostaną zatrzymane to będziemy mieli
aferę nie z tej ziemi. Sprawa stała się głośna, dzięki mediom, by
zatrzymać tę sprawę. Jest olbrzymia szansa, że więcej ofiar uda się
zidentyfikować. To jest coraz trudniejsze, ponieważ już nawet dzieci
tych zamordowanych często już nie żyją. To jest wynik zmarnowania tylu
lat w tej sprawie, tego wielkiego zaniechania z lat PRLu oraz po
okrągłym stole. Mam nadzieję, że uda się ustalić miejsca pochówków
polskich bohaterów. I siły zła będą musiały się z tym pogodzić...



Rozmawiał TK

Jak komuniści mordowali wrogów systemu
http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/17383,jak-komunisci-mordowali-wro...

Instytut Pamięci Narodowej poszukuje zdjęć lub materiałów filmowych dotyczących dokumentowania przez komunistów zbrodni, jakich dokonywali na działaczach polskiego podziemia niepodległościowego. Obecnie IPN dysponuje jedynie kilkoma zdjęciami wykonanymi podczas publicznej egzekucji w Dębicy.

Wszystkie poszlaki wskazują, że publiczne egzekucje na działaczach podziemia niepodległościowego wykonywane na Rzeszowszczyźnie, jeśli były dokumentowane, to były również skrzętnie ukrywane.

– W lokalnej prasie nie pojawiały się zdjęcia z egzekucji, nie natrafiliśmy też na ślady, które wskazywałyby, że podczas takich wydarzeń w ogóle były robione zdjęcia – wskazuje w rozmowie z NaszDziennik.pl Bogusław Kleszczyński, historyk rzeszowskiego oddziału IPN.

Na Rzeszowszczyźnie znane są cztery przypadki publicznego wykonania kary śmierci na żołnierzach podziemia niepodległościowego. Wszystkie odbyły się w roku 1946, a część z nich na mocy doraźnych wyroków sądu, bez śledztwa, jedynie na podstawie dochodzenia prokuratorskiego, co sprzyjało orzekaniu surowszych kar i miało na celu zastraszenie społeczeństwa. Jedynymi zdjęciami dokumentującymi wyroki wykonywane przez UB na Rzeszowszczyźnie, jakie są obecnie w archiwach IPN, to zdjęcia z publicznej egzekucji w Dębicy.

10 lipca 1946 r. w dzień targowy na dębickim Rynku powieszono trzech działaczy niepodległościowych z oddziału poakowskiego Jana Stefki, ps. „Mściciel”: Józefa Grębosza, ps. „Pszczółka”, Józefa Kozłowskiego, ps. „Mruk” i Franciszka Nostera, ps. „Bukiet”.

Żołnierze tego właśnie oddziału wcześniej zastrzelili dwóch ubeków z Dębicy. Ci w odwecie podjęli inicjatywę, żeby partyzantów powiesić publicznie. Egzekucja była zatem osobistym aktem zemsty i podobnie jak inne stanowiła publiczną manifestację siły władzy ludowej z udziałem społeczeństwa, które siłą ściągnięto na Rynek.

- Egzekucje publiczne miały zastraszyć społeczeństwo. Był to osobisty, swoisty akt zemsty funkcjonariuszy UB. Niemal zawsze towarzyszyło im wystąpienie ubeka w rygorystycznym tonie, w którym padała przestroga, co czeka każdego, kto odważy się wystąpić przeciwko władzy ludowej. Władzy zależało na tym, aby żołnierzy podziemia, którzy odważyli się walczyć zbrojnie przeciwko narzuconej władzy komunistycznej, zohydzić w oczach społeczeństwa, pokazać ich jako bandytów na równi ze współpracownikami hitlerowskimi – podkreśla Bogusław Kleszczyński.

– Egzekucja żołnierzy podziemia niepodległościowego w Dębicy jest jedyną, z której posiadamy materiał ikonograficzny. Osobiście nie znam innych zdjęć także w wymiarze ogólnopolskim – dodaje historyk rzeszowskiego IPN.

Zdjęcia, zresztą słabej jakości, zostały wykonane z ukrycia przez Józefa Steca, ps. „Jod”, wywiadowcę Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Fotografie te zostały wywiezione z Polski przez członków WiN i dotarły do delegatury zagranicznej WiN, następnie zostały wykorzystane w raporcie przygotowanym dla ONZ w sprawie terroru komunistycznego w Polsce.

Kolejna publiczna egzekucja miała miejsce 17 czerwca 1946 r. na Rynku Giełdowym w Rzeszowie, gdzie publicznie powieszono dwóch byłych żołnierzy AK: Józefa Koszelę, ps. „Sowa” i Bronisława Stęgę, ps. „Kolejarz”, który jako żołnierz AK w 1944 r. uczestniczył w głośnej akcji likwidacji rzeszowskich gestapowców Friedricha Pottebauma i Johana Flaschkego, skazanych na śmierć przez Wojskowy Sąd Specjalny. Po wkroczeniu do Rzeszowa czerwonoarmistów został aresztowany przez NKWD i zesłany do łagru. Zdołał jednak zbiec z transportu i w Krasnem zorganizował konspiracyjną grupę zbrojną, która walczyła z Sowietami. W grudniu 1945 r. został aresztowany przez UB wraz z trzema swoimi żołnierzami. Stęgę i Koszelę skazano na karę śmierci. Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski.

- Podczas wykonywania wyroku urwał się sznur, na którym miał zawisnąć jeden ze skazanych. Procedurę egzekucji rozpoczęto od nowa i obaj żołnierze zostali pozbawieni życia – podkreśla Bogusław Kleszczyński.

Kolejne dwie publiczne egzekucje miały miejsce w Sanoku, gdzie 24 maja 1946 r. powieszono publicznie Władysława Skwarca i Władysława Kudlika. Obaj byli żołnierzami oddziału NSZ Antoniego Żubryda. Zostali aresztowani w kwietniu 1946 r. w Dudyńcach i skazani na karę śmierci w publicznym procesie, który odbył się 22 maja 1946 r. w Sanoku.

Niecałe dwa tygodnie później na sanockim Rynku odbyła się druga egzekucja. Powieszono kolejnego żołnierza z oddziału Żubryda – chor. Henryka Książka, który ranny, wpadł w ręce UB po potyczce stoczonej 18 maja 1946 r., a 4 czerwca został skazany przez Sąd Okręgowy w Rzeszowie na karę śmierci.

– Charakterystyczne było to, że te egzekucje odbywały się z udziałem m.in. młodzieży, którą pod groźbą wyrzucenia ze szkół ściągnięto na sanocki Rynek – zauważa historyk rzeszowskiego IPN.

Historycy IPN zwracają się z apelem do osób, które posiadałyby zdjęcia bądź materiały filmowe z egzekucji dokonywanych przez funkcjonariuszy UB na działaczach polskiego podziemia niepodległościowego, aby udostępnili je instytutowi.

Mariusz Kamieniecki

Szanowna Pani Marylo,

Wielu zbrodniarzy stalinowskich według Pana Płużańskiego jeszcze parę lat temu żyło. Wielu wykonywało zawody prawnicze, tak jak jeden z morderców Inki.
Nasze sądy uniewinniały ich
Jeszcze żyje Stefan Michnik i Kiszczak.

Przykre ale prawdziwe.


 Mają rację, ci co mówią , że zło urodziło się w Magdalence.



 Ukłony moje najniższe

Bezpieka zgarnęła całą rodzinę
http://www.naszdziennik.pl/polska-kraj/17446,bezpieka-zgarnela-cala-rodz...

Z Krzysztofem Bukowskim, synem por. Edmunda Bukowskiego ps. "Edmund", rozmawia Marcin Austyn
Wśród trzech ofiar komunizmu spoczywających na Łączce zidentyfikowanych przez IPN jest Pana ojciec.

- Zupełnie się tego nie spodziewałem. Szanse na zidentyfikowanie ojca były niewielkie i wiele zależało tu od losu. Wystarczyło przecież, by ekshumacje rozpoczęto w innym miejscu, a już sprawa wyglądałaby zupełnie inaczej. Stąd też nie spodziewałem się tak szybko takiego rozwiązania. Muszę jednak przyznać, że odczuwam dużą satysfakcję i bardzo się cieszę z tego, że ja już wiem. Jestem niezmiernie wdzięczny władzom IPN za podjęty trud. Szczególnie że i dziś tego rodzaju inicjatywy wymagają odwagi.
Edmund Bukowski został stracony wiosną 1950 roku. Pana rodzina wiedziała, gdzie został pochowany?

- Nie zostaliśmy o tym poinformowani. Jedyny "pisany" dowód śmierci ojca pochodzi z Urzędu Stanu Cywilnego na Woli, który wydał nam w tej sprawie stosowne zaświadczenie. Nie ma w nim jednak nic o okolicznościach śmierci ojca. Chociażby tego, że było to wykonanie wyroku. Z tego, co wiem, nawet data na tym dokumencie różni się od tej z protokołu, jaki udało się IPN wyciągnąć z więzienia na Rakowieckiej, gdzie ojciec został stracony.
Przez wszystkie te lata mieli Państwo nadzieję na odnalezienie grobu "Edmunda"?

- Ta nadzieja była słaba, tym bardziej że starania mojej mamy w tym zakresie niewiele przyniosły. Zresztą mama przesiedziała w więzieniu do 1956 roku z wyrokiem 15 lat pozbawienia wolności, więc jej działania były początkowo niemożliwe. Bardzo ciężko było cokolwiek na ten temat uzyskać. Bliżej lat 60. wiele osób zasłaniało się czy to niepamięcią, czy wręcz nie chciało o sprawie rozmawiać. Później, kiedy można było mówić więcej i w sposób bardziej otwarty, ubywało z kolei świadków. Mama dokładała starań, działała na własną rękę, ale współpracowała też np. z panią Małgorzatą Szejnert, gdy pisała książkę "Śród żywych duchów". Jednak możliwości były ograniczone i nie doprowadziły do niczego konkretnego. Efektem były jedynie podejrzenia, że miejscem pochówku ojca może być Łączka (co się obecnie potwierdziło), że może być to cmentarz służewski albo jeszcze kilka innych miejsc w więzieniu mokotowskim. Kilku z nich dziś już nie ma, jak kartoflarni, albo je wybrukowano, jak część podwórza, więc trudno było dotrzeć tam do jakichś śladów. Wskazywany był też korytarz między budynkami, który pozostał, ale nie było jasnych wskazań. Miałem okazję zwiedzić ów korytarz ze świadomością, że tu gdzieś może leżeć mój ojciec. Ale dowodów na to nie było. Efekt dały dopiero działania IPN. Choć trzeba powiedzieć, że i dziś przez panującą, moim zdaniem źle pojętą, polityczną poprawność, ta sprawa pozostaje tematem tabu, a przynajmniej jest to temat, którego lepiej nadmiernie nie poruszać.
Pamięta Pan swojego ojca?

- Niestety nie. Miałem osiem miesięcy, kiedy został aresztowany.
Jak przechowywana była pamięć o nim? Wiedział Pan, kim był "Edmund", czym się zajmował, za co i jak zginął?

- Początkowo dziadkowie, którzy wychowywali mnie podczas nieobecności mojej mamy, tak zorganizowali mi dzieciństwo, że nie przeżywałem wielkich stresów. Później mama potrafiła mi wszystko przekazać we właściwy sposób. Tak więc wiedziałem, co się stało. Czciliśmy pamięć ojca. Niestety, bez możliwości tego fizycznego jej ukazania w postaci nawiedzania jego grobu. Był jedynie grób symboliczny ojca w miejscu, w którym obecnie spoczywa mama, na cmentarzu Powązkowskim.
Reperkusje w związku z działalnością ojca były mocno odczuwalne?

- Aresztowano braci taty, siostry mamy. W sumie represjami było objętych 16 osób z bliższej i dalszej rodziny. Po 1956 roku (mama i jej siostry zostały dopiero wówczas zwolnione) większych represji nie było, ale wiadomo, że ślady "odsiadki" pozostały, trzeba było o tym informować. Z pewnością nie przyczyniało się to do jakości notowań w "kadrach".
Niedługo kolejne ofiary komunizmu przestaną być bezimienne i doczekają się godnego pochówku. Powinny spocząć razem?

- Moim zdaniem - i wiem, że jest to postulat zbieżny z propozycją IPN - zainteresowane rodziny mogłyby zrezygnować z prawa do pochówku szczątków swoich bliskich w rodzinnych grobach. Z uwagi na szacunek i pamięć tych ofiar lepiej będzie, jeśli spoczną one we wspólnej mogile żołnierskiej - tak jak los złączył ich śmiercią. Jeśli te osoby zostaną pochowane w oddzielnych grobach, rozsianych po całym kraju, a może i świecie, to za kilka lat ktoś, kto nie trafi na taki grobowiec, na którym inskrypcja musi być ograniczona, nie zapamięta ich ofiary - i cała sprawa powoli ulegnie rozmyciu. Jeśli będzie jeden wspólny pomnik, do tego na cmentarzu Wojskowym, który jest prestiżowym miejscem, często odwiedzanym także przez osoby postronne, to będzie to mocny wyraz pamięci. Myślę, że warto dla tej wartości zrezygnować z przysługującego indywidualnego pochówku w rodzinnym grobie.

Oczywiście wola rodziny zawsze będzie tu wiążąca. Ale wydaje mi się, że moje przemyślenie ma pewną szansę na realizację. Taki symboliczny pomnik z nazwiskami pochowanych będzie dobrym świadkiem historii. Wydaje mi się, że lepszym niż kilkaset rozrzuconych po świecie indywidualnych grobów.
Czynności identyfikacyjne trwają, a to oznacza, że na taki wspólny pochówek trzeba będzie poczekać.

- Jestem na to gotowy i mogę przekonywać wątpiących do takiego rozwiązania. Te szczątki przez tyle lat przetrwały w ziemi, teraz przechowywane są bezpiecznie w chłodni. Nie wiem, jak dalej potoczą się badania, ale już ekshumowanych ciał jest ponad sto, a na wiosnę ruszą dalsze prace. Wiele zapewne zależeć będzie od zgromadzonego materiału porównawczego. W przypadku tych trzech zidentyfikowanych osób ów materiał pochodził od dzieci, ale zapewne są przypadki, w których ten stopień pokrewieństwa jest dalszy, więc i badania mogą być trudniejsze. Mam tę świadomość, że na wyniki trzeba będzie poczekać.
Dziękuję za rozmowę.

Marcin Austyn

Edmund Bukowski, Stanisław Łukasik i Eugeniusz Smoliński –
to trzy zidentyfikowane już ofiary terroru komunistycznego,
których szczątki odnalazła ekipa młodych wolontariuszy,
archeologów i genetyków, wykonujących prace ekshumacyjne na
warszawskich Powązkach.

To niezwykle ważny komunikat.

„O wynikach badań poinformował Łukasz Kamiński, prezes
Instytutu Pamięci Narodowej. Porucznik Armii Krajowej okręgu
wileńskiego Edmund Bukowski był oficerem łączności straconym 13
kwietnia 1950 r. w więzieniu mokotowskim. Kpt. Stanisław Łukasik,
żołnierz AK oraz Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, był jednym z
grupy straconych 7 marca 1949 r. Eugeniusz Smoliński służył w
referacie materiałów wybuchowych w Komendzie Głównej AK. Został
stracony podczas sfingowanego pokazowego procesu 9 kwietnia 1949
r. w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.”

Nie zidentyfikowano a może jeszcze nie odnaleziono szczątków
Komandorów Polskiej Marynarki Wojennej jak i tysięcy innych moich
wspaniałych, wielkich Rodaków, którzy otrzymywali wyroki
śmierci. Ferujący te wyroki do dzisiaj nie zostali ukarani,
zbrodnia nie została potępiona natomiast rodziny ofiar cierpią
nadal.

28 listopada 1918 roku, Józef Piłsudski, który jeszcze, jako
Naczelnik Państwa ustanowił obowiązek szkolny i 8-godzinny dzień
pracy, powołał Polską Marynarkę Wojenną.

To właśnie jej Komandorzy walczyli o wybrzeże tocząc zaciekłą bitwę w obronie Helu w 1939 roku.
Po kapitulacji Helu Komandorzy trafili do niemieckiego oflagu.
Gdy skończyła się wojna wrócili, bo tu była Polska i ich rodziny,
wrócili, choć przypuszczali, czego można spodziewać się po nowej
władzy. Zostali przyjęci do formującej się Marynarki Wojennej,
awansowali, ponieważ posiadali najwyższe kompetencje, nie było
lepszych oficerów w Marynarce Wojennej. Dr Witold Mieszkowski,
syn Stanisława Mieszkowskiego, dowódcy floty, wspomina ojca,
który odbudowywał port w Kołobrzegu i tworzył Szkołę Specjalistów
Morskich na Oksywiu. W latach 1949 -1951 rozpoczęły się
aresztowania. Fachowcy przedwojenni przestali być potrzebni,
nauczyciele również. Przecież rok szkolny 1951 rozpoczęto pod
hasłem: „Wychowamy nowego człowieka” a tu zwykli marynarze stali
przed przedwojennymi Komandorami na baczność, to były ich
autorytety! Zatrzymano więc 7 Komandorów Polskiej Marynarki
Wojennej, bestialsko znęcano się nad nimi zarówno w Gdyni jak i w
Głównym Zarządzie Informacji WP przy ul. Oczki w Warszawie,
sfingowano procesy. Wymieniono elity na pseudoelity.

Wspaniałą, mądrą, młodą kadrę, która odbudowywała Polskę poddano wyjątkowo brutalnym „przesłuchaniom”,
czyli najbardziej wymyślnym torturom fizycznym i psychicznym
upodlającym człowieka. Szantażowano również wywózką na Syberię
żon i dzieci. Psychicznych tortur nie wytrzymał Adam Rychel,
którego w śledztwie doprowadzono do utraty zmysłów. Dzięki
chorobie nie brał udziału w „procesie”, zmarł kilka lat później
nie dożywszy 50 lat. Wyrokiem „procesu”, czyli zbrodni sądowej,
Stanisław Mieszkowski, Zbigniew Przybyszewski i Jerzy Staniewicz
zostali zabici 16 grudnia 1952 roku strzałem w tył głowy na
korytarzu więzienia na Mokotowie, przy ul Rakowieckiej w
Warszawie. Nie wydano rodzinie zwłok i do dzisiaj nie wiadomo
gdzie są pochowani, symbolicznie miejsce pochówku jest w kwaterze
na warszawskiej Łączce. Zbrodnicze sądy były państwowe, ale gdy
20 lat temu, syn dowódcy floty, dr Witold Mieszkowski dopominał
się o ekshumację by odzyskać ciało ojca, usłyszał, że to jest
jego prywatna sprawa.

Skazanych przez sądy wojskowe grzebano razem z
kryminalistami, mogiły zasypywano śmieciami, wapnem, betonem. UB
walczyło z ciałami bohaterów, bo one symbolizowały wolną Polskę. Szkoda,
że nie ma zainteresowania w Warszawie ekshumacją, przecież nie
ma już UB. Dziwne, jak bardzo inni są mieszkańcy stolicy po II
wojnie światowej. „A przecież w czasie wojny przyjeżdżało się do
Warszawy łyknąć niepodległości” –opowiada Rudolf Gołębiowski,
aktor. Można było pójść do teatru, było ich wiele i wszystkie
polskie, z wyjątkiem jednego (Krystyna Marynowska –aktorka). „W
1943 roku w lutym zdarzyło się w Warszawie coś dziwnego, niemal
wszystkie kina przez tydzień grały filmy polskie. A po 15 czy 16
lutego filmy polskie w ogóle zniknęły z ekranów. W 1943 roku w
maju ukazały się 2 reportaże z Katynia. Nastąpiła ciekawa reakcja
polskiego społeczeństwa. Dość dużo osób poszło tylko na ten
reportaż w kronice i ostentacyjnie po zakończeniu kroniki
wychodzili z kina. Od 1943 roku kronika filmowa kończyła się
hasłem „Pamiętaj o zbrodni w lasku pod Katyniem”.

Mieszkańców Warszawy wymordowano, wywieziono, wypędzono a wiedza
przybyłych do Warszawy była inna, skoro w 1978 roku zgodzili się
na fałszywy napis w  Katyniu: Ofiarom faszyzmu – polskim oficerom
rozstrzelanym przez hitlerowców w 1941 roku.

A co stanowi prawo:

„Zbrodnia sądowa jest to zbrodnia, do której popełnienia dochodzi
z wykorzystaniem prawa. Zbrodnią było wydawanie przez sędziów
wyroków ze świadomością, że oskarżeni są niewinni, że przyznanie
się do winy wywoływane było biciem a na rozprawie było odwoływane.
Sędziowie, którzy wydając wyrok mieli pełną świadomość całkowitej
materialnej bezzasadności skazania i działali ze świadomością i
wolą zamordowania swoich ofiar przy braku jakichkolwiek podstaw
dla wyroku skazującego popełniali morderstwo sądowe. Zbrodnią był
nie tylko wyrok, ale wykonanie wyroku śmierci w stosunku do
komandorów, którzy nigdy nie popełnili przypisanych im czynów.”

Zbrodnią były i są cierpienia zadawane rodzinom. Córka oficera
Legionów, dwukrotnie odznaczonego orderem Virtuti Militari za Lwów
i za Warszawę, który zginął w Oświęcimiu w 1939 roku, odpowiadała
po wojnie za to, że była jego córką. Miała tylko 13 lat, gdy
rozstała się z ojcem w 1939 roku. Po wojnie odmówiono jej prawa do
pracy, nie miała żadnych praw, a gdy się ich domagała mówiąc, iż
jest Polką, słyszała: nikim nie jesteś, jesteś obcoklasowa.
Cierpiała nędzę wraz ze swoją mamą, szykanowana. Tak cierpiały
miliony. A i wielu z tych, co odbudowywali Warszawę wykonując 400%
normy otrzymywało tylko dyplomy i medale, żyli biednie.

W 1946 roku, w białostockim, sędziowie jeździli od wioski do
wioski, wyrok zapadał na miejscu a rozstrzeliwanie odbywało się za
stodołą na oczach zgromadzonej wcześniej ludności. Sędzia z
Białegostoku, Włodzimierz Ostapowicz, który wydał ponad 200
wyroków śmierci na polskich Bohaterach, z czego 174 wykonano
został odznaczony Orderem  i na jego grobie w Alei Zasłużonych we
Wrocławiu pali się znicz. A nekrolog wychwalał go pod niebiosa ,
adwokatura dziękowała sumiennemu pracownikowi.

Rodziny zamordowanych nie znają miejsca pochówku. One oddają hołd
Bohaterom, członkom swoich Rodzin uczestnicząc w marszach. Czas
odkłamywać historię, jesteśmy winni pamięć tym, dzięki którym
żyjemy w wolnej Polsce.
Pamiętajmy, wśród oprawców z ulicy
Oczki w Warszawie był również zięć Karola Świerczewskiego,
zrozumiały powinien być protest przeciw honorowaniu teścia.

Bożena Ratter

http://wpolityce.pl/artykuly/42293-chwala-komandorom-polska-pamieta-wspaniala-madra-mloda-kadre-ktora-odbudowywala-polske-poddano-wyjatkowo-brutalnym-przesluchaniom

Krwi najszlachetniejszych ,Najpiękniejszych Polskich Obrońców
ma Krzyż i Znicz
a Nasi ....?
chichot Historii...okrutny....
Myśle ,ze Jeden wielki Obelisk ku Czci pomordowanych przez polskie,stalinowskie sądy,to jednak najlepszy przykład
możliwości zachowania po Nich pamięci....
rośnie młode pokolenie im trzeba Pomników Pamięci,bo odchodzą na zawsze Ci ,co pamiętali a na ich miejsce wkracza tzw Poprawność polityczna i jest gorzej niż w PRLu,bo wtedy,przynajmniej Rodziny wiedziały,a dzisiaj ???
Cześć pamięci Pomordowanych i wieczna HAŃBA ,mordującym i tym piórem i tym czynem

„Wyrok śmierci” czyli ocalona pamięć mjr Zenona Jachymka ps. „Wiktor”. Zobacz zwiastun filmu

Wczoraj
w Komarowie w setną rocznice urodzin mjr Jachymka. odbył się pokaz
filmu „Wyrok śmierci”. O wyklętym bohaterze opowiada portalowi ... czytaj »

Pokaz filmu, o moim bohaterze Zenonie Jachymku, w 100 rocznicę jego urodzin i jego rodzinnym mieście był naprawę przeżyciem. Nie znałam go osobiście, ale poprzez relacje i wspomnienia – stał mi się bliski. Jestem córką akowca.

Mjr Jachymek był dowódcą Armii Krajowej i jest dziś atakowany, za to, że na zamojszczyźnie bronił w 1944 r. polskiej ludności przed ukraińskimi nacjonalistami z band UPA. Polacy są mu jednak nadal do dziś wdzięczni za to, że za okupacji niemieckiej obronił ich również przed wysiedleniami. Dowodził na tzw. odcinku przeciwukraińskim przed UPA. Gdyby nie silna Armia Krajowa i jego postawa, to fala zbrodni taka jaka przeszła przez Wołyń i Małopolskę Wschodnią, przeszła by również i przez te ziemie.

Major „Wiktor” nie złożył broni po akcji „Burza”. Po wejściu Armii Radzieckiej był szukany przez NKWD. Po rozwiązaniu AK był w Ruchu Oporu Armii Krajowej. Przerzucony do Szwecji, wrócił z z powrotem do Polski. W 1946 r. został wydany, aresztowany i skazany na karę śmierci. Przeszedł tortury psychiczne i ciężkie śledztwo. Karę zamieniono mu na 15 lat więzienia, z czego przesiedział 10 lat. Stracił zdrowie w więzieniu. Zmarł w 1986 r.

Pokaz filmu uświadomił mi, jak ważną jest postacią dla społeczności lokalnej, dla młodzieży. Nawet się nie spodziewałam takiego przyjęcia. Akowcy ściskali mi dłoń, dziękowali. Wielu przyniosło stare fotografie z Jachymkiem.

Była wspaniała oprawa. Msza Święta koncelebrowana przez księdza biskupa, asysta Wojska Polskiego, koncert. Ranga wydarzenia była duża, dzięki zaangażowaniu społeczności lokalnej. Ile przyszło osób? Kilkaset, może nawet 800, mimo fatalnej pogody.

Ten film, to również obrona dobrego imienia Jachymka, bohaterskiego, a jednocześnie przez lata wyklętego żołnierza. Liczę, że film wyemituje TVP Info, mam wstępną obietnicę – podkreśla Szakalicka.

Not. Jarosław Wróblewski

wieczna Pamięć tak niewygodna obecnym i tym z PRLu...ale my pamiętamy...
a reżyserom Dzięki

Kaci mieli poczucie bezkarności

Skazany w Dzień Niepodległości

Prof. dr hab. Piotr Niwiński, Uniwersytet Gdański

http://www.naszdziennik.pl/mysl/17712,skazany-w-dzien-niepodleglosci.html

Stanisław Łukasik "Ryś" - żołnierz niezłomny

Dr Kazimierz Krajewski, Oddziałowe Biuro Edukacji Publicznej IPN w Warszawie

http://www.naszdziennik.pl/mysl/17597,stanislaw-lukasik-rys-zolnierz-nie...

i może dlatego jeszcze Mocniej docierają do wyobrażni słowa o ich męstwie
i podłości ich katów....
Dobry Boże ,mam nadzieję,że znależli Spokój w Twoim Domu....Wieczna Pamieć i Wdzięczność
za ICH Bohaterstwo....

Ofiara komunistycznego bezprawia

Dr Alicja Paczoska-Hauke, Delegatura IPN w Bydgoszczy

http://www.naszdziennik.pl/mysl/17840,ofiara-komunistycznego-bezprawia.html